Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
30-10-2010
poseren als berggeitjes
Vanmorgen wil ik jullie laten meegenieten van enkele toevallig genomen foto's. Tijdens het opruimen van het hondenverblijf hebben we altijd een grote groep toeschouwers. Onze jongste Jill zocht hogere sferen op om ons beter te kunnen gadeslaan. Dan is het goed om steeds een fototoestel in de buurt te hebben. Al snel kreeg ze het gezelschap van Jade, gevolgd door Roos en Zazy. Hieronder het bewijs dat er ergens diep in de leonberger genen van berggeiten zitten.
Mooi herfstweer, Luna en pups binnen, buiten een roedel enthousiaste leonbergers met veel energie, een loopse teef (Angel van de Toogwijkhoeve) uit Nederland die gedekt wil worden door Fimofreje Hector, 1 leonberger op vakantie omdat baasje bevallen is van Jef en 3 jonge leonbergers uit onze J-nesten die de komende uren nog arriveren voor een weekend of week bij ons samen met nog een jonge Golden Retriever. Dat zijn zo'n beetje de ingrediënten voor een vrijdag bij ons. Van verveling is er dus geen sprake. Maar tot nu toe hebben we alles onder controle en dat zal, hoop ik, ook zo blijven. Angel is intussen vanmorgen vlot gedekt door Hector en de baasjes zijn tevreden weer naar Nederland. Nu is het afwachten en duimen voor een mooi nest. Kara blijft nog tot zondag bij ons. Morgen komt haar baasje kleertjes brengen van Jef zodat Kara al aan die geur kan wennen. Zondag mag ze dan kennismaken met hem. Straks komen Jandro en zijn huisgenoot, een jonge Golden retriever, Joeki en ook Java en Jelita enkele dagen roedelen. Foto's van deze avonturen volgen de komende dagen, nu nog eerst een paar huiselijke taferelen van Eluna en haar Jtjes, die het prima doen en van Hector en Angel.
Het is de gewoonte om elke week dat de pups een weekje ouder worden, nieuwe foto's te maken. Vandaag lukte me dat niet, sorry hiervoor, maar morgen staat het zeker op de agenda. Straks nog 1 nacht werken en dan ben ik weer een week thuis en worden mijn dagen hier wat langer. We hebben de pups net wel gewogen, de gewichten staan op de site. Verder doen ze het prima, de oogjes zijn open sinds gisteren, ze beginnen stilaan van de grond te komen als ze zich verplaatsen. En als ze mama Eluna ruiken, zijn ze niet te houden. Eluna blijft een mama uit de duizend, ze heeft nog steeds veel melk, verzorgt haar pups als geen ander en houdt de werpkist nog steeds vrij van plasjes en kakjes. Aagje is gisteren 9 geworden, van haar hebben jullie ook nog een fotoreportage te goed, de foto's zijn genomen maar ze moeten nog op de site geraken. Ze ziet er nog prima uit voor haar leeftijd. Ben ervan door, snel wassen en op naar het werk.
Ik heb thuis altijd geleerd dat je moet genieten van de kleine dingen des levens. "Dan ben je een veel gelukkiger mens", zegt mijn pa altijd. Ik kan dat alleen maar beamen. Gisteren bvb, voor 21 oktober nog een mooie, zonnige dag, de honden buiten vol energie, binnen alles rustig, pups hun buikje vol, bezoek van tevreden leonbergereigenaars die honderduit vertellen over de avonturen met hun leo. Dat geeft een goed gevoel. En als we de jongste van de roedel door de wei zien paraderen, likkebaardend na haar zoveelste peer of appel van de dag, terwijl de oudsten liggend genieten van de oktoberzon, weet ik het zeker, ik ben een gelukkig mens.
De pups zijn al een week, de tijd is omgevlogen. Zowel mama als pups doen het prima. Normaal gezien is dit ook een dag voor een fotoshoot maar dat zal voor morgen zijn. Ik moest vandaag voor mijn opleiding TAD (therapeutisch werken met assistentie van dieren) naar Averbode. Filip was hier thuis van wacht. Maar niet getreurd, ik zal er een aantal extra maken.
Naar jaarlijkse gewoonte werd Bokrijk gisteren weer ingenomen door een grote meute leonbergers tijdens de wandeling aldaar, georganiseerd door Ernest en Georgette, die zoals elk jaar de mensen verwelkomde met haar lekkere zelfgebakken wafels. En zoals elk jaar was deze wandeling weer een succes qua deelnemers. Iedereen goed aangeduffeld en fier om zijn of haar leonberger aan het publiek te tonen. Want voor velen was het de eerste wandeling met hun nieuwe aanwinst. Wij prijzen ons gelukkige mensen omdat er zoveel leo's van het Hof van Eden aanwezig waren en hopen dat iedereen genoten heeft, net als wij. Het was een bonte verzameling van jong en oud, in alle maten en kleurschakeringen. Maar net als altijd heel opvallend, zoveel honden samen en toch alles peis en vree. Voor wie de wandelmicrobe nu te pakken heeft, de club organiseert bijna elke maand ergens ten lande een leonbergerwandeling. De kalender daarvan kan je vinden op de site van de leonbergerclub. Wat Limburg betreft mag je 15 mei al in je agenda noteren, dan richten we hier in Kortessem, op een 3tal km van ons deur, weer een wandeling in. Dat lijkt nog verre toekomst maar de tijd vliegt en tegen dan zijn al die pups van nu reeds bijna jongvolwassen. In ieder geval allemaal bedankt nog om er gisteren te zijn.
Er heerst stilaan weer een beetje regelmaat in het Hof van Eden. Al hebben we het al vaak meegemaakt, toch is het altijd weer even wennen aan een nest pups in huis. Telkens wordt je hele bioritme (en dat van ons is al iets gewoon door onze nachtdiensten) overhoop gehaald. Deels door het slapen in flarden, dagen aan één stuk maar ook door de adrenaline die onderhuids zijn werk goed doet. Eerst voor de bevalling, de zorgen van wanneer zal het beginnen en gaat het vlot gaan? Tijdens de bevalling heb je geen tijd om stil te staan bij wat er allemaal mis zou kunnen gaan, dan moet je er gewoon zijn voor je teef en haar kroost en de rust uitstralen die zij nodig heeft omdat zij jou vertrouwt en weet dat ze op jou kan rekenen. Dan zijn er de eerste dagen na de bevalling: het is een constant observeren en evalueren: zowel de moederhond als haar pups: hoe is haar temperatuur, zijn alle nageboortes afgekomen, eet en drinkt ze voldoende, heeft ze voldoende melk, is ze rustig voor de pups, kan ze haar behoeftes doen,... en de pups, is daar alles ok mee, hebben ze voldoende zuigreflex, is anatomisch alles in orde, komen ze goed bij?... Gelukkig hebben we al heel wat ervaring en 2 dierenartsen die we 24 op 24 uur kunnen bereiken zodat we snel op de bal kunnen spelen als dat zou nodig zijn. Maar intussen zijn we dus drie dagen verder en alles gaat goed. Luna is een volleerde mama die weet wat er haar te doen staat en die gelukkig altijd honger en dorst heeft, veel melk geeft en haar pups verzorgt tot in de puntjes. Wij zijn er om haar op te dienen, haar was en plas te doen en te zorgen dat zij en haar kroost niks tekort komt zodat we binnen een kleine 8 weken hopelijk weer heel wat gezinnen gelukkig kunnen maken.
Al weken keken we er naar uit en wij niet alleen. Als we de echo moesten geloven zou het maar een klein nest zijn. De laatste paar weken zeiden mijn ogen en mijn gevoel dat het er zeker enkele meer zouden zijn dan de 5 op echo geteld maar dat het er 13 zouden worden, dat hadden we nooit verwacht. De bevalling verliep vlot tot nr 11 er was. In eerste instantie dachten we dat ze er allemaal waren maar de onrust van Luna was voor mij een teken dat het nog niet afgelopen was. En inderdaad volgden er nog 2 pups die helaas al overleden waren. Vanmorgen overleed er dan nog één van de reutjes (waarschijnlijk inwendig een anatomische fout). Wij zijn heel blij met onze 9 overlevende pups maar treuren des al niet te min over zij die het niet overleefd hebben. Luna heeft het voortreffelijk gedaan. Ook nu zorgt ze weer als een echte moederkloek voor haar pups Zonet heb ik de eerste foto's gemaakt.
Terwijl Eluna hier al hijgend naast me ligt te slapen, wil ik even vertellen dat alles klaar staat voor de geboorte van haar kroost. Deze namiddag hebben we de werpkist afgewassen en naar de woonkamer verhuisd. Zij is er daarstraks heel even in gaan kijken maar laat ze nu voor wat ze is tot de eerste pup eraan komt binnen enkele dagen. Zij heeft na haar twee vorige nesten wel voldoende ervaring en weet als geen ander wat eraan zit te komen. Maar tot nu toe laat ze dat niet aan haar hart komen. Haar eetlust is nog prima en van de dagelijkse uitlaatbeurten in de grote weide, laat ze er geen enkele aan haar voorbij gaan. Dit wordt zeker een nest fruitpuppy's door alle appels en peren die Eluna de voorbije weken verorberd heeft. Ik weet dat er nu verschillende gezinnen net als wij hunkeren naar het moment dat het zo ver zal zijn. Maar we zullen nog een paar dagen op onze honger moeten blijven zitten.
Ik zal zeker niet de enige zijn die blij is met deze Indian Summer in België. Het is gewoon zalig. Ik probeer dan ook echt zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen met de honden. Jefferson is vandaag gearriveerd voor 12 dagen vakantie bij ons. Het was een prettig weerzien met zijn zus en de rest van de leo's. We zijn nu ook volop aan't aftellen naar de bevalling van Luna. Al lijkt zijzelf er zich tot nu toe allerminst zorgen over te maken. Ze is nog vol leven en constant op zoek naar iets eetbaars. Haar buikje begint echt door te zakken. Zaterdag zullen we de werpkist zetten. Luna kennende gaat ze er toch pas in als het zo ver is en zij weet heus wel wat er staat te gebeuren volgende week. De hele meute kijkt dagelijks uit naar uitlaatbeurten in de grote weide want daar wachten de appelen en peren op hen. Onze roedel zou een goede ambassabeur zijn voor Haspengouw. Nog 4 nachten te gaan en dan is het weer bevallingsverlof.
Vreugde en verdriet, een lach en een traan , het lijkt zo verschillend en toch ligt het zo dicht bij elkaar. Terwijl een aantal gezinnen ongeduldig wachten op de bevalling van Eluna en hopen dat er een pup voor hun gezin bij zal zijn wisten wij al enkele weken dat de kans groot was dat Cléo een prachtige teef van 4,5 jaar en een dochter van ons Blitz, terug naar ons zou komen. Eline kan haar omwille van ernstige gezondheidsproblemen niet langer meer bij zich houden. Ze heeft al het mogelijke gedaan om zelf een nieuwe thuis te vinden bij haar in de buurt in Nederland, maar zonder succes. Vanmorgen zou ze Cléo terug naar ons brengen omdat ze zelf volgende week een operatie moet ondergaan waarna een hele lange revallidatie zal volgen. En ik kan jullie verzekeren: het was hartverscheurend . Want Eline houdt enorm veel van Cléo en heeft juist voor het welzijn van Cléo deze moeilijke beslissing genomen. Wij zullen een heel goede en warme thuis voor haar zoeken en tot we die gevonden hebben, blijft Cléo gewoon bij ons. Wij hopen dat dit de pijn een beetje kan verzachten.
