Laat ik maar deze dwaze info achterwege laten en focussen op de dag.

Een wat kortere etappe, 24 km op het programma.

We moeten Matane doorkruisen, een grote stad, we vertrekken zonder ontbijt en na 6,5km kunnen we uiteindelijk ontbijten.

Nog nooit gedronken maar ik probeer toch een warme chocolademelk met “nonnenbillen” of vrij vertaald “spekjes, marshmallow”, bestvwel lekkercze smelten in de chocolademelk.

Matane blijkt een grote stad te zijn, niet zo aangenaam om te voet te doorkruisen, er is op de meeste plaatsen zelfs geen ruimte voor fietsers of voetgangers, dus moeten we in het gras of op de parking van de vele bedrijven stappen.

Hier en daar zijn er toch nog mooi stukjes.

De rest van de etappe loopt via de 132, het zicht op de rivier of noem het een zee, want je kan amper de overkant zien, maakt het een beetje goed.

Na een 24 km arriveren we rond 3 uur bij onze herberg, je mag er zomaar groenten van de moestuin plukken.

Na de dagelijkse “karweien”, genieten we van een lekker avondmaal bij de ondergaande zon.

Dit was ons logement gisteren.

We hebben een behoorlijk lange etappe voor de boeg, 32 km, en hebben niet de intentie om te liften. De route loopt bijna constant langs de ”132“. Een weg die ondertussen gemengde gevoelens oproept, waarmee we een haat-liefde verhouding mee hebben, ééntje die we nooit meer gaan vergeten.

Het is weekend, weinig vrachtwagens maar heel veel mobile homes, voor zover je dit nog zo kan noemen, sommigen hebben de afmetingen van een autobus met daar achter nog een auto.

Ietsje verder kunnen we de “oude 132” volgen, deze staat ons veel meer aan, wat ervan overblijft is een graspad en hier en daar wat restanten van de asfaltweg.

Op weg naar Compostella wordt je heel vaak geïnformeerd over de nog te stappen km, vandaag kregen we dit ook voorgeschoteld, we stappen wel nog iets verder dan Gaspe.

De rest van de etappe loopt langs de 132 maar echt wel direct langs de kust, dus het val mee. We observeren de lokale dieren, heel veel watervogels en plots zien we de eerste zeehonden, wat ver in zee, dus de foto is niet zo goed.

Nu en dan passeren we een dorpje, de automobilisten worden aangemaand om voorzichtig te zijn, grappig de “kinderen” hebben grote “Sidonie voeten “ net als mezelf.

Opeens merken we dat het klimaat helemaal op hol aan het slaan is, is dit nu echt een ijsbeer dat we spotten… 🤭

Uiteindelijk komen we na 32 km rond 18 uur aan onze bestemming, we hebben er de tijd voor genomen, lang ontbijt, nu en dan een pauze, een siësta na de middag, genieten hoort erbij.

De bestemming is een camping, er was niet echt een plaats voor ons, maar omdat gisteren telefonisch meedeelden dat we langs de straat zouden moeten slapen, mochten we in de “gemeentelijke – feestzaal “ slapen. Dit wil zeggen op de grond want een slaapmat hebben we niet mee.

Na meer dan 30 km zagen we er waarschijnlijk heel moe uit, ze hadden nog een chalet die ze normaal voor minimaal 3 nachten verhuren, maar wij mochten er toch voor één nachtje en een speciale prijs logeren.

Dit is een camino, waar je ook komt, het komt wel goed, vroeg of laat is er een oplossing.

Bij vertrek is de regen ook al wat geminderd en hier en daar zien we een stukje blauwe lucht en de zon die haar uiterste best doet om door de wolken te breken.

Omdat we niet op de route zelf zitten, volgen we vandaag een andere route meer door het binnenland, zo vermijden we onnodig veel extra km.

Het eerste stuk tot in Price is onaangenaam een drukke weg met behoorlijk wat vrachtwagens en de regen zorgt ervoor dat we regelmatig een gratis douche krijgen als er een auto of vrachtwagen passeert.

Na een koffie stop, of moet ik het een chocomelk stop noemen, wordt de weg iets rustiger. We stappen door een landbouwgebied, de velden kleuren mooi in het landschap.

Ons traject loopt ook een stukje langs “la route verte” de fietsroute, en voor de eerste keer zien we een plaats waar water aangeboden wordt.

De regen is ondertussen verdwenen, de wind is er nog maar waait uit de juiste richting en geeft ons een duwtje in de rug.

Iets verder verandert de asfaltweg in een steenslag weg en mogen we een paar keer de spoorweg kruisen, een trein zien we niet.

Uiteindelijk belanden we terug op de route langs de rivier.

Tijd om te lunchen, we vinden een plekje aan het strand. We hebben alle tijd, de kamer is geboekt, dus kunnen we een “kleine” siësta houden op het strand, 2 uur later worden we wakker, tis dus een lange siësta geworden, en de zon brandde op mijn benen, egaal is het kleur niet meer, de volgende keer moet ik me nu en dan een keer draaien.

Het laatste stuk stappen we terug langs de kust, tegen rond 3u45 zijn we na 22 km op onze bestemming.

Tijd voor de dagelijkse routine, douche, kledij wassen, inkopen doen, apero , overnachting zoeken….

Het laatste is niet evident, uiteindelijk hebben we voor morgen toch nog “iets” gevonden om te slapen, wat dat hoor je de komende dagen wel.

Als we opstaan is het aan het regenen en de weersvoorspelling ziet er niet al te best uit. Bij de dépanneur (neen, we moeten niet getakeld worden, dit is de lokale naam voor een kruidenierszaak) drinken we een kopje koffie en dan gaan we te voet op pad. Omdat het regent liften we een stukje, een vriendelijk koppel zet ons af aan de ingang van het park.

De tuinen waren onderdeel van het landgoed van een welstellende familie, de staat heeft dit kunnen kopen zodat al het moois bewaard blijft.

Er zijn verschillende thema tuinen, wat spelelementen voor de kleine (of ook wel grote – volwassen) kinderen, de moeite om te zien.

Aan de ingang krijgen we een paraplu, de regen valt nog mee.

Na de lunch bezoeken we het natuurpark, bossen, heuvels, rivieren, stranden…

Daarna nog 9 km terug, maar gelukkig neemt de 5e auto ons al een groot stuk mee.

In het dorp Mont Joli, zijn op veel plaatsen muurschilderingen aangebracht, het dorp heeft zijn naam niet gestolen.

Uiteindelijk hebben we vandaag 18 km gestapt (de gelifte km niet meegeteld), dat noemen wij een “toeristische rustdag”….

Deze avond is het hevig aan het waaien, als dit morgen nog zo is kunnen we afhankelijk van de windrichting ofwel vliegen naar bestemming of wordt het lastig.

De keuken in de bistro waar we wouden eten was al gesloten omdatver geen volk was, maar de vriendelijke uitbater bood ons direct aan om toch nog iets kleins te maken, van de gastvrijheid kunnen we zeker niet klagen. 

De route loopt langs “de kust”, het is niet de beruchte weg 132 dus valt het goed mee.

Onderweg komen we warempel nog een stapper tegen, een jonge gast op weg naar Gaspe, al zijn bagage zit in een karretje dat je kan vergelijken met een kinderwagen, misschien wel goed voor de rug, maar je bent toch beperkt in de soort wegen die je kan nemen, hiermee op het strand stappen is onmogelijk.

Het eerste dorpje dat we tegen komen is Pointe au Père, er is een maritiem museum met een duikboot en een vuurtoren.

In de “dépanneur” kopen we croissant en koffie voor ontbijt en verorberen dit op een bankje bij de kerk.

Nu en dan kunnen we stukjes langs het strand stappen, een aangename afwisseling.

8km verder is er een volgend dorpje, het kerkhof kijkt uit over de rivier, op een ludieke manier verzoekt men om de telefoon af te zetten in de kerk.

Sainte luce, is een “badplaats”, er is veel volk toch in vergelijking met de andere dorpjes, een beetje “knokke het zoute” van canada.

Wij worden vaak aangestaard of aangesproken, waarnaartoe ben je op weg, toch niet te voet, waarom doe je dit…. Het is heel duidelijk dat ze hier niet vaak stappers met de rugzak zien.

Iets voorbij het dorp houden we onze lunchpauze, een heerlijk slaatje, en mijn schoenen en rugzak mogen ook wat pauzeren.

Vandaag is het behoorlijk warm en zonnig, dat merk ik ’s avonds bij het douchen, de pelgrimsbenen en pelgrimsarmen beginnen te verschijnen.

Er rest ons nog een stuk weg “132” dus liften we nog wat. Na een 2-tal km stopt een auto die uit de andere richting komt, hij moet onze richting niet uit maar brengt ons toch een 8km verder, wat vriendelijk.

Nog een 4 km naar het dorpje “mont Joli”, dit ligt buiten de route maar we vonden niets anders, als we aankomen staan er 33,3 km op te teller waarvan we er 8 gelift hebben.

We logeren in de voormalige pastorie naast de kerk, zoals ze het hier noemen, mij lijkt het eerder een voormalig klooster.

Basic kamer met gedeeld sanitair, een perfecte overnachtingsplaats voor pelgrims. We verblijven hier 2 nachten, morgen nemen we de tijd om wat toeristische bezienswaardigheden te gaan bezoeken.

Naast de kerk is er een “lokale grot van Lourdes”, als we ’s avonds gaan eten is er een viering – gebedsmoment bezig.

Hier in Canada komen we verkeersborden en verkeersregels tegen die we bij ons niet kennen. Een stop voor alle straten die op het kruispunt toekomen, wie eerst arriveerde mag eerst terug vertrekken, het valt me op dat iedereen hier effectief echt wel stopt, in België houden we ons toch minder aan die regel (of spreek ik nu enkel voor mezelf). Aanduiding dat er sneeuwscooters op de weg kunnen zijn, grappige signalisatie van de werken (lijkt me niet erg ergonomisch), midden op de weg opgepast voor de fietsers en voetgangers, kruispunten met wel 5 verschillende verkeerslichten.

In het centrum van Rimouski komen we terug aan de rivier, volgens mijn getijden-app zou het bijna hoogtij zijn, het lijkt er niet echt op, mijn apps en mijn telefoon slaan vandaag wat op tilt en weten niet waar ik ben, gebeten door de muggen zoals hun eigenaar ??

Langs het water is er in de stad een echt fietspad en voetpad.

Nog voor de middag zijn we al aan ons Motel, gelegen aan de rivier, we hebben geluk de kamer is al klaar.

De rest van de dag gaan we nog wat wandelen – kuieren in de parkjes en langs de rivier, met het laagtij kun je ver wandelen.

Tegen de avond is het hoogtij en genieten van ons uitzicht en de ondergaande zon op het terras van het Motel, dit is vakantie !!! Of noem het gerust een dagje luxe camino.

Winkels of bistro’s zijn er niet in de nabije buurt van ons Motel, we kunnen wel pizza en dergelijke bestellen, al verliep dit wel niet zo vlot.

De delivery-boy kwam op tijd met mijn pizza, de rest had hij niet mee, en zijn shift zat erop dus een collega moest de rest brengen. Ik kon lekker dineren buiten op het terras genietend van de ondergaande zon. Meer dan een uur later werd de rest geleverd, met als gevolg dat Bernadette haar eten aan het tafeltje in de motelkamer moest eten, het was al donker en te koud om buiten te eten, precies zoals in de Amerikaanse films… we kunnen er wel om lachen en we kregen een grote korting enkel de pizza moesten we betalen, dus al bij al hadden we toch weer geluk. Elke dag gebeurt er wel iets.

We gaan het eerste stuk stappen, door het natuurpark “Le Bic”. Het is een heuvelachtig gebied, de straatnamen verwijzen er ook naar, rue du montagne komt vaak voor, alhoewel wel het geen echte bergen zijn, ik begrijp dat, in ons vlakke belgenland heeft ieder dorp ook zijn bergenstraat. Wie nabij echte bergen woont vind dit nogal grappig. Maar toch boven op de top van de heuvels heb je mooie zichten.

We dalen terug af naar de rivier, die meer op een zee dan rivier lijkt.

Vervolgens mogen we het natuurgebied “le bic” doorkruisen, er dient inkomgeld betaalt te worden, men rekent op de eerlijkheid van de mensen. Je neem een enveloppe, duid op het papier aan met hoeveel je bent, de datum en stopt het gepaste geld in de enveloppe die je in de box deponeert.

Het is zalig om in het bos te wandelen langs de onverharde wegen.

Er zijn voldoende pick-nick banken om onze lunch te verorberen.

Her enige wat minder leuk is aan het bos zijn de muggen, ook ’s ochtends en ’s avonds zijn ze rond het water talrijk aanwezig. Wat helpt daar tegen, er is één heel efficiënt anti-muggen middel, op natuurlijke basis, waterproof, werkt 24 uur lang, niet schadelijk voor de kledij of ogen… het heet “Veerle Devlieghere”. Wie in mijn buurt vertoeft heeft geen last van de muggen, ze komen allemaal naar mij, ik heb pech het super anti-muggen middel werkt niet voor mij. Dus krijg ik elke dag wel verschillende beten, stap met een rare “tick” door het bos (muggen wegslaand) en als het te erg wordt gebruik ik de chemische middelen met deet.

Op het einde van het park kruisen we nog een rivier die in de stroom st Lawrence uitmondt.

En dan komen we terug aan de beruchte weg 132, maar hier is hij nog drukker, omdat er geen autostrade in de buurt is. Het duurt meer dan 5 minuten eer we die veilig kunnen oversteken. Vanaf hier liften we terug, na een 10 tal minuten neemt een dame ons mee en is zo vriendelijk om ons op 1km van ons logement af te zetten.

Iets na 14u30 zijn we er al, vroeger dan gedacht, we kunnen nog niet binnen, dus gebruiken we de tijd om te reserveren voor de komende nachten. Dit is weer niet eenvoudig, sommige dagen zullen korte etappes worden, andere lange met een stukje liften. Om toch nog voldoende van de omgeving te kunnen zien en genieten gaan we nu en dan ook eens 2 nachten op dezelfde plaats verblijven.

Ons logement ligt ver van het centrum en ook ver (4km) van een winkel, gelukkig is de uitbaatster zo vriendelijk om ons met de auto naar de winkel te brengen.