27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
29-03-2009
Ter nagedachtenis van Sonja DC
Op de bodem van een oude vijver leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep ooit terugkwam nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies die op het water dreven.
Zij beloofden elkaar dat de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken terug zou komen om te vertellen wat er hem was gebeurd.
Al gauw voelde één van hen de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken, hij rustte boven op een lelieblad uit en onderging een glorieuze verandering die van hem een libel met prachtige vleugels maakte.
Tevergeefs probeerde hij zijn belofte te houden. Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden daar beneden. Toen begreep hij dat zelfs als ze hem konden zien zij zo'n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als één van de hunnen.
Het feit dat wij onze vrienden niet kunnen zien of contact met hen kunnen hebben na de verandering die wij de dood noemen is geen bewijs dat zij niet langer bestaan. (Bezinningstekst uit de uitvaartplechtigheid van Sonja)
Als Rozemieke leerde ik je kennen op het forum van VLK....Op onze eerste boezem-vriendinnendate in Antwerpen leerde ik de Sonja kennen die zich achter Rozemieke schuilhield. Een moedige vrouw, hoopvol...met zoveel kracht...Ik herinner nog je lach...het optimisme dat je uitstraalde...Je vocht zo hard, maar het was een ongelijke strijd. Slaap zacht Sonja.
Sinds enkele maanden draag ik (voornamelijk wanneer ik moet werken) een therapeutisch elastische kous (= TEK) om lyfeoedeem binnen de perken te houden. Effectief...dat wel. Modieus...allerminst. In de winter valt de armkous nauwlijks op...maar wat wanneer het weer t-shirtjes en topjestijd wordt?! Zie ik me die elegante armkous dan dragen?! Deuuuuh...ik denk het niet! Ik vroeg me af waarom ze die kousen niet wat modieuzer, in verschillende kleuren konden maken. Google eens, grapte een collega...wie weet vind je op internet wel een armkous met bloemetjes op...en je gelooft het of niet...maar ik vond een site in Nederland (waar anders hé! ) met sleeves. Marlies, de ontdekster, heeft zelf last van lymfeoedeem en bedacht een sleeve die haar armkous verhuldde. In haar gamma vind je voor iedereen wat wils...een ruim aanbod aan kleuren en patronen. De sleeve is rekbaar, licht en comfortabel om te dragen en doet niets af aan de therapeutische werking van de armkous....en sinds gisteren ben ik dus de trotse bezitster van mijn eerste sleeve
Trop is te veel...maar een koppig iemand als ik heeft soms heel wat signalen nodig om dit ook maar enigsinds door te hebben :-s Mijn geest wil wel, maar mijn lichaam geeft soms forfait. De batterijen die nood hebben aan zonne-energie...en bij gebrek aan dus ook maar niet opgeladen raken...
Tijd voor een break...2 weken congé...2 weken om te rusten, te genieten, gewoon doen wat ik leuk vindt...2 weken om de hersenspinsels in mijn hoofd wat op te kuisen...
En ondertussen probeer ik om opnieuw een goedkeuring te bemachtigen om 50% te blijven werken....
I know I know...'t is hier maar stillekes... Tijd dus voor een kleine update...
* 8 weken geleden begon ik met punten tellen...en ik mag met recht en rede fier zijn op mijn resultaat...6 kilootjes zijn er al vanaf...De mensen beginnen te zien dat ik een maatje minder heb...en de complimentjes die ik krijg, geven me dan ook een ware boost om ermee door te gaan....ge gaat me nog eens zien flaneren deze zomer ;-)
* Het slapen gaat nog steeds moeilijk...de ene nacht val ik vlotjes in slaap...de andere nacht lig ik te draaien en te woelen...Ik pleit hier volledig schuldig aan...ik pas de regels van de slaapcursus niet meer strikt toe...maar wat wil je...de nachten waren gewoon veels te koud om 's nachts op te staan :-s
* De energiebron die ik had aangeboord lijkt een beetje op ... Ik geraak maar niet op dreef na de buikgriep... mijn bij tijden drukke agenda zit er ook wel voor iets tussen...maar zelfs na een weekje rust, blijven mijn batterijen half leeg...zouden ze misschien werken op zonne-energie?!
* Het dansen blijkt toch niet zo leuk als in eerste instantie gedacht...er komen naar mijn gevoel te veel pasjes bij kijken en ik ben daar gewoon een ontzettende chaoot in...en de lesgever vind ik maar een creepy vent...brrrrr
* Morgen begin ik met de Mindfulness... ben eens benieuwd...wordt dus zeker nog vervolgd.
* En ook ik heb de kaap van 20.000 bezoekers bereikt. Nooit durven dromen bij het begin van mijn blog dat ik zoveel bezoekers zou krijgen...dat er überhaupt mensen zouden reageren...laat staan dat ik er fantastische vrienden aan over zou houden...
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
) met sleeves. Marlies, de ontdekster, heeft zelf last van lymfeoedeem en bedacht een sleeve die haar armkous verhuldde. In haar gamma vind je voor iedereen wat wils...een ruim aanbod aan kleuren en patronen. De sleeve is rekbaar, licht en comfortabel om te dragen en doet niets af aan de therapeutische werking van de armkous....en sinds gisteren ben ik dus de trotse bezitster van mijn eerste sleeve 
