27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
30-10-2008
Energy!
Het gaat met zijn ups en zijn downs...soms bruis ik van energie...lijk ik de hele wereld aan te kunnen...en dan plots uit het niets...vaak heel heftig...word ik overvallen door een moeheid...ben ik uitgeput...kan ik me niet goed concentreren...ben ik een verstrooide professor...zo heb ik al een paar keer domme dingen gedaan zoals oa. de dreft in de frigo gezet OK...misschien ga ik soms gewoon teveel over mijn grenzen...zoals die keer op het vat van de 30-jarigen...ik kon maar niet stilstaan...bleef maar shaken...en dat moet ik dan de week erna uitzweten...waar ik vroeger genoeg had aan een nachtje uitslapen...helpt dit niet meer. Maar soms is het niet het gevolg van een inspanning...is het er héél plots, onaangekondigd...het neemt geen gelijke tred met de dingen die ik gedaan heb...Lijkt het alsof zoveel te meer ik rust, zoveel te moeër ik word...En wanneer ik vermoeid ben, dan ben ik sneller geïrriteerd, emotioneler, huiliger...
Ik heb het er best wel moeilijk mee...het valt ook zo moeilijk uitteleggen aan omstaanders... en ik weet dat tot 2 jaar na de behandeling een hoog percentage er last van blijkt te hebben...pas na 2 jaar spreekt men over vermoeidheid na kanker...'k Moet dus geduld hebben...ondertussen blijf ik wekelijks (aheum...vanaf volgende week vlieg ik er na 2 weekjes rust er weer in) baantjes trekken...om mijn conditie te verhogen!
Ik was het jullie nog verontschuldigd...de fotootjes! Mochten de foto's jullie bekend voorkomen...'t zijn inderdaad dezelfde als op de blog van sunflowertricky en GI Sanne...ben ze dan ook gaan pikken op de blog van sunflowertricky...bedankt hé meid!
5 ladies...5 bloggers...5 lotgenotes...5 begin-dertigers...kwamen samen in Leuven! Sommigen hadden elkaar al eens eerder gezien...maar voor de meeste was het de eerste keer! Spannend toch wel...je hebt dan wel op zijn minst één raakvlak...maar dát is geen garantie dat het ook effectief zal klikken. Maar ik kan u verzekeren...het was een zotte bende...serieuze gesprekken wisselden zich af met veel plezier...hilariteit alom...vooral toen GI Sanne haar fruitsapje eerst zelf nog moest uitpersen voor ze ook maar één slokje zou kunnen nemen...en volgens mij kreeg de ober het ook een klein beetje op zijn zenuwen van die 5 dames...3 keer is ie moeten terugkomen...We waren zo druk bezig met tetteren, dat we er maar niet in slaagde om het menu eens onder de loep te nemen. Toen we er dan toch eindelijk in geslaagd waren, werden we in een mum van tijd voorzien van heerlijke pasta's...en als kers op de taart nog een lekkere chocomousse of een speculoosijsje...om de vingers van af te lekken, zo lekker.... Eénmaal buiten hebben we de avond afgesloten met een fotoreportage, gepaard gaande met veel gegiechel...menig wenkbrauw werd er opgetrokken bij de terrasgangers van de werf...je hoorde hen denken "Hmmm...daar zit toch wel een vijsje (of meerdere) los bij die dames!" Tricky, Flupque, GI Sanne, Katleen...bedankt voor de gezellige avond... (Foto's volgen nog...als Tricky ze verkleind krijgt om door te mailen ;-) en anders....surf naar sunflowertricky voor de foto's die daar zeker en vast zullen verschijnen!)
Vandaag is het de verjaardag van mijn mama en mijn schoonzusje...nog eens een dikke proficiat voor jullie tweetjes!
Maar vandaag is ook de dag dat ik 2 jaar geleden een mammo en echo liet uitvoeren...2 jaar al...de tijd vliegt...maar ik herinner het me nog haarscherp...Die ochtend was ik extra vroeg opgestaan...mama werd 60 jaar en ik wou haar verrassen met een ontbijt op bed...dus vlug naar de bakker voor kofiekoeken...en daarna maken dat ik in Hasselt stond voor de geplande echo...Een week eerder was ik bij de gyn geweest, omdat die harde schijf, die ik begin dat jaar voor de eerste keer voelde er nog steeds zat, gegroeid was en me toch meer zorgen begon te baren...ondanks het feit dat mijn huisdokter het had afgedaan als "niets om je zorgen over te maken". Ik zie nog haarscherp het gezicht van de radioloog. Ik vroeg hem wat er loos was..."het is zeker geen cyste, maar ik zie microverkalkingen..." Wist ik veel wat dat betekende, maar ik voelde dat er iets niet pluis was...Hij bleef maar naar het scherm kijken en fronste zijn voorhoofd..." Ik wil dat je toch ook een mammo laat nemen"...ik kleede me aan en mocht weer gaan zitten wachten...Na de mammo moest ik effe wachten in het kleedhokje...de dokter moest zien of de foto's goed gelukt waren...Na 5 minuten, die in mijn geheugen gegrifd staan als uren, kwam de vriendelijke verpleegster me zeggen dat ze gelukt waren, dat ze niets mocht zeggen, maar dat ik de dag erop naar mijn gyn MOEST bellen....thuis gekomen googlede ik naar microverkalkingen...en toen wist ik het zeker...dit is niet goed! 3 dagen later op 27 oktober viel het definitieve verdict! Zucht...2 jaar geleden...een dag die voorgoed mijn leven veranderde!
p.s. Mijn tandpijn is nog steeds niet weg...heb oude middeltjes uit de trukkendoos gehaald...eau de cologne op een watje in mijn oor...en morgenvroeg bel ik naar de wachtdienst van de tandartsen.
Al sinds zondag loop ik hier rond als een boer met kiespijn...van veel lachen komt er dus niet veel in huis. Het is geen constante pijn, maar soms welt het zomaar op en dan ben ik genoodzaakt om een hele resem dafalgannekes op te lossen. Wie is de schuldige van al deze ellende?! Mijn wijsheidstandje, waarvan vorige week een stukje is afgebroken, is dé grote boosdoener. Ga dan toch naar de tandarts, hoor ik jullie al denken! Eenvoudiger gezegd dan gedaan...mijn tandarts is met bevallingsverlof en ze heeft wel een vervangster voor dringende gevallen...Sinds maandag hang ik al elke dag aan de telefoon...maar meestal is ze er niet en de secretaresse mag niet zomaar een dringend geval ertussen zetten...al 3 keer heeft ze mijn GSMnummer genotteerd, in de hoop dat de vervangster mij zelf zou opbellen...maar nog steeds heb ik niets gehoord...blijkbaar behoort tandpijn hebben dan niet bij de dringende gevallen... Ondertussen heb ik nog andere tandartsen gebeld...2 keer kreeg ik de vriendelijke stem van het antwoordapparaat aan de andere kant van de lijn die me wist te vertellen dat de tandarts niet werkt vandaag en één keer kreeg ik te horen dat ik er niet tussenkon vandaag, omdat ik geen patiënt ben van hen...pffttt
...doet eten, zeggen ze wel eens! De zomer ligt alweer een tijdje achter ons...ook al was het zonnetje afgelopen week volop van de partij...het werd tijd om de strandstoelen en parasols van op mijn vorige layout op winterstalling te zetten en te gaan voor een layout meer in de stijl van de herst. 'k Moet er zelf nog wel wat aan wennen...maar 'k vind het wel kunnen, niet?!
...was intens, emotioneel...ik daalde af naar de onderwereld...kreeg inzicht in mijn innerlijke conflicten...ik kwam thuis in mezelf ervaarde liefde, genegenheid, geliefd worden...ik liet los, dit alles vergde veel energie, kracht, moed en ging gepaard met traantjes, afgewisseld met een lach...Een vermoeidheid overviel me. Ik voel dat ik nog rust nodig heb, en ik ga mezelf die rust ook gunnen... Lieve collegaatjes...mijn uitspraak "Maandag, sta ik er weer met vernieuwde kracht..." Ik ga het nog eventjes uitstellen...Ik neem komende week nog wat rust, wat tijd voor mezelf! Mijn krachtbron is weer aan het borrelen, er is een vernieuwde kracht in mij....maar het heeft nog wat tijd nodig.
Mijn weg...ik ben goed op weg...maar mijn weg is nog lang...Ik heb afgelopen week zeker wat balast kunnen achterlaten...maar er gebeurt nog zoveel in mij er zitten nog heel wat innerlijke conflicten diep in mij, in 'mijn' onderwereld...ik hoor ze, voel ze, zie ze...ik wil mijn gevoel volgen,vertrouwen... maar dat is niet meteen de makkelijkste weg...maar ik kom er...sterker dan voorheen...
Het was een fantastische week...gedragen door de Godin Inanna, door Marijke, door de groep...door mezelf...in het prachtig kader van het domein Koningsteen. Een omgeving die je uitnodigt om te voelen, te herbronnen...Het straalt zoveel rust, vertrouwen, genegenheid uit...de ruimtes zijn met zoveel liefde ingericht,de tekstjes aan de muur in de slaapkamer...je voelt je er meteen thuis. De mensen van Koningsteen verwende ons met zalige vegetarische gerechten...lekkere receptjes werden dan ook uitgewisseld... Ook de weergoden waren ons gunstig gezind...ze trakteerden ons op een warm najaarszonnetje, we genoten van het buiten eten, met de warmte van de zon op ons gezicht...we genoten van de stiltewandeling, de ochtendwandeling...de pracht van de natuur, we lieten de kleuren van de herfst tot ons komen. Ik voelde me thuis in de groep, een warme groep...
Door meditatie, dans, creatief bezig zijn, relaxatie in de vorm van cranio-sacraal behandeling, mantra's zingen, gesprekjes, genegenheid heb ik verbinding gelegd, ben ik afgedaald, geland in mijn lichaam, weet ik wat mijn leven wil en erken ik wat is! Ik haal uit deze week zeker de dingen die mij verder helpen mijn weg te bewandelen...
Maanden ernaar uitgekeken...en nu is het bijna zover..."De herbronningsweek van WISTIK op het domein Koningsteen in Kapelle-op-den-Bos"...maandag om 10.00 worden we (we = 12 vrouwen, (ex)kankerpatiënten) er verwacht.
Herbronnen...Woorden die in de lijn liggen van herbronnen zijn: ontspannen, rusten, relaxen, verwennen, herademen, kracht opdoen, opladen, zelfzorg, .
Het komt er bij het herbronnen op aan om opnieuw contact te maken met jezelf, opnieuw te ontdekken wat je in feite precies wil, wat goed voor jou is, waar je grenzen liggen en daar op een respectvolle manier naar jezelf en anderen mee om te gaan. Een rustpauze om alles voor jezelf eens op een rijtje te zetten, zonder dat het dan om een midlife of burn-out hoeft te gaan. Even afstand nemen van de huidige situatie thuis, op het werk, of in je sociale leven om vanuit een ander perspectief naar je eigen situatie te kijken.
Herbronnen kan ook zijn: gewoon even de batterijen opladen, zodat je op je weg vol energie verder kan.
Wanneer denk je dan dat het de goede tijd is om eens te herbronnen? Wel, er is een wijze spreuk die zegt: het is tijd om te herbronnen als er geen tijd voor is. Het gaat niet zozeer om de tijd maar wel om de keuze die je voor jezelf en dus voor diegenen in je omgeving, maakt om even die tijd te nemen voor jezelf. Iedereen heeft dezelfde tijd, niet iedereen maakt dezelfde prioriteiten. (bron website www.herbronning.nu)
Enkele fotootjes van het domein Koningsteen:
Ik ben er nu al van overtuigd dat het me ontzettend veel deugd gaat doen...tijd nemen voor mezelf, de innerlijke kracht vinden in mezelf!
Je zou toch denken dat in het tijdperk van Sex and the city er geen taboe meer rust op intimiteit en sexualiteit...maar niets is minder waar...het is al meer bespreekbaar dan pakweg 10-20 jaar geleden...maar toch...er blijft toch nog steeds heel wat schroom te pas komen wanneer het over ons eigen sexleven gaat...
Gisteren organiseerde de borstverpleegkundigen van het VJZ en het VLK een thema-avond "Intimiteit en sexualiteit...praktische informatie", begeleid door mevrouw Magda Van de Wiele, psychotherapeute en seksuologe.
Uit gesprekken met lotgenotes weet ik dat dit onderwerp leeft...dat er onderling over gesproken wordt, dat dokters, hulpverleners dit onderwerp doodzwijgen, terwijl er nood is aan informatie, inlichtingen, tips, je begrepen voelen etc...je zou dan ook verwachten dat de hele aula vol zou zitten met (ex)patiënten en hun partners...maar niets is minder waar...Naast vriendin en lotgenote A. waren er nog 2 koppels...een bejaard koppel...de 70 al gepasseerd (maar ook voor hen is sexualiteit en intimiteit BELANGRIJK) en een koppel van om en bij de 50 jaar...een aantal verpleegkundigen, een psychologe, de 2 borstverpleegkundige, de verantwoordelijke van VLK-Limburg en nog een aantal hulpverleners....Het is en blijft nog steeds een groot TABOE!
Neem nu mijn situatie (ga proberen niet te ...toch nog schroom hé)...op moment van diagnose 29 jaar, single...Door de zoladexspuiten vanaf eerste chemo kunstmatig in de menopauze gezet...of met andere woorden "chemisch gecastreerd". Na het hele zooitje te hebben ondergaan...krijg ik er ook nog eens Nolvadex bovenop...Denk je dat er ooit enige dokter de moeite heeft genomen om me intelichten wat die medicatie met je lichaam doet...OK, ze vermelden terloops wel dat je in een kunstmatige menopauze wordt gezet...maar wat weet een prille dertiger in hemelsnaam wat dat inhoudt...in eerste instantie joepie want de Russen komen niet meer op bezoek... maar wat de gevolgen op sexueel vlak zouden zijn, daar werd al helemaal niet over gesproken...'k Had toch geen relatie, 't was dan ook niet aan de orde! Maar dat was het wel...zeker wanneer je dan iemand leert kennen en je plots ondervindt dat het allemaal niet meer zo macheert als vroeger...dan heb je nood aan informatie...maar wat blijkt...het is niet bespreekbaar. Je krijgt te horen dat het spijtige nevenwerkingen zijn van de anti-hormonen en daarmee wordt de kous afgedaan... De libido die vermindert, uitdroging van de vagina, pijn bij het vrijen, het niet meer geprikkeld worden, het niet makkelijk meer kunnen klaarkomen...gelukkig is dit niet bij iedereen die anti-hormonen neemt het geval...maar velen onder ons krijgen er toch mee te maken...Niet simpel als je net zoals ik nog een relatie moet beginnen...want tja leg maar eens uit dat je wel opgewonden bent, je zin hebt in sex, terwijl je lichaam andere signalen uitzendt... Ook wanneer je een relatie hebt is het niet altijd evident...tijdens je behandeling is het laatste waar jij misschien zin in hebt 'vrijen'...je voelt je ellendig, je bent misselijk,je hebt pijn, je bent kaal, voelt je niet aantrekkelijk...maar je partner is niet ziek en heeft waarschijnlijk wel nog steeds zijn verlangens...ook na de behandeling...door de antihormonen, door vermoeidheid, door pijn, zelf nog moeten wennen aan ons veranderde lichaam, stramme spieren...is vrijen niet altijd een evidentie! De stap zetten om hiervoor hulp te zoeken is groot, het is een grote drempel waar je over moet...en heel wat lotgenoten en partners durven deze niet te zetten...daarom de dokters, (borst)verpleegkundigen, psychologen ze zouden het bespreekbaar moeten maken...praat erover...zwijg het niet dood! De duur van de behandeling, de nevenwerkingen...het heeft een impact op een relatie op alle vlakken...er zijn relaties die hier door stranden en toch doen ze nog steeds weinig om mensen hierin te begeleiden en tips te geven. Het past bovendien perfect als thema -avond tijdens een revalidatieprogramma...in kleine groep, onder lotgenoten...begeleid door een psychologe...
En wat die praktische informatie betreft en tips: " Babyolie van Zwitsal blijkt het beste glijmiddel te zijn en nog goedkoper bovendien dan eender welk ander glijmiddel" " En wie op zoek is naar handige hulpmiddeltjes...www.erotischeverbeelding.com"
En om met de woorden van de sexuologe te eindigen "verban sex en intimiteit nooit uit je leven!"
Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht...was dan ook met verstomming geslagen toen ik deze namiddag mijn GSM opnam en de meneer aan de andere kant hoorde zeggen...."Goedendag, het is hier met professor Frijns..."
11 juni 2007 ...lang geleden dus...heeft ie bij mij bloed geprikt...nodig om na te gaan of ik erfelijk belast zou zijn met het borstkankergen en met één of ander gen dat een verhoogd risico geeft op Bk en darmkanker.... Begin dit jaar...kreeg ik een eerste telefoontje...Ik was niet belast met het borstkankergen...yihaa, super nieuws!...dat ander gen moest nog verder onderzocht worden, daarvoor had ie meer info en weefsel nodig....ik contacteerde hem meermaals...maar ofwel was het onderzoek nog bezig ofwel had ie niet genoeg info...Ik was er eigenlijk heilig van overtuigd dat ze daar niet veel moeite meer aan het doen waren...maar vandaag kreeg ik dus een telefoontje..."Ik heb eindelijk het weefsel te pakken gekregen en we hebben er testen op uitgevoerd....en ook hier positief nieuws! De darmpoliepen zijn niet erfelijk belast!" Yihaa Yihaa Yihaa....toch echt wel goed nieuws!
Eerder deze ochtend nog voor mijn gastroscopie geweest...Het was van juli 2006 geleden en omdat ik de laatste tijd weer meer last kreeg van mijn maag...toch maar eens laten checken...Niet bepaald mijn favo-onderzoek...maar 'k moet zeggen dat de lieve dokter mij echt op mijn gemak stelde...het spuitje waar ik (maar) een klein beetje dizzy van werd en de vieze spray in mijn keel zorgde ervoor dat ik er niet al te veel last van had... Frietjes eten de dag ervoor was blijkbaar niet zo'n goed idee...ik ben geen echte belg...eet zelden frietjes...maar gisteren had ik er ontzettend veel zin in...niet bij stilgestaan dat ik vandaag voor mijn maag moest gaan...hihihi de dokter zag onmiddellijk wat ik gegeten had... Mijn maagbreukje is er nog steeds (zou straf zijn dat ie er niet meer zou zijn), der was nog steeds ontsteking, maar niet zo erg meer als in 2006...met aangepaste medicatie zou ik binnen de korste keren geen last meer mogen hebben van mijn maag...en hij heeft wat bioptjes genomen...maar daarover moet ik me niet meteen zorgen maken! Daar ben ik ook weer vanaf voor 2 à 3 jaar!
Een nieuwe dag, een nieuw begin... Ik voel de kracht stilaan weer in mij opborrelen...ik heb me heel slecht gevoeld door diene controle-arts...maar hij is het niet waard om me er ook nog maar een dag langer door down te laten voelen...nè Heb gisteren contact gehad met de hrm-verantwoordelijke van mijn werk...ze wist me niet onmiddellijk te vertellen hoeveel macht diene dokter heeft... wat mijn rechten enzo zijn, maar beloofde me alles tot op het bot uit te spitten...Wel fijn te weten dat mijn werkgever achter me staat.
"The road is long, there are mountains in our way But we climb a step every day"
Heb inderdaad nog een hele weg af te leggen, maar elke dag een stapje hoger..."Ik kom er wel"
6 maanden draai ik ondertussen terug mee...deeltijds wel te verstaan...tot voor kort 40% en sinds deze maand 50% (ipv een dagje verlof te nemen werk ik een dagje van thuis uit) Het is niet dat ik niet wil...maar mijn lichaam geeft te kennen dat het niet meer aankan...Afgelopen week was ik zelfs op het einde van mijn Latijn...te moe om van thuis uit te werken, te moe om een ganse dag naar de personeelsdag te gaan... en mijn huisarts besloot me 2 weken op verplichtte rust te zetten....aaneensluitend een weekje verlof om te gaan herbronnen...de kracht in mezelf terug te vinden...want toegegeven...die was effe ver zoek...de vechterslust die ik had tijdens mijn behandeling, het euforisch gevoel iets na mijn behandeling...het gevoel dat ik de hele wereld aankon...waar het naartoe was weet ik niet...Mijn lichaam gaf al een tijdje signalen aan...maar ik negeerde...maar door dacht ik...tot mijn controle eraan kwam...ineens sloeg de angst me om mijn oren...In het borstcentrum kreeg ik te horen "je moet geduld hebben Wen"...je hebt de allerzwaarste behandeling gehad...en het wil niet zeggen dat je sneller recupereerd omdat je nog jong bent...je mag het effect van de zoladex en nolvadex niet onderschatten...maar jezelf en je omgeving verwachten dat je de draad weer volledig oppikt, want je bent nog zo jong en je ziet er goed uit...dus denken ze ook dat je weer de oude bent... En inderdaad ik wil zo graag mijn leven weer op rails krijgen, wil niets liever dan weer "normaal" functioneren...Ik maak een afspraak bij de psychologe...niet bij de pakken blijven zittend, voel dat ik ergens begeleiding nodig heb...bij de eerste sessie komt er zoveel naar boven...dingen waarvan ik dacht ze verwerkt te hebben...maar die ik eigenlijk gewoon verdrongen had...aanvaarden is zo moeilijk... Na mijn tweede sessie deze week voelde ik me alweer vele beter...wetende dat ik nog een lange weg te gaan heb...want aanvaarden wat de K en de chemo en de antihormonen met je lichaam hebben gedaan en nog steeds doet..doe je niet in 1-2-3...aanvaarden dat het allemaal wat trager gaat...aanvaarden dat je als jonge meid in de menopauze bent beland met alle gevolgen van dien...Mezelf vooral tijd geven... Maar dat is dan buiten de controle-arts gerekend...Elke 3 maanden komt ie hier op bezoek....De eerste keer...17 maanden na diagnose herinner ik me nog haarscherp...vooral zijn uitspraak "17 maanden thuis om gewoon een stukje uit je borst te halen?" Ik blijf vrij kalm...leg hem vriendelijk uit dat ik eerst 8 chemokuren, dan een stukje uit mijn borst en daarna uitwendige en inwendige bestraling heb ondergaan...hij keurde mijn halftijds goed en weg was ie...3 maanden geleden stond ie hier dan weer...zonder boe of ba keurt ie mijn 50% goed en binnen de 5 minuten was ie weg...En vandaag was het weer zo ver...een fluitje van een cent...dacht ik, hoopte ik...Hij komt binnen..."waarvoor ben je ook al weer thuis?" vraagt ie..."Ah ja borstkanker zeker....en je vraagt opnieuw 50 %...dat is dan de laatste keer dat ik dat goedkeur...dan heb je 9 maanden inlooptijd gehad"...Ik moet slikken...want wat als ik na 3 maanden nog niet 100% kan werken?! "Het kan niet dat je 50% werkt en je 100% betaalt wordt (ik ben ambtenaar)...als je in een fabriek zou werken...Als je in januari nog niet 100% kan werken dan zullen we daar onze conclussies moeten uittrekken en je volledig thuis zetten" Ik kon de tranen niet meer bedwingen...probeer hem nog duidelijk te maken dat ik niets liever zou willen...maar dat het hier gaat om niet kunnen..."Hou je nog goed" mompelt ie nog en weg was ie...en daar zat ik dan...in zak en as...tranen, woede...ik heb toch nooit gevraagd om Kanker te krijgen...ik kan er toch niet aan doen dat ik niet zo snel recupereer als gehoopt, verwacht, gewild?! Wat moet ik aanvangen als ik in januari niet fulltime kan beginnen? Hoe zit het dan financieel (ik ben alleen heb een lening voor mijn huis)...Voor het eerst ben ik ontzettend woedend...als ik dan toch BK had moeten krijgen, waarom nu...waarom kon het niet 20 jaar later?! Zoveel vragen...zo weinig antwoorden... Hij is alvast er heel goed in geslaagd om me nog dieper in de put te duwen!
Deze middag...ik nam juist een grote hap uit een sappig appeltje van Anita's appelboom ...krijg ik een smsje van één van de vriendinnekes...
"Sebastiaan is geboren! Zoontje van Nadine en Bart. 3940 gram en 54 cm. Met mama en Sebastiaan gaat alles goed."
Ik proest het uit en verslik me zowaar bijna in dat stukje appel...toch wel heel toevallig dat ik net eergisteren hier een stukje schreef over Sebastiaan de spin...En neen...we kenden het geslacht niet, laat staan de naam...al hebben Vero en ik altijd al gezegd dat ze een jongetje zou krijgen...Vero we zijn gewoon goed...nu nog 2 maandjes afwachten en zien of we ook gelijk krijgen bij Kris en Goele...
Nadine en Bart...mochten jullie de komende weken nog eens de tijd vinden om mijn blog te lezen...want met zo'n kleine spruit in huis...zullen jullie je handen wel vol hebben ...langs deze weg ook een dikke proficiat met jullie zoontje Sebastiaan....en ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met jullie Sebastiaan een beetje zachter zal omspringen!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
...toch nog schroom hé)...op moment van diagnose 29 jaar, single...Door de zoladexspuiten vanaf eerste chemo kunstmatig in de menopauze gezet...of met andere woorden "chemisch gecastreerd". Na het hele zooitje te hebben ondergaan...krijg ik er ook nog eens Nolvadex bovenop...Denk je dat er ooit enige dokter de moeite heeft genomen om me intelichten wat die medicatie met je lichaam doet...OK, ze vermelden terloops wel dat je in een kunstmatige menopauze wordt gezet...maar wat weet een prille dertiger in hemelsnaam wat dat inhoudt...in eerste instantie joepie want de Russen komen niet meer op bezoek... maar wat de gevolgen op sexueel vlak zouden zijn, daar werd al helemaal niet over gesproken...'k Had toch geen relatie, 't was dan ook niet aan de orde!
...langs deze weg ook een dikke proficiat met jullie zoontje Sebastiaan....en ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met jullie Sebastiaan een beetje zachter zal omspringen!
