Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
26-04-2012
een week verder
Onze 2 L2tjes zijn vandaag al drie weken. Op dit moment zie je reeds 2 verschillende karaktertjes. Het reutje is de rustige van de twee, hem hoor je alleen als hij zijn plaats niet vindt om te slapen. Eten doet hij goed maar op het gemak. Zijn zus daarentegen is een klein buldozertje. Die laat zich niet afstoppen. Ze is al meermaals 4voetig in de voeding beland en steekt haar halve kop in de puppymelk met een luid geproest tot gevolg. Als het weer het toelaat en ik vind de tijd om het gazon te maaien mogen ze de komende dagen ook al eens even buiten op verkenning gaan.
Bij Roos, die zaterdag aanstaande 6 weken ver is (dus nog 3 weken te gaan) wordt een mooi buikje zichtbaar. Eten is op dit moment zeker nog steeds niet haar lievelingsbezigheid maar ze moet eten, heeft geen keus in haar toestand.
De honden worden elke dag van de week vertroeteld door Eline, die echt een goede hulp is. We slagen er zelfs in elke dag met een 6 tal honden samen een wandeling door het veld te maken waarbij ze zeker een half uur los kunnen lopen. Dus elke week komt iedereen aan de beurt en dat naast alle vrijheid die ze al hebben.
En ik weet dat iedereen vooral het dagboek leest om te weten hoe het met Filip gaat en al weet ik evengoed dat hij alles behalve graag in het middelpunt van de belangstelling staat, hier toch ook even wat nieuws over hoe het met hem is.
Hij is maandag gestart met revalideren in Herk-de-Stad. Het was een grote en vooral emotioneel zware stap waardoor ik hem deze week elke ochtend mag brengen en in de late namiddag mag ophalen. Vanaf maandag gaat hij wel in volledige opname omdat hij enkel dan recht heeft op elke dag 3 uur therapie (anders ambulant maar zo'n 4 uur per week en dat is veel te weinig). Hij mag wel op woensdag, op vrijdag, zaterdag en zondag thuis overnachten omdat ze ook in het revalidatiecentrum ingezien hebben dat de honden en zijn thuis voor hem deel uitmaken van zijn revalidatie. Ik ben het team van Herk-de-Stad heel dankbaar voor hun flexibiliteit want dat is niet zo vanzelfsprekend.
Op deze manier moet het, mits heel hard en heel lang werken, lukken om weer (bijna) de oude te worden. We gaan er in elk geval voor.
Maandag mag Filip naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum. We zijn heel blij dat dit nu al kan want hoe sneller hoe groter de kansen op een redelijk herstel. Dus hoop doet leven, niet.
Maar ook wat mooie foto's van de honden vandaag, deze namiddag gemaakt in de boomgaard die nu volop in bloei begint te komen.
Elke namiddag ben ik hier thuis. Eline, die haar 7de jaar dierenzorg volgt, doet 6 weken stage bij ons en heeft er wel een hele speciale eerste week aan gehad met alle zorgen rond Filip. Maar Eline is een toffe meid en doet dat prima. Dat merk ik aan het gedrag van de honden, ze hebben haar al in hun hart gesloten.
Maar dat maakt ook dat we elke namiddag wel heel intensief met de honden bezig zijn en dat doet me goed, is even een afleiding. Kato en Lola zijn logeren bij een collega van Filip en zijn vrouw (leon en Janien). Hun leo, Jitse, blijft intussen bij ons en kan zich hier uitleven, terwijl Kato en Lola mee gaan koffie drinken en shoppen.
Last but not least: onze 2 L2tjes zijn vandaag 2 weken geworden en doen het prima.
Eerst en vooral wil ik mij verontschuldigen voor de vele berichtjes en mails die ik niet heb beantwoord de voorbije week.
Soms was ik door de drukte het overzicht kwijt. Daarom hier wat nieuws.
De verlamming rechts en afasie (niet kunnen spreken) zijn er nog steeds maar Filip begrijpt heel veel. Heel bewust ga ik 's avonds samen met hem surfen op leonbergersites en op facebook en hij weet heel goed waar het over gaat.
Vandaag heb ik mijn project TAD (therapeutisch werken met assistentie van dieren) op hem toegepast.
Ik heb deze namiddag Magic, Roos en Pink in de bestelwagen gezet en ben naar het ziekenhuis gereden.
Ik heb Filip warm aangekleed, hem in een rolstoel gezet en ben naar de parking gereden met hem. Dan heb ik de honden uit de bestelwagen gelaten. Hij en de honden blij en plots uit het niets zei hij PINK zonder dat hij het zelf besefte.
Super toch!!!. We hebben nog een korte wandeling gemaakt. Het heeft ons allen deugd gedaan. Vanaf nu, elke dag naar buiten (als het weer het toelaat).
Deze voormiddag zijn Hanna die het nestje had met Fien, Christel en Shauni die Shadow van ons hebben en Wouter en Lotte van den Joe alle honden komen helpen kammen.
Ze hebben ook de hele grintweg naar achter proper gemaakt en nadat we vanmiddag koffiekoeken en koffie dronken, hebben ze me letterlijk buiten gezet om naar Filip te gaan en nu net thuisgekomen om de honden eten te geven, heb ik een heel proper huis.
Het is fijn dat je in zulke situaties mensen hebt die je ook op je plaats (lees buiten) durven zetten. Maar iedereen is al bedankt voor de mentale steun en ik beloof dat ik op tijd en stond iedereen wel eens zal aanspreken voor hulp, de weg is nog lang.
Ik heb zonet ook fotootjes gemaakt van ons L2duootje. Daar ben ik in deze hectische week nog niet toegekomen maar ik weet dat de toekomstige eigenaars die al 1 of meerdere leo's van ons hebben, me dat niet kwalijk zullen nemen.
Ze doen het prima en hun mama zorgt goed voor hen, het zijn stevige brokjes.
Filip en wij houden de moed erin en de steun van jullie allemaal draagt daar zeker toe bij.
Een week geleden werden onze L2-pupjes geboren. Eén van de drie redden het niet. Maar onze 2 vedetten doen het prima en Magic zorgt onvoorwaardelijk voor haar kroost. Morgen probeer ik zeker foto's van hen te maken. Vandaag en de voorbije dagen is me dat echt niet gelukt. Het is een gecross van hier naar daar, een geregel van dees en 't geen. Maar door de vele helpende handen lukt het ons wel om alles georganiseerd te krijgen. Filip's toestand is stabiel en elke dag is er wel een lichtpuntje meer. Hopelijk volgen er nog vele. Als alle wensen van beterschap voor een extra lichtpuntje zouden zorgen, dan hadden we morgen al een stralende hemel. Stap voor stap zullen we die ook wel kunnen maken. Bedankt iedereen voor alle oprechte wensen.Ik wil wel nog één ding zeggen. Jullie weten allemaal dat jullie steeds bij ons terecht hebben gekund met vanalles en nog wat. Dat is nu niet anders: Als er iets is, wij blijven bereikbaar. Niet aarzelen, gewoon bellen of mailen. Filip zou het ook niet anders willen.
Ik wil allereerst iedereen bedanken voor de steunbetuigingen en de aanmoedigende woordenvan zovele mensen op zoveel manieren en ook voor de aangeboden hulp. Wees niet ongerust, op tijd en stond zal ik die zeker durven vragen. Met zo'n brede vriendenkring kan ik voor bijna alles wel ergens terecht. Ik heb ook een beetje goed nieuws. Sinds deze namiddag zijn we weg van de stroke unit (een soort intensive care voor beroertes en zo). Normaal moest Filip daar zeker nog een paar dagen blijven maar hij sliep daar bijna niet en werd zo onrustig omdat wij er maar twee keer per dag 1 uur mochten zijn dat dit alles behalve goed was voor hem. Op voorwaarde dat iemand van ons 24 op 24 uur bij hem kon zijn, hebben we een kamer alleen gekregen in het Salvatorziekenhuis. Daar zit ik nu dit te typen terwijl hij rustig naast mij slaapt. Hij kan sinds gisteren zijn rechterbeen bewegen en sinds vanavond ook weer met kleine slokjes iets drinken. Hij heeft zelfs een paar keer een paar hoorbare klanken geuit. Dit zijn hele kleine dingen maar oh zo belangrijk en hoopgevend voor ons. Thuis is alles oké met de honden en de pups. Ik ben zo trots op mijn zonen en hun vriendinnen dat zij zonder vraag ons huishouden runnen en voor de honden zorgen de uren dat ik er niet ben.
Het is al gans de dag of ik droom en niet wakker kan worden, ons leven werd vandaag van het ene moment op het andere heftig door elkaar geschud.
Vanmorgen rond 8.30 deed Filip een zware beroerte terwijl we de honden verzorgden.
We zijn nu 14 uur verder en zijn toestand is nog vrijwel niets veranderd.
Ik wil dit langs deze weg gewoon even melden zodat jullie de komende dagen het niet raar gaan vinden als hier weinig nieuws komt of ik niet zoals gewoonlijk heel snel op mails antwoord.
Maar ik wil er nu vooral voor hem, ons gezin en onze honden zijn.
Verdriet: het kleinste pupje van de drie van Magic, het teefje met het gele lintje, t heeft het niet gehaald. Vanmiddag begon ze in één keer te krijsen en naar lucht te happen en minder dan 15 minuten later was ze er niet meer. Nu, we wisten dat de kans zeker zo groot was dat ze het niet zou halen dan wel maar ook dan komt het nog hard aan. Ik kolfde vannacht omdat ze toen niet spontaan wou drinken om de twee uur melk af bij Magic, wat vrij vlot ging en gaf haar die. Vanmorgen begon ze dan wel weer spontaan te zuigen bij Magic maar vanmiddag ging het in één keer mis. Haar broer en zus doen het wel goed.
Vreugde: We waren net bij Bob (onze dierenarts) en Roos is drachtig. Het was vandaag nog maar dag 20 maar de vruchtjes waren heel duidelijk te zien en het waren er vrij veel.
Vreugde en verdriet liggen dus ook bij ons kort samen.
Het is intussen avond en alles blijft voorlopig zoals het wacht, rustig dus. Magic lag gans de namiddag bij de andere honden zodat ze dicht bij mij was terwijl ik wat snoeiwerk in de tuin deed.
Magic at ook vanavond haar brokken nog en ligt nu rustig te slapen op haar plekje onder de trap.
In Nederland in de kennel van de Toogwijkhoeve moet Angel bevallen. Zij werd één dag later gedekt door Idefix. Ook daar nog geen pups op dit moment, al wordt Angel wel stilaan onrustiger. We houden elkaar op de hoogte, is ook wel speciaal en plezant.
Die twee dames lijken een weddenschap afgesloten te hebben wie het het langst volhoudt.
Maar volgens onze dierenarts moeten we zeker nog niet ongerust zijn en kunnen we nog een paar dagen afwachten.
Geduld was nooit mijn sterkste eigenschap, dus dit is een goede oefening.
Gelukkig dat we altijd 1000 en 1 dingen te doen hebben zodat de tijd toch vlot voorbijgaat.
Gewoon even om te vertellen dat er nog niet veel te vertellen is. Magic heeft ook vanavond nog goed gegeten en ligt hier rustig langs mij te slapen. Drie van onze logées zijn intussen weer naar huis en zullen ook niet veel meer bewegen na al het geravot de voorbije dagen.
Deze middag voor het bezoek arriveren zou, heb ik mij even gewoon op de grond gezet tussen de honden. Na enkele ogenblikken snuffelen en aandacht vragen, lieten ze me gerust en gingen ze verder met hun spel. Ik moest enkel mijn fototoestel richten en afdrukken.
Melow en logée Kyra Lola bezig met graafwerken Popeye aan't bezinnen
Zazy, fier als altijd Popeye en Pink, een onafscheidelijk duo, in actie
Rust na actie Irene Logée Koda Quai Quai, een pracht van een jonge reu
Kato heeft de fierheid niet van vreemden (dochter van Zazy)
