27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
27-06-2008
De straffe boezem-madammen bijeenkomst
De straffe-boezemmadammen...wie zijn ze?
Ergens op een blauwe maandag...ik voelde me zo ontzettend alleen in het wereldje van de zieke borstjes...surfde ik naar het forum van't VLK....op zoek naar jonge meiden, die net als ik te jong waren om BK te hebben...en ja hoor...ik vond ze...al gauw ontstond er een heus emailverkeer... het forum kende drukke tijden... Die van augustinus spraken af en hadden er zowaar de tijd van hun leven ;-) Als ik hun verhalen moet geloven (en geloof me-dat doe ik) hebben ze daar de boel op stelten gezet...ik vond het zelfs spijtig dat ik niet in Antwerpen woonde (stel je voor) Maar wat zij kunnen, kunnen we hier in Limburg ook, dacht ik en ik plaatste een oproep voor het Virgajesse en zo leerde ik Buizerdje kennen, een jonge meid...Het klikte meteen tussen ons en een innige vriendschap ontstond daar op -1, bij de radiostralenafdeling...al waren wij dan wel veel kalmer dan onze vriendinnen uit Antwerpen Na de zomer van 2007 startte Buizerdje en ik aan de wederopbouw van ons leven...samen herstel en balans en samen aquagymen bij Rekanto....Stillekesaan durfden we beginnen te dromen van een toekomst...maar dan ergens in oktober slaat het noodlot toe...uitzaaiingen bij Buizerdje...vanaf die diagnose gaat het snel achteruit...ze was zo moedig, had zoveel kracht, ze heeft gevochten tot op de laatste dag...maar op 18 februari 2008 is ze haar strijd verloren, heeft ze de top van haar berg niet bereikt. Ik denk nog elke dag aan haar...onze vriendschap was kort maar intens.Ondertussen werden er op het forum plannen gesmeed om te verbroederen tussen Antwerpen en Limburg...en onze eerste date in het Station van Antwerpen centraal was een feit. Buizerdje zou er zo graag bij geweest zijn, die andere straffe madammen die samen met haar hun verhaal hadden gedaan in de Libelle eens irl ontmoeten...helaas...het lot besliste er anders over... Na antwerpen volgde een date in Hasselt, Leuven,...een voorstelling bijwonen van de "borstenclub" van Jeanine Bisschops, etentjes etc. Onze laatste date was maandag jl. Een etentje in Dorp 37 in Olen...Onze clubje telt ondertussen al heel wat leden...Allemaal stuk voor stuk jonge straffe boezemmadammen...De één al een recontructie gehad, de ander nog maar pas haar behandeling beëindigd, de ander terug aan't werk, de één nog bezig met te herstellen, weer iemand anders nog aan de herceptine...Vriendinnen voor het leven!
Kanker...het sloop binnen in mijn leven, onopgemerkt...stilletjes ging ie er zijn gangetje...het was niet het geschikte moment...maar tja dat is het nooit natuurlijk... De kanker deed me verplicht onthaasten...het gaf me de tijd om eens echt stil te staan bij mijn leven...de kanker gooide mijn onbezorgd leventje overhoop...daar valt niets aan te doen...maar er nu op een positieve manier mee omgaan...daar ben 'ik' verantwoordelijk voor. Dit gaat niet altijd zonder slag of stoot...het is een weg met valkuilen...Soms balanceer ik op de rand van zo'n valkuil en soms val ik er met mijn klikken en klakken in...maar telkens ik eruit kom gekropen...voel ik dat ik sterker ben...ik kom er...ook al kost het me bloed, zweet en veel tranen, met veel geduld timmer ik aan mijn weg.
Eindelijk... Mijn blog is een feit! Nog een beetje onwennig...want wat ga ik wel en wat ga ik niet op mijn blog plaatsen...ga ik mezelf helemaal bloot geven of geef ik een gecensureerde versie van mijn hersenspinsels. Heb lang nagedacht of ik het nu wel of niet zou doen...gewikt en gewogen...en het "wel" heeft het gewonnen van het "niet"!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
