Inderdaad was het nog nooit zo lang stil op de blog.

Ik wil even proberen te verduidelijken. Vorig jaar 8 april, door het herseninfarct van Filip, veranderde ons leven voor goed.

Eerst waren de eerste intense revalidatiemaanden in het revalidatiecentrum waar er in eerste instantie veel vooruitgang geboekt werd, vooral op fysiek vlak. Het was voor iedereen een leven op automatische piloot, niet te veel denken maar doen en hopen dat alles weer zo goed mogelijk zou worden.

Eind oktober kwam hij weer thuis en was het opnieuw zoeken en herorganiseren om alles vlot te laten verlopen, ik ging ook weer aan't werk. Er werden ook nog enkele nesten geboren met  alle drukte die daarbij kijken komt.

Veel tijd om te denken en piekeren was er niet.

Dan heb ik dit voorjaar beslist om even enkel maanden geen pups te hebben zodat ik ook werk, dat vorig jaar liggen bleef wat in te halen , de tuin onder andere, die stilaan een oerwoud geworden was, verven en behangen,....

Maar tegelijkertijd zijn we ook in een periode terecht gekomen waar we meer dan ooit met onze ogen op de feiten geduwd worden van wat er allemaal niet meer kan, wat er niet meer is en dat is verschrikkelijk zwaar voor mij  omdat er ook de wetenschap is dat deze dingen nooit meer terug zullen komen.

Ik probeer positief te blijven en de drukte die de honden en vakantiegangers met zich meebrengen helpen wel om alles wat te relativeren, maar toch.

Ik probeer nu op dit moment weer een beetje mijn evenwicht te vinden in de combinatie Filip die de Filip van vroeger niet meer is, de honden, de jongens, die beiden volop bezig zijn met hun eigen leven op te bouwen samen met hun vriendin, die beiden aan't bouwen zijn, mijn werk op professioneel vlak,...

Dit neemt tijd en veel energie in beslag en moeten niet telkens in een blog verwerkt worden.

Maar om te eindigen met een positieve noot. De honden doen het prima, genieten op hun manier van de zomer samen met de vakantiegangers die hier komen en gaan.