|
Alles moet dan tot je doordringen, waar je dan allemaal aan
denkt.
In de auto heb ik meteen mijn mama gebeld die al een geluk
bij mn broer was. Hij heeft dan een bevriende arts van hem gecontacteerd en zo
zijn we bij een 2e oncoloog binnengeraakt die ook gespecialiseerd is
in kanker aan het skelet.
Op zon momenten wil je je echtgenoot niet loslaten, je wil
hem heel de tijd voelen. De angst dat je misschien dood gaat, de gedachten aan
de kinderen. Zo jong zonder moeder.. Je
komt plots in een nachtmerrie terecht en je weet dat je heel wat mensen
meetrekt in die nachtmerrie..
We zijn naar Mich zijn ouders gereden om hen het slechte
nieuws te melden. Het erge is dat je mensen zoveel pijn doet. Je kan er zelf
niets aan doen, maar toch zie je mensen breken.
Mijn vader heb ik ook telefonisch op de hoogte gesteld.
Toen heb ik de directie van de kinderen gebeld of het
mogelijk was al de leerkrachten van onze kinderen met de zorgleerkrachten die
middag bijeen te laten komen.
Het was een hele zware taak om hen in te lichten dat ik
kanker heb en dat het er niet meteen goed uit ziet. Maar mijn zorg was vooral
de kinderen. Dat zij goed opgevangen zouden worden. Ik ben heel zeker dat hun
leerkrachten er voor hen zijn en dat ze altijd klaar staan voor een babbeltje,
voor het opvangen van hun tranen.
|
