Vanuit het motel kunnen we via een paadje afdalen naar het strand, het neemt heel veel tijd in beslag, het stond er opnieuw vol van de frambozen dus nog een 2e ontbijtje verorberen onderweg.

We kunnen een 4 kilometer langs de kust stappen, het is een beetje een hindernissen parcours, geen zandstrand maar wel keien en rotsblokken, voor ons heerlijk om te stappen.

Plots horen en zien we een paar zeehondjes, ze vergezellen ons in de verte tot we terug de “132” mogen volgen.

Na een paar kilometer zien we op de gps een alternatief pad, we beslissen dit te volgen en een stukje (4 km) door het bos te gaan, dit is een stukje van “de sentier internationale des appalaches”.

Het was geen zondagse boswandeling, steil omhoog, soms nogal modderig en dus glad, paadjes soms ver te zoeken, over of rond omgewaaide bomen stappen, leuke brugjes over de rivier, op de heel steile stukken was er een touw voorzien om je wat omhoog te trekken of voor een veilige afdaling. Best wel een avontuurlijke wandeling, heel warm ook een echte sauna, maar tof om te doen.

Het werden lange 4km, we deden er uiteindelijk 2 uur over, en het is niet dat we trage stappers zijn, of nog nooit een helling of berg beklommen hadden.

Op het einde kunnen we heerlijk afkoelen in een riviertje en het is ook tijd en nodig om de magen wat te vullen.

De rest van de etappe verloopt langs de “132”, het is snikheet en we proberen om wat in de weinige schaduw te stappen.

Rond 16u30 arriveren we aan ons logement “motel des ancêtres” er staan 25 km op de teller.

Er is een mooi zicht op het dorp.

Onze dagelijkse karweien lopen hier en daar wat in het honderd, of komt het door de naam van het motel.

We maken voor een keertje gebruik van de wasmachine en droogkast en wassen al onze kleren op de aanpalende camping. Het neemt wat tijd in beslag om de machines aan de praat te krijgen maar uiteindelijk lukt het wel. De wachttijd vullen we onder andere met om het snelst een puzzel te maken, tja je moet je met iets bezig houden….

Er is nog een extra karwei, water koken want het water blijkt hier niet drinkbaar te zijn, we hebben er toch wat nodig tijdens een warme stapdag.

In het motel kunnen we een diepvries pizza kopen, nu nog proberen op te warmen, in het onthaal staat een oventje, eerste poging op de rooster is niet zo geslaagd, alles loopt wat uit, uiteindelijk vinden ze een plaat die net in de oven past (toch als we die niet helemaal dicht doen). De pizza, hij lijkt niet zo smakelijk, maar als je honger hebt smaakt alles. Ons dessert, elk een halve reep Mars, meer hadden ze niet meer in het motel, en wij ook niets meer in de rugzak, bij reservering hadden ze ons gezegd dat we ter plaatse wel iets konden kopen, enkel wisten we niet dat het bitter weinig zou zijn. Gelukkig is er morgen op 9km opnieuw een winkel te vinden.

Na een uurtje stappen is er nabij een meertje, is het nu 400 km of 400 m van de route, ik begin de afstanden wat door elkaar te halen of is mijn frans met haar op die me parten speelt, doet er niet toe, we gaan een kijkje nemen en het is de moeite waard.

Het nadeel van een meer is dat er muggen zitten, na het ommetje heb ik toch al snel meer dan 5 beten, maar het was ook al 4 dagen geleden dat ik er nog had, het valt best wel mee.

Onderweg vinden we overal wilde frambozen langs de weg, dat vertraagt ons veel maar zo hebben we nog een extra maaltijd of gezond snoepje, niet enkel de Veldegemse frambozen zijn lekker, de canadese smaken ons goed.

Naar goede gewoonte stappen we uren langs onze vertrouwden “132”

Hier en daar zijn werkzaamheden aan de gang, we vinden iets dat kan doorgaan voor een spiegel, de selfie lijkt wel onder water genomen.

Eén kort stukje kunnen we een zijweg nemen van dex"132", ik zie een mooi bird boven een deur van een huis en neem er een foto van, de eigenaar komt naar buiten en we praten wat, hij is Amerikaan zijn vrouw Française, ze zit net in bad. Als we verder gaan roept hij ons plots terug, zijn vrouw wil ook nog een praatje met ons doen. We worden in hun huis uitgenodigd, krijgen een drankje en moeten onze verhalen vertellen. Blijkt dat de vrouw er al lang van droomt om naar compostella te stappen of een stukje van de camino wil doen, na onze verhalen doet ze het misschien wel. 

Compostella is hier in canada heel geliefd... 

In Cloridorme kunnen we uiteindelijk iets eten, het is door de vele ommetjes, babbels en “plukpauzes” al een stuk na de middag. Een typische Poutine met garnalen smaakt heerlijk. Iets verder staat er een gedenkteken voor de gesneuvelden van de oorlog.

We doen er nog inkopen voor de komende dagen, morgen komen we niets tegen om te eten of eten te kopen, en er rest ons dan nog een 7km.

Plots stopt er een auto, het is de eigenaar van het motel waar we vandaag logeren, hij vraagt of we een lift willen, toch niet, we hebben nog genoeg energie en het is een mooie dag om te stappen.

Eindbestemming is Saint Yvon, na uiteindelijk toch een 23 km komen we aan.

De dagelijkse karweitjes, douchen, de was, overnachtingen voor de komende dagen zoeken…. En het is al snel avond.

We zetten geen wekker, onder de warme dekens is het lekker warm, het is bijna 8 uur als we wakker zijn, het lijkt wel een luxe vakantie ipv een pelgrimstocht. Ons ontbijt bestaat uit het restje yoghurt, wat brood en een warme chocolademelk.

Vandaag mogen we de heuvels trotseren, en terug de hele etappe langs de “132”, gezien het hier minder druk is valt dit goed mee. De zon schijnt en het is behoorlijk warm. Tja zoals we gisteren al zagen mogen we de heuvels op en af, weinig vlak vandaag, maar wel mooie vergezichten.

Er zijn weinig “mooie” plaatsen om een pauze te nemen, dus stoppen we nu en dan gewoon langs de graskant en verorberen wat ons nog rest van eten, wat wortels en droog brood.

Uiteindelijk dalen we terug af en zien Grand Vallée opdoemen, hier moeten we inkopen doen voor ons eten voor deze avond want daar is er niets.

In het dorp is een mooie houten overdekte brug, een knap staaltje vakmanschap.

Overal in het dorp zijn er cowboys te zien, nog een overblijfsel van de voorbije feesten.

Nog 7 km te gaan maar eerst wat energie opdoen met een ijsje van esdoornsiroop.

Iets na 16 uur arriveren we, er staan 27,6 km op de teller en 623 hoogtemeters.

Een verkwikkende douche, de dagelijkse handwas en een plekje zoeken om alles te drogen. Het weer veranderd hier heel vaak, na de middag hadden we mist en s avonds is het koud en kil, dus droogt de was niet zo goed buiten en moeten we een plekje in de kamer zoeken. We zijn dat ondertussen gewoon, en trekken ons plan, we gebruiken alles wat voor handen is en hebben een handig mini waslijntje mee. een paar voorbeelden :

ons diner : aardappelen in de microgolf, hesp, komkommer en champignons, afgewerkt met kruiden en sausen die we in onze gite vinden. Dessert hadden we niet gekocht, maar een kopje chocolademelk kunnen we hier wel maken, perfect na een lange dag stappen. 

In het dorp nemen we lekker ontbijt, spek met eieren en koffie, we moeten ons niet haasten, we zullen wel ergens een goede ziel vinden die ons een stukje wil meenemen.

Onze manier van liften is stappen en als er een auto aankomt steken we de duim op, het is niet dat we lui zijn en blijven staan tot er iemand stopt. Nu de “132” wat rustiger geworden is, is dat een nadeel bij het liften, minder auto’s is minder kans op een lift, en meer stappen.

Uiteindelijk stopt er een jonge dame op weg naar haar weg, we kunnen een 20km mee.

Terug wat stappen tot er een grasgroene jeep stopt voor ons, het is een Italiaans koppel die hier op reis is.

We laten ons een 6-tal km voor onze eindbestemming afzetten om toch nog te kunnen stappen.

Nu we al een aantal keer gelift hebben beginnen we een beeld te krijgen van de mensen die lifters meenemen, het zijn vrij vaak jonge mensen, meestal hebben ze ook al veel gereisd, of zijn ze op dit moment op reis. Soms stopt er een koppel, maar heel vaak zijn het personen die alleen onderweg zijn. Wat ook opvalt is dat er al vaak dames stoppen.

En dan is de vraag, zouden we zelf stoppen om een lifter mee te nemen ?? Zouden jullie een lifter meenemen??

Ik kan enkel voor mezelf spreken, in mijn “jonge jaren” stopte ik altijd voor lifters, zelfs als het midden in de nacht was, nu besef ik dat dit in deze tijd misschien niet meer zo verstandig of veilig is zeker als je alleen op pad bent. Lang geleden heb ik ook vaak gelift, als ik in het weekend van mijn studentenkot naar huis ging, liftte ik vaak van het station tot thuis.

In België zie je tegenwoordig niet veel lifters meer. Maar ja, nu ik zelf terug gelift heb zal ik in de toekomst ook lifters meenemen. Om eerlijk te zijn zal het uiteraard ook wel afhangen van hoe de lifter eruitziet, dat is misschien wel wat vooroordelen hebben, maar anderzijds ook op veilig spelen. Zal waarschijnlijk ook de reden zijn waarom er vaak dames voor ons stopten, dit was 25 jaar geleden ook zo, men vertelde me vaak ik heb gestopt omdat je een vrouw bent, voor een jongen of man zou ik niet stoppen. Dus we hebben nu toch een keertje een voordeel ten opzichte van de mannen 😉

Iets voor de middag zijn we in Sainte Madeleine, we drinken een koffie in een motel terwijl we zoeken naar overnachtingen voor de komende dagen. De etappes plannen neemt best wel veel tijd in beslag, op stapafstand hebben we voor de komende 2 dagen een overnachting gevonden.

Nog een 6km te gaan naar ons motel, gelegen in Rivière Sainte Madeleine, een klein dorpje maar met heel mooie zichten, we zien de heuvels ( voor de belgen zijn het bergen) waar we morgen over moeten in de verte liggen. De rivier mondt uit in de Saint Laurent.

In de namiddag wandelen we langs het strand en de rivier, jaja weeral wandelen, er is niets anders te zien in het dorp, en we moeten toch wat kilometers hebben vandaag (het zijn er uiteindelijk toch bijna 20 geworden) en de zichten zijn adembenemend.

Wat lezen aan het strand en bij het vallen van de avond gaan we terug naar het motel.

’s avonds in het motel is het behoorlijk koud, het lijkt of het binnen kouder is dan buiten. In het dorp is er geen bistro of dergelijke dus eten we geprepareerde couscous en yoghurt. Een hete deugddoende douche voor het slapen en om wat op te warmen.

Om 8 uur worden we vrijgelaten en eens we buiten in het daglicht komen straalt de zon ons tegemoet, de wind is gaan liggen, het beloofd een mooie dag te worden.

We hebben een etappe van meer dan 30 km voor de boeg, zo goed als volledig langs de 132, we zien wek hoe het meevalt, er is nog altijd plan B liften.

De eerste 4 km is het behoorlijk druk, de vrachtwagens razen voorbij maar gelukkig is er een brede grasstrook om op te stappen.

Voor de veiligheid stappen we achter de vangrail, we zouden graag heelhuids aankomen. Na verloop van tijd wordt de weg ook veel rustiger, het verkeer mindert en de vergezichten zijn adembenemend.

De zone achter de vangrail wordt smaller en smaller en verandert van een graszone in rotsachtige pad, we ploeteren nog wat verder.

Ietsje verder stappen we verder op de pechstrook, er is niet veel verkeer meer, de vrachtwagen wijken ver uit voor ons, en uiteraard stappen we aan de linkerkant van de weg zodat we het tegemoetkomend verkeer zien.

De haatverhouding met de 132 verandert langzaam in een liefdesverhouding, we beginnen die meer en meer te appreciëren.

Plots vinden we in de wegberm een fiets, overwoekerd door onkruid, om eens iets anders te doen dan stappen, bevrijden we de fiets en geven hem een mooi plaatsje in de berm.

In het dorpje Cap Au Renard, staat een mooie kapel, en er is een kantine met echte overheerlijke koffie, tijd voor een rustpauze.

Onderweg hou ik me wat bezig met het proberen te nemen van Selfies, naar het schijnt kijk ik dan meestal omhoog, tja iedereen heeft wel zijn vreemde gewoontes.

We komen nog een mooie vuurtoren tegen net voor we aan de laatste 7 km beginnen.

Na 32,8 km komen we rond 17:15 aan in Marsoui, we verblijven op de gemeentelijke camping, er is een gebouw met een aantal kamers, absoluut geen gevangenis deze keer.

Na een verkwikkende douche en handwas gedaan te hebben, gaan we eten in de enige bistro die het dorpje rijk is. Overheerlijk diner, ik eet een visbrochette, geserveerd zonder stokje en na bijna 33km kan er nog een dessertje bij.

Morgen wordt opnieuw een autostop etappe, de enige overnachtingsplek die we vonden ligt op ongeveer 65 km.

Verse fruitsla, spek met eieren, toast, zelf gebakken muffin met banaan en chocolade…. Het kan niet op.

Met een overvolle maag vertrekken we, de hele etappe kunnen we langs het strand stappen.

Zelfs een aantal km op de blote voeten tot er te veel stenen en rotsen liggen, onze voeten moeten nog efkes meegaan.

Stappen langs het strand hier is niet zoals langs de Belgische kust.

Kort voor de middag komen we aan in Sainte Anne Des Monts.

Achter de kust liggen de “bergen” toch voor de québécois, ik begrijp dat, ook voor de belgen zijn dit bergen, de hoogste bergen in Québec zijn bijna 2 keer zo hoog als het hoogste punt in België. Voor iemand die nabij wat men de echte bergen noemt woont, zijn dit maar heuveltjes.

Iets voorbij het dorpje ligt onze herberg, dus alle tijd om het dorp te verkennen, heel veel is er niet te zien. Nabij de kerk zien we een typische mobilhome, de grootte van een autobus met een auto er achter.

Op diverse plaatsen sieren houten beeldhouwwerken het dorp.

Iets na 2 u komen we aan bij onze herberg, we kunnen nog niet binnen, opent pas om 16u. We mogen onze rugzakken achterlaten en gaan alvast inkopen doen voor ons avondeten (en de aperitief).

Niet iedere herberg is van dezelfde kwaliteit, we verblijven in een oude school. Nu begrijp ik waarom ik niet graag naar school ging, het lijkt ons eerder een gevangenis.

We krijgen een 2-persoonscel in de kelder, er is een raampje maar te hoog om er door te kijken, en het onkruid staat tot halfweg het raam.

De gang is net zoals in de films over gevangenissen, er is een telefoon een paar banken en stoelen, en verder niets.

De kleur van de muren in de cellen en keuken is ook niet de mooiste.

Het is ons gelukt om uit de cel te ontsnappen om de zonsondergang te zien.

We zijn niet zo heel stout geweest en moeten maar een nachtje in de cel verblijven, morgen worden we vrijgelaten, of dat hopen we toch.

Bij het ontbijt spreken we wat medegasten aan om te horen waar ze naar toe gaan, we hebben geluk er zijn 2 Poolse broers die op weg zijn naar Percé, we mogen een stukje met hen meerijden. Ze zijn ook onderweg van Québec naar Percé, voor hen neemt het 3 dagen in beslag, voor ons zal het een 10-voud zijn.

Onderweg met de auto beseffen we dat we de juiste beslissing genomen hebben, we zien bijna nergens de rivier, de auto’s en vrachtwagens razen aan grote snelheid voorbij, we komen bijna geen dorpjes tegen waar je even kan verpozen of een rustigere weg kan nemen.

Aan de kerk van Cap Chat worden we afgezet, we bedanken de vriendelijke Poolse broers en hebben dan nog 5 km te gaan naar onze herberg.

Ja het wordt een relax dag, we dalen af naar de zee, steken de rivier over en relaxen op het strand.

Even wat historische info : wat weinigen weten, mezelf incluis, is dat er tijdens de 2e wereldoorlog ook gevochten is op de rivier Saint Laurent, we zien een reeks foto’s met uitleg. De Duitse U – boten hebben heel veel schepen die onderweg naar Londen waren met soldaten en materieel tot zinken gebracht. Er zijn in totaal 42000 Canadezen omgekomen tijdens de 2e wereldoorlog, in Canada en in Europa.

Wat lezen, sudoku’s invullen, kruiswoordpuzzels oplossen, wat indommelen, wat zonnen, en de uren vliegen voorbij.

%%%Het is laagtij dus kunnen we de laatste 4km naar de herberg via het strand afleggen.

Na een bocht krijgen we een schitterend zicht op de weg en heuvels die ons de komende dagen te wachten staan.

We logeren in auberge Micho, de eigenaar heeft de zaak van zijn ouders overgenomen en doet dit met hart en ziel. We vragen waar er een supermarkt is, die is op 3km, hij biedt ons direct aan om ons met de auto te brengen, super gastvrije man. Op de kamer hangt een bordje, is dit speciaal voor mij bedoeld 😉?

Vandaag geen zonsondergang, te veel wolken, maar wel een mooie maan.