Na het ontbijt vertrekken we rond kwart voor 9, de auto moet voor 10 uur teruggebracht worden, zoniet wordt er nog een extra dag aangerekend. Na het volgieten met benzine arriveren we mooi op tijd, papieren afhandelen en dan zijn we klaar om op onze eerste vlucht te wachten.

Het vliegtuig naar Montréal vertrekt om 14:50, maar we hebben geluk en mogen met een vroegere vlucht mee, dus moeten we in Québec minder lang wachten.

Een 2e vlucht naar Nice vertrekt om 18:45, veel wachttijd, ik dood die wat met het schrijven van mijn blog, kuieren in de luchthaven, lezen, mensen kijken, kruiswoordpuzzel invullen, …. En uiteraard neem ik nog een laatste Canadees biertje, symbolische naam Fin Du Monde, het is een heerlijk biertje, kan ook niet anders gezien het een Belgische touch heeft.

Het vliegtuig zit allesbehalve vol, eigenlijk wel zonde dat een groot vliegtuig zo’n lange afstand aflegt met slechts een 25% bezetting. Maar het voordeel was wel dat we na het opstijgen konden veranderen van plaats en 3 zetels per persoon konden inpalmen. Ideaal om een beetje te proberen te slapen want morgen heb ik nog een lange dag voor de boeg.

Ze laten je rustig slapen, ik sla het avondeten over en ook als je efkes de veiligheidsgordels moet aandoen voor de turbulentie laten ze me ook slapen, dus ik heb toch wel een 3 a 4 uur kunnen slapen.

In Nice heb ik een volgende wachtperiode, mijn vlucht naar Brussel is om 15:40, dus tijd genoeg om de benen te strekken en nog even tot aan het strand te gaan. Een vlucht vroeger krijg ik niet, tenzij ik voor het omboeken betaal, dus wordt het wat zonnen en pootje baden.

Kijkend naar de zee maak ik ook de balans op van de voorbije reis, van iedere reis leer je iets, goede dingen – minder goede dingen, je leert over het land – jezelf – de reisgenoten - de lokale bevolking mensen…. Na iedere reis, ieder avontuur kom je een beetje als ander mens terug, je hebt vanalles gezien, beleefd, meegemaakt, ontdekt, geleerd….

De grootste indruk dat Canada op mij achtergelaten heeft, is de immense ruimte – plaats – uitgestrektheid dat er is. Immense bossen, rivieren, meren,…. Heel iets anders dan ons drukke belgenlandje.

Ik denk ook na over alles wat ik al mocht meemaken gedurende mijn Sabbattijd en werkervaring, wat vond ik leuk, wat minder leuk, wat wil ik meer doen, wat wil ik niet meer doen, wie ben ik, hoe ben ik veranderd, waar wil ik verder naartoe …

En uiteraard denk ik ook na over de toekomst, volgend jaar zal ik terug moeten gaan werken, mijn spaarboek zal anders protesteren en ik moet ook wel mijn pensioen rechten opbouwen …. Velen zullen zich nu afvragen wat zal het worden, wel om eerlijk te zijn, voor mij zou het een droomjob zijn mocht ik iets in het buitenland kunnen doen en dan liefst in Afrika…. Mogelijks zullen er velen nu denken, tja dit hadden we verwacht.

Wat ik wil doen of kan doen, laat ik open, professionele toilet bouwer zou tof zijn, wordt het iets volgens mijn werkervaring of iets totaal anders, ik laat elke opties open…

Mocht er iemand tips hebben of iets weten dat bij mij past , laat het gerust weten.

Mijn vlucht naar Brussel heeft vertraging, bijna een uur later dan gepland vertrekt het vliegtuig.

Na 2 maanden arriveer ik weer op Belgische bodem.

Nog een paar treinen tot in Zedelgem en om 21:15 ben ik uiteindelijk thuis, behoorlijk moe, een nachtje in mijn eigen bed zal deugd doen, lekker uitslapen. En dan alles klaarmaken voor mijn volgende avontuur.

Mijn gedachten zitten al een aantal dagen bij mijn volgende project, vrijwilligerswerk in Benin…

In Benin zal ik ook een blog bijhouden, het zal de volgende worden : www.bloggen.be/veerle_benin hij bestaat voorlopig nog niet, ik moet hem nig maken.

Gisteren hebben we nog en keertje “gekookt” in ons logement, de restaurants waren niet al te dichtbij. Bleek dat er niet veel voor handen was om te koken of te zitten. Goeie plantrekkers als we zijn is het toch gelukt, we kregen een paar borden zodat we de mais en scampi’s konden opwarmen – garen in de microgolf, een 2e stoel leenden we uit de badkamer, afwas in de lavabo …. Kamperen op een ranch heet dit, maar wat telt is dat het goed smaakte.

Eerste stop vandaag is Tadoussac, een toeristische trekpleister. Er vertrekken massa’s toeristen met de boot om walvissen te spotten, ze zijn allen verkleed als brandweermannen (het lijkt toch zo met hun waterbestendige veiligheidsbroeken en vesten).

We kuieren door het dorpje, een wandeling langs de stroom saint laurent (ja we zijn er terug maar nu aan de noordkant) waar het fjord – rivier Saguenay uitmondt. We nemen hier ook het veerpont om de rivier Saguenay over te steken, een brug is er niet.

Net over de rivier houden we halt in Baie Sainte Catherine, een mooie pittige wandeling in het bos – de heuvels – langs meren, is ons programma voor de namiddag. Een bos vol paddenstoelen, mos, bomen die hun herfstkleuren verkrijgen, …. Super mooi.

Het pad loopt op en neer, nu en dan behoorlijk steil maar door de aanwezige touwen lukt dat vlot. En raar maar waar ik heb hier geen last van mijn hoogtevrees, er zijn geen kunstmatige lange bruggen of trappen, vreemd dat het me dan geen parten speelt (of toch weinig, de steile stukken omlaag neem ik toch behoedzaam).

We komen een slangetje tegen, mogelijks heb ik erop getrapt en ze wakker gemaakt, zonder erg. In Suriname heb ik geleerd dat slangen het gevaarlijkst zijn voor de 3e persoon in rij. De eerste trapt erop of passeert ze en maakt ze wakker, bij de 2e persoon is ze ontwaakt maar reageert nog niet, de 3e persoon is de dupe en kan gebeten worden. Of dit klopt of niet weet ik niet, wij zijn niet gebeten en hebben het slangetje verjaagt dat ze niet meer al te dicht bij het wandelpad was.

We overnachten in Malbai in de jeugdherberg, een slaapzaal met 4 bedden, een geluk dat het hoogseizoen voorbij is, er zijn geen anderen in de kamer.

Uit eten in een lokaal restaurant met specialiteit gerookt vlees, ik laat het afsmaken met een lokaal biertje.

22 september houden we halt op het eiland “iles aux coudres” een veerboot brengt ons er heen en terug. Een klein eilandje met de auto heb je het in een uurtje gezien.

Nog een laatste stopplaats aan saint anne de beaupré, beroemd als bedevaartsoord en de basiliek, indrukwekkende kerk, ook ondergronds zijn er diverse kapellen.

Op een heuveltje is er een speciale kapel voor de pelgrims, de 28 treden worden op de knieën l bidden afgelegd, voor degene die dit willen.

We zijn terug bij af nabij Québec en het begint te regenen, perfect ogenblik, gedurende onze 2 maanden hebben we echt niet te klagen over het weer, geen noemenswaardige regen gehad.

In de vooravond arriveren we in Pont Rouge. Na het avondeten kruip ik vroeg in bed, mijn hoofd zit vol van het Frans, er kan niets meer bij, ik heb er genoeg van. Misschien raar om te zeggen maar zo is het, bij gesprekken in het frans moet ik me super concentreren om alleen al de hoofdlijnen te verstaan, en nu heb ik er genoeg van. Om uit te leggen, als ik gesprekken in het Nederlands of engels hoor, dan hoor ik woorden – zinnen, ik begrijp dit. In het frans is het een geluid – klanken en moet ik echt moeite doen om het te verstaan. Een voorbeeld, aankondigingen op het vliegveld, hoor en begrijp ik onbewust direct in het Engels, in het frans hoor ik klanken, ik moet me erop focussen – concentreren om er woorden en zinnen in te horen.

Dit klinkt misschien wat afgezaagd, en moet ik dit hier wel neerschrijven of niet, degene die mijn blogs kennen, weten ondertussen dat ik schrijf wat ik denk – meemaak – voel zonder iets te verbloemen, het is een beetje mijn dagboek, en tja het Frans of mijn gebrek aan een goede kennis ervan heeft toch wel een indruk op me achter gelaten, een grote rol gespeeld. Misschien moet ik eens een paar taalcursussen volgen, maar dan moet ik een leraar vinden met engelengeduld, ik heb geen talenknobbel of taalgevoel en moet de worden 100 keer horen voor ze er goed inzitten.

De 23e is een regendag, dus ideaal om mijn blog bij te werken en te niksen.

Ik besef dat ik over exact 2 weken in een totaal andere wereld zal zitten, op 7 oktober vertrek ik naar Benin om er 11 weken vrijwilligerswerk te doen, ik kijk er al naar uit. Oei Benin daar spreken ze ook frans, en nog verschillende lokale Afrikaanse landen, zal weer in het haar krabben worden.

18 september dus, we hebben alles rond Lac Saint-Jean gezien en zakken nu af richting Saguenay.

Een eerste stop in Herbertville bij het skigebied Mont Lac Vert, in de zomer kan je er mooie wandelingen maken en zijn er ook mountain bike routes, echt door de bergen.

We maken een wandeling van enkele uren, tot boven op de berg of heuvel, afhankelijk van wat je gewoon bent van bergen in je woonplaats. Nog een extra stukje door het bos naar Lac Moise.

We zakken verder af naar chicoutimi, waar we nog een wandeling maken langs de rivier Du Moulin, een mooi park, bijna midden in de stad, wat een luxe hebben ze hier, massa’s verschillende routes en dat deze populair zijn bij de lokale bevolking merken we door het aantal wandelaars dat we plots zien.

Langs de rivier volgt de ene stroomversnellingen de andere op.

We overnachten iets buiten het centrum, in een nieuwbouwwijk, de uitbaters hebben ook een kinderdagverblijf. Het valt me op dat de werkuren hier toch anders zijn tegen 16u30 a 17 uur is iedereen reeds thuis, s ochtends vertrekken ze ook niet voor 8u of later. Ik zou dat wel gewoon worden , deze uren.

We verblijven hier 2 nachten is handiger voor de verplaatsingen.

19 september, bezoek aan het park Saguenay, dit is een immens fjord, kilometers breed en wel 100 km lang, indrukwekkend. Er is een mooie wandeling naar een heiligenbeeld boven op de wand. Het pad loopt op en neer, heeft vele mooie uitkijkposten. Op één ervan kom ik Vlamingen tegen, na anderhalve maand doet het deugd om eens in mijn moedertaal te kunnen praten, niet te moeten zoeken naar de woorden, niet te hoeven vertalen.

Ietsje verder een mooi uitzicht op een houten staketsel, en lap daar begint het weer, ik was zo dom om toch eens naar beneden te turen waardoor mijn hoofd begint te tollen, stom maar waar. Het vervolg van de wandelroute is met veel houten trappen, lange stukken na elkaar, niet bevorderlijk voor mijn duizeligheid, nadat ik een paar keer wat uitglij bij het afdalen van de trappen pas ik mijn tempo aan, zo arriveer ik ook bij het beeld, einde van de wandeling, of neen halfweg ik moet nog terug, eerst wat uitrusten en de tijd nemen om mijn hoofd op zijn plaats te krijgen.

Het oprichten van het beeld was niet evident, het is een houten beeld dat ze per schip brachten, maar het is eerst overboord gevallen, hout drijft dus ze hebben het kunnen opvissen en uiteindelijk in verschillende stukken op de berg gebracht.

Hemelse en indrukwekkende zichten, zelfs met mijn draaiende kop geniet ik er van.

De terugweg doe ik op het gemakjes en geniet van de natuur.

Voor we terug naar de overnachtingsplaats gaan stoppen we onderweg nog in La Baie en maken er een strandwandeling, ik stel vast dat de getijden heel snel opkomen met natte voeten tot gevolg.

De 20e september zakken we terug af en nemen nu de noordelijke (of misschien juister de oostelijke) route langs het fjord.

Er is een plaats waar je kan zien hoe ze de esdoornsiroop oogsten, pech blijkt dat ze gesloten is.

Sainte Rose Du Nord, is een klein dorpje, heel gekend, er vertrekken cruise boten, er is veel volk aanwezig, het toeristisch seizoen is toch nog niet helemaal voorbij.

Een stop bij Lac La Roche, voor onze dagelijkse wandeling en dan verder met hier en daar een omweg langs kleine mooie wegen.

We overnachten in Sacré Couer in een ranch.

Een bezoek aan “le trou du fee” staat vandaag op het programma. Dit is een grot gelegen aan de rivier Métabetchouane, eveneens langs deze rivier is een oude elektriciteitscentrale en stuwdam gelegen. Het zijn de voormalige werkmannen van de centrale die de grot per toeval ontdekten, ze volgden een vogel die ze al enkele dagen gezien hadden met de bedoeling de eieren te roven, en kwamen op die manier uit bij de grot. Tijdens de 2e wereldoorlogen werd de grot gebruikt als schuilplaats voor de mannen die niet naar de oorlog wouden gaan. De legende zegt dat de fee hen beschermde, vandaar de naam.

De grot zelf is miniem met 3 verschillende zaaltjes. Het is een à typische grot, niet uit het zachte kalkgesteente en gemaakt door de rivier en insijpelend water, maar gevormd door de verschuiven van tektonische platen en ontstaan van de bergen. Om de grot te bezoeken moet je wat lenig zijn, kleine openingen - smalle doorgangen – steile trappen, de veiligheidshelm die ons gegeven wordt doet zijn werk goed.

Er zijn verschillende wandelpaden met schitterende zichten uitgestippeld, een brug over de stuwdam geeft ons ook een beeld van de zware overstromingen die er in 1996 geweest zijn.

De weg naar de oude hoogspanningscentrale is symbolisch gemaakt volgens het uitzicht van de buizen die destijds het water naar de centrale voerden.

Er zijn houten wandelpaden gemonteerd aan de wand van de rotsen, het was een huzarenstukje om dit te bouwen, helikopters moesten de materialen leveren. Hier en daar een overbrugging met een hangbrug.

Tja je hoort me al komen, houten constructies aan de wand boven de rivier, hangbruggen, en mijn hoofd tolde al een beetje door de verkoudheid, op mijn gemak en eigen tempo doorkruis ik de paden.

Eentje heb ik overgeslagen, een lange hangbrug over de rivier naar een uitzichtpunt, ik voel me al duizelig genoeg, er nog een lange brug bij zal me geen plezier brengen, dan maar liever efkes wachten. Nu en dan brengt mijn hoogtevrees toch wat beperkingen met zich mee, en neen ik vind dit niet leuk, ben er niet trots op, maar moet er toch mee leven mee proberen om te gaan, kan er niets aan doen.

Tijdens de wandeling vond ik een kikker, neen het was geen kikkerprins….

Voor de aanvang van de wandelingen kregen we een film, of noem het een klank en lichtspel voorgeschoteld, de projectie was op 360 graden, dus overal rond was er iets te zien, geen videoschermen maar geprojecteerd op rotsen, indrukwekkend om te zien.

In de namiddag bezoeken we “chute à l’ours”, maar de beren zijn vermoedelijk op vakantie, het hoogseizoen is voorbij dus mogen ze ook eens op vakantie.

We overnachten in Mistassini, blijkt dat de eigenaar een vriend is van de dame van onze gastvrouw van gisteren. We krijgen een kopje koffie aangeboden en praten wat. Of eerder ik probeer als niet Franstalige het gesprek tussen 2 Franstaligen te volgen, niet evident, blijkt een hele opgave te zijn. Mijn woordenschat is heel beperkt, ik probeer de hoofdwoorden te vertalen – te begrijpen, maar al snel is het gesprek 2 zinnen verder tegen dat ik het eerste deel vertaald heb, dus heel regelmatig ben ik de draad kwijt van de gesprekken, loop verloren in het gesprek, snap de clou van een grappige opmerking niet, gebrekkig Franstalig zijn brengt zijn beperkingen met zich mee, is soms wel behoorlijk lastig.

S ochtends krijgen we ook hier een ontbijtje voor we vertrekken naar de volgende bestemming.

Vandaag bezoeken we het park “Pointe Taillon”, er is een mooie fietsroute doorheen het park van 45 km, we huren fietsen en vandaag eens niet wandelen maar fietsen.

Er huizen vele bevers in het park, maar jammer genoeg zijn ze niet thuis, het is niet alleen wij die op vakantie zijn. Ik zie wel hun burchten, en hun werk om de bomen om te hakken. Ook vind ik sporen van elanden maar de beesten zelf zijn er niet.

Mooie stranden, moerassen, meertjes, bossen, de typische natuur van hier.

S avonds overnachten we in Metabechouan, en zijn ondertussen de hele lac rond geweest.

In een arena zijn er ook echte rodéo bezig, weliswaar betalend, we passen hiervoor er is al genoeg te zien in het dorp.

Ik zie ook een handige riem om je biertjes bij de hand te houden, grappig.

’s avonds zijn we te gast bij Gisele en haar zus, ze is hospitaliera geweest in Conques op de weg naar Compostella.

De volgende dag gaan richting Lac Saint-Jean, eerst bezien we nog het dorpje Sainte Techle, aan de kerk hebben ze een replica van onze leeuw van Waterloo, zouden ze werkelijk beseffen dat dit het herdenkingssymbool is van “onze” overwinning op Napoléon, bizar gezien de geschiedenis – alliantie die hier heel sterk leeft met Frankrijk ….

Een rit van ettelijke uren brengt ons naar Roberval, een dorpje gelegen aan het meer. Nog wat tijd om in het dorpje en langs het meer de kuieren.

In de vooravond arriveren we in onze B&B, een luie avond, wat lezen, de was nog eens doen in de wasmachine ….

Ik val al vroeg in slaap, net als de voorbije dagen, de vermoeidheid begint te komen, en misschien ook wel een kleine verkoudheid die me partner speelt.

We maken een eerste tussenstop bij het eilandje Petrie in de rivier Ottawa. Heel mooi eiland met strand, nu is het er rustig, weinig tot geen mensen, de vakantie is voorbij voor de meesten, in de zomer kan je er waarschijnlijk over de koppen lopen. De rest van het eiland is bos en moeras, ideaal voor een wandeling, tja onze trektocht is voorbij maar we stappen dagelijks toch onze kilometers.

Met het veerpont steken we de rivier over, de rivieren zijn hier immens breed, dus begrijpelijk dat er niet veel bruggen zijn en een veerpont soms wel een betere en goedkopere oplossing is.

In de namiddag doorkruisen we het park Mont Tremblant, een stop om een mooie wandeling te maken in het bos en langs de rivier, de eerste bomen beginnen al hun herfstkleuren te vertonen, overal vind je wel een kleine of grotere waterval.

6

De rest van het park doorkruisen we met de auto, ongeveer een 60 km, we kijken raar op als de gps zegt dat dit bijna 2 uur zal duren. Al gauw begint het me te dagen waarom, de asfaltweg verandert in een aardeweg met putten en bulten, veel bochten, op en neer, snel rijden is hier onmogelijk 30 a 40 km is bijna het maximale dat je kan rijden. Ik probeer zo veel mogelijk de putten te ontwijken maar dat is onbegonnen werk, een pittig stukje weg dat veel concentratie vergt, maar wel leuk om te doen. Als het regent zal dit wel niet zo evident zijn, in de winter zijn deze wegen volledig afgesloten.

Het is al donker als we arriveren in sainte emelie de l’energie. Na een douche zoeken we het enige restaurant op, in Québec eet men s avonds vroeg, het is 20u10 en blijkt dat de keuken gesloten is, maar de vriendelijke kok wil nog wel een snelle hap voor ons klaarmaken.

De volgende dag richting parc Mauricie en Shawinigan. We maken een lange wandeling net voor het park naar “les chute du diable”, de duivelswatervallen. De duivel ben ik niet tegengekomen wel mooie watervallen en prachtige bossen en natuur.

Heerlijk om de voeten af te koelen in het water, de vissen doen niets.

Een eenzame, misschien wel zieke boom, heeft al zijn herfstkleuren.

We bezoeken nog het parc Mauricie, terug met mooie watervallen, bossen en meren. Eekhoorntjes zien we met grote getale.

We overnachten in Shawingan, de meeste reservering doen we via Airbnb, deze keer is het een kamer in een klein appartement, de eigenaar verhuurt zijn eigen slaapkamer en slaapt zelf in de zetel, hij heeft een grote hond die nogal enthousiast is, we worden bijna gewassen …. Hondenharen vinden we overal, gelukkig was het heel goedkoop en is het maar voor één nacht.

Tegen rond 14 uur komen we aan in Gatineau, een deel van Ottawa aan de overkant van de rivier. Onze overnachtingsplek is nog niet gepoetst maar we kunnen er al de bagage achterlaten.

Tijd om de stad te verkennen, een lange brug over de rivier brengt ons in de stad, tja aan de overkant kan ik wel zonder duizelig te worden de brug en rivier aanschouwen. Mocht ik hier opgegroeid zijn of wonen zou ik misschien gewoon raken aan de vele bruggen, bij ons hebben we maar mini versies….

Ottawa is een indrukwekkende mooie stad, super mooie gebouwen, heel goed onderhouden, proper….

Een aantal zijn onder restauratie, sommigen doen me wat aan Brugge denken.

Plots stappen 3 jongeren naar ons toe, het zijn studenten die voor één van hun werken, filmpjes moeten maken, och ja ik wil er wel aan meewerken. Is het nu waar of niet wat ze zeggen, ze hebben er plezier in, en ik zeg geen secreten dus laat ze die opname maar al dan niet gebruiken.

Er zijn ook heel veel mooie groene plekjes in de stad, wandel- en fietspaden langs de rivier, een kanaal met verschillende sluizen, kortom heel veel om te bewonderen.

Lunchen doen we in de “biermarkt” ja in het vlaams geschreven, ik zie er zelfs ons Manneke Pis, ze hebben heel veel Belgische bieren, dat komt wel meer voor, maar ook heerlijke lokale bieren, ik degusteer uiteraard een lokaal, de Belgische drink ik thuis wel. Ik moet zeggen dat hun lokale bieren heel lekker zijn, overal ter wereld hebben ze een beetje onze biercultuur – manier van brouwen overgenomen, ik geniet van mijn biertje.

S avonds eten we in onze overnachtingsplek, een appartementje, in de lokale depanneur is niet veel eten te vinden, het wordt een pizza, wel eerst de oven poetsen voor we die gebruiken, niet elk logie-plekje is even proper.

De volgende 2 dagen verkennen we de streek met een lokale pelgrim, ook hier zijn er heel veel mooie parken en wandelingen te maken.

Ook bij valavond is Ottawa heel mooi.

Op 11 september worden er hier nieuwe federale verkiezingen aangekondigd, we bezoeken dan het parlement en “zien” de premier in de verte.

Er zijn wel duizenden meertjes – lacs, de ene al gigantischer dan de andere, met hier en daar een leuk idyllisch klein strandje (toch als het geen zomervis en niet overvol).

Wat een ruimte hebben ze hier in vergelijk met ons druk – druk kleine belgenlandje.

Veel vroeger dan met de bus arriveren we in Québec, onze overnachting hebben we via airbnb geboekt, zou makkelijk te vinden zijn. Je hoort me al komen, toch niet, iedereen kent dyslexie, er bestaat ook dyscalculatie, dat is het verwarren van getallen, ik ben er een beetje schuldig van, ik zeg soms een getal verkeerd alhoewel ik het correct schrijf of omgekeerd, met alle gevolgen van dien, ons logeeradres had nummer 477, en ik met mijn stomme kop had nr 447 genoteerd. We arriveren er, vinden uiteindelijk de trap, lijkt ons nogal vuil, vinden het sleutelkastje niet en bellen uiteindelijk de eigenaar, tja bleek dat we aan het verkeerde huis stonden, gelukkig was er niemand thuis, ze zouden nogal raar gekeken hebben naar onze zoektocht naar de sleutel.

Nu we toch vroeg in Québec zijn, is er nog tijd om de stad te verkennen, mooi oud centrum, ik zie er uiteindelijk ook mij’ eerste canadese beren.

De volgende ochtend halen we ons vervoermiddel voor de komende dagen op, we hebben het kleinste formaat auto gereserveerd, dat is uiteraard ook de goedkoopste, en krijgen een veel grotere auto toegewezen, hier zijn bijna alle auto’s met automatische versnellingsbak, dus onze auto ook, ik heb er al ervaring mee, heb al met van alles gereden, dus de komende weken ben ik de chauffeur van dienst, ik rij graag met de auto dus dat zak wel meevallen.

Deze avond verblijven we terug in Pont Rouge, op weg ernaartoe nemen we de tijd om Il D’Orléans en de watervallen Montmorency te bezoeken.

Mooi eiland met veel landbouw en pittoreske dorpjes. De watervallen zijn indrukwekkend, een mooie wandeling ernaartoe, dicht bij de watervallen worden we wat nat, dat is eigen aan watervallen.

Een lange houten trap brengt ons naar de watervallen, een brug loopt over de watervallen, ik heb de brug genomen maar vraag me niet hoe het zicht vanop de brug eruitziet, met mijn hoogtevrees – bruggenvrees moet ik me concentreren op een punt in de verte, op zij kijken lukt me niet, ik wordt al zonder rond te kijken duizelig. Ja ik weet het, dit klinkt bizar, maar ik kan er niets aan doen, ik zie iedereen rondkijken, foto’s nemen, voor mij is dit geen optie, ik merkte een paar andere mensen op zoals mij, in het midden van de brug, met de “poepers in de broek”, blij dat ik niet alleen ben. Voor en na de brug heb ik ook wel een mooi zicht. De terugweg op de lange, diepe houten trappen met een duizelend hoofd neem ik op het gemak mijn hoogtevrees speelt me partner maar ik laat me niet kennen , op mijn eigen tempo en manier kom ik er ook wel.

Bij “nonkel en tante” in Pont rouge worden we terug hartelijk ontvangen, de volgende dag bezoeken we een paar mooie parken en maken er mooie wandelingen.

Een wondermooie week achter de rug in New Brunswick, we hebben mogen genieten van de super gastvrijheid van de Acadiens, hun mooie natuur bewonderd, deelgenoot geworden van hun cultureel erfgoed, de lokale keuken gedegusteerd, …..

Even uitleggen hoe we daar terechtgekomen zijn, het is simpel, de Camino naar Compostella … deze leeft ook sterk bij de Canadezen. Bernadette heeft in mei enkele Canadezen ontmoet in Conque, een van de mooiere plaatsen op de route naar Compostella. Toen ze hoorden over de plannen om naar canada te gaan werden we direct uitgenodigd om hen te bezoeken, ook ik die ze niet kennen.

Dus zijn we een weekje te gast in New Brunswick en worden er door 2 supergastvrije dames rondgeleid in hun streek.

’s Ochtends worden we met de auto opgehaald in Campbellton, en maken daarna een trip langs de mooiste plekjes tot onze verblijfplaats saint-ignace en Aldouane.

We bezoeken het “bokrijk van Acadie”, die weergeeft hoe men vroeger leefde, waarheidsgetrouw, de huizen werden niet nagebouwd maar effectief verplaatst naar de site. Je ziet hoe de huizen en manier van leven evolueerde.

Er was ook een schooltje, wat mij nog maar een keer verbaasde was de manier waarop de tafels geleerd worden, in het frans ten opzichte van het Nederlands. Ook de getallen zeggen wij anders, wij zeggen vijfendertig, in het frans (en ook in het Engels) is dat andersom, men zegt dertig vijf. Maar in het frans zijn de getallen toch wel heel bizar (toch voor mij met mijn gebrekkig frans) 98 is voor ons achtennegentig, in het frans is dat een hele rekensom 4 maal 20 plus 18, wie heeft zoiets uitgevonden, geen wonder dat ik de cijfers door elkaar haal. Nu terug naar de tafels, onze tafel van 5 is, 1 keer 5 is 5, 2 keer 5 is 10, lijkt me logisch, in het frans zegt men 5 keer 1 is vijf, 5 keer 2 is 10, mijn verstand kan er niet bij dat dit de tafel van 5 is…. Tja het vlaams verstand is blijkbaar wat anders of tegendraads geprogrammeerd. Buurlanden en toch heel verschillend, of eigenlijk moet ik zeggen, zelfs in ons eigen kleine landje zijn er al veel verschillen op basis van de taal.

De voorbije weken, maanden heb ik ondervonden dat verschillende talen, verschillende culturen zijn, ook binnen het frans hier in canada ten opzichte van het frans in Frankrijk, ik kan het niet vergelijken met het frans van bij ons, daar is mijn kennis van het frans veel te gering voor. Taal is heel variërend, opent deuren, en soms brengt het ook misverstanden mee, of barrières als je de taal niet heel machtig bent.

Enkele foto’s van de woningen.

U7

Het is al laat als we ’s avonds aankomen, vermoeid na een drukke dag mogen we overnachten in het huis van Berthe, onze gastvrouw.

De volgende dag bezoeken we “le pays de saguine”, tijdens de zomer zijn er dagelijks muziekoptredens en toneelvoorstellingen over het leven van de Acadiens. Even wat geschiedenis, voor zover ik het juist begrepen heb, canada (of toch bepaalde delen ervan) was ooit onder het beheer (kolonie) van frankrijk en later ingepalmd door Engelan. Tijdens het beheer of meer bepaald de inname door de engelsen, werd de bevolking die weigerde om onder het Engelse bewind te leven gedeporteerd, vele verschuilden zich en kwamen later terug. Op vandaag voelen ze zich nog steeds sterk verbonden met frankrijk, ze noemen zich Acadiens en niet of in mindere mate canadezen. In New Brunswick wordt frans en Engels gesproken, niet zoals bij ons 2 afzonderlijke gebieden, de bevolking is gemixt qua taal. Het frans is niet zo geëvolueerd zoals in frankrijk, er liggen andere accenten, en het leuke voor mij is, dat de “zogenoemde taalfouten die ik maak” hier ook wel gemaakt worden.

De muziekvoorstellingen zijn schitterend, wonderbaarlijk hoe men de viool bespeeld en ondertussen op een heel ander ritme ook met de voeten op een houten plank muziek maakt.

De toneelvoorstellingen zijn meestal ludiek, afhankelijk van de acteurs en hun accent kan ik er toch sommige van begrijpen.

S avonds schuiven we aan bij de souper op een familie feest van Berthe, en krijgen daarna hun vakantie chalet aan de rivier als onze verblijfplaats voor de komende week. Wat een ruimte heeft men hier, indrukwekkend. Ruimte om te ademen, een vakantie chalet is hier veel groter dan de normale huizen bij ons.

In het donker kunnen we alvast een eerste blik werpen op de schitterende rivier.

De volgende dag bezoeken we het park Kouchibouguac, een schitterend mooi stuk natuur met ook een mooie duinenrij aan het strand. Dit is één van de enige parken waarvoor men alle mensen die er woonden, een 7-tal dorpen (voor zover ik het me nog juist herinner) onteigend werden. Iedereen moest een nieuwe thuis zoeken, één man woont er nog steeds, hij weigert te verhuizen, het blijkt een gevoelig item te zijn.

Een mooie wandeling door het bos, er leven vele dieren, onder andere de zwarte beer, maar we krijgen hem niet te zien, al is hij blijkbaar niet ver verwijderd daar we zijn “kak” vinden, of we denken toch dat het van een beer is.

De volgende dag moeten we super vroeg opstaan, neen ik vergis me, het is niet de volgende dag maar nog nacht, om 3u40 worden we opgehaald, ja dat is nog midden in de nacht. Heb hebben het geluk om mee te mogen met een visser, wat wordt er gevangen, overheerlijke kreeft. We zijn echt wel “met ons gat in de boter gevallen” wat een eer om het vissen op kreeft life te mogen meemaken. Het vissen, of misschien is de vangst een betere verwoording, kan alleen gedurende een korte periode (een 2 maand), 6 dagen wordt er gevist, de zondag is een rustdag. Men vertrekt om 4 uur, in het donker, rond 13 uur is men terug. Op verschillende plaatsten worden korven in de “zee” geplaatst, per 3, als lokaas wordt een vissenkop gebruikt. Eén voor één worden de korven opgehaald, de kreeften worden gemeten, als ze te klein zijn krijgen ze een 2e kans en worden terug in het water gegooid, de vrouwelijke kreeften die eitjes hebben worden ook terug gegooid, voor de mannelijke kreeften is er geen limiet op maximale grote, de vrouwelijke kreeften die buitengewoon groot zijn worden ook terug gegooid, bij de kreeften hebben de vrouwen een voordeel op de mannen.

Soms zit er al eens een krab in de korf, deze wordt dan gebruikt aks aas viir d3 volgende vangst.

Heerlijk en wonderbaarlijk om op het schip te vertoeven, het vissen gade te slaan, en diep respect voor het harde labeur die dit vraagt.

In de namiddag gaan we de rivier op met de kajak, wat een hemelse rust op de rivier, luisteren naar de stilte, genieten van de rust op de rivier, wat een verademing.

Wat staat er ’s avonds op de menu, één keer raden, verse kreeft, de visser heeft ze zelf gekookt, om zeker te zijn dat dit perfect was, we hebben geleerd om elk klein hoekje van de kreeft te ontleden zodat er geen enkel grammetje van de overheerlijke kreeft verloren gaat, neemt wat tijd in beslag om 2 kreeften per persoon op te peuzelen. Een overheerlijke maaltijd te meer dat we gezien en vooral gewaardeerd hebben wat het vergt om deze te vangen. We mogen ons nu professionele kreeften eters noemen, geleerd van de locals die er mee opgegroeid zijn.

Ik dacht het kort te houden, maar het wordt toch weer een lang schrijfsel.

De volgende dag gaan we een wereldwonder bezoeken, bay of fundy – Hopewell rocks, de hoogste getijden ter wereld. De dag dat we dit bezoeken heeft eb een peil van 0,5 m en vloed een peil van 13,3 m, een niveauverschil van 12,8 m, immens om dit te aanschouwen. We kunnen het verschil met eigen ogen aanschouwen, indrukwekkend. Ik sta nu en dan let open mind versteld te kijken, niet alleen hier, wat zijn er mooie en indrukwekkende zaken zien in de wereld, ons kleine belgenlandje vervalt hierbij in het niets, en toch is het onze thuis en heeft ook wel zijn mooie krantjes en plekjes.

Hierbij het verschil tussen eb en vloed.

Onze laatste dag in New Brunswick hebben we de eer om de locale specialiteit klaar te maken, “poutines râpées”, niet te verwarren met de typische “poutines Québec”. We hebben de eer om het recept te leren van een echte deskundige ter zake, Claira de mama van Camilla één van onze super gastvrouwen, ze is gekend als de beste kokkin van de “Poutines râpées “ van de streek, iedereen wil enkel haar Poutines eten.

Het recept, dat hou ik geheim…. In grote lijnen komt het erop neer dat we een bal maken va’ aardappel, gedeeltelijk purée en gedeeltelijk rauw geraspt, in het midden wordt er gezouten spek gestopt, dit alles wordt gekookt in water.

Ons laatste avondmaal, nuttigen we met onze gastvrouwen, de visser en zijn vrouw , en wat familie. Op de menu, poutines in alle vormen. Het wordt een heel gezellige avond, alhoewel ik heel vaak verloren loop in de gesprekken, als niet Franstalige (met mijn gebrekkig frans) is het onbegonnen werk om de details van de gesprekken tussen een bende Franstaligen te verstaan, zeker met alle verschillende accenten en de gesprekken door elkaar. Ik heb een stukje van de gesprekken met hun accenten opgenomen, grappig om dit nadien te beluisteren, nu begrijp ik dat mijn schoonbroer in het begin op een west-Vlaams familie feest niets verstond.

Aan alle mooie dingen komt een einde, zo ook aan ins verblijf in New Brunswick, een overheerlijke belevenis.

Ik ben iedereen super dankbaar voor de gastvrijheid, ik werd als familie ontvangen, zelfs al kende men mij niet, wat een openheid – gastvrijheid, dank u wel.

Deze ochtend nog afscheid genomen van onze supervriendelijke gastheer Michel. We verbleven er 4 nachten, waren de enige gasten in zijn huis en mochten bij aankomst de kamer zelf kiezen. We werden getrakteerd op een flesje wijn, kregen een kopje koffie en deze ochtend was hij speciaal vroeg opgestaan voor ons. Toen we gingen vertrekken om in de supermarkt nog een kopje koffie te drinken, bleek dat hij al op was en koffie voor ons gezet had. De mensen zijn hier echt wel heel gastvrij, we hebben heel veel logies via airbnb gereserveerd en je komt echt wel bij vriendelijke mensen terecht, ze stellen hun hele huis ter beschikkingen en voorzien je van al het nodige.

Om 8u10 hebben we een bus naar Pointe a la croix, daarna nog 3km stappen naar Campbellton. We reizen met Orléans express, een van de maatschappijen die lange afstandsreizen organiseert, te vergelijken met de Flix-bus bij ons. De bus is blijkbaar ook de pakjesdienst, overal waar passagiers kunnen opstappen worden ook pakjes opgehaald en afgeleverd. In een uitgestrekt land als Canada is dit een goede oplossing, wij zijn in ons klein Belgen land behoorlijk verwend van alle luxe en leveringen aan de deur.

We rijden bijna de hele tijd langs de kust, ik die nogal een goede slaper ben en normaal ook in de bus slaap, blijf nu toch wakker om van het uitzicht te genieten.

Het valt ons op dat de bus bij elke spoorovergang stopt, goed kijkt of er geen trein komt en dan pas oversteekt, alle auto’s en andere voertuigen rijden zonder stoppen door. Na navraag bij onze gastheer vandaag blijkt dat de wet voorschrijft dat bussen en vrachtwagens die benzine of ontvlambare stoffen vervoeren verplicht zijn om te stoppen, doen ze dit niet wordt hun vergunningen of rijbewijs ingetrokken.

We zullen om 13u arriveren, normaal kunnen we pas om 15 u inchecken in ons logement, maar het is ok als we vroeger aankomen.

Oeps we hadden er geen rekening mee gehouden dat in New Brunswick het een uur later is, dus komen we pas om 14u30 aan in onze b&b, een uur later dan fezegd. De gastheer is ook hier super vriendelijk, we zijn terug de enige gasten vandaag (het hoogseizoen is voorbij) en mogen zelfs elk een kamer kiezen voor dezelfde prijs, al hebben we er maar één gereserveerd. Wat een luxe en service.

In de namiddag beklimmen we de lokale berg : mountain sugarloaf, 242 m hoog, met een mooi uitzicht over het dorp.

Nog wat inkopen doen, de toiletzak is na een maand veel lichter en dient aangevuld te worden, in de Dollarama kopen we nog eens onze favoriete snoepjes, zwarte drop njam njam…. Eten en relaxen op het terras in onze B&B.

Morgen trekken we verder, hoe en waarnaartoe horen jullie wel, zal voor mij ook een beetje een verrassing zijn.

En nog even voor de goede orde, misschien hebben sommigen de indruk gekregen dat deze tocht niet altijd zo leuk was, of dat de overnachtingen niet altijd ok waren. Dit klopt zeker niet, ik heb ervan genoten, ik gaf wel wat commentaar maar dan wel op mijn manier met een kwinkslag, mogelijks vertaalt “Google translate” niet alles zo goed wat een verkeerde indruk kan geven.

Wie op deze manier reist weet dat het niet altijd luxe is, die heb ik ook niet nodig en verwacht ik niet integendeel veel luxe zegt me niets, eens weinig te eten hebben of een raar ineen geflanste maaltijd, een motel zonder drinkbaar water, het hoort allemaal bij het avontuur, het maakt het bijzonder en afwisselend er gebeurt altijd wel iets. Ook de “132” was niet zo erg, ok vooraf hadden we gedacht dat we bijna altijd langs wandelpaden zouden stappen, maar eens we doorhadden dat dit niet zo was, zagen we er ook wel het grappige van in, we breiden er een mouw aan,… en na een paar dagen waren we gewoon aan de weg en vonden hem ook leuk en bijzonder. Het was trouwens absoluut niet heel de tijd langs deze weg.

Dus wie de indruk heeft dat ik er niet zo van genoten heb, of veel opmerkingen had, of klaagde…. Neen, je mag gerust zijn, ik heb er wel met volle teugen van genoten, al de rare of bijzondere dingen vond ik leuk ik heb ze niet verbloemd en op mijn manier verteld …

Percé is een in levendige stadje, heel veel restaurantjes, winkels, een strand, esplanade of dijk om te flaneren, steeds wel iets te doen of te beleven.

De eerste dag hebben we de “bergen” verkend, men spreekt hier effectief over bergen, een 340 m hoog, als inwoner van een vlak land begrijp ik dit perfect.

Schitterende wandelingen door het bos met diverse sublieme zichten, heiligenbeelden op de top en bij de lokale grot.

De 2e dag zijn we naar het eiland Bonaventure geweest, eerst een boottochtje van een uur rond de rots van Percé en rond het eiland. Op het eiland hebben we de tijd genomen om alle wandelpaden te er ik doen. Uiteraard hebben we ook deed kolonie “jan van genten” gezien. De vogels verblijven hier vanaf de lente tot de herfst om te broeden, het is de 2e grootste kolonie ter wereld (de grootste is in Schotland) 100.000’en vogels zijn er te bewonderen. Zalig om te zien, je kan er uren naar kijken. De stank en het lawaai dat ze maken nemen we er graag bij.

We werden nu en dan ook nog vergast door een paar zeehondjes in het water.

De 3e dag nog wat gekuierd door het dorp, een paar wandelingetje, en ja ook een beetje langs onze geliefde 132. In de namiddag behoorlijk wat regen, dus ideaal om te relaxen met een boek – sudoku’s….

Morgen een tocht met de bus richting New Brunswick.

Percé, is bereikt.

In het motel nuttigen we een voedzaam ontbijt om de dag te doorkomen. Nog voor 8u zijn we op pad.

Reeds bij ons vertrek en gedurende de hele dag zien we in de verte ons einddoel liggen, Percé met zijn wereldberoemde rots. Ze komt steeds dichter en dichter, neen ze blijft staan, wij naderen.

En dan is er net als gisteren weer een oude spoorwegbrug die we over moeten, mijn knieën beginnen al van ver te beven…

Deze keer is er aan de rand een pad gemaakt, je moet niet meer op de trainbils stappen en ziet minder de onderliggende diepte, tja aan de rand stappen is niet echt beter voor mij.

Als een bang hondje stap ik de brug over, geleid door de rugzak voor mij die ik stevig vastpak… ik zal het nooit leren vrees ik, ik weet dat dit dwaas is - klinkt, ik weet dat er niets kan gebeuren en toch ben ik ontzettend bang, moeilijk uit te leggen aan iemand die deze angst – fobie niet heeft , ik ben soms ook boos op mezelf hiervoor, waarom ben je bange schijterd ….

Een 8 tal km stappen we langs het strand en in het water, lekkere afkoeling, en ik vind het heerlijk om met de blote voeten in het water en op het strand te stappen, dat de kiezels soms wat pijn doen aan de blote voeten neem ik er graag bij, zie het als een voetmassage.

Na het strand nog een 8 km langs onze vertrouwde “132”, heuvel op en af.

En neen de “132” is niet zo verschrikkelijk, we zijn ermee vertrouwd geraakt en gaan hem zelfs missen.

Mijn gps is aan het aftellen, minder dan 4km nog te gaan.

Uiteindelijk doemt Percé op, wat een immens mooi zicht.

Na 24 km stappen arriveren we.

De totale tocht was ongeveer 830 km lang, de eerlijkheid gebied me om erbij te zeggen dat we ongeveer een 175 km gelift hebben, dus toch wel een 650 km zelf gestapt, niet slecht als ik het zelf mag zeggen.

Deze “camino” is niet hetzelfde als de camino naar Santiago, er zijn heel weinig tot geen andere stappers, het is pionierswerk, zoeken van overnachtingen – de mooiste routes – eten…. En toch leeft de spirit van de camino hier ook, je wordt aangesproken, geïnviteerd voor een kopje koffie een praatje , mensen stoppen om spontaan hulp te bieden,…

Maar ook deze Camino, een manier van reizen, alles even achter je laten, wat je nodig hebt op de rug dragen, leven van dag tot dag niet veel vooruit plannen, aanpassen aan de omstandigheden – de mogelijkheden – voorzieningen… , maar vooral de trage manier van reizen, je ziet zoveel meer, neemt veel meer op,…. Het is een deugdzame manier van reizen, je komt tot rust en beseft wat echt belangrijk is, alle luxe hebben we niet nodig.

Het is een ongeneeslijk virus, eens gedaan wil je er meer stappen, waar speelt geen rol.

In de late namiddag nog een korte wandeling en aanschouwen we de wereldberoemde rots van Percé.

We verblijven 3 dagen in Percé, tijd genoeg om alles te bezoeken en wat uit te rusten.

Het eerste gedeelte is langs een echt fietspad naast een oude spoorweg, veel echte fietspaden zijn er niet, het zijn pionierwegen, wij voelen ons ook wel wat pioniers op onze tocht.

Hier en daar steken we de spoorweg over, blijkbaar op eigen risico maar gezien er toch geen treinen meer rijden, geen gevaar.

Heerlijk om kilometer te kunnen stappen zonder auto’s naast je.

Na een 10 km komen we aan bij een strand, veel volk er blijkt een wedstrijd frisbee door te gaan.

De volgende 5 km verlopen langs het strand, voelt goed om terug eens met de blote voeten op het strand te stappen, en dan doemt er een rivier en een oude spoorweg brug op, ik vrees dat we geen andere keus hebben dan deze te nemen.

Ja, ik zei inderdaad ik vrees, gezien ik wat hoogtevrees heb maar ook wel een bruggenvrees, is deze brug een hele opgave voor mij, normale mensen stappen er in 3 minuten over, ik had toch een kwartier nodig…. Na het trillen op de benen eerst wat proberen tot rust te komen en dan langzaam op elke trainbils stappen, proberen niet naar het gekraak te luisteren, niet te kijken naar de openingen en onderliggende diepte, al tellend en tegen mezelf pratend en hevig zwetend is het me gelukt, er was geen andere optie (tenzij een omweg van 10 km). Als je op een avontuurlijke tocht gaat moet je nu en dan eens je grenzen verleggen.

Daarna is er de 132 en de 132 en de 132, niet veel te zien. In de herberg waar we wouden overnachten was er geen plaats meer, volzet wegens een feest, dus moeten we vandaag bijna 40 km afleggen en wordt het nog een keer een beetje liften.

Het duurt bijna 4km stappen als er een koppel stopt, ze zetten ons af aan de herberg. We logeren in Pointe Saint Pierre, met een super mooi zicht op de baai.

Super zichten zien we, op wat voorbij is – waar we geweest zijn, de vuurtoren bij het einde van de wereld.

Zicht op wat nog moet komen, het eindpunt van onze trektocht Percé, wat we morgen zullen bereiken, nog geen eindpunt van onze reis, we hebben nog een maand te goed.

Zicht op “l’Ilse platte” en een rustig strand waar we nog even verpozen.

Eten kunnen we niet in ons motel, maar op 1,2 km is er een “casse croûte” waar we een hamburger kunnen eten.

Nog een laatste zicht op “la tête d’indien”, over x-aantal jaar als de zee de rotsen verder ingenomen heeft zal je dit niet meer zien.

Gisteren hebben we in de Dollarama inkopen gedaan voor ons ontbijt, een winkel waar je voor geen geld inkopen kan doen, 1 a 4 dollar kost alles er, ik heb me ook een nieuwe slaap t-shirt aangeschaft.

Rijst pudding en fruitsap, genoeg om de voormiddag te overbruggen.

In Gaspé staat een bijzondere kathedraal, volledig gebouwd in cederhout.

We maken een wandeling door het bos op de heuvel, een mooi zicht als beloning.

Pick-nick nabij het water, mensen bekijken, wat lezen….

Nog een kleine wandeling naar de haven in de namiddag, Gaspé is niet heel groot, we hebben elk hoekje gezien.

We zien al de route voor morgen.

Lekker gaan eten in wat ongeveer het enige restaurant van de stad is dat ’s avonds open is en lekker is, gisteren aten we er ook al, de ober kent ons nog en vraagt wat we vandaag gedaan hebben, nog eentje die grote ogen trekt als we vertellen welke tocht we aan het maken zijn, tja je moet er blijkbaar toch een beetje zot voor zijn, maar iedereen heeft wel veel respect en bewondering ervoor.

Veel eten voor ontbijt hebben we niet meer, wat chocomelk moet voldoende benzine zijn om tot in Gaspé te geraken.

We dalen af vanuit het bos naar het heiligdom dat we een bezoekje brengen, er is een Mariagrot, een kruis met beelden en uiteraard de kerk zelf.

De route naar Gaspé is niet ver, een 8km via de “132”, het verkeer is nu wel enorm druk, de vrachtwagens razen voorbij. Maar hier en daar toch nog een mooi zicht.

Net bij het binnenkomen is er het museum, in de tuin staan kunstwerken die de eerste contacten tussen de Indianen en de ontdekkingsreizigers in Gaspé weergeven, we nemen de tijd om ze te bekijken.

Rond 11u arriveren we in het centrum, we nemen een ontbijt of noem het een “brunch” en laten onze grote rugzakken achter in het motel.

Net naast het motel hadden we een bordje gezien van de busmaatschappij dus gaan we daar naartoe om de bus te reserveren, oeps net naast het motel blijkt in het motel te zijn, als we de deur openen staan we terug aan dezelfde receptie, de dame en wij kunnen er hartelijk om lachen.

De rest van de dag kuieren we wat door de stad en langs de kade, er staan wat oude huizen waar men uitleg heeft hoe het leven hier vroeger was (een mini Bokrijk”.

S avonds eindelijk nog eens geen opgewarmde maaltijd in de kamer maar een heerlijke menu op restaurant.

Aan de kade wordt een film vertoond over de geschiedenis van de indianen en Gaspé , alles mooi verlicht.

Morgen nemen we een rustdag om de rest van de stad te bezichtigen.

Een 19 tal km voor de boeg, maar voor vertrek proberen we nog wat reservaties te doen voor de komende overnachtingen en het transport, het is niet altijd eenvoudig, we boren alle kanalen aan, soms zijn er meerdere pogingen nodig, dit alleen al is een stukje avontuur.

De route verloopt heel de tijd over de asfaltweg, we naderen Gaspé, het verkeer wordt drukker en drukker, gezellig is iets anders.

Te voet reizen, “slow – travel” geeft je een mooiere en grotere inkijk in alles, we nemen de tijd. Ook hier werd er tijdens de 2e wereldoorlog strijd gevoerd, we passeren het “fort penisule”, van hieruit verhinderen ze dat de Duitse troepen Gaspé konden binnenvallen en beschermend ze de Saint Laurence rivier. De 2 kanonnen kijken vandaag uit over een mooi landschap, nog niet zo lang geleden was het bittere ernst.

Een herdenking voor de vele gesneuvelden is hier op zijn plaats.

De weg loopt vandaag niet dicht tegen het water, enkel sporadisch zien we de rivier.

Na een 10tal km zien we het “klooster” opdoemen, onze verblijfplaats voor deze nacht.

We moeten nog een kleine omweg maken naar de supermarkt om wat eten voor deze avond. Een kerkhof versierd met engelen beelden kijkt uit over de rivier.

Via een brug steken we de rivier over, landinwaarts zijn er moerassen.

7

Rond 15 u komen we aan bij het bedevaartsoord.

De dame die in de “winkel” werkt zal onze slaapplaats tonen. We kijken raar op als ze zegt zet jullie rugzakken in de auto ik breng jullie er naartoe. Het blijkt een 800 m verder op de heuvel in het bos te zijn. Onderweg zien we bordjes richting “hermitage” (betekent kluizenaarshut), oei welke verrassing staatcons te wachten. We dachten in een klooster bij de zusters te overnachten, blijkt dat ze een 3-tal “hutten in het bos” hebben voor gasten. Heel basic maar wat een rust. We krijgen elk een blokhut toegewezen, er is ook nog een blokhut die dienst doet als sanitaire ruimte en eentje als keuken. Dit hadden we niet verwacht, een heel speciale overnachtingsplek, wat een rust. Het is nodig om de hut wat te vegen, ook mijn bed maak ik wat proper, in het bos zit het vol van de insecten dus in de hut ook. We hebben beiden al veel gereisd en in basic plaatsen overnacht, deze valt al bij al nog mee, als je geen smetvrees hebt en niet bang bent om alleen in een hutje in het bos te slapen of van spinnen en ongedierte. We vinden het een super leuke verrassing qua overnachting, heerlijk midden in het bos in alle rust vertoeven. Nog een korte verkenningstocht in het bos, wat relaxen, “eten maken” vergt veel werk, en het is nochtans simpel, omdat we wisten dat er weinig mogelijk zou zijn, eten we tomaat wat mais, opgewarmde rookworst en wat brood. En toch water halen (dat is er niet in de hut enkel in het sanitair), op een mini vuurtje opwarmen, iets vinden om een blik te openen…. Het is kamperen in het bos, en daar horen de muggen bij, ze bijten door de sokken en t-shirt heen. Dus vroeg elk in onze hut. Hopelijk niet te veel “sanitaire stops” deze avond of nacht, 50 m door het bos stappen zal ik niet doen, het wordt het vertrouwde “bush-toilet” dat is veel dichterbij, ik ben niet alleen met dit idee.

Een speciale dag, met een bijzondere overnachtingsplaats, morgen gaan we het echte bedevaartsoord bezoeken voor we naar Gaspé gaan.

Oma en opa, de eigenaars van de gite zijn al van leeftijd maar baten hun gite uit met hart en ziel, hebben een overheerlijk ontbijt voor ons klaar, ik mag zeggen het beste wat we tot nu toe gehad hebben (tja als we zelf voor ontbijt moeten zorgen zonder winkel in de buurt, is het soms water en brood of wat yoghurt, dus ieder ontbijt dat we niet zelf moeten ineen flansen is voor ons heerlijk, reizen zonder luxe leert je de kleine dingen te appreciëren). We beginnen met een glaasje fruitsap aan hun mooi gedekte tafel en krijgen dan hun “huispizza”, een broodje met kaas – tomaat – ui – spek afgebakken in de oven. Opa komt ons dan zoals een professional uitgedost in zijn kookschort en met zijn notitie boekje in de hand, vragen of we ei willen, hoe klaargemaakt, met of zonder spek ….. Twee spiegeleieren spek toast een schijfje appelsien en daarna nog pannenkoekjes met hun huisgemaakte esdoornsiroop, afgesmaakt met koffie. Een copieus ontbijt, wordt lastig om met een overvolle maag te stappen, ik kan hiermee voort tot de avond een lunch hoef ik niet.

Groot lekker ontbijt op grootmoeders wijze en een gezellige babbel met de andere gasten zorgt ervoor dat het bijna 9u is als we uiteindelijk vertrekken en we hebben een heel lange etappe voor de boeg, 20 km naar onze overnachtingsplaats maar we willen ook nog naar “het einde van de wereld en zijn vuurtoren” stappen dus dat is nog een 7,5 km heen en terug erbij.

Bij vertrek zien we de landtong die we vandaag gaan oversteken naar de zuidkant.

Heel veel schepen zijn destijds op de Saint Laurence rivier vergaan tijdens hevige stormen, ganse families vanuit Europa op weg naar een betere toekomst hebben het leven gelaten op zee. Op diverse plaatsen zijn herdenkingstekens voor hen aangebracht, het doet je stilstaan bij de harde tijd en omstandigheden die men toen trotseerde in de hoop een betere toekomst te vinden. Iedereen heeft wel ergens een ver of dichtbij familielid die destijds naar canada emigreerde. Het doet me denken aan de velen die op vandaag onderweg zijn naar Europa, België…. In de hoop er een (betere) toekomt te vinden. Wie zijn wij om hen te veroordelen, nog niet zo lang geleden deden vele Belgen en Europeanen dit ook…. Stof tot nadenken, en als je uren naeen stapt heb je er alle tijd voor.

We doorkruisen vandaag het park Forillon, heel mooi en gekend, er zijn behoorlijk veel andere wandelaars weliswaar dagjes wandelaars die met de auto komen en hier en daar een stuk wandelen. Heel veel van het traject loopt door het bos over onverharde wegen, hier en daar met een pittige klim.

Eens aan de zuidkant van de landtong zijn de zichten opnieuw adembenemend.

We maken een ommetje van 15 km om de vuurtoren en het einde van de wereld te zien. Een hele mooie wandeling, wel grappig om te zien, de laatste 4km moet iedereen te voet gaan, plots zien we veel toeristen. Er is een “fietspad “ en een wandelpad, dit laatste klimt en daalt vaak over smalle paadjes, enkel de “die-hards” nemen dit pad, veel rustiger dan het andere.

Op het uiterste einde van de landtong staat de vuurtoren, ze noemen dit hier ook wel “Finistère de Québec“ zoals in Spanje na santiago de compostella, mooie herinneringen.

Een extra 400 m kunnen er nog bij om “het einde van de wereld” te aanschouwen.

18 km op de teller, zo goed als niet gepauzeerd, reeds 13u30 en halfweg, het belooft een lange dag te worden, maar het is de moeite waard.

De laatste 10 km zijn terug een asfaltweg, een man op de fiets spreekt ons aan, moet je nog ver, jullie torsen zware rugzakken, hij woont wat verder en als we hem zien wil hij ons met de auto verder brengen. Een paar minuten later stopt er nog een auto, jullie zien er moe uit, kunnen we jullie een stukje een lift geven, ok we geven ons over en laten ons 3km verder naar de supermarkt brengen, we moeten nog inkopen doen voor ons avondmaal. De mensen zijn overvriendelijk en blijven wachten tot we onze inkopen gedaan hebben en zetten ons 2km verder aan onze Gîte af. Tja we kunnen al deze vriendelijke aanbiedingen niet blijven weigeren.

De etappe was uiteindelijk 36,6 km waarvan we er 31,6 zelf gestapt hebben, de hoogtemeters heb ik niet nagezien, maar bij de vuurtoren hadden we al 600 m geklommen, best een pittige dag.

Het is al bijna 18u als we in onze herberg aankomen, een voormalige school, en gelukkig deze keer lijkt ze niet op een gevangenis. We hebben een bed in de slaapzaal voor 8 personen, er verblijven nog een 3-tal andere gasten in de slaapzaal.

Na de douche en de was hebben we nog veel werk, onze trektocht zit er bijna op, mede door de plus – minus 150 à 175 km dat we al dan niet verplicht gelift hebben zijn we iets voor op schema, voor zover we dit al hadden. We hebben nu wat extra tijd om Gaspe en Percé te bezoeken en zullen er enkele dagen verblijven, en we gaan nog niet naar huis, we plannen nog om andere stukjes van Québec – canada te bezoeken, neen niet alles te voet, wat en hoe lees je verder wel.

We reserveren wat overnachtingen voor de komende dagen en doen een poging om ook transport te regelen.

Er staat een lekker ontbijt klaar, veel te veel om op te krijgen, dan hebben we alvast nog wat eten voor onderweg, banaan muffin gekookt eitje appel. Het wordt terug een hete dag, om 8u zijn we op pad voor een etappe van een goeie 22 km.

Over de route valt niet zo veel te vertellen, terug onze vertrouwde “132” met beeldschone zichten, wat we in het begin een verschrikkelijke weg vonden, is ondertussen een min of meer geliefde weg geworden.

Na 11km moeten we onze inkopen doen voor de lunch van morgen, een korte pauze op het strand en de magen wat vullen met het fruit.

Onderweg worden we wegwijs gemaakt naar alle windstreken en ons eigen land.

In de verte doemt onze eindbestemming met de hoogste vuurtoren van canada op.

De voorbije dagen hebben we al vaak gehad dat er plots een auto stopt om te vragen of we geen lift willen of iets anders nodig hebben, de mensen zijn hier heel gastvrij, dit doet deugd, maar de aangeboden lift slaan we toch af.

We passeren een kerkhof boven op de kliffen, best wel een mooie plaats om voor eeuwig te rusten.

Na 23,1 km komen we aan in Cap des Rosiers, de eindbestemming. We overnachten nabij de vuurtoren in Gites Haut Phare, een vriendelijk oud koppel baat de gîtes uit. Dit adresje werd ons aangeraden door een koppel motards die we tijdens een van onze pauzes ontmoetten.

Na de douche en de was genieten we in de tuin van het mooie uitzicht, terwijl onze was droogt , we zijn ondertussen heel inventief in het vinden van een goed plaatsje hiervoor zowel buiten als in de slaapkamer.

We hebben geluk ’s avonds is er bij de vuurtoren een optreden, schitterend om te zien en te horen met zo’n) adembenemend uitzicht. Vooraf eten we nog iets in de locale Casse Croute, een hamburger met frieten, tja frieten met saus is niet hetzelfde als in België heb ik ontdekt.

Ik heb nog genoeg reserves om de 9 km te overbruggen zonder eten, er mogen wat kilo’s af.

Voor vertrek nog een foto van het meertje naast het motel.

We volgen onze ondertussen vertrouwde “132”, met de schittering van de ochtendzon op het water is het mooi en aangenaam om te stappen, het belooft terug een hete dag te worden.

Dat we hier in een meer heuvelachtig gebied zijn valt op, de weg loopt op en neer en op en neer….

We zien ook meer en meer vissersboten.

Na 9 km komen we aan in het dorp waar een supermarkt is, tijd voor ontbijt, het is al na 10 uur. Fruitsap, warme chocolademelk, wafels en yoghurt. Inkopen doen als je honger hebt zorgt ervoor dat je meer dan genoeg koopt, de ogen zijn wat groter dan de buik. De wafels kunnen we opwarmen in de microgolf van de supermarkt, ze zijn hier goed uitgerust.

Met een overvolle maag stappen we verder, we passeren nog een klein dorpje, en beklimmen nog een heuvel, soms moet je ook eens achterom kijken, wat je gedaan hebt (letterlijk en figuurlijk), mooi resultaat.

Kort na de middag komen we na 16,7 km aan in Rivière au Renard, het is een mooie, hete zonnige dag, perfect om wat te verpozen aan het strand.

Er is weinig volk, de weinige mensen die er zijn houden duidelijk niet van stappen, ze rijden met de auto tot aan het water.

Een duik in het water om wat af te koelen, wat uitrusten op het strand, of is het wat zonnen. Ik bespaar jullie de foto’s van het zwemmen of zonnebaden, naar het schijnt heeft men een vreemde soort pinguïn gespot in de zee en op het strand. Normaal zijn ze zwart en wit, deze was op sommige plaatsen mooi bruin en andere wit…. Maar ik heb die pinguïn niet gezien 😉 tja enkel mijn armen en benen zijn bruin van het vele wandelen in de buitenlucht, een zonneklopper ben ik niet met een grappig zicht als gevolg.

S avonds gaan we eten in de enige bar-restaurant dat open is in het dorp, heerlijke gebakken zalm met een sausje van de locale esdoornsiroop, njam njam lekker eens niet zelf koken of moet ik zeggen niet zelf een maaltijd opwarmen.

Wat bizar ik kon in het restaurant de belgische maan zien.

Ik lees nog wat in bed en na 5 minuten val ik in slaap, de buitenlucht maakt je moe, om 9u was ik al in dromenland.

Vanuit het motel kunnen we via een paadje afdalen naar het strand, het neemt heel veel tijd in beslag, het stond er opnieuw vol van de frambozen dus nog een 2e ontbijtje verorberen onderweg.

We kunnen een 4 kilometer langs de kust stappen, het is een beetje een hindernissen parcours, geen zandstrand maar wel keien en rotsblokken, voor ons heerlijk om te stappen.

Plots horen en zien we een paar zeehondjes, ze vergezellen ons in de verte tot we terug de “132” mogen volgen.

Na een paar kilometer zien we op de gps een alternatief pad, we beslissen dit te volgen en een stukje (4 km) door het bos te gaan, dit is een stukje van “de sentier internationale des appalaches”.

Het was geen zondagse boswandeling, steil omhoog, soms nogal modderig en dus glad, paadjes soms ver te zoeken, over of rond omgewaaide bomen stappen, leuke brugjes over de rivier, op de heel steile stukken was er een touw voorzien om je wat omhoog te trekken of voor een veilige afdaling. Best wel een avontuurlijke wandeling, heel warm ook een echte sauna, maar tof om te doen.

Het werden lange 4km, we deden er uiteindelijk 2 uur over, en het is niet dat we trage stappers zijn, of nog nooit een helling of berg beklommen hadden.

Op het einde kunnen we heerlijk afkoelen in een riviertje en het is ook tijd en nodig om de magen wat te vullen.

De rest van de etappe verloopt langs de “132”, het is snikheet en we proberen om wat in de weinige schaduw te stappen.

Rond 16u30 arriveren we aan ons logement “motel des ancêtres” er staan 25 km op de teller.

Er is een mooi zicht op het dorp.

Onze dagelijkse karweien lopen hier en daar wat in het honderd, of komt het door de naam van het motel.

We maken voor een keertje gebruik van de wasmachine en droogkast en wassen al onze kleren op de aanpalende camping. Het neemt wat tijd in beslag om de machines aan de praat te krijgen maar uiteindelijk lukt het wel. De wachttijd vullen we onder andere met om het snelst een puzzel te maken, tja je moet je met iets bezig houden….

Er is nog een extra karwei, water koken want het water blijkt hier niet drinkbaar te zijn, we hebben er toch wat nodig tijdens een warme stapdag.

In het motel kunnen we een diepvries pizza kopen, nu nog proberen op te warmen, in het onthaal staat een oventje, eerste poging op de rooster is niet zo geslaagd, alles loopt wat uit, uiteindelijk vinden ze een plaat die net in de oven past (toch als we die niet helemaal dicht doen). De pizza, hij lijkt niet zo smakelijk, maar als je honger hebt smaakt alles. Ons dessert, elk een halve reep Mars, meer hadden ze niet meer in het motel, en wij ook niets meer in de rugzak, bij reservering hadden ze ons gezegd dat we ter plaatse wel iets konden kopen, enkel wisten we niet dat het bitter weinig zou zijn. Gelukkig is er morgen op 9km opnieuw een winkel te vinden.