Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
22-06-2011
druilerige dag
Letterlijk dan. Sinds de late voormiddag een reeks fikse buien over ons gehad.
Gelukkig hebben wijzelf werk voor alle weer. Voor de honden wel extra verplichte rust binnen omdat een hele roedel verzopen ratten ook niks is. Tegen 16.00 kwam gelukkig de zon er weer door en was er een extra lange afsluiter in de grote wei voorzien.
De oudsten liggen nu uitgeteld te genieten van de zonsondergang terwijl de jongste generatie nog volop aan't spelen is in de hondenwei.
Irene doet het nog steeds allemaal prima zoals het een goede moeder betaamt. Tussen de voedingen door (nu toch nog zeker om de 2,5 à 3 uur) mengt ze zich al graag even tussen de anderen maar niet langer dan een kwartiertje, dan wil ze weer naar binnen.
Intussen wordt hier de ene na de andere teef loops (op dit moment al 4 maar er zullen er nog wel volgen). Synchroniseren noemt men dat.
Gelukkig hebben we veel ruimte en veel sterke hekken zodat we de reuen vlot kunnen scheiden van de loopse teven. Dat verloopt dus allemaal vrij vlot.
Vandaag geen foto's die ik heb genomen maar foto's van Kazita die sinds maandag bij haar baasjes en Ezora is en van Istar.
Normaal gezien ben ik dat, een ochtendtype. Ik kan vrij vlot uit bed en binnen de paar minuten, ben ik met 5 zaken tegelijk bezig. Maar de eerste weken na de geboorte van een nestje pups is dat wel even anders. Gans de nacht, bij elke verkeerde piep sta ik langs de werpkist, de pups worden om de 2 à 3 uur aangelegd, Irene krijgt extra eten, wil een paar keer naar buiten. Het is voor mij dan een soort inslapende waak. Je mag wel slapen maar moet toch een aantal keren opstaan. Van dat fitte ochtendgevoel blijft er nu echter weinig over. Ik lijk meer een zombie en heb zeker 3 tassen koffie en buitenlucht nodig om op mijn positieven te komen. Maar gelukkig is dat weer maar voor eventjes en heb ik dat er graag voor over want onze pups gezond en wel groot krijgen is nu echt onze prioriteit. Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de pups, nu 1 week oud.
Het weer weet vandaag niet wat het wil, het ene moment volop zonneschijn, het andere moment een stortbui om U tegen te zeggen. De honden zijn vandaag dus al een paar keer van buiten naar binnen verhuisd. Maar vanmiddag nadat de pups net gedronken hadden en dus sliepen met de buikjes vol, ben ik met de honden de grote wei ingetrokken. Irene loopt vlot mee, zo lang ik er maar bij ben. Ze lijkt soms met mij vergroeid. Vele van onze honden hebben nu helemaal of gedeeltelijk hun winterpels afgegooid en zien er, zoals het een leonberger uit vacht betaamt, niet uit. Maar toch enkele foto's hieronder van o. a. Kazita, die nog tot maandag bij ons is bij en zonder Cocaine, één van onze oudjes, ook een foto van Irene, 1 week na de bevalling. Vele pas bevallen vrouwen zouden jaloers zijn op haar modelletje. De pups zijn vandaag 1 week. Zij zijn straks nog aan de beurt voor hun eerste individuele foto's.
Een paar weken geleden durfde ik er niet echt bij stil te staan wat er allemaal op het programma stond. De pups van Canelle vertrokken en daar moest alles voor klaar gemaakt worden, zijzelf en alle administratie die daarbij komt kijken. Mijn thesis moest af en binnen, dan moest de verdediging van die thesis voorbereid worden. Irene zou intussen ook mama worden en uiteindelijk afgelopen dinsdag de verdediging van de het project.. Mijn grootste sterkte is, dat ik door het ouder worden, heel goed heb leren relativeren en er altijd redelijk gerust in ben of mezelf die rust kan opleggen, dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht komt, tenminste als je alles een beetje kan organiseren. En we zijn er dus ook weer geraakt. Ik zeg duidelijk WE omdat ik dit alles zeker niet alleen zou kunnen. Er is Filip aan wie ik blindelings thuis alles kan overlaten maar ook de jongens die hun steentje bijdragen en zeker niet te vergeten, Ines, de vriendin van Frederique, die afgelopen dinsdag de hele verzorging van de pups op zich nam en ook stond er eten voor me klaar en was alles netjes en proper , toen ik eindelijk dinsdagavond om 20u na 3 uur rijden om van Gentt in Kortessem te geraken, thuiskwam. En dat is een goed gevoel. Om af te ronden; het eindwerk is goedgekeurd, ik zal dus 2 juli, na twee jaar, mijn diploma Therapeutisch werken met assistentie van dieren, in ontvangst mogen nemen en kan dus het echte werk beginnen. Irene en haar kroost doen het prima: de pups komen goed bij in gewicht, Irene heeft heel veel melk en net als haar grootmoeder 10 bruikbare tepels in plaats van 8, zoals de meeste teven. Ook de rest van de roedel gedraagt zich voorbeeldig, ook naar de vakantiegangers toe, zoals bvb naar Indy, een Bullmastiffteefje dat enkele dagen bij ons verblijft. De komende dagen zullen ook de leonbergers Eydis en Joline, Jenta en Juno de groep nog komen vervoegen. Maar zij komen allemaal op regelmatige basis, dus verloopt dat allemaal vlot. Baasjes op vakantie, zij ook.
Gisteren tegen 17.30 's avonds, al bij al nog onverwacht (want de uren voordien bleef Irene vrij rustig) werd nr 1 van het K2 nest geboren, net niet langs mij aan het bureel. Ik kreeg geen tijd om halsbandjes te haken (ik doe dit nooit vooraf, ben hierin een beetje bijgelovig), zo snel kwam de één na de ander op de wereld. Echt typisch voor Irene, die kan er buiten ook zo'n vaart achter zetten. Op minder dan anderhalf uur werden 7 reutjes geboren waarvan nr 6 dood. Alleen maar reutjes, de teefjes lieten op zich wachten. Dan kwam er een rustpauze tot bijna 22.00. Een dode pup in stuitligging (ze zijn trouwens bijna allemaal in stuit geboren) heeft waarschijnlijk gedeeltelijk voor deze lange pauze gezorgd. Vanaf dan liep alles weer vrij normaal. Om 3 uur was het K2-nest een feit: 11 levende pups, 7 reuen en 4 teven. We kunnen weer heel wat mensen gelukkig maken. Irene en haar kroost doen het tot nu toe prima, Irene heeft een heel goede eetlust (dat zit in de genen) en zorgt als een volleerde mama voor haar pups.
Het is hier voorlopig nog rustig. Irene ligt hier langs mij te slapen. Ze heeft vanavond nog goed gegeten en ging zonder dralen mee de grote wei in. Ik zal dus nog wel een nachtje in mijn bed kunnen slapen. Maar we zijn er klaar voor, ze mag er aan beginnen.
We zijn begonnen aan het aftellen van de laatste dagen voor de geboorte van ons K2-nest en aan het bezoekersaantal van onze site te zien, velen met ons. Irene heeft een mooie dikke buik, die de laatste dagen echt begint door te hangen. Het weer was niet ideaal voor een hoogzwangere (zwoel en warm) maar buiten wat extra gehijg, doet ze het nog prima: de eetlust is er nog en als ze het hek van de toegang naar de grote wei hoort, kan er zelfs nog een spurtje af.
Ik zal morgen proberen tijd te vinden om nog enkele foto's te maken van haar.
Intussen hebben we ook van alle nieuwe thuisfronten van de K1pups positief nieuws gehad, iedereen begint zich een beetje thuis te voelen, allen eten ze goed, er is al sprake van redelijke zindelijkheid en overal hebben ze aan het nieuws te horen hun leonbergerreputatie waargemaakt en hebben ze alle harten gestolen.
In bijlage foto's van de k1pups in hun nieuwe heimat.
De puppykeuzes zijn gemaakt en eergisterenavond vertok Klyde (geelblauw) naar zijn nieuwe baasjes en naar zijn halfzus (Ikala, ook een dochter van Canelle). Gisterenmorgen lag hij al bij Ikala in de mand, at al zijn brokjes voorbeeldig op en sprong op de bak van Ikala om te zien of daar ook nog wat te halen viel. Hij voelt er zich precies al thuis. Gisterenvoormiddag was het dan aan de beurt aan Khanysha (rood) en Ka(Juul) (witblauw). Ook uit hun nieuwe thuisfront kregen we al geruststellende berichten. Kayenne (blauw) vertrok gisterenavond en zodadelijk is het de beurt aan Kajussi (groen). Kaatje (geel), Amok (Koma) (roodblauw) en Kazita (wit) blijven nog tot na het weekend. Ik heb hier net in de woonkamer nog enkele foto's van de hierblijvers gemaakt. In een diepe slaap nadat ze er een beetje een slagveld van hebben gemaakt. Ik heb daarstraks ook nog even gefilmd hoe Canelle hen corrigeert als ze nog willen drinken bij haar en zij er geen zin in heeft. Eerst gromt ze even, dan omklemt ze hun snuit met haar muil en dan daagt ze uit tot spelen. Fantastisch om te zien. Intussen is mijn thesis bij de drukker en zullen we hier eens in gang vliegen om allerlei klussen die zijn blijven liggen de afgelopen weken uit te voeren. Ik kreeg de laatste week ook nog een aantal foto's binnen. Ik heb die netjes aan de kant gezet en probeer ze de komende dagen op de site te zetten. Ik ben het dus niet vergeten. Bedankt iedereen om ook regelmatig foto's te blijven sturen. Zo blijven we allemaal een beetje up to date van hoe het gaat met de leo's van het Hof van Eden en hun families.
Jullie zullen wel zeggen. het is de laatste tijd zo rustig op de blog, ze weten daar precies niet veel te vertellen. Dat is echter helemaal niet het geval, het mankeert enkel aan tijd op dit ogenblik. De pups en de honden vragen sowieso de nodig aandacht maar dat is niet alleen nu, daar ligt het dus niet aan. Ook niet aan de nachtdienst die we draaien want dat is ook om de week zo. De honden en pups doen het prima en dit weer is ideaal puppyweer. Gisteren hadden we de puppyborrel en kregen de toekomstige eigenaars van ons K1-nest een heleboel nuttige informatie om de eerste weken en maanden goed door te komen met hun nieuw gezinslid van Heidi van Smartdoggies (www.smartdoggies.be).
Reden dat het zo stil is op de blog is dat ik voor 1 juni mijn eindproject voor mijn opleiding TAD (therapeutisch werken met assistentie van dieren) moet uitgeschreven hebben. Dit moet minstens 60 pagina's lang zijn en ook qua inhoud professioneel overkomen. Intussen zit ik al aan 66 pagina's en er zullen er nog zo'n 30 bijkomen vermoed ik voor ik aan het besluit zit. En het is ook wel allemaal heel boeiend en interessant maar evident is het niet op mijn leeftijd. Daar komt nog bij dat dit eindwerk niet alleen belangrijk is om mijn diploma te halen maar dat het in één weg ook een beetje mijn visitekaartje zal zijn om een project op te starten in het ziekenhuis waar ik werk. Waar gaat mijn eindwerk dan over:
Zoals de meeste mensen wel weten werk ik als psychiatrsch verpleegkundige op de afdeling Kinderpsychiatrie en dat al meer dan 25 jaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat dieren en zeker honden heel veel kunnen betekenen voor kinderen, ook voor jongeren in de psychiatrie. Tijdens onze opleiding kregen we handvaten mee om een nieuwe hulpverleningscontext te creëren waarin het dier waarmee je werkt eenvolwaardige partner wordt.
Via je dier en de manier van werken wordt er alles aan gedaan om een herstel van een existentieel vertrouwen van de cliënt(de jongere) ten overstaan van zijn omgeving mogelijk te maken.
De natuur in al haar elementen neemt in deze context een zeer belangrijke plaats als onmisbaar decor doorheen het begeleidingsproces.
Dit alles wordt dan nog opgesmukt door een onuitputtelijke bron vanverhalen, symbolen, spelen, uit de dierenwereld en de wereld van fantasie en magie.
Mits aanpassen van de therapeutische context kan therapeutisch werken met assistentie van dieren voor allerhande doelgroepen van alle leeftijden.
Uitgangspunt
van TAD is werken met dieren als partner waarbij deze dieren als spiegel
fungeren voor het gedrag van de cliënten.
Als we nu
onze roedel honden bekijken dan kan deze een
hele mooie spiegel zijn naar cliënten toe.
Het is een
afspiegeling van een familie met onderlinge relaties, vriendschappen,
conflicten, verzoeningen, opvoedkundige principes, geboorte, ziekte, dood,
afscheid nemen
Er is een
constante communicatie, verbaal en non-verbaal.
Via onze
roedel kan ik op heel wat verschillende terreinen gaan werken en heb ik een
waaier aan spiegels die ik op allerlei manieren kan aanwenden: De bedoeleing is dat ik met bvb gasten die zeer labiel zijn in gedrag (vlug boos worden= laag frustrate-tolerantieniveau) ga werken rond sociale vaardigheden, emotionele intelligentie,...
-Ik kan met
honden en gasten individueel werken of in groep
-Ik kan
trainen met hond en gast
-We kunnen
gedrag observeren, gedrag lezen, gedrag vertalen
-We kunnen
verhalen fantaseren rond en over het leven in de roedel (een soort soaps
creëren) waarin de gasten hun fantasie kwijt kunnen of op een veilige manier
hun eigen verhaal kunnen vertellen
-Gasten
kunnen de honden verzorgen
-Ze kunnen
tot rust komen tussen de honden in de natuurlijke omgeving
- Voor mijn eindwerk moet ik dus een nieuwe hulpverleningscontext uitschrijven en een voorbeelprogramma voor de verschillende fases opstellen. Dit moet doorweven zijn met de theorie die erachte zit.
Dit is in enkele woorden uitgelegd waarover het gaat. Ik heb voor dit eindwerk cartoons laten maken van al onze honden waarin hun karakter wat uitvergroot wordt. Hieronder enkele van de cartoons.
Quai, altijd met de staart in de lucht
Zazy, de fierste van de bende
Fien, de moederkloek van alle teven
Cleo, altijd op zoek naar eten en daarvoor wel eens iets durft afbreken of forceren
Eluna, altijd blij en enthousiast
Zulaika, de schuchtere als ze je niet kent, maar eens het vertrouwen er is, heel aanhankelijk en trouw
Weer een weekje ouder, wij en de pups en Irene intussen 5,5 weken drachtig. We hebben veel om naar uit te kijken, veel om te organiseren. Onlangs zei iemand mij: "als je geen werk meer hebt in de verpleging, kan je nog altijd in de logistiek terecht". En dat is misschien een beetje waar: er is zoveel om aan te denken, om te onthouden, dat ik zeker geen geheugenspelletjes moet doen om mijn geheugen te trainen. Een goede agenda is bij ons van levensbelang. Maar nu de pups: ze doen het prima, genieten van iedere moment, van elkaar en de andere honden. Als ze wakker zijn, is het nu één en al actie, niets of niemand is veilig voor hun tandjes en hun klauwtjes. Maar het zijn schatjes, met zo stilaan allemaal een eigen karaktertje. Irene krijgt al een mooi buikje en denkt maar aan twee dingen: eten en slapen, liefst hier binnen in de living onder de trap, dat is haar stekje. Zondag is de puppyborrel en krijgen de nieuwe eigenaars weer tips van Heidi van Smartdoggies over hoe ze het de komende maanden best aanpakken met hun nieuwe aanwinst. Het mooie weer zal alvast van de partij zijn.
Bij het fokken van pups, van welk ras dan ook, komt heel wat administratie kijken. Het begint al bij de ouderdieren, die aan heel wat voorwaarden moeten voldoen om in aanmerking te komen als fokdier (HD, ogentest, DNA, showuitslagen, tandenkaart, liefst ook LPN1-test) Dan heb je het dekbericht en geboortebericht aan de leonbergerclub dat je naar de leonbergerclub moet sturen, het geboortebericht aan Sint-Hubertus, de aanvraag van de chips aan de dierenarts, aanvraag chipcontrole sint-hubertus, aanvragen stambomen sint-hubertus, aanvraag DNAcontrole sint-hubertus,... Heel wat papierwerk en rekeningen om te betalen. Maar als je na zoveel nesten een beetje de routine van dit paperassenwerk beet hebt, vlot het wel allemaal. Het is vooral een werk van plannen, op tijd afspraken maken en overal op tijd betalen. Op die manier kunnen de pups dan ook op de afgesproken data naar hun baasjes vertrekken. Vandaag gebeurde de chipcontrole van alle pups en willekeurige DNAcontrole bij één van de pups. De pups lieten het allemaal gedwee gebeuren en liggen nu bij te slapen hier in de woonkamer. Zaterdag komen de eigenaars van Ice-T (de papa van de pups) op bezoek, zondag volgt nog de puppborrel, volgende week hebben we nog de nestcontrole van de leonbergerclub voor de boeg, de eerste inenting en de gedragstest door Dany Grosemans. En dan is het zover, nog 11, 12 dagen te gaan en de pups verhuizen naar hun nieuwe baasjes. Dan begint voor hen de uitdaging.
Elke dag gaan we met de ganse roedel een 4tal keer de grote fruitwei in. Ze ravotten en spelen daar, een ware lust voor het oog. Gisteren maaide mijn vader het gras en dan is het voor de honden echt feest. Ze zijn dan nog veel uitbundiger dan anders en lusten het gemaaide gras ook graag. Vanavond na het eten, dus met de hele meute de wei in. De pups liepen ook in de groep en volgden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ook zij voelen daar de vrijheid aan en dolden er lustig op los, met elkaar en de andere leo's. De beelden hieronder hebben weinig uitleg nodig. Na een half uur iedereen weer binnen de hekken en de pups en grote leo's liggen nu allemaal te dromen van de grote vrijheid.
We zijn een weekje ouder, 7 nachten achter de rug en blij weer even thuis te zijn om naast alle werk ook wat meer te kunnen genieten van de kroost. Het is nu ideaal weer voor de leonbergers, niet meer zo warm als de afgelopen dagen. Voor ons vooral fijn dat het 's avonds langer klaar is en we dus allemaal langer samen buiten kunnen zijn. De pups worden steeds langere periodes actief en speels en dat naar elkaar toe maar ook naar alles en iedereen die bij hen in de buurt komt. Nu is het volop genieten al weet ik dat de toekomstige baasjes al aan't aftellen zijn. Nog twee weken te gaan voor ze naar huis komen. Irene is intussen 4,5 weken drachtig en ligt al bijna gans de dag binnen bij ons. Als ze mee buiten is heeft ze mij constant in het vizier zodat ik zeker niet zonder haar naar binnen zou glippen. Balou was enkele dagen bij ons en heeft zich kunnen uitleven. Sinds vanmorgen is Iris de roedel komen vervoegen. Al is ze enkele maanden niet meer hier geweest, kwam alles haar nog heel bekend voor en mengde ze zich dadelijk tussen de roedel. Zalig om te zien dat alle honden zo goed met elkaar overweg kunnen.
Deze namiddag onder een blakende zon hebben we de pubers van het J4nest en hun baasjes op bezoek gehad voor de stamboomuitreiking. We weken hiervoor uit naar de tuin van onze oudste zoon. Hij heeft een groot omheind gazon met midden daarop en enorme treurwilg die vandaag diende als natuurlijke parasol. Zes van de negen leo's en hun baasjes zakten af naar Ulbeek. Het was een toffe namiddag voor honden en baasjes. Iedereen heeft wat kunnen bijpraten en avonturen van de afgelopen 5 maanden kunnen uitwisselen. Bij sommigen heeft het leonbergervirus goed zijn werk gedaan en er worden plannen gemaakt voor de aanschaf van een tweede leo in de toekomst. Zij konden ten rade gaan bij andere eigenaars die die stap ondertussen al hebben gezet en daar alleen maar positieve commentaar over kunnen geven. Wij waren in elk geval heel blij met wat we te zien kregen. Eén voor één mooie jonge honden met hele stabiele karakters, speels maar dan op zijn leonbergers. Baasjes blij en tevreden, wij ook.
Als je bij ons buiten komt, lijkt het te sneeuwen en overal liggen witte vlokken en dat bij meer dan 20°C. Neen ik zwans niet. Alleen zijn het geen sneeuwvlokken maar enorme hoeveelheden witte pluis die komt neergedwarreld van de populieren die in de wei van onze buren staan. Overal ligt het: in de tuin, in en rond de stallen, onze honden en pups hangen ook vol. Gelukkig hebben ze er geen erg in, alleen hoor je hier en daar af en te eentje kuchen als ze per ongeluk van dat pluis inademen. Mensen met allergieproblemen blijven beter ver uit de buurt. Vanavond tijd gemaakt voor de wekelijks fotosessie (pluis of geen pluis). Foto's maken in stilstaande fase is bijna niet meer mogelijk, dus vooral actiefoto's. Er is leven in de brouwerij!!!
Het is weer zover, de pups zijn nu 4,5 weken en zullen vannacht voor de eerste keer in hun buitenverblijf slapen. We zijn al een weekje aan't oefenen: vorige week overdag een aantal uren op het gazon en gisteren en vandaag mochten ze al in het buitenverblijf. Afgelopen nacht haalden we hen nog naar binnen in de woonkamer en dat gaat goed zolang ze slapen maar eens wakker willen ze de ruimte en vrijheid die ze buiten gewoon zijn en dat laten ze horen. In hun buitenverblijf kunnen ze zelf naar binnen en buiten en nu reeds, dag twee blijft het binnen netjes en doen ze alles keurig buiten. Vandaag kwamen Kanjer (Josje) en Jitse een dagje ravotten in de groep. Intussen genieten we met de honden en pups van het mooie weer en een laatste dag vrij voor het begin van onze werkweek.
De voorbije dagen alleen maar triest nieuws wat de leo's betreft. Twee leo's bij ons geboren zijn (10 en 8 jaar geleden) zijn deze week gestorven. Arno en Chira van het Hof van Eden. Dat zorgt voor veel verdriet bij hun baasjes maar er is ook veel dankbaarheid voor hun eindeloze trouw. En van onzentwege dankbaarheid omdat ze zo goede baasjes hebben gehad. Dan Fien niet drachtig, we hoopten er zo op, vooral voor Hanna, die we graag haar eerste nestje hadden gegeven via Fien. Maar in de herfst proberen we opnieuw. Dat zijn zo van die dagen, dat je weer met beide voeten op de grond komt, al moet ik toegeven dat wij sowieso nog al realistisch van aard zijn. Hier is ook zoveel actie dat we niet lang kunnen blijven stilzitten en treuren. Er zijn de honden, de pups, de afbraakwerken aan de bijgebouwen van het huis van Fred. Ik wacht op een telefoontje van bij Roger en Marcella (Von Titushof), Ella kan daar elk moment gaan bevallen en samen met Marcella zal ik proberen de bevalling in goede banen te leiden. Voor ons ook een aantal uren (meestal nachtelijke) om bij te babbelen. Vanavond heb ik nog snel de wekelijkse fotoshoot van de pups gedaan, hieronder enkele foto's. Op de site kan je ze allemaal terugvinden.
Moe van de drukte van de voorbije dagen en nachten (we zijn nog aan het werk), besloten we vandaag een beetje gas terug te nemen en ons enkel met de honden bezig te houden deze namiddag. Ik heb het fototoestel dan eindelijk ook nog eens mee in de wei genomen en wat foto's van de honden gemaakt, die al snel de schaduw verkozen boven de zonneschijn. Veel aandacht voor de teven die misschien, hopelijk, waarschijnlijk,... drachtig zijn. Constant zit ik te zoeken naar tekens die mijn gevoel bevestigen. Die zijn er wel maar toch maar wachten op de echo van Fien, nu aanstaande donderdagavond en op die van Zazy en Irene volgende week woensdag. Onze oudste zoon is vandaag samen met zijn broer en een bende vrienden begonnen aan de afbraak van de bijgebouwtjes en de garage aan zijn huis. Tegen eind mei kan de aannemer beginnen en komt er ook daar schot in de zaak. Het was voor hen een vermoeiende maar fijne dag met al heel wat resultaat. De pups van Canelle genieten intussen met volle teugen van de namiddagen buiten op het gazon in de schaduw. Lange slaappartijen van telkens zo'n twee uur worden dan afgewisseld met drinken bij mama, gevolgd door eten van geweekte brokjes en achteraf een beetje verkennen vn de tuin en van elkaar. Jullie lezen het, saai is het hier nooit.
