Het eerste gedeelte is langs een echt fietspad naast een oude spoorweg, veel echte fietspaden zijn er niet, het zijn pionierwegen, wij voelen ons ook wel wat pioniers op onze tocht.

Hier en daar steken we de spoorweg over, blijkbaar op eigen risico maar gezien er toch geen treinen meer rijden, geen gevaar.

Heerlijk om kilometer te kunnen stappen zonder auto’s naast je.

Na een 10 km komen we aan bij een strand, veel volk er blijkt een wedstrijd frisbee door te gaan.

De volgende 5 km verlopen langs het strand, voelt goed om terug eens met de blote voeten op het strand te stappen, en dan doemt er een rivier en een oude spoorweg brug op, ik vrees dat we geen andere keus hebben dan deze te nemen.

Ja, ik zei inderdaad ik vrees, gezien ik wat hoogtevrees heb maar ook wel een bruggenvrees, is deze brug een hele opgave voor mij, normale mensen stappen er in 3 minuten over, ik had toch een kwartier nodig…. Na het trillen op de benen eerst wat proberen tot rust te komen en dan langzaam op elke trainbils stappen, proberen niet naar het gekraak te luisteren, niet te kijken naar de openingen en onderliggende diepte, al tellend en tegen mezelf pratend en hevig zwetend is het me gelukt, er was geen andere optie (tenzij een omweg van 10 km). Als je op een avontuurlijke tocht gaat moet je nu en dan eens je grenzen verleggen.

Daarna is er de 132 en de 132 en de 132, niet veel te zien. In de herberg waar we wouden overnachten was er geen plaats meer, volzet wegens een feest, dus moeten we vandaag bijna 40 km afleggen en wordt het nog een keer een beetje liften.

Het duurt bijna 4km stappen als er een koppel stopt, ze zetten ons af aan de herberg. We logeren in Pointe Saint Pierre, met een super mooi zicht op de baai.

Super zichten zien we, op wat voorbij is – waar we geweest zijn, de vuurtoren bij het einde van de wereld.

Zicht op wat nog moet komen, het eindpunt van onze trektocht Percé, wat we morgen zullen bereiken, nog geen eindpunt van onze reis, we hebben nog een maand te goed.

Zicht op “l’Ilse platte” en een rustig strand waar we nog even verpozen.

Eten kunnen we niet in ons motel, maar op 1,2 km is er een “casse croûte” waar we een hamburger kunnen eten.

Nog een laatste zicht op “la tête d’indien”, over x-aantal jaar als de zee de rotsen verder ingenomen heeft zal je dit niet meer zien.

Gisteren hebben we in de Dollarama inkopen gedaan voor ons ontbijt, een winkel waar je voor geen geld inkopen kan doen, 1 a 4 dollar kost alles er, ik heb me ook een nieuwe slaap t-shirt aangeschaft.

Rijst pudding en fruitsap, genoeg om de voormiddag te overbruggen.

In Gaspé staat een bijzondere kathedraal, volledig gebouwd in cederhout.

We maken een wandeling door het bos op de heuvel, een mooi zicht als beloning.

Pick-nick nabij het water, mensen bekijken, wat lezen….

Nog een kleine wandeling naar de haven in de namiddag, Gaspé is niet heel groot, we hebben elk hoekje gezien.

We zien al de route voor morgen.

Lekker gaan eten in wat ongeveer het enige restaurant van de stad is dat ’s avonds open is en lekker is, gisteren aten we er ook al, de ober kent ons nog en vraagt wat we vandaag gedaan hebben, nog eentje die grote ogen trekt als we vertellen welke tocht we aan het maken zijn, tja je moet er blijkbaar toch een beetje zot voor zijn, maar iedereen heeft wel veel respect en bewondering ervoor.

Veel eten voor ontbijt hebben we niet meer, wat chocomelk moet voldoende benzine zijn om tot in Gaspé te geraken.

We dalen af vanuit het bos naar het heiligdom dat we een bezoekje brengen, er is een Mariagrot, een kruis met beelden en uiteraard de kerk zelf.

De route naar Gaspé is niet ver, een 8km via de “132”, het verkeer is nu wel enorm druk, de vrachtwagens razen voorbij. Maar hier en daar toch nog een mooi zicht.

Net bij het binnenkomen is er het museum, in de tuin staan kunstwerken die de eerste contacten tussen de Indianen en de ontdekkingsreizigers in Gaspé weergeven, we nemen de tijd om ze te bekijken.

Rond 11u arriveren we in het centrum, we nemen een ontbijt of noem het een “brunch” en laten onze grote rugzakken achter in het motel.

Net naast het motel hadden we een bordje gezien van de busmaatschappij dus gaan we daar naartoe om de bus te reserveren, oeps net naast het motel blijkt in het motel te zijn, als we de deur openen staan we terug aan dezelfde receptie, de dame en wij kunnen er hartelijk om lachen.

De rest van de dag kuieren we wat door de stad en langs de kade, er staan wat oude huizen waar men uitleg heeft hoe het leven hier vroeger was (een mini Bokrijk”.

S avonds eindelijk nog eens geen opgewarmde maaltijd in de kamer maar een heerlijke menu op restaurant.

Aan de kade wordt een film vertoond over de geschiedenis van de indianen en Gaspé , alles mooi verlicht.

Morgen nemen we een rustdag om de rest van de stad te bezichtigen.

Een 19 tal km voor de boeg, maar voor vertrek proberen we nog wat reservaties te doen voor de komende overnachtingen en het transport, het is niet altijd eenvoudig, we boren alle kanalen aan, soms zijn er meerdere pogingen nodig, dit alleen al is een stukje avontuur.

De route verloopt heel de tijd over de asfaltweg, we naderen Gaspé, het verkeer wordt drukker en drukker, gezellig is iets anders.

Te voet reizen, “slow – travel” geeft je een mooiere en grotere inkijk in alles, we nemen de tijd. Ook hier werd er tijdens de 2e wereldoorlog strijd gevoerd, we passeren het “fort penisule”, van hieruit verhinderen ze dat de Duitse troepen Gaspé konden binnenvallen en beschermend ze de Saint Laurence rivier. De 2 kanonnen kijken vandaag uit over een mooi landschap, nog niet zo lang geleden was het bittere ernst.

Een herdenking voor de vele gesneuvelden is hier op zijn plaats.

De weg loopt vandaag niet dicht tegen het water, enkel sporadisch zien we de rivier.

Na een 10tal km zien we het “klooster” opdoemen, onze verblijfplaats voor deze nacht.

We moeten nog een kleine omweg maken naar de supermarkt om wat eten voor deze avond. Een kerkhof versierd met engelen beelden kijkt uit over de rivier.

Via een brug steken we de rivier over, landinwaarts zijn er moerassen.

7

Rond 15 u komen we aan bij het bedevaartsoord.

De dame die in de “winkel” werkt zal onze slaapplaats tonen. We kijken raar op als ze zegt zet jullie rugzakken in de auto ik breng jullie er naartoe. Het blijkt een 800 m verder op de heuvel in het bos te zijn. Onderweg zien we bordjes richting “hermitage” (betekent kluizenaarshut), oei welke verrassing staatcons te wachten. We dachten in een klooster bij de zusters te overnachten, blijkt dat ze een 3-tal “hutten in het bos” hebben voor gasten. Heel basic maar wat een rust. We krijgen elk een blokhut toegewezen, er is ook nog een blokhut die dienst doet als sanitaire ruimte en eentje als keuken. Dit hadden we niet verwacht, een heel speciale overnachtingsplek, wat een rust. Het is nodig om de hut wat te vegen, ook mijn bed maak ik wat proper, in het bos zit het vol van de insecten dus in de hut ook. We hebben beiden al veel gereisd en in basic plaatsen overnacht, deze valt al bij al nog mee, als je geen smetvrees hebt en niet bang bent om alleen in een hutje in het bos te slapen of van spinnen en ongedierte. We vinden het een super leuke verrassing qua overnachting, heerlijk midden in het bos in alle rust vertoeven. Nog een korte verkenningstocht in het bos, wat relaxen, “eten maken” vergt veel werk, en het is nochtans simpel, omdat we wisten dat er weinig mogelijk zou zijn, eten we tomaat wat mais, opgewarmde rookworst en wat brood. En toch water halen (dat is er niet in de hut enkel in het sanitair), op een mini vuurtje opwarmen, iets vinden om een blik te openen…. Het is kamperen in het bos, en daar horen de muggen bij, ze bijten door de sokken en t-shirt heen. Dus vroeg elk in onze hut. Hopelijk niet te veel “sanitaire stops” deze avond of nacht, 50 m door het bos stappen zal ik niet doen, het wordt het vertrouwde “bush-toilet” dat is veel dichterbij, ik ben niet alleen met dit idee.

Een speciale dag, met een bijzondere overnachtingsplaats, morgen gaan we het echte bedevaartsoord bezoeken voor we naar Gaspé gaan.

Oma en opa, de eigenaars van de gite zijn al van leeftijd maar baten hun gite uit met hart en ziel, hebben een overheerlijk ontbijt voor ons klaar, ik mag zeggen het beste wat we tot nu toe gehad hebben (tja als we zelf voor ontbijt moeten zorgen zonder winkel in de buurt, is het soms water en brood of wat yoghurt, dus ieder ontbijt dat we niet zelf moeten ineen flansen is voor ons heerlijk, reizen zonder luxe leert je de kleine dingen te appreciëren). We beginnen met een glaasje fruitsap aan hun mooi gedekte tafel en krijgen dan hun “huispizza”, een broodje met kaas – tomaat – ui – spek afgebakken in de oven. Opa komt ons dan zoals een professional uitgedost in zijn kookschort en met zijn notitie boekje in de hand, vragen of we ei willen, hoe klaargemaakt, met of zonder spek ….. Twee spiegeleieren spek toast een schijfje appelsien en daarna nog pannenkoekjes met hun huisgemaakte esdoornsiroop, afgesmaakt met koffie. Een copieus ontbijt, wordt lastig om met een overvolle maag te stappen, ik kan hiermee voort tot de avond een lunch hoef ik niet.

Groot lekker ontbijt op grootmoeders wijze en een gezellige babbel met de andere gasten zorgt ervoor dat het bijna 9u is als we uiteindelijk vertrekken en we hebben een heel lange etappe voor de boeg, 20 km naar onze overnachtingsplaats maar we willen ook nog naar “het einde van de wereld en zijn vuurtoren” stappen dus dat is nog een 7,5 km heen en terug erbij.

Bij vertrek zien we de landtong die we vandaag gaan oversteken naar de zuidkant.

Heel veel schepen zijn destijds op de Saint Laurence rivier vergaan tijdens hevige stormen, ganse families vanuit Europa op weg naar een betere toekomst hebben het leven gelaten op zee. Op diverse plaatsen zijn herdenkingstekens voor hen aangebracht, het doet je stilstaan bij de harde tijd en omstandigheden die men toen trotseerde in de hoop een betere toekomst te vinden. Iedereen heeft wel ergens een ver of dichtbij familielid die destijds naar canada emigreerde. Het doet me denken aan de velen die op vandaag onderweg zijn naar Europa, België…. In de hoop er een (betere) toekomt te vinden. Wie zijn wij om hen te veroordelen, nog niet zo lang geleden deden vele Belgen en Europeanen dit ook…. Stof tot nadenken, en als je uren naeen stapt heb je er alle tijd voor.

We doorkruisen vandaag het park Forillon, heel mooi en gekend, er zijn behoorlijk veel andere wandelaars weliswaar dagjes wandelaars die met de auto komen en hier en daar een stuk wandelen. Heel veel van het traject loopt door het bos over onverharde wegen, hier en daar met een pittige klim.

Eens aan de zuidkant van de landtong zijn de zichten opnieuw adembenemend.

We maken een ommetje van 15 km om de vuurtoren en het einde van de wereld te zien. Een hele mooie wandeling, wel grappig om te zien, de laatste 4km moet iedereen te voet gaan, plots zien we veel toeristen. Er is een “fietspad “ en een wandelpad, dit laatste klimt en daalt vaak over smalle paadjes, enkel de “die-hards” nemen dit pad, veel rustiger dan het andere.

Op het uiterste einde van de landtong staat de vuurtoren, ze noemen dit hier ook wel “Finistère de Québec“ zoals in Spanje na santiago de compostella, mooie herinneringen.

Een extra 400 m kunnen er nog bij om “het einde van de wereld” te aanschouwen.

18 km op de teller, zo goed als niet gepauzeerd, reeds 13u30 en halfweg, het belooft een lange dag te worden, maar het is de moeite waard.

De laatste 10 km zijn terug een asfaltweg, een man op de fiets spreekt ons aan, moet je nog ver, jullie torsen zware rugzakken, hij woont wat verder en als we hem zien wil hij ons met de auto verder brengen. Een paar minuten later stopt er nog een auto, jullie zien er moe uit, kunnen we jullie een stukje een lift geven, ok we geven ons over en laten ons 3km verder naar de supermarkt brengen, we moeten nog inkopen doen voor ons avondmaal. De mensen zijn overvriendelijk en blijven wachten tot we onze inkopen gedaan hebben en zetten ons 2km verder aan onze Gîte af. Tja we kunnen al deze vriendelijke aanbiedingen niet blijven weigeren.

De etappe was uiteindelijk 36,6 km waarvan we er 31,6 zelf gestapt hebben, de hoogtemeters heb ik niet nagezien, maar bij de vuurtoren hadden we al 600 m geklommen, best een pittige dag.

Het is al bijna 18u als we in onze herberg aankomen, een voormalige school, en gelukkig deze keer lijkt ze niet op een gevangenis. We hebben een bed in de slaapzaal voor 8 personen, er verblijven nog een 3-tal andere gasten in de slaapzaal.

Na de douche en de was hebben we nog veel werk, onze trektocht zit er bijna op, mede door de plus – minus 150 à 175 km dat we al dan niet verplicht gelift hebben zijn we iets voor op schema, voor zover we dit al hadden. We hebben nu wat extra tijd om Gaspe en Percé te bezoeken en zullen er enkele dagen verblijven, en we gaan nog niet naar huis, we plannen nog om andere stukjes van Québec – canada te bezoeken, neen niet alles te voet, wat en hoe lees je verder wel.

We reserveren wat overnachtingen voor de komende dagen en doen een poging om ook transport te regelen.

Er staat een lekker ontbijt klaar, veel te veel om op te krijgen, dan hebben we alvast nog wat eten voor onderweg, banaan muffin gekookt eitje appel. Het wordt terug een hete dag, om 8u zijn we op pad voor een etappe van een goeie 22 km.

Over de route valt niet zo veel te vertellen, terug onze vertrouwde “132” met beeldschone zichten, wat we in het begin een verschrikkelijke weg vonden, is ondertussen een min of meer geliefde weg geworden.

Na 11km moeten we onze inkopen doen voor de lunch van morgen, een korte pauze op het strand en de magen wat vullen met het fruit.

Onderweg worden we wegwijs gemaakt naar alle windstreken en ons eigen land.

In de verte doemt onze eindbestemming met de hoogste vuurtoren van canada op.

De voorbije dagen hebben we al vaak gehad dat er plots een auto stopt om te vragen of we geen lift willen of iets anders nodig hebben, de mensen zijn hier heel gastvrij, dit doet deugd, maar de aangeboden lift slaan we toch af.

We passeren een kerkhof boven op de kliffen, best wel een mooie plaats om voor eeuwig te rusten.

Na 23,1 km komen we aan in Cap des Rosiers, de eindbestemming. We overnachten nabij de vuurtoren in Gites Haut Phare, een vriendelijk oud koppel baat de gîtes uit. Dit adresje werd ons aangeraden door een koppel motards die we tijdens een van onze pauzes ontmoetten.

Na de douche en de was genieten we in de tuin van het mooie uitzicht, terwijl onze was droogt , we zijn ondertussen heel inventief in het vinden van een goed plaatsje hiervoor zowel buiten als in de slaapkamer.

We hebben geluk ’s avonds is er bij de vuurtoren een optreden, schitterend om te zien en te horen met zo’n) adembenemend uitzicht. Vooraf eten we nog iets in de locale Casse Croute, een hamburger met frieten, tja frieten met saus is niet hetzelfde als in België heb ik ontdekt.

Ik heb nog genoeg reserves om de 9 km te overbruggen zonder eten, er mogen wat kilo’s af.

Voor vertrek nog een foto van het meertje naast het motel.

We volgen onze ondertussen vertrouwde “132”, met de schittering van de ochtendzon op het water is het mooi en aangenaam om te stappen, het belooft terug een hete dag te worden.

Dat we hier in een meer heuvelachtig gebied zijn valt op, de weg loopt op en neer en op en neer….

We zien ook meer en meer vissersboten.

Na 9 km komen we aan in het dorp waar een supermarkt is, tijd voor ontbijt, het is al na 10 uur. Fruitsap, warme chocolademelk, wafels en yoghurt. Inkopen doen als je honger hebt zorgt ervoor dat je meer dan genoeg koopt, de ogen zijn wat groter dan de buik. De wafels kunnen we opwarmen in de microgolf van de supermarkt, ze zijn hier goed uitgerust.

Met een overvolle maag stappen we verder, we passeren nog een klein dorpje, en beklimmen nog een heuvel, soms moet je ook eens achterom kijken, wat je gedaan hebt (letterlijk en figuurlijk), mooi resultaat.

Kort na de middag komen we na 16,7 km aan in Rivière au Renard, het is een mooie, hete zonnige dag, perfect om wat te verpozen aan het strand.

Er is weinig volk, de weinige mensen die er zijn houden duidelijk niet van stappen, ze rijden met de auto tot aan het water.

Een duik in het water om wat af te koelen, wat uitrusten op het strand, of is het wat zonnen. Ik bespaar jullie de foto’s van het zwemmen of zonnebaden, naar het schijnt heeft men een vreemde soort pinguïn gespot in de zee en op het strand. Normaal zijn ze zwart en wit, deze was op sommige plaatsen mooi bruin en andere wit…. Maar ik heb die pinguïn niet gezien 😉 tja enkel mijn armen en benen zijn bruin van het vele wandelen in de buitenlucht, een zonneklopper ben ik niet met een grappig zicht als gevolg.

S avonds gaan we eten in de enige bar-restaurant dat open is in het dorp, heerlijke gebakken zalm met een sausje van de locale esdoornsiroop, njam njam lekker eens niet zelf koken of moet ik zeggen niet zelf een maaltijd opwarmen.

Wat bizar ik kon in het restaurant de belgische maan zien.

Ik lees nog wat in bed en na 5 minuten val ik in slaap, de buitenlucht maakt je moe, om 9u was ik al in dromenland.