Aan de rand van de stad passeerden we de gevangenis, die ligt heel dicht bij de zee, moet een vreemd gevoel zijn de zee te horen en te ruiken, maar er toch niet heen te kunnen.

Efkes de hoofdweg volgen en daarna mochten we een heuvel over, heel mooie zichten langs de zee. 

's ochtends vroeg was men bezig met de stranden mooi effen te maken voor de strand-gasten.

Dan nog wat verder de heuvel opklimmen tot we het strand van noja in het vizier kregen. 

De zondagochtend waren er nog niet veel strandgangers, de pelgrims werden slechts door een paar toeristen aangestaard.

Daarna verliep de route terug meer het binnenland in. Langs kleine wegen en dorpjes , eens iets anders om de lokale huizen te bekijken. Wat opvalt is dat de huizen goed afgesloten zijn en er ook veel private kleine straten - wijkje zijn, afgesloten door een groot hek. 

Na 24,5 km / 435m stijgen / 349m dalen, kom ik aan in de herberg in guémes. 

De herberg is iets speciaals, uitgebaat door een gepensioneerde pater - missionaris, en gebouwd waar zijn grootouders en ouders ooit woonden. Alles is gebouwd zonder één euro subsidie van de kerk of gemeente, alles via donaties en vrijwilligers. 

Hij vertelt heel gepassioneerd over zijn herberg en de werking ervan, iedereen luistert geboeid naar zijn verhaal. 

We krijgen een avondmaal : soep met heel veel look en kaas en brood tomaat  / pasta bolognaise / watermeloen / rode wijn. 

Alles mooi en vlot opgediend door de vele vrijwilligers die de herberg met padre Ernesto runnen. 

Na het eten worden we uitgenodigd in een ruimte waar een schilder taferelen op de muur schilderde over "camino de la vida". De camino (weg) naar compostela is ook een stukje - reflectie van de weg van het leven.

Na een lange weg afgelegd te hebben weet je dat, als je stapt - doorgaat, er telkens een zonsopgang komt .... Dus geef nooit de moed op, stap door en je zal de zon terug zien opkomen.