27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
13-08-2008
Een avondje...
'k Was in een schemerzone van nog net niet in slaap, maar ook niet meer ten volle met bewustzijn...op de achtergrond speelde de radio de liedjes van Van dik hout...een beetje aan't wegdromen van??? Plots schrik ik recht...het liedje Dreamers and renegades klinkt luid door de huiskamer...Een fractie van een seconde later besef ik dat het mijn GSM is die rinkelt. Onbekend geeft het schermpje aan...wat meestal een telefoontje van de collega's of van Caro betekent. Maar gezien het uur-'t is al 4 uur gepasseerd- kan het bijna niemand meer van mijn collega's zijn (ambtenaren mét zomeruur vind je zelden nog na vieren op bureau) dus ik gok dat het Caro is..."Hey, 't is wel kort dag, maar heb je zin om vanavond bij mij en Christophe te komen eten? Zo tegen half 6" vraagt Caro. Zo'n uitnodiging sla ik natuurlijk niet af... 'tWas alsof ze wist dat er bij mij niet veel in huis zou komen om te koken vandaag...hooguit een boterham met choco. Ik, die een avond op de zetel voor ogen had, heb onverwacht een gezellige avond gehad...lekker gegeten (aubergines met vis en rijst...hmmm om je vingers bij af te likken) een lekker glaasje wijn (of 2 of...) en leuk gezelschap...al vond ik de likjes van Chanel- de hond des huizes- net ietsje minder aangenaam....en als afsluiter een lekker tasje senseo! We hadden een leuke babbel, haalden herinneringen op, zoals aan ons tripje naar Parijs héél véél jaartjes geleden( toen we nog jong, knap en onervaren waren)...en fantaseerden over een vakantie met tent naar de Provençe... Ahwel Caro, wanneer zijn we weg? Du pain, du vin et du boursin...'k zie het helemaal zitten!
Doseren, doseren...wie geduld heeft zal het leren!
Doseren...weeral blijkt het dat dat niet onmiddellijk mijn sterkste eigenschap is...wanneer ik bruis van energie, meen ik ook dat mijn agenda overvol moet staan...het kan dan gewoon niet op...Met gevolg...ben nu toch wel een beetje heel veel moe...maar ik heb er van GENOTEN! Op het feestje van B. die 30 werd...gedanst op megamindy, kabouter plop en niet te vergeten K3...met de 2jarige spring in't veld Nore...ze kreeg er maar niet genoeg van...worden die kleine dreumesen dan nooit eens moe? Ikke was anders stikkapot hoor, het zweet droop gewoon van mij af...maar oooo wat was het leuk zo weer effe kind te zijn! Nore is het dochtertje van vriendin Vero...het is een speciale meid: een klein wondertje! Bij haar geboorte woog deze kleine spruit amper een kilootje...en je zou haar nu moeten zien...een kleine, straffe madam...Ze zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben...als zo'n klein mensje zo hard kon vechten voor haar leven...dan kon ik dat toch ook hé... Vero, ik heb het je denk ik nog nooit gezegd, maar weet je dat ik me vaak optrok aan jouw kleine meid? Als ik het effe niet meer zag zitten...dan dacht ik aan haar vechtlust...ze gaf me de kracht om door te gaan!
Na het feestje zaterdag...vandaag mijn eerste date met een blogmaatje! Hihihi had toch wel zenuwen (eigenlijk meer dan dat ik meestal heb bij een blinddate-strange!?!) Maar zenuwen bleken niet nodig te zijn...het ijs was snel gebroken, de zenuwen verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon! ...het klikte...ik kan je alvast zeggen dat er heel wat afgetetterd is en dat het in een mum van tijd 20.00 was...tijd om weer richting station te gaan...Tricky je bent een straffe madam...ben blij je te hebben leren kennen en er komt een vervolg...zeker weten!
En nu...als de bliksem mijn bed in...ben al op van 5.20 (ben eerst gaan werken hé) Ik kan morgen wel uitrusten...'t zal nodig zijn!
Het zindert nog steeds na...Het I feel happy gevoel...Op mijn roze wolk kan ik als het ware de hele wereld aan...het vertaalt zich dan ook in een overvolle agenda...druk, druk, druk...maar alleen met dingen die ik leuk vind en zo heb ik het graag! Verjaardagsfeestjes à volonté, etentjes, dates (voor jullie beginnen te speculeren...het is deze keer niet met een man, maar met lot/bloggenotes) een housewarmingparty...Laat maar komen!
Gisteren wel effe een adempauze moeten inlassen...trop is teveel zeggen ze en inderdaad...had effe een klopke van de hamer gekregen...maar een paar uurkes op mijn zetel deden wonderen...Ik kan er opnieuw tegenaan!
Het gaat me voor de wind...nog meer dan eens besef ik dat ik GELUK heb...niet iedereen komt er evengoed mee weg als ik...denk ik maar aan Jacqueline van de revalidatie, die voor de tweede keer haar gevecht strijd, of aan Sonja van de revalidatie, wiens imuunsysteem stevig ondermijnd is, of aan Sofietiewietie of aan Sonja van de VLK....
Ok, ik heb ook nog wel mijn mindere dagen, dagen waarop ik overspoeld word met angst, verdriet, het gevoel eenzaam en alleen te zijn...ik laat ze toe...maar niet te lang...om daarna weer als een zonnetje door het leven te gaan!
Onderstaand gedicht vond ik terug op de site van troostgeschenk.nl en ik kan me er wel in vinden: Ik lach en dans en leef weer Maar anders dan voorheen Ik weet hoe ontzettend moeilijk Het leven soms kan zijn
Dan schijnt de zon Dan weer eens niet Soms blijf ik weer hangen In onzichtbaar verdriet
Maar na jaren van verwerken Ontdek ik de ontstane regelmaat Ik weet na herhaalde tranen Dat het ook weer beter gaat
een zotte zon, dauwdruppeltjes in het gras, een stevige knipoog die zegt "het ga je goed", vers brood van bij de bakker, een bescheiden schouderklopje, een lief mailtje van een oude kennis, van een goede vriend, van een lotgenote, super-zotte-lieve collega's, een goed gesprek, een welgemeend complimentje, een warme knuffel, de lach van een kind, ...en dat er nog zoveel over blijft om van te dromen en voor te leven!
Herinner je gisteren Droom van morgen Maar Leef vandaag!
Inderdaad ik voel me goed vandaag. Energie stroomt door mijn aderen en kan de hele wereld aan! en nu maar hopen dat dit gevoel nog lang zal nazinderen
euhm...Wat ging ik hier ook weeral schrijven?!? Effe mijn grijze massa pijnigen...Denk, denk denk... Lap...ben het weer vergeten
Vergeetachtigheid...het overkomt me nogal dikwijls...vooral namen durf ik nogal eens te vergeten of woorden...uren kan ik op zoek zijn naar een woord, zonder het te vinden...Toch wel lastig soms! Vooral als ik aan't schrijven ben voor mijn blogje en ik er maar niet op kan geraken...Sinds mijn vergeetachtigheid is mijn agenda dan ook mijn trouwste metgezel ... notteer ik iets niet in mijn agenda dan zal ik het stevast vergeten of weet ik weer niet meer om hoe laat we hadden afgesproken...zo'n agenda is echt wel een handig tool hoor...al mag je natuurlijk niet vergeten er regelmatig in te kijken...zoals diene ene keer toen ik broer vanop zijn werk zou gaan halen...Ik had het netjes in mijn agenda genotteerd, maar tja niet ingekeken die dag en was het dus rats vergeten...maar goed dat er dan nog zoiets als een gsm bestaat...anders had broer lang kunnen wachten, vrees ik! Ik vergeet ook regelmatig de lichten uit te doen...sta ik 's morgens op... branden beneden nog alle lichten...niet echt bevordelijk voor mijn elektriciteitsrekening of ik ga naar de winkel en ben vergeten wat ik eigenlijk van plan was te kopen...Soms durf ik ook al eens vergeten wat de vriendinnen me verteld hebben aan de telefoon, kan ik het me de dag erna al niet meer herinneren,laat staan dat ik de juiste versie nog door kan vertellen....Jullie geheimen zijn dus veilig bij mij...Ik vergeet toch de helft ervan...dus laat ze maar komen...Nadine,Goele...jullie kunnen gerust vertellen wat het geslacht is van jullie ukkie...ik beloof dat ik het onmiddellijk zal vergeten En mijn laatste straffe stoot datteert van begin deze week ...'k Was vergeten het raam van mijn autootje dicht te draaien...de ganse nacht had het opengestaan...niet zo'n grote ramp ware het niet dat die nacht de regen met bakken uit de hemel viel...Pfttt de volgende morgen was mijn auto omgetoverd tot een klein zwembad...plezierig is anders hoor...maar dankzij de tropische hitte was het na een paar uurtjes-godzijdank- opgedroogd!
Hoe komt dit nu dat ik zo vergeetachtig ben...menig lotgenootjes blijken er last van te hebben- het chemobrein?! We zullen het daar maar op steken zeker! Ook mijn zwangere vriendinnen gaan er prat op dat zij de laatste tijd zoveel vergeten, zij steken het op hun hormonen...Aan de leeftijd kan het nog niet liggen, toch?! De vergeetachtigheid...toch wel braaf lastig...maar soms...ook braaf handig
De kids van mijn broer zitten op de achterbank van mijn auto...ben op weg met hen naar de speeltuin... Ineens zegt de kleinste(3,5jaar): "Tante Wendy, jij hebt alleen maar poppen en kleurboeken bij jouw thuis, hé?" "Hmmjjja", mompel ik "tante Wendy heeft toch geen kindjes, daarom heb ik ook niet veel speelgoed". "Neen", zegt de oudste(5,5jaar), "jij kan geen kindjes hebben, want jij hebt toch geen man hé tante Wendy. Jij moet eens een man gaan zoeken" besluit ze...Waarop de kleinste spontaan reageert "Ik ga voor jou een prins zoeken!" "Hé ja", zeg ik" eentje op een wit paard" "Waarom niet op een bruin of zwart paard" vraagt de kleinste? "Maar tante Wendy" zegt de oudste op haar beurt, "jij bent toch geen prinses dan kan jij toch ook niet met een prins trouwen?" Tja gelijk heeft ze natuurlijk!
Vandaag, na een bezoekje aan de kapper, besluit ik nog eventjes langs broer en co te gaan....Met dat ik binnenkom zegt de oudste" Maar tante Wendy wat zie jij er vandaag mooi uit " "Anders dan niet?" vraag ik..."Jawel hoor, maar vandaag zie je er nog vele mooier uit"...Smelt smelt smelt...
Wanneer is het het juiste moment om aan nieuwe mensen in je leven te vertellen dat je een Ksurvivor bent? Val je onmiddellijk met de deur in huis, wacht je tot die nieuwe kennis de kans heeft gekregen om te ontdekken wat voor een toffeke je wel bent, of kies je voor de gulden middenweg? De tijd zal het me waarschijnlijk wel leren... Ik merk dat heel wat dingen die ik onderneem doorspekt zijn met mijn érvaring. Het is mijn geschiedenis, het heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben...
1 jaar...vandaag is het ál 1 jaar geleden dat ik de laatste grove middelen inzette, vernietigingswapens van het strafste soort,die geen enkel Kcel nog levend zouden laten... En één jaar later blijken ze goed werk geleverd te hebben... I'm a survivor!
Vandaag is het ook 1 jaar geleden dat lotgenootje Nan haar Ja-woord gaf aan Wim! Ik leerde Nan kennen via het VLKforum. "Nan, je bent er eentje uit de miljoenen"...zelfs op de dag van hare trouw vond ze de tijd om mij lieve, opbeurende smsjes te sturen...Super toch! Nan en Wim ik wens jullie een dikke proficiat met jullie "katoenen huwelijk"!
20.000 reizigers namen gisteren de trein naar de zee...Massaal werd er weer vanuit het binnenland naar de kust getrokken...zo ook A en ik. Je kon er net niet over de koppen lopen...het wemelde er van de dagjestoeristen, vroeger ook wel frigoboxtoeristen genoemd...maar een frigobox blijkt al lang niet meer van deze tijd te zijn.
Na een treinrit van twee uur en een half kwamen we eindelijk aan in Oostende, de Koningin der badsteden... Na een wandeling over de dijk, windowshopping en de innerlijk mens gespijst te hebben, was het tijd voor een wandeling op het strand...al voelde het water warm aan ... aan meer dan pootje baden durfden we ons toch niet te wagen...zo langs en door het water wandelen was toch best wel vermoeiend... hoogste tijd om kleren uit te doen, kuiltje in het zand te maken, handdoek goed te leggen...we hadden ons goed geïnstalleerd,klaar om effe wat uit te blazen...waren het niet dat er ineens een ontzettende wind kwam opzetten die A en ik in een mum van tijd omtoverde tot zandmannetjes...verre van plezant zo overal zand...gelukkig boden de dijkzetels (= een strandzetel, maar dan eentje die op de dijk staat) een goed alternatief...Ze waren best wel comfortabel, zo comfortabel zelfs dat ik eventjes moet ingedut zijn. (ik-die het zo moeilijk heeft om waar dan ook in slaap te vallen) Om 19.00 namen we weer de trein richting Limburg...
@A: " Heb ik je al gezegd dat ik je een straffe madam vind? Ondanks dat je zelf een moeilijke periode achter de rug hebt, sta je voor iedereen steeds weer klaar. De operatie die je begin september nog moet ondergaan, zal weer zwaar zijn...je zal terug een stapje achteruit doen...maar daarna is er maar één weg...vooruit...naar de top"
En dan vandaag... ...genieten, relaxen, zen...
Zoals de traditie het voorschrijft startten Caro en ik met een uitgebreid ontbijt. Het zonnetje was al vroeg van de partij...en de weermannen hadden gelijk het beloofde een hete dag te worden. " Ze verklaren ons voor gek, zullen we niet afbellen, we gaan daar alleen zijn,...ach ja, dan maken we enkel gebruik van het buitenzwembad..."waren enkele van onze bedenkingen... maar wat bleek...we waren niet de enige zotten die vandaag een bezoekje brachten aan de sauna (allemaal vorige week-tijdens het druilerige weer- geboekt natuurlijk). Het was zelfs de drukste keer van al de keren dat we er geweest zijn...
En het moet gezegd...zo'n sauna tijdens heet weer het is weer eens wat anders...In de winter zijn Caro en ik nogal eens geneigd om te snel achter elkaar de sauna's uit te proberen, waardoor we eigenlijk niet voldoende rusten tussen de sauna's door...vandaag hebben Caro en ik enkel in de voormiddag een saunake gedaan...daarna ons goed laten afkoelen, regelmatig een duik genomen in het zwembad en geprofiteerd van het zonneke...tot het tijd was voor de opgieting...zo'n opgieting in de the fox is gewoon zalig...een uur en kwartier duurt de opgieting daar...ik hoor jullie al puffen...maar echt het is goed te doen, het is ook niet aan één stuk en regelmatig wordt de deur opengezet om frisse lucht (30 graden hahaha) binnen te laten. Na een half uurtje is er een kwartiertje rust...waar we verwend werden met bevroren fruit, meloen, water,...Verwennen...je ziet en merkt in alles dat het hun passie is (welkomst drankje, hapjes, fruit...) Het laatste halfuur is het minst zwaar...je zweet wel vlugger en meer...bij een vrouw duurt het gemiddeld 20 minuten voor ze echt begint te zweten...maar ik was een uitzondering hoor...al na 5 minuten liep het zweet in stromen langs mij af....Werden we ingesmeerd met honing- je moet mijn velletje nu eens voelen.... zo zacht als dat van een babytje ...en tenslotte kregen we nog een massage met gecrunched ijs....Puur genieten!!!! Na de opgieting ons weer goed laten afkoelen (onderdompeling, ijskoude emmerdouche, insmeren met ijs, een plons in het zwembad) en weer heel wat rusten...om tenslotte onze dag af te sluiten met een goede scrub! Ik voel me herboren...heb dankzij de natte, ijskoude handdoek geen last van een dikke arm...ben wel moe...want het kost toch heel wat energie...
Kan ook niet anders...na de nationale regen van gisteren is eindelijk het zonneke van de partij...en ze blijft toch wel een paar daagjes op bezoek...mijn humeur stijgt onmiddellijk van -10 naar +++10...Ik word pas den 30ste juli terug in de Wetstraat verwacht...heb dus nog een hele week om te genieten...en onmiddellijk maak ik plannen voor de komende dagen.
Donderdag met A. naar't zeetje...een beetje uitwaaien, terrasje in het zonnetje, pootje baden, leuke gesprekjes met A., een beetje zonnenbaden (I hope)...was het al maar donderdag
En vrijdag naar de sauna met C....hihihi net nu ze hier in de kempen 28 graden voorspellen...maar er is een buitenzwembad en tijdens de sauna's door kunnen we proberen een mooi kleurtje te krijgen. Kijk er ontzettend naar uit...het is mijn eerste keer sinds 2 jaar...Ik zie de haren van mijn kiné al omhoog komen...Ja Inez, ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, ik zal mijn voorzorgen nemen en een natte, koude handdoek rond mijn arm wikkelen en als ik voel dat ie desondanks toch dreigt dikker te worden dan kom ik er uit. 't Is toch ook wel spannend....zo'n eerste keer na mijn BK.
En nu ben ik ermee weg...nog effe wat gaan genieten!
"Big girl you are beautiful..." klinkt het op de radio...Sorry Mika...maar nu effe niet...
Gewicht...het is en blijft voor heel wat vrouwen een precair onderwerp...Ook bij mij niet anders. Er is zoiets als de psychologische drempel, de magische grens...en jeetje wat doet het pijn als je die grens overschreden hebt...Ik kan ervan meespreken...Bij mijn eerste chemo hoor ik mijn dok nog zeggen...eet alles wat je wil...heb je zin in 10 patekes dan eet je gewoon 10 patekes...vanaf nu is het voorlopig gedaan met op je lijn te letten en eet je alleen nog hetgeen waar jij zin in hebt....Fantastisch toch?! Waren het niet dat de chemo roet in het eten kwam strooien...Naast het onpasselijk gevoel werden mijn smaakpapillen ook meteen meedogenloos vernietigd...niets smaakte me nog...en wat ik de ene chemo nog enigsinds lekker vond, kon bij de volgende chemo plots afgrijselijk smaken...Nu, ik had best nog wel een paar kilokes in reserve, maar de dok had me echt op het hart gedrukt dat ik niets mocht afvallen...bijkomen zou niet zo erg zijn....En zo geschiedde...ik kwam bij...kilo's en kilo's en nog eens kilo's...17 in totaal...Nu ja, aan de patekes zal het niet gelegen hebben...ik was a look a like michellinmannetje geworden...dikke buik, dikke voeten, dikke handen, ja zelfs een dikke kop ( ook al wel eens flaterend een volle maan hoofd genoemd ).....de coctail van taxotere met Medrol was de grote boosdoener...Ik kreeg Lassix voorgeschreven om mijn teveel aan vocht af te drijven...maar het gaf niet het gehoopte resultaat...het vocht bleef zich hardnekkig ophouden in mijn lichaam...en ik werd alsmaar ongelukkiger...was het dan nog niet genoeg dat ik kanker had...moest het zo broodnodig dat ik die kilo's bijkwam? Kleren waren plotseling veel te klein geworden...en heel wat traantjes vloeidde er toen ik weer eens een psychologische drempel had overschreden.... Maar Wen troostte ze mij...da's toch niet zo erg...dat gaat er achteraf wel weer af...Tuurlijk, maar mag het eens...ik vind dit vreselijk
Na mijn gevecht tegen de kanker begon ik dan mijn gevecht tegen de kilokes...met mijn killerinstinct zou dit zonder problemen moeten gaan...zucht...maar weer waren/zijn er kapers op de kust...de vaarwel-vrouwlijk-hormonen-spuit en de anti-hormonenpillekes zorgen ervoor dat het toch niet zo van een leien dakje loopt...(het is nu eenmaal één van de spijtige bijwerkingen van mijn kunstmatige menopauze )
Ok, ben dan wel al 12 kilokes lichter...voel me zeker geen michellinmanneke meer...maar het feit blijft dat ik nog steeds 5 kilo meer weeg dan tervoren...En het lukt me maar niet om ze kwijt te spelen...ze blijven aan mij plakken...ondanks het punten tellen, het neen moeten zeggen tegen al dat lekkers...
The levellers...jeugdsentiment... maar nog steeds bezorgen ze me kippenvelmomenten! Mijn collegaatjes vonden een optreden van the levellers dan ook het perfecte kado voor mijn verjaardag...En gelijk hadden ze...samen met treinbabe Leen (nog een grotere fan dan ik) stond ik op de eerste rij...ik voelde me fantastisch,ging helemaal uit mijn dak, even waande ik me weer 16 jaar...het was zo'n avond waar ik nog dikwijls aan zal terugdenken...vooral toen Leen bij het nummer Carry me...me vastnam en we samen luidkeels meezongen en danste, kreeg ik de tranen in mijn ogen...en nog steeds trouwens als ik het liedje hoor...Lieve allemaal...jullie hebben me gedragen...het was een lange, moeilijke weg...maar er was een weg! Samen staan we sterk...en laat me toe om op mijn beurt jullie te dragen...
When you're standing by the roadside And it's a long way to go To carry me To carry me; friend
Togehter in this mad land Far from truest of hands Well i'll carry you If you carry me Carry me friend
And well petrol bomb the state We'll blow away the hate We'll do it in our minds When we can take the time We'll build a road From waht we know Each taking a part And now's the time to start
But jane's taking heroin And paul is getting pissed Steve is getting stoned To fucked to fight Sarah's on acid And sean has blown his mind Someone's busy hiding To fucked to fight
Some have found religion And some have run away And some they formed a party To find a way Some joined the system Some still look away And some just bite their backsides To find a way
There is a way ...
So, when you're standing by the roadside And there's a long way to go I'll carry you If you carry me Carry me, friend Well i'll carry you
Ik weet het...het zou een weekje stil zijn op mijn blog...maar dankzij de hotspot hier op de camping hou ik af en toe contact met cyberland....met dank aan mijn broer die zijn laptop mee kamperen neemt...Snobistisch??? Goh als jeziet wat al die Nederlanders meezeulen...dan valt ons luxekamperen nog mee hoor (naast internet hebben we enkel nog tv-vlaanderen). en een voortent aan onze mobilhome (mama,papa het is echt een meerwaarde hoor!)
Alhoewel ik geen tijd meer had om eikes naar de Clarissen te brengen zijn de weergoden ons toch redelijk goed gezind...we hebben tot nu toe alleen deze nacht een beetje regen gehad...en daar mijn nieuwe tent een waterdichtgarantie had...geen probleem dus....Jammer dat ie geen verwarming heeft...want het koelt hier in Nederland serieus af 's nachts...heb best al kou geleden ondanks mijn pyama, jogging, 2 fleecen, sjaal, donsdeken...en OK een stralend blauwe hemel is er ook hier niet...maar zolang het droog blijft, zijn we al meer dan content...De nichtjes hebben hier de tijd van hun leven...elke ochtend naar de kidsclub (en wij blij-dan hebben wij ook 2 uurkes rust), de speeltuin, zwemmen....
Nog 3 dagen en het zit er weer op...
Lieve groetjes Wenneke (die zich onder een fleecedekentje gaat nestelen, een lekker glaasje (of 2,3, ...) wijn bij de hand en gaat winnen van broer en schoonzus met triominos)
Het zal een weekje stil zijn op mijn blog...Ik wens iedereen alvast een deugddoende vakantie...hopelijk lukt het om de beslommeringen van welke aard ook eventjes te vergeten.....tot over een weekje!
@ Collegaatjes: Geniet van jullie 2 weekjes verdiend verlof! De voorbije maanden was het druk voor ons team...1 fulltime minder...ikke nog maar 40%...er werd veel van jullie verwacht hé...maar vanaf vandaag kunnen jullie weer wat energie bijtanken....en in augustus wordt ons team uitgebreid met een extra fulltime kracht...'k hoop dat jullie het dan weer wat rustiger krijgen.
De hele dag spookt er een liedje uit mijn scoutstijd door mijn hoofd. Enkel flarden ken ik er nog van ...'t ging ongeveer zo..."kamperen is de mooiste zomersport, waarvan je steeds maar jonger wordt, we trekken door het hele Vlaamse land tot aan het noordzeestrand...Lalalala frieten met sala en...."
Hoe komt ze daar nu weer bij? hoor ik jullie al denken...
Zaterdag vertrek ik samen met het gezinnetje van mijn broer (broer-schoonzus-2 nichtjes en hun hond) kamperen in Nederland....zij in de mobilhome van mijn ouders...ik alleen (of eventueel in gezelschap van de hond) in mijn iglotentje...Leuk toch???!!! JA Tuurlijk...waren het niet dat de weergoden ons niet echt gunstig gezind zijn...maandag waren het precies aprilse grillen (buien-zon-buien-zon) en vandaag hebben we precies een sprong van 2 maanden gedaan en zitten we al in de herfst...Hopelijk hebben ze daar ook zoiets als "een slechtweergarantie", zoals we hier in Limburg hebben...Of broer, zullen we toch maar niet de andere kant opgaan en het zonnetje gaan opzoeken??? (den dju-we hebben reeds gereserveerd en alles al betaald...en een slechtweerannulatie hebben we niet ) Misschien moet ik maar wat eikes naar de clarissen gaan brengen... Of kamperen nu echt de mooiste zomersport zal zijn...ik zal het jullie weten te vertellen....
In België is al één designerbaby die vrij is van erfelijke borstkanker geboren en er zijn er nog vijf op komst, van vrouwen die al zwanger zijn. Nog negen andere koppels proberen - via de techniek van in-vitrofertilisatie - zwanger te worden van zo'n baby.
België is daarmee een van de eerste landen waar kankervrije baby's mogelijk zijn, schrijft Het Laatste Nieuws. Nadat eicellen bij de vrouw zijn weggenomen en bevrucht met zaadcellen van de man, worden de ontwikkelde embryo's genetisch getest. Enkel een embryo dat niet erfelijk belast is, wordt in de baarmoeder ingeplant. (BELGA)
Happy singel...maar zijn we echt zo happy als dat we laten uitschijnen? Ok, ik moet niet zo nodig aan de man...ben best in staat om mijn eigen boontjes te doppen...maar eerlijk...ik heb die ene steunpilaar, die ene die er onvoorwaardelijk voor je is, waar je 's nachts eens dicht tegenaan kan kruipen als je je eens angstig voelt...toch wel gemist. Ik moet mijn mening herzien "Niemand is gemaakt om alleen te blijven, ook IK niet".
Maar ja, leuke mannen, waar vind je ze? Aan de deur komen ze niet bellen, de vrijgezelle vrienden...geen denken aan! Te hard op zoek gaan, is ook niet meteen aan te raden....want wanneer je iets te graag wilt, krijg je het toch niet. Maar langs de andere kant "Wie zoekt zal vinden".
Ik besluit dan toch maar een leuk profiel aan te maken op een dating site. Al gauw blijkt het een hele klus om het kaf van het koren te scheiden...mannen van allerlei slag laten van zich horen.
In december heb ik dan mijn eerste date te pakken...na wat heen en weer gemail spreken we af in Hasselt....maar wat een tegenvaller...hij vindt alle vrouwen hypocriet, vindt dat "Wij de vrouw" niet goed bezig zijn...'k moet jullie niet vertellen dat ik snel zocht naar een flauw excuus om mij uit de voeten te maken...
Eind december geraak ik dan aan de praat met Stewart (=nickname). Ook met hem spreek ik af in Hasselt...Deze keer is het een meevaller...het wordt een gezellige avond We blijven contact hebben...we mailen regelmatig en spreken af. En ja hoor...er nestelden zich vlinders in mijn buik...Maar liefde kan je niet forceren, het moet langs twee kanten komen...maar het was éénrichtingsverkeer.
Na Stewart volgde er nog 2 dates...het waren leuke contacten, niet meer en niet minder.
Vandaag heb ik het toch wel weer gehad...mijn profiel staat wel nog steeds op de datingsite...en af en toe ga ik er ook nog wel eens piepen...maar het actief zoeken...ik heb er eventjes geen zin meer in...ik ga het toeval aan zijn lot overlaten...niet meer actief zoeken...wie weet bots ik volgende week wel op de trein tegen de man van mijn leven... Wordt zeker vervolgd...
Nog effe een paar voordelen van het singel zijn
1. Elke dag eten wat je wil 2. Naar bed gaan wanneer je wil, opstaan wanneer je wil 3. Heel hard zingen en dansen in je huis zonder commentaar te krijgen 4. De afstandsbediending altijd voor jezelf hebben 5. Naar je favoriete series op tv kijken ipv naar de voetbal 6. Altijd comfortabel ondergoed dragen (niemand die het ziet) 7. De hele breedte van je bed in beslag nemen 8. Voldoende dekens hebben 9. Nooit hoeven bellen omdat het later wordt 10. Nooit bellen om te vragen "waar zit je" 11. Je humeur door niemand laten verpesten 12. Doen waar je zin in hebt 13. Geen gesnurk in bed 14. Kleren kopen zoveel je maar wilt 15. Vrij zijn! ....
Een dikke week al bestaat mijn blogje...maar nog steeds heb ik het heugelijke nieuws niet in de wereld verspreid. Tja waarom begin je dan eigenlijk aan een blog, wat voor nut heeft ie dan? Geen natuurlijk...dat weet ik maar al te goed...maar wat houdt me dan tegen....bang: bang dat mijn blogje niet interessant gaat zijn, bang dat ik weer eens met veel enthousiasme aan iets ben begonnen, maar dat ik het niet ga volhouden...flauwe excuses...dus ik ga onmiddellijk de koe bij de horens vatten en het nieuws her en der verspreiden.
Ergens op een blauwe maandag...ik voelde me zo ontzettend alleen in het wereldje van de zieke borstjes...surfde ik naar het forum van't VLK....op zoek naar jonge meiden, die net als ik te jong waren om BK te hebben...en ja hoor...ik vond ze...al gauw ontstond er een heus emailverkeer... het forum kende drukke tijden... Die van augustinus spraken af en hadden er zowaar de tijd van hun leven ;-) Als ik hun verhalen moet geloven (en geloof me-dat doe ik) hebben ze daar de boel op stelten gezet...ik vond het zelfs spijtig dat ik niet in Antwerpen woonde (stel je voor) Maar wat zij kunnen, kunnen we hier in Limburg ook, dacht ik en ik plaatste een oproep voor het Virgajesse en zo leerde ik Buizerdje kennen, een jonge meid...Het klikte meteen tussen ons en een innige vriendschap ontstond daar op -1, bij de radiostralenafdeling...al waren wij dan wel veel kalmer dan onze vriendinnen uit Antwerpen Na de zomer van 2007 startte Buizerdje en ik aan de wederopbouw van ons leven...samen herstel en balans en samen aquagymen bij Rekanto....Stillekesaan durfden we beginnen te dromen van een toekomst...maar dan ergens in oktober slaat het noodlot toe...uitzaaiingen bij Buizerdje...vanaf die diagnose gaat het snel achteruit...ze was zo moedig, had zoveel kracht, ze heeft gevochten tot op de laatste dag...maar op 18 februari 2008 is ze haar strijd verloren, heeft ze de top van haar berg niet bereikt. Ik denk nog elke dag aan haar...onze vriendschap was kort maar intens.Ondertussen werden er op het forum plannen gesmeed om te verbroederen tussen Antwerpen en Limburg...en onze eerste date in het Station van Antwerpen centraal was een feit. Buizerdje zou er zo graag bij geweest zijn, die andere straffe madammen die samen met haar hun verhaal hadden gedaan in de Libelle eens irl ontmoeten...helaas...het lot besliste er anders over... Na antwerpen volgde een date in Hasselt, Leuven,...een voorstelling bijwonen van de "borstenclub" van Jeanine Bisschops, etentjes etc. Onze laatste date was maandag jl. Een etentje in Dorp 37 in Olen...Onze clubje telt ondertussen al heel wat leden...Allemaal stuk voor stuk jonge straffe boezemmadammen...De één al een recontructie gehad, de ander nog maar pas haar behandeling beëindigd, de ander terug aan't werk, de één nog bezig met te herstellen, weer iemand anders nog aan de herceptine...Vriendinnen voor het leven!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
of ik ga naar de winkel en ben vergeten wat ik eigenlijk van plan was te kopen...Soms durf ik ook al eens vergeten wat de vriendinnen me verteld hebben aan de telefoon, kan ik het me de dag erna al niet meer herinneren,laat staan dat ik de juiste versie nog door kan vertellen....Jullie geheimen zijn dus veilig bij mij...Ik vergeet toch de helft ervan...dus laat ze maar komen...Nadine,Goele...jullie kunnen gerust vertellen wat het geslacht is van jullie ukkie...ik beloof dat ik het onmiddellijk zal vergeten
" "Anders dan niet?" vraag ik..."Jawel hoor, maar vandaag zie je er nog vele mooier uit"...Smelt smelt smelt...
