Deze ochtend werden we door ons gastgezin verwend met een overheerlijk ontbijt, pannenkoeken met esdoornsiroop en frambozen, overheerlijk om dit met een kopje koffie te verorberen.

Rond 9u gaan we op pad naar Saint Fabien, de kamer is gereserveerd dus we hebben alle tijd.

De etappe loopt langs een geasfalteerde weg, maar met super mooie uitzichten, rivieren, akkers en weilanden met bloemen.

Als we boven op heuvel achterom kijken zien we de lac’s in de verte liggen.

Voortdurend wordend we getrakteerd met mooie vergezichten.

We komen ons gastgezin onderweg nog tegen, ze doen nog de laatste boodschappen voor ze vandaag op reis vertrekken.

Plots wordt het mooie zicht verpest door hoogspanningsmasten, is dit wat ons binnen een paar jaar in Veldegem en omstreken ook te wachten staat, ik hoop van niet.

Iets verder zien we het dorp saint fabien al liggen met op de achtergrond de rivier saint Lawrence.

Net voor het dorp houden we een lunchpauze aan – of in de rivier, zalig om de voeten af te koelen.

Rond 14 uur zijn we na 17,5 km op bestemming, de gite gaat pas open om 16 uur, dus kopen we een ijsje en drankje en verorberen dit in de tuin van de gite.

De kamer, hoe zal ik die omschrijven, alles is aanwezig : bed, handdoeken lavabo, douche , toilet,… Alleen is de inplanting en uitvoering van sommige zaken nogal “vreemd” de houten schuifdeur van het toilet kan van buiten niet dicht, dus lossen we dat op met er een rugzak tegen te zetten, daar het bed er op 40 cm van staat is het zicht van het toilet niet het leukste, zonder over de geur te spreken. Als je op het toilet zit je met de knieën tegen de deur, wie groot is zal de deur moeten openlaten. De toiletten die we vorig jaar in Ghana bouwden waren toch beter ontworpen.

Rond 9u gaan we op pad naar Saint Fabien, de kamer is gereserveerd dus we hebben alle tijd.

De etappe loopt langs een geasfalteerde weg, maar met super mooie uitzichten, rivieren, akkers en weilanden met bloemen.

Als we boven op heuvel achterom kijken zien we de lac’s in de verte liggen.

Voortdurend wordend we getrakteerd met mooie vergezichten.

%%%FOTO4%% %

We komen ons gastgezin onderweg nog tegen, ze doen nog de laatste boodschappen voor ze vandaag op reis vertrekken.

Plots wordt het mooie zicht verpest door hoogspanningsmasten, is dit wat ons binnen een paar jaar in Veldegem en omstreken ook te wachten staat, ik hoop van niet.

Iets verder zien we het dorp saint fabien al liggen met op de achtergrond de rivier saint Lawrence.

Net voor het dorp houden we een lunchpauze aan – of in de rivier, zalig om de voeten af te koelen.

Rond 14 uur zijn we na 17,5 km op bestemming, de gite gaat pas open om 16 uur, dus kopen we een ijsje en drankje en verorberen dit in de tuin van de gite.

De kamer, hoe zal ik die omschrijven, alles is aanwezig : bed, handdoeken lavabo, douche , toilet,… Alleen is de inplanting en uitvoering van sommige zaken nogal “vreemd” de houten schuifdeur van het toilet kan van buiten niet dicht, dus lossen we dat op met er een rugzak tegen te zetten, daar het bed er op 40 cm van staat is het zicht van het toilet niet het leukste, zonder over de geur te spreken. Als je op het toilet zit je met de knieën tegen de deur, wie groot is zal de deur moeten openlaten. De toiletten die we vorig jaar in Ghana bouwden waren toch beter ontworpen.

Vandaag volgen we niet de route volgens de gids, maar hebben onze eigen route uitgestippeld daar we logeren in een dorpje op 6km van de route. 

'S morgens is er een lekker ontbijt voorzien, alles staat klaar of zit in de frigo.

We verlaten het dorpje Trois Pistoles met zijn kerk met 5 klokkentorens.

Vanwaar de naam Trois Pistoles, een zeeman zou een zilveren beker in de rivier laten vallen hebben, die de waarde had van 3 pistolen.

We stappen terug het binnenland in dat licht heuvelachtig is, mooie landschappen en vergezichten, rustige onverharde wegen.

De voorbije dagen hebben we al veel geluk gehad, ook met het weer, dus moeten we een keer betalen, na een uur begint het te regenen. Hoes over de rugzak, regenjas aan en verder stappen.

Na anderhalf uur is het over met regenen, ook tijd om een pauze te nemen maar in het bos is er geen droge plaats of een zitbank.

Wat verder komen we bij de “lac saint Mathieu”, ook daar geen zitplaatsen aan het water, jawel veel maar allemaal privé.

Uiteindelijk zien we een man bij zijn vakantiehuisje en we vragen of er ergens een pick-nick plaats is, het is ondertussen al middag. Neen dat is er niet, alles is privé, maar als je niets achterlaat mag je wel onze aanlegsteiger gebruiken.

De perfecte plek om wat uit te rusten en onze pick-nick te verorberen, brood – kaas en komkommer.

Er rest ons nog 6km te stappen, ietsje verder zien we terug de donkere regenwolken verschijnen, en ja de laatste kilometers mogen we nog eens in de regen stappen.

We logeren vandaag bij Lise en Denez, 2 mensen die we van haar noch pluimen kennen. Eergisteren werden we onderweg aangesproken door een man, en via hen kregen we dit adresje. Het zijn super vriendelijke, schatten van mensen. We worden hartelijk onthaald, mogen ’s avonds samen met hen en hun 2 kleindochters die op vakantie zijn mee-eten, wij zorgen voor de wijn. Ze ontvangen zomaar 2 wildvreemden in hun huis, dit is de camino, heerlijk.

Na het eten en de gezellige babbel, gaan we (neen rijden we) naar saint simon voor een magnifieke zonsondergang.

Ze tonen ons ook nog het meer en de skipistes. Om 22 uur ben ik al doodmoe, buiten leven en stappen zorgt voor een goede nachtrust, dus zoals op de camino vroeg naar bed.

Gisteren bood onze gastheer al aan om ons met de auto naar daar te brengen, deze ochtend nog eens, zijn jullie heel zeker dat je wilt stappen, het stappen is hier absoluut nog niet ingeburgerd, nu en dan worden we als curiositeiten aanzien.

Na een ontbijtje van yoghurt en toast gaan we op pad.

Na welgeteld 250 m worden we aangesproken door een man die op zijn terras staat : stappers, waar gaan jullie naartoe, waar komen jullie vandaan, heb je al ontbeten… hij en zijn vrouw blijken ook stappers te zijn en hebben ook al de camino naar santiago gestapt, in september gaan ze terug. Een kopje koffie kunnen we niet weigeren. We vertellen onze plannen, waar we vanavond slapen en morgen plannen naar toe te gaan als we er een overnachting vinden. De dame neemt onmiddellijk de telefoon en belt een vriendin die daar woont, we krijgen een slaapplaats aangeboden in haar huis. Heerlijk, het camino gevoel is terug !!! De onverwachte ontmoetingen, de spontane gastvrijheid, ook hier leeft de camino.

Na een uurtje gezellig praten, vertrekken we opnieuw, het is dan al 9u15.

Het traject vandaag loopt gedeeltelijk meer het binnenland in, en we krijgen uiteindelijk ook wat we verwachtten, waar we al een week op hoopten, een rustige onverharde weg, yes dit is een camino.

We volgen een spoorweg, stappen langs mooie velden en akkers. Een rustige weg, bijna geen auto’s, heerlijk, dit is waarvoor we hier zijn.

We komen 2 joggers tegen die ons ook aanspreken, het zijn ook wandelaars, ze hebben ook al de camino naar santiago gestapt.

De spoorweg wordt niet veel gebruikt, slechts om de 3 dagen is er een trein, we zien een goederentrein passeren, 70 wagons geeft hij mee.

Na 14 km moeten we de doorsteek maken tussen het binnenland en de rivier, dus een stukje van ongeveer 4km langs de drukke weg, dat overleven we vandaag wel. Plots stopt er een auto, een jonge gast met zijn hond en de kajak op het dak van de auto vraagt of we een lift willen, tja waarom niet, laat ons die 3km grote weg maar overslaan.

We lunchen aan de rivier, brood met vlees – kaas – tomaat, gezond en lekker.

De rivier veranderd zienderogend, in een klein uur tijd stijgt het water enorm

Na de lunch – pick nick rest ons nog een 6km te stappen, weerom langs mooie onverharde wegen.

De vlag van Québec siert het landschap.

Iets na 3 uur komen we aan in Trois-Pistoles, we hebben dan 26,3 km afgelegd, waarvan ongeveer 3 niet zelf gestapt.

Dan zijn er nog de klassieke taken te doen, douchen, kledij wassen, inkopen doen, en vooral genieten.

Dit was een super mooie dag, prachtige paden, inspirerende onverwachte mooie ontmoetingen. Dit is de camino, het hoeft niet op weg naar santiago te zijn, het is de manier van stappen – reizen, de ontmoetingen, de spontane gastvrijheid, het onderweg zijn met de rugzak en alle ballast letterlijk en figuurlijk achterlaten, heerlijk !!!!

Als we de sleutel van onze chalet afgeven, krijgen we nog een kopje koffie, met een origineel kannetje melk, recht van de koe, het smaakt.

De eerste 1,4 km hebben we voor de eerste keer het geluk om op een echte sentier, onverhard wandelpad te mogen stappen met een mooi zicht op de rivier en een oude vuurtoren.

En daarna naar dagelijkse gewoonte een stuk “route verte op de 132” na 10 km liften we opnieuw, een koppel neemt ons mee tot in rivière du loup. Wat ons opvalt is dat de mensen die lifters meenemen allen zelf op reis zijn of al veel gereisd hebben, en meestal hebben ze ook een link met Europa. De man is afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk maar woont al meer dan 20 jaar in canada.

We stappen terug een stuk tot we een lift krijgen van een man die met bijna zijn hele hebben en houden op reis is, een paar zakken worden in de kajak boven op de auto gestoken zodat wij nog net genoeg plaats hebben om erbij te kunnen, de rugzakken op de schoot.

Liften is ook een avontuur, je ontmoet bijzondere mensen en komt onverwachte dingen tegen.

Rond de middag zijn we al op onze bestemming, we pick-nicken aan de rivier, onmogelijk om te zwemmen want het is laagtij.

Via Airbnb hebben we een kamer gevonden, de eigenaar verhuurt verschillende kamers, en is een, hoe zal ik het omschrijving, een alternatieve nogal special man, maar hij is vriendelijk en alles is er proper.

Morgen hebben we een kamer gevonden op wandelbare afstand en de route zou in principe ook nog meevallen, benieuwd wat het zal worden.

Na een koffie en afscheid van ons gastgezin vertrekken we rond 8u.

Het eerste stuk kunnen we langs het strand stappen, de rivier is hier eerder een zee met strand, absoluut niet te vergelijken met de smalle rivieren in België.

Langs het strand kunnen we in de schaduw stappen, maar na een half uur loop ik reeds te zweten, de vochtigheid is enorm. Ik zweet absoluut niet snel, het spreekwoord “luiaards zweet is snel gereed” is bij mij niet van toepassing, maar met zo’n vochtigheid voelt het aan alsof we in een sauna aan het stappen zijn.

Het uitzicht is super mooi en doet het zweten vergeten.

Net voor saint vallier moeten we terug een kort stuk de grote weg (route 132) volgen, gelukkig niet te lang en via het strand geraken we in het dorp. Perfect om er een pauze te nemen en iets te drinken, er staan al een 9km op de teller.

Tot in Berthier moeten we terug de grote weg, route 132, volgen. In deze streek zijn er weinig tot geen echte wandelpaden, de komende km’s moeten we nog heel veel de grote weg volgen. Dit hadden we niet verwacht, er is niets leuks aan, een zengende hitte, de hitte van de asfalt straalt op ons af, geen schaduw, de auto’s razen langs ons voorbij, een zicht op de rivier hebben we niet, de weg lijkt en is eindeloos lang, met andere woorden het is stappen om te stappen zonder genieten.

We zijn naar hier gekomen om te stappen maar vooral om ervan te genieten, we zien het niet zitten om nog dagen aan een stuk op zo’n weg te stappen, verder op het traject zou het mooier zijn. De beslissing is snel genomen, we doen het op de manier dat wij willen en gaan een stukje liften. Het is lang geleden dat ik dit nog deed, in mijn jonge jaren heb ik het vaak gedaan. Ook liften is hier niet eenvoudig, we zijn bijna 4 km verder als ook de donkere onweerswolken verschijnen, en niemand die stopt voor 2 sympathieke vriendelijke dames, hoe kan dit 😉. Nog een km verder voelen we de eerste regendruppels, en dan hebben we uiteindelijk geluk, een vriendelijke man geeft ons een lift.

Hij is super vriendelijk en wil ons verder afzetten dan hij eigenlijk moet zijn, we stoppen in Saint Jean Port Joli. Een lange etappe rond de 70km, we hebben toch zelf ook wel 15 km gestapt.

Is dit nu vals spelen of niet, wij hebben er geen spijt van, voor ons is het niet vals spelen, het is absoluut niet uit luiheid dat we gelift hebben. We doen het op onze manier en dat is vooral er van genieten, we gaan nog genoeg km stappen de komende maanden en dan liefst langs mooie wegen en plaatsen.

En het liften op zich is ook een leuk avontuur.

Als we aankomen is het nog zwaar aan het regenen, we schuilen nog even in de kerk.

In de jeugdherberg is er nog plaats in de dortoir (slaapzaal), net zoals op de camino.

Na een verkwikkende douche hebben we alle tijd om het dorp te bezoeken, een mooie haven, typisch huizen en er is ook een lokale brouwerij met heerlijke bieren die we degusteren.

Op de pier zien we een mooie compostella schelp, het blijft ons achtervolgen.

Met de avondzon krijgen we mooie zichten op de rivier.

%%%FOTO6%

De dag verliep anders dan gedacht, maar werd toch weer mooi, doe de dingen volgens je aanvoelen – volgens je eigen goeddunken, durf veranderen, en het blijft genieten.

Deze ochtend worden we door “oom en tante” met de auto naar ons vertrekpunt gebracht, Levis op de zuidelijke oever (of rechteroever) van de rivier.

Op zich zou de route makkelijk moeten te vinden zijn, de rivier stroomafwaarts volgen, hij is breed genoeg dat je er niet naast kan kijken.

Op de noordelijke oever is québec, we gaan dit pas na onze tocht bezoeken, in september is het minder druk dan nu.

Gepakt met de rugzak vertrekken we gezwind, de eerste 6 km volgen we een mooi fiets – en wandelpad, “ la route verte “

Na een korte pauze, want is het hier heet, vervolgen we onze weg.

De mooie fietsroute veranderd in een drukke weg, de 132. Blijkt dat ze dit hier ook nog de route verte noemen, waarom begrijpen we niet.

Het wordt heter en heter, het sauna gevoel begint al, het zweet verschijnt.

’s Middags nemen we een pauze in Beaumont, we hebben dat al een 15km op de teller staan.

Er is daar niet veel te zien, bij het benzine station is er een winkel waar we een lunch kunnen kopen, die we in de schaduw van een boom opeten, te beginnen met een ijsje voor het helemaal smelt.

Na de lunch nog een 10 km te gaan, terug langs een hete lange weg, geen bochten, veel verkeer, geen schaduw, een hitte om U tegen te zeggen, de rivier zien we maar nu en dan heel in de verte. We dachten de hittegolf van Europa te ontvluchten, blijkbaar zat die in onze valies, en krijgen we er hier ook een op onze nek, temperaturen van om en bij de 37 gr.

Uiteindelijk komen we rond 15 u na, 25,39 km en kletsnat van het zweet en moe aan op onze bestemming, saint michel de bellechasse.

We logeren bij de mensen die de gids voor deze trektocht maakten, super vriendelijke mensen.

Na een verkwikkende douche, nog even naar de rivier met een mooi klein strandje.

We kopen wat worst voor op de barbecue en groeten en eten dit samen met ons gastgezin. Ze geven ons nog veel tips voor het vervolg van onze tocht, gelukkig horen we ook dat het slechts in het begin is dat we de saaie hoofdweg moeten volgen. Blijkbaar zijn we ook wel pioniers, de route is nog niet zo gekend.

Morgen wordt het 39 graden, dus een korte etappe.