Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
30-06-2011
internetproblemen
Sinds vanmorgen zitten we thuis zonder internet door een modemprobleem en dat heeft zo zijn gevolgen. Mails beantwoorden en site bijwerken zijn niet evident. Gelukkig kan ik het hoogstdringende doen hier op het werk. Een geluk dus dat ik aan het werk ben. Minder dringende zaken zijn voor ten vroegste maandagnamiddag. Want pas dan komt er een technieker langs om de modem na te kijken en evnetueel te vervangen. De pups laten het gelukkig niet aan hun hart komen. Ze gaan goed vooruit en worden stilaan maar zeker mobieler. Vandaag deed ik een poging om ze geweekte en gemixte puppybrokjes te geven. Ongeveer de helft va de pups proefden, de anderen houden het nog een dagje langer op de melk van mama. Morgen probeer ik foto's te maken en eventueel te filmen. Vandaag ben k daar niet in geslaagd. Nu de nachtdienst er weer bij komt en ik dus overdag een aantal uren moet slapen, is de dag te kort om alles wat ik plan, gedaan te krijgen. De zorg voor de honden en de pups krijgen voorrang op de rest. Maar wie weet, wat vandaag niet gelukt is, proberen we morgen opnieuw.
De pûps zijn vandaag 2 weken. Naar goede gewoonte staat er dan een fotoreportage op het programma. Dan denk je, het is zomer, dus dat kan buiten maar dat was buiten de weergoden gerekend. Gans de dag heeft het hier geregend. Dus vanavond nadat al het puppybezoek vertrokken was, binnen in de woonkamer een poging gedaan. De pups gaan goed vooruit, de oogjes zijn sinds vandaag open, bij sommigen nog maar kleine kiertjes, bij de anderen al goed te zien. Ook zijn er de eerste pogingen om recht te komen. Nog een paar dagen en ze beginnen in de kist rond te waggelen. Tot nu toe komen de pups nog altijd toe met de melk van Irene. En zij, ons Irene heeft de ganse dag honger en volgt elke beweging om te zien of die niet richting frigo gaat voor een pannekoek. Misschien morgen een fotoreportage buiten als we de weerman mogen geloven.
Letterlijk dan. Sinds de late voormiddag een reeks fikse buien over ons gehad.
Gelukkig hebben wijzelf werk voor alle weer. Voor de honden wel extra verplichte rust binnen omdat een hele roedel verzopen ratten ook niks is. Tegen 16.00 kwam gelukkig de zon er weer door en was er een extra lange afsluiter in de grote wei voorzien.
De oudsten liggen nu uitgeteld te genieten van de zonsondergang terwijl de jongste generatie nog volop aan't spelen is in de hondenwei.
Irene doet het nog steeds allemaal prima zoals het een goede moeder betaamt. Tussen de voedingen door (nu toch nog zeker om de 2,5 à 3 uur) mengt ze zich al graag even tussen de anderen maar niet langer dan een kwartiertje, dan wil ze weer naar binnen.
Intussen wordt hier de ene na de andere teef loops (op dit moment al 4 maar er zullen er nog wel volgen). Synchroniseren noemt men dat.
Gelukkig hebben we veel ruimte en veel sterke hekken zodat we de reuen vlot kunnen scheiden van de loopse teven. Dat verloopt dus allemaal vrij vlot.
Vandaag geen foto's die ik heb genomen maar foto's van Kazita die sinds maandag bij haar baasjes en Ezora is en van Istar.
Normaal gezien ben ik dat, een ochtendtype. Ik kan vrij vlot uit bed en binnen de paar minuten, ben ik met 5 zaken tegelijk bezig. Maar de eerste weken na de geboorte van een nestje pups is dat wel even anders. Gans de nacht, bij elke verkeerde piep sta ik langs de werpkist, de pups worden om de 2 à 3 uur aangelegd, Irene krijgt extra eten, wil een paar keer naar buiten. Het is voor mij dan een soort inslapende waak. Je mag wel slapen maar moet toch een aantal keren opstaan. Van dat fitte ochtendgevoel blijft er nu echter weinig over. Ik lijk meer een zombie en heb zeker 3 tassen koffie en buitenlucht nodig om op mijn positieven te komen. Maar gelukkig is dat weer maar voor eventjes en heb ik dat er graag voor over want onze pups gezond en wel groot krijgen is nu echt onze prioriteit. Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de pups, nu 1 week oud.
Het weer weet vandaag niet wat het wil, het ene moment volop zonneschijn, het andere moment een stortbui om U tegen te zeggen. De honden zijn vandaag dus al een paar keer van buiten naar binnen verhuisd. Maar vanmiddag nadat de pups net gedronken hadden en dus sliepen met de buikjes vol, ben ik met de honden de grote wei ingetrokken. Irene loopt vlot mee, zo lang ik er maar bij ben. Ze lijkt soms met mij vergroeid. Vele van onze honden hebben nu helemaal of gedeeltelijk hun winterpels afgegooid en zien er, zoals het een leonberger uit vacht betaamt, niet uit. Maar toch enkele foto's hieronder van o. a. Kazita, die nog tot maandag bij ons is bij en zonder Cocaine, één van onze oudjes, ook een foto van Irene, 1 week na de bevalling. Vele pas bevallen vrouwen zouden jaloers zijn op haar modelletje. De pups zijn vandaag 1 week. Zij zijn straks nog aan de beurt voor hun eerste individuele foto's.
Een paar weken geleden durfde ik er niet echt bij stil te staan wat er allemaal op het programma stond. De pups van Canelle vertrokken en daar moest alles voor klaar gemaakt worden, zijzelf en alle administratie die daarbij komt kijken. Mijn thesis moest af en binnen, dan moest de verdediging van die thesis voorbereid worden. Irene zou intussen ook mama worden en uiteindelijk afgelopen dinsdag de verdediging van de het project.. Mijn grootste sterkte is, dat ik door het ouder worden, heel goed heb leren relativeren en er altijd redelijk gerust in ben of mezelf die rust kan opleggen, dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht komt, tenminste als je alles een beetje kan organiseren. En we zijn er dus ook weer geraakt. Ik zeg duidelijk WE omdat ik dit alles zeker niet alleen zou kunnen. Er is Filip aan wie ik blindelings thuis alles kan overlaten maar ook de jongens die hun steentje bijdragen en zeker niet te vergeten, Ines, de vriendin van Frederique, die afgelopen dinsdag de hele verzorging van de pups op zich nam en ook stond er eten voor me klaar en was alles netjes en proper , toen ik eindelijk dinsdagavond om 20u na 3 uur rijden om van Gentt in Kortessem te geraken, thuiskwam. En dat is een goed gevoel. Om af te ronden; het eindwerk is goedgekeurd, ik zal dus 2 juli, na twee jaar, mijn diploma Therapeutisch werken met assistentie van dieren, in ontvangst mogen nemen en kan dus het echte werk beginnen. Irene en haar kroost doen het prima: de pups komen goed bij in gewicht, Irene heeft heel veel melk en net als haar grootmoeder 10 bruikbare tepels in plaats van 8, zoals de meeste teven. Ook de rest van de roedel gedraagt zich voorbeeldig, ook naar de vakantiegangers toe, zoals bvb naar Indy, een Bullmastiffteefje dat enkele dagen bij ons verblijft. De komende dagen zullen ook de leonbergers Eydis en Joline, Jenta en Juno de groep nog komen vervoegen. Maar zij komen allemaal op regelmatige basis, dus verloopt dat allemaal vlot. Baasjes op vakantie, zij ook.
Gisteren tegen 17.30 's avonds, al bij al nog onverwacht (want de uren voordien bleef Irene vrij rustig) werd nr 1 van het K2 nest geboren, net niet langs mij aan het bureel. Ik kreeg geen tijd om halsbandjes te haken (ik doe dit nooit vooraf, ben hierin een beetje bijgelovig), zo snel kwam de één na de ander op de wereld. Echt typisch voor Irene, die kan er buiten ook zo'n vaart achter zetten. Op minder dan anderhalf uur werden 7 reutjes geboren waarvan nr 6 dood. Alleen maar reutjes, de teefjes lieten op zich wachten. Dan kwam er een rustpauze tot bijna 22.00. Een dode pup in stuitligging (ze zijn trouwens bijna allemaal in stuit geboren) heeft waarschijnlijk gedeeltelijk voor deze lange pauze gezorgd. Vanaf dan liep alles weer vrij normaal. Om 3 uur was het K2-nest een feit: 11 levende pups, 7 reuen en 4 teven. We kunnen weer heel wat mensen gelukkig maken. Irene en haar kroost doen het tot nu toe prima, Irene heeft een heel goede eetlust (dat zit in de genen) en zorgt als een volleerde mama voor haar pups.
Het is hier voorlopig nog rustig. Irene ligt hier langs mij te slapen. Ze heeft vanavond nog goed gegeten en ging zonder dralen mee de grote wei in. Ik zal dus nog wel een nachtje in mijn bed kunnen slapen. Maar we zijn er klaar voor, ze mag er aan beginnen.
We zijn begonnen aan het aftellen van de laatste dagen voor de geboorte van ons K2-nest en aan het bezoekersaantal van onze site te zien, velen met ons. Irene heeft een mooie dikke buik, die de laatste dagen echt begint door te hangen. Het weer was niet ideaal voor een hoogzwangere (zwoel en warm) maar buiten wat extra gehijg, doet ze het nog prima: de eetlust is er nog en als ze het hek van de toegang naar de grote wei hoort, kan er zelfs nog een spurtje af.
Ik zal morgen proberen tijd te vinden om nog enkele foto's te maken van haar.
Intussen hebben we ook van alle nieuwe thuisfronten van de K1pups positief nieuws gehad, iedereen begint zich een beetje thuis te voelen, allen eten ze goed, er is al sprake van redelijke zindelijkheid en overal hebben ze aan het nieuws te horen hun leonbergerreputatie waargemaakt en hebben ze alle harten gestolen.
In bijlage foto's van de k1pups in hun nieuwe heimat.
