Na het ontbijt vertrekken we rond kwart voor 9, de auto moet voor 10 uur teruggebracht worden, zoniet wordt er nog een extra dag aangerekend. Na het volgieten met benzine arriveren we mooi op tijd, papieren afhandelen en dan zijn we klaar om op onze eerste vlucht te wachten.

Het vliegtuig naar Montréal vertrekt om 14:50, maar we hebben geluk en mogen met een vroegere vlucht mee, dus moeten we in Québec minder lang wachten.

Een 2e vlucht naar Nice vertrekt om 18:45, veel wachttijd, ik dood die wat met het schrijven van mijn blog, kuieren in de luchthaven, lezen, mensen kijken, kruiswoordpuzzel invullen, …. En uiteraard neem ik nog een laatste Canadees biertje, symbolische naam Fin Du Monde, het is een heerlijk biertje, kan ook niet anders gezien het een Belgische touch heeft.

Het vliegtuig zit allesbehalve vol, eigenlijk wel zonde dat een groot vliegtuig zo’n lange afstand aflegt met slechts een 25% bezetting. Maar het voordeel was wel dat we na het opstijgen konden veranderen van plaats en 3 zetels per persoon konden inpalmen. Ideaal om een beetje te proberen te slapen want morgen heb ik nog een lange dag voor de boeg.

Ze laten je rustig slapen, ik sla het avondeten over en ook als je efkes de veiligheidsgordels moet aandoen voor de turbulentie laten ze me ook slapen, dus ik heb toch wel een 3 a 4 uur kunnen slapen.

In Nice heb ik een volgende wachtperiode, mijn vlucht naar Brussel is om 15:40, dus tijd genoeg om de benen te strekken en nog even tot aan het strand te gaan. Een vlucht vroeger krijg ik niet, tenzij ik voor het omboeken betaal, dus wordt het wat zonnen en pootje baden.

Kijkend naar de zee maak ik ook de balans op van de voorbije reis, van iedere reis leer je iets, goede dingen – minder goede dingen, je leert over het land – jezelf – de reisgenoten - de lokale bevolking mensen…. Na iedere reis, ieder avontuur kom je een beetje als ander mens terug, je hebt vanalles gezien, beleefd, meegemaakt, ontdekt, geleerd….

De grootste indruk dat Canada op mij achtergelaten heeft, is de immense ruimte – plaats – uitgestrektheid dat er is. Immense bossen, rivieren, meren,…. Heel iets anders dan ons drukke belgenlandje.

Ik denk ook na over alles wat ik al mocht meemaken gedurende mijn Sabbattijd en werkervaring, wat vond ik leuk, wat minder leuk, wat wil ik meer doen, wat wil ik niet meer doen, wie ben ik, hoe ben ik veranderd, waar wil ik verder naartoe …

En uiteraard denk ik ook na over de toekomst, volgend jaar zal ik terug moeten gaan werken, mijn spaarboek zal anders protesteren en ik moet ook wel mijn pensioen rechten opbouwen …. Velen zullen zich nu afvragen wat zal het worden, wel om eerlijk te zijn, voor mij zou het een droomjob zijn mocht ik iets in het buitenland kunnen doen en dan liefst in Afrika…. Mogelijks zullen er velen nu denken, tja dit hadden we verwacht.

Wat ik wil doen of kan doen, laat ik open, professionele toilet bouwer zou tof zijn, wordt het iets volgens mijn werkervaring of iets totaal anders, ik laat elke opties open…

Mocht er iemand tips hebben of iets weten dat bij mij past , laat het gerust weten.

Mijn vlucht naar Brussel heeft vertraging, bijna een uur later dan gepland vertrekt het vliegtuig.

Na 2 maanden arriveer ik weer op Belgische bodem.

Nog een paar treinen tot in Zedelgem en om 21:15 ben ik uiteindelijk thuis, behoorlijk moe, een nachtje in mijn eigen bed zal deugd doen, lekker uitslapen. En dan alles klaarmaken voor mijn volgende avontuur.

Mijn gedachten zitten al een aantal dagen bij mijn volgende project, vrijwilligerswerk in Benin…

In Benin zal ik ook een blog bijhouden, het zal de volgende worden : www.bloggen.be/veerle_benin hij bestaat voorlopig nog niet, ik moet hem nig maken.

Gisteren hebben we nog en keertje “gekookt” in ons logement, de restaurants waren niet al te dichtbij. Bleek dat er niet veel voor handen was om te koken of te zitten. Goeie plantrekkers als we zijn is het toch gelukt, we kregen een paar borden zodat we de mais en scampi’s konden opwarmen – garen in de microgolf, een 2e stoel leenden we uit de badkamer, afwas in de lavabo …. Kamperen op een ranch heet dit, maar wat telt is dat het goed smaakte.

Eerste stop vandaag is Tadoussac, een toeristische trekpleister. Er vertrekken massa’s toeristen met de boot om walvissen te spotten, ze zijn allen verkleed als brandweermannen (het lijkt toch zo met hun waterbestendige veiligheidsbroeken en vesten).

We kuieren door het dorpje, een wandeling langs de stroom saint laurent (ja we zijn er terug maar nu aan de noordkant) waar het fjord – rivier Saguenay uitmondt. We nemen hier ook het veerpont om de rivier Saguenay over te steken, een brug is er niet.

Net over de rivier houden we halt in Baie Sainte Catherine, een mooie pittige wandeling in het bos – de heuvels – langs meren, is ons programma voor de namiddag. Een bos vol paddenstoelen, mos, bomen die hun herfstkleuren verkrijgen, …. Super mooi.

Het pad loopt op en neer, nu en dan behoorlijk steil maar door de aanwezige touwen lukt dat vlot. En raar maar waar ik heb hier geen last van mijn hoogtevrees, er zijn geen kunstmatige lange bruggen of trappen, vreemd dat het me dan geen parten speelt (of toch weinig, de steile stukken omlaag neem ik toch behoedzaam).

We komen een slangetje tegen, mogelijks heb ik erop getrapt en ze wakker gemaakt, zonder erg. In Suriname heb ik geleerd dat slangen het gevaarlijkst zijn voor de 3e persoon in rij. De eerste trapt erop of passeert ze en maakt ze wakker, bij de 2e persoon is ze ontwaakt maar reageert nog niet, de 3e persoon is de dupe en kan gebeten worden. Of dit klopt of niet weet ik niet, wij zijn niet gebeten en hebben het slangetje verjaagt dat ze niet meer al te dicht bij het wandelpad was.

We overnachten in Malbai in de jeugdherberg, een slaapzaal met 4 bedden, een geluk dat het hoogseizoen voorbij is, er zijn geen anderen in de kamer.

Uit eten in een lokaal restaurant met specialiteit gerookt vlees, ik laat het afsmaken met een lokaal biertje.

22 september houden we halt op het eiland “iles aux coudres” een veerboot brengt ons er heen en terug. Een klein eilandje met de auto heb je het in een uurtje gezien.

Nog een laatste stopplaats aan saint anne de beaupré, beroemd als bedevaartsoord en de basiliek, indrukwekkende kerk, ook ondergronds zijn er diverse kapellen.

Op een heuveltje is er een speciale kapel voor de pelgrims, de 28 treden worden op de knieën l bidden afgelegd, voor degene die dit willen.

We zijn terug bij af nabij Québec en het begint te regenen, perfect ogenblik, gedurende onze 2 maanden hebben we echt niet te klagen over het weer, geen noemenswaardige regen gehad.

In de vooravond arriveren we in Pont Rouge. Na het avondeten kruip ik vroeg in bed, mijn hoofd zit vol van het Frans, er kan niets meer bij, ik heb er genoeg van. Misschien raar om te zeggen maar zo is het, bij gesprekken in het frans moet ik me super concentreren om alleen al de hoofdlijnen te verstaan, en nu heb ik er genoeg van. Om uit te leggen, als ik gesprekken in het Nederlands of engels hoor, dan hoor ik woorden – zinnen, ik begrijp dit. In het frans is het een geluid – klanken en moet ik echt moeite doen om het te verstaan. Een voorbeeld, aankondigingen op het vliegveld, hoor en begrijp ik onbewust direct in het Engels, in het frans hoor ik klanken, ik moet me erop focussen – concentreren om er woorden en zinnen in te horen.

Dit klinkt misschien wat afgezaagd, en moet ik dit hier wel neerschrijven of niet, degene die mijn blogs kennen, weten ondertussen dat ik schrijf wat ik denk – meemaak – voel zonder iets te verbloemen, het is een beetje mijn dagboek, en tja het Frans of mijn gebrek aan een goede kennis ervan heeft toch wel een indruk op me achter gelaten, een grote rol gespeeld. Misschien moet ik eens een paar taalcursussen volgen, maar dan moet ik een leraar vinden met engelengeduld, ik heb geen talenknobbel of taalgevoel en moet de worden 100 keer horen voor ze er goed inzitten.

De 23e is een regendag, dus ideaal om mijn blog bij te werken en te niksen.

Ik besef dat ik over exact 2 weken in een totaal andere wereld zal zitten, op 7 oktober vertrek ik naar Benin om er 11 weken vrijwilligerswerk te doen, ik kijk er al naar uit. Oei Benin daar spreken ze ook frans, en nog verschillende lokale Afrikaanse landen, zal weer in het haar krabben worden.

18 september dus, we hebben alles rond Lac Saint-Jean gezien en zakken nu af richting Saguenay.

Een eerste stop in Herbertville bij het skigebied Mont Lac Vert, in de zomer kan je er mooie wandelingen maken en zijn er ook mountain bike routes, echt door de bergen.

We maken een wandeling van enkele uren, tot boven op de berg of heuvel, afhankelijk van wat je gewoon bent van bergen in je woonplaats. Nog een extra stukje door het bos naar Lac Moise.

We zakken verder af naar chicoutimi, waar we nog een wandeling maken langs de rivier Du Moulin, een mooi park, bijna midden in de stad, wat een luxe hebben ze hier, massa’s verschillende routes en dat deze populair zijn bij de lokale bevolking merken we door het aantal wandelaars dat we plots zien.

Langs de rivier volgt de ene stroomversnellingen de andere op.

We overnachten iets buiten het centrum, in een nieuwbouwwijk, de uitbaters hebben ook een kinderdagverblijf. Het valt me op dat de werkuren hier toch anders zijn tegen 16u30 a 17 uur is iedereen reeds thuis, s ochtends vertrekken ze ook niet voor 8u of later. Ik zou dat wel gewoon worden , deze uren.

We verblijven hier 2 nachten is handiger voor de verplaatsingen.

19 september, bezoek aan het park Saguenay, dit is een immens fjord, kilometers breed en wel 100 km lang, indrukwekkend. Er is een mooie wandeling naar een heiligenbeeld boven op de wand. Het pad loopt op en neer, heeft vele mooie uitkijkposten. Op één ervan kom ik Vlamingen tegen, na anderhalve maand doet het deugd om eens in mijn moedertaal te kunnen praten, niet te moeten zoeken naar de woorden, niet te hoeven vertalen.

Ietsje verder een mooi uitzicht op een houten staketsel, en lap daar begint het weer, ik was zo dom om toch eens naar beneden te turen waardoor mijn hoofd begint te tollen, stom maar waar. Het vervolg van de wandelroute is met veel houten trappen, lange stukken na elkaar, niet bevorderlijk voor mijn duizeligheid, nadat ik een paar keer wat uitglij bij het afdalen van de trappen pas ik mijn tempo aan, zo arriveer ik ook bij het beeld, einde van de wandeling, of neen halfweg ik moet nog terug, eerst wat uitrusten en de tijd nemen om mijn hoofd op zijn plaats te krijgen.

Het oprichten van het beeld was niet evident, het is een houten beeld dat ze per schip brachten, maar het is eerst overboord gevallen, hout drijft dus ze hebben het kunnen opvissen en uiteindelijk in verschillende stukken op de berg gebracht.

Hemelse en indrukwekkende zichten, zelfs met mijn draaiende kop geniet ik er van.

De terugweg doe ik op het gemakjes en geniet van de natuur.

Voor we terug naar de overnachtingsplaats gaan stoppen we onderweg nog in La Baie en maken er een strandwandeling, ik stel vast dat de getijden heel snel opkomen met natte voeten tot gevolg.

De 20e september zakken we terug af en nemen nu de noordelijke (of misschien juister de oostelijke) route langs het fjord.

Er is een plaats waar je kan zien hoe ze de esdoornsiroop oogsten, pech blijkt dat ze gesloten is.

Sainte Rose Du Nord, is een klein dorpje, heel gekend, er vertrekken cruise boten, er is veel volk aanwezig, het toeristisch seizoen is toch nog niet helemaal voorbij.

Een stop bij Lac La Roche, voor onze dagelijkse wandeling en dan verder met hier en daar een omweg langs kleine mooie wegen.

We overnachten in Sacré Couer in een ranch.

Een bezoek aan “le trou du fee” staat vandaag op het programma. Dit is een grot gelegen aan de rivier Métabetchouane, eveneens langs deze rivier is een oude elektriciteitscentrale en stuwdam gelegen. Het zijn de voormalige werkmannen van de centrale die de grot per toeval ontdekten, ze volgden een vogel die ze al enkele dagen gezien hadden met de bedoeling de eieren te roven, en kwamen op die manier uit bij de grot. Tijdens de 2e wereldoorlogen werd de grot gebruikt als schuilplaats voor de mannen die niet naar de oorlog wouden gaan. De legende zegt dat de fee hen beschermde, vandaar de naam.

De grot zelf is miniem met 3 verschillende zaaltjes. Het is een à typische grot, niet uit het zachte kalkgesteente en gemaakt door de rivier en insijpelend water, maar gevormd door de verschuiven van tektonische platen en ontstaan van de bergen. Om de grot te bezoeken moet je wat lenig zijn, kleine openingen - smalle doorgangen – steile trappen, de veiligheidshelm die ons gegeven wordt doet zijn werk goed.

Er zijn verschillende wandelpaden met schitterende zichten uitgestippeld, een brug over de stuwdam geeft ons ook een beeld van de zware overstromingen die er in 1996 geweest zijn.

De weg naar de oude hoogspanningscentrale is symbolisch gemaakt volgens het uitzicht van de buizen die destijds het water naar de centrale voerden.

Er zijn houten wandelpaden gemonteerd aan de wand van de rotsen, het was een huzarenstukje om dit te bouwen, helikopters moesten de materialen leveren. Hier en daar een overbrugging met een hangbrug.

Tja je hoort me al komen, houten constructies aan de wand boven de rivier, hangbruggen, en mijn hoofd tolde al een beetje door de verkoudheid, op mijn gemak en eigen tempo doorkruis ik de paden.

Eentje heb ik overgeslagen, een lange hangbrug over de rivier naar een uitzichtpunt, ik voel me al duizelig genoeg, er nog een lange brug bij zal me geen plezier brengen, dan maar liever efkes wachten. Nu en dan brengt mijn hoogtevrees toch wat beperkingen met zich mee, en neen ik vind dit niet leuk, ben er niet trots op, maar moet er toch mee leven mee proberen om te gaan, kan er niets aan doen.

Tijdens de wandeling vond ik een kikker, neen het was geen kikkerprins….

Voor de aanvang van de wandelingen kregen we een film, of noem het een klank en lichtspel voorgeschoteld, de projectie was op 360 graden, dus overal rond was er iets te zien, geen videoschermen maar geprojecteerd op rotsen, indrukwekkend om te zien.

In de namiddag bezoeken we “chute à l’ours”, maar de beren zijn vermoedelijk op vakantie, het hoogseizoen is voorbij dus mogen ze ook eens op vakantie.

We overnachten in Mistassini, blijkt dat de eigenaar een vriend is van de dame van onze gastvrouw van gisteren. We krijgen een kopje koffie aangeboden en praten wat. Of eerder ik probeer als niet Franstalige het gesprek tussen 2 Franstaligen te volgen, niet evident, blijkt een hele opgave te zijn. Mijn woordenschat is heel beperkt, ik probeer de hoofdwoorden te vertalen – te begrijpen, maar al snel is het gesprek 2 zinnen verder tegen dat ik het eerste deel vertaald heb, dus heel regelmatig ben ik de draad kwijt van de gesprekken, loop verloren in het gesprek, snap de clou van een grappige opmerking niet, gebrekkig Franstalig zijn brengt zijn beperkingen met zich mee, is soms wel behoorlijk lastig.

S ochtends krijgen we ook hier een ontbijtje voor we vertrekken naar de volgende bestemming.

Vandaag bezoeken we het park “Pointe Taillon”, er is een mooie fietsroute doorheen het park van 45 km, we huren fietsen en vandaag eens niet wandelen maar fietsen.

Er huizen vele bevers in het park, maar jammer genoeg zijn ze niet thuis, het is niet alleen wij die op vakantie zijn. Ik zie wel hun burchten, en hun werk om de bomen om te hakken. Ook vind ik sporen van elanden maar de beesten zelf zijn er niet.

Mooie stranden, moerassen, meertjes, bossen, de typische natuur van hier.

S avonds overnachten we in Metabechouan, en zijn ondertussen de hele lac rond geweest.

In een arena zijn er ook echte rodéo bezig, weliswaar betalend, we passen hiervoor er is al genoeg te zien in het dorp.

Ik zie ook een handige riem om je biertjes bij de hand te houden, grappig.

’s avonds zijn we te gast bij Gisele en haar zus, ze is hospitaliera geweest in Conques op de weg naar Compostella.

De volgende dag gaan richting Lac Saint-Jean, eerst bezien we nog het dorpje Sainte Techle, aan de kerk hebben ze een replica van onze leeuw van Waterloo, zouden ze werkelijk beseffen dat dit het herdenkingssymbool is van “onze” overwinning op Napoléon, bizar gezien de geschiedenis – alliantie die hier heel sterk leeft met Frankrijk ….

Een rit van ettelijke uren brengt ons naar Roberval, een dorpje gelegen aan het meer. Nog wat tijd om in het dorpje en langs het meer de kuieren.

In de vooravond arriveren we in onze B&B, een luie avond, wat lezen, de was nog eens doen in de wasmachine ….

Ik val al vroeg in slaap, net als de voorbije dagen, de vermoeidheid begint te komen, en misschien ook wel een kleine verkoudheid die me partner speelt.

We maken een eerste tussenstop bij het eilandje Petrie in de rivier Ottawa. Heel mooi eiland met strand, nu is het er rustig, weinig tot geen mensen, de vakantie is voorbij voor de meesten, in de zomer kan je er waarschijnlijk over de koppen lopen. De rest van het eiland is bos en moeras, ideaal voor een wandeling, tja onze trektocht is voorbij maar we stappen dagelijks toch onze kilometers.

Met het veerpont steken we de rivier over, de rivieren zijn hier immens breed, dus begrijpelijk dat er niet veel bruggen zijn en een veerpont soms wel een betere en goedkopere oplossing is.

In de namiddag doorkruisen we het park Mont Tremblant, een stop om een mooie wandeling te maken in het bos en langs de rivier, de eerste bomen beginnen al hun herfstkleuren te vertonen, overal vind je wel een kleine of grotere waterval.

6

De rest van het park doorkruisen we met de auto, ongeveer een 60 km, we kijken raar op als de gps zegt dat dit bijna 2 uur zal duren. Al gauw begint het me te dagen waarom, de asfaltweg verandert in een aardeweg met putten en bulten, veel bochten, op en neer, snel rijden is hier onmogelijk 30 a 40 km is bijna het maximale dat je kan rijden. Ik probeer zo veel mogelijk de putten te ontwijken maar dat is onbegonnen werk, een pittig stukje weg dat veel concentratie vergt, maar wel leuk om te doen. Als het regent zal dit wel niet zo evident zijn, in de winter zijn deze wegen volledig afgesloten.

Het is al donker als we arriveren in sainte emelie de l’energie. Na een douche zoeken we het enige restaurant op, in Québec eet men s avonds vroeg, het is 20u10 en blijkt dat de keuken gesloten is, maar de vriendelijke kok wil nog wel een snelle hap voor ons klaarmaken.

De volgende dag richting parc Mauricie en Shawinigan. We maken een lange wandeling net voor het park naar “les chute du diable”, de duivelswatervallen. De duivel ben ik niet tegengekomen wel mooie watervallen en prachtige bossen en natuur.

Heerlijk om de voeten af te koelen in het water, de vissen doen niets.

Een eenzame, misschien wel zieke boom, heeft al zijn herfstkleuren.

We bezoeken nog het parc Mauricie, terug met mooie watervallen, bossen en meren. Eekhoorntjes zien we met grote getale.

We overnachten in Shawingan, de meeste reservering doen we via Airbnb, deze keer is het een kamer in een klein appartement, de eigenaar verhuurt zijn eigen slaapkamer en slaapt zelf in de zetel, hij heeft een grote hond die nogal enthousiast is, we worden bijna gewassen …. Hondenharen vinden we overal, gelukkig was het heel goedkoop en is het maar voor één nacht.

Tegen rond 14 uur komen we aan in Gatineau, een deel van Ottawa aan de overkant van de rivier. Onze overnachtingsplek is nog niet gepoetst maar we kunnen er al de bagage achterlaten.

Tijd om de stad te verkennen, een lange brug over de rivier brengt ons in de stad, tja aan de overkant kan ik wel zonder duizelig te worden de brug en rivier aanschouwen. Mocht ik hier opgegroeid zijn of wonen zou ik misschien gewoon raken aan de vele bruggen, bij ons hebben we maar mini versies….

Ottawa is een indrukwekkende mooie stad, super mooie gebouwen, heel goed onderhouden, proper….

Een aantal zijn onder restauratie, sommigen doen me wat aan Brugge denken.

Plots stappen 3 jongeren naar ons toe, het zijn studenten die voor één van hun werken, filmpjes moeten maken, och ja ik wil er wel aan meewerken. Is het nu waar of niet wat ze zeggen, ze hebben er plezier in, en ik zeg geen secreten dus laat ze die opname maar al dan niet gebruiken.

Er zijn ook heel veel mooie groene plekjes in de stad, wandel- en fietspaden langs de rivier, een kanaal met verschillende sluizen, kortom heel veel om te bewonderen.

Lunchen doen we in de “biermarkt” ja in het vlaams geschreven, ik zie er zelfs ons Manneke Pis, ze hebben heel veel Belgische bieren, dat komt wel meer voor, maar ook heerlijke lokale bieren, ik degusteer uiteraard een lokaal, de Belgische drink ik thuis wel. Ik moet zeggen dat hun lokale bieren heel lekker zijn, overal ter wereld hebben ze een beetje onze biercultuur – manier van brouwen overgenomen, ik geniet van mijn biertje.

S avonds eten we in onze overnachtingsplek, een appartementje, in de lokale depanneur is niet veel eten te vinden, het wordt een pizza, wel eerst de oven poetsen voor we die gebruiken, niet elk logie-plekje is even proper.

De volgende 2 dagen verkennen we de streek met een lokale pelgrim, ook hier zijn er heel veel mooie parken en wandelingen te maken.

Ook bij valavond is Ottawa heel mooi.

Op 11 september worden er hier nieuwe federale verkiezingen aangekondigd, we bezoeken dan het parlement en “zien” de premier in de verte.

Er zijn wel duizenden meertjes – lacs, de ene al gigantischer dan de andere, met hier en daar een leuk idyllisch klein strandje (toch als het geen zomervis en niet overvol).

Wat een ruimte hebben ze hier in vergelijk met ons druk – druk kleine belgenlandje.