27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
22-07-2008
I feel good...
I feel good!!!!
Kan ook niet anders...na de nationale regen van gisteren is eindelijk het zonneke van de partij...en ze blijft toch wel een paar daagjes op bezoek...mijn humeur stijgt onmiddellijk van -10 naar +++10...Ik word pas den 30ste juli terug in de Wetstraat verwacht...heb dus nog een hele week om te genieten...en onmiddellijk maak ik plannen voor de komende dagen.
Donderdag met A. naar't zeetje...een beetje uitwaaien, terrasje in het zonnetje, pootje baden, leuke gesprekjes met A., een beetje zonnenbaden (I hope)...was het al maar donderdag
En vrijdag naar de sauna met C....hihihi net nu ze hier in de kempen 28 graden voorspellen...maar er is een buitenzwembad en tijdens de sauna's door kunnen we proberen een mooi kleurtje te krijgen. Kijk er ontzettend naar uit...het is mijn eerste keer sinds 2 jaar...Ik zie de haren van mijn kiné al omhoog komen...Ja Inez, ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, ik zal mijn voorzorgen nemen en een natte, koude handdoek rond mijn arm wikkelen en als ik voel dat ie desondanks toch dreigt dikker te worden dan kom ik er uit. 't Is toch ook wel spannend....zo'n eerste keer na mijn BK.
En nu ben ik ermee weg...nog effe wat gaan genieten!
"Big girl you are beautiful..." klinkt het op de radio...Sorry Mika...maar nu effe niet...
Gewicht...het is en blijft voor heel wat vrouwen een precair onderwerp...Ook bij mij niet anders. Er is zoiets als de psychologische drempel, de magische grens...en jeetje wat doet het pijn als je die grens overschreden hebt...Ik kan ervan meespreken...Bij mijn eerste chemo hoor ik mijn dok nog zeggen...eet alles wat je wil...heb je zin in 10 patekes dan eet je gewoon 10 patekes...vanaf nu is het voorlopig gedaan met op je lijn te letten en eet je alleen nog hetgeen waar jij zin in hebt....Fantastisch toch?! Waren het niet dat de chemo roet in het eten kwam strooien...Naast het onpasselijk gevoel werden mijn smaakpapillen ook meteen meedogenloos vernietigd...niets smaakte me nog...en wat ik de ene chemo nog enigsinds lekker vond, kon bij de volgende chemo plots afgrijselijk smaken...Nu, ik had best nog wel een paar kilokes in reserve, maar de dok had me echt op het hart gedrukt dat ik niets mocht afvallen...bijkomen zou niet zo erg zijn....En zo geschiedde...ik kwam bij...kilo's en kilo's en nog eens kilo's...17 in totaal...Nu ja, aan de patekes zal het niet gelegen hebben...ik was a look a like michellinmannetje geworden...dikke buik, dikke voeten, dikke handen, ja zelfs een dikke kop ( ook al wel eens flaterend een volle maan hoofd genoemd ).....de coctail van taxotere met Medrol was de grote boosdoener...Ik kreeg Lassix voorgeschreven om mijn teveel aan vocht af te drijven...maar het gaf niet het gehoopte resultaat...het vocht bleef zich hardnekkig ophouden in mijn lichaam...en ik werd alsmaar ongelukkiger...was het dan nog niet genoeg dat ik kanker had...moest het zo broodnodig dat ik die kilo's bijkwam? Kleren waren plotseling veel te klein geworden...en heel wat traantjes vloeidde er toen ik weer eens een psychologische drempel had overschreden.... Maar Wen troostte ze mij...da's toch niet zo erg...dat gaat er achteraf wel weer af...Tuurlijk, maar mag het eens...ik vind dit vreselijk
Na mijn gevecht tegen de kanker begon ik dan mijn gevecht tegen de kilokes...met mijn killerinstinct zou dit zonder problemen moeten gaan...zucht...maar weer waren/zijn er kapers op de kust...de vaarwel-vrouwlijk-hormonen-spuit en de anti-hormonenpillekes zorgen ervoor dat het toch niet zo van een leien dakje loopt...(het is nu eenmaal één van de spijtige bijwerkingen van mijn kunstmatige menopauze )
Ok, ben dan wel al 12 kilokes lichter...voel me zeker geen michellinmanneke meer...maar het feit blijft dat ik nog steeds 5 kilo meer weeg dan tervoren...En het lukt me maar niet om ze kwijt te spelen...ze blijven aan mij plakken...ondanks het punten tellen, het neen moeten zeggen tegen al dat lekkers...
The levellers...jeugdsentiment... maar nog steeds bezorgen ze me kippenvelmomenten! Mijn collegaatjes vonden een optreden van the levellers dan ook het perfecte kado voor mijn verjaardag...En gelijk hadden ze...samen met treinbabe Leen (nog een grotere fan dan ik) stond ik op de eerste rij...ik voelde me fantastisch,ging helemaal uit mijn dak, even waande ik me weer 16 jaar...het was zo'n avond waar ik nog dikwijls aan zal terugdenken...vooral toen Leen bij het nummer Carry me...me vastnam en we samen luidkeels meezongen en danste, kreeg ik de tranen in mijn ogen...en nog steeds trouwens als ik het liedje hoor...Lieve allemaal...jullie hebben me gedragen...het was een lange, moeilijke weg...maar er was een weg! Samen staan we sterk...en laat me toe om op mijn beurt jullie te dragen...
When you're standing by the roadside And it's a long way to go To carry me To carry me; friend
Togehter in this mad land Far from truest of hands Well i'll carry you If you carry me Carry me friend
And well petrol bomb the state We'll blow away the hate We'll do it in our minds When we can take the time We'll build a road From waht we know Each taking a part And now's the time to start
But jane's taking heroin And paul is getting pissed Steve is getting stoned To fucked to fight Sarah's on acid And sean has blown his mind Someone's busy hiding To fucked to fight
Some have found religion And some have run away And some they formed a party To find a way Some joined the system Some still look away And some just bite their backsides To find a way
There is a way ...
So, when you're standing by the roadside And there's a long way to go I'll carry you If you carry me Carry me, friend Well i'll carry you
Ik weet het...het zou een weekje stil zijn op mijn blog...maar dankzij de hotspot hier op de camping hou ik af en toe contact met cyberland....met dank aan mijn broer die zijn laptop mee kamperen neemt...Snobistisch??? Goh als jeziet wat al die Nederlanders meezeulen...dan valt ons luxekamperen nog mee hoor (naast internet hebben we enkel nog tv-vlaanderen). en een voortent aan onze mobilhome (mama,papa het is echt een meerwaarde hoor!)
Alhoewel ik geen tijd meer had om eikes naar de Clarissen te brengen zijn de weergoden ons toch redelijk goed gezind...we hebben tot nu toe alleen deze nacht een beetje regen gehad...en daar mijn nieuwe tent een waterdichtgarantie had...geen probleem dus....Jammer dat ie geen verwarming heeft...want het koelt hier in Nederland serieus af 's nachts...heb best al kou geleden ondanks mijn pyama, jogging, 2 fleecen, sjaal, donsdeken...en OK een stralend blauwe hemel is er ook hier niet...maar zolang het droog blijft, zijn we al meer dan content...De nichtjes hebben hier de tijd van hun leven...elke ochtend naar de kidsclub (en wij blij-dan hebben wij ook 2 uurkes rust), de speeltuin, zwemmen....
Nog 3 dagen en het zit er weer op...
Lieve groetjes Wenneke (die zich onder een fleecedekentje gaat nestelen, een lekker glaasje (of 2,3, ...) wijn bij de hand en gaat winnen van broer en schoonzus met triominos)
Het zal een weekje stil zijn op mijn blog...Ik wens iedereen alvast een deugddoende vakantie...hopelijk lukt het om de beslommeringen van welke aard ook eventjes te vergeten.....tot over een weekje!
@ Collegaatjes: Geniet van jullie 2 weekjes verdiend verlof! De voorbije maanden was het druk voor ons team...1 fulltime minder...ikke nog maar 40%...er werd veel van jullie verwacht hé...maar vanaf vandaag kunnen jullie weer wat energie bijtanken....en in augustus wordt ons team uitgebreid met een extra fulltime kracht...'k hoop dat jullie het dan weer wat rustiger krijgen.
De hele dag spookt er een liedje uit mijn scoutstijd door mijn hoofd. Enkel flarden ken ik er nog van ...'t ging ongeveer zo..."kamperen is de mooiste zomersport, waarvan je steeds maar jonger wordt, we trekken door het hele Vlaamse land tot aan het noordzeestrand...Lalalala frieten met sala en...."
Hoe komt ze daar nu weer bij? hoor ik jullie al denken...
Zaterdag vertrek ik samen met het gezinnetje van mijn broer (broer-schoonzus-2 nichtjes en hun hond) kamperen in Nederland....zij in de mobilhome van mijn ouders...ik alleen (of eventueel in gezelschap van de hond) in mijn iglotentje...Leuk toch???!!! JA Tuurlijk...waren het niet dat de weergoden ons niet echt gunstig gezind zijn...maandag waren het precies aprilse grillen (buien-zon-buien-zon) en vandaag hebben we precies een sprong van 2 maanden gedaan en zitten we al in de herfst...Hopelijk hebben ze daar ook zoiets als "een slechtweergarantie", zoals we hier in Limburg hebben...Of broer, zullen we toch maar niet de andere kant opgaan en het zonnetje gaan opzoeken??? (den dju-we hebben reeds gereserveerd en alles al betaald...en een slechtweerannulatie hebben we niet ) Misschien moet ik maar wat eikes naar de clarissen gaan brengen... Of kamperen nu echt de mooiste zomersport zal zijn...ik zal het jullie weten te vertellen....
In België is al één designerbaby die vrij is van erfelijke borstkanker geboren en er zijn er nog vijf op komst, van vrouwen die al zwanger zijn. Nog negen andere koppels proberen - via de techniek van in-vitrofertilisatie - zwanger te worden van zo'n baby.
België is daarmee een van de eerste landen waar kankervrije baby's mogelijk zijn, schrijft Het Laatste Nieuws. Nadat eicellen bij de vrouw zijn weggenomen en bevrucht met zaadcellen van de man, worden de ontwikkelde embryo's genetisch getest. Enkel een embryo dat niet erfelijk belast is, wordt in de baarmoeder ingeplant. (BELGA)
Happy singel...maar zijn we echt zo happy als dat we laten uitschijnen? Ok, ik moet niet zo nodig aan de man...ben best in staat om mijn eigen boontjes te doppen...maar eerlijk...ik heb die ene steunpilaar, die ene die er onvoorwaardelijk voor je is, waar je 's nachts eens dicht tegenaan kan kruipen als je je eens angstig voelt...toch wel gemist. Ik moet mijn mening herzien "Niemand is gemaakt om alleen te blijven, ook IK niet".
Maar ja, leuke mannen, waar vind je ze? Aan de deur komen ze niet bellen, de vrijgezelle vrienden...geen denken aan! Te hard op zoek gaan, is ook niet meteen aan te raden....want wanneer je iets te graag wilt, krijg je het toch niet. Maar langs de andere kant "Wie zoekt zal vinden".
Ik besluit dan toch maar een leuk profiel aan te maken op een dating site. Al gauw blijkt het een hele klus om het kaf van het koren te scheiden...mannen van allerlei slag laten van zich horen.
In december heb ik dan mijn eerste date te pakken...na wat heen en weer gemail spreken we af in Hasselt....maar wat een tegenvaller...hij vindt alle vrouwen hypocriet, vindt dat "Wij de vrouw" niet goed bezig zijn...'k moet jullie niet vertellen dat ik snel zocht naar een flauw excuus om mij uit de voeten te maken...
Eind december geraak ik dan aan de praat met Stewart (=nickname). Ook met hem spreek ik af in Hasselt...Deze keer is het een meevaller...het wordt een gezellige avond We blijven contact hebben...we mailen regelmatig en spreken af. En ja hoor...er nestelden zich vlinders in mijn buik...Maar liefde kan je niet forceren, het moet langs twee kanten komen...maar het was éénrichtingsverkeer.
Na Stewart volgde er nog 2 dates...het waren leuke contacten, niet meer en niet minder.
Vandaag heb ik het toch wel weer gehad...mijn profiel staat wel nog steeds op de datingsite...en af en toe ga ik er ook nog wel eens piepen...maar het actief zoeken...ik heb er eventjes geen zin meer in...ik ga het toeval aan zijn lot overlaten...niet meer actief zoeken...wie weet bots ik volgende week wel op de trein tegen de man van mijn leven... Wordt zeker vervolgd...
Nog effe een paar voordelen van het singel zijn
1. Elke dag eten wat je wil 2. Naar bed gaan wanneer je wil, opstaan wanneer je wil 3. Heel hard zingen en dansen in je huis zonder commentaar te krijgen 4. De afstandsbediending altijd voor jezelf hebben 5. Naar je favoriete series op tv kijken ipv naar de voetbal 6. Altijd comfortabel ondergoed dragen (niemand die het ziet) 7. De hele breedte van je bed in beslag nemen 8. Voldoende dekens hebben 9. Nooit hoeven bellen omdat het later wordt 10. Nooit bellen om te vragen "waar zit je" 11. Je humeur door niemand laten verpesten 12. Doen waar je zin in hebt 13. Geen gesnurk in bed 14. Kleren kopen zoveel je maar wilt 15. Vrij zijn! ....
Een dikke week al bestaat mijn blogje...maar nog steeds heb ik het heugelijke nieuws niet in de wereld verspreid. Tja waarom begin je dan eigenlijk aan een blog, wat voor nut heeft ie dan? Geen natuurlijk...dat weet ik maar al te goed...maar wat houdt me dan tegen....bang: bang dat mijn blogje niet interessant gaat zijn, bang dat ik weer eens met veel enthousiasme aan iets ben begonnen, maar dat ik het niet ga volhouden...flauwe excuses...dus ik ga onmiddellijk de koe bij de horens vatten en het nieuws her en der verspreiden.
Ergens op een blauwe maandag...ik voelde me zo ontzettend alleen in het wereldje van de zieke borstjes...surfde ik naar het forum van't VLK....op zoek naar jonge meiden, die net als ik te jong waren om BK te hebben...en ja hoor...ik vond ze...al gauw ontstond er een heus emailverkeer... het forum kende drukke tijden... Die van augustinus spraken af en hadden er zowaar de tijd van hun leven ;-) Als ik hun verhalen moet geloven (en geloof me-dat doe ik) hebben ze daar de boel op stelten gezet...ik vond het zelfs spijtig dat ik niet in Antwerpen woonde (stel je voor) Maar wat zij kunnen, kunnen we hier in Limburg ook, dacht ik en ik plaatste een oproep voor het Virgajesse en zo leerde ik Buizerdje kennen, een jonge meid...Het klikte meteen tussen ons en een innige vriendschap ontstond daar op -1, bij de radiostralenafdeling...al waren wij dan wel veel kalmer dan onze vriendinnen uit Antwerpen Na de zomer van 2007 startte Buizerdje en ik aan de wederopbouw van ons leven...samen herstel en balans en samen aquagymen bij Rekanto....Stillekesaan durfden we beginnen te dromen van een toekomst...maar dan ergens in oktober slaat het noodlot toe...uitzaaiingen bij Buizerdje...vanaf die diagnose gaat het snel achteruit...ze was zo moedig, had zoveel kracht, ze heeft gevochten tot op de laatste dag...maar op 18 februari 2008 is ze haar strijd verloren, heeft ze de top van haar berg niet bereikt. Ik denk nog elke dag aan haar...onze vriendschap was kort maar intens.Ondertussen werden er op het forum plannen gesmeed om te verbroederen tussen Antwerpen en Limburg...en onze eerste date in het Station van Antwerpen centraal was een feit. Buizerdje zou er zo graag bij geweest zijn, die andere straffe madammen die samen met haar hun verhaal hadden gedaan in de Libelle eens irl ontmoeten...helaas...het lot besliste er anders over... Na antwerpen volgde een date in Hasselt, Leuven,...een voorstelling bijwonen van de "borstenclub" van Jeanine Bisschops, etentjes etc. Onze laatste date was maandag jl. Een etentje in Dorp 37 in Olen...Onze clubje telt ondertussen al heel wat leden...Allemaal stuk voor stuk jonge straffe boezemmadammen...De één al een recontructie gehad, de ander nog maar pas haar behandeling beëindigd, de ander terug aan't werk, de één nog bezig met te herstellen, weer iemand anders nog aan de herceptine...Vriendinnen voor het leven!
Kanker...het sloop binnen in mijn leven, onopgemerkt...stilletjes ging ie er zijn gangetje...het was niet het geschikte moment...maar tja dat is het nooit natuurlijk... De kanker deed me verplicht onthaasten...het gaf me de tijd om eens echt stil te staan bij mijn leven...de kanker gooide mijn onbezorgd leventje overhoop...daar valt niets aan te doen...maar er nu op een positieve manier mee omgaan...daar ben 'ik' verantwoordelijk voor. Dit gaat niet altijd zonder slag of stoot...het is een weg met valkuilen...Soms balanceer ik op de rand van zo'n valkuil en soms val ik er met mijn klikken en klakken in...maar telkens ik eruit kom gekropen...voel ik dat ik sterker ben...ik kom er...ook al kost het me bloed, zweet en veel tranen, met veel geduld timmer ik aan mijn weg.
Eindelijk... Mijn blog is een feit! Nog een beetje onwennig...want wat ga ik wel en wat ga ik niet op mijn blog plaatsen...ga ik mezelf helemaal bloot geven of geef ik een gecensureerde versie van mijn hersenspinsels. Heb lang nagedacht of ik het nu wel of niet zou doen...gewikt en gewogen...en het "wel" heeft het gewonnen van het "niet"!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
).....de coctail van taxotere met Medrol was de grote boosdoener...Ik kreeg Lassix voorgeschreven om mijn teveel aan vocht af te drijven...maar het gaf niet het gehoopte resultaat...het vocht bleef zich hardnekkig ophouden in mijn lichaam...en ik werd alsmaar ongelukkiger...was het dan nog niet genoeg dat ik kanker had...moest het zo broodnodig dat ik die kilo's bijkwam? Kleren waren plotseling veel te klein geworden...en heel wat traantjes vloeidde er toen ik weer eens een psychologische drempel had overschreden....
en een voortent aan onze mobilhome (mama,papa het is echt een meerwaarde hoor!)
