Om 8u zaten we al in de wachtzaal. Iets later kwam de neurochirurg aan en liet ons meteen binnenkomen. Zodra hij mijn gezicht zag zei hij ‘Jij weet al iets.’ 

Ik vertelde hem over het berichtje dat ik had gekregen. Daar was hij zo ontzet over! Kwaad zelfs.

Ik heb me altijd heel goed gevoeld bij m’n neurochirurg, hij is zo’n menselijke arts. Bij hem voel je je geen nummer, maar iemand die echt om je geeft.

Daar kreeg ik dus het zware verdict dat ik een tumor van een 4,2 cm aan m’n bekken/heiligbeen heb. Dat dit er echt niet goed uitzag en kwaadaardig zou zijn.

Wat ook een zware klap was, was dat de radioloog het 2 maand geleden al op de vorige MRI had moeten zien.

Dan denk je meteen, 2 maand al verloren. Met kanker is dit heel veel.

Ik zei meteen van dit gaat niet, ik heb 4 jonge kinderen, dit mag niet!!

Zo blij dat Mich bij me was, dan pas weet je hoe hard je elkaar nodig hebt.

Ik heb hem gevraagd meteen het UZA te bellen, omdat ik daar jaarlijks een check-up van mijn borst laat doen. Daar heb ik mijn eigen oncoloog die me opvolgt.

Woensdag, meteen de dag nadien mocht ik komen.

Ik kreeg van mijn neurochirurg zijn nummer zodat ik hem steeds kon bereiken als het nodig was en hem ook op de hoogte van de gang van zaken kon stellen.