Het eerste gedeelte is langs een echt fietspad naast een oude spoorweg, veel echte fietspaden zijn er niet, het zijn pionierwegen, wij voelen ons ook wel wat pioniers op onze tocht.

Hier en daar steken we de spoorweg over, blijkbaar op eigen risico maar gezien er toch geen treinen meer rijden, geen gevaar.

Heerlijk om kilometer te kunnen stappen zonder auto’s naast je.

Na een 10 km komen we aan bij een strand, veel volk er blijkt een wedstrijd frisbee door te gaan.

De volgende 5 km verlopen langs het strand, voelt goed om terug eens met de blote voeten op het strand te stappen, en dan doemt er een rivier en een oude spoorweg brug op, ik vrees dat we geen andere keus hebben dan deze te nemen.

Ja, ik zei inderdaad ik vrees, gezien ik wat hoogtevrees heb maar ook wel een bruggenvrees, is deze brug een hele opgave voor mij, normale mensen stappen er in 3 minuten over, ik had toch een kwartier nodig…. Na het trillen op de benen eerst wat proberen tot rust te komen en dan langzaam op elke trainbils stappen, proberen niet naar het gekraak te luisteren, niet te kijken naar de openingen en onderliggende diepte, al tellend en tegen mezelf pratend en hevig zwetend is het me gelukt, er was geen andere optie (tenzij een omweg van 10 km). Als je op een avontuurlijke tocht gaat moet je nu en dan eens je grenzen verleggen.

Daarna is er de 132 en de 132 en de 132, niet veel te zien. In de herberg waar we wouden overnachten was er geen plaats meer, volzet wegens een feest, dus moeten we vandaag bijna 40 km afleggen en wordt het nog een keer een beetje liften.

Het duurt bijna 4km stappen als er een koppel stopt, ze zetten ons af aan de herberg. We logeren in Pointe Saint Pierre, met een super mooi zicht op de baai.

Super zichten zien we, op wat voorbij is – waar we geweest zijn, de vuurtoren bij het einde van de wereld.

Zicht op wat nog moet komen, het eindpunt van onze trektocht Percé, wat we morgen zullen bereiken, nog geen eindpunt van onze reis, we hebben nog een maand te goed.

Zicht op “l’Ilse platte” en een rustig strand waar we nog even verpozen.

Eten kunnen we niet in ons motel, maar op 1,2 km is er een “casse croûte” waar we een hamburger kunnen eten.

Nog een laatste zicht op “la tête d’indien”, over x-aantal jaar als de zee de rotsen verder ingenomen heeft zal je dit niet meer zien.