27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
24-01-2009
Natuurlijke dans...
Het lichaam is met zijn emoties, gedachten en energie een belangrijk instrument voor elke danser. Dansen gebeurt immers in ons lichaam. Door geduld en oefening leert de danser zijn lichaam aanspreken, gewaar worden en vooral natuurlijk bewegen.
Geen technische pasjes oefenen...wel ritmes en bewegingen worden aangegeven waarbinnen ieder zijn lichaam kan ontdekken. Op die manier word je bewuster van jezelf en kom je meer en meer in het ritme van jouw lichaam.
Een tijdje geleden schreven vriendin Caro en ik ons in voor deze cursus...gegeven bij Vormingplus in Limburg. En gisteren was het dan zo ver...de eerste van 10 sessies....niet goed wetende wat er ons te wachten stond....maar met wel veel goesting...
Ondanks dat ik wat coördinatieproblemen had (dansen en nadenken gaan echt wel niet samen)... het zweet me bij momenten serieus uitbrak...het wiegen met de heupen nog maar stijfjes was (het lukt me echt niet om mijn heupen te shaken zoals buikdanseressen dat doen...pfttt)...er heel wat arm en schouderoefeningen te pas kwamen...ik vandaag toch wel een beetje stijfheid voel in schouders en heup...mijn hand vandaag ietsje dikker is ...was het pure fun! Ok, ik heb mijn lichaam nog niet ontdekt, ben niet echt in het ritme van mijn lichaam gekomen....daarvoor concentreerde ik me nog net iets te hard op de pasjes ;-) ...
De derde vrijdag van januari staat al sinds jaar en dag geboekt als "het nieuwjaarsdiner van RDB"...Na 2 jaar op verplaatsing - en minder leuk bevonden- konden we onze magen weer spijzen en onze benen weer strekken in de oude vertrouwde Waerboom in Groot-Bijgaarden. En het was de max! We werden verwend met snoepertjes van de chef, gefruite zalm met gember en sojasaus met mosterdsabayon en zilveruitjes, traag gegaard piepkuikenfilet met kreeftengarnalen, kokosmelk, ananasblokjes en citroengras en een bolleke ijs met warme krieken. (overbodig om te zeggen dat ik niet al te neig punten heb geteld die dag) Na dit lekkers was het TIME to PARTY...Op de tonen van mooi, 't leven is mooi, I'm a survivor and I'm still a life...danste ik samen met mijn collega's het nieuwe RDB-jaar tegemoed...content dat ik nog steeds eentje van hen kan/mag/wil zijn... Het is nog maar 20.00 wanneer ik voel dat mijn kaars een beetje op begint te geraken...sta dan ook al bijna onafgebroken 3 uur op de dansvloer...en besluit de aftocht naar het verre Limburg te maken.
De start van mijn weekend was dus al goed ingezet...maar het beloofde zéker nog zo leuk te worden..
Met de andere ccc'ers sliep ik dit weekend een nachtje in een allercharmanst hotelletje ergens op de taalgrens.... Lachen, eten, beetje wandelen, babbelen, spelletjes spelen, wensen op de wensballon schrijven (die we helaas door de te felle windkracht niet de lucht in kregen)...waren de ingrediënten van een geslaagd weekend!
...weer halftijds aan het werk in Brussel en dit voorlopig voor 3 maanden...in april zien we wel weer...met de lente die dan in't land is, kan ik misschien naar 80%...maar zo ver is het voorlopig nog niet... De arbeidsgeneesheer keurde zonder boe of ba mijn halftijds werken goed.
...de onzekerheid over mijn werkzekerheid in BXL...de oncoloog en de controlearts die geen besluit hadden genomen...omdat encare advokaten op de zaak hadden gezet om te onderhandelen met VDAB... ...de mail van de vriend van Veerle...met droevig nieuws...Veerle...een lotgenote en leeftijdsgenote heeft op oudjaar haar strijd tegen BK verloren...Begin december kreeg ik nog een mailtje van haar...dat de chemo werd stopgezet...omdat de tumor niet was verkleind, maar ook niet gegroeid...Begin januari zouden ze starten met iets nieuws...maar helaas...het lot besliste er anders over...De vermeende pancreasontsteking bleek toch niet zo onschuldig te zijn...de kanker was overal uitgezaaid...en op oudjaar verloor ze haar strijd! Veerle...rust zacht meid!
Het is allemaal oneerlijk...het leven is hard bij momenten...dat wist ik al...dat ik een sterke madame ben....daar ben ik ondertussen ook al lang achter gekomen...Maar ik heb er stilaan mijn buik vol van...het geluk dat om een hoekje ligt te loeren...het mag wel eens gaan komen...ik kan het goed gebuiken.
Heel wat tranen zijn er afgelopen week dan ook gevloeid...de gedachte niet meer in BXL te kunnen gaan werken, niet meer met de treinbabes naar BXl sporen, niet meer samenwerken met de collega's...pfttt...zucht...ik had het er moeilijk mee! 8 jaar werk ik er al...mat hart en ziel...En al weet ik wel dat de afstand mij heel veel parten speelt....mijn hart ligt daar. De onzekerheid...moet ik in Limburg gaan werken, en waar en wat voor job etc...hebben me weer meer wakker doen liggen dan goed voor me is...Maar er is een oplossing in de maak...morgen moet ik nog even langs de arbeidsgeneesheer passeren...die zijn oordeel moet vellen...fingers crossed dat ik de toestemming krijg om 50% in BXL te werken...wordt dus weer maar eens vervolgd...
Bij nieuwjaar horen ook goede voornemens....aan eentje ben ik nu al uitgebreid mijn voeten aan het vegen...geen pc meer na 22 uur :-s Maar aan de andere ben ik aan het werken...vandaag naar mijn eerste bijeenkomst van de weightwatchers geweest....Om eindelijk de strijd met die extra kilootjes aan te gaan en woensdag neem ik weer de draad op van het zwemmen...
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
