Percé, is bereikt.

In het motel nuttigen we een voedzaam ontbijt om de dag te doorkomen. Nog voor 8u zijn we op pad.

Reeds bij ons vertrek en gedurende de hele dag zien we in de verte ons einddoel liggen, Percé met zijn wereldberoemde rots. Ze komt steeds dichter en dichter, neen ze blijft staan, wij naderen.

En dan is er net als gisteren weer een oude spoorwegbrug die we over moeten, mijn knieën beginnen al van ver te beven…

Deze keer is er aan de rand een pad gemaakt, je moet niet meer op de trainbils stappen en ziet minder de onderliggende diepte, tja aan de rand stappen is niet echt beter voor mij.

Als een bang hondje stap ik de brug over, geleid door de rugzak voor mij die ik stevig vastpak… ik zal het nooit leren vrees ik, ik weet dat dit dwaas is - klinkt, ik weet dat er niets kan gebeuren en toch ben ik ontzettend bang, moeilijk uit te leggen aan iemand die deze angst – fobie niet heeft , ik ben soms ook boos op mezelf hiervoor, waarom ben je bange schijterd ….

Een 8 tal km stappen we langs het strand en in het water, lekkere afkoeling, en ik vind het heerlijk om met de blote voeten in het water en op het strand te stappen, dat de kiezels soms wat pijn doen aan de blote voeten neem ik er graag bij, zie het als een voetmassage.

Na het strand nog een 8 km langs onze vertrouwde “132”, heuvel op en af.

En neen de “132” is niet zo verschrikkelijk, we zijn ermee vertrouwd geraakt en gaan hem zelfs missen.

Mijn gps is aan het aftellen, minder dan 4km nog te gaan.

Uiteindelijk doemt Percé op, wat een immens mooi zicht.

Na 24 km stappen arriveren we.

De totale tocht was ongeveer 830 km lang, de eerlijkheid gebied me om erbij te zeggen dat we ongeveer een 175 km gelift hebben, dus toch wel een 650 km zelf gestapt, niet slecht als ik het zelf mag zeggen.

Deze “camino” is niet hetzelfde als de camino naar Santiago, er zijn heel weinig tot geen andere stappers, het is pionierswerk, zoeken van overnachtingen – de mooiste routes – eten…. En toch leeft de spirit van de camino hier ook, je wordt aangesproken, geïnviteerd voor een kopje koffie een praatje , mensen stoppen om spontaan hulp te bieden,…

Maar ook deze Camino, een manier van reizen, alles even achter je laten, wat je nodig hebt op de rug dragen, leven van dag tot dag niet veel vooruit plannen, aanpassen aan de omstandigheden – de mogelijkheden – voorzieningen… , maar vooral de trage manier van reizen, je ziet zoveel meer, neemt veel meer op,…. Het is een deugdzame manier van reizen, je komt tot rust en beseft wat echt belangrijk is, alle luxe hebben we niet nodig.

Het is een ongeneeslijk virus, eens gedaan wil je er meer stappen, waar speelt geen rol.

In de late namiddag nog een korte wandeling en aanschouwen we de wereldberoemde rots van Percé.

We verblijven 3 dagen in Percé, tijd genoeg om alles te bezoeken en wat uit te rusten.