Alles moet dan tot je doordringen, waar je dan allemaal aan denkt.

In de auto heb ik meteen mijn mama gebeld die al een geluk bij m’n broer was. Hij heeft dan een bevriende arts van hem gecontacteerd en zo zijn we bij een 2^e oncoloog binnengeraakt die ook gespecialiseerd is in kanker aan het skelet.

Op zo’n momenten wil je je echtgenoot niet loslaten, je wil hem heel de tijd voelen. De angst dat je misschien dood gaat, de gedachten aan de kinderen. Zo jong zonder moeder..  Je komt plots in een nachtmerrie terecht en je weet dat je heel wat mensen meetrekt in die nachtmerrie..

We zijn naar Mich zijn ouders gereden om hen het slechte nieuws te melden. Het erge is dat je mensen zoveel pijn doet. Je kan er zelf niets aan doen, maar toch zie je mensen breken.

Mijn vader heb ik ook telefonisch op de hoogte gesteld.

Toen heb ik de directie van de kinderen gebeld of het mogelijk was al de leerkrachten van onze kinderen met de zorgleerkrachten die middag bijeen te laten komen.

Het was een hele zware taak om hen in te lichten dat ik kanker heb en dat het er niet meteen goed uit ziet. Maar mijn zorg was vooral de kinderen. Dat zij goed opgevangen zouden worden. Ik ben heel zeker dat hun leerkrachten er voor hen zijn en dat ze altijd klaar staan voor een babbeltje, voor het opvangen van hun tranen.

09-10-2019 om 09:38 geschreven door Veronique.jp  

Om 8u zaten we al in de wachtzaal. Iets later kwam de neurochirurg aan en liet ons meteen binnenkomen. Zodra hij mijn gezicht zag zei hij ‘Jij weet al iets.’ 

Ik vertelde hem over het berichtje dat ik had gekregen. Daar was hij zo ontzet over! Kwaad zelfs.

Ik heb me altijd heel goed gevoeld bij m’n neurochirurg, hij is zo’n menselijke arts. Bij hem voel je je geen nummer, maar iemand die echt om je geeft.

Daar kreeg ik dus het zware verdict dat ik een tumor van een 4,2 cm aan m’n bekken/heiligbeen heb. Dat dit er echt niet goed uitzag en kwaadaardig zou zijn.

Wat ook een zware klap was, was dat de radioloog het 2 maand geleden al op de vorige MRI had moeten zien.

Dan denk je meteen, 2 maand al verloren. Met kanker is dit heel veel.

Ik zei meteen van dit gaat niet, ik heb 4 jonge kinderen, dit mag niet!!

Zo blij dat Mich bij me was, dan pas weet je hoe hard je elkaar nodig hebt.

Ik heb hem gevraagd meteen het UZA te bellen, omdat ik daar jaarlijks een check-up van mijn borst laat doen. Daar heb ik mijn eigen oncoloog die me opvolgt.

Woensdag, meteen de dag nadien mocht ik komen.

Ik kreeg van mijn neurochirurg zijn nummer zodat ik hem steeds kon bereiken als het nodig was en hem ook op de hoogte van de gang van zaken kon stellen.

09-10-2019 om 09:36 geschreven door Veronique.jp  

23 september. Naar de middag toe kijk ik via een link wat de bevindingen van de radioloog zijn over de MRI beelden. Daarin zie ik iets staan over tumoraal weefsel, toch een klein paniekske, maar Mich stelt me een beetje gerust. 

Hoewel ik toch wat twijfels krijg, omdat er geen besluit bijstaat enkel dat er een telefonisch overleg is geweest. 

Rond de middag krijg ik telefoon van het secretariaat neurochirurgie of ik een half uurtje vroeger naar mijn afspraak kan komen, om 8u15. Voor mij geen probleem, Mich kan de kindjes ook naar school brengen.

Die namiddag ben ik onderweg van Aalst naar huis als ik een automatisch berichtje binnenkrijg van het ziekenhuis. ‘We verwachten u 4/10 om 9u40 op oncologie’…

Wat er dan allemaal door je heen gaat.. Ik heb meteen Mich gebeld en gezegd dat hij zeker mee naar de neurochirurg moest, want dat we geen goed nieuws gingen krijgen.

Ik kan je zeggen, zo’n nacht slaap je dus niet..

09-10-2019 om 09:33 geschreven door Veronique.jp  

24 juli moest ik terug op controle bij de neurochirurg. Omdat de pijn niet wegging, mocht ik die week meteen onder de MRI. Op de MRI was er een zwelling van de zenuw te zien, dus moest ik het nog wat tijd geven en 13 september terugkomen. Tijd terwijl ging ik wel naar de kinesist.

De pijnen gingen op en af, maar ik kon nog steeds niet zonder pijnstilling.

13 september stelde de neurochirurg voor terug een MRI te laten maken. Deze werd 21 september gepland. 24 september mocht ik dan terugkomen voor de uitslag.

09-10-2019 om 09:27 geschreven door Veronique.jp  

3 juli.. de 3^e dag van de grote vakantie, dus 4 kinderen in huis en een man die net een superdrukke periode op het werk had. 

Samen met de 4 kinderen en mijn mama zijn we na mijn ontslag uit het ziekenhuis meteen naar mijn broer in het buitenland vertrokken. Zodat ik wat kon revalideren in het goede weer en daar meer hulp had.

Ook nu had ik weer de hoop dat de pijn zou verminderen, maar ik kon enkel maar op een stoel naast het zwembad zitten, liggen ging niet.

Wat me wel goed deed is dat ik zag hoe de kinderen genoten van de reis. Een weekje later is Mich ook overgevlogen en was ons gezinnetje weer compleet.

Iedereen heeft nog zo genoten van de reis, maar de pijn die bleef..

09-10-2019 om 08:53 geschreven door Veronique.jp  

Terug thuis heb ik meteen bij mijn osteopaat een afspraak gemaakt. In mei kon ik bij hem terecht. Door de val stonden mijn bekken blijkbaar goed scheef en heeft hij op dat moment nog wel wat meer rechtgezet. Ik moest het 3 dagen de tijd geven en dan zou het beter moeten zijn.

Ik had er zoveel hoop op gezet, want liep ondertussen al 3 maand met een constant zeurende pijn in mijn been.

Drie dagen later geen verbetering, hij heeft me toen naar mijn huisarts doorverwezen. Die had meteen het vermoeden van een hernia en belde een neurochirurg op. Ik had het geluk de dag nadien meteen te mogen komen. Hij bevestigde het vermoeden van een hernia en er werd een ct-scan gedaan. Hierop was een duidelijke hernia te zien en heb ik 2 infiltraties gehad, die spijtig genoeg niet hielpen. 

De pijn werd alleen maar erger.

De volgende stap was natuurlijk een operatie, die is 3 juli uitgevoerd.

09-10-2019 om 08:34 geschreven door Veronique.jp  

Het was een grote stap met ons 2 op reis, ik vond het zo moeilijk onze 4 schatten achter te laten. Ik wist dat ze in goede handen waren en eenmaal daar in het zonnetje konden we helemaal tot rust komen. Ik had jaren niet meer gelezen en had daar plots tijd voor, dat was zalig.

We hadden nog eens tijd voor elkaar, volop genieten in het zonnetje aan een zalig strand met een cocktail.

Het hotel werd kraaknet gehouden, de vloeren geboend. Zo proper en glad dat voor ik het wist ik een paar treden lager op de trap lag.

Wat een pijnlijke val! Een blauwe arm en pijnlijke poep tot gevolg. De pijn in mijn been werd er natuurlijk niet beter op. Met wat pijnstilling en af en toe een cocktailtje konden we toch verder van onze reis genieten.

09-10-2019 om 08:27 geschreven door Veronique.jp  

In Februari begon ik uitstralingspijn naar mijn linker onderbeen te krijgen, omdat ik graag aan crossfit deed dacht ik dat ik een beetje te ver was gegaan met de gewichten. Dan maar wat rust inbouwen en een tijdje niet naar de crossfit. Nadien ben ik nog 1 keer proberen te gaan, maar tijdens de opwarming voelde ik al dat dit niet goed liep.

Als mama maak je niet altijd de tijd om zelf naar de dokter te gaan. Eind maart vertrok ik met Mich (voor de eerste keer sinds we kinderen hebben) met ons tweetjes op reis. Dit in het vooruitzicht dacht ik dat de pijn met wat extra rust op de Dominicaanse Republiek wel over zou gaan. 

09-10-2019 om 08:01 geschreven door Veronique.jp  

Nooit gedacht dat ik hier ooit aan zou beginnen.. een blog maken. Ik ben totaal geen schrijfster, ben zelfs niet goed in teksten opmaken. 

Heb zelf nog nooit een blog gevolgd J. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe te beginnen..

Misschien gewoon bij het begin en me eerst voorstellen.

Ik ben Veronique, 37 jaar oud (in ‘kankernormen’ 37 jaar jong). Ik heb 4 prachtige kinderen Matteo 11 jaar, Elena 9 jaar, Olivia 7 jaar en Valentina 4 jaar. Bij ons gezin hoort nog mijn geweldige echtgenoot en papa Michael.

2 Weken geleden heb ik van de artsen te horen gekregen dat ik kanker heb. We zullen even een paar maanden teruggaan in de tijd en beginnen bij het begin.

09-10-2019 om 07:55 geschreven door Veronique.jp