Helaas, geen foto van een Flammulated Owl. Het duurde kleine drie uur om 4 mistnetten op te stellen (18, 12, 9 en 6m lang en 5m hoog en het net is iets van een meter breed. Ik zal kijken om foto's te nemen van de opstelling.). Daarna begon een speaker de roep van de uil af te spelen en dan begon het lange wachten. We hadden 'geluk', we hoorden bijna de hele avond een mannetje antwoorden, maar zijn territorium was te ver gelegen van ons vallen, dus we hebben niets gevangen. Het andere team heeft helemaal niets gehoord of gezien, vandaar dat we nog geluk hadden. Doordat de uil niet dichterbij ging komen, hebben we na 2 uur het wachten gestaakt en alles opgeruimd. Vanavond zullen we proberen om de roepende uil te vangen.
Morgen is het internetcafé gesloten. Geen blog update dus en om onze tijd te doden gaan Annabelle en ik kajakken op het meer en misschien/hopelijk een vislijn uitwerpen. Foto's zullen zeker volgen!
Nu is het wachten tot 18u. Dan vertrekken we opnieuw het bos in om netten op te stellen. Een manier om de tijd te doden (tijdens het lange wachten tegen dat er iets in het net vliegt) is er niet echt. Je kan wat rondkijken en luisteren naar alle nacht-bos-geluiden, maar muziek/boek/slapen/rondlopen is uit den boze, aangezien we onze ogen op de netten en de palen (die de netten omhooghouden) moeten houden en we potentiële vangst niet willen wegjagen. Als er niets gebeurt, dan kan de nacht wel lang duren.
Voor zij die zich afvragen hoe ik het nog stel, alles verloopt hier prima. Gisteravond zijn we rond 23.30u aangekomen in Plumas National Forrest in California en we hebben direct de tent opgesteld. Ik was doodmoe. 20-22u in de auto zitten, op 48u tijd, het doet toch wat met een mens. Temeer omdat we in Utah (na 10u auto) direct uilen gaan vangen zijn op Antelope Island (we hebben een koppel gevangen) en het pas 3u was eer we een bed zagen.
Plumas NF. is een dennenbos die rond Lake Davis ligt. We zitten aan de rand van het bos, op een open gedeelte, op een bergflank, op zo'n 500m van het meer. Het uitzicht ziet er erg goed uit, al moet ik m'n tent nog een kwarttoer draaien om een stukje van het meer te aanschouwen.
Het kampeergedeelte valt tot nu toe erg goed mee. Natuurlijk ligt een 2cm-dikke luchtmatras niet hetzelfde als een normale matras en hoor je in een kamer geen insecten onder u kruipen, maar vermoeidheid doet alles vergeten. TOT een schaduw aan uw voeten komt kietelen om 8u 's ochtends. Het was een grondeekhoorn die de tent kwam inspecteren. Hopelijk komen ze geen gaten bijten, op zoek naar eten! Daarna heb ik een korte wandeling gemaakt en een koppel Bluebirds en een kolibrie (!) tegen gekomen. Dieren en omgeving zijn voor de ik-ben-ondertussen-de-tel-kwijt keer ongelofelijk.
We hebben Nevada van oost naar west doorkruist en we hebben er in de regen (erg ongewoon in deze tijd van het jaar, het is zoals regen in de woestijn) en in een 'zandstorm' gezeten. De zichtbaarheid was nog ok, maar het was indrukwekkend om de muur van stof dichterbij te zien komen.
Bij het verlaten van Utah hebben we kilometers lang doorheen zoutvlaktes gereden. Op diezelfde vlaktes worden speedraces gereden. Mensen met een vijs los proberen er snelheidsrecords te breken. Wij hadden jammer genoeg niet genoeg tijd om op die baan te stoppen, dus het zal altijd een mysterie blijven welke snelheden onze overvolgeladen pick-up kan halen :)
Vanavond/vannacht gaan we in het bos 1 of 2 mistnetten opstellen om de Flammulated Owl te vangen. Het kan enkele uren duren eer de vogel gevangen is, dus het belooft nog een lange dag te worden. Morgen volgt hopelijk de foto van de kleine (slechts 50-60 gram!) uil! Groetjes
De laatste spullen worden in de wagen geladen en over een halfuurtje zullen we vertrekken richting Utah (Antelope Island). Daar gaan we vanavond een cursus 'uilenvangen' geven en dan morgenvroeg vertrekken we naar Plumas, Californië. Benieuwd wat dat zal geven! Groetjes
Uitgevlogen baby-uilen overal! Rond 1 nestplaats zagen we zelfs 9 jongen hun vliegvaardigheid oefenen! Foto 1 is vader en kind...
Er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden: ringen van kuikens (14-16 dagen oud)...
... en opmeten van adulten. Hier zijn we bezig de spanwijdte af te tekenen op papier.
Zwaar geschut wordt bovengehaald (infrarood camera) om in een natuurlijk hol te zoeken naar uilenactiviteit...
... maar het enige dat we vonden waren 2 grote eierpakken van een Zwarte Weduwe (en niet zoals we aanvankelijk dachten uileneieren die aan het plafond hingen; wat de hitte (vandaag 100°F, voorbije dagen 95°F) al niet doet met een mens zijn verstand!)
De natuur op haar vreedst: een sprinkhaan die wordt opgegeten door een wespachtige en een kever die net ten prooi viel aan een Zwarte Weduwe.
Het hoeven niet altijd hamburgers of burrito's te zijn, yoghurt met verse blauwe bessen, frambozen en aardbeien en kersen als dessert zijn minstens even lekker, om niet te zeggen dat het nog beter is!
Ik heb jammer genoeg geen foto kunnen nemen van de coyote pup die hier rondloopt, maar misschien komen we hem nog tegen!
Oef, 18 uren autozitten en 6 staten doorkruisen in 2 dagen zit erop. Het is uiteindelijk nog voorbij gevlogen. Gisteravond zijn we aangekomen in Umatilla, Oregon, waar we tot dinsdag of woensdag gaan blijven. Hier gaan we alle praktische zaken rond het Holenuilenproject afronden. De lijst van dingen die nog moeten gebeuren is iets langer dan gedacht, dus ons vertrek naar Californië krijgt 2 dagen vertraging.
Tussen Oregon en Californië gaan we zoals eerder gezegd eerst een tussenstop maken in Utah om gebruikte geolocators op te halen en metdat we daar dan toch in de buurt zijn, zullen we ook stoppen op Antelope Island (het eiland in Salt Lake) om enkele uilenproject-vrijwilligers een cursus hoe-vang-je-holenuilen-op-de-juiste-manier te geven. Op Antelope Island zijn enkele uilen aan een 2e legsel begonnen, in artificiële nestboxen die we hersteld hebben. Door de lokale medewerkers te tonen hoe ze de uilen moeten vangen, kunnen we een deel van de verantwoordelijkheden (ringen van de vogels) naar hen doorschuiven.
Op weg naar Oregon zijn we in South Dakota (Belle Fourche) gestopt op het geografische middelpunt van Noord Amerika. Er is nogal wat onenigheid over de exacte locatie van het middelpunt (het zou 20 mijl ten noorden van Belle Fourche liggen en andere bronnen zeggen dat het in North Dakota ligt...), maar het is de gedachte die telt. We hebben op het middelpunt van Noord Amerika, in het middelpunt van de belangstelling gestaan.
Verder was het een rustige trip.
Misschien nog een laatste foto, deze reflectoren dienen om de ondergesneeuwde weg aan te duiden. Het gaf een idee van hoeveel sneeuw er hier (Rocky Mountains, Montana) valt...
Weer heel wat meegemaakt gisteren in het veld. We hadden uiteindelijk geen quad ter beschikking, maar wel een extra pick-up. David is er alleen op uit getrokken om uilen te vinden en Jessica en ik gingen in een ander gebied op zoek naar de laatste ongevangen dieren.
We hebben 2 nieuwe nestsites gevonden en in 1 ervan zagen we 2 baby's aan de ingang zitten. 1 van hen had zelfs de ogen nog niet open! In dat zoekgebied hebben we 3 vallen opgesteld. Daarna reden we naar een andere plaats, 7 mijl verderop om daar (in den donker!) een nest te vinden en raad eens, het is ons gelukt ook. We wouden net terugkeren naar de auto toen een braakbal onze weg kruiste. We hebben ons dan opgesplitst om in een straal van 20m rond de braakbal het gebied uit te kammen en verstopt in het gras vonden we, aan de ingang van een hol, uilenpluimpjes (de uilen zijn bezig hun pluimen in te ruilen voor nieuwe exemplaren) en glanzende insectenrestanten. Bingo! Het enige 'probleem' met dit gebied was dat de weg om er te geraken (inclusief het hele gebied rond de weg) voor tientallen meters lang, veranderd was in een natte modderpoel. De eerste keer hadden we zelfs niet door dat er kans was om vast te geraken (lees: het was al donker), totdat we er middenin zaten. Het enige dat je dan kan doen is de gaspedaal volledig induwen, hard lachen (de weg kan nog steeds erg hobbelig zijn onder de modder) en hopen voor het beste (je wil daar ECHT niet vastzitten!). Aan het nest geraken was geen probleem, maar het terugkeren was een (klein) ander paar mouwen. We hadden de juiste afslag gemist, dus moesten op goed geluk de 2-track sporen zien terug te vinden. Uiteindelijk kruisten we ze (aan volle snelheid), maar reden we terug de verkeerde kant op, richting een waterreservoir. Het hart stopte even met kloppen, maar uiteindelijk draaide het stuur toch in de juiste richting en zaten we opnieuw op de veilige 2-track. De volgende keer dat we naar het nest gingen, hebben we een reflector gezet waar we moesten afslaan, zodat we geen 2e keer onze adem moesten inhouden wanneer we water zagen opdoemen.
We gingen onze 3 vallen in het eerste gebied controleren en we vonden gemakkelijk de eerste reflector die het nest markeerde. In de val zat zowaar de hele familie uil: vader, moeder en 2 kuikens. Het kleinste kuiken (met de ogen nauwelijks open) zetten we terug in de nesttunnel, terwijl vader en moeder geringd werden. Het was echter een kleine wijsneus die niet in de nesttunnel wou blijven. Tijdens het ringen, hoorden we 2-3 keer 'piep piep piep' naast ons en daar zat die kleine uk. Hopelijk heeft hij zijn nest uiteindelijk toch gevonden, of de kansen zien er voor hem niet zo goed uit. De wereld bovengronds is namelijk nog gevaarlijker dan die ondergronds. Na nader onderzoek van het 2e kuiken hebben we besloten hem ook nog niet te ringen. Kwestie van geen schade aan te richten door een ring rond zijn poot te bevestigen.
Daarna gingen we op zoek naar de 2 andere nestsites, maar het was donker en onze hoofdlamp scheen niet sterk genoeg om de reflectoren vanop afstand op te merken. Gelukkig hadden we een auto-gps bij de hand die ons ongeveer de weg wees, al veranderde die wel erg gemakkelijk van richting. Uiteindelijk wouden we naar de auto terugkeren om met de sterke spotlamp op ons dak, de reflectoren te vinden en dan met de auto ernaartoe te rijden. Helaas waren we het noorden ondertussen kwijt gespeeld en ook de maan was achter de wolken verdwenen (de auto stond onder de maan geparkeerd). We zagen wel nog de auto's op de highway rijden en onze gps gaf ongeveer aan waar de weg moest zijn. We gingen er wel geraken, vroeg of laat, maar ik was toch niet helemaal op m'n gemak, want het enige dat we zagen was vegetatie en geen andere oriëntatiepunten. Uiteindelijk eind goed al goed. We hebben de nesten zonder problemen gevonden met de auto, maar ze waren (en bleven) leeg.
Het was opnieuw een lange nacht. Om 1.30u u waren we terug in het hotel en rond 3u lagen we in ons eigen nest.
Het plan was deze voormiddag te vertrekken richting Umatilla, maar ondertussen is het al 12.30u en we zitten nog steeds op hotel. Het zal eerder rond 14-15u zijn wanneer we hier gaan vertrekken, maar vertrekken zullen we :)
Amai, wat een droomdag gisteren! Ik ben meegegaan met David en Kayla naar de Badlands om een hele namiddag-avond-nacht uilen te vangen, met de quad! Geen mijlen stappen en alles was goed uitgekiend. David werd ergens in ons werkgebied afgezet en ging op zoek naar nog meer nestplaatsen (kwestie van zeker te zijn dat we zo goed als alle uilen gevangen hebben). Hij ging op de gevonden plaatsen ook vallen opstellen. Daarna pikte Kayla me op aan de truck en vertrokken we met de quad richting 6 gekende nestplaatsen om daar de vogels te vangen. Het was schitterend! Eindelijk kan ik zeggen dat ik met paarden gereden heb. Een 100-tal in één keer ofzo ('k heb het stuur mogen overnemen op de 'vlakkere' stukken weg!)? Als David gedaan had met zijn zoektocht kwamen we hem terug tegen op de 2-track, welke als centrale as door het gebied liep.
Tot daar het goed uitgekiende plan, want dan stonden we daar met 3 en 1 quad en 6 + 4 nestplaatsen die dringend moesten bezocht worden en zo'n 15 vallen uitgezet over het terrein. Onder het motto: moeilijk gaat ook, heeft David plaats genomen achter het stuur en zaten Kayla en ik elk aan een kant, achterop het frame. Comfortabel was het helaas niet te noemen, zeker als je erbij denkt dat het terrein hobbelig is (van onder andere erosie en koeien en bizon pootafdrukken) en er onder de vegetatie grachten en prairiehonden-zandophopingen kunnen verschuilen. Momenteel zit ik in de fase dat een bed of een autozetel zelfs niet aangenaam is om op te zitten, maar het gaat om het resultaat. We hebben 12 vogels gevangen en geringd, maar helaas geen zendertjes teruggevorded. Het was ongelofelijk!
Rond 3u 's nachts zette Kayla me terug af aan de truck met alle vallen en dan ging ze David ophalen. Ik laadde alles in en wachtte dan een kleine 10 minuten, omgeven door de Melkweg en ontelbare krekels. We hadden de maan al zien ondergaan, dus alle sterren waren op hun best te zien. Ik heb zelfs eentje naar beneden zien vallen! Hoeveel perfecter kan een dag zijn?!
Vandaag gaan we opnieuw een quad ter beschikking hebben om rond te cruisen. Kayla is terug naar huis vertrokken met haar quad en vandaag zal Jessica (een medewerkster van de National Forrest Service) ons helpen met een quad van haar dienst. Het wordt normaal gezien onze laatste dag hier in de Badlands, dus we gaan alle plaatsen bezoeken waar we nog uiltjes moeten vangen. Het belooft weer dolle pret te worden!
Morgen vertrekken we dan terug naar Umatilla, Oregon (een autorit van 18u).
Ik zal straks enkele foto's van gisteren uploaden, maar eerst moeten enkele MP3's opgeladen worden. Werk gaat voor, dus even geduld hiervoor!
David zal straks een ijsje mogen trakteren (zoals afgesproken. Had de US gewonnen, dan had ik het aan de rekker) :)
Ik ben intussen herbegonnen met het invoeren van alle data in excel-tabellen, terwijl David met Kayla en de quad richting de Badlands getrokken zijn. De voet en lies gaan trouwens stukken beter. Morgen zal ik weer als een dartel veulen kunnen rondspringen in de prairie. Groetjes!
Door lies- en voetproblemen (overbelasting) heb ik vandaag een day-off gekregen. Al is dat niet letterlijk te nemen, want David heeft ervoor gezorgd dat ik me geen moment zou vervelen. Ik ben begonnen met alle data die we hier in South Dakota verzameld hebben, in de computer in te voeren (enerzijds de vogelgegevens: ringnummer, gewicht, vleugellengte... en anderzijds de vang-gegevens: hoelang staan onze vallen uit, wanneer vangen we wie, welk moment van de dag zijn we het meest succesvol...). Geloof me, het is een berg werk, plezant werk, want de volgende stap (voor de vang-gegevens) zal het maken van grafieken en het trekken van conclusies zijn (we zullen dit al doen voor SD, zodat we zeker zijn dat alle nodige gegevens in excel staan. Andere mensen zullen de lijst verder aanvullen met de data van de andere locaties die dit jaar bezocht werden, en nog iemand anders zal in de toekomst een paper hierrond schrijven, waarin alle data rond het uilenvangen verwerkt wordt. Een ware samenwerkende vennootschap!
Terwijl ik daarmee bezig was, is David naar de Badlands getrokken, op zoek naar een uilennest. We hadden deze middag een tip gekregen van een nieuwe site, maar helaas niets gevonden. David heeft ook verder gezocht naar een quad en morgenmiddag komt iemand 1 brengen. De bezorgster zal hier 2 dagen blijven om te helpen met uilenvangen, zodat we het werk hier stilaan kunnen afronden. De 10e worden we namelijk al in Californië verwacht om Flammulated Owls te vangen, de laatste fase van deze onvergetelijke, formidastische stageperiode. Het is 2 dagen rijden van hier naar Umatilla, daar blazen we eerst enkele dagen uit en ronden we het Burrowing Owlen werk volledig af en daarna vertrekken we richting Utah om enkele teruggevangen geolocators op te halen en van daaruit gaan we naar Californië (een totaalreis van opnieuw 2 dagen). Het belooft nog aangenaam druk te worden!
Zaterdag zou het zelfs niet mogelijk geweest zijn om uilen te vangen, want we hebben 4 onweders boven ons hoofd gekregen! Het goot water en de bliksem sloeg opnieuw ergens in de buurt in. BOEM!
Gisteren zijn we wel weer het veld ingetrokken. Zoals verwacht was de weg onberijdbaar en hebben we 2,5mijl gestapt richting eerste gekende nestsite. Van de 6 gekende nestsites die we afgelopen hebben, was er slechts 1 in gebruik. Gelukkig hebben we nog 2 nieuwe sites gevonden. We hebben een mannetje en een vrouwtje gevangen en............. Het mannetje droeg een geolocator! Ik weet nog niet waar hij naartoe getrokken is om te overwinteren, maar jullie komen het in het volgende blogbericht wel te weten.
Onderweg kwamen we een nieuwsgierige coyote en een kudde bizons tegen. We zaten écht in de ongetemde prairie. Naast het lopen door knie-heuphoge vegetatie moesten we ook modderige canyons, uitgesleten door jarenlange regenwaterafvoer, oversteken. Al een geluk dat de ratelslangen niet op de loer lagen :)
Zoals gisteren al gezegd, de horizon zag een hele namiddag donkergrijs-regenblauw. Toch is het ons gelukt om op 3 sites, 4 vallen te zetten en 3 vogels te vangen. We moesten terug kilometers afleggen om tot aan de nestplaatsen te geraken en de lucht was drukkend en warm (30°+). Het zweet liep zonder stoppen van onze neus!
Na enkele uren ging David de vallen verwijderen en ik liep de andere kant uit, richting de auto om op verschillende plaatsen oude/nieuwe nestplaatsen te vinden (controleren of de gekende nestplaatsen van vorig jaar terug bewoond waren). Aangekomen op de eerste stop begon de lucht te rommelen en de regenwolken hingen dreigend dichtbij. Gauw heb ik de prairiehondenkolonie afgelopen, maar niets gevonden. Het is ook niet meer gemakkelijk om uilennesten te vinden, want de regen heeft hier zowat alles al weggespoeld. Daarna zette ik koers naar de auto om het graafgereedschap dat uit m'n rugzak stak achter te laten. De bliksem was namelijk al relatief dichtbij genaderd en metaal, bliksem en een vlak graslandschap is blijkbaar geen goeie combinatie. Daarna twijfelde ik om naar een 2e nestsite te zoeken, maar het onweer hing iets te dichtbij om comfortabel te zijn. Ik ben dan maar 500m verder richting de omheining gelopen, want David kon elk moment aan de horizon verschijnen met 4 vallen onder zijn armen. Net aangekomen zag ik hem lopen. Terwijl ik naar hem toeliep, stak de wind op. De knie-heuphoge vegetatie lag met momenten plat op de grond! Ook de regen begon langzaam harder te druppelen. Het gevoel was te vergelijken met iemand die zijn nagels tegen u huid tikt/slaat. We waren net op tijd in de auto toen de hemel alle sluizen open zette! Dan begon een race tegen de klok om de 2-track te verlaten, voordat we onszelf terug zouden vastrijden in de modder. Gelukt! De regen viel verschrikkelijk hard neer. Je kon nauwelijks 10m ver zien en dikke stromen water liepen van en langs de weg. Dat in combinatie met de sterke wind en de bliksem, maakten onze autorit bijzonder intens!
De bliksem sloeg zelfs niet ver van ons in. We reden de Badlands-bergen op om het park te verlaten en plots werd de lucht wit, zagen we een bliksem verticaal naar beneden lopen en direct daarna BOEM. De natuur op zijn hevigst (en op zijn best)! De regen heeft zeker 20 minuten lang met bakken uit de lucht blijven vallen en daarna bleef het nog enkele uren op zijn Belgisch doorregenen. Vandaag is het dus een noodgedwongen rustdag, waarbij we intussen nog 2 kleinere onweders boven ons hoofd hebben zien passeren. Normaal gezien wordt het vanaf morgen zonniger en hopelijk kan de grond dan beginnen opdrogen, zodat we met onze auto wat dichter bij de nestplaatsen kunnen rijden.
Nu is het van de nood een deugd maken. De was is al gedaan, over enkele minuten trek ik (eindelijk) Wall in, om de vele winkeltjes te bezoeken. Morgen vliegen we met verse moed terug in het uilenvangen.
Snel nog een berichtje over gisteren schrijven, want David staat al te trappelen om te vertrekken.
Gisteren hebben we de strijd heropend om het geolocator-mannetje te vangen en na 3 uur geduldig wachten is het ons gelukt! 's Avonds hebben we direct bij hotelkomst de data opgevraagd en het bleek dat meneer uil de winter heeft doorgebracht in centraal-zuid Mexico. Niet slecht voor zo'n kleine vogel om zo'n grote afstand af te leggen!
Toen we op weg waren naar de val, kwamen we langs de baan een auto met platte band tegen. De vrouw was haar kluts een beetje kwijt, want bij het uitstappen uit haar wagen stond ze ook nog eens oog in oog met een slang. We waren dus meer dan blij om haar onze hulp aan te bieden. In 5 minuten kon ze haar weg terug verderzetten en heb ik gezien hoe je een platte band moet vervangen. Het is hier dus leerrijk op alle vlakken.
Vandaag geven ze terug kans op zware onweders en moeten we blijven uitkijken voor overstromingen. Momenteel is het al bewolkt, maar voordat de regen effectief valt, wil David toch enkele uilen gaan vangen. Me snel klaarmaken is nu de boodschap, of hij vertrekt nog zonder mij! Groetjes!!!
Amai, er is zoveel te vertellen! Gisteren was een drukke dag
vol avontuur, afzien en plezier. Waar zal ik beginnen.
Misschien eerst bij de Rode Duivels, want ik spoor niet
alleen de Amerikanen aan om voor ons land te supporteren, ook de uilen doen
mee! Zonder liegen, deze pluimen vond ik gisteren aan de nestingang van een
uilenkoppel. De zwarte met rode pluimpjes zijn onderdeel van de vleugel van de
Red-Winged Blackbird (een vogel, zo groot als onze Merel. Het was de eerste
keer dat David de resten van zon grote vogel aan een nest zag liggen).
David en ik zijn in de vroege namiddag al vertrokken
richting de Badlands, want ze gaven kans op ernstige onweders en de toestand
van het onverharde baantje dat we moesten volgen, was al in slechte staat. We
gingen richting het gebied waar het team vorig jaar heel wat uilen voorzien had
van geolocators. Een voor ons belangrijk gebied dus. We kwamen aan en zagen
meteen al een uil zitten op de omheining. Na een grondige screening met onze
verrekijkers kwamen we tot de constatatie dat dit onze eerste geolocator-uil
was. Vreugde alom. Nu moesten we alleen nog de uil zien te vangen en de eerste,
kostbare buit was binnen. Mevrouw vangen was geen probleem, maar meneer
vertikte het om zijn uitkijkpost te verlaten. Wie zou er het eerst kraken, wij
of de uil? Straks kom ik hierop terug.
(zie je het zendertje uitsteken op zijn rug?)
Deze uil was het dichtst bij de weg gelokaliseerd. De andere
3-5 nesten lagen een kleine 2 mijl (1 mijl = 1,6 km) verderop en uit ervaring van
de dag voordien wisten we dat dat een lange afstand is om te overbruggen (ik
merk net dat ik nog niets geschreven heb over dinsdagavond. In een notendop: de
nestplaatsen lagen parallel, op een mijl afstand van de weg en tussen de
nestplaatsen lag ook nog eens 2 km. Dat in combinatie met, op sommige plaatsen,
kniehoge vegetatie maakte dat onze wandeling een goeie work-out werd. We hebben
toen 3 uiltjes gevangen. Tot zover die samenvatting). Met dat gedacht in ons
achterhoofd gingen we kijken om naar de nestplaatsen in de verte toe te rijden,
maar we hadden niet veel verder dan de neus van onze auto gekeken. De eerste 5
meter zag het baantje er nog goed uit, maar daarna veranderde het in een dikke
modderpoel. Jullie kunnen het vast al raden, onze auto zat vast! We zijn een
klein uurtje bezig geweest met gras af te snijden/trekken en deze onder de
banden en op de bandensporen te leggen. Dat in combinatie met duwen aan de auto
(gelukkig had ik s ochtends goed ontbeten) maakte dat we relatief gemakkelijk
terug op het droge stonden.
Dankzij dit voorval was het mogelijk om de modderige
omgeving van dichtbij te bekijken. In kleine modder-waterplasjes (gevormd door
water die bleef staan in de pootafdrukken van de koeien) krioelde het van
dikkopjes. Mogelijks de nakomelingen van de padden die zich ingraven in een
droogteperiode (dit kan maanden duren) en pas naar buiten komen wanneer de
grond nat wordt, we hebben 2 zon exemplaren gevonden, enkele dagen geleden.
Enfin, we hebben onze auto op het droge geparkeerd en dan
begon de lange wandeling richting de andere nestplaatsen. We hebben op drie
plaatsen een val gezet, waarin we 3 uilen gevangen hadden. Geen van hen had een
zendertje om.
Toen we op zoek gingen naar de 2e site, riep
David een eindje verderop Rattlesnake, Rattlesnake. Het was een exemplaar van
ongeveer een meter lang, die zich had opgerold in een koeienpootafdruk. Hij
hield zich nog relatief rustig, gewoon kijken naar ons, maar toen ik de camera
bovenhaalde, begon hij toch te ratelen. Ik was op slag de vermoeidheid
vergeten! Helaas kwam de vermoeidheid even gauw terug, toen we terugkeerden
naar de auto.
Daar aangekomen hoopten we dat het geolocator-mannetje in
onze val was gelopen, maar nog steeds zat hij op de uitkijk.
Tijdens het bekomen van onze lange wandeling (de lastigheid
zat hem in de kniehoge vegetatie, hier en daar diepe koeienpootafdrukken over
het hele terrein, de warmte en de hoge luchtvochtigheid), merkte David een
ander mannetje op, die op de omheining zat. Hij ging de andere vallen (2 mijl
verderop) gaan wegnemen, terwijl ik deze vogel moest vangen. Eerst observeren
waar de uil naartoe vloog (om zijn nestplaats te vinden) en daarna de val
opstellen. Alles is succesvol gelukt en dankzij de strategische plaats van onze
auto, kon ik al zijn bewegingen filmen. De uil zette zijn veren open en begon
zijn tegenstrever (de MP3-speler) vocaal uit te dagen tot een duel van man tot
man. Helaas voor hem vertikte de MP3 om naar buiten te komen, dus dan liep het
mannetje de tunnel binnen, recht in de val. Het gehele schouwspel duurde 40
minuten. Daarna kwam ik ten tonele met het ring-materiaal en werd het mannetje
van een glimmende ring voorzien. Intussen was het trouwens beginnen bliksemen
rond me (toen David vertrok om de vallen in de verre verte te controleren,
begon de lucht al donker te worden). Ik hoorde (nog) geen donder, dus maakte me
geen grote zorgen, maar alle zintuigen stonden open en het hart begon toch wat
sneller te slaan. Ik heb vlug de val verwijderd en liep dan naar de val van ons
geolocatormannetje, die nog steeds op de omheining zat. Uil vangteam: 1-0
(gelukkig, een verloren veldslag zorgt nog niet voor het verliezen van de
oorlog, ofzoiets). Intussen was het ook hoog tijd om die val te verwijderen
(want nu begon de lucht ook te rommelen) en tijdens het verwijderen, zag ik een
klein uilenkuikentje in de nesttunnel zitten. De arme duts kon met moeite op
zijn eigen pootjes staan en ik geloof niet dat hij zijn ogen al open had. Ik
heb hem zo ver mogelijk terug in de nesttunnel gezet, in de hoop dat hij in de
juiste richting, veiligere oorden ging opzoeken. We zullen later opnieuw
proberen om het mannetje hier te vangen.
Toen ik gedaan had met de vallen te verwijderen, was David
ook terug veilig en wel aangekomen aan de auto en reden we vlug naar de
verharde weg (1 keer een auto uit de modder krijgen, is genoeg). Daar
aangekomen konden we echt genieten van het lichtspel boven en naast ons hoofd.
Voor de 100 000 000e keer, ONGELOFELIJK! Eerst onweer te
midden van een open landschap en daarna onweer bij het wegrijden uit het park
(met zicht op de woeste bergtoppen van de Badlands), t is zo schitterend!!!!
Zo, ik denk dat ik alles verteld heb. Tot en met zaterdag
geven ze nog meer kans op grote onweders en er blijft overstromingsalarm, dus
het blijft afwachten wanneer we terug naar buiten zullen gaan. Het gebied dat
we vandaag zouden bezoeken ligt ook zo veraf van de berijdbare weg en de modder
zou het te ontoegankelijk maken om de afstand te stappen. Vandaag zouden we dan
ook op hotel blijven en morgen zien we dan wel weer. Vele groetjes en tot
schrijfs!
Eindelijk tijd om een nieuw berichtje de wereld in te
sturen. Het is hier nogal druk geweest met administratief werk, samenkomsten
met de lokale partijen om op papier de uilensites te vinden en het
uiteindelijke veldwerk.
Eergisteren (zondag) zijn we pas laat naar buiten getrokken
door de dreigende wolken. We hebben ons dan maar beperkt tot het zoeken van
nestplaatsen op de wei met 4 stieren. We zagen tal van uiltjes rondvliegen,
maar hun nest vinden was een ander paar mouwen. De regen heeft de meeste
decoratie, uitwerpselen en braakballen weggespoeld en de vegetatie is de hoogte
ingeschoten. Ik was dan ook blij 1 nest te vinden.
Gisteren was het dan voor echt. Rond 13u kwamen we aan op de
4-stieren-weide en we hebben eerst nog eens goed rondgekeken om meer nestholen
te vinden. Geluk was aan onze zijde. David vond er nog één en toen we naar de
auto terugkeerden, stapten we bijna op een derde nest. Daarna hebben we de
vallen opgesteld en zijn we doorgereden naar de plaats waar Kylie, Kelsey en ik
eerder een vrouwtje geringd hadden. Blijdschap was groot toen we 2 grote
kuikens in de nestingang zagen zitten, beiden in het laatste restje zon van de dag.
Verslagenheid loerde echter om de hoek, want David zag op 2m van het nest het
vrouwtje dood liggen. Ze was zeker al een dag dood en naar de oorzaak is het
gissen. Zonde! Gelukkig bracht papa-uil heel wat voedsel aan, zodat de kuikens
toch een waterkans hebben om volwassen te worden. Aan de andere kant, het
vrouwtje dient nu als voedsel voor verschillende andere dieren, waardoor de
cirkel van het leven compleet is.
Veel tijd hadden we niet om te treuren, want nieuwe
nestplaatsen wachtten op ons om ontdekt te worden. David liep een richting uit,
ik ging de andere kant op en bij de eerste prairiehondenholen had ik al prijs.
Vreugde alom.
De prairiehondenkolonie was zodanig groot dat we later
terugkeerden om het gebied verder uit te kammen. Opnieuw liepen we elk een kant
uit en David zag een koppel uilen wegvliegen. Hij vroeg versterking om het nest
te vinden en hopla, hij had de woorden nog niet uitgesproken, of mn ogen werden
naar de grond gezogen, richting insecten
en enkele braakballen. Het is altijd leuk om mensen blij te maken.
Op de gehele avond hebben we op zes vangplaatsen, negen
uilen gevangen. Een mooi resultaat. Helaas droeg geen van hen de gehoopte
geolocator. Straks gaan we (als het niet begint te onweren tenminste) onze
zoektocht naar de speld in de hooiberg verderzetten.
Gisteren trouwens niet alleen uilen zien vliegen. We hebben drie
mooie padden, enkele vleermuizen en miljoenen muskieten gezien (en de laatste
ook gevoeld).
Mn hele lijf is gereduceerd tot 1 muskietenbeet denk ik. Handen,
armen, schouders, benen, rug, niets is veilig voor hun stekend-zuigend
mondorgaan! Straks gaan we naar de winkel op zoek naar enkele paardenmiddelen
om de muskieten weg te houden en de jeuk te verzachten. AARGH!
Gisteren (Vrijdag) zijn Kylie en Kelsey goed vertrokken
richting het westen. Het is raar om nu zonder Kylie op stap te zijn, maar David
is een waardige vervanger.
Gisteren zijn ook David en ik vertrokken, richting het
noorden van South Dakota om aldaar uilen te vangen. We moesten zeker 2
vrouwtjes vangen die meer dan 150 gram wogen, om hen een PTT (zendertje van
3000 dollar per stuk) te geven. Het was lichtjes spannend, want we hadden maar
4 nestsites en het eerste vrouwtje dat we vast hadden, woog slechts 138 gram en
we voelden een ei zitten in haar buik (dit vrouwtje heeft hoogst waarschijnlijk
haar eerste nest verloren en is nu bezig aan legsel nummer 2. Ze zal nog in
gewicht dalen naarmate haar jongen van legsel 2 groter worden). Gelukkiglijk,
op de allerlaatste nestplaats waar we nog een vrouwtje konden vangen (op
nestplaats 2 woog het vrouwtje 148 gram en dat bleek ook nog genoeg voor een
PTT), hadden we prijs. Met haar 152 gram konden we haar de laatste PTT geven.
Gisteren was het ook de allereerste keer dat ik niet vergat
naar de nachtlucht te kijken, op een moment dat er geen wolken waren. Zodoende voelde
ik me bevoorrecht om de Melkweg te zien!!! Voor iemand die gewoon is om naar
een met licht vervuilde nachtlucht te kijken, stond ik overweldigd naar boven
te kijken. Het waren geen wolken met water dat ik zag, maar wolken van sterren.
ON-GE-LO-FE-LIJK!!!
Deze ochtend zijn we dan terug richting Wall vertrokken.
Door de regenwolken die momenteel boven ons hoofd hangen, zijn we nog niet
richting de uilennestplaatsen vertrokken en ik denk niet dat we nog zullen
vertrekken. Het zal deugd doen om eens vroeg te gaan slapen. De komende dagen
geven ze hier nog kans op onweer uit en dan kunnen we hier niet veel uitsteken
(de uilen tonen dan geen activiteit, de weg is onberijdbaar en de kans om
geraakt te worden door de bliksem is aanwezig aangezien we ons te midden van
uitgestrekte grasvlaktes bevinden). Het idee speelt dus in Davids hoofd om
richting Charles M. Russel refuge, Montana te trekken (waar Kylie en ik
kampeerden in trailers) en daar de laatste uilen te vangen (die we noodgedwongen
achterlieten door het slechte weer). Daarna zouden we terugkeren naar South
Dakota in de hoop dat het weer hier eindelijk beter wordt. We zullen zien.
Nog een laatste iets, we reden bijna over een Snapping
Turtle (Bijtschildpad). We zagen het dier al van ver zitten, want hij was zeker
60 cm lang en 20 cm hoog. Een monster, met een gevaarlijk grote mond. t Was ongelofelijk
om zon mastodont te zien! David heeft hem terug in het veiligere gras gezet en
hij dacht dat het dier zon 60 jaar oud was. (Nog een nota: Bijtschildpadden zijn
handige instrumenten om vingers en tenen te amputeren. Kans op infecties zijn
wel bijzonder hoog en de dosis nodige pijnstillers is niet te onderschatten.).
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
De planning is opgemaakt, morgenvroeg vertrekken Kylie en Kelsey richting het westen (Kylie naar huis, Kelsey naar Idaho) en ik blijf met David in South Dakota. We vertrekken morgen ook richting het noorden (ergens aan de grens met North Dakota) om daar 1 of 2 avonden uilen te vangen. Daarna keren we terug naar hier, in de hoop dat de grond wat meer opgedroogd zal zijn.
Deze avond zijn Kylie, Kelsey en ik een val gaan opstellen en we hebben er 1 vrouwtje gevangen. Ze was nogal overstuur én een lichtgewicht én we hebben het mannetje er nooit gezien. Misschien is hem iets overkomen. Over enkele dagen zullen we daar opnieuw een val opstellen.
Het was hier en daar nogal tricky. Er grazen grote kuddes koeien op de weides waar we uilen vangen en op 1 van de weides gingen we op zoek naar een nestplaats. Naast een hoop koeien liepen er ook 4 stieren rond en die stonden nogal erg nieuwsgierig naar ons te kijken. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om dichterbij te komen, hebben we het op een snelwandelen gezet en hielden we het zoeken naar een nestplaats voor bekeken. Ook toen we de val een laatste keer wouden controleren, stond er een grote kudde koeien rond te grazen. In het donker het hoefgetrappel horen en de grond voelen daveren, het is eens iets anders, maar het hoeft niet zozeer.
Over kamperen wordt niet meteen nog gesproken, dus misschien kan ik jullie wel blijvend updaten over de dolle avonturen die hier dagelijks plaatsvinden!
