Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
23-07-2011
weer een weekje ouder
Intussen zijn we weer een weekje verder en zijn de pups van het K2-nest 6 weken. Eén en al leven in de brouwerij. Zij hebben totaal geen last van het herfstachtige weer. Integendeel, ik denk, ik ben er zeker van dat onze honden dit weer met grote voorsprong verkiezen boven echte zomerse temperaturen. En als zij content zijn, wij ook. Afgelopen dagen hebben we hard gewerkt aan de verblijfplaats van de honden. Donderdag de 21 ste hebben we overal OSBplaten gezet onder de daken om de isolatie te verbeteren. Dankzij de hulp van Bart lukte dit wonderwel. Hanna heeft mij dan weer de ganse dag geholpen. Met ons tweetjes hebben we 17 van de 20 leo's een echte hondenkapsalonbeurt gegeven. De laatste 3 heb ik gisteren dan nog gedaan. Intussen liepen alle pups en honden bij ons. Zalig gewoon. Ik heb nog niet vaak zo'n plezante Nationale feestdag beleefd. Gisteren hebben Filip en ik dan de ganse dag grote poets gedaan in het hondenbuitenverblijf. Al dat kabaal van de laatste dagen, al die beweging en dat volk, ideaal voor de pups en voor onze vakantiegangers die waarschijnlijk bij hun thuis niet zo'n drukte kennen. Op dit moment hebben we 2 keer twee zussen van twee jaar, 2 zussen van 1 jaar en 2 broers en 1 zus van 9 maanden op vakantie. En zij zoeken elkaar heel veel op in het spel, mooi om te zien. Ik heb nu al wat foto's van de pups gemaakt. Als het weer het toelaat, wil ik er straks nog wat maken van de roedel in het algemeen.
De wekelijkse fotoshoot en bijhorend filmpje zijn weer een feit en alles staat op de site. Ik doe dit heel graag en kan ervan genieten de pups zo bezig te zien. Maar in onze werkweek is het vaak een run tegen de tijd. Een mens moet ook nog slapen he! En als er dan ook nog een zoon naar Spanje vertrekt die graag alles netjes gewassen en gestreken meeneemt, bezoek langskomt en je de regen voor wil zijn, is het goed dat we rustig kunnen blijven. Maar we zijn er net op de valreep weer in geslaagd. Ik weet dat we niks moeten maar weet evenzeer dat velen wachten op de nieuwe foto's en nieuws. Wij zijn zelf net zo als we ergens een pup gereserveerd hebben. Maar de pups laten het niet aan hun hart komen, al dat gejaag. Ze hebben hun eerste nacht in hun buitenverblijf achter de rug en het lijkt of ze zich daar al helemaal thuis voelen. Het nieuwe extra afdak van 6 op 4 m lijkt net op tijd af te zijn als we de weerberichten mogen geloven. Zij kunnen nu naar hartelust buiten spelen zonder nat te worden. Intussen hebben ook alle honden kennis gemaakt met de nieuwe kroost. Zij zijn ook blij dat ze er weer bij mogen en deel uit kunnen maken van het plaatje. Nu wordt het alleen maar plezanter de komeden dagen en weken.
Met pups van 4 weken is dit een utopie. Maar dat vinden we ook helemaal niet erg. Want wat kan je je meer wensen: mooi weer, pups die elke dag speelser worden. Aangename bezoekers. Al deze ingrediënten zijn er bij ons voorradig. Dus een kort dagboekverslag vandaag zodat we verder kunnen gaan genieten.
Vandaag kregen wij maar vooral de honden en de pups bezoek van de jongste leefgroep jongeren van de K-dienst. Omwille van beroepsgeheim kan ik hiervan geen foto's plaatsen maar ik kan jullie met zekerheid zeggen dat de gasten genoten hebben en voor de pups was het een heel leerrijke ervaring. In de late namiddag kwamen Roger en Marcella langs samen met 2 pups van hun laatste nestje, net geen 10 weken oud. Dus dik 6 weken ouder dan die van ons. Hiervan wel enkele foto's. Ongelofelijk wat een verschil op 6 weken.
Hier ben ik nog eens even tussen de drukte door. Ik moet dringend de site bijwerken met nieuws en foto's van oud-pups van hier maar dat zal voor vanavond laat of morgenavond zijn. Wel wil ik even enkele foto's van onze jongste kroost, zonet genomen, op de blog zetten. Ze hebben gans de namiddag in de tuin gekampeerd en liggen nu vredig te slapen. Het eten van de brokjes gaat steeds beter, ze herkennen de plateau al als ik die neerzet en zoeken zelf hun weg naar het eten. Vannacht hebben ze op 1 drinkbeurt na ook doorgeslapen en wij dus ook. Al moet ik zeggen dat ik me vanmorgen meer zombie voelde dan anders maar dat komt waarschijnlijk net door het langer mogen slapen.
Het weekend is weer bijna voorbij en zoals elk werkend weekend (Filip en ik hebben beiden nachtdient) was het extra druk en dit gewoon omdat we een aantal uren verliezen doordat we toch ook moeten slapen overdag. Maar daar zonder gaat het nu eenmaal niet. Gisteren werd ook dat ritme nog overhoop gehaald omdat ik om 10.00 in Gent verwacht werd voor de proclamatie en diplomauitreiking van mijn opleiding TAD. Ik wist al dat ik een goed eindwerk afgeleverd had waarvoor ik een hele goede eindbeoordeling kreeg en ik verwachtte dus eigenlijk geen punten meer. Die kwamen er toch nog gisteren en met trots mag ik zeggen (en dit is niet stoeferig bedoeld maar als je bijna 50 bent is studeren toch niet meer zo evident en is er een extra drive nodig, die er gelukkig ook was) dat ik geslaagd ben met grote onderscheiding en dat ik over het totaal van 2 jaar een percentage haalde van 87%. Maar dat is niet alleen mijn verdienste maar zeker ook die van Filip en de jongens want zonder hun extra hulp thuis, zou ik dit niet bereikt hebben en ook al de mensen (collega's, vrienden) die alles mee opvolgden en hun sympathie en enthousiasme met me deelden, hebben er zeker een aandeel in dat ik er volop bleef voor gaan. Nu kan dus het echte werk beginnen en ik zal me ook moeten blijven bijscholen maar dat doe ik met veel plezier want het is echt wel mijn ding. Intussen blijft er thuis volop leven in de brouwerij met de pups en al de loopse teven. Maar we hebben weer goed onze draai gevonden om dit allemaal in goede banen te leiden; Iedereen is gezond en wel en dat is heel voornaam. Onze buren hebben minder geluk. Onze buurvrouw overreed gisteren per ongeluk een Bordercollie die op de parking van de manège voor haar auto inliep: diagnose 5 breuken ter hoogte van heupen en bekken. De eigenaar wou het teefje van net 1 jaar laten inslapen maar dat wou onze buurvrouw helemaal niet. Zij heeft haar mee naar huis gebracht en samen proberen we haar nu zo goed mogelijk te verzorgen. Morgen wordt bekeken of er operatief iets aan gedaan kan worden . Onze pups zijn deze namiddag ook enkele uren buiten geweest, ze hebben hun namiddagdutje op het gazon in de schaduw gedaan. Ze zijn nu ook goed vertrokken met het eten van geweekte en gemixte puppybrokjes. Deze namiddag heb ik ook hun binnenruimte in de living vergroot zodat ze meer bewegingsvrijheid hebben de komende dagen en nachten. Hieronder nog enkele foto's van deze namiddag en ok een paar foto's van Khanysha, een pup van ons K1nest.
Straks worden de pups 3 weken. Ondanks alle drukte vandaag heb ik toch een poging gedaan om een aantal nieuwe foto's te maken. Omdat ik hier op het werk niet aan de site kan werken en ik er thuis niet meer toe kwam, de eerste foto's op de blog. De site en de fotoalbums volgen morgen of overmorgen. Morgenvoormiddag moet (mag) ik immers nog naar Gent om mijn diploma TAD daar in ontvagst te nemen. Jeroen zal mij brengen zodat ik onderweg al een beetje kan slapen. In elk geval zijn hier al een aantal foto's. De rest volgt.
Sinds vanmorgen zitten we thuis zonder internet door een modemprobleem en dat heeft zo zijn gevolgen. Mails beantwoorden en site bijwerken zijn niet evident. Gelukkig kan ik het hoogstdringende doen hier op het werk. Een geluk dus dat ik aan het werk ben. Minder dringende zaken zijn voor ten vroegste maandagnamiddag. Want pas dan komt er een technieker langs om de modem na te kijken en evnetueel te vervangen. De pups laten het gelukkig niet aan hun hart komen. Ze gaan goed vooruit en worden stilaan maar zeker mobieler. Vandaag deed ik een poging om ze geweekte en gemixte puppybrokjes te geven. Ongeveer de helft va de pups proefden, de anderen houden het nog een dagje langer op de melk van mama. Morgen probeer ik foto's te maken en eventueel te filmen. Vandaag ben k daar niet in geslaagd. Nu de nachtdienst er weer bij komt en ik dus overdag een aantal uren moet slapen, is de dag te kort om alles wat ik plan, gedaan te krijgen. De zorg voor de honden en de pups krijgen voorrang op de rest. Maar wie weet, wat vandaag niet gelukt is, proberen we morgen opnieuw.
De pûps zijn vandaag 2 weken. Naar goede gewoonte staat er dan een fotoreportage op het programma. Dan denk je, het is zomer, dus dat kan buiten maar dat was buiten de weergoden gerekend. Gans de dag heeft het hier geregend. Dus vanavond nadat al het puppybezoek vertrokken was, binnen in de woonkamer een poging gedaan. De pups gaan goed vooruit, de oogjes zijn sinds vandaag open, bij sommigen nog maar kleine kiertjes, bij de anderen al goed te zien. Ook zijn er de eerste pogingen om recht te komen. Nog een paar dagen en ze beginnen in de kist rond te waggelen. Tot nu toe komen de pups nog altijd toe met de melk van Irene. En zij, ons Irene heeft de ganse dag honger en volgt elke beweging om te zien of die niet richting frigo gaat voor een pannekoek. Misschien morgen een fotoreportage buiten als we de weerman mogen geloven.
Letterlijk dan. Sinds de late voormiddag een reeks fikse buien over ons gehad.
Gelukkig hebben wijzelf werk voor alle weer. Voor de honden wel extra verplichte rust binnen omdat een hele roedel verzopen ratten ook niks is. Tegen 16.00 kwam gelukkig de zon er weer door en was er een extra lange afsluiter in de grote wei voorzien.
De oudsten liggen nu uitgeteld te genieten van de zonsondergang terwijl de jongste generatie nog volop aan't spelen is in de hondenwei.
Irene doet het nog steeds allemaal prima zoals het een goede moeder betaamt. Tussen de voedingen door (nu toch nog zeker om de 2,5 à 3 uur) mengt ze zich al graag even tussen de anderen maar niet langer dan een kwartiertje, dan wil ze weer naar binnen.
Intussen wordt hier de ene na de andere teef loops (op dit moment al 4 maar er zullen er nog wel volgen). Synchroniseren noemt men dat.
Gelukkig hebben we veel ruimte en veel sterke hekken zodat we de reuen vlot kunnen scheiden van de loopse teven. Dat verloopt dus allemaal vrij vlot.
Vandaag geen foto's die ik heb genomen maar foto's van Kazita die sinds maandag bij haar baasjes en Ezora is en van Istar.
Normaal gezien ben ik dat, een ochtendtype. Ik kan vrij vlot uit bed en binnen de paar minuten, ben ik met 5 zaken tegelijk bezig. Maar de eerste weken na de geboorte van een nestje pups is dat wel even anders. Gans de nacht, bij elke verkeerde piep sta ik langs de werpkist, de pups worden om de 2 à 3 uur aangelegd, Irene krijgt extra eten, wil een paar keer naar buiten. Het is voor mij dan een soort inslapende waak. Je mag wel slapen maar moet toch een aantal keren opstaan. Van dat fitte ochtendgevoel blijft er nu echter weinig over. Ik lijk meer een zombie en heb zeker 3 tassen koffie en buitenlucht nodig om op mijn positieven te komen. Maar gelukkig is dat weer maar voor eventjes en heb ik dat er graag voor over want onze pups gezond en wel groot krijgen is nu echt onze prioriteit. Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de pups, nu 1 week oud.
Het weer weet vandaag niet wat het wil, het ene moment volop zonneschijn, het andere moment een stortbui om U tegen te zeggen. De honden zijn vandaag dus al een paar keer van buiten naar binnen verhuisd. Maar vanmiddag nadat de pups net gedronken hadden en dus sliepen met de buikjes vol, ben ik met de honden de grote wei ingetrokken. Irene loopt vlot mee, zo lang ik er maar bij ben. Ze lijkt soms met mij vergroeid. Vele van onze honden hebben nu helemaal of gedeeltelijk hun winterpels afgegooid en zien er, zoals het een leonberger uit vacht betaamt, niet uit. Maar toch enkele foto's hieronder van o. a. Kazita, die nog tot maandag bij ons is bij en zonder Cocaine, één van onze oudjes, ook een foto van Irene, 1 week na de bevalling. Vele pas bevallen vrouwen zouden jaloers zijn op haar modelletje. De pups zijn vandaag 1 week. Zij zijn straks nog aan de beurt voor hun eerste individuele foto's.
Een paar weken geleden durfde ik er niet echt bij stil te staan wat er allemaal op het programma stond. De pups van Canelle vertrokken en daar moest alles voor klaar gemaakt worden, zijzelf en alle administratie die daarbij komt kijken. Mijn thesis moest af en binnen, dan moest de verdediging van die thesis voorbereid worden. Irene zou intussen ook mama worden en uiteindelijk afgelopen dinsdag de verdediging van de het project.. Mijn grootste sterkte is, dat ik door het ouder worden, heel goed heb leren relativeren en er altijd redelijk gerust in ben of mezelf die rust kan opleggen, dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht komt, tenminste als je alles een beetje kan organiseren. En we zijn er dus ook weer geraakt. Ik zeg duidelijk WE omdat ik dit alles zeker niet alleen zou kunnen. Er is Filip aan wie ik blindelings thuis alles kan overlaten maar ook de jongens die hun steentje bijdragen en zeker niet te vergeten, Ines, de vriendin van Frederique, die afgelopen dinsdag de hele verzorging van de pups op zich nam en ook stond er eten voor me klaar en was alles netjes en proper , toen ik eindelijk dinsdagavond om 20u na 3 uur rijden om van Gentt in Kortessem te geraken, thuiskwam. En dat is een goed gevoel. Om af te ronden; het eindwerk is goedgekeurd, ik zal dus 2 juli, na twee jaar, mijn diploma Therapeutisch werken met assistentie van dieren, in ontvangst mogen nemen en kan dus het echte werk beginnen. Irene en haar kroost doen het prima: de pups komen goed bij in gewicht, Irene heeft heel veel melk en net als haar grootmoeder 10 bruikbare tepels in plaats van 8, zoals de meeste teven. Ook de rest van de roedel gedraagt zich voorbeeldig, ook naar de vakantiegangers toe, zoals bvb naar Indy, een Bullmastiffteefje dat enkele dagen bij ons verblijft. De komende dagen zullen ook de leonbergers Eydis en Joline, Jenta en Juno de groep nog komen vervoegen. Maar zij komen allemaal op regelmatige basis, dus verloopt dat allemaal vlot. Baasjes op vakantie, zij ook.
Gisteren tegen 17.30 's avonds, al bij al nog onverwacht (want de uren voordien bleef Irene vrij rustig) werd nr 1 van het K2 nest geboren, net niet langs mij aan het bureel. Ik kreeg geen tijd om halsbandjes te haken (ik doe dit nooit vooraf, ben hierin een beetje bijgelovig), zo snel kwam de één na de ander op de wereld. Echt typisch voor Irene, die kan er buiten ook zo'n vaart achter zetten. Op minder dan anderhalf uur werden 7 reutjes geboren waarvan nr 6 dood. Alleen maar reutjes, de teefjes lieten op zich wachten. Dan kwam er een rustpauze tot bijna 22.00. Een dode pup in stuitligging (ze zijn trouwens bijna allemaal in stuit geboren) heeft waarschijnlijk gedeeltelijk voor deze lange pauze gezorgd. Vanaf dan liep alles weer vrij normaal. Om 3 uur was het K2-nest een feit: 11 levende pups, 7 reuen en 4 teven. We kunnen weer heel wat mensen gelukkig maken. Irene en haar kroost doen het tot nu toe prima, Irene heeft een heel goede eetlust (dat zit in de genen) en zorgt als een volleerde mama voor haar pups.
Het is hier voorlopig nog rustig. Irene ligt hier langs mij te slapen. Ze heeft vanavond nog goed gegeten en ging zonder dralen mee de grote wei in. Ik zal dus nog wel een nachtje in mijn bed kunnen slapen. Maar we zijn er klaar voor, ze mag er aan beginnen.
We zijn begonnen aan het aftellen van de laatste dagen voor de geboorte van ons K2-nest en aan het bezoekersaantal van onze site te zien, velen met ons. Irene heeft een mooie dikke buik, die de laatste dagen echt begint door te hangen. Het weer was niet ideaal voor een hoogzwangere (zwoel en warm) maar buiten wat extra gehijg, doet ze het nog prima: de eetlust is er nog en als ze het hek van de toegang naar de grote wei hoort, kan er zelfs nog een spurtje af.
Ik zal morgen proberen tijd te vinden om nog enkele foto's te maken van haar.
Intussen hebben we ook van alle nieuwe thuisfronten van de K1pups positief nieuws gehad, iedereen begint zich een beetje thuis te voelen, allen eten ze goed, er is al sprake van redelijke zindelijkheid en overal hebben ze aan het nieuws te horen hun leonbergerreputatie waargemaakt en hebben ze alle harten gestolen.
In bijlage foto's van de k1pups in hun nieuwe heimat.
De puppykeuzes zijn gemaakt en eergisterenavond vertok Klyde (geelblauw) naar zijn nieuwe baasjes en naar zijn halfzus (Ikala, ook een dochter van Canelle). Gisterenmorgen lag hij al bij Ikala in de mand, at al zijn brokjes voorbeeldig op en sprong op de bak van Ikala om te zien of daar ook nog wat te halen viel. Hij voelt er zich precies al thuis. Gisterenvoormiddag was het dan aan de beurt aan Khanysha (rood) en Ka(Juul) (witblauw). Ook uit hun nieuwe thuisfront kregen we al geruststellende berichten. Kayenne (blauw) vertrok gisterenavond en zodadelijk is het de beurt aan Kajussi (groen). Kaatje (geel), Amok (Koma) (roodblauw) en Kazita (wit) blijven nog tot na het weekend. Ik heb hier net in de woonkamer nog enkele foto's van de hierblijvers gemaakt. In een diepe slaap nadat ze er een beetje een slagveld van hebben gemaakt. Ik heb daarstraks ook nog even gefilmd hoe Canelle hen corrigeert als ze nog willen drinken bij haar en zij er geen zin in heeft. Eerst gromt ze even, dan omklemt ze hun snuit met haar muil en dan daagt ze uit tot spelen. Fantastisch om te zien. Intussen is mijn thesis bij de drukker en zullen we hier eens in gang vliegen om allerlei klussen die zijn blijven liggen de afgelopen weken uit te voeren. Ik kreeg de laatste week ook nog een aantal foto's binnen. Ik heb die netjes aan de kant gezet en probeer ze de komende dagen op de site te zetten. Ik ben het dus niet vergeten. Bedankt iedereen om ook regelmatig foto's te blijven sturen. Zo blijven we allemaal een beetje up to date van hoe het gaat met de leo's van het Hof van Eden en hun families.
Jullie zullen wel zeggen. het is de laatste tijd zo rustig op de blog, ze weten daar precies niet veel te vertellen. Dat is echter helemaal niet het geval, het mankeert enkel aan tijd op dit ogenblik. De pups en de honden vragen sowieso de nodig aandacht maar dat is niet alleen nu, daar ligt het dus niet aan. Ook niet aan de nachtdienst die we draaien want dat is ook om de week zo. De honden en pups doen het prima en dit weer is ideaal puppyweer. Gisteren hadden we de puppyborrel en kregen de toekomstige eigenaars van ons K1-nest een heleboel nuttige informatie om de eerste weken en maanden goed door te komen met hun nieuw gezinslid van Heidi van Smartdoggies (www.smartdoggies.be).
Reden dat het zo stil is op de blog is dat ik voor 1 juni mijn eindproject voor mijn opleiding TAD (therapeutisch werken met assistentie van dieren) moet uitgeschreven hebben. Dit moet minstens 60 pagina's lang zijn en ook qua inhoud professioneel overkomen. Intussen zit ik al aan 66 pagina's en er zullen er nog zo'n 30 bijkomen vermoed ik voor ik aan het besluit zit. En het is ook wel allemaal heel boeiend en interessant maar evident is het niet op mijn leeftijd. Daar komt nog bij dat dit eindwerk niet alleen belangrijk is om mijn diploma te halen maar dat het in één weg ook een beetje mijn visitekaartje zal zijn om een project op te starten in het ziekenhuis waar ik werk. Waar gaat mijn eindwerk dan over:
Zoals de meeste mensen wel weten werk ik als psychiatrsch verpleegkundige op de afdeling Kinderpsychiatrie en dat al meer dan 25 jaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat dieren en zeker honden heel veel kunnen betekenen voor kinderen, ook voor jongeren in de psychiatrie. Tijdens onze opleiding kregen we handvaten mee om een nieuwe hulpverleningscontext te creëren waarin het dier waarmee je werkt eenvolwaardige partner wordt.
Via je dier en de manier van werken wordt er alles aan gedaan om een herstel van een existentieel vertrouwen van de cliënt(de jongere) ten overstaan van zijn omgeving mogelijk te maken.
De natuur in al haar elementen neemt in deze context een zeer belangrijke plaats als onmisbaar decor doorheen het begeleidingsproces.
Dit alles wordt dan nog opgesmukt door een onuitputtelijke bron vanverhalen, symbolen, spelen, uit de dierenwereld en de wereld van fantasie en magie.
Mits aanpassen van de therapeutische context kan therapeutisch werken met assistentie van dieren voor allerhande doelgroepen van alle leeftijden.
Uitgangspunt
van TAD is werken met dieren als partner waarbij deze dieren als spiegel
fungeren voor het gedrag van de cliënten.
Als we nu
onze roedel honden bekijken dan kan deze een
hele mooie spiegel zijn naar cliënten toe.
Het is een
afspiegeling van een familie met onderlinge relaties, vriendschappen,
conflicten, verzoeningen, opvoedkundige principes, geboorte, ziekte, dood,
afscheid nemen
Er is een
constante communicatie, verbaal en non-verbaal.
Via onze
roedel kan ik op heel wat verschillende terreinen gaan werken en heb ik een
waaier aan spiegels die ik op allerlei manieren kan aanwenden: De bedoeleing is dat ik met bvb gasten die zeer labiel zijn in gedrag (vlug boos worden= laag frustrate-tolerantieniveau) ga werken rond sociale vaardigheden, emotionele intelligentie,...
-Ik kan met
honden en gasten individueel werken of in groep
-Ik kan
trainen met hond en gast
-We kunnen
gedrag observeren, gedrag lezen, gedrag vertalen
-We kunnen
verhalen fantaseren rond en over het leven in de roedel (een soort soaps
creëren) waarin de gasten hun fantasie kwijt kunnen of op een veilige manier
hun eigen verhaal kunnen vertellen
-Gasten
kunnen de honden verzorgen
-Ze kunnen
tot rust komen tussen de honden in de natuurlijke omgeving
- Voor mijn eindwerk moet ik dus een nieuwe hulpverleningscontext uitschrijven en een voorbeelprogramma voor de verschillende fases opstellen. Dit moet doorweven zijn met de theorie die erachte zit.
Dit is in enkele woorden uitgelegd waarover het gaat. Ik heb voor dit eindwerk cartoons laten maken van al onze honden waarin hun karakter wat uitvergroot wordt. Hieronder enkele van de cartoons.
Quai, altijd met de staart in de lucht
Zazy, de fierste van de bende
Fien, de moederkloek van alle teven
Cleo, altijd op zoek naar eten en daarvoor wel eens iets durft afbreken of forceren
Eluna, altijd blij en enthousiast
Zulaika, de schuchtere als ze je niet kent, maar eens het vertrouwen er is, heel aanhankelijk en trouw
Vandaag kregen wij maar vooral de honden en de pups bezoek van de jongste leefgroep jongeren van de K-dienst. Omwille van beroepsgeheim kan ik hiervan geen foto's plaatsen maar ik kan jullie met zekerheid zeggen dat de gasten genoten hebben en voor de pups was het een heel leerrijke ervaring.
