27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
29-07-2009
Life goes on
Veel valt er tegenwoordig niet meer te vertellen...dat verklaart dan ook meteen de grote stilte op mijn blog. Het leven gaat zijn gewone gangetje. Het ziet ernaar uit dat ik de rollercoaster heb gelaten voor wat lief is. En maar goed ook... Ondertussen zijn mijn bureau en bureaustoel gearriveerd en heb ik mijn eigenste VDAB@home... Vanaf september plan ik om 80% te gaan werken. 1 dag in BXL, 3 dagen @ home. Het zal mijn gatje varen...dat is een feit wat zeker is...want ik ben dat halftijds werken al meer dan gewoon...maar de tijd is er nu rijp voor...en met de nodige dosering moet het mij lukken...zolang ik maar voldoende luister naar mijn lichaam en niet al te erg over mijn grenzen ga gaan.
Ondertussen was het gisteren ook de 2de verjaardag van het beëindigen van mijn behandeling...Goh wat een weg heb ik afgelegd in die 2 jaar...mezelf zo vaak tegenkomend...Soms leek het de processie van Echternach...2 stapjes vooruit, eentje achteruit...maar onopvallend kom je zo ook vooruit...want kijk maar eens waar ik vandaag de dag sta! De dagelijkse gedachte in mijn mailbox vandaag sluit hier dan ook nauw bij aan:
Het maakt niet uit hoe lang je reis lijkt te zijn. Er is nooit meer dan dit: één stap, één ademhaling, één moment.(Eckhart Tolle)
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
