Oma en opa, de eigenaars van de gite zijn al van leeftijd maar baten hun gite uit met hart en ziel, hebben een overheerlijk ontbijt voor ons klaar, ik mag zeggen het beste wat we tot nu toe gehad hebben (tja als we zelf voor ontbijt moeten zorgen zonder winkel in de buurt, is het soms water en brood of wat yoghurt, dus ieder ontbijt dat we niet zelf moeten ineen flansen is voor ons heerlijk, reizen zonder luxe leert je de kleine dingen te appreciëren). We beginnen met een glaasje fruitsap aan hun mooi gedekte tafel en krijgen dan hun “huispizza”, een broodje met kaas – tomaat – ui – spek afgebakken in de oven. Opa komt ons dan zoals een professional uitgedost in zijn kookschort en met zijn notitie boekje in de hand, vragen of we ei willen, hoe klaargemaakt, met of zonder spek ….. Twee spiegeleieren spek toast een schijfje appelsien en daarna nog pannenkoekjes met hun huisgemaakte esdoornsiroop, afgesmaakt met koffie. Een copieus ontbijt, wordt lastig om met een overvolle maag te stappen, ik kan hiermee voort tot de avond een lunch hoef ik niet.

Groot lekker ontbijt op grootmoeders wijze en een gezellige babbel met de andere gasten zorgt ervoor dat het bijna 9u is als we uiteindelijk vertrekken en we hebben een heel lange etappe voor de boeg, 20 km naar onze overnachtingsplaats maar we willen ook nog naar “het einde van de wereld en zijn vuurtoren” stappen dus dat is nog een 7,5 km heen en terug erbij.

Bij vertrek zien we de landtong die we vandaag gaan oversteken naar de zuidkant.

Heel veel schepen zijn destijds op de Saint Laurence rivier vergaan tijdens hevige stormen, ganse families vanuit Europa op weg naar een betere toekomst hebben het leven gelaten op zee. Op diverse plaatsen zijn herdenkingstekens voor hen aangebracht, het doet je stilstaan bij de harde tijd en omstandigheden die men toen trotseerde in de hoop een betere toekomst te vinden. Iedereen heeft wel ergens een ver of dichtbij familielid die destijds naar canada emigreerde. Het doet me denken aan de velen die op vandaag onderweg zijn naar Europa, België…. In de hoop er een (betere) toekomt te vinden. Wie zijn wij om hen te veroordelen, nog niet zo lang geleden deden vele Belgen en Europeanen dit ook…. Stof tot nadenken, en als je uren naeen stapt heb je er alle tijd voor.

We doorkruisen vandaag het park Forillon, heel mooi en gekend, er zijn behoorlijk veel andere wandelaars weliswaar dagjes wandelaars die met de auto komen en hier en daar een stuk wandelen. Heel veel van het traject loopt door het bos over onverharde wegen, hier en daar met een pittige klim.

Eens aan de zuidkant van de landtong zijn de zichten opnieuw adembenemend.

We maken een ommetje van 15 km om de vuurtoren en het einde van de wereld te zien. Een hele mooie wandeling, wel grappig om te zien, de laatste 4km moet iedereen te voet gaan, plots zien we veel toeristen. Er is een “fietspad “ en een wandelpad, dit laatste klimt en daalt vaak over smalle paadjes, enkel de “die-hards” nemen dit pad, veel rustiger dan het andere.

Op het uiterste einde van de landtong staat de vuurtoren, ze noemen dit hier ook wel “Finistère de Québec“ zoals in Spanje na santiago de compostella, mooie herinneringen.

Een extra 400 m kunnen er nog bij om “het einde van de wereld” te aanschouwen.

18 km op de teller, zo goed als niet gepauzeerd, reeds 13u30 en halfweg, het belooft een lange dag te worden, maar het is de moeite waard.

De laatste 10 km zijn terug een asfaltweg, een man op de fiets spreekt ons aan, moet je nog ver, jullie torsen zware rugzakken, hij woont wat verder en als we hem zien wil hij ons met de auto verder brengen. Een paar minuten later stopt er nog een auto, jullie zien er moe uit, kunnen we jullie een stukje een lift geven, ok we geven ons over en laten ons 3km verder naar de supermarkt brengen, we moeten nog inkopen doen voor ons avondmaal. De mensen zijn overvriendelijk en blijven wachten tot we onze inkopen gedaan hebben en zetten ons 2km verder aan onze Gîte af. Tja we kunnen al deze vriendelijke aanbiedingen niet blijven weigeren.

De etappe was uiteindelijk 36,6 km waarvan we er 31,6 zelf gestapt hebben, de hoogtemeters heb ik niet nagezien, maar bij de vuurtoren hadden we al 600 m geklommen, best een pittige dag.

Het is al bijna 18u als we in onze herberg aankomen, een voormalige school, en gelukkig deze keer lijkt ze niet op een gevangenis. We hebben een bed in de slaapzaal voor 8 personen, er verblijven nog een 3-tal andere gasten in de slaapzaal.

Na de douche en de was hebben we nog veel werk, onze trektocht zit er bijna op, mede door de plus – minus 150 à 175 km dat we al dan niet verplicht gelift hebben zijn we iets voor op schema, voor zover we dit al hadden. We hebben nu wat extra tijd om Gaspe en Percé te bezoeken en zullen er enkele dagen verblijven, en we gaan nog niet naar huis, we plannen nog om andere stukjes van Québec – canada te bezoeken, neen niet alles te voet, wat en hoe lees je verder wel.

We reserveren wat overnachtingen voor de komende dagen en doen een poging om ook transport te regelen.