Dinsdagochtend  moesten we hier tegen 10u30 zijn. Eerst een moeilijk afscheid van de kindjes, wat ga ik ze missen. 😢 Nadien een rit van een goede 2u naar Essen.  

Daar aangekomen eerst allemaal papierwerk, want als buitenlander is het toch allemaal wat moeilijker. Nadien spreken we eerst een arts die we nog niet kennen. Hij legt nog eens uit wat er gaat gebeuren en of er nog vragen zijn. We hebben nog wel wat vragen.. nadien komt de eerste chirurg prof. Hardes erbij, hem hadden we nog niet gesproken. Hij zal samen met prof. Streitburger het grootste deel van de operatie uitvoeren. In totaal komen er een 4 a 5 chirurgen aan te pas. Dan begin ik te huilen.. zeg ik dat ik bang ben om tijdens de operatie te sterven.. dat ik mijn 4 kindjes nog niet wil achterlaten. Dat is echt mijn grootste angst, sterven tijdens de operatie. Hij zegt dat er altijd risico’s zijn.. maar probeert me wel wat gerust te stellen. Na vertrek van prof Hardes zegt de andere arts nog dat het 2 topchirurgen zijn die volledig op elkaar zijn ingewerkt.  

Ze doen nog een ecg en bloedproeven.  

Nadien een gesprek met de anesthesist van de operatie. Dit was geen gesprekje wat je gewoon bent als je een operatie ondergaat. Of toch niet de operaties die dan gehad heb. Alle risico’s worden overlopen en dat blijken er wel heel erg veel.. hij legt dan ook uit dat ze eerst epidurale gaan steken en als ik nadien slaap krijg ik 2 catheters in mijn hals. 1 voor medicaties voor bv. mijn hart te helpen tijdens de operatie en dan een catheter waar ze 1 liter bloed per minuut kunnen doorpompen moest ik plots veel bloed verliezen. Ze voorzien 10 liter bloed. Moesten ze merken dat ik meer nodig heb, kunnen ze die snel genoeg aanvoeren. Supervriendelijke anesthesist.. maar na dit gesprek kon ik maar aan 1 ding denken. RUN!! Ik pak mijn boeltje en ben weg.. zo’n angst.. 

Ons laatste gesprek die dag is met prof. Streitburger. Ook bij hem begin ik te huilen van de spanning. Hij zegt meteen; er is nog niemand op mijn tafel gestorven en jij gaat niet mijn eerste zijn!  

Omdat orthopedie zo vol ligt mag ik nog mee in het hotel gaan slapen en moet ik er de volgende ochtend om 6u45 zijn.  Zo blij dat ik lig met mich meekan.  

Die nacht slaap ik niet geweldig. Toch is het veel te snel ochtend. DE ochtend.. ik moet het allemaal gewoon ondergaan.. geen keuze.  

In het ziekenhuis moeten we nog een hele tijd wachten. Ik denk dat het pas 8u is als ze me roepen. Ik moet een ziekenhuisschortje aandoen en op een bed gaan liggen.. ze brengen me naar het OK. Mich mag nog een heel stukje meelopen, ook omdat ik geen Duits spreek. Tot de anesthesist eraan komt en dan moeten we elkaar gedag zeggen. 😢 Op dat moment heb ik ook een klik gemaakt en geprobeerd zo rustig mogelijk te worden.. het echt gewoon te ondergaan. Dat is wel gelukt. Ik word in een voorbereidingskamer gezet waar 2 anesthesisten me klaarmaken. Ik krijg een epidurale verdoving en een infuus en val in slaap.