Een wondermooie week achter de rug in New Brunswick, we hebben mogen genieten van de super gastvrijheid van de Acadiens, hun mooie natuur bewonderd, deelgenoot geworden van hun cultureel erfgoed, de lokale keuken gedegusteerd, …..

Even uitleggen hoe we daar terechtgekomen zijn, het is simpel, de Camino naar Compostella … deze leeft ook sterk bij de Canadezen. Bernadette heeft in mei enkele Canadezen ontmoet in Conque, een van de mooiere plaatsen op de route naar Compostella. Toen ze hoorden over de plannen om naar canada te gaan werden we direct uitgenodigd om hen te bezoeken, ook ik die ze niet kennen.

Dus zijn we een weekje te gast in New Brunswick en worden er door 2 supergastvrije dames rondgeleid in hun streek.

’s Ochtends worden we met de auto opgehaald in Campbellton, en maken daarna een trip langs de mooiste plekjes tot onze verblijfplaats saint-ignace en Aldouane.

We bezoeken het “bokrijk van Acadie”, die weergeeft hoe men vroeger leefde, waarheidsgetrouw, de huizen werden niet nagebouwd maar effectief verplaatst naar de site. Je ziet hoe de huizen en manier van leven evolueerde.

Er was ook een schooltje, wat mij nog maar een keer verbaasde was de manier waarop de tafels geleerd worden, in het frans ten opzichte van het Nederlands. Ook de getallen zeggen wij anders, wij zeggen vijfendertig, in het frans (en ook in het Engels) is dat andersom, men zegt dertig vijf. Maar in het frans zijn de getallen toch wel heel bizar (toch voor mij met mijn gebrekkig frans) 98 is voor ons achtennegentig, in het frans is dat een hele rekensom 4 maal 20 plus 18, wie heeft zoiets uitgevonden, geen wonder dat ik de cijfers door elkaar haal. Nu terug naar de tafels, onze tafel van 5 is, 1 keer 5 is 5, 2 keer 5 is 10, lijkt me logisch, in het frans zegt men 5 keer 1 is vijf, 5 keer 2 is 10, mijn verstand kan er niet bij dat dit de tafel van 5 is…. Tja het vlaams verstand is blijkbaar wat anders of tegendraads geprogrammeerd. Buurlanden en toch heel verschillend, of eigenlijk moet ik zeggen, zelfs in ons eigen kleine landje zijn er al veel verschillen op basis van de taal.

De voorbije weken, maanden heb ik ondervonden dat verschillende talen, verschillende culturen zijn, ook binnen het frans hier in canada ten opzichte van het frans in Frankrijk, ik kan het niet vergelijken met het frans van bij ons, daar is mijn kennis van het frans veel te gering voor. Taal is heel variërend, opent deuren, en soms brengt het ook misverstanden mee, of barrières als je de taal niet heel machtig bent.

Enkele foto’s van de woningen.

U7

Het is al laat als we ’s avonds aankomen, vermoeid na een drukke dag mogen we overnachten in het huis van Berthe, onze gastvrouw.

De volgende dag bezoeken we “le pays de saguine”, tijdens de zomer zijn er dagelijks muziekoptredens en toneelvoorstellingen over het leven van de Acadiens. Even wat geschiedenis, voor zover ik het juist begrepen heb, canada (of toch bepaalde delen ervan) was ooit onder het beheer (kolonie) van frankrijk en later ingepalmd door Engelan. Tijdens het beheer of meer bepaald de inname door de engelsen, werd de bevolking die weigerde om onder het Engelse bewind te leven gedeporteerd, vele verschuilden zich en kwamen later terug. Op vandaag voelen ze zich nog steeds sterk verbonden met frankrijk, ze noemen zich Acadiens en niet of in mindere mate canadezen. In New Brunswick wordt frans en Engels gesproken, niet zoals bij ons 2 afzonderlijke gebieden, de bevolking is gemixt qua taal. Het frans is niet zo geëvolueerd zoals in frankrijk, er liggen andere accenten, en het leuke voor mij is, dat de “zogenoemde taalfouten die ik maak” hier ook wel gemaakt worden.

De muziekvoorstellingen zijn schitterend, wonderbaarlijk hoe men de viool bespeeld en ondertussen op een heel ander ritme ook met de voeten op een houten plank muziek maakt.

De toneelvoorstellingen zijn meestal ludiek, afhankelijk van de acteurs en hun accent kan ik er toch sommige van begrijpen.

S avonds schuiven we aan bij de souper op een familie feest van Berthe, en krijgen daarna hun vakantie chalet aan de rivier als onze verblijfplaats voor de komende week. Wat een ruimte heeft men hier, indrukwekkend. Ruimte om te ademen, een vakantie chalet is hier veel groter dan de normale huizen bij ons.

In het donker kunnen we alvast een eerste blik werpen op de schitterende rivier.

De volgende dag bezoeken we het park Kouchibouguac, een schitterend mooi stuk natuur met ook een mooie duinenrij aan het strand. Dit is één van de enige parken waarvoor men alle mensen die er woonden, een 7-tal dorpen (voor zover ik het me nog juist herinner) onteigend werden. Iedereen moest een nieuwe thuis zoeken, één man woont er nog steeds, hij weigert te verhuizen, het blijkt een gevoelig item te zijn.

Een mooie wandeling door het bos, er leven vele dieren, onder andere de zwarte beer, maar we krijgen hem niet te zien, al is hij blijkbaar niet ver verwijderd daar we zijn “kak” vinden, of we denken toch dat het van een beer is.

De volgende dag moeten we super vroeg opstaan, neen ik vergis me, het is niet de volgende dag maar nog nacht, om 3u40 worden we opgehaald, ja dat is nog midden in de nacht. Heb hebben het geluk om mee te mogen met een visser, wat wordt er gevangen, overheerlijke kreeft. We zijn echt wel “met ons gat in de boter gevallen” wat een eer om het vissen op kreeft life te mogen meemaken. Het vissen, of misschien is de vangst een betere verwoording, kan alleen gedurende een korte periode (een 2 maand), 6 dagen wordt er gevist, de zondag is een rustdag. Men vertrekt om 4 uur, in het donker, rond 13 uur is men terug. Op verschillende plaatsten worden korven in de “zee” geplaatst, per 3, als lokaas wordt een vissenkop gebruikt. Eén voor één worden de korven opgehaald, de kreeften worden gemeten, als ze te klein zijn krijgen ze een 2e kans en worden terug in het water gegooid, de vrouwelijke kreeften die eitjes hebben worden ook terug gegooid, voor de mannelijke kreeften is er geen limiet op maximale grote, de vrouwelijke kreeften die buitengewoon groot zijn worden ook terug gegooid, bij de kreeften hebben de vrouwen een voordeel op de mannen.

Soms zit er al eens een krab in de korf, deze wordt dan gebruikt aks aas viir d3 volgende vangst.

Heerlijk en wonderbaarlijk om op het schip te vertoeven, het vissen gade te slaan, en diep respect voor het harde labeur die dit vraagt.

In de namiddag gaan we de rivier op met de kajak, wat een hemelse rust op de rivier, luisteren naar de stilte, genieten van de rust op de rivier, wat een verademing.

Wat staat er ’s avonds op de menu, één keer raden, verse kreeft, de visser heeft ze zelf gekookt, om zeker te zijn dat dit perfect was, we hebben geleerd om elk klein hoekje van de kreeft te ontleden zodat er geen enkel grammetje van de overheerlijke kreeft verloren gaat, neemt wat tijd in beslag om 2 kreeften per persoon op te peuzelen. Een overheerlijke maaltijd te meer dat we gezien en vooral gewaardeerd hebben wat het vergt om deze te vangen. We mogen ons nu professionele kreeften eters noemen, geleerd van de locals die er mee opgegroeid zijn.

Ik dacht het kort te houden, maar het wordt toch weer een lang schrijfsel.

De volgende dag gaan we een wereldwonder bezoeken, bay of fundy – Hopewell rocks, de hoogste getijden ter wereld. De dag dat we dit bezoeken heeft eb een peil van 0,5 m en vloed een peil van 13,3 m, een niveauverschil van 12,8 m, immens om dit te aanschouwen. We kunnen het verschil met eigen ogen aanschouwen, indrukwekkend. Ik sta nu en dan let open mind versteld te kijken, niet alleen hier, wat zijn er mooie en indrukwekkende zaken zien in de wereld, ons kleine belgenlandje vervalt hierbij in het niets, en toch is het onze thuis en heeft ook wel zijn mooie krantjes en plekjes.

Hierbij het verschil tussen eb en vloed.

Onze laatste dag in New Brunswick hebben we de eer om de locale specialiteit klaar te maken, “poutines râpées”, niet te verwarren met de typische “poutines Québec”. We hebben de eer om het recept te leren van een echte deskundige ter zake, Claira de mama van Camilla één van onze super gastvrouwen, ze is gekend als de beste kokkin van de “Poutines râpées “ van de streek, iedereen wil enkel haar Poutines eten.

Het recept, dat hou ik geheim…. In grote lijnen komt het erop neer dat we een bal maken va’ aardappel, gedeeltelijk purée en gedeeltelijk rauw geraspt, in het midden wordt er gezouten spek gestopt, dit alles wordt gekookt in water.

Ons laatste avondmaal, nuttigen we met onze gastvrouwen, de visser en zijn vrouw , en wat familie. Op de menu, poutines in alle vormen. Het wordt een heel gezellige avond, alhoewel ik heel vaak verloren loop in de gesprekken, als niet Franstalige (met mijn gebrekkig frans) is het onbegonnen werk om de details van de gesprekken tussen een bende Franstaligen te verstaan, zeker met alle verschillende accenten en de gesprekken door elkaar. Ik heb een stukje van de gesprekken met hun accenten opgenomen, grappig om dit nadien te beluisteren, nu begrijp ik dat mijn schoonbroer in het begin op een west-Vlaams familie feest niets verstond.

Aan alle mooie dingen komt een einde, zo ook aan ins verblijf in New Brunswick, een overheerlijke belevenis.

Ik ben iedereen super dankbaar voor de gastvrijheid, ik werd als familie ontvangen, zelfs al kende men mij niet, wat een openheid – gastvrijheid, dank u wel.