27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
06-05-2009
To date or to update
De drang om te schrijven is niet zo groot meer dat resulteert zich niet alleen op mijn blog maar meer zelfs nog in mijn persoonlijk dagboek de paginas blijven maagdelijk wit heb er dit jaar zelfs nog niet in geschreven. Niet dat ik niet wil schrijven maar de tijd ontbreekt me vaak en heb het ook niet meer echt nodig om de dingen van mij af te schrijven. Schrijven was een soort therapie gevoelens neerpennen, lukte me net iets beter dan ze uitspreken. Het van mij afschrijven, heeft me zeker geholpen in mijn verwerkingsproces een proces, zoals jullie al weten, met veel ups and downs .
Vandaag hebben de ups de overhand. Er zijn nog wel al eens dipjes maar de valkuilen lijken niet meer zo diep het eruit klimmen, gaat me alsmaar beter af. Soms ontbreekt het mij nog aan energie ben ik alweer aant hollen, terwijl ik enkel de energie heb om te kruipen. Doseren staat helaas nog altijd niet in mijn woordenboek. Wanneer ik bruis van energie wil ik zo veel wetende dat ik het achteraf moet bekopen maar hé heb het dan ook maar gehad hé! Ik voel dat er vooruitgang is niet zo snel en zoveel als initieel gedacht, eerder met muizenpasjes en ja soms is het de processie van Echternach maar ik ga vooruit, op mijn eigen tempo Vorig jaar zou ik het nog voor onmogelijk hebben gehouden dat ik een fietstochtje zou doen van een dikke 40 km Afgelopen zaterdag deed ik het toch maar! En het voelde zo goed!
Ook mijn gewicht is in dalende lijn. 9 kilootjes zijn er ondertussen af sinds ik begin januari startte met de weightwatchers. Ik voel me beter in mijn vel, vrouwelijker en de complimentjes die ik hier en daar krijg ze geven me zeker een boost in mijn I feel good-mood. En eerlijk is eerlijk zeker de mannelijke complimentjes doen wonderen ;-) ! Ik ben nog steeds gemotiveerd om de laatste kilootjes eraf te krijgen al geldt ook hier..de laatste loodjes wegen het zwaarst maar ik hoop dat de cardiotraining, waarmee ik deze week ben gestart, me een duwtje in de rug zal geven.
Slapen blijft nog steeds moeilijk de ene nacht val ik vlotjes in slaap de andere nacht krijg ik dat koppeke van mij maar niet leeg overlopen van de dag, plannen wat ik de dag erna ga doen, gedachten, gevoelens allemaal passeert het de revue En neen niet altijd netjes na elkaar maar vaak kriskras door elkaar een warboel. Wanneer ik voor het slapengaan tijd uittrek voor mezelf om te mediteren dan gaat het slapen stukken beter Waarom doe je dat dan niet elke dag?!? Goh ja gebrek aan tijd, zeker?! Nochtans 3 kwartier per dag er tijd voor uit trekken zou toch doenbaar moeten zijn. Maar in de praktijk schiet het er toch vaak aan in. Helaas!
Emotioneel gezien voel ik me ook alsmaar sterker. Ok de hormonen (of gebrek eraan?!) zorgen nog wel voor stemmingswisselingen zomaar zonder enige aanleiding- me down voelen traantjes die vloeien het hoort allemaal bij de pauze waarin ik me nog steeds bevind Maar het hoort nu eenmaal bij mij ik ga op die momenten zeker geen masker meer opzetten, om mijn gevoelens te verbergen You have to take me for what I am or you have to leave me J
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
