27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
30-12-2008
Eind goed al goed!
De laatste dagen van 2008 heb ik rustig doorgebracht...veelal op mijn zetel...geveld door een lastige verkoudheid...maag en darmen die soms nogal vervelend doen...een blaas die ineens goesting heeft om te ontsteken....maar vandaag voel ik me gelukkig al stukken beter...wel nog steeds met weinig energie...die heb ik alvast opgespaard voor morgenavond! Niet dat ik ga feesten als de beesten...neen...ik hou het eerder vrij rustig...Steengrillen met en bij vrienden...Op mijn leeftijd moet dat niet meer zijn, hé!
2008 is zijn laatste sprint aangegaan...
2008 een jaar met veel hoogtepunten...maar ook met veel dalen, valkuilen en verdriet...met veel ups and downs...een jaar waarin ik soms grote sprongen vooruit maakte en dan weer eens een stap achteruit... 2008 waarin ik heel wat nieuwe, fantastische mensen leerde kennen...een jaar waar oude vriendschappen veel intenser, dieper werden...maar ook het jaar waarin ik afscheid moest nemen van een moedige meid... 2008 het jaar waarin ik opnieuw aan de slag ging...waarin ik me gedragen wist door mijn collega's... 2008 een jaar waarin ik dacht het K-hoofdstuk af te sluiten...maar ik weet nu dat het niet zo van zelfsprekend is...eenmaal de deur doorgegaan...lijkt ie altijd op een kiertje blijven open te staan. 2008 het jaar waarin ik op avontuur ging, op reis in mezelf...een adembenemende tocht...maar niet altijd makkelijk...neen soms echt wel heel moeilijk.... 2008 het jaar waarin ik een blogger werd en blog/lotgenotes leerde kennen en één van de CCC's werd... 2008 een jaar omgevlogen...een mooi, maar ook moeilijk jaar...
En nu op naar 2009...wat me dat gaat brengen...is nog koffiedik kijken...al staan er alvast een aantal uitdagingen op mijn lijstje met goede voornemens!
Iets na de middag was de controlearts al hier...dezelfde als usual...maar het moet gezegd...deze keer was ie de vriendelijkheid zelve! Hij nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren...en concludeerde op het einde...der is geen positieve prognose...in april ligt Brussel nog even ver...en als na 9 maanden de reistijd je te zwaar valt, dan zal dat dan ook nog zo zijn...eindconclussie: Volledig arbeidsongeschikt tot en met 2 april.
Maar ik ben niet akkoord gegaan met zijn beslissing....ik wil werken, alleen kan ik het niet fulltime...weer fulltime thuis zijn, zou voor mij een stap achteruit betekenen...terwijl ik zo graag vooruit wil...al is het op een traag tempo! En nu? Mijn oncoloog moet contact opnemen met de controlearts. Samen moeten ze tot een akkoord komen...Ben eens benieuwd... Deze namiddag ook nog even contact opgenomen met het controleorgaan...om te weten te komen wanneer de controlearts bereikbaar is (want met de feestdagen is dat niet vanzelfsprekend) ...ik leg mijn situatie uit aan de vriendelijke dame aan de andere kant van de telefoon....en zij wist me te vertellen dat ze dat nog maar zelden hebben meegemaakt dat iemand niet akkoord gaat met het feit dat de controlearts je volledig thuis zet. Dat pleit toch ook voor mij, niet? Ik WIL werken!
Ging het te goed met mijn slapen?! Heb ik de touwtjes te los gelaten?! Een feit is dat ik al verschillende nachten niet in slaap geraak...en wanneer ik dan eindelijk slaap, word ik verschillende keren wakker Jullie kennen het waarschijnlijk wel...'t is zoals pillekes nemen...zolang we ons rotellendig voelen dan nemen we die pillekes trouw in, maar eens we aan de beterhand zijn, dan worden die dingen al vlug aan de kant geschoven... Hetzelfde met mijn slapen...Het slapen verliep goed...binnen het half uur in slaap en maar 1 keer per nacht wakker...waarna ik vrijwel onmiddellijk terug in dromenland viel...Mijn spartaans slaapschema kon wel wat versoepeld worden...vond ik...Maar dat wat versoepelen werd al gauw heel veel soepelder...'s Avonds en 's morgens plakte ik er een paar uurtjes extra aan...Opstaan wanneer ik langer dan 20 minuten wakker lig...lastig...vooral omdat het zo lekker warm is in mijn bedje Pfttt...'k zal toch weer wat strenger moeten zijn voor mezelf...want anders is al de moeite verloren moeite.... Afgelopen nacht dus uren wakker gelegen...aanleiding voor het wakker liggen:vandaag komt mijn goede vriend de controlearts op bezoek...Ik moet jullie dus niet vertellen dat ik hier serieus aan het stressen ben...Is het dezelfde als vorige keren? Wat gaat ie beslissen? ...geen wonder dus dat ik geen oog heb dichtgedaan...
Eerst en vooral bedankt aan iedereen die voor me geduimd heeft en/of smsjes heeft gestuurd...dat doet een hart verwarmen!
Na een toch wel onrustige nacht en een ochtend die maar tergend langzaam voorbij ging, trok ik in de vroege namiddag naar Hasselt...Goed op tijd...en maar goed ook...het VJZ ligt in het centrum van Hasselt en ondanks de peperdure parking stond ie boemesvol...4 keer ben ik rondgereden...om uiteindelijk mijn auto langs de weg te parkeren...waar je een parkeerschijf moet leggen...'t Leek wel solden in het ziekenhuis...zo druk...maar al denk ik dat toch heel wat mensen kerstinkopen aan het doen waren en hun auto op de parking van het VJZ hadden geparkeerd, kortbij de winkelstraat.
Soit, na mij dus serieus opgejaagd te hebben bij het zoeken van een parkeerplek (heb toch bijna 3 kwartier moeten zoeken) was ik net op tijd in het ziekenhuis voor mijn afspraak voor het spoelen van de PAC...In het borstcentrum was het al volle bak...de wachtzaal zat boemesvol...dat beloofde dus voor het wachten. Na mij aangemeld te hebben bij het secretariaat van de dagzaal...ging ik ook al even vragen naar doorverwijzingspapieren voor bloedafname en echo/mammo ...maar ik kwam daar op het verkeerde moment...de secretaresse van het BC liep te stressen en ik heb het geweten :-s Op dagzaal doe ik mijn verhaal aan de verpleger, die het ook niet vindt kunnen...en plots staat er iemand bij mij (wie of welke functie ze heeft weet ik niet) maar ze kwam zich verontschuldigen...dat het inderdaad druk is, dat er dokters ziek zijn, maar dat wij daar niet de dupe van mogen zijn...De verpleger neemt na het spoelen van mijn PAC bloed af en ook mijn voorschriften voor de mammo en echo had ik dankzij hem op zak... Op beeldvorming was het niet al te druk...maar een vrouw of 5 voor mij...en na een dik half uurtje was het mijn beurt...eerst een mammo, verre van leuk en volgens mijn gevoel pijnlijker dan de vorige keer...en daarna een echo...Mijn spanning werd niet langer op de proef gesteld...de dokter vertelde me al snel dat alles er nog hetzelfde uitzag op de echo...de hematoom (bloedophoping) leek volgens hem meer ingekapseld dan de vorige keer....niets wees erop dat ik me zorgen moet maken! Hèhè...ik moet jullie niet vertellen dat ik zowaar een gat in de lucht sprong hé! Na de onderzoeken is het al 16 uur gepasseerd...nog effe zeggen op het secretariaat van het BC dat mammo/echo en bloed al gebeurd zijn en dat ik om kwart voor 6 terug zal komen...Maar dat bleek niet nodig...ik mag al in de wachtzaal gaan zitten en zal door dokter Mebis gezien worden.
Ik ben al lang blij dat ik dr Mebis zal hebben en niet één of andere assistent...of mijn gyneacologe,(ook een super dokter hoor) die alweer een stagiaire heeft...dat ik het lange wachten voor lief neem!
De zenuwen zijn ondertussen al heel wat gekalmeerd wanneer het mijn beurt is...nog niet goed binnen, vraagt mijn oncoloog..."Zou ik eens iets mogen vragen? Heb jij soms een blog?...Ik was iets aan het opzoeken op't net en kwam zo op jouw blog terecht...en dacht hé die ken ik" Mijn blog is de eerste blog ooit dat ie gelezen heeft en eigenlijk best wel handig...zo was hij al op de hoogte van mijn reilen en zeilen en had ie al gelezen over mijn aanvaring met de controlearts!
De bloedresulaten die hij al binnenhad waren goed...al waren ze mijn tumormarkers vergeten te controleren...ook het clynisch onderzoek was goed...ben dus weer goedgekeurd voor 4 maanden! Een minpuntje...mijn vaarwel-vrouwlijke-hormoonspuit zal ik nog een jaar langer moeten nemen :-s Ik was al aan't aftellen naar mei...pfttt...maar moet mij erbij neerleggen, zeker?! En omdat ik gezien mijn jonge leeftijd een risicopatiënte ben, moet ik elk half jaar ofwel echo ofwel NMR laten nemen. Tenslotte schrijft ie mij een armkous voor, voor mijn lymfoedeem en hebben we het nog over mijn vermoeidheid en fulltime werken. Maar voorlopig probeer ik toch nog 50% te verkrijgen...Morgen dien ik mijn aanvraag bij encare in en dan zal het afhangen van wat de controlearts beslist.
...niet alleen door de koude buiten...neen meer nog omdat donderdag controledag is, mijn jaarlijkse grote controle! Om 15 uur moet ik in het VJZ zijn om mijn PAC te spoelen...om 16 uur mag ik gaan zitten wachten voor een echo/mammo/bloedafname...en om 17.45 word ik in het borstcentrum verwacht. Mijn controle houdt me meer bezig dan mij lief is...al probeer ik mezelf te overtuigen dat alles goed is, dat ik vertrouwen heb...in mijn hoofd spookt meneertje angst en op regelmatige tijdstippen fluistert ie doemscenario's in. Plots lijken alleen maar verhalen met een negatief kantje tot mij te komen...Ineens wordt elk pijntje uitvergroot, lijkt mijn tepel meer ingetrokken dan pakweg een maand geleden, worden mijn borsten 's morgens en 's avonds onderworpen aan een grondige checkup...allemaal psychisch natuurlijk...ik ben er mij van bewust...maar ik kan het niet helpen!
'k Zie er tegenop tegen donderdag...vooral dat moeten wachten...wachten op de echo...terwijl de film van 2 jaar geleden telkens opnieuw afspeelt in mijn hoofd...afvragend of de dok onmiddellijk iets zal zeggen, of dat ie me met spanning terug in de wachtzaal laat zitten wachten... wachten op de mammo....Na de mammo wachten in het borstcentrum...lezend in de Libelle of de flair, regelmatig opkijkend naar links en rechts...vrouwen met rode ogen naar buiten zien komen...vrouwen die medelijdend richting mij kijken...en denken...hoe jong nog... Wachten...ik ben er goed in geworden...maar ook na 2 jaar went het nog steeds niet!
Gisteren toch even een traantje weg moeten pinken bij Clouseau...Inderdaad Katleen het nieuwe liedje zij aan zij is K-waardig! Ik kreeg er gewoon kiekevel van...zo mooi... Meteen daarna volgde het liedje' afscheid van een vriend'...een krop in de keel...tranen over mijn wangen!
'k Zie dat het al voorbij twaalf uur is en ik zit hier nog steeds in pyama. 'k Maak er vandaag gewoon een luilekkerdagje van...met als kers op de taart...vanavond een optreden van Clouseau in het sportpaleis! Vanaf deze week mag ik van de slaapcoach van 2 uur tot 8.10 slapen...maar heb vandaag al serieus gezondigd...ik heb mijn wekkerradio eenvoudigweg niet gehoord...Pas om 10 uur werd ik uit mezelf wakker... Maar die 2 extra uurtjes slaap waren zeer welkom...'k Moet toch helemaal uitgerust zijn...zodat ik straks in form ben hé!? Heb vandaag een dagje congé...om 6 uur opstaan, een ganse dag werken en dan nog weg 's avonds...dat trek ik niet...en vermits ik toch nog redelijk wat verlof heb staan...permiteer ik me een extra dagje! Ik kan er best wel van genieten...gewoon niets doen...een beetje cocoonen in huis, wat wegdromen...mijn mails beantwoorden, wat op mijn blogje schrijven, wat lezen, vitaya kijken, me op mijn gemak klaarmaken...Meer hoeft dat voor mij deze namiddag niet te zijn...Het is best gezellig in huis...Mijn kerstboom staat hier te schitteren...neen, geen echte...maar zo'n plastic geval...maar het mag gezegd worden...het resultaat mag er zijn...al heb ik er zelf geen enkel verdienste aan...neen, die moet naar mijn moeder gaan...ik heb geen kaas gegeten van kerstbomen versieren...ik denk dat het er gewoon niet van zou komen...ik zou de moeite niet kunnen opbrengen om hem van zolder te halen, de lichtjes erin te hangen en dan ook nog de kerstballen...
Als een sterretje aan de hemel Stralend kijk je op ons neer zo zal je in ons herinnering blijven Telkens we naar boven kijken keer op keer
Gisteren verloor Seppe (www.bloggen.be/hetseppedagboek) zijn moedige strijd tegen het Kmonster. Ook al kende ik Seppe niet persoonlijk. Zijn mama Ann kwam hier op mijn blog en ook op die van vele lotgenootjes een hart onder de riem steken. Maanden volgde ik de dappere strijd van Seppe....een vechtertje...telkens weer opnieuw...tot op de laatste dag! Slaap zacht man...samen met Lotte ben je nu aan de overkant van de horizon...je sterrevriendjes zullen je er zeker staan op te wachten...
Ik heb het ook vlaggen...net zoals half Vlaanderen waarschijnlijk...zit ik verveeld met een snotvalling, een pijnlijke keel en hoest ik er lustig op los. Ik had me nog zo voorgenomen om niet ziek te worden...maar 't is me dus niet gelukt. Gisteren nog gaan werken...voelde dat ik niet zo heel veel energie had...maar dat was niet onmogelijk...mijn logeerpartijtje afgelopen weekend was leuk, maar ook vermoeiend...Gisterenavond bijeenkomst van de revalidatie...nog steeds geen vuiltje aan de lucht...alhoewel ik al een tijdje de krets in mijn keel had, maar daar had ik niet al te veel hinder van....maar eens in de auto...voelde ik me met de minuut slechter worden...Tot 2 uur opblijven zou me zeker niet lukken en ben dan ook al iets na elven mijn bedje gaan opzoeken...waar ik vrijwel onmiddellijk in dromenland lag. Deze ochtend om half 9 er weer uit...nog belabberder dan gisterenavond...geen zin om mij klaar te maken...maar 'k had geen keuze...'k moest in het ziekenhuis zijn voor een echo van mijn hand...het knobbeltje blijkt een onschuldig cystje te zijn...oef weer gerustgesteld...want heb het niet zo voor vreemde knobbeltjes....
Tegen alle regels van de slaaptraining in, kruip ik vandaag vroeg onder de wol!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
Voor een dapper soldaatje...
