Tijd ook mijn blog en dagboek van de voorbije dagen bij te werken buiten in de schaduw is het aangenaam zitten.

In het weekend wordt er ook lunch voor ons voorzien, tenzij we op pad zijn. Deze middag kregen we gebakken banaan met de bonenstoofpot.

Omdat ik een hele dag niksen niet zo leuk vind, ben ik samen met de Nederlandse vrijwilligster sarah naar Osino gestapt en daar een terrasje gedaan en genoten van de bedrijvigheid rondom, een babbel met de locals, wat in mijn boek gelezen, kortom met volle teugen genieten en beseffen wat is het goed om hier te zijn. 

Als we terugkeren naar huis is de zon al onder.

Ik kreeg al een paar keer de vraag krijg je iets voor je werk dat je zal doen, uiteraard niet daarom heet het ook vrijwilligerswerk maar je komt er wel (innerlijk) rijker van terug. In feite is het andersom, ik heb betaald om hier te komen als vrijwilligers. Het geld wordt gebruikt voor : het project zelf, de organisatie in België, de organisatie in Ghana, mijn overnachting, mijn eten,…. Dit zijn zaken die iets kosten en waar ze zelf het geld niet voor hebben. Uiteraard heb ik ook zelf mijn vlucht naar hier betaald. Mij lijkt het zeker ok dat je moet betalen hiervoor, zo krijg je enkel echt gemotiveerde mensen en vermijd je dat er mensen komen die dit als een gratis vakantie beschouwen. Je weet ook dat je samenwerkt met officiële organisaties zodat je inzet goed terecht komt.

Aan de watervallen maken we een mooie wandeling door het bos naar een “grot”, de paraplu-rots, een dorpje. Een super mooie wandeling, doet deugd om nog eens te stappen, de camino komt terug maar nu met een klein rugzakje. 

De watervallen zien we als we terug zijn aan de ingang, best wel mooi.

We nemen er ter plaatse nog een lunch, veel keus is er niet, gebakken rijst of gewone rijst, maar tis lekker.

Niet zo ver van de Boti watervallen zijn er nog andere watervallen, we beslissen om er te voet naar toe te gaan, tis maar 45 min stappen, heel veel auto’s stoppen en roepen waarom stap je, het is duidelijk dat enkel de obroni het leuk vinden om te stappen. Als we bij de ingang aankomen komt er een man naar ons toe, hij zegt ik ben de verantwoordelijke het kost 20 cedi per persoon, volgens de gids boek zou het slechts 5 zijn, tis duidelijk dat hij ons probeert te bedotten, hij wil de prijs nog halveren maar we happen niet toe en keren terug.

De terugweg naar huis is opnieuw met de tro-tro, onderweg geniet ik van het zicht van de ondergaande zon.

Het is al na 18u als we terug thuis zijn, met de tro-tro reizen neemt toch wat tijd in beslag.

Een lekkere lunch, pindasoep met rijstbal en daarna een emmerdouche en vroeg naar bed.

We vertrekken naar school rond 8u15, de kinderen komen toe vanaf 8u - 8u30 er zijn er ook die om 9u of later toekomen, alles kan en mag.

De school is gedaan rond 14uur, daarna gaan we terug naar het vrijwilligershuis waar we wonen en kunnen zelf onze tijd invullen. Avondeten krijgen we rond 18u.

In Afrika gebruikt men geen exacte uren, je ziet wel wanneer, geduld hebben is hier de boodschap. Er wordt al eens gezegd “de blanken hebben het uurwerk, de Afrikanen hebben de tijd”.

Vandaag waren er weinig kinderen op school en dus stelden we voor om maskers te maken.

Gelukkig was alle materiaal hiervoor aanwezig, dit wil zeggen dat men dit op de één of andere manier van vrijwilligers gekregen had, zelf heeft de school zo goed als geen knutselmateriaal noch het geld om dit aan te kopen.

De maskers zijn voorgemaakt in karton, de kinderen mogen deze kleuren, ik had wat materiaal meegebracht van thuis, mijn wasco’s kwamen al goed van pas.

We spreken af hoe we dit het beste praktisch aanpakken

Voor de school begint zie ik de leerlingen van de naastliggende middelbare school het “gras maaien”, de leerlingen moeten op school dus ook meehelpen in het onderhoud. Zoals je kan zien is het zonder grasmaaier maar met de hand en een machete.

Daarna horen we dat het toch weer geen gewone schooldag is, de verpleegster komt voor vaccinatie, of dit al dan niet de reden is waarom er vandaag minder kinderen zijn weet ik niet.

Ieder kind krijgt een spuitje en ook nog wat druppels in de mond, dit wordt dan netjes in hun gezondsheidsboekje ingeschreven. Na elke injectie reinigt de verpleegster haar handen met ontsmettingsgel. En de kinderen, sommigen huilen en komen om getroost te worden, anderen geven geen kik als ze het spuitje krijgen, echte kanjers…

Na de injectie mogen ze hun masker kleuren, een leuke speciale activiteit als troost. We zetten maar één tafeltje om alles wat in de hand te kunnen houden, de doos met wasco’s houden we zelf bij, en dan kleuren maar, we zien ze duidelijk genieten. Er komen ook 2 oudere jongens van de lagere school, ze willen ook kleuren en een masker krijgen, het is duidelijk dat dit een extra speciale activiteit is dat ze zonder de vrijwilligers niet zouden hebben.

Eén van de andere taken die we doen is water geven aan de kinderen, er is een emmer met drinkwater voor alle kinderen, als ze willen drinken vullen we een bekertje, zelf mogen ze geen water nemen, drinkwater is hier een kostbaar goed.

Na de lunch die deze keer spaghetti is, gaan er sommige kindjes wat rusten op de “mat” of gewoon op de grond. Ondertussen wordt er gezongen, o.a. liedjes om te leren te tellen. Ik zet me achteraan in de klas tegen de muur, al snel heb ik 2 kinderen op de schoot (gelukkig heb ik maar 2 benen….) en een paar naast me die hun hoofd tegen je leggen en in slaap vallen.

Rustig zitten met kids rond je is geen optie, maar ik ben hier niet voor de rust….

Na de school ga ik te voet naar het naastliggende dorp osino (ong 4km verder), na mijn pelgrimage heb ik nog steeds nood aan wat wandelen. Iedereen spreekt je aan, “obroni” wat is je naam, waar ga je naartoe, wat ga je daar doen…..

In het stadje koop ik wat appelsienen, zet me in een bar en nuttig een drankje terwijl ik geniet van de drukte om me heen en wat probeer te schrijven. Nog wat drinkwater kopen en dan met de taxi naar huis terug voor de lunch.

Na de lunch komen er een paar leerkrachten vragen of we geen zin hebben om mee te gaan naar de stad voor een drankje, ik wil wel hun lokale gewoonten leren kennen en ga dus mee. De rest blijft thuis voor een vroege nachtrust.

Vandaag is er volgens de info die ik kreeg, een rondleiding in het dorp. Het komt erop neer dat ik naar het schooltje mee mag gaan, even praten met het schoolhoofd, wat uitleg over de school, een rondleiding in het schooltje en dan mag ik gewoon meedoen. Later op de voormiddag hebben ze me nog een rondleiding gegeven in de middelbare school.

Als je arriveert komen de kinderen je tegemoet lopen, geven je een knuffel, nemen je hand vast.

Vandaag in de school heb ik vooral mijn ogen de kost gegeven en waar ik kon een handje toegestoken.

Dat werd dan vooral veters dicht knopen, schoentjes aandoen, huilende kinderen troosten, vechtende kinderen uit elkaar halen, eten rond delen, klas vegen met een Afrikaanse borstel…

Als de school begint moet iedereen in “een rij” staan en wordt er gezongen, gebeden en toespraken gehouden

Daarna gaan ze de klas in, ieder kindje zoekt ergens een stoel om te zitten, en dan wordt er gezongen.

’s middags krijgen de kinderen een lunch, vandaag was dit een schep rijst met een mini lepeltje saus erbij.

Na het eten gaan er sommige kinderen wat rusten – slapen op wat een mat moet voorstellen.

Anderen spelen, zijn druk doende, nog anderen komen op je schoot zitten, of komen al huilend wat troost zoeken.

Vandaag was de school uitzonderlijk al afgelopen om 12 uur omdat er een feest is en iedereen er naar toe wil. We zien wel niets van een feest of dergelijke….

Omdat we zo vroeg klaar waren stappen we nog naar het dichtstbijzijnde dorp (wij zitten in een gehuchtje) osino 4 km ver.

Daar wordt ik door de 2 mede vrijwilligsters wat rondgeleid, en na het kopen van wat water (daar moeten we zelf voor zorgen) gaan we met de taxi terug.

’s Avonds gaan we na het eten nog naar osino, samen met een leraar en kok van de school, het is de laatste avond van een meerdaags feest, toch volgens wat ze ons gezegd hadden, er is echter niets van een feest te zien, maar geen nood dan gaan we iets drinken in een bar.

Bedoeling is om vandaag rond de middag naar Koforidua te gaan, de hoofdstad van de Eastern region, daar krijgt elke nieuwe vrijwilliger een rondleiding.

In de voormiddag help ik in de school. De kinderen spelen treintje met de stoelen.

Er is zo goed als geen speelgoed in de school, dus moeten ze wel de stoelen gebruiken als speelgoed.

In de voormiddag is er een pauze, de lagere school die aan de overkant van de straat is, heeft dan meestal ook hun pauze, de kinderen komen dan op hetzelfde grasveld spelen, en willen ook met de nieuwe “obrino” spelen.

Om het de kinderen wat makkelijker te maken heb ik mijn naam iets ingekort, in Ghana noem ik VEE. Veerle is veel te moeilijk om uit te spreken, op de camino moest ik mijn naam ook meestal een paar keer zeggen voor men die kon uit preken, de combinatie van een rl na elkaar blijkt niet eenvoudig te zijn. De kinderen spreken amper Engels, ik ga het ze dan ook niet te moeilijk maken en ben nu dus Vee.

Van zodra ik neerzit komen er direct een paar kinderen op je schoot zitten, ze vinden het nemen van selfies heel leuk.

Toen ik het eerste gesprek had met het schoolhoofd heb ik gevraagd of ik foto’s mocht nemen en deze op de blog zetten, dat mocht dus de privacy regels zijn in orde….

Kort na de middag zijn we met de tro-tro naar Koforidua geweest samen met een leraar en de andere vrijwilligsters.

Het is een grote stad op ongeveer een uur rijden. De klassieke rondleidingen werden gedaan, winkels, markt, bank, souvenirs stalletjes,….

We zijn ook nog naar een winkel voor schoolboeken geweest. In de school heeft men amper boeken, als de oudste kinderen oefeningen maken, moeten ze het werkboek met een aantal delen. Een van de vrijwilligsters had in het thuisfront wat geld ingezameld en hiermee konden er voor elk kind een aantal werkboekjes gekocht worden.

Vanochtend weer een super lekker ontbijt gekregen : brood met omelet, pasta met groenten, verse ananas.

In de voormiddag krijg ik taalles twi, naast de officiële taal Engels, worden hier nog verschillende lokale Ghanese talen gesproken. Het Twi wordt door de overgrote meerderheid gesproken vandaar de taalles zodat we toch een paar woordjes kunnen zeggen.

Ik koop nog wat eten voor de lunch op de bus, een verse ananas, die smaken hier 1000 keer beter dan bij ons, lekker rijp en sappig.

Kort voor de middag wordt ik met de Uber-taxi, ja deze bestaat hier ook, naar de bus gebracht. Mijn reistas wordt gewogen en op basis van het gewicht moet je betalen.

Ik reis met de lange-afstandsbus naar juaso, een moderne bus met alle luxe en comfort (incl echte airco).

Voor ik opstap zeggen ze nog duidelijk tegen de chauffeur, deze “obroni” (dat is de lokale naam voor een blanke) moet je laten uitstappen in osino. En dan is het wachten tot de bus vol is, er zijn geen echte vertrektijden, men vertrekt pas als de bus vol is. Maar dat gaat snel, rond 12u30 vertrekken we al.

Ik moest dit laten weten via SMS aan de verantwoordelijke in Accra en in juaso, zo weten ze dat ik goed vetrokken ben, de vrijwilligers worden hier heel goed begeleid.

Na 2 uur wordt een korte pauze gehouden, als ik terug opstap zegt de chauffeur me, we zijn bijna in osino, daar moet je eruit.

Ietsje verder stopt de chauffeur al, omdat het direct zal beginnen te regen wil hij mijn reistas nu in de bus zetten zodat hij die niet in de regen moet uithalen uit de koffer. En ja hoor, als ik moet uitstappen is het aan het water gieten. Gelukkig staat het er vol verkoop stalletjes en mag ik er efkes schuilen. Men doet hier ook aan opvang en herbruik van regenwater

Ondertussen laat ik weten dat ik aangekomen ben zodat ze me kunnen oppikken, mijn ghanees telnr komt al goed van pas.

Met de gedeelde taxi (een taxi die pas vertrekt als hij vol is, 4 personen) gaan we naar het dorpje. Hier en daar stapt iemand uit en wat verder stapt er terug iemand op.

Ik verblijf er in het “vrijwilligers huis” er zijn nog 2 andere vrijwilligsters, net afgestudeerd aan de middelbare school, de ene uit Nederland de andere uit Zweden.

In het huis woont ook nog een leerkracht en een jongetje. Er is een dame die het huis onderhoud en ’s morgens en ’s Avonds voor ons kookt.

Ik heb een kamer voor mij alleen, er zijn 2 bedden maar voorlopig is het vrij, handig om de bagage op te zetten, er is geen kast.

In de kamer is een klein badkamertje met wc, lavabo en douche, maar geen stromend water, het wordt dus “emmer douchen” voor een tijdje.

De hele avond regent het hard, het is hier nog een maand regenseizoen. En binnen drupt het, het dak lekt hier en daar, dus komen de emmers goed van pas. Wonen in een dorpje in Afrika heeft zijn bijzondere kanten…

Na een goede nachtrust krijg ik een lekker ontbijtje geserveerd, sandwich met ei, kip, worst, tomaat en sla heel lekker.

Ik zet me nog wat buiten tot het tijd is voor mijn oriëntatie – uitleg over Ghana en het project, ondertussen krijg ik nog wat tips en ervaringen mee van de Zweedse vrijwilligster.

Rond 9u begint dan de breefing over Ghana en het vrijwilligerswerk.

De eerste vraag is wat zijn je verwachtingen, ik antwoord ik heb geen verwachtingen ik kom hier met een open geest en zal proberen waar ik kan en mag een handje te helpen. Ik weet dat mijn klein beetje hulp Ghana of het dorp of de school niet zal veranderen. Ik zal al heel tevreden zijn als er door mijn hulp een aantal kinderen een kans krijgen. Eigenlijk doe ik dit ook een stuk voor mezelf, ik doe dit omdat ik denk en hoop dat dit me gelukkig, rijker, tevreden,… zal maken

Ik krijg ook de boodschap dat het vrijwilligerswerk voor alle leeftijden is en dat ze blij zijn dat er ook wat “oudere vrijwilligers zijn”, de meeste zijn jongeren net van school.

Iedere ghanees heeft een naam die verwijst naar de dag waarop men geboren is, mijn ghanese naam is, “yaa veerle”, geboren op een donderdag. De beroemdste ghanees Kofi anan was geboren op een vrijdag (Kofi is de naam voor jongens geboren op een vrijdag).

Na de breefing, die vlot verloopt daar ik al wat ervaring in Afrika heb, tijd om wat cedi (ghanese munt) te halen in de bank. Daarna gaan we met de tro tro naar het strand om te lunchen.

De tro tro is hier het meest gebruikte transportmiddel, minibusjes of omgebouwde camionnettes, de ene al wat ouder dan de andere. als ze vol zitten kunnen de grootste toch wel meer dan 20 personen meenemen, ge zit dan wel goed opeengepakt. Je kan op elke plaats waar je wil op-en afstappen. Eén persoon roept de hele tijd de naam van de bestemming en is de portier en ontvangt het geld.

Ik zie een tro tro afkomstig uit Nederland….

Aan het strand eet ik mijn eerste ghanees gerecht, der der een soort stoofpot van bonen, plantain (bakbananen) en een lokale vis op zijn geheel met kop erbij. Het smaakt heel lekker.

Het strand ligt er behoorlijk mooi bij, dit in tegenstelling tot wat er me verteld was door verschillende personen. Je moet betalen als je naar het strand gaat, als dit geld dan gebruikt er wordt om het proper te houden is dat een goede zaak.

Na de lunch koop ik een ghanese sim-kaart, hiermee kan ik veel goedkoper op mobiele data dan met mijn belgisch nr. Ik hoef dan niet naar stadjes te gaan om te kunnen bloggen of dergelijke.

De rest van de middag (tis dan al na 4u) ben ik vrij, tijd om wat in mijn dagboek te schrijven, mijn Blog te maken, mijn nieuw tel.nr. door te geven,….

’s Avonds krijg ik er een pindanotensoep met rijst als diner, lekker maar best wel pikant om te eten.

In het boekenrek had ik nog een interessant boek gezien, in het Nederlands dan nog wel, : “wie (niet) reist is gek”. Geschreven door iemand die veel reist en zegt waarom hij reist, wat er zo bijzonder aan is. Iemand die geen heimwee maar “wegwee” heeft. Ik wil dit boek wel lezen, krijg er misschien wel ideeën van voor een volgend avontuur. Ik koop het boek na wat onderhandelingen over de prijs, leesvoer voor de komende dagen / avonden / nachten.

Nog douchen en dan bed in, morgen vertrek ik naar het dorpje die voor 2 maand mijn thuis zal worden.

Vandaag was er wel stromend water in de badkamer, in het toilet en lavabo, niet in de douche. Dus wordt het “emmer douchen” wat water met het emmertje over je kappen, ik vermoed dat ik dit de komende maanden nog veel zal doen. Het is een onderdeel van deelnemen / integreren in het Afrikaanse leven.

Wat te verwachten was, ik was deze ochtend al voor mijn wekker klaarwakker. Ik heb deze nacht al een voorproefje van muggen die rond me heen zoemend gehad, ik was bijna opgestaan om mijn muskietennet al uit te testen….  

Dagelijks dien ik een malariapil in te nemen, deze ochtend bij een kopje koffie de eerste,

Vandaag een lange reisdag, om 6u30 brengt mijn moeder me naar het treinstation in Brugge, een eerste trein brengt me tot in Brussel, daar moet ik nog mijn Thalys ticket ophalen. Ik heb ruim de tijd (wou wat reserve hebben mocht er iets verkeerd lopen) en observeer de mensen bij een kopje koffie.

Iets voor 10 uur heb ik de Thalys naar Schiphol, tegen de middag ben ik er al en vind mijn vluchtgegevens tussen de honderden vluchten die er vertrekken, ik bekijk het bord er staan wat plaatsen op waar ik al geweest ben (oa Bilbao op mijn camino) en uiteraard ook wel een paar waar ik nog wel eens naar toe wil.

Tijd om alle standaardprocedure voor de vlucht te doorlopen, inchecken van de bagage, paspoortcontrole, controle van de handbagage en mezelf,…

En dan is het wachten op het vertrek zelf, de tijd laat ik wat passeren met nog laatste afscheids-apps, en toch nog een keer een terugblik op mijn foto’s van mijn pelgrimage.

Op tijd instappen in het vliegtuig, ik ben terug vertrokken voor 9 weken avontuur, nieuwe belevenissen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe indrukken…

In het vliegtuig zit ik tussen 2 ghanese dames. De ene spreekt Engels, woont in accra en al gauw krijg ik haar businesskaartje en de melding als je in Accra bent bel me. De andere is een oudere dame die geen Engels spreekt, we helpen haar met het invullen van de immigratieformulieren.

Het vliegtuig land op tijd, wat me direct opvalt is dat de luchthaven heel mooi en modern is, blijkt nieuw te zijn is nog maar 5 weken open.

Weerom alle formaliteiten in orde brengen : controle inentingskaart (gele koorts), een uur aanschuiven voor de paspoortcontrole, wachten op de bagage…

Buiten wacht er me iemand op van de lokale organisatie (syto) om me naar het hostel te brengen.

Wat blijkt nu zijn busje staat aan de oude terminal 500m verder, hij zegt we nemen de bus… Maar een geroutineerde pelgrim neemt geen bus voor zo’n korte afstand, ik zeg dus dat het geen probleem is als we te voet gaan. Na toch wel een paar keer vragen en tonen hoe ver het is gaan we op pad. Als we aan de parking aankomen vertrekt de bus waarop we anders moesten wachten en het was 10 min stappen.

Ik verblijf 2 nachten in Accra in het pink hostel, er is ook nog een vrijwilligster van Zweden, die morgen terug naar huis vertrekt.

Leuk om haar belevenissen te horen en om mijn voorbije en geplande zaken te vertellen.

De kamer waarin ik slaap is een gedeelde slaapkamer met 3 stapelbedden, ja inderdaad het is precies zoals in de albergues op mijn camino, dat heeft me een fijn gevoel.

De Afrikaanse albergues hebben een badkamer met toilet, lavabo en douche. Het enige probleem is dat er in onze kamer geen water uit alle kranen komt en het toilet niet doorspoelt. Dus douchen gebeurt in de badkamer van de aanpalende kamer (die is toch leeg), en wat het volume aan water betreft is dat ook niet veel. Ik zal hier wel aan gewoon worden.

In onze badkamer hebben we een emmer die we gebruiken om het toilet door te spoelen. Hier moet je je behelpen met wat er voor handen is, ik vind dat geen probleem, integendeel het is een deel van het avontuur, de beleving.

%%%FOTO4%%%

Als ik uiteindelijk in bed lig is het al 23u lokale tijd, dus een lange dag achter de rug.

Mijn bagage is gepakt en klaar voor vertrek

Mijn reistas is toch een stuk zwaarder dan mijn rugzak van Compostela, logisch ik heb toch iets meer dan 2 t-shirts en 2-shorts mee.

Het gewicht heb ik net binnen de limiet voor het vliegtuig kunnen houden, ietsje meer dan 22kg weegt mijn tas. Er wordt verwacht dat je er in de school toch wel wat deftig bij loopt, dus geen pelgrimskledij (short en sport t-shirt), dus wat zomerbroeken en wat mooiere t-shirts / bloezen meegenomen. Uiteraard wil je ook wat kunnen afwisselen (meer dan 2 stuks) en kom je al gauw aan een stapeltje kledij.

Ik wou ook wat spulletjes voor het schooltje meedoen, dus nog een zak met kleurtjes, potloden, schilderborstels, ....

En dan kreeg ik nog van één van mijn nichtjes een zak met kleren, ze zijn het al gewoon als ze hun kleerkast opruimen om wat t-shirts die ze niet meer dragen aan hun "wereldreizigers-tante" te geven, ik deel die dan uit aan de mensen die er nood aan hebben, zo heb ik vorig jaar in Oeganda velen gelukkig kunnen maken.

Alle laatste praktische zaken zijn ondertussen ook in orde gebracht, volmacht voor de verkiezingen, bank, dokter, ....

Straks nog een glaasje met de familie drinken en dan een laatste nacht in mijn eigen bed, ik ben het ondertussen al gewoon om elders te slapen.

Morgenvroeg vertrek ik om 6u30 richting station in Brugge, eerst de trein naar Brussel, daar moet ik dan mijn ticket voor de Thalys gaan ophalen, iets voor de middag arriveer ik in Schiphol waar ik om 15:20 het vliegtuig neem naar Accra (hoofdstad van Ghana), als alle volgens schema verloopt arriveer ik er om 19:55 lokale tijd (in België is het dan al 2 uur later, met het winteruur zal dit één uur later zijn). Ik wordt er opgewacht door de lokale organisatie die het vrijwilligerswerk coördineert.

De eerste dagen in Ghana zullen bestaan uit een "opleiding", maandag uitleg over de gebruiken in Ghana, dinsdag arriveer ik in het dorp van het vrijwilligerswerk (Juaso) w aar er op woensdag opnieuw wat uitleg en rondleidingen zullen plaatsvinden.

Zonet heb ik al mijn stoel op het vliegtuig gereserveerd, dus nu ben ik echt klaar voor vertrek, alhoewel mijn hoofd nog een stuk op de camino naar Santiago zit.

Nog even meegeven dat ik niet weet hoe vaak ik zal kunnen bloggen, in het dorp waar ik verblijf is er geen wifi of internet, ik moet dus naar een grotere stad gaan om op internet te kunnen. Dit zal ik enkel in het weekend kunnen doen, of dit wekelijks zal zijn weet ik uiteraard niet.

Maar geen nieuws is goed nieuws ....

Vandaag ben ik mijn visum gaan ophalen in Brussel, administratie is dus klaar voor vertrek.

Het ophalen van mijn visum in Brussel verliep vlot, alles was ok, behalve mijn vertrek met de trein, en ja weeral mijn eigen domme schuld.

Ik wou de trein van 11u54 in Zedelgem nemen, toen ik de auto geparkeerd had en aan de overweg kwam om 11u47 stopte de trein, help hij is er al en dan nog te vroeg ook.

Dus ik stap na goed links en rechts kijken de spoorweg over, en jawel door de gesloten overweg, mea culpa.

Vlug de trein op, net op tijd voor die vertrekt, een paar minuten later komen er 2 conducteurs door de trein gestapt recht op mij af, ben jij hier zonet opgestapt, jawel, Aha dan ben jij degene die door de gesloten overweg gestapt heeft, de machinist heeft dit gezien en ons opdracht gegeven hier akte van te nemen, dus paspoort afgeven en ik vrees dat ik de komende dagen een boete mag verwachten.

Wat bleek nu, de trein was niet te vroeg maar 15 min te laat, de trein die ik ging nemen moest blijkbaar nog komen, heel slim van mij ...

Ach ja, het is mijn eigen schuld, ik begrijp wel dat dit niet mag, alhoewel ik goed keek of er niets kwam en de trein nog maar net stil stond en dus niet direct zou vertrekken, maar regels zijn regels.

Ik zal mij in Afrika toch wat beter moeten gedragen, ik zou dit trouwens nooit doen als ik een groep kinderen aan het begeleiden ben.

Verder rest me er de komende dagen nog een aantal praktische zaken in orde te brengen. Dollars ophalen bij de bank, laatste inenting bij de dokter, naar de gemeente want ik vertrek zondagochtend heel vroeg en kan dus niet gaan stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen, nog wat boodschappen doen, valies klaarmaken, nog wat familie bezoeken en weeral afscheid nemen, ....

Mijn gidsen van Ghana lezen, de eerste is bijna uit, om toch ietsje van het land te kennen.

De landkaart van Ghana ligt al klaar, de locatie waar ik verblijf is met een schelpje (de camino blijft in mijn lijf) aangeduid.

%%%FOTOT2%%%

Wie mijn blog van Compostela gevolgd heeft, was gewoon om elke dag een nieuw stukje te kunnen lezen, in Ghana zal me dit niet lukken. Internet en Wifi zijn daar niet overal beschikbaar, ik zal dus vermoedelijk enkel in het weekend in de naburige stad op internet / wifi kunnen om de blog te schrijven. Mijn blog zal ik dus waarschijnlijk pas wekelijks (of misschien zelfs 2-wekelijks) kunnen schrijven, maar denk maar geen nieuws is goed nieuws.

Zoals de meesten al weten via mijn blog over Compostela, wou ik veranderen van werk, iets totaal anders doen maar wist ik niet goed wat. Op een mooie zondagmiddag tijdens een wandeling kwam ik op het idee om even tijd voor mezelf te nemen, tijd om na te denken en om nieuwe avonturen - uitdagingen aan te gaan.

Mijn eerste avontuur was de Pelgrimage te voet vanuit mijn thuisdorp veldegem naar Compostela, wie hier meer over wil weten kan mijn reisverhaal lezen op www:bloggen.be/veerle_compostela.

Compostela zit nog volledig in mijn lijf, ziel, hoofd, gedachten .... Langzaamaan maak ik wat plek vrij om mijn volgende onderneming aan te vatten op 14 oktober vertrek ik naar Ghana, ik ga daar 8 weken als vrijwilliger werken en dan nog 1 week als toerist het land verkennen.

Ik neem alles wat ik mocht leren - opnieuw ontdekken op mijn Camino mee als bagage (zonder gewicht) naar Ghana : mooie herinneringen, open en vrije geest, rust , dankbaarheid, verwondering voor de kleine dingen, de hulpvaardigheid, het besef dat als je iets wil bereiken je ervoor moet gaan - je meer kan dan je denkt, ....

Gisterenochtend tijdens mijn ontbijt, was ik de krant aan het lezen algauw vond ik er niets meer aan (al de negatieve berichtgeving, het geduw en getrek van de politiek) en maakte mijn geest vrij met het oplossen van kruiswoordraadsels en sudoku, daarna las ik nog in het tijdschrift de Pelgrim en schakelde over naar één van mijn reisgidsen van Ghana, de eerste stap om Ghana een plaatsje in mijn hoofd te geven is gezet

Waarom koos ik voor Ghana ?

Dat ik in Afrika wou gaan werken als vrijwilliger was voor mij een evidentie, ik ben al een aantal keer naar Afrika op reis geweest en heb daar toch wel een boontje voor, mijn hart verloren. Eigenlijk al van jongs af aan was ik gefascineerd door Afrika, komt het door mijn groottante die als Zuster in Congo werkte, of kreeg ik het met het doopwater mee toen ik gedoopt werd door een bevriende pater missionaris van mijn ouders die in Afrika werkte  ....

Waarom dan Ghana, ik had eigenlijk niet echt een voorkeur voor land, ik wou naar een land gaan waar ik nog niet geweest was om weer nieuwe ontdekkingen te doen, liefst een land waar men Engels praat (daar mijn Frans niet zo goed is) op basis van deze criteria bekeek ik in welke landen er projecten waren en zo kwam ik uit bij Ghana.

Het vrijwilligerswerk is georganiseerd via WEP een organisatie die al 30 jaar vrijwilligerswerk, taalkampen, school uitwisselingsprojecten organiseert over heel de wereld.

Ik zal meewerken in een school - kinderopvang van kinderen tussen de 2-5 jaar, kinderen die zonder deze opvang op straat zouden belanden. Later vertel ik er meer over, als ik ter plaatse ben en er meer over weet.

De school is gelegen in Juaso in de Eastern Region (= provincie).

Vandaag ben ik naar de ambassade geweest om mijn visum aan te vragen, het had nogal wat voeten in de aarde, was al wat op zijn Afrikaans, maar dit wel door mijn eigen "domme schuld".

 Ik had het formulier gisteren niet volledig ingevuld en niet gevalideerd en dit was blijkbaar nodig om het visum aan te vragen, ter plaatse iets opschrijven kon niet,

het moest online geregistreerd worden. oeps en nu....

Op de ambassade zelf konden ze dit niet voor mij doen, ik kon daar ook hun computer niet gebruiken, de dame (die uiteindelijk wel super vriendelijk was) zou anders haar job kunnen verliezen.

Op naar een internet winkel waar ik op een computer kan en iets afdrukken, de dame had me gezegd keer terug naar het rondpunt en daar iets verder is er dergelijke plaats. Ik vind die niet direct, na een paar keer vragen, vind ik het , het is een echt ouderwets gebouw met hoekjes met telefoontoestellen, faxen en computers.

Ik vul alles opnieuw in (en nu op advies van de dame de juiste zaken) en druk het document af. Tis dan 12 voor 12 en in looppas ga ik terug naar de ambassade, gelukkig ze is nog open.

2e poging, blijkt nu dat ik niet in de computer geregistreerd ben, doordat de computer in de aftandse winkel een foutje maakte. De copytheek dat de dame me oorspronkelijk probeerde uit te leggen was de andere kant uit (ik kwam blijkbaar niet uit de richting die ze dacht). Dus nog een 3e poging.

En ja in deze copytheek weten zo hoe alles werkt, als ik klaar ben controleert men nog eens of alles in orde is, ze zijn het blijkbaar gewoon.

Terug naar de ambassade, de dame had me gezegd ik ben hier nog tot rond 12u30 à 12u45 dus kom maar langs, anders kan je in de namiddag terugkomen.

Tis toch al 12u45 als ik terug ben en ze trekt net haar jas aan en de lichten zijn al uit, ik kom wel terug in de namiddag, neen neen blijf maar ik doe nog het nodige.

Dus uiteindelijk mede dankzij de vriendelijke bereidwilligheid van de dame kreeg ik alles nog geregeld.

Eerste lesje (typisch afrikaans) alles komt wel in orde, wat geduld hebben, en op deze manier heb ik al geoefend met internet plaatsen (zal dit in afrika ook moeten doen om mijn blog te kunnen schrijven - versturen).