Een bezoek aan “le trou du fee” staat vandaag op het programma. Dit is een grot gelegen aan de rivier Métabetchouane, eveneens langs deze rivier is een oude elektriciteitscentrale en stuwdam gelegen. Het zijn de voormalige werkmannen van de centrale die de grot per toeval ontdekten, ze volgden een vogel die ze al enkele dagen gezien hadden met de bedoeling de eieren te roven, en kwamen op die manier uit bij de grot. Tijdens de 2e wereldoorlogen werd de grot gebruikt als schuilplaats voor de mannen die niet naar de oorlog wouden gaan. De legende zegt dat de fee hen beschermde, vandaar de naam.

De grot zelf is miniem met 3 verschillende zaaltjes. Het is een à typische grot, niet uit het zachte kalkgesteente en gemaakt door de rivier en insijpelend water, maar gevormd door de verschuiven van tektonische platen en ontstaan van de bergen. Om de grot te bezoeken moet je wat lenig zijn, kleine openingen - smalle doorgangen – steile trappen, de veiligheidshelm die ons gegeven wordt doet zijn werk goed.

Er zijn verschillende wandelpaden met schitterende zichten uitgestippeld, een brug over de stuwdam geeft ons ook een beeld van de zware overstromingen die er in 1996 geweest zijn.

De weg naar de oude hoogspanningscentrale is symbolisch gemaakt volgens het uitzicht van de buizen die destijds het water naar de centrale voerden.

Er zijn houten wandelpaden gemonteerd aan de wand van de rotsen, het was een huzarenstukje om dit te bouwen, helikopters moesten de materialen leveren. Hier en daar een overbrugging met een hangbrug.

Tja je hoort me al komen, houten constructies aan de wand boven de rivier, hangbruggen, en mijn hoofd tolde al een beetje door de verkoudheid, op mijn gemak en eigen tempo doorkruis ik de paden.

Eentje heb ik overgeslagen, een lange hangbrug over de rivier naar een uitzichtpunt, ik voel me al duizelig genoeg, er nog een lange brug bij zal me geen plezier brengen, dan maar liever efkes wachten. Nu en dan brengt mijn hoogtevrees toch wat beperkingen met zich mee, en neen ik vind dit niet leuk, ben er niet trots op, maar moet er toch mee leven mee proberen om te gaan, kan er niets aan doen.

Tijdens de wandeling vond ik een kikker, neen het was geen kikkerprins….

Voor de aanvang van de wandelingen kregen we een film, of noem het een klank en lichtspel voorgeschoteld, de projectie was op 360 graden, dus overal rond was er iets te zien, geen videoschermen maar geprojecteerd op rotsen, indrukwekkend om te zien.

In de namiddag bezoeken we “chute à l’ours”, maar de beren zijn vermoedelijk op vakantie, het hoogseizoen is voorbij dus mogen ze ook eens op vakantie.

We overnachten in Mistassini, blijkt dat de eigenaar een vriend is van de dame van onze gastvrouw van gisteren. We krijgen een kopje koffie aangeboden en praten wat. Of eerder ik probeer als niet Franstalige het gesprek tussen 2 Franstaligen te volgen, niet evident, blijkt een hele opgave te zijn. Mijn woordenschat is heel beperkt, ik probeer de hoofdwoorden te vertalen – te begrijpen, maar al snel is het gesprek 2 zinnen verder tegen dat ik het eerste deel vertaald heb, dus heel regelmatig ben ik de draad kwijt van de gesprekken, loop verloren in het gesprek, snap de clou van een grappige opmerking niet, gebrekkig Franstalig zijn brengt zijn beperkingen met zich mee, is soms wel behoorlijk lastig.

S ochtends krijgen we ook hier een ontbijtje voor we vertrekken naar de volgende bestemming.

Vandaag bezoeken we het park “Pointe Taillon”, er is een mooie fietsroute doorheen het park van 45 km, we huren fietsen en vandaag eens niet wandelen maar fietsen.

Er huizen vele bevers in het park, maar jammer genoeg zijn ze niet thuis, het is niet alleen wij die op vakantie zijn. Ik zie wel hun burchten, en hun werk om de bomen om te hakken. Ook vind ik sporen van elanden maar de beesten zelf zijn er niet.

Mooie stranden, moerassen, meertjes, bossen, de typische natuur van hier.

S avonds overnachten we in Metabechouan, en zijn ondertussen de hele lac rond geweest.