27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
13-02-2009
IK STA ER EN HOE!
In de fleur van je leven en plots van de ene dag op de andere kanker Je bindt de strijd aan tegen het K-monster vecht alsof je leven ervan afhangt Je wint!
Na maanden intensieve begeleiding word je losgelaten je valt in een put je blijft maar vallen het wordt zwart
Je klautert omhoog maar t is lastig je schuift al eens uit je neemt gretig een helpende hand aan vrienden, familie, collegas, therapeuten ze gooien een touw proberen je eruit te trekken .je geraakt weer een eindje omhoog
Je getuigt van wilskracht maar ongeduldig als je bent, wil je te snel, te veel Je komt jezelf dan ook regelmatig tegen
Maar al doende leer je:
Je leert geduld opbrengen, je leert luisteren naar je lichaam, naar een stem diep in jezelf
En dan, op een dag sta je op en denkt: IK STA ER ...anders dan voorheen kwetsbaarder, maar net daarom sterker
Je voelt je goed, bent gelukkig om wie je bent, het lijkt alsof je een nieuwe bron aan energie hebt aangeboord in jezelf je hebt weer vertrouwen in jezelf, de toekomst, in het leven
Je hebt de dingen aanvaard, een plaatsje kunnen geven en de kanker schuift meer en meer op de achtergrond
Het is een beetje stil op mijn blog. Niet dat ik stil heb gezeten. Integendeel!
Maar om de één of andere reden kwam ik maar niet aan schrijven toe. Gewoon gebrek aan inspiratie knap vervelend dan zit je daar zo voor een maagdelijk wit scherm en dan gebeurt er niets of toch niet veel alleszins soms typ ik wat, onmiddellijk gevolgd door de delete -toets wegens oninteressant.
Wat doe je er aan? Hoe krijgt een mens weer wat meer inspiratie?
Ik zou me kunnen laten inspireren door muziek, door mensen rondom mij of ik zou de sleur wat kunnen doorbreken, nieuwe dingen laten gebeuren
Nu, mijn leven voelt niet aan als een sleur Ik amuseer me, geniet van de dingen die ik doe...maar zijn ze interessant genoeg om er een blogje over te schrijven?
Ik zou hier kunnen schrijven over de punten die ik dagelijks tel dat de kilos traag maar gestaag smelten als sneeuw voor de zon dat ik me daardoor goed in mijn vel voel energieker, gezonder
Ik zou kunnen schrijven dat het draaien en zwaaien van mijn heupen/armen/benen/hoofd me alsmaar beter afgaat dat ik niet meer zó hard loop te hijgen tijdens de cursus dat ik wel moet blijven oppassen voor mijn arm
Ik zou kunnen schrijven dat de cursus intuïtief schilderen niet doorgaat, wegens niet voldoende cursisten dat ik dit echt jammer vind maar achteraf gezien misschien wel beter zo wegens te druk anders
Ik zou kunnen schrijven dat het werken me alsmaar beter afgaat dat ik naast het administratieve luik ook meer goesting krijg om infos te geven
Ik zou kunnen schrijven over de cursus Mindfulness in maart dat ik daarvoor op intake ben geweest en toegelaten ben dat ik er ontzettend benieuwd naar ben en er héél veel goesting in heb...
Ik zou kunnen schrijven over mijn agenda die boemesvol staat met allemaal leuke dingen (babybezoekjes, etentjes, verjaardagsfeestjes noem maar op)
maar of dit nu voldoende interessant is om een blogje over te schrijven Bwah k weet het toch niet!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
