Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
02-12-2012
8 uur later
We zijn 8 uur later en 11 gezonde pups, 5 reutjes en 6 teefjes rijker. Fien heeft het prima gedaan, ze is een volleerde mama.
Ze lijkt alles tot nu toe goed verteerd te hebben. Ze is op dit moment heel rustig, Ik vermoed dat we er zijn.
Sinds vannacht is Fien onrustiger, ze wil steeds iemand van ons in haar buurt en ze ijsbeert door het huis, ook heeft ze vanmorgen niet meer willen eten. Canelle daarentegen, ligt languit in de woonkamer en heeft in een onbewaakt moment, naast haar eigen portie, ook die van Fien opgegeten.
Ik bleef vannacht bij Fien, nu past Filip op. Ik probeer op commando van de grote baas nog even in bed te gaan rusten want de volgende paar weken zal het nog enkel kamperen in de zetel naast de werpkisten zijn.
Hier wordt heel wat afgeteld. De toekomstige eigenaars van onze twee reutjes, de toekomstige eigenaars van de pups die volgende week zullen geboren worden. Wijzelf tellen ook af naar de bevallingen van Fien en Canelle. Beide toekomstige mama's zijn nog in een prima conditie.
Zulaika is dan weer loops (net als nog een aantal andere teven)en zal begin volgende week gedekt worden.
Het zal weer een heel georganiseer zijn om alles in goede banen te leiden maar doorheen de jaren heb ik geleerd me daar niet meer over op te winden, uiteindelijk komt toch alles op zijn pootjes terecht. Filip kan al goed helpen met de honden, ze binnen en buiten laten, ze eten geven, hun eten kaar zetten. Ik kan daardoor al enkele uren weg als dat nodig is zonder me zorgen moeten te maken.
We hebben vorige week wel onze twee jonge reuen, Quai en Popeye die beiden niet geschikt zijn voor de fok (Quai omwille van een onderbeet en Popeye door gebrek van zijn p1tandjes) laten castreren om alles een stuk eenvoudiger te maken als er hier een hele harem teven gelijk loops wordt. Zo zoeken we constant samen naar oplossingen om het voor Filip ook mogelijk te maken om zo veel mogelijk mee te kunnen helpen.
Onze twee reutjes worden morgen dus 5 weken en afgelopen nacht hebben ze voor het eerst in hun buitenverblijf geslapen. Overdag breng ik ze veel mee naar binnen. Bij maar twee pups is dat makkelijker te controleren als ze gewoon in huis rondlopen. Om te eten en hun behoefte te doen zet ik ze dan even in hun werpkist. Maar daar krijsen ze na een paar minuten de hele boel bijeen. Voor 's nachts was dat niet meer te doen. Je moest uit je bed of je wou of niet. Dus nu in hun buitenverblijf hebben ze een warmtelamp hangen en kunnen ze zelf binnen en buiten wanneer ze willen.
Ik maakte daarstraks van beiden nog enkele foto's.
Onze 2 reutjes, die morgen 4 weken worden, zijn dan wel maar met twee maar als ze wakker zijn, zal je het geweten hebben. Tenminste als je ze niet snel uit de werpkist laat. Want zij zijn de vrijheid van het in huis rondlopen heel snel gewoon geweest.
Ik had nu nog in mijn bed moeten liggen en slapen (heb nachtdienst) maar na het zoveelste concert, ben ik om 13.30 opgestaan en heb ik ze een half uurtje op het gazon tussen de herfstbladeren laten spelen. En dat heeft afgedaan, ze liggen hier nu naast mij te ronken. Ik zal het vannacht wel voelen maar nog twee nachten te gaan en dan ben ik toch weer een week thuis. Dan 4 nachten werken en dan komen de bevallingen van Fien en Canelle heel dicht bij.
Ze doen het ook nog prima en krijgen hele mooie buikjes. Ik zal straks nog proberen foto's te maken van hen.
Maar eerst al een reeks van onze 2 vedetten. Oh ja, ze hangen niet vol cement maar vol puppypap. Het zijn hele goede eters maar veel tafelmanieren hebben ze nog niet.
Ook nog laten weten dat Cleo weer helemaal de oude is.
Zoals beloofd heb ik me gerept om, voordat de zon het zou opgeven voor vandaag, een fotoreeks te maken van Fien en Canelle. Dit tot groot ongenoegen van de rest van de roedel, die dus eerst niet mee de wei in mochten, zoals ze elke dag gewoon zijn. Zeker nu dat er volop lekkere appelen liggen, zijn ze nog meer verzot om elke dag hun dessert te gaan smullen. Ik heb dat dan maar snel goedgemaakt en dus naast de foto's van de zwangere dames, ook nog wat foto's van de hele meute.
We mogen ons gelukkig prijzen met zo'n mooi weer, bijna half november.
En het is een relatief rustige zondag. Na de voorbije hectische weken, meer dan welkom. Intussen zit mijn eerste werkweek na 7 maanden thuiszijn er al enkele dagen op en kondigt de volgende werkweek zich binnen een paar dagen al aan. Cleo herstelt langzaam maar zeker van haar operatie afgelopen woensdag. En onze twee pups, die laten meer en meer van zich horen als ze wakker zijn, ze worden dinsdag dan ook al drie weken. Ze beginnen al vlot rond te lopen in de werpkist en gisteren gaf ik hen voor de eerste keer geweekte puppybrokjes. Je zal het aan de foto's zien, het zijn nog geen propere eters maar het voornaamste is dat ze effectief wel eten.
Gisteren gaf ik al 10 van de 22 leo's een fatsoenlijke kambeurt en zo dadelijk hoop ik nog een reeks te kunnen doen vooraleer het zondag bezoek zich aankondigt.
Vandaag 1 jaar geleden werd het nestje van ons Fien hier geboren, 11 gezonde pups bracht ze voor Hanna haar eerste of Lions Dreamnest ter wereld. In de loop van deze week volgen het K3-nest van Zazy op 15 november en het K4-nest van Frouke op 17 november. Ook zij worden 1 jaar.
Allemaal baasjes die op dit ogenblik met een puberende leonberger zitten. Ik kan het weten, hier lopen er ook een paar rond. Maar wees gerust, nog een jaartje geduld en ze worden een stuk rustiger en meer volwassen.
Vandaag worden de twee reutjes van Zazy al twee weken en zijzelf en hun mama doen het prima.
Ook Fien en Canelle, de aanstaande moeders krijgen stilaan een buikje. Ik begin straks aan mijn laatste nacht van mijn eerste werkreeks na 7 maanden thuis te zijn. Ik kan je verzekeren, het was niet evident deze week en het was weer zoeken naar een nieuw evenwicht om alles toch in kannen en kruiken te krijgen tegen werktijd 's avonds.
Echt goed slapen deed ik ook niet, dus echt fit voel ik me niet maar ook dat zal stilaan maar zeker allemaal in zijn plooi vallen. Filip kan in elk geval heel goed zijn plan trekken als ik er niet ben.
Vandaag wou ik nieuwe foto's maken van de pups maar in plaats daarvan moest ik met Cleo naar de dierenarts. Mijn vermoeden werd bevestigd, ze heeft een pyometra (een zware baarmoederinfectie) en morgenavond wordt haar baarmoeder verwijderd. Intussen staat ze al op antibiotica en koortsremmer.
Dus foto's, daar ben ik niet meer aan toe gekomen. Ik probeer morgen.
Ik wil jullie eerst en vooral allemaal geruststellen:met Zazy en haar twee jongens gaat alles prima en dat al vanaf dag 1. Ook met ons en de andere leo's is alles in orde. Het is gewoon even heel druk hier nu Filip weer thuis is en we ook hierin allemaal onze weg een beetje moeten vinden.
Maar eerst Zazy en de pups: Zazy heeft veel meer moederinstinct als bij haar eerste nest en zorgt als een echte moederkloek voor haar kroost. Het is een echt luxenestje, zo 2 knapen.
En misschien is het goed dat het dit keer zo'n klein nest is want nu Filip volledig thuis is, komen er wel een aantal extra taken bij. Zo moet hij 5 keer per week naar de kiné en 4 keer per week naar de logo. Ik moet hem telkens brengen en bij de logo blijf ik gewoon daar omdat het niet de moeite is om op en af te rijden. Maar verder gaat het vrij goed nu hij weer thuis is. Er zijn wel moeilijke momenten telkens hij geconfronteerd wordt met dingen die niet meer mogelijk zijn of die hij niet meer kan maar van de andere kant is hij ook blij dat hij weer thuis is bij ons en zijn honden. Hij zorgt overdag voor Zazy en de pups en de andere leo's verzorgen we samen.
Dit heeft me met het mooie weer van afgelopen week dan eindelijk de kans gegeven om de tuin aan te pakken want die was sinds april aan zijn lot overgelaten. Ik ben mijn zus heel dankbaar want zij is me al elke dag een aantal uren komen helpen en met hulp van aangepast materiaal en tractor en een grote kar hebben we nu toch al 1/3de weer een beetje toonbaar.
De mensen die hier al ooit geweest zijn, weten dat we een grote tuin hebben en dat tuinieren naast de honden een passie is voor mij. Het deed me dan afgelopen lente en zomer dan ook vaak pijn om te zien hoe alles verwilderde. En vele mensen boden me hun hulp aan maar dat was moeilijk als ik er dan zelf niet aan kon helpen.
In elk geval, binnen een uurtje vliegen mijn zus en ik er weer in en proberen we nog een stukje in orde te krijgen voor straks de avond een uurtje vroeger valt.
Morgen om 16 uur gaan we voor de echo van Fien en Canelle en weten we waaraan we ons begin december moeten verwachten.
Hier is het nooit echt rustig maar afgelopen week deed het woord DRUK zijn naam weer alle eer aan. Het was ook een week vol emoties zowel van verdriet, dankbaarheid als blijdschap.
Het was onze laatste week met de pups. Dany Groseans deed de karaktertest afgelopen maandag. Dinsdag en woensdag zou ik dan 2 keer naar Leverkusen rijden om Fien te laten dekken door Lasse, Fairytroll' X-mas Elf Zodiac.
De dekking dinsdag verliep vlot en op woensdagavond zou ik dan samen met Filip opnieuw naar daar rijden zodat ook hij Lasse kon zien.
Maar woensdagochtend heft ons Aagje ons op enkele minuten tijd verlaten. Ze zou nu 25 oktober 11 worden. Een acuut hartfalen werd haar fataal.
Wij zijn in de eerste plaats heel verdrietig omdat we haar hebben moeten afgeven maar ik ben ook heel dankbaar dat ik erbij kon zijn toen haar hart het plots begaf, dat ze niet alleen moest gaan en dat ze niet heeft afgezien. aar ik ben vooral dankbaar omdat ze elf mooie jaren bij ons heeft gehad en steeds het eigenwijze Aagje is gebleven tot op haar laatste dag. Ik ben dan woensdagmiddag alleen voor de tweede dekking gegaan zodat ik 's avonds samen met Filip afscheid van Aagje kon nemen.
Vanaf donderdag begon dan de uittocht van onze L4 tjes, Gisteren vertrok de laatste.
Zij hebben allemaal hele goede baasjes die hen zeker allemaal een goede thuis zullen bezorgen.
Ook telkens weer het het afscheid nemen van de pups een mengeling van gevoelen: blij dat ze gezond 8 weken zijn geworden, ongerust of de baasjes well allemaal goed hun plan zullen trekken de eerste dagen en weken maar ook hier dankbaar omdat we allemaal goede baasjes hebben voor onze kroost.
Intussen kreeg ik al van een aantal pups positief nieuws, dat is geruststellend.
Vrijdag hadden we niet alleen pups die naar hun nieuwe thuis vertrokken maar 's morgens was er ook het rondetafelgesprek in het revalidatiecentrum waar we te horen kregen dat Filip aan zijn laatste week revalidatie zou beginnen in het centrum zelf en dat hij vanaf volgende week thuis verder zal revalideren. Zijn kunnen stappen verbetert nog steeds maar we kregen ook te horen dat hij zijn arm en hand nooit meer functioneel zou kunnen gebruiken en dat ook het spreken heel moeilijk zou blijven. Dat was natuurlijk ook heel zwaar om te horen maar eerlijk gezegd hadden we de laatset weken deze conclusie ook al zelf gemaakt wat niet betekent dat we het heel erg vinden maar we proberen ons te focussen op wat wel gaat.
Vrijdagavond zijn filip en ikzelf Canelle (Gentille) dan gaan laten dekken, ook door Lasse, dit op vraag van Filip. Hij zal vanaf nu fulltime thuis zijn en wil heel graag al die tijd bezig zijn met de honden omdat dat hem het beste lukt en voor hem een belangrijke therapie is.
Ikzelf zal vanaf 1 november weer gaan werken, 14 nachten per maand. Ook dit zal weer een hele aanpassing zijn na 7 maanden thuis.
Vandaag ben ik een beetje aan't afkicken van alle drukke emotierijke momenten van de laatste week en loop ik wat verloren.
Deze namiddag heb ik even tijd genomen om nog een laatste fotoreeks te maken van onze L4tjes. Ik ben met de hele bende naar de boomgaard getrokken. De bedoeling was van de ganse groep maar ook van allen individueel nog eens foto's te maken. Toekomend bezoek heeft daar gedeeltelijk een stokje voor gestoken en op dit moment slapen de pups als de marmotten dus misschien één van de volgende dagen toch nog het vervolg van de reeks.
Maar ik laat jullie al even meegenieten van deze reeks.
Sinds gisteren merk je echt dat het herfst is: wind, regen, afgevallen bladeren.
Ook aan de honden merk je het, zeker als het winderig is: ze zijn veel actiever, spelen meer, iets meer opgewonden al valt dat bij een leonberger nog wel mee. Ook de pups hebben extra speelgoed door de gevallen bladeren en okkernoten die in de puppywei terechtkomen.
Verder doen ze het prima en is hun leven op dit moment één groot feest dat naast eten en veel slapen ook meer en meer uit samen spelen en op ontdekkingsreis gaan bestaat.
Afgelopen zondag hadden we onze puppyborrel voor dit nest en voor veel toekomstige eigenaars zal het moeilijk worden om te kiezen want ze zijn echt allemaal heel mooi. Ja, het kort weer af voor ons, nog anderhalve week en ze kunnen weer vele mensen blij maken.
Hieronder kan je ze nog eens allemaal individueel bewonderen en in een tweede berichtje nog wat extra foto's.
De l4tjes intussen 5,5 weken worden met de dag avontuurlijker en vergroten hun speelterrein. Het blijft enig om te zien hoe ze van dag tot dag meer kunnen en durven. Ze worden ook elke dag mooier en je hart smelt gewoon als je hen bezig ziet. Foto's maken is dan ook zalig op dit moment omdat ik op die manier jullie een beetje kan laten meegenieten van het wonder dat ik elke dag mag aanschouwen en waar ik deel vanuit mag maken.
Dit elke dag mogen doen is voor mij zo belangrijk om al de zorgen en verdriet waar wij op dit moment mee te kampen hebben, te dragen. Het werkt echt een stukje helend.
Afgelopen weekend filmde ik Filip met de honden op vraag van het revalidatiecentrum waar hij verblijft. Het was voor hem heel confronterend omdat het de eerste keer was dat hij zichzelf zag stappen en dingen doen. Maar als je de positieve evolutie ziet die hij de afgelopen 5 maanden al heeft gemaakt, moeten we blijven hopen dat dit nog voor een groot gedeelte goed zal komen. Onze grootste hoop is dat hij weer zal kunnen spreken.
Maar wat ik ook nog wou zeggen, als je op de film het respect en de voorzichtigheid van de honden ziet voor Filip en dat van jong tot oud, dan kunnen we alleen maar dankbaar zijn voor onze leonbergers.
Ook nog vermelden dat Zazy drachtig is maar dat we slechts 2 pups zagen op de echo, een heel klein nestje dus. Dat gaat een wereld van verschil zijn met onze 13 van nu.
Hieronder weer de portretfoto's en in een ander berichtje de andere beelden.
Volop leven in de brouwerij, zo kan je het noemen als de L4tjes wakker zijn. Intussen verhuisden ze afgelopen vrijdag naar hun buitenverblijf waar ze volop genieten van de ruimte en de vrijheid. Hun onderling spel is in volle ontwikkeling, hun snelheid en beweeglijkheid neemt van dag tot dag toe. Ook de herkenning van de fluittoon die ik gebruik om hen te roepen.
Ze eten nu volop hun geweekte puppybrokjes en vlees. Dat in combinatie met puppymelk en nog steeds melk van Irene en je ziet ze groeien als kool.
Zaterdag worden ze al weer 5 weken en komt de mooiste tijd eraan. De andere leo's liggen allemaal in de buurt. De security is verzekerd.
Hieronder zet ik de portretfoto's en in een ander berichtje nog wat sfeerbeelden.
Bij Zazy gaan we maandag een echo maken, dat is dus nog eventjes afwachten maar ik heb een goed voorgevoel en dat is toch ook al iets.
