Veel vroeger dan met de bus arriveren we in Québec, onze overnachting hebben we via airbnb geboekt, zou makkelijk te vinden zijn. Je hoort me al komen, toch niet, iedereen kent dyslexie, er bestaat ook dyscalculatie, dat is het verwarren van getallen, ik ben er een beetje schuldig van, ik zeg soms een getal verkeerd alhoewel ik het correct schrijf of omgekeerd, met alle gevolgen van dien, ons logeeradres had nummer 477, en ik met mijn stomme kop had nr 447 genoteerd. We arriveren er, vinden uiteindelijk de trap, lijkt ons nogal vuil, vinden het sleutelkastje niet en bellen uiteindelijk de eigenaar, tja bleek dat we aan het verkeerde huis stonden, gelukkig was er niemand thuis, ze zouden nogal raar gekeken hebben naar onze zoektocht naar de sleutel.

Nu we toch vroeg in Québec zijn, is er nog tijd om de stad te verkennen, mooi oud centrum, ik zie er uiteindelijk ook mij’ eerste canadese beren.

De volgende ochtend halen we ons vervoermiddel voor de komende dagen op, we hebben het kleinste formaat auto gereserveerd, dat is uiteraard ook de goedkoopste, en krijgen een veel grotere auto toegewezen, hier zijn bijna alle auto’s met automatische versnellingsbak, dus onze auto ook, ik heb er al ervaring mee, heb al met van alles gereden, dus de komende weken ben ik de chauffeur van dienst, ik rij graag met de auto dus dat zak wel meevallen.

Deze avond verblijven we terug in Pont Rouge, op weg ernaartoe nemen we de tijd om Il D’Orléans en de watervallen Montmorency te bezoeken.

Mooi eiland met veel landbouw en pittoreske dorpjes. De watervallen zijn indrukwekkend, een mooie wandeling ernaartoe, dicht bij de watervallen worden we wat nat, dat is eigen aan watervallen.

Een lange houten trap brengt ons naar de watervallen, een brug loopt over de watervallen, ik heb de brug genomen maar vraag me niet hoe het zicht vanop de brug eruitziet, met mijn hoogtevrees – bruggenvrees moet ik me concentreren op een punt in de verte, op zij kijken lukt me niet, ik wordt al zonder rond te kijken duizelig. Ja ik weet het, dit klinkt bizar, maar ik kan er niets aan doen, ik zie iedereen rondkijken, foto’s nemen, voor mij is dit geen optie, ik merkte een paar andere mensen op zoals mij, in het midden van de brug, met de “poepers in de broek”, blij dat ik niet alleen ben. Voor en na de brug heb ik ook wel een mooi zicht. De terugweg op de lange, diepe houten trappen met een duizelend hoofd neem ik op het gemak mijn hoogtevrees speelt me partner maar ik laat me niet kennen , op mijn eigen tempo en manier kom ik er ook wel.

Bij “nonkel en tante” in Pont rouge worden we terug hartelijk ontvangen, de volgende dag bezoeken we een paar mooie parken en maken er mooie wandelingen.