En nog even voor de goede orde, misschien hebben sommigen de indruk gekregen dat deze tocht niet altijd zo leuk was, of dat de overnachtingen niet altijd ok waren. Dit klopt zeker niet, ik heb ervan genoten, ik gaf wel wat commentaar maar dan wel op mijn manier met een kwinkslag, mogelijks vertaalt “Google translate” niet alles zo goed wat een verkeerde indruk kan geven.

Wie op deze manier reist weet dat het niet altijd luxe is, die heb ik ook niet nodig en verwacht ik niet integendeel veel luxe zegt me niets, eens weinig te eten hebben of een raar ineen geflanste maaltijd, een motel zonder drinkbaar water, het hoort allemaal bij het avontuur, het maakt het bijzonder en afwisselend er gebeurt altijd wel iets. Ook de “132” was niet zo erg, ok vooraf hadden we gedacht dat we bijna altijd langs wandelpaden zouden stappen, maar eens we doorhadden dat dit niet zo was, zagen we er ook wel het grappige van in, we breiden er een mouw aan,… en na een paar dagen waren we gewoon aan de weg en vonden hem ook leuk en bijzonder. Het was trouwens absoluut niet heel de tijd langs deze weg.

Dus wie de indruk heeft dat ik er niet zo van genoten heb, of veel opmerkingen had, of klaagde…. Neen, je mag gerust zijn, ik heb er wel met volle teugen van genoten, al de rare of bijzondere dingen vond ik leuk ik heb ze niet verbloemd en op mijn manier verteld …

Percé is een in levendige stadje, heel veel restaurantjes, winkels, een strand, esplanade of dijk om te flaneren, steeds wel iets te doen of te beleven.

De eerste dag hebben we de “bergen” verkend, men spreekt hier effectief over bergen, een 340 m hoog, als inwoner van een vlak land begrijp ik dit perfect.

Schitterende wandelingen door het bos met diverse sublieme zichten, heiligenbeelden op de top en bij de lokale grot.

De 2e dag zijn we naar het eiland Bonaventure geweest, eerst een boottochtje van een uur rond de rots van Percé en rond het eiland. Op het eiland hebben we de tijd genomen om alle wandelpaden te er ik doen. Uiteraard hebben we ook deed kolonie “jan van genten” gezien. De vogels verblijven hier vanaf de lente tot de herfst om te broeden, het is de 2e grootste kolonie ter wereld (de grootste is in Schotland) 100.000’en vogels zijn er te bewonderen. Zalig om te zien, je kan er uren naar kijken. De stank en het lawaai dat ze maken nemen we er graag bij.

We werden nu en dan ook nog vergast door een paar zeehondjes in het water.

De 3e dag nog wat gekuierd door het dorp, een paar wandelingetje, en ja ook een beetje langs onze geliefde 132. In de namiddag behoorlijk wat regen, dus ideaal om te relaxen met een boek – sudoku’s….

Morgen een tocht met de bus richting New Brunswick.

Percé, is bereikt.

In het motel nuttigen we een voedzaam ontbijt om de dag te doorkomen. Nog voor 8u zijn we op pad.

Reeds bij ons vertrek en gedurende de hele dag zien we in de verte ons einddoel liggen, Percé met zijn wereldberoemde rots. Ze komt steeds dichter en dichter, neen ze blijft staan, wij naderen.

En dan is er net als gisteren weer een oude spoorwegbrug die we over moeten, mijn knieën beginnen al van ver te beven…

Deze keer is er aan de rand een pad gemaakt, je moet niet meer op de trainbils stappen en ziet minder de onderliggende diepte, tja aan de rand stappen is niet echt beter voor mij.

Als een bang hondje stap ik de brug over, geleid door de rugzak voor mij die ik stevig vastpak… ik zal het nooit leren vrees ik, ik weet dat dit dwaas is - klinkt, ik weet dat er niets kan gebeuren en toch ben ik ontzettend bang, moeilijk uit te leggen aan iemand die deze angst – fobie niet heeft , ik ben soms ook boos op mezelf hiervoor, waarom ben je bange schijterd ….

Een 8 tal km stappen we langs het strand en in het water, lekkere afkoeling, en ik vind het heerlijk om met de blote voeten in het water en op het strand te stappen, dat de kiezels soms wat pijn doen aan de blote voeten neem ik er graag bij, zie het als een voetmassage.

Na het strand nog een 8 km langs onze vertrouwde “132”, heuvel op en af.

En neen de “132” is niet zo verschrikkelijk, we zijn ermee vertrouwd geraakt en gaan hem zelfs missen.

Mijn gps is aan het aftellen, minder dan 4km nog te gaan.

Uiteindelijk doemt Percé op, wat een immens mooi zicht.

Na 24 km stappen arriveren we.

De totale tocht was ongeveer 830 km lang, de eerlijkheid gebied me om erbij te zeggen dat we ongeveer een 175 km gelift hebben, dus toch wel een 650 km zelf gestapt, niet slecht als ik het zelf mag zeggen.

Deze “camino” is niet hetzelfde als de camino naar Santiago, er zijn heel weinig tot geen andere stappers, het is pionierswerk, zoeken van overnachtingen – de mooiste routes – eten…. En toch leeft de spirit van de camino hier ook, je wordt aangesproken, geïnviteerd voor een kopje koffie een praatje , mensen stoppen om spontaan hulp te bieden,…

Maar ook deze Camino, een manier van reizen, alles even achter je laten, wat je nodig hebt op de rug dragen, leven van dag tot dag niet veel vooruit plannen, aanpassen aan de omstandigheden – de mogelijkheden – voorzieningen… , maar vooral de trage manier van reizen, je ziet zoveel meer, neemt veel meer op,…. Het is een deugdzame manier van reizen, je komt tot rust en beseft wat echt belangrijk is, alle luxe hebben we niet nodig.

Het is een ongeneeslijk virus, eens gedaan wil je er meer stappen, waar speelt geen rol.

In de late namiddag nog een korte wandeling en aanschouwen we de wereldberoemde rots van Percé.

We verblijven 3 dagen in Percé, tijd genoeg om alles te bezoeken en wat uit te rusten.

Het eerste gedeelte is langs een echt fietspad naast een oude spoorweg, veel echte fietspaden zijn er niet, het zijn pionierwegen, wij voelen ons ook wel wat pioniers op onze tocht.

Hier en daar steken we de spoorweg over, blijkbaar op eigen risico maar gezien er toch geen treinen meer rijden, geen gevaar.

Heerlijk om kilometer te kunnen stappen zonder auto’s naast je.

Na een 10 km komen we aan bij een strand, veel volk er blijkt een wedstrijd frisbee door te gaan.

De volgende 5 km verlopen langs het strand, voelt goed om terug eens met de blote voeten op het strand te stappen, en dan doemt er een rivier en een oude spoorweg brug op, ik vrees dat we geen andere keus hebben dan deze te nemen.

Ja, ik zei inderdaad ik vrees, gezien ik wat hoogtevrees heb maar ook wel een bruggenvrees, is deze brug een hele opgave voor mij, normale mensen stappen er in 3 minuten over, ik had toch een kwartier nodig…. Na het trillen op de benen eerst wat proberen tot rust te komen en dan langzaam op elke trainbils stappen, proberen niet naar het gekraak te luisteren, niet te kijken naar de openingen en onderliggende diepte, al tellend en tegen mezelf pratend en hevig zwetend is het me gelukt, er was geen andere optie (tenzij een omweg van 10 km). Als je op een avontuurlijke tocht gaat moet je nu en dan eens je grenzen verleggen.

Daarna is er de 132 en de 132 en de 132, niet veel te zien. In de herberg waar we wouden overnachten was er geen plaats meer, volzet wegens een feest, dus moeten we vandaag bijna 40 km afleggen en wordt het nog een keer een beetje liften.

Het duurt bijna 4km stappen als er een koppel stopt, ze zetten ons af aan de herberg. We logeren in Pointe Saint Pierre, met een super mooi zicht op de baai.

Super zichten zien we, op wat voorbij is – waar we geweest zijn, de vuurtoren bij het einde van de wereld.

Zicht op wat nog moet komen, het eindpunt van onze trektocht Percé, wat we morgen zullen bereiken, nog geen eindpunt van onze reis, we hebben nog een maand te goed.

Zicht op “l’Ilse platte” en een rustig strand waar we nog even verpozen.

Eten kunnen we niet in ons motel, maar op 1,2 km is er een “casse croûte” waar we een hamburger kunnen eten.

Nog een laatste zicht op “la tête d’indien”, over x-aantal jaar als de zee de rotsen verder ingenomen heeft zal je dit niet meer zien.

Gisteren hebben we in de Dollarama inkopen gedaan voor ons ontbijt, een winkel waar je voor geen geld inkopen kan doen, 1 a 4 dollar kost alles er, ik heb me ook een nieuwe slaap t-shirt aangeschaft.

Rijst pudding en fruitsap, genoeg om de voormiddag te overbruggen.

In Gaspé staat een bijzondere kathedraal, volledig gebouwd in cederhout.

We maken een wandeling door het bos op de heuvel, een mooi zicht als beloning.

Pick-nick nabij het water, mensen bekijken, wat lezen….

Nog een kleine wandeling naar de haven in de namiddag, Gaspé is niet heel groot, we hebben elk hoekje gezien.

We zien al de route voor morgen.

Lekker gaan eten in wat ongeveer het enige restaurant van de stad is dat ’s avonds open is en lekker is, gisteren aten we er ook al, de ober kent ons nog en vraagt wat we vandaag gedaan hebben, nog eentje die grote ogen trekt als we vertellen welke tocht we aan het maken zijn, tja je moet er blijkbaar toch een beetje zot voor zijn, maar iedereen heeft wel veel respect en bewondering ervoor.

Veel eten voor ontbijt hebben we niet meer, wat chocomelk moet voldoende benzine zijn om tot in Gaspé te geraken.

We dalen af vanuit het bos naar het heiligdom dat we een bezoekje brengen, er is een Mariagrot, een kruis met beelden en uiteraard de kerk zelf.

De route naar Gaspé is niet ver, een 8km via de “132”, het verkeer is nu wel enorm druk, de vrachtwagens razen voorbij. Maar hier en daar toch nog een mooi zicht.

Net bij het binnenkomen is er het museum, in de tuin staan kunstwerken die de eerste contacten tussen de Indianen en de ontdekkingsreizigers in Gaspé weergeven, we nemen de tijd om ze te bekijken.

Rond 11u arriveren we in het centrum, we nemen een ontbijt of noem het een “brunch” en laten onze grote rugzakken achter in het motel.

Net naast het motel hadden we een bordje gezien van de busmaatschappij dus gaan we daar naartoe om de bus te reserveren, oeps net naast het motel blijkt in het motel te zijn, als we de deur openen staan we terug aan dezelfde receptie, de dame en wij kunnen er hartelijk om lachen.

De rest van de dag kuieren we wat door de stad en langs de kade, er staan wat oude huizen waar men uitleg heeft hoe het leven hier vroeger was (een mini Bokrijk”.

S avonds eindelijk nog eens geen opgewarmde maaltijd in de kamer maar een heerlijke menu op restaurant.

Aan de kade wordt een film vertoond over de geschiedenis van de indianen en Gaspé , alles mooi verlicht.

Morgen nemen we een rustdag om de rest van de stad te bezichtigen.

Een 19 tal km voor de boeg, maar voor vertrek proberen we nog wat reservaties te doen voor de komende overnachtingen en het transport, het is niet altijd eenvoudig, we boren alle kanalen aan, soms zijn er meerdere pogingen nodig, dit alleen al is een stukje avontuur.

De route verloopt heel de tijd over de asfaltweg, we naderen Gaspé, het verkeer wordt drukker en drukker, gezellig is iets anders.

Te voet reizen, “slow – travel” geeft je een mooiere en grotere inkijk in alles, we nemen de tijd. Ook hier werd er tijdens de 2e wereldoorlog strijd gevoerd, we passeren het “fort penisule”, van hieruit verhinderen ze dat de Duitse troepen Gaspé konden binnenvallen en beschermend ze de Saint Laurence rivier. De 2 kanonnen kijken vandaag uit over een mooi landschap, nog niet zo lang geleden was het bittere ernst.

Een herdenking voor de vele gesneuvelden is hier op zijn plaats.

De weg loopt vandaag niet dicht tegen het water, enkel sporadisch zien we de rivier.

Na een 10tal km zien we het “klooster” opdoemen, onze verblijfplaats voor deze nacht.

We moeten nog een kleine omweg maken naar de supermarkt om wat eten voor deze avond. Een kerkhof versierd met engelen beelden kijkt uit over de rivier.

Via een brug steken we de rivier over, landinwaarts zijn er moerassen.

7

Rond 15 u komen we aan bij het bedevaartsoord.

De dame die in de “winkel” werkt zal onze slaapplaats tonen. We kijken raar op als ze zegt zet jullie rugzakken in de auto ik breng jullie er naartoe. Het blijkt een 800 m verder op de heuvel in het bos te zijn. Onderweg zien we bordjes richting “hermitage” (betekent kluizenaarshut), oei welke verrassing staatcons te wachten. We dachten in een klooster bij de zusters te overnachten, blijkt dat ze een 3-tal “hutten in het bos” hebben voor gasten. Heel basic maar wat een rust. We krijgen elk een blokhut toegewezen, er is ook nog een blokhut die dienst doet als sanitaire ruimte en eentje als keuken. Dit hadden we niet verwacht, een heel speciale overnachtingsplek, wat een rust. Het is nodig om de hut wat te vegen, ook mijn bed maak ik wat proper, in het bos zit het vol van de insecten dus in de hut ook. We hebben beiden al veel gereisd en in basic plaatsen overnacht, deze valt al bij al nog mee, als je geen smetvrees hebt en niet bang bent om alleen in een hutje in het bos te slapen of van spinnen en ongedierte. We vinden het een super leuke verrassing qua overnachting, heerlijk midden in het bos in alle rust vertoeven. Nog een korte verkenningstocht in het bos, wat relaxen, “eten maken” vergt veel werk, en het is nochtans simpel, omdat we wisten dat er weinig mogelijk zou zijn, eten we tomaat wat mais, opgewarmde rookworst en wat brood. En toch water halen (dat is er niet in de hut enkel in het sanitair), op een mini vuurtje opwarmen, iets vinden om een blik te openen…. Het is kamperen in het bos, en daar horen de muggen bij, ze bijten door de sokken en t-shirt heen. Dus vroeg elk in onze hut. Hopelijk niet te veel “sanitaire stops” deze avond of nacht, 50 m door het bos stappen zal ik niet doen, het wordt het vertrouwde “bush-toilet” dat is veel dichterbij, ik ben niet alleen met dit idee.

Een speciale dag, met een bijzondere overnachtingsplaats, morgen gaan we het echte bedevaartsoord bezoeken voor we naar Gaspé gaan.

Oma en opa, de eigenaars van de gite zijn al van leeftijd maar baten hun gite uit met hart en ziel, hebben een overheerlijk ontbijt voor ons klaar, ik mag zeggen het beste wat we tot nu toe gehad hebben (tja als we zelf voor ontbijt moeten zorgen zonder winkel in de buurt, is het soms water en brood of wat yoghurt, dus ieder ontbijt dat we niet zelf moeten ineen flansen is voor ons heerlijk, reizen zonder luxe leert je de kleine dingen te appreciëren). We beginnen met een glaasje fruitsap aan hun mooi gedekte tafel en krijgen dan hun “huispizza”, een broodje met kaas – tomaat – ui – spek afgebakken in de oven. Opa komt ons dan zoals een professional uitgedost in zijn kookschort en met zijn notitie boekje in de hand, vragen of we ei willen, hoe klaargemaakt, met of zonder spek ….. Twee spiegeleieren spek toast een schijfje appelsien en daarna nog pannenkoekjes met hun huisgemaakte esdoornsiroop, afgesmaakt met koffie. Een copieus ontbijt, wordt lastig om met een overvolle maag te stappen, ik kan hiermee voort tot de avond een lunch hoef ik niet.

Groot lekker ontbijt op grootmoeders wijze en een gezellige babbel met de andere gasten zorgt ervoor dat het bijna 9u is als we uiteindelijk vertrekken en we hebben een heel lange etappe voor de boeg, 20 km naar onze overnachtingsplaats maar we willen ook nog naar “het einde van de wereld en zijn vuurtoren” stappen dus dat is nog een 7,5 km heen en terug erbij.

Bij vertrek zien we de landtong die we vandaag gaan oversteken naar de zuidkant.

Heel veel schepen zijn destijds op de Saint Laurence rivier vergaan tijdens hevige stormen, ganse families vanuit Europa op weg naar een betere toekomst hebben het leven gelaten op zee. Op diverse plaatsen zijn herdenkingstekens voor hen aangebracht, het doet je stilstaan bij de harde tijd en omstandigheden die men toen trotseerde in de hoop een betere toekomst te vinden. Iedereen heeft wel ergens een ver of dichtbij familielid die destijds naar canada emigreerde. Het doet me denken aan de velen die op vandaag onderweg zijn naar Europa, België…. In de hoop er een (betere) toekomt te vinden. Wie zijn wij om hen te veroordelen, nog niet zo lang geleden deden vele Belgen en Europeanen dit ook…. Stof tot nadenken, en als je uren naeen stapt heb je er alle tijd voor.

We doorkruisen vandaag het park Forillon, heel mooi en gekend, er zijn behoorlijk veel andere wandelaars weliswaar dagjes wandelaars die met de auto komen en hier en daar een stuk wandelen. Heel veel van het traject loopt door het bos over onverharde wegen, hier en daar met een pittige klim.

Eens aan de zuidkant van de landtong zijn de zichten opnieuw adembenemend.

We maken een ommetje van 15 km om de vuurtoren en het einde van de wereld te zien. Een hele mooie wandeling, wel grappig om te zien, de laatste 4km moet iedereen te voet gaan, plots zien we veel toeristen. Er is een “fietspad “ en een wandelpad, dit laatste klimt en daalt vaak over smalle paadjes, enkel de “die-hards” nemen dit pad, veel rustiger dan het andere.

Op het uiterste einde van de landtong staat de vuurtoren, ze noemen dit hier ook wel “Finistère de Québec“ zoals in Spanje na santiago de compostella, mooie herinneringen.

Een extra 400 m kunnen er nog bij om “het einde van de wereld” te aanschouwen.

18 km op de teller, zo goed als niet gepauzeerd, reeds 13u30 en halfweg, het belooft een lange dag te worden, maar het is de moeite waard.

De laatste 10 km zijn terug een asfaltweg, een man op de fiets spreekt ons aan, moet je nog ver, jullie torsen zware rugzakken, hij woont wat verder en als we hem zien wil hij ons met de auto verder brengen. Een paar minuten later stopt er nog een auto, jullie zien er moe uit, kunnen we jullie een stukje een lift geven, ok we geven ons over en laten ons 3km verder naar de supermarkt brengen, we moeten nog inkopen doen voor ons avondmaal. De mensen zijn overvriendelijk en blijven wachten tot we onze inkopen gedaan hebben en zetten ons 2km verder aan onze Gîte af. Tja we kunnen al deze vriendelijke aanbiedingen niet blijven weigeren.

De etappe was uiteindelijk 36,6 km waarvan we er 31,6 zelf gestapt hebben, de hoogtemeters heb ik niet nagezien, maar bij de vuurtoren hadden we al 600 m geklommen, best een pittige dag.

Het is al bijna 18u als we in onze herberg aankomen, een voormalige school, en gelukkig deze keer lijkt ze niet op een gevangenis. We hebben een bed in de slaapzaal voor 8 personen, er verblijven nog een 3-tal andere gasten in de slaapzaal.

Na de douche en de was hebben we nog veel werk, onze trektocht zit er bijna op, mede door de plus – minus 150 à 175 km dat we al dan niet verplicht gelift hebben zijn we iets voor op schema, voor zover we dit al hadden. We hebben nu wat extra tijd om Gaspe en Percé te bezoeken en zullen er enkele dagen verblijven, en we gaan nog niet naar huis, we plannen nog om andere stukjes van Québec – canada te bezoeken, neen niet alles te voet, wat en hoe lees je verder wel.

We reserveren wat overnachtingen voor de komende dagen en doen een poging om ook transport te regelen.

Er staat een lekker ontbijt klaar, veel te veel om op te krijgen, dan hebben we alvast nog wat eten voor onderweg, banaan muffin gekookt eitje appel. Het wordt terug een hete dag, om 8u zijn we op pad voor een etappe van een goeie 22 km.

Over de route valt niet zo veel te vertellen, terug onze vertrouwde “132” met beeldschone zichten, wat we in het begin een verschrikkelijke weg vonden, is ondertussen een min of meer geliefde weg geworden.

Na 11km moeten we onze inkopen doen voor de lunch van morgen, een korte pauze op het strand en de magen wat vullen met het fruit.

Onderweg worden we wegwijs gemaakt naar alle windstreken en ons eigen land.

In de verte doemt onze eindbestemming met de hoogste vuurtoren van canada op.

De voorbije dagen hebben we al vaak gehad dat er plots een auto stopt om te vragen of we geen lift willen of iets anders nodig hebben, de mensen zijn hier heel gastvrij, dit doet deugd, maar de aangeboden lift slaan we toch af.

We passeren een kerkhof boven op de kliffen, best wel een mooie plaats om voor eeuwig te rusten.

Na 23,1 km komen we aan in Cap des Rosiers, de eindbestemming. We overnachten nabij de vuurtoren in Gites Haut Phare, een vriendelijk oud koppel baat de gîtes uit. Dit adresje werd ons aangeraden door een koppel motards die we tijdens een van onze pauzes ontmoetten.

Na de douche en de was genieten we in de tuin van het mooie uitzicht, terwijl onze was droogt , we zijn ondertussen heel inventief in het vinden van een goed plaatsje hiervoor zowel buiten als in de slaapkamer.

We hebben geluk ’s avonds is er bij de vuurtoren een optreden, schitterend om te zien en te horen met zo’n) adembenemend uitzicht. Vooraf eten we nog iets in de locale Casse Croute, een hamburger met frieten, tja frieten met saus is niet hetzelfde als in België heb ik ontdekt.

Ik heb nog genoeg reserves om de 9 km te overbruggen zonder eten, er mogen wat kilo’s af.

Voor vertrek nog een foto van het meertje naast het motel.

We volgen onze ondertussen vertrouwde “132”, met de schittering van de ochtendzon op het water is het mooi en aangenaam om te stappen, het belooft terug een hete dag te worden.

Dat we hier in een meer heuvelachtig gebied zijn valt op, de weg loopt op en neer en op en neer….

We zien ook meer en meer vissersboten.

Na 9 km komen we aan in het dorp waar een supermarkt is, tijd voor ontbijt, het is al na 10 uur. Fruitsap, warme chocolademelk, wafels en yoghurt. Inkopen doen als je honger hebt zorgt ervoor dat je meer dan genoeg koopt, de ogen zijn wat groter dan de buik. De wafels kunnen we opwarmen in de microgolf van de supermarkt, ze zijn hier goed uitgerust.

Met een overvolle maag stappen we verder, we passeren nog een klein dorpje, en beklimmen nog een heuvel, soms moet je ook eens achterom kijken, wat je gedaan hebt (letterlijk en figuurlijk), mooi resultaat.

Kort na de middag komen we na 16,7 km aan in Rivière au Renard, het is een mooie, hete zonnige dag, perfect om wat te verpozen aan het strand.

Er is weinig volk, de weinige mensen die er zijn houden duidelijk niet van stappen, ze rijden met de auto tot aan het water.

Een duik in het water om wat af te koelen, wat uitrusten op het strand, of is het wat zonnen. Ik bespaar jullie de foto’s van het zwemmen of zonnebaden, naar het schijnt heeft men een vreemde soort pinguïn gespot in de zee en op het strand. Normaal zijn ze zwart en wit, deze was op sommige plaatsen mooi bruin en andere wit…. Maar ik heb die pinguïn niet gezien 😉 tja enkel mijn armen en benen zijn bruin van het vele wandelen in de buitenlucht, een zonneklopper ben ik niet met een grappig zicht als gevolg.

S avonds gaan we eten in de enige bar-restaurant dat open is in het dorp, heerlijke gebakken zalm met een sausje van de locale esdoornsiroop, njam njam lekker eens niet zelf koken of moet ik zeggen niet zelf een maaltijd opwarmen.

Wat bizar ik kon in het restaurant de belgische maan zien.

Ik lees nog wat in bed en na 5 minuten val ik in slaap, de buitenlucht maakt je moe, om 9u was ik al in dromenland.

Vanuit het motel kunnen we via een paadje afdalen naar het strand, het neemt heel veel tijd in beslag, het stond er opnieuw vol van de frambozen dus nog een 2e ontbijtje verorberen onderweg.

We kunnen een 4 kilometer langs de kust stappen, het is een beetje een hindernissen parcours, geen zandstrand maar wel keien en rotsblokken, voor ons heerlijk om te stappen.

Plots horen en zien we een paar zeehondjes, ze vergezellen ons in de verte tot we terug de “132” mogen volgen.

Na een paar kilometer zien we op de gps een alternatief pad, we beslissen dit te volgen en een stukje (4 km) door het bos te gaan, dit is een stukje van “de sentier internationale des appalaches”.

Het was geen zondagse boswandeling, steil omhoog, soms nogal modderig en dus glad, paadjes soms ver te zoeken, over of rond omgewaaide bomen stappen, leuke brugjes over de rivier, op de heel steile stukken was er een touw voorzien om je wat omhoog te trekken of voor een veilige afdaling. Best wel een avontuurlijke wandeling, heel warm ook een echte sauna, maar tof om te doen.

Het werden lange 4km, we deden er uiteindelijk 2 uur over, en het is niet dat we trage stappers zijn, of nog nooit een helling of berg beklommen hadden.

Op het einde kunnen we heerlijk afkoelen in een riviertje en het is ook tijd en nodig om de magen wat te vullen.

De rest van de etappe verloopt langs de “132”, het is snikheet en we proberen om wat in de weinige schaduw te stappen.

Rond 16u30 arriveren we aan ons logement “motel des ancêtres” er staan 25 km op de teller.

Er is een mooi zicht op het dorp.

Onze dagelijkse karweien lopen hier en daar wat in het honderd, of komt het door de naam van het motel.

We maken voor een keertje gebruik van de wasmachine en droogkast en wassen al onze kleren op de aanpalende camping. Het neemt wat tijd in beslag om de machines aan de praat te krijgen maar uiteindelijk lukt het wel. De wachttijd vullen we onder andere met om het snelst een puzzel te maken, tja je moet je met iets bezig houden….

Er is nog een extra karwei, water koken want het water blijkt hier niet drinkbaar te zijn, we hebben er toch wat nodig tijdens een warme stapdag.

In het motel kunnen we een diepvries pizza kopen, nu nog proberen op te warmen, in het onthaal staat een oventje, eerste poging op de rooster is niet zo geslaagd, alles loopt wat uit, uiteindelijk vinden ze een plaat die net in de oven past (toch als we die niet helemaal dicht doen). De pizza, hij lijkt niet zo smakelijk, maar als je honger hebt smaakt alles. Ons dessert, elk een halve reep Mars, meer hadden ze niet meer in het motel, en wij ook niets meer in de rugzak, bij reservering hadden ze ons gezegd dat we ter plaatse wel iets konden kopen, enkel wisten we niet dat het bitter weinig zou zijn. Gelukkig is er morgen op 9km opnieuw een winkel te vinden.

Na een uurtje stappen is er nabij een meertje, is het nu 400 km of 400 m van de route, ik begin de afstanden wat door elkaar te halen of is mijn frans met haar op die me parten speelt, doet er niet toe, we gaan een kijkje nemen en het is de moeite waard.

Het nadeel van een meer is dat er muggen zitten, na het ommetje heb ik toch al snel meer dan 5 beten, maar het was ook al 4 dagen geleden dat ik er nog had, het valt best wel mee.

Onderweg vinden we overal wilde frambozen langs de weg, dat vertraagt ons veel maar zo hebben we nog een extra maaltijd of gezond snoepje, niet enkel de Veldegemse frambozen zijn lekker, de canadese smaken ons goed.

Naar goede gewoonte stappen we uren langs onze vertrouwden “132”

Hier en daar zijn werkzaamheden aan de gang, we vinden iets dat kan doorgaan voor een spiegel, de selfie lijkt wel onder water genomen.

Eén kort stukje kunnen we een zijweg nemen van dex"132", ik zie een mooi bird boven een deur van een huis en neem er een foto van, de eigenaar komt naar buiten en we praten wat, hij is Amerikaan zijn vrouw Française, ze zit net in bad. Als we verder gaan roept hij ons plots terug, zijn vrouw wil ook nog een praatje met ons doen. We worden in hun huis uitgenodigd, krijgen een drankje en moeten onze verhalen vertellen. Blijkt dat de vrouw er al lang van droomt om naar compostella te stappen of een stukje van de camino wil doen, na onze verhalen doet ze het misschien wel. 

Compostella is hier in canada heel geliefd... 

In Cloridorme kunnen we uiteindelijk iets eten, het is door de vele ommetjes, babbels en “plukpauzes” al een stuk na de middag. Een typische Poutine met garnalen smaakt heerlijk. Iets verder staat er een gedenkteken voor de gesneuvelden van de oorlog.

We doen er nog inkopen voor de komende dagen, morgen komen we niets tegen om te eten of eten te kopen, en er rest ons dan nog een 7km.

Plots stopt er een auto, het is de eigenaar van het motel waar we vandaag logeren, hij vraagt of we een lift willen, toch niet, we hebben nog genoeg energie en het is een mooie dag om te stappen.

Eindbestemming is Saint Yvon, na uiteindelijk toch een 23 km komen we aan.

De dagelijkse karweitjes, douchen, de was, overnachtingen voor de komende dagen zoeken…. En het is al snel avond.

We zetten geen wekker, onder de warme dekens is het lekker warm, het is bijna 8 uur als we wakker zijn, het lijkt wel een luxe vakantie ipv een pelgrimstocht. Ons ontbijt bestaat uit het restje yoghurt, wat brood en een warme chocolademelk.

Vandaag mogen we de heuvels trotseren, en terug de hele etappe langs de “132”, gezien het hier minder druk is valt dit goed mee. De zon schijnt en het is behoorlijk warm. Tja zoals we gisteren al zagen mogen we de heuvels op en af, weinig vlak vandaag, maar wel mooie vergezichten.

Er zijn weinig “mooie” plaatsen om een pauze te nemen, dus stoppen we nu en dan gewoon langs de graskant en verorberen wat ons nog rest van eten, wat wortels en droog brood.

Uiteindelijk dalen we terug af en zien Grand Vallée opdoemen, hier moeten we inkopen doen voor ons eten voor deze avond want daar is er niets.

In het dorp is een mooie houten overdekte brug, een knap staaltje vakmanschap.

Overal in het dorp zijn er cowboys te zien, nog een overblijfsel van de voorbije feesten.

Nog 7 km te gaan maar eerst wat energie opdoen met een ijsje van esdoornsiroop.

Iets na 16 uur arriveren we, er staan 27,6 km op de teller en 623 hoogtemeters.

Een verkwikkende douche, de dagelijkse handwas en een plekje zoeken om alles te drogen. Het weer veranderd hier heel vaak, na de middag hadden we mist en s avonds is het koud en kil, dus droogt de was niet zo goed buiten en moeten we een plekje in de kamer zoeken. We zijn dat ondertussen gewoon, en trekken ons plan, we gebruiken alles wat voor handen is en hebben een handig mini waslijntje mee. een paar voorbeelden :

ons diner : aardappelen in de microgolf, hesp, komkommer en champignons, afgewerkt met kruiden en sausen die we in onze gite vinden. Dessert hadden we niet gekocht, maar een kopje chocolademelk kunnen we hier wel maken, perfect na een lange dag stappen. 

In het dorp nemen we lekker ontbijt, spek met eieren en koffie, we moeten ons niet haasten, we zullen wel ergens een goede ziel vinden die ons een stukje wil meenemen.

Onze manier van liften is stappen en als er een auto aankomt steken we de duim op, het is niet dat we lui zijn en blijven staan tot er iemand stopt. Nu de “132” wat rustiger geworden is, is dat een nadeel bij het liften, minder auto’s is minder kans op een lift, en meer stappen.

Uiteindelijk stopt er een jonge dame op weg naar haar weg, we kunnen een 20km mee.

Terug wat stappen tot er een grasgroene jeep stopt voor ons, het is een Italiaans koppel die hier op reis is.

We laten ons een 6-tal km voor onze eindbestemming afzetten om toch nog te kunnen stappen.

Nu we al een aantal keer gelift hebben beginnen we een beeld te krijgen van de mensen die lifters meenemen, het zijn vrij vaak jonge mensen, meestal hebben ze ook al veel gereisd, of zijn ze op dit moment op reis. Soms stopt er een koppel, maar heel vaak zijn het personen die alleen onderweg zijn. Wat ook opvalt is dat er al vaak dames stoppen.

En dan is de vraag, zouden we zelf stoppen om een lifter mee te nemen ?? Zouden jullie een lifter meenemen??

Ik kan enkel voor mezelf spreken, in mijn “jonge jaren” stopte ik altijd voor lifters, zelfs als het midden in de nacht was, nu besef ik dat dit in deze tijd misschien niet meer zo verstandig of veilig is zeker als je alleen op pad bent. Lang geleden heb ik ook vaak gelift, als ik in het weekend van mijn studentenkot naar huis ging, liftte ik vaak van het station tot thuis.

In België zie je tegenwoordig niet veel lifters meer. Maar ja, nu ik zelf terug gelift heb zal ik in de toekomst ook lifters meenemen. Om eerlijk te zijn zal het uiteraard ook wel afhangen van hoe de lifter eruitziet, dat is misschien wel wat vooroordelen hebben, maar anderzijds ook op veilig spelen. Zal waarschijnlijk ook de reden zijn waarom er vaak dames voor ons stopten, dit was 25 jaar geleden ook zo, men vertelde me vaak ik heb gestopt omdat je een vrouw bent, voor een jongen of man zou ik niet stoppen. Dus we hebben nu toch een keertje een voordeel ten opzichte van de mannen 😉

Iets voor de middag zijn we in Sainte Madeleine, we drinken een koffie in een motel terwijl we zoeken naar overnachtingen voor de komende dagen. De etappes plannen neemt best wel veel tijd in beslag, op stapafstand hebben we voor de komende 2 dagen een overnachting gevonden.

Nog een 6km te gaan naar ons motel, gelegen in Rivière Sainte Madeleine, een klein dorpje maar met heel mooie zichten, we zien de heuvels ( voor de belgen zijn het bergen) waar we morgen over moeten in de verte liggen. De rivier mondt uit in de Saint Laurent.

In de namiddag wandelen we langs het strand en de rivier, jaja weeral wandelen, er is niets anders te zien in het dorp, en we moeten toch wat kilometers hebben vandaag (het zijn er uiteindelijk toch bijna 20 geworden) en de zichten zijn adembenemend.

Wat lezen aan het strand en bij het vallen van de avond gaan we terug naar het motel.

’s avonds in het motel is het behoorlijk koud, het lijkt of het binnen kouder is dan buiten. In het dorp is er geen bistro of dergelijke dus eten we geprepareerde couscous en yoghurt. Een hete deugddoende douche voor het slapen en om wat op te warmen.

Om 8 uur worden we vrijgelaten en eens we buiten in het daglicht komen straalt de zon ons tegemoet, de wind is gaan liggen, het beloofd een mooie dag te worden.

We hebben een etappe van meer dan 30 km voor de boeg, zo goed als volledig langs de 132, we zien wek hoe het meevalt, er is nog altijd plan B liften.

De eerste 4 km is het behoorlijk druk, de vrachtwagens razen voorbij maar gelukkig is er een brede grasstrook om op te stappen.

Voor de veiligheid stappen we achter de vangrail, we zouden graag heelhuids aankomen. Na verloop van tijd wordt de weg ook veel rustiger, het verkeer mindert en de vergezichten zijn adembenemend.

De zone achter de vangrail wordt smaller en smaller en verandert van een graszone in rotsachtige pad, we ploeteren nog wat verder.

Ietsje verder stappen we verder op de pechstrook, er is niet veel verkeer meer, de vrachtwagen wijken ver uit voor ons, en uiteraard stappen we aan de linkerkant van de weg zodat we het tegemoetkomend verkeer zien.

De haatverhouding met de 132 verandert langzaam in een liefdesverhouding, we beginnen die meer en meer te appreciëren.

Plots vinden we in de wegberm een fiets, overwoekerd door onkruid, om eens iets anders te doen dan stappen, bevrijden we de fiets en geven hem een mooi plaatsje in de berm.

In het dorpje Cap Au Renard, staat een mooie kapel, en er is een kantine met echte overheerlijke koffie, tijd voor een rustpauze.

Onderweg hou ik me wat bezig met het proberen te nemen van Selfies, naar het schijnt kijk ik dan meestal omhoog, tja iedereen heeft wel zijn vreemde gewoontes.

We komen nog een mooie vuurtoren tegen net voor we aan de laatste 7 km beginnen.

Na 32,8 km komen we rond 17:15 aan in Marsoui, we verblijven op de gemeentelijke camping, er is een gebouw met een aantal kamers, absoluut geen gevangenis deze keer.

Na een verkwikkende douche en handwas gedaan te hebben, gaan we eten in de enige bistro die het dorpje rijk is. Overheerlijk diner, ik eet een visbrochette, geserveerd zonder stokje en na bijna 33km kan er nog een dessertje bij.

Morgen wordt opnieuw een autostop etappe, de enige overnachtingsplek die we vonden ligt op ongeveer 65 km.

Verse fruitsla, spek met eieren, toast, zelf gebakken muffin met banaan en chocolade…. Het kan niet op.

Met een overvolle maag vertrekken we, de hele etappe kunnen we langs het strand stappen.

Zelfs een aantal km op de blote voeten tot er te veel stenen en rotsen liggen, onze voeten moeten nog efkes meegaan.

Stappen langs het strand hier is niet zoals langs de Belgische kust.

Kort voor de middag komen we aan in Sainte Anne Des Monts.

Achter de kust liggen de “bergen” toch voor de québécois, ik begrijp dat, ook voor de belgen zijn dit bergen, de hoogste bergen in Québec zijn bijna 2 keer zo hoog als het hoogste punt in België. Voor iemand die nabij wat men de echte bergen noemt woont, zijn dit maar heuveltjes.

Iets voorbij het dorpje ligt onze herberg, dus alle tijd om het dorp te verkennen, heel veel is er niet te zien. Nabij de kerk zien we een typische mobilhome, de grootte van een autobus met een auto er achter.

Op diverse plaatsen sieren houten beeldhouwwerken het dorp.

Iets na 2 u komen we aan bij onze herberg, we kunnen nog niet binnen, opent pas om 16u. We mogen onze rugzakken achterlaten en gaan alvast inkopen doen voor ons avondeten (en de aperitief).

Niet iedere herberg is van dezelfde kwaliteit, we verblijven in een oude school. Nu begrijp ik waarom ik niet graag naar school ging, het lijkt ons eerder een gevangenis.

We krijgen een 2-persoonscel in de kelder, er is een raampje maar te hoog om er door te kijken, en het onkruid staat tot halfweg het raam.

De gang is net zoals in de films over gevangenissen, er is een telefoon een paar banken en stoelen, en verder niets.

De kleur van de muren in de cellen en keuken is ook niet de mooiste.

Het is ons gelukt om uit de cel te ontsnappen om de zonsondergang te zien.

We zijn niet zo heel stout geweest en moeten maar een nachtje in de cel verblijven, morgen worden we vrijgelaten, of dat hopen we toch.

Bij het ontbijt spreken we wat medegasten aan om te horen waar ze naar toe gaan, we hebben geluk er zijn 2 Poolse broers die op weg zijn naar Percé, we mogen een stukje met hen meerijden. Ze zijn ook onderweg van Québec naar Percé, voor hen neemt het 3 dagen in beslag, voor ons zal het een 10-voud zijn.

Onderweg met de auto beseffen we dat we de juiste beslissing genomen hebben, we zien bijna nergens de rivier, de auto’s en vrachtwagens razen aan grote snelheid voorbij, we komen bijna geen dorpjes tegen waar je even kan verpozen of een rustigere weg kan nemen.

Aan de kerk van Cap Chat worden we afgezet, we bedanken de vriendelijke Poolse broers en hebben dan nog 5 km te gaan naar onze herberg.

Ja het wordt een relax dag, we dalen af naar de zee, steken de rivier over en relaxen op het strand.

Even wat historische info : wat weinigen weten, mezelf incluis, is dat er tijdens de 2e wereldoorlog ook gevochten is op de rivier Saint Laurent, we zien een reeks foto’s met uitleg. De Duitse U – boten hebben heel veel schepen die onderweg naar Londen waren met soldaten en materieel tot zinken gebracht. Er zijn in totaal 42000 Canadezen omgekomen tijdens de 2e wereldoorlog, in Canada en in Europa.

Wat lezen, sudoku’s invullen, kruiswoordpuzzels oplossen, wat indommelen, wat zonnen, en de uren vliegen voorbij.

%%%Het is laagtij dus kunnen we de laatste 4km naar de herberg via het strand afleggen.

Na een bocht krijgen we een schitterend zicht op de weg en heuvels die ons de komende dagen te wachten staan.

We logeren in auberge Micho, de eigenaar heeft de zaak van zijn ouders overgenomen en doet dit met hart en ziel. We vragen waar er een supermarkt is, die is op 3km, hij biedt ons direct aan om ons met de auto te brengen, super gastvrije man. Op de kamer hangt een bordje, is dit speciaal voor mij bedoeld 😉?

Vandaag geen zonsondergang, te veel wolken, maar wel een mooie maan.

Laat ik maar deze dwaze info achterwege laten en focussen op de dag.

Een wat kortere etappe, 24 km op het programma.

We moeten Matane doorkruisen, een grote stad, we vertrekken zonder ontbijt en na 6,5km kunnen we uiteindelijk ontbijten.

Nog nooit gedronken maar ik probeer toch een warme chocolademelk met “nonnenbillen” of vrij vertaald “spekjes, marshmallow”, bestvwel lekkercze smelten in de chocolademelk.

Matane blijkt een grote stad te zijn, niet zo aangenaam om te voet te doorkruisen, er is op de meeste plaatsen zelfs geen ruimte voor fietsers of voetgangers, dus moeten we in het gras of op de parking van de vele bedrijven stappen.

Hier en daar zijn er toch nog mooi stukjes.

De rest van de etappe loopt via de 132, het zicht op de rivier of noem het een zee, want je kan amper de overkant zien, maakt het een beetje goed.

Na een 24 km arriveren we rond 3 uur bij onze herberg, je mag er zomaar groenten van de moestuin plukken.

Na de dagelijkse “karweien”, genieten we van een lekker avondmaal bij de ondergaande zon.

Dit was ons logement gisteren.

We hebben een behoorlijk lange etappe voor de boeg, 32 km, en hebben niet de intentie om te liften. De route loopt bijna constant langs de ”132“. Een weg die ondertussen gemengde gevoelens oproept, waarmee we een haat-liefde verhouding mee hebben, ééntje die we nooit meer gaan vergeten.

Het is weekend, weinig vrachtwagens maar heel veel mobile homes, voor zover je dit nog zo kan noemen, sommigen hebben de afmetingen van een autobus met daar achter nog een auto.

Ietsje verder kunnen we de “oude 132” volgen, deze staat ons veel meer aan, wat ervan overblijft is een graspad en hier en daar wat restanten van de asfaltweg.

Op weg naar Compostella wordt je heel vaak geïnformeerd over de nog te stappen km, vandaag kregen we dit ook voorgeschoteld, we stappen wel nog iets verder dan Gaspe.

De rest van de etappe loopt langs de 132 maar echt wel direct langs de kust, dus het val mee. We observeren de lokale dieren, heel veel watervogels en plots zien we de eerste zeehonden, wat ver in zee, dus de foto is niet zo goed.

Nu en dan passeren we een dorpje, de automobilisten worden aangemaand om voorzichtig te zijn, grappig de “kinderen” hebben grote “Sidonie voeten “ net als mezelf.

Opeens merken we dat het klimaat helemaal op hol aan het slaan is, is dit nu echt een ijsbeer dat we spotten… 🤭

Uiteindelijk komen we na 32 km rond 18 uur aan onze bestemming, we hebben er de tijd voor genomen, lang ontbijt, nu en dan een pauze, een siësta na de middag, genieten hoort erbij.

De bestemming is een camping, er was niet echt een plaats voor ons, maar omdat gisteren telefonisch meedeelden dat we langs de straat zouden moeten slapen, mochten we in de “gemeentelijke – feestzaal “ slapen. Dit wil zeggen op de grond want een slaapmat hebben we niet mee.

Na meer dan 30 km zagen we er waarschijnlijk heel moe uit, ze hadden nog een chalet die ze normaal voor minimaal 3 nachten verhuren, maar wij mochten er toch voor één nachtje en een speciale prijs logeren.

Dit is een camino, waar je ook komt, het komt wel goed, vroeg of laat is er een oplossing.

Bij vertrek is de regen ook al wat geminderd en hier en daar zien we een stukje blauwe lucht en de zon die haar uiterste best doet om door de wolken te breken.

Omdat we niet op de route zelf zitten, volgen we vandaag een andere route meer door het binnenland, zo vermijden we onnodig veel extra km.

Het eerste stuk tot in Price is onaangenaam een drukke weg met behoorlijk wat vrachtwagens en de regen zorgt ervoor dat we regelmatig een gratis douche krijgen als er een auto of vrachtwagen passeert.

Na een koffie stop, of moet ik het een chocomelk stop noemen, wordt de weg iets rustiger. We stappen door een landbouwgebied, de velden kleuren mooi in het landschap.

Ons traject loopt ook een stukje langs “la route verte” de fietsroute, en voor de eerste keer zien we een plaats waar water aangeboden wordt.

De regen is ondertussen verdwenen, de wind is er nog maar waait uit de juiste richting en geeft ons een duwtje in de rug.

Iets verder verandert de asfaltweg in een steenslag weg en mogen we een paar keer de spoorweg kruisen, een trein zien we niet.

Uiteindelijk belanden we terug op de route langs de rivier.

Tijd om te lunchen, we vinden een plekje aan het strand. We hebben alle tijd, de kamer is geboekt, dus kunnen we een “kleine” siësta houden op het strand, 2 uur later worden we wakker, tis dus een lange siësta geworden, en de zon brandde op mijn benen, egaal is het kleur niet meer, de volgende keer moet ik me nu en dan een keer draaien.

Het laatste stuk stappen we terug langs de kust, tegen rond 3u45 zijn we na 22 km op onze bestemming.

Tijd voor de dagelijkse routine, douche, kledij wassen, inkopen doen, apero , overnachting zoeken….

Het laatste is niet evident, uiteindelijk hebben we voor morgen toch nog “iets” gevonden om te slapen, wat dat hoor je de komende dagen wel.

Als we opstaan is het aan het regenen en de weersvoorspelling ziet er niet al te best uit. Bij de dépanneur (neen, we moeten niet getakeld worden, dit is de lokale naam voor een kruidenierszaak) drinken we een kopje koffie en dan gaan we te voet op pad. Omdat het regent liften we een stukje, een vriendelijk koppel zet ons af aan de ingang van het park.

De tuinen waren onderdeel van het landgoed van een welstellende familie, de staat heeft dit kunnen kopen zodat al het moois bewaard blijft.

Er zijn verschillende thema tuinen, wat spelelementen voor de kleine (of ook wel grote – volwassen) kinderen, de moeite om te zien.

Aan de ingang krijgen we een paraplu, de regen valt nog mee.

Na de lunch bezoeken we het natuurpark, bossen, heuvels, rivieren, stranden…

Daarna nog 9 km terug, maar gelukkig neemt de 5e auto ons al een groot stuk mee.

In het dorp Mont Joli, zijn op veel plaatsen muurschilderingen aangebracht, het dorp heeft zijn naam niet gestolen.

Uiteindelijk hebben we vandaag 18 km gestapt (de gelifte km niet meegeteld), dat noemen wij een “toeristische rustdag”….

Deze avond is het hevig aan het waaien, als dit morgen nog zo is kunnen we afhankelijk van de windrichting ofwel vliegen naar bestemming of wordt het lastig.

De keuken in de bistro waar we wouden eten was al gesloten omdatver geen volk was, maar de vriendelijke uitbater bood ons direct aan om toch nog iets kleins te maken, van de gastvrijheid kunnen we zeker niet klagen.