Mich is voor het operatiekwartier blijven wachten. Na een aantal uur komt prof. Hardes buiten omdat die verder moest naar een andere operatie. Hij zegt dat alles heel goed verloopt en dat ze de tumor volledig hebben kunnen verwijderen. Dat prof. Streitburger nu alles terug aaneen moet zetten. Ik denk voor Mich ook even een breekpunt van al de spanning..
Ik word wakker op UC1, intermediate care, normaal ging ik op intensieve wakker worden, maar omdat ik meteen zelf kon ademen, mocht ik naar UC1. Ik moet zeggen dat ik daar niet veel meer van weet. Wel dat ik gewoon heel blij was dat ik nog leef! Zo blij om Mich te zien.
Omdat alles goed gaat mag ik de dag nadien al naar een gewone kamer. Het lastige hier is dat er geen 1-persoonskamers zijn. Je ligt altijd per 2.. ik lig met nogal een luidruchtige Indische dame. Die die dag heel veel bezoek krijgt.. dat kun je op dat moment echt wel missen. Bij ons heb je dan ook iets van een gordijntje tussen de 2 bedden, dat heb je hier ook niet. Ik heb nog steeds mijn epidurale verdoving en zal die nog wel even nodig hebben.
De dag nadien mag de Indische dame naar huis en komt er een jongetje van 12 met zijn mama op de kamer liggen. Vriendelijke mensen, spreken spijtig genoeg geen Engels. Die nacht worden we allemaal opgeschrikt door hevig gebrul! Blijkbaar de kamer naast ons, een man dat soms doordraait! Niet normaal, gewoon om schrik van te hebben.
Mijn kindjes komen samen met mama op vrijdag na school naar Essen. Wat ben ik blij ze te zien. Ze blijven het hele weekend en komen doorheen het weekend regelmatig mijn kamer binnen.
Tijdens de dag kan ik niet zoveel doen. Ik moet 2 weken platte rust houden in bed. Dus ook niet recht komen, eerst mocht ik 30 graden omhoog, nu 45 graden. Maar dat is echt niet veel. Niet handig om te eten, maar ik heb ook echt nog geen honger. Ik heb 2 drainages lopen vanuit de buik en rugwonde. Ook een urinecatheter.
Zondagnacht schieten we weer wakker van getier en geroep! De verpleging staat te roepen, die man gaat volledig over het rooie en gooit met zijn infuuspaal naar de verpleging. Iets later staat security hier, maar ook zij krijgen hem niet gekalmeerd en halen ze er de politie bij. Die nemen hem mee en brengen hem naar psychiatrie. Ik ben blij dat hij weg is, want zo iemand de kamer naast u is geen pretje.
Maandag ben ik jarig. De kindjes bellen me s ochtends al. 🙂 Mich blijft heel de dag bij mij. Zijn hotel is niet zover hier vandaag en hij pendelt met de elektrische step tussenin. s Avonds als hij doorgaat ziet hij dat de step gestolen is. Lag nochthans goed vast recht voor de inkom waar altijd veel volk is.. zo jammer, was echt wel handig voor hem, omdat hij dan ook eens naar het centrum kon om te gaan eten. Dan maar te voet naar het hotel.
Maandagavond laat, plots gaat er een alarm. Daar lig je dan.. je kan niets doen. De mama van het kindje naast mij gaat kijken. Brandalarm. Blijkbaar een van de sensors kapot. Dan denk je toch.. moest t nu echt alarm zijn.. je kan niet uit bed.
Dinsdag is mijn eerste dag alleen. Mich is gaan werken en komt wel na zijn werk langs. De jongen en zijn mama vertrekken en worden meteen vervangen door een jongen van rond de 6 jaar en zijn mama. Ook zij spreken spijtig genoeg geen Engels. Tijdens de dag probeer ik me wat bezig te houden met tijdschriftjes en wat filmpjes kijken.
Het jongetje en zijn mama zijn vanmiddag vertrokken. Nu weer afwachten wie er naast me komt liggen.
Ik zal blij zijn wat minder afhankelijk te zijn, dat is nu toch iets heel lastig. De verpleging is hier ook niet erg snel.. als ik dan zie hoe het op oncologie was, hoe lief, medelevend de verpleging daar was. Dat mis ik wel.
Sinds deze ochtend zijn de drains eruit. De wonde ziet er mooi uit. Nu hopen dat dat zo blijft! Dat er geen wondinfectie komt, want dan is het terug opereren. Momenteel zit de epidurale verdoving er nog in, maar ze willen nu toch wel beginnen testen of ik zonder kan. Daar kijk ik niet naar uit.
De nachten zijn lastig om te slapen. Ondertussen ligt geen een houding nog goed door al het liggen.
Maar het allerbelangrijkste is dat het kreng eruit is!
|
