Deze ochtend nog afscheid genomen van onze supervriendelijke gastheer Michel. We verbleven er 4 nachten, waren de enige gasten in zijn huis en mochten bij aankomst de kamer zelf kiezen. We werden getrakteerd op een flesje wijn, kregen een kopje koffie en deze ochtend was hij speciaal vroeg opgestaan voor ons. Toen we gingen vertrekken om in de supermarkt nog een kopje koffie te drinken, bleek dat hij al op was en koffie voor ons gezet had. De mensen zijn hier echt wel heel gastvrij, we hebben heel veel logies via airbnb gereserveerd en je komt echt wel bij vriendelijke mensen terecht, ze stellen hun hele huis ter beschikkingen en voorzien je van al het nodige.

Om 8u10 hebben we een bus naar Pointe a la croix, daarna nog 3km stappen naar Campbellton. We reizen met Orléans express, een van de maatschappijen die lange afstandsreizen organiseert, te vergelijken met de Flix-bus bij ons. De bus is blijkbaar ook de pakjesdienst, overal waar passagiers kunnen opstappen worden ook pakjes opgehaald en afgeleverd. In een uitgestrekt land als Canada is dit een goede oplossing, wij zijn in ons klein Belgen land behoorlijk verwend van alle luxe en leveringen aan de deur.

We rijden bijna de hele tijd langs de kust, ik die nogal een goede slaper ben en normaal ook in de bus slaap, blijf nu toch wakker om van het uitzicht te genieten.

Het valt ons op dat de bus bij elke spoorovergang stopt, goed kijkt of er geen trein komt en dan pas oversteekt, alle auto’s en andere voertuigen rijden zonder stoppen door. Na navraag bij onze gastheer vandaag blijkt dat de wet voorschrijft dat bussen en vrachtwagens die benzine of ontvlambare stoffen vervoeren verplicht zijn om te stoppen, doen ze dit niet wordt hun vergunningen of rijbewijs ingetrokken.

We zullen om 13u arriveren, normaal kunnen we pas om 15 u inchecken in ons logement, maar het is ok als we vroeger aankomen.

Oeps we hadden er geen rekening mee gehouden dat in New Brunswick het een uur later is, dus komen we pas om 14u30 aan in onze b&b, een uur later dan fezegd. De gastheer is ook hier super vriendelijk, we zijn terug de enige gasten vandaag (het hoogseizoen is voorbij) en mogen zelfs elk een kamer kiezen voor dezelfde prijs, al hebben we er maar één gereserveerd. Wat een luxe en service.

In de namiddag beklimmen we de lokale berg : mountain sugarloaf, 242 m hoog, met een mooi uitzicht over het dorp.

Nog wat inkopen doen, de toiletzak is na een maand veel lichter en dient aangevuld te worden, in de Dollarama kopen we nog eens onze favoriete snoepjes, zwarte drop njam njam…. Eten en relaxen op het terras in onze B&B.

Morgen trekken we verder, hoe en waarnaartoe horen jullie wel, zal voor mij ook een beetje een verrassing zijn.

En nog even voor de goede orde, misschien hebben sommigen de indruk gekregen dat deze tocht niet altijd zo leuk was, of dat de overnachtingen niet altijd ok waren. Dit klopt zeker niet, ik heb ervan genoten, ik gaf wel wat commentaar maar dan wel op mijn manier met een kwinkslag, mogelijks vertaalt “Google translate” niet alles zo goed wat een verkeerde indruk kan geven.

Wie op deze manier reist weet dat het niet altijd luxe is, die heb ik ook niet nodig en verwacht ik niet integendeel veel luxe zegt me niets, eens weinig te eten hebben of een raar ineen geflanste maaltijd, een motel zonder drinkbaar water, het hoort allemaal bij het avontuur, het maakt het bijzonder en afwisselend er gebeurt altijd wel iets. Ook de “132” was niet zo erg, ok vooraf hadden we gedacht dat we bijna altijd langs wandelpaden zouden stappen, maar eens we doorhadden dat dit niet zo was, zagen we er ook wel het grappige van in, we breiden er een mouw aan,… en na een paar dagen waren we gewoon aan de weg en vonden hem ook leuk en bijzonder. Het was trouwens absoluut niet heel de tijd langs deze weg.

Dus wie de indruk heeft dat ik er niet zo van genoten heb, of veel opmerkingen had, of klaagde…. Neen, je mag gerust zijn, ik heb er wel met volle teugen van genoten, al de rare of bijzondere dingen vond ik leuk ik heb ze niet verbloemd en op mijn manier verteld …

Percé is een in levendige stadje, heel veel restaurantjes, winkels, een strand, esplanade of dijk om te flaneren, steeds wel iets te doen of te beleven.

De eerste dag hebben we de “bergen” verkend, men spreekt hier effectief over bergen, een 340 m hoog, als inwoner van een vlak land begrijp ik dit perfect.

Schitterende wandelingen door het bos met diverse sublieme zichten, heiligenbeelden op de top en bij de lokale grot.

De 2e dag zijn we naar het eiland Bonaventure geweest, eerst een boottochtje van een uur rond de rots van Percé en rond het eiland. Op het eiland hebben we de tijd genomen om alle wandelpaden te er ik doen. Uiteraard hebben we ook deed kolonie “jan van genten” gezien. De vogels verblijven hier vanaf de lente tot de herfst om te broeden, het is de 2e grootste kolonie ter wereld (de grootste is in Schotland) 100.000’en vogels zijn er te bewonderen. Zalig om te zien, je kan er uren naar kijken. De stank en het lawaai dat ze maken nemen we er graag bij.

We werden nu en dan ook nog vergast door een paar zeehondjes in het water.

De 3e dag nog wat gekuierd door het dorp, een paar wandelingetje, en ja ook een beetje langs onze geliefde 132. In de namiddag behoorlijk wat regen, dus ideaal om te relaxen met een boek – sudoku’s….

Morgen een tocht met de bus richting New Brunswick.

Percé, is bereikt.

In het motel nuttigen we een voedzaam ontbijt om de dag te doorkomen. Nog voor 8u zijn we op pad.

Reeds bij ons vertrek en gedurende de hele dag zien we in de verte ons einddoel liggen, Percé met zijn wereldberoemde rots. Ze komt steeds dichter en dichter, neen ze blijft staan, wij naderen.

En dan is er net als gisteren weer een oude spoorwegbrug die we over moeten, mijn knieën beginnen al van ver te beven…

Deze keer is er aan de rand een pad gemaakt, je moet niet meer op de trainbils stappen en ziet minder de onderliggende diepte, tja aan de rand stappen is niet echt beter voor mij.

Als een bang hondje stap ik de brug over, geleid door de rugzak voor mij die ik stevig vastpak… ik zal het nooit leren vrees ik, ik weet dat dit dwaas is - klinkt, ik weet dat er niets kan gebeuren en toch ben ik ontzettend bang, moeilijk uit te leggen aan iemand die deze angst – fobie niet heeft , ik ben soms ook boos op mezelf hiervoor, waarom ben je bange schijterd ….

Een 8 tal km stappen we langs het strand en in het water, lekkere afkoeling, en ik vind het heerlijk om met de blote voeten in het water en op het strand te stappen, dat de kiezels soms wat pijn doen aan de blote voeten neem ik er graag bij, zie het als een voetmassage.

Na het strand nog een 8 km langs onze vertrouwde “132”, heuvel op en af.

En neen de “132” is niet zo verschrikkelijk, we zijn ermee vertrouwd geraakt en gaan hem zelfs missen.

Mijn gps is aan het aftellen, minder dan 4km nog te gaan.

Uiteindelijk doemt Percé op, wat een immens mooi zicht.

Na 24 km stappen arriveren we.

De totale tocht was ongeveer 830 km lang, de eerlijkheid gebied me om erbij te zeggen dat we ongeveer een 175 km gelift hebben, dus toch wel een 650 km zelf gestapt, niet slecht als ik het zelf mag zeggen.

Deze “camino” is niet hetzelfde als de camino naar Santiago, er zijn heel weinig tot geen andere stappers, het is pionierswerk, zoeken van overnachtingen – de mooiste routes – eten…. En toch leeft de spirit van de camino hier ook, je wordt aangesproken, geïnviteerd voor een kopje koffie een praatje , mensen stoppen om spontaan hulp te bieden,…

Maar ook deze Camino, een manier van reizen, alles even achter je laten, wat je nodig hebt op de rug dragen, leven van dag tot dag niet veel vooruit plannen, aanpassen aan de omstandigheden – de mogelijkheden – voorzieningen… , maar vooral de trage manier van reizen, je ziet zoveel meer, neemt veel meer op,…. Het is een deugdzame manier van reizen, je komt tot rust en beseft wat echt belangrijk is, alle luxe hebben we niet nodig.

Het is een ongeneeslijk virus, eens gedaan wil je er meer stappen, waar speelt geen rol.

In de late namiddag nog een korte wandeling en aanschouwen we de wereldberoemde rots van Percé.

We verblijven 3 dagen in Percé, tijd genoeg om alles te bezoeken en wat uit te rusten.