Aflevering 3

Blackberry

(Mooi zwart Ouessantschaapje, meisje,  1,5 jaar)

Met een kom vol wortels en appels wandel ik naar onze  kinderboerderij. 
Het kuddetje heeft me uiteraard opgemerkt en blaat en mekkert om ter luidst.

Als alle hapjes zijn uitgedeeld blijf ik nog wat bij hen.   

Ik hurk en plaats me op ooghoogte van onze sloebers.

Blackberry staat tegen mijn rug aangeleund. 

Zo nu en dan springt ze onhandig tegen me op. 

Ik glimlach en blijf stilletjes  zitten.

Blackberry geeft namelijk niet zomaar haar vertrouwen. 

Dat   kost    tijd.  

Ik streel voorzichtig haar elegant pootje dat ze op mijn arm heeft gelegd.
Als ik aan haar okseltje kom sluit ze heel even haar ogen.

Ze gaat helemaal op in dit fijne gevoel.

Ik verwijder mijn hand. 
Nog!
Ze duwt haar hoofd tegen mijn hand en ik krabbel haar op haar hoofd.  

Kleine wonderlijke momentjes.

Nu denk je misschien,  so what, gewoon een schaap, wat een gezever.

J

Misschien wel,   ...  tegelijkertijd ben ik  niettemin dankbaar dat het schichtige meisje dat een jaar geleden als lammetje bij ons kwam, en waar we amper naar mochten wijzen of ze stoof als een snelle hinde weg naar het ander eind van de weide,  ... nu nadrukkelijk aandringt om geaaid te worden.

Als vreemde kinderen bij ons komen of er is veel drukte dan zondert ze zich af. 

Ze wil echt zéker zijn dat ze veilig is. 

Des te meer dat de momenten als ze geniet van ons gezelschap, mij zo ontroeren.

("Bij mij zijt ge veilig" komt onwillekeurig in me op als ik dit schrijf, oh oh oh, wat ben ik fan van Wim Helsen)

Als we haar buikje strelen kromt ze haar rug, wat een grappig zicht is.

Ik weet dat dit écht een teken van vertrouwen is.

Een kadootje. 

Blackberry is de allerslimste.
Ze is de enige die de wagen van de veearts van ver herkent, en zich dan vervolgens  het moeilijkst laat vangen door hem.   

Ze denkt vooruit.

En als u twijfelt over mijn mentale gezondheid als ik zeg dat ze het grootste tactisch inzicht heeft, kom je maar eens kijken als ik voeder.

Bovendien is ze nog nooit betrokken geweest in een conflict met één van onze dieren.  Dat is op zich al een prestatie, gezien de branie van Bifidus en Red Bull. Maar ze is dan ook het liefje van Red Bull.  En ze heeft er niets voor hoeven te doen, enkel mooi zijn.  Én slim...en een beetje mysterieus.

 “She thinks for herself”

Er schuilt niettemin ook wat gekte in Blackberry.  Door aanvankelijk voortdurend bij geiten te zijn, begon ze zich als een geit te gedragen.  En kreeg zelfs hoorntjes (die steeds afbreken omdat ze zo mals zijn).   Het verhaal van haar eerste ontmoeting met Apple heb ik hier al verteld.  Nu zijn ze vriendinnen.  Maar Blackberry is de baas.

J

 Als een vlieg haar irriteert worden haar oogjes brandende lontjes en met een paar breakdance bewegingen jaagt ze hen weg.

Een bijzonder schaapje... een persoonlijkheid.

Ben jij ...

Heel slim en vooruitdenkend

Terughoudend & Voorzichtig

Duurt het een tijd vooraleer je iemand vertrouwt

Maar is jouw vertrouwen dan écht.

Ben je elegant & sensueel

Zorg je uitstekend voor jezelf zonder enige vorm van agressie naar anderen ...

Dan ben jij een Blackberry!

(om eens andere hokjes te hanteren dan Enneagram, MBTI of Insights ;-), en "hokjes bedoel ik niet pejoratief; in een hokje kan je wonen)

11-11-2010 om 12:22 geschreven door Triangis, Meredith  

Tijdens coachings hecht ik steeds veel belang aan zelfsturing. 
Jezelf aansturen om een doel te bereiken..... hoe gaat dat, hoe blijf je aan de gang, hoe hou je het vol?
Ligt hetgeen waarnaar je jezelf stuurt in lijn met wie je wil zijn? 

Enkel dàt kan het onderwerp zijn van een coachingsessie. 
In welke mate is er sprake van zelfsturing, en hoe gaat dat dan?
Er komt nogal wat bij kijken.  Het blijft me fascineren, want iedereen is anders.

Elk persoon heeft favoriete "stuur-strategieën". 
 

In een artikel van Jeroen Onstenk (lector Geïntegreerd Pedagogisch Handelen, Hogeschool Holland) lees ik:

“We kunnen ook naar zelfsturing kijken vanuit de leeractiviteiten op de werkplek. Werkplekleren is leren dat voortvloeit uit het deelnemen in een werkpraktijk. Globaal kunnen daarbij verschillende typen leeractiviteiten worden onderscheiden, die overigens vaak in combinatie voorkomen (Bolhuis, 2009):

-          Onderdompelen

-          Doen en experimenteren

-          Observeren

-          Leren door sociale interactie

-          Reflecteren

-          Benutten van theoretische kennis

Verschillende vormen worden op verschillende manieren (zelf)gestuurd. Naarmate het leren meer bewust wordt, wordt er ook meer sturing mogelijk.”

Bewustzijn is bevorderend voor een leerproces, dat is duidelijk.

Bewust jezelf aansturen leidt tot het sneller en makkelijker bereiken van je doel.

Verhogen van "sturend bewustzijn" is dus een goede start.
Daar kan een coach bij helpen.

Er is namelijk altijd sprake van zelfsturing.  Bewust of onbewust.  Produktief of onproduktief.

Net als met communicatie, is het niet mogelijk om niét te communiceren. 

Zo gaat dat ook met zelfsturing...

Zelfs als ik de hele dag in de zetel blijf liggen, stuur ik mezelf aan.

Zelfs als je niet kan beslissen, stuur je jezelf aan tot “niet beslissen”.

Probeer maar eens jezelf “niet aan te sturen”. J

Hoe stuur je jezelf door de dag ...
als een oververhitte taxichauffeur met een kapotte GPS...
als een ervaren piloot, fris uitgeslapen, perfect de voorbereide route afwerkend...
of als een zondagschauffeur die de wagen maar in de garage laat omdat er teveel verkeer is?

10-11-2010 om 20:21 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 2, we volgen het alfabet

Bifidus

Pony, ruintje, 2 jaar, wit met zwart/grijze ondefinieerbare vlekken, 95 cm schofthoogte, even rond als hij groot is

Bifidus is al meermaals aanwezig geweest op deze blog. Dit is niet te verwonderen want Bifidus is sowieso erg euh... aanwezig.

Toen we hem kochten was hij erg ziek. Maar oh zo lief en zacht.  Hij lag vaak neer in de wei en de kinderen konden urenlang tegen hem aan liggen. En maar knuffelen.  Na diverse veeartsbezoeken,  ontwormings- antibiotica- en ontluizingskuren werd hij beter.

En een monster kwam tevoorschijn.

Vorige zomer stond hij bij de geitjes.  Dat ging goed.  Van zodra hij echter gezond was terroriseerde hij de boel.   Aanvankelijk bleef het bij wat pesten, rondrennen als een gek, emmers omver gooien,... wat kattekwaad zeg maar. Maar toen we opeens het kleinste en zwakste geitje door de wei zagen vliegen, en onze fantastische buren ons melden dat hij inderdaad als tijdverdrijf Yakult omhoog smeet (hij pakte doodleuk een pootje in zijn mond, ... en gooien maar! haha dat is grappig) moesten we hem ergens anders plaatsen.  Hij mocht, in afwachting bij de ezels van andere fijne buren blijven.  De geiten die bij de ezels liepen moesten het ontgelden.  Hen opjagen, klem zetten...

De ezelin achtervolgde hij c o n s t a n t. 

Om haar te bespringen natuurlijk, duidelijk niet beseffend dat hij ondertussen gecastreerd was.  

De ezelhengst heeft hem toen op zijn plaats gezet. Dat ging er heftig aan toe.  Het leken we twee straatjochies die op elkaar inmepten. De hengst vloerde hem en hakte erop in met tanden en poten.  Bifidus stond te trillen op zijn benen.  En delfde het onderspit.

Als je denkt dat hij zijn lesje wel had geleerd, heb je het mis.  Nog geen 5 minuten later begon hij opnieuw. Treiteren, achtervolgen, de staart van de hengst beetpakken en eraan trekken, hen bespringen, bijten,....  Zucht.

Een dag voordat hij verhuisde naar zijn definitieve wei (weer dankzij onze fantastische buren) had hij er niet beter op gevonden om met zijn twee koddige voorbeentjes in de grote waterbak te gaan staan, en plonsen tot er niks meer inzat.  Behalve wat slijk. Zucht.

En toen kwam Zij. 

Wasabi. 

Liefde op het eerste gezicht... Met één wimperslag veroverde ze hem.

Hij keek naar haar op (letterlijk en figuurlijk) en volgde haar als een slaafje.  Pure onderdanigheid.

Ze voedde hem op, met vaste hand (voet). 

We waren al een tijdje bezig om hem voor te bereiden met lange teugels om in een karretje te lopen.  Dat deed hij graag.   Hij luisterde vrij snel heel goed op onze stem.  Werken doet hij graag.

Vanaf dag 1 dat hij deze zomer het felrode koetsje achter hem aantrok vond hij dat zalig.  Het is een prachtig gezicht: Alex (die zich ondertussen heeft ontpopt als een volleerd menner) die met zijn 1m90 in een klein karretje achter een klein ponytje op stap gaat. Beiden happy.

Bifidus is echt geschikt als menpony; hij kanaliseert zo zijn onstuimige energie.   
Hij heeft er het juiste temperament voor;  namelijk veel!  Hij houdt van draven, barst van de energie en is nergens bang van. 

Met zijn overweldigend groot ego is hij van niets onder de indruk: tractoren, bussen, camions, blaffende honden die tegen hem opspringen,... ofwel draaft hij er rakelings langs zonder hen een blik waardig te keuren, ofwel gaat hij rechtstreeks in de aanval om de tegenligger duidelijk te maken dat er voor hem Bifidus Armandus de 1^ste plaats moet worden geruimd.   

We zijn allemaal fan van Bifidus.   Een driftig baasje met een aandoenlijke arrogantie. Met de kinderen is hij braaf en nog steeds héél knuffelig.   Ook genieten doet hij overdreven;  als we hem borstelen trekt hij een grimas: met ver uitgestoken bovenlip en dichtgeknepen oogjes ontbreekt enkel nog luid gekreun om ons te commanderen: “doe verder!”

Hij  leert  bovendien tijdens de equicoachings menig manager wat het is om controle los te laten, om assertief op te treden of om zichzelf te relativeren. 
Want hij gedraagt zich met iedereen op dezelfde manier: “Hier ben ik! Don’ you dare to ignore me!” 
Menig manager herkent zichzelf in hem.

J

Zo overdreven dat het lachwekkend wordt.

Een schattige lefgozer!

Ook bij mijn werk met kinderen is hij erg populair. Een meisje met ADHD boekte spectaculaire resultaten. Ze leerde hem (en daardoor zichzelf!) om stil te staan rustig te worden, geduld te hebben... 
Oh ja, wij zijn blij dat Bifidus er is. Hij hoort er helemaal bij.
 

Ben jij ook van niets of niemand bang?

Eigenzinnig,  speels en onverschrokken ?

Zelfbewust op het randje van arrogant?

Dominant, hardwerkend en energiek?

Dan ben jij een” Bifidus”!

(om eens een andere persoonlijkheidstypologie te hanteren dan MBTI, Enneagram of Insights)

;-)

08-11-2010 om 21:29 geschreven door Triangis, Meredith  

Graag begin ik met onze kleinste viervoeter:

Actimel

(mannelijk dwergkonijntje, wit met bruine vlekjes, 2 jaar, leeft buiten bij de geiten en schapen).

Vorig weekend had ik Actimel de hele dag niet gezien.  ’s Avonds terwijl ik wat aan het rommelen was op het terras riep ik hem.  Ik zag in de verte een witte vlek dichter komen... en merkte op dat hij àchter de omheining rechtop stond.  “Actimel is ontsnapt!” gilde ik.  Alex, mijn levenspartner, komt aangerend (hij is al net zo begaan met onze dieren als ik) en we begeven ons resoluut binnen de omheining waar de geiten en schapen lopen, daar waar Actimel ook “thuis” is.

Actimel was door een klein gaatje van de omheining gekropen dat onze geiten hadden opengeknabbeld (een hollands spreekwoord zegt: “je leert pas echt vloeken als je geiten hebt”).

Uiteraard vond hij het gaatje niet meer terug, en hij wilde terug naar binnen !

Met zijn pootjes tegen de omheining keek hij ons aan met zijn smekende oogjes (ja, haal de Kleenex er maar bij).

Op zich is het opmerkelijk dat een “niet-tam” konijn dat ontsnapt niet zomaar wegloopt. We wonen tussen de velden; ruimte genoeg.  Maar naast “niet-tam” is Actimel wél slim.  Binnen de omheining komen soms lekkere hapjes uit de lucht gevallen, daarbuiten niet, dat had hij ondertussen blijkbaar wel ontdekt.  Dus wilde h i j  e r   t e r ug  i n !

Nu moet je weten: Actimel is geen tam konijn. Hij houdt er al helemaal niet van om opgepakt , laat staan, geknuffeld te worden.  Dus doen we dat ook niet.  

Wat volgde leek dus wel rechtstreeks uit een tekenfilm te komen. Zie het voor je:  Alex en ik die op allerlei creatieve manieren probeerden om een dwergkonijn  A ) terug naar het gaatje in de omheining te loodsen en/of  B) te pakken.

Uiteindelijk slaagde Alex er in om hem te pakken (waarna Actimel in zijn vinger beet) en aan mij te geven aan de “juiste” kant van de omheining.   Vrolijk huppelde hij naar zijn vrienden, de geiten.

“Is Actimel helemaal alleen?” hoor ik u al denken. Met geen andere konijnen om mee te spelen?

Wel, ik ben Actimel gaan halen bij een beroepsfokker.  Actimel moest weg wegens “niet sociaal”.  Zo asociaal (tov andere konijnen) dat  zelfs een knap konijnenmeisje hem niet kon bekoren.  Voor een beroepsfokker is zo’n konijn een verliespost, dat begrijp je wel. 

Bij ons loopt hij dus, lekker alleen,  tussen de geiten en de schapen, en denkt ondertussen misschien wel dat hij één van hen is. Hij geeft de voorkeur aan de leider (eerst Bifidus, dan Red Bull, dan Mojito).  Hij dartelt tussen diens poten en wordt perfect getolereerd.   Soms eet hij graantjes die op het hoofd van zijn kameraden zijn terecht gekomen. Een grappig gezicht; Blackberry of Red Bull die geduldig hun hoofd naar beneden houden terwijl Actimel met zijn pootjes krabbelt in hun vacht.  Ze lijken het fijn te vinden, dat gekroel op hun kop door dat kleine dingetje. 

We vinden Actimel het dapperste diertje van allemaal.  

Hij heeft een hoog “ik ben wie ik ben, so what?”-gehalte.

Ik was wat ongerust vorige winter, toen het serieus vroor.  “Zal hij zo’n vrieskou wel overleven?” vroeg ik me bezorgd af.  De beroepsfokker stelde me gerust. 

 Ofwel slaapt hij bij de dieren in hun hok, ofwel zoekt hij een warm plaatsje tussen paletten hout, ... hij zorgt goed voor zichzelf.   En hij is probleemloos de winter doorgekomen. Ziet er kerngezond uit, huppelt soms met grote sprongen door het weitje.  De andere dieren hebben speciale zorgen nodig (hoefjes knippen, ontwormen, scheren, ...), een heel gedoe. 

Actimel heeft helemaal niets nodig. 

Beresterk, die Actimel. 

Hij leeft  in zijn eigen wereldje.   Helemaal zichzelf.  

Hij komt naar ons gelopen om een hapje uit ons hand te gritsen.  Als we niets bij hebben loopt hij weer weg om na 30 seconden terug te huppelen, voor het geval dàt...

Als we ‘smorgens wortels of appels in het weitje gooien, komt hij tussen de blatende en mekkerende zootje aangerend en zoekt zijn favorietje hapje, verstopt het tussen de paletten en komt terug gerend voor een tweede stukje.  Slim toch!

Hij is bovendien kieskeurig! 

Wortels lust hij niet meer (!), op appels is hij dol.

En een stukje gedroogd brood is het summum.

Een klein kereltje, taai en zelfstandig. Hij lijkt alles onder controle te hebben.

Hij is niettemin het meest kwetsbaar. Het meest een “prooidier”.

Ter ere van hem bezigen  wij het “Actimel-teken”:  rechtervuist richting hart: Respect!”

Of misschien komt zijn kracht wel van de naam die wij hem hebben gegeven: 

“goed voor de natuurlijke weerstand” !

Ben jij ook tegelijkertijd kwetsbaar en sterk ?

Kieskeurig en slim? Weinig nodig om tevreden te zijn?

Helemaal tevreden met jezelf als gezelschap, vlotjes samenlevend met wat rare snuiters die zo anders zijn dan jij ?

Dan ben  jij een “Actimel” !

J

(kwestie van eens iets anders te hanteren dan MBTI, het enneagram of Insights)

07-11-2010 om 21:25 geschreven door Triangis, Meredith  

Tijdens een workshop  vorige week onderzochten we hoe “overtuigingen” zowel stimulerend als saboterend kunnen werken in functie van je doel.

Overtuigingen kan je verbaal uiten, maar kunnen zich ook in je innerlijke dialoog manifesteren.

Iemand die  bijvoorbeeld wil vermageren zal misschien tegelijkertijd tegen zichzelf zeggen:  “Och ja, dik zijn zit nu eenmaal in de familie”, “ik ga het proberen maar ik hou het nooit vol.”, “ik lust alleen vettig eten”.

Overtuigingen zijn sterk sturend.

Het is dus in de eerste plaats belangrijk om zich bewust te zijn van welke overtuigingen door je hoofd flitsen.   Het probleem met overtuigingen is vooral dat het “gefossileerde ervaringen” zijn.  Je denkt dus dat het waar is. Ah ja.  Tegelijkertijd veranderen we soms “van gedacht”.  Dat is mogelijk.

Het is niet zo interessant te discussiëren over wat nu “waar” of wat “fout” is. 

Interessanter is goed bewust te zijn van wat je wil, en checken of de overtuigingen die daarrond bij jou bestaan, je saboteren of je doel ondersteunen.  

NLP biedt technieken om met overtuigingen aan de slag te gaan.  

Om beweging te krijgen in vastgeroeste overtuigingen die ons niet altijd dienen.

Of door nieuwe overtuigingen te verwelkomen.

Overtuigingen sturen ons gedrag.  Vaak heel onbewust.   Vervolgens bepalen ze jouw realiteit.

Welke overtuigingen flitsen door je hoofd? 

Zijn deze stimulerend in functie van je doel (en)?

Of hinderen ze je ? 

In welke overtuiging wil je beweging brengen, of wil je nuanceren ?

Welke overtuigingen wil je toevoegen?

En aan welke overtuigingen hou je vast omdat je ze nodig hebt?

07-11-2010 om 20:06 geschreven door Triangis, Meredith  

“Ik heb zoiets van” heeft de Verkiezing van Meest Vage Taal van 2010 gewonnen.
Vorig jaar kwam “zijn ding doen” als winnaar uit de bus.

Andere uitdrukkingen uit de top 10: “met alle respect”, “klankborden”, “in je kracht staan” en “mensenmens”.

De laatste maanden waren voor mij intense “leermaanden”, waaronder de privélessen (natural horsemanship) die ik met Wasabi & Bifidus kreeg van Chris Irwin en Isabel Vanhuele .

In september volgde ik eenTrain-the-Trainer opleiding in Londen om gecertificeerd te worden voor The European Association for Horse Assisted Education (EAHAE). 

Nu, twee maanden later, zindert deze training nog steeds door.

Wanneer mensen mij vragen: “Wat heb je daar nu eigenlijk geleerd?” vind ik het moeilijk om te antwoorden.  
Naast de concrete programma-elementen en massa’s praktische tools neem ik  iets veel fundamentelers mee, ...
wàt precies  kan ik moeilijk omschrijven.

Dàt is nu net de kracht van “limbisch leren”,  leerervaringen die zo’n diepe indruk maken dat er geen woorden voor zijn.  Het zijn leerervaringen die je “voelt”, en die lang nawerken. 

Die heel diep gaan, en over jezelf gaan.  
Ik put er zowel kracht uit als rust, zowel inspiratie als aanvaarding, zowel vechtlust als vertrouwen.

Ik ben ontzettend  fier dat Triangis dit programma binnenkort op de markt zal brengen!

Omdat ik er zo in geloof. Omdat ik het zelf heb ervaren.

Levenslang leren... ik kan er niet genoeg van krijgen.  J

Onlangs vertelde een deelnemer mij  tijdens de lunch dat hij sinds kort ook witloof lust.  Hij wil elk jaar iets nieuws leren eten, iets wat hij daarvoor nog niet lustte.   Geweldig vind ik dat.

Ik herinner me dat ik als twintiger , wanneer  ik ‘savonds niets nieuws kon bedenken wat ik die dag had geleerd,  ik dan een woordenboek beetpakte en een woord opzocht dat ik niet kende.  Ik noteerde dat in een schrift.  De meest gekke woorden, die ik me nu helaas niet meer herinner.  L

Misschien is het tijd om ze weer terug te leren. 

Want soms is het goed om iets “terug te leren” dat je vergeten was. 

Het lijkt me dat ik dit in Londen heb gedaan. De cirkel lijkt rond.

Rudy Vandamme, één van mijn inspiratiebronnen, verandert regelmatig van patroon.  
Kleine dingetjes, misschien ook grote.  Omdat het opnieuw contact maakt met “verwondering”.

Eens een andere weg nemen naar het werk.  Op een andere plek gaan zitten dan gewoonlijk.

Panta Rei, alles stroomt. 
De rivier is steeds in beweging.
En toch lijkt de rivier steeds hetzelfde.

Hilde Van Roy en Marcel Hendrickx (bij wie ik het geluk had mijn NLP Master te volgen) zegden me eens:

 “Meredith, wanneer heb jij genoég geleerd?  Wanneer is het goed zoals het is?”

Sindsdien bewandel ik een dubbel spoor. 

Het is goed zoals het is. 

EN ik wil nog steeds blijven leren.

J

Wat  heb jij vandaag geleerd? 

Iets nieuws?

Iets dat je vergeten was?

En wat wil je morgen leren?
En is het tegelijkertijd goed zoals het is?

04-11-2010 om 23:14 geschreven door Triangis, Meredith  

Alles wat we menen te weten is uiteindelijk gebaseerd op
de informatie die ons via onze zintuigen bereikt.

We staren in het Griekse restaurant naar het aquarium en
de kinderen fantaseren over hoe het moet zijn om een vis te zijn.
Vooral het 3-seconden-geheugen leek hen te integreren. 
Vervelend wel als je midden in de examens zit.
 
Krekels! Stel je maar eens voor dat je een krekel bent.  Dan zou je horen met je poten! 
Krekelpootjes zijn namelijk voorzien van ‘tympanaal’ organen waarmee ze ultrasone geluiden kunnen waarnemen.  
Je loopt dus in zekere zin met je trommelvliezen tegen je scheenbeen geplakt.
Ultrasoon geluid is onhoorbaar voor de mens.
Ik probeer me voor te stellen hoe de wereld van een krekel klinkt.
Ik zal het nooit weten.

02-11-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Ego en Lego in Het land van de Dommen

Niet zo lang geleden, niet zo  ver van hier leefden  twee broers:  Ego en Lego.  

Beiden hielden ze veel van reizen.

Ze verkenden nieuwe landen en regelmatig kwamen ze elkaar tegen (zo gaat dat als je reist) en vertelden ze elkaar over wat ze hadden meegemaakt. 

Vele landen hadden ze reeds bezocht ... zoals  het Land van de Rijken en

het Land van de Armen. 

Ze waren ook al geweest naar het Land van de Slimmen en ook naar het Land van de

Mensen met Zwarthaar.

Geen van beiden hadden ze het Land van de Dommen bezocht, en Ego besloot naar dit land te reizen.

Hij keek er wel naar uit, want hij vermoedde dat hij er zich wel zou amuseren al denkende aan de domme dingen die de bewoners misschien wel uitkramen.  

En hij vertrok...  Na zeven dagen en zeven nachten kwam hij bij valavond aan op een strand.

Ego was doodmoe, zijn linkersandaal was kapot gegaan, en hij had een grote blaar op zijn dikke teen. Terwijl hij zijn sandalen uitdeed en genoot van het gevoel van het zachte koele zand onder zijn blote voeten, hoorde hij luid gegil van een menigte mensen.

Ego keek op naar de richting van het geluid. 

Hé, dat was gek, het strand stopte en ging bruusk over in een donker dennenbos. 

Aan de rand van dat bos stonden mensen op een rij naar hem te roepen en te gillen.  Ego spitste zijn oren en hij kon hen verstaan.  Ze riepen: “Pas op!  Pas op!!! Een monster!  Een gevaarlijk monster!!!”

Hun handen zwaaiden en hun vingers wezen.  Ego draaide zijn hoofd en zag tot zijn verbazing een reuzegrote pompoen liggen, midden op het strand.  De zon stond roodgloeiend aan de hemel.  Het was een prachtig zicht, het oranjerood kleurde het witte zand met een gouden gloed, en de pompoen leek wel de schaduw van de zon.   Ego pakte zijn sandalen op en liep traag in de richting van de pompoen.  Het gegil werd luider en luider: “Pas toch op, het is een gevaarlijk monster!! Het gaat jou opeten!  Kom toch snel naar ons, hier ben je veilig!”.

Meteen werd het Ego duidelijk dat hij wel degelijk  in het Land van de Dommen was aangekomen en hij lachtte de mensen toe.   “Maar dat is geen monster lieve mensen!   Hoe kan dit ding mij nu opeten, het heeft zelfs geen mond!  Kijk maar! Het is een pompoen!”   Ego vond  de opmerking over het “niet hebben van een mond” een prima argument, een niet te weerleggen feit dat hen zeker zou overtuigen.     De dommen stonden verstomd: “Een pompoen, een pompoen, wat zegt die vreemdeling, die praat wartaal, zoiets bestaat helemaal niet!”  En ze begonnen terug te gillen en krijsen: “Nee, dat is een monster, een vreselijk gevaarlijk monster! Pas toch op, zometeen valt het monster je aan!”.

Ego stapte resoluut op de pompoen af.    In zichzelf grinnikte hij:  ‘ik dacht wel dat er veel  leute te beleven viel in het land van Dommen.   Tss, hoe kàn je nu zo dom zijn!”.   

Hij stond ondertussen naast de reuze-pompoen  en klopte  op de gladde schil.  

Met een triomfantelijke blik keek hij naar de Dommen die aan de grond genageld aan de rand van het dennenbos hun monden lieten openvallen.   De Vrouwen bedekten de ogen van hun kinderen, en keerden hun gezichten weg van wat in hun ogen, een bloederig tafereel zou worden.    

Na secondenlange stilte fluisterde Iemand : “Hij heeft het Monster betoverd!”    

“Hé ja, kijk, de vreemdeling is een tovenaar!”  Misschien kan hij ook wel eten toveren voor ons!”   Opgewonden kreetjes door elkaar. 

Maar er ontstond ook  achterdocht.    “Als deze vreelmdeling zo machtig is dat het Monster hem niet aanvalt,  is hij misschien ook wel gevaarlijk voor ons!”   Een paar Dommen begonnen opnieuw te gillen.   “Misschien zal hij ons ook verstenen, net zoals hij met het Monster heeft gedaan!”     De Dommen begonnen luid te redetwisten of  Ego al dan niet een gevaar betekende voor hun land. 

De Koning van de Dommen kwam tussenbeide.  “Rustig mensen,  Ruzie maken zal ons niet verderhelpen.  Denken ook niet, laat ons Handelen.  Jerommeke, doe maar!”   Een man met spieren zo groot als gele meloenen stapte naar de rand van het bos.  Hij greep zijn lasso en na een paar keer boven zijn hoofd gezwaaid te hebben gooide hij de lus om het hoofd van Ego die met een smak op de grond viel.    “Als deze man een goede tovenaar is, dan redden we hem uit de klauwen van het vreselijke Monster,  als blijkt dat deze man een slechte tovenaar is, dan zal Jerommeke hem met een paar messteken doden” sprak de Koning wijs.

Jerommeke trok aan het touw dat strak gespannen om Ego’s hals zat.   Hij trok en sleepte Ego dichter en trok en trok en trok en trok en trok en trok en trok (het was een heel eind tot aan de rand van het bos) en trok en trok en trok.  En trok.  En trok.  Tot Ego bij de Dommen in het dennenbos was beland en waar tot grote spijt van de Dommen werd vastgesteld dat Ego toch door het Monster was gedood.  

... (spaaiteg)

Lego  had ondertussen een bezoek gebracht aan het Land van de Mensen met Blonthaar. Benieuwd hoe het zijn broer verging in de land van de Dommen besloot hij Ego achterna te reizen. 

 Na zeven dagen en zeven nachten stappen kwam hij bij valavond aan op een prachtig strand.  Lego was doodmoe.  Zijn voeten leken wel te branden in zijn Crocs (die hij speciaal voor deze reis had aangeschaft.  Lego had namelijk enorm last van zweetvoeten en in Crocs zou je daar geen last van hebben beloofde de reclame. Lego moest dat helaas tegenspreken.)   en net toen hij zijn knieën wou laten ploffen in het zachte zand werd hij opgeschrikt door  luid gegil van een mensenmenigte.   Ze riepen: “Pas op, een monster!  Een gevaarlijk monster, het heeft al een mens gedood!” 

Lego keek in de richting van waar de mensen wezen, en zag een reuzepompoen midden op het strand.  Hij genoot even van het aanzicht, want de pompoen schitterende diep oranje tegen de rode hemel.  Lego snoof en een zacht briesje blies een heerlijk ziltzoete geur in zijn neusvleugels.

Het gegil werd luider en luider: “Kom toch snel man!  Het monster heeft al iemand gedood, hij gaat jou opeten, verlammen of verstenen!”

Lego wist nu wel zeker dat hij in het Lan de Dommen was aangekomen en ... hij rende snel naar de rand van het bos en sloot zich aan bij de mensen.   Hij stelde zichzelf voor en vroeg: “Wat is er aan de hand?”    De bewoners van het Land van de Dommen legden uit dat het monster er opeens was gekomen, van de ene dag op de andere.  En dat ze zich sindsdien niet meer op het strand durfden te begeven, ze waren doodsbang.  

Lego luisterde naar hun angst. 

En hij beaamde: “Het is wel duidelijk dat dit een heel gevaarlijk monster is. We zullen maar beter uit de buurt blijven.”

Lego voelde zich geraakt door hun angst en realiseerde zich dat de impact voor de Dommen heel groot was: niet alleen angst maar ook honger.  Omdat ze niet meer op het strand kwamen konden ze geen vissen meer vangen en in het donker dennenbos was nu eenmaal niet zoveel eten te vinden.  

Lego verbleef enkele dagen bij de Dommen en dagen werden weken.  Het vertrouwen groeide en op een avond, ze zaten met zijn allen rond een groot kampvuur besloot Lego om een stapje verder te zetten (hij wilde hen echt helpen).    Met een behaaglijke gloed op de wangen en terwijl de vlammen schichtige schaduwpatronen op de grond aftekenden, sprak Lego:  “Mensen, hoe zou het zijn moest het vreselijke Monster zou verdwijnen?  Wat zou er gebeuren moest het er niet meer zijn?”       Alleen al de gedachte aan het Monster deed een aantal Dommen huiveren, en anderen gingen op de vraag in.  “Oh, dat zou fantastorisch zijn!   We zouden niet meer bang zijn!”  

Iemand anders riep: “En we zouden terug vis kunnen vangen!”    Sommige Dommen begrepen het verband niet en de Koning legde het hen uit.   Samen slaakten ze een diepe zucht.   Ja, dat zou mooi zijn,  de dag dat het Monster er niet meer is.

De weken verstreken en weer zaten ze op een avond allemaal rond een groot kampvuur.  Hun magen deden pijn van de honger, de dennenappels waren schaars die tijd van het jaar. 

Lego fluisterde: “Zeg, misschien is het heel dom van mij maar wij, de Dommen, zijn toch met heel veel.     En Jerommeke is toch wel erg sterk hé?  Of zeg ik iets dat niet klopt?”

De Dommen gaven Lego groot gelijk.  “Ja zeker, we zijn met heel veel velen en zeker met meer dan 1, en Jerommeke is sterker dan duizend gele meloenen! “

Lego opperde dat er misschien toch een kans bestond om het monster te verslaan en herinnerde hen aan hoe het zou zijn moest het monster er niet meer zijn.   Hij zag de Dommen denken.  Samen keken ze in de vlammen van het vuur.   Het was moeilijk te onderscheiden of het knetterende geluid van het vuur of van het denken van de Dommen afkomstig was.  

De koning van de Dommen sprak als eerste.  “Misschien kunnen we toch een plan bedenken om het Monster te verslaan.”

En ze staken de koppen bij elkaar en bedachten een plan.

De ochtend daarop voerden ze hun plan uit, met groot succes, want het monster lag een uur later op zijn rug.

Samen met de Dommen ontdekte Lego dat je van een Monster heerlijke Monstersoep kan maken.   En een paar maanden later ontdekten ze dat als je Monsterzaadjes plant, er nieuwe kleine Monstertjes groeiden waarmee je hééeel veel Monstersoep kan maken.

De Dommen hadden geen honger meer, en van overal in de wereld kwamen reizigers om te komen proeven van die heerlijke Monstersoep met ziltzoete geur.

En het Land van de Dommen ... werd omgetoverd ... tot Het Land van de Lekkere Monsters.

31-10-2010 om 10:15 geschreven door Triangis, Meredith  

"Morsen onze bedrijven met uw talent?

 Vele bedrijven remmen de ontwikkeling van hun beschikbare talent af. Dat gelooft Yves Van Durme die bij rekruteringsspecialist Hudson België verantwoordelijk is voor de ontwikkelingsprogramma's: “In heel wat bedrijven wordt talent niet consistent ontwikkeld. En slechts weinig bedrijven maken zich hier zorgen over omdat ze goede retentiecijfers hebben. Die maskeren het probleem dat veel talent staat te popelen om naar elders te vertrekken. Zelfs de ondernemingen met een goede naam op het vlak van talentontwikkeling, stellen zich momenteel afwachtend op.”
Zijn Europese chef Marc Timmerman nuanceert dit wat: "Ja, bedrijven morsen met talent. Managers overschatten sommige mensen en onderschatten of negeren anderen. Ze hanteren een weinig professionele aanpak bij promoties. Dikwijls zoekt een leidinggevende gewoon een kopie van zichzelf. Daardoor komen goede medewerkers niet aan bod." Maar hij merkt wel een verandering vergeleken met de crisis van 2003-2004: "Onze bedrijfsleiders hadden dit keer wel een ‘talentreflex’ en sprongen bewust om met de vraag: wie mag er vertrekken en wie niet? De medewerker die bereid was die extra mijl te lopen, mocht blijven.”

Net bij die kernmedewerkers ziet Marc Timmerman nu een probleem: "Zij zijn moe gevochten en lijden aan ‘battle fatigue’. De beste medewerkers werden tijdens de crisis op de moeilijkste functies ingezet. Sommigen draaiden dubbele, zelfs driedubbele functies. Vergelijk het met het Amerikaanse leger, dat zijn beste troepen naar Irak stuurde. Nu de klus daar geklaard lijkt, worden ze direct naar Afghanistan overgevlogen. Ook onze bedrijven verschuiven diezelfde beste medewerkers naar hun volgende uitdaging, zonder dat ze op adem kunnen komen."

(Vacature)

Als ik dat lees realiseer ik me weer dat ik ongelofelijk blij ben met mijn job, waarbij  ik elke dag “ontwikkeling van talenten” in actie kan omzetten.  Ik kreeg een berichtje van een manager waarmee ik in augustus met "Triangis" een aantal coachingsessies heb gedaan.  De sessie met de paarden had op haar zo’n indruk gemaakt dat ze sinsdien haar talenten daadwerkelijk beter inzet.   De beperkende patronen die haar in de weg stonden heeft ze kunnen loslaten.  Voor de  bewegingsvrijheid die ze nu ervaart wilde ze me nog eens extra bedanken.  Ik denk terug aan de sessie en hoe onze kleine Bifidus haar daarin heeft geholpen.   Een dier als coach, het klinkt raar, maar het werkt!

En ook het bedrijf lijkt er blij mee te zijn want binnenkort mag ik een nieuw coachingtraject opstarten met één van hun  managers die wil werken aan assertiviteitsskills.  En er volgt tevens een bijkomend project met een andere medewerker die afstevent op een burn-out.  

Het goede nieuws bracht ik daarnet aan onze viervoeters die de  extra wortels  gulzig naar binnen werkten.  

Vele groeten van uw trouwe blogger,  een dankbare tweevoeter.

29-10-2010 om 20:53 geschreven door Triangis, Meredith  

 Het overkomt me vaak, momenten van ontroering ... de mens tijdens zijn mooiste momenten.

Momenten van “ik doe mijn best”, momenten van kwetsbaarheid, maskers die afvallen,
momenten van kleinheid in iets groots (mooi liedje van Bart Peeters trouwens)...

Daarnet op Man Bijt Hond: mensen die vechten voor het voortbestaan van hun videotheek en aan de kijker verwoed de  meerwaarde trachtten aan te tonen die zij aan hun klanten bieden.   De ernst waarmee ze adviezen geven over  films, de fierheid op wat ze doen... dat ontroert mij oprecht.

Vandaag tijdens een teambuilding:
 De manager die  geëmotioneerd haar team bedankt voor de loyauteit en inzet.  De traantjes die vloeiden en de verlegen schaamte daarover, gevolgd door een oprechte en spontane groepsknuffeL 
Let op,  het gaat hier niet over een “softe non-profit-organisatie”, hoor.  Keiharde businesspeople.   De haartjes op mijn armen kwamen overeind.

Vele dingen zijn wonderlijk, het wonderlijkst van al is de mens.

(met een knipoog naar Els; want ja Sophocles had dat goed gezien)

26-10-2010 om 20:09 geschreven door Triangis, Meredith  

Wilde dolfijnen leren elkaar 'staartlopen'

Wilde dolfijnen in Australië leren elkaar een truc waarbij ze met behulp van hun staart over het

wateroppervlak 'lopen'. Dat blijkt uit observaties van wetenschappers.

Zeker zes dolfijnen die leven in de Port River bij Adelaide hebben zich een techniek eigen gemaakt, waarbij ze hun staart zo hard heen en weer bewegen dat hun lichaam oprijst uit het water.

De dieren kunnen zich met behulp van de techniek soms tientallen seconden over het wateroppervlak voortbewegen, zo melden wetenschappers van de Australische Whale and Dolphin Conservation Society.

Speels

“Het gedrag heeft voor zover wij weten geen duidelijke functie”, verklaart hoofdonderzoeker Mike Bossley op BBC News. “Waarschijnlijk voeren de dieren het trucje vooral voor hun eigen plezier uit, net zoals mensen soms dansen of aan gymnastiek doen.”

Volgens de onderzoekers is het staartlopen bij de wilde dolfijnen een zeldzaam voorbeeld van speels gedrag dat dieren aan elkaar leren. Meestal geven dolfijnen alleen trucs aan elkaar door die bruikbaar zijn bij het verzamelen van voedsel.

Dolfinarium

‘Staartlopen’ is een activiteit die normaal gesproken alleen te zien is in een dolfinarium. Dolfijnen in gevangenschap leren het trucje om toeschouwers te vermaken.

De wetenschappers vermoeden dat een dolfijn genaamd Billy verantwoordelijk is voor de introductie van de ‘staartlooptechniek’ bij zijn wilde soortgenoten. Het dier verbleef ooit kort in een dolfinarium, maar werd enkele jaren geleden weer vrijgelaten.

Cultuur

Uit waarnemingen van onderzoeker Bossley blijkt dat het dier haar in het dolfinarium geleerde truc nog regelmatig uitvoert. Vijf andere dolfijnen proberen de techniek nu ook te leren door de bewegingen van Billy te imiteren, overigens met wisselend succes.

“Je zou het kunnen beschouwen als een vorm van cultuur in de breedste zin van het woord”, aldus Bossley.


 Daar waar "spelen" overgaat naar  "cultuur".
 Dingen doen die geen enkele zin hebben, maar wel leuk zijn. En die dan gaan behoren tot een gemeenschappelijke "cultuur".
Zo heeft ons gezin een eigen cultuur. Spontaan liedjes verzinnen die dan uit 6 kelen uit volle borst worden gezongen. Zo heeft elke vakantie, elke uitstap wel zijn eigen lied. Liedjes met absurde teksten die alleen door ons worden begrepen.

Bij bedrijven kan er ook zoiets ontstaan. Spontaan denk ik aan de groene-dassen-dag van Synalco uit Het Eiland.
Aan welke culturele spelletjes doe jij mee ?

25-10-2010 om 19:31 geschreven door Triangis, Meredith  

Alle dieren behalve de mens weten dat het de voornaamste plicht van het leven is ervan te genieten.

(Samuel Butler,  1612-1680)

Er is één ding dat ik echt wel kan leren van de meesten van onze dieren, en dat is : liggen en er gewoon “zijn”.

Als ik met een dekentje in de zetel kruip moet er toch minstens een dvd of een boek aan te pas komen om te “kunnen ontspannen”.   Is dat niet absurd ?

Dieren hebben helemaal niks nodig. Ze liggen. En “zijn”.  En lijken er nog van te genieten ook.

Genieten door gewoon te zijn.

In de sauna lukt het nog net.  Maar ook dan moet er weer iets bij worden gesleurd, namelijk : een gebouw en enorm veel hitte met daarbovenop nog een zwembad, kortom wederom iets dat geld kost.

Nee, onze dieren... dié kunnen tenminste duurzaam genieten!

Melvin, Loesje en Charly (2 poezen en een hond) liggen hier naast mij languit. 
Zo nu en dan veranderen ze van houding.   Vooral Melvin neemt bijzonder creatieve poses aan.  
En ze snurken. Vooral Charly kan geweldig goed snurken.
 

Koeien kunnen zich ook extreem goed ontspannen .  

Iemand zei me eens: “Voor mij is de maatstaf om te meten hoe het met mij gaat of ik ernaar verlang een koe te zijn.  Wil ik een koe zijn,  dan heb ik téveel zorgen aan mijn hoofd.”

De koe als norm zeg maar.

25-10-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

De eerste jumping met zijn nieuw paard.  De jongen rijdt zijn eerste parcours.  

Hij vertrouwt op zijn paard.  De merrie heeft er zin in.  Ze lijkt wel vleugels te hebben.  

De jongen geniet.  Tegelijkertijd is hij bang om iets fout te doen.  

Daarom laat hij zijn merrie het uitzoeken; hij stuurt haar slechts een minimum. 

Ze lijkt zo zeker van zichzelf.

De merrie gaat sneller en sneller.   Haar ruiter begrenst haar niet. 

Ze wordt overmoedig.  Ze neemt een balk, 4 strafpunten.  Nog  een balk, 4 strafpunten. 

Ze vliegt over de hindernissen, sneller en sneller.   Het publiek houdt de adem in.  De jongen volgt prima mee in de sprong, maar houdt de teugels veel te los.

Ze beëindigen het parcours met 24 strafpunten.
Vader en zoon zijn teleurgesteld. De jongen in zichzelf. De vader in het paard.

... 

In hoeverre geniet jij van jouw kracht ?  

In hoeverre laat jij jouw kracht onbeteugeld los?  Pure kracht die strafpunten oplevert omdat het net iets té fel is?
Of misschien hou je de teugels strak en hou je je kracht streng gekooid? Zo strak dat je niet meer springen kan?

24-10-2010 om 16:20 geschreven door Triangis, Meredith  

Linda (een vriendin) sprak me over een inspirerend initiatief om een aantal topvrouwen uit het bedrijfsleven en politiek te verenigen door regelmatige bijeenkomsten te organiseren om na te denken over het optimaliseren van “vrouwelijke energie” in de maatschappij. 

“De crisis in het bankwezen heeft zeker te maken met een overdaad aan mannelijke energie, het competitieve, het ego-gerichte weet je wel.” legde ze uit. “Vrouwen gaan meer uit van het gemeenschappelijk belang, hun genen zijn voorgeprogrammeerd om met kinderen, gezin, samenleving rekening te houden.”

Veelbelovend initiatief met een schitterende naam; TopXX.  Misschien zit er wel een samenwerking met Triangis in.

Onvermijdelijk dwalen mijn gedachten  af naar mijn dieren. 

Er zijn zowel vrouwelijke als mannelijke exemplaren.

Op welke manier merk ik aan hen de verschillen ? Bestaat er zoiets als vrouwelijke en mannelijke energie ?  
Massa onderzoekers beweren van wel.  Op mijn boekenrek staan zowel exemplaren die uitgaan van een duidelijk onderscheid met als titel bvb "De vrouwelijke hersenen"  ,  als   "Het idee M/V, ontmaskering van een hardnekkig denkbeeld" (Asha ten Broeke) die het tegendeel beweert.

Trekt de lijn zich door naar dieren?  Hoe zit dat eigenlijk met mijn eigen viervoeters?

De jongens: Charly, Melvin, Bifidus, Red Bull, Yakult en Mojito. 

Ik moet spontaan lachen wanneer ik aan hen denk. 
Ze hebben een aandoenlijke “directheid” gemeen met elkaar; 
onmiddellijk weet je waaraan ze denken en wat ze willen.  
Ik vind het heel ontspannend om met hen om te gaan. Ze ontroeren.  Dol op spelletjes, dapper (Melvin uitgezonderd), en transparant.  Wat snoeverig, en tegelijkertijd heel knuffelig.

De meisjes zijn Wasabi, Blackberry, Praline, Apple en Loesje. 
Alle vier zijn ze eerder wat terughoudend, voorzichtig, en ook wel een beetje humeurig.  Moeilijker in te schatten ook.  Wat mysterieuzer.   Subtieler ook. Duidelijk afstandelijker.  Het vergt wat meer inspanning om hen te begrijpen, ik denk soms “wat is nu eigenlijk jouw probleem?”

Wat een onzin zeg om mensen met dieren te vergelijken...

J

23-10-2010 om 19:18 geschreven door Triangis, Meredith  

Op mijn toilet ligt een leuk boekje “filosofie voor op het toilet of in bad".  (Gregory Bergman).

Daarin worden de grote filosofen op een “gebruiksvriendelijke” manier uitgelegd (kwestie van élke tijd nuttig in te vullen), 
onder andere door de ideeën van elke filosoof te plaatsen in een denkbeeldig denkkader van een koe. 
Een koe? Ja, een koe, welbepaald Klaartje de koe.

Klaartje volgens Jean-Jacques Rousseau:

“Alle koeien bij Klaartje in de wei delen een gemeenschappelijke wil, een gemeenschappelijk of collectief bewustzijn.
Voor het welzijn van alle koeien in de gemeenschap moet Klaartje haar individuele wil opgeven.
Klaartje is groot en kan door alle koeien opzij te duwen zoveel eten als ze wil. 
Maar ze vormt een deel van de gemeenschap (de kudde) en ze “weet” dat ze haar individuele verlangens moet opzijzetten en zich moet schikken naar de gemeenschappelijke wil.”

Ik denk aan Klaartje terwijl ik inkopen doe in de supermarkt en verbaasd kijk naar de graaiende handen naar exotisch fruit en batterijkippen, reinigingsmiddelen en prullaria allerlei.

Met schuldgevoel leg ik de twee prachtige stukken verse tonijn op de rolband.

Het zal lekker zijn, dat wel , en gezond ook, ... maar .... 

18-10-2010 om 12:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Een paar seconden vooraleer we aan 204 km/u in 4 seconden werden afgeschoten in de hoogste rollercoaster ter wereld (USA, New York) galmde door de boxen:  “closing your eyes won’t make it go away!”.

En ook al wist ik, rationeel, dat alles ok is, dat het veilig is...  toch gieren de zenuwen door mijn lijf. 

Dat flitst pingponggewijs door mijn hoofd als ik Bifidus zie “jagen” op de poetsbox. 

 Bifidus is een pony, 2 jaar en amper 95 centimeter hoog, maar met een ego van 3 meter op 3.

Onbevreesd, onafhankelijk, en nogal euh ...invasief. J

 En hij heeft zo van die rare gewoontes.

Keer op keer tracht hij bijvoorbeeld een aanval te doen op de poetsbox; een plastiek bak waar het poetsgerief in zit (roskam, borstels, ...).   Hij stampt de box open met zijn voorbenen, haalt er alles uit, en vindt het blijkbaar heerlijk om al het gerief te verspreiden over de wei. 

Ik waarschuw  Bifidus en jaag hem weg.   Zijn drang is echter zo sterk,  dat hij het niet kan laten, keer op keer, ... ik draai mijn rug ... en daar is ie weer.  Hij krijgt een tik, wordt gestraft, maar de drang is sterker. Met in zijn blik een waanzinnigheid die tegelijkertijd hilarisch als angstaanjagend is.    Over hoe een bepaalde "irrationele" drang sterker is dan wat dan ook...  negeren helpt niet, wegduwen helpt niet...  het komt terug en neemt het hele wezen over.

Wat is dat toch ?   Angst, een instinctieve drang, een dwingende gewoonte... het kan  zo overweldigend zijn.  

Je krijgt een tik,  of je geeft jezelf een tik, en toch doe je het weer ...  herken je dat ?

14-10-2010 om 20:42 geschreven door Triangis, Meredith  

Uit “De vijfde revolutie, omdat hersenwetenschap onze wereld gaat veranderen” (Frank Lone):

“Waar komt “moraal” in hemelsnaam vandaan? 
Een basisbegrip, zo simpel en tegelijkertijd zo vaag en ongrijpbaar. 
Mensen brengen morele regels immers niet onder woorden, maar in een concrete situatie weet je meestal precies wat “goed” is en wat “fout”.  Die kennis ligt ergens vanbinnen opgeslagen, een soort programma dat wordt opgestart en dat je voelt in je lijf.
Maar dat klopt niet met de standaardverklaring dat kennis over goed en kwaad moet worden aangeleerd. S
ommige mensen menen nog steeds dat een morele leefwijze rechtstreeks is gebaseerd op religieuze geboden. 
Anderen storten zich op de filosofie, psychologie of sociologie en beweren dat moraal bestaat uit een stel praktische leefregels die een samenleving bij elkaar houden, en die worden doorgegeven door de cultuur van dat moment.  Maar hoe komt het dat je dit kan voelen in je maag?

(...)  De Schotse filosoof David Hume benadrukte in de 18^de eeuw de betekenis van gevoelens voor de moraal.  Hume concludeerde dat ons Zelf niet anders is dan een bundel waarnemingen. In samenhang met die aanname stelde hij dat morele standpunten net zo moeten worden beschouwd als elk ander standpunt over de indrukken van de wereld om ons heen. Volgens Hume bestonden er geen universele principes waarop een moraal kan worden gebaseerd. Er bestaan alleen concrete situaties en wanneer een mens zich in een gegeven situatie bevindt roept dat gevoelens op,  die leiden tot een handeling of een oordeel. Mensen willen iemand in nood graag helpen  omdat ze daar een innerlijke sterke drang toe voelen, en niet omdat ze dénken dat dat juist is. Als er al een gedachte of redenering aan te pas komt, is dat achteraf geredeneerd.

Recent hersenonderzoek bevestigt dat niet de delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor  het logisch denken geactiveerd worden bij morele dilemma’s.  (...)

Een interessante vraag die daaruit voortkomt: is de homo sapiens dan niet de enige soort met een moreel besef? 
Is het een unieke uitvinding van de mens, een kenmerk dat ons definitief onderscheidt van de dieren?  En, als het niet het gebied is van het logisch denken, waar zit het dan? 

Alleen bij chimpansees en andere aapsoorten heeft men iets vastgesteld wat lijkt op een moreel oordeel als ze onrechtvaardig worden behandeld. (...)

Primatoloog Frans De  Waal heeft een leven lang vooral met chimpansees  gewerkt.  Hij werd zich bewust van het verschijnsel toen hij een paar jaar terug een chimpanseekolonie observeerde. Daar werd pas gegeten wanneer de hele groep binnen de omheining verzameld was. Toen kwam er een dag waarop de hele groep het zonder eten moest stellen omdat een paar jonge mannetjes buiten de omheining bleven ronddartelen.  Dat gedrag accepteerde de rest van de groep niet. De dag erna werd er afgerekend: de apen die tevergeefs hadden gewacht vielen de schuldige apen en straften ze nadrukkelijk.”

Buiten apen merk ik inderdaad weinig moreel besef bij onze dieren.  J 

Het eten wordt verdeeld volgens de hiërarchie, en een ziek dier belandt onderaan de ladder.

Toen onze dochters een pasgeboren lammetje gered hebben uit de agressief klauwende hoeven van onze Bifidus, waren we de rest van dag héél stilletjes, verontwaardigd over het gedrag van onze pony.  

Moreel besef, één van de weinige dingen die ons onderscheidt van dieren ?

11-10-2010 om 20:11 geschreven door Triangis, Meredith  

“Aurélie Lodewick, Studente Journalistiek, deed onderzoek naar het ontwijken van vragen bij politici.

Het is een vaardigheid die politici dienen te beheersen. De ene is er al wat vaardiger in dan de andere. Aurélie stelt bijvoorbeeld vast dat Bart De Wever meer vragen ontwijkt dan Yves Leterme.  Toch komt De Wever beter weg met het ontwijken van vragen dan Leterme.   De Wever doet het namelijk op een “open manier”.  Volgens Lodewick wendt Leterme subtielere strategieën aan in de hoop dat zijn ontwijking niet wordt opgemerkt. Daarom wordt zijn antwoordgedrag als bedrieglijker beschouwd.”  (De Morgen, 9 oktober 2010)

In NLP-termen heet dit: “congruentie”.  Als de binnenkant klopt met de buitenkant. 

Als gedrag,  gevoelens en gedachten elkaar tegenspreken heet dat: incongruentie.
Mensen nemen over het algemeen op bewust of op onbewust niveau incongruentie waar.

“Je zegt wel dat alles goed is, maar aan je frons op je voorhoofd lijkt het anders”

Denken, voelen en doen zijn bij ons mensen, niet altijd in 1 lijn.

Dieren kennen dit niet.  What you see is what you get.  Chris Irwin schreef het boek: “Een paard liegt niet”. 
Het lichaam toont uiterlijk wat er zich binnenin afspeelt.  Altijd. 
Charly, mijn Cavalier King Charles hond kwispelt als ik thuiskom. Hij is dan blij.  Altijd.

En ik wed dat ook jouw dieren zich zo gedragen. 
 

Hoe zou het zijn moesten wij, mensen,  steeds congruent zijn ?
De hemel, of de hel ?

10-10-2010 om 21:05 geschreven door Triangis, Meredith  

Wasabi , onze witte merrie, ziet van ver de bezoekers komen. Ze hebben drie honden bij, grote honden met enorm veel haar. Prachtige honden die prijzen winnen in wedstrijden.

Wasabi komt niet dichterbij. Ze spitst haar oren en blijft staan, heel stil waarbij elke vezel van haar 600 kilo wegende lichaam alert is.

Bifidus ziet ook de honden. Met een brutale uitdrukking rent hij naar ze toe, daagt ze uit, steekt zijn staart in de lucht, wil indruk maken.

De bezoekers reageren: “Oh wat leuk , zo’n klein ponytje en hij is de baas.”

Wasabi is echter het alfatype, de natuurlijke leider. 
Wat de bezoekers interpreteerden als angst is  terughoudendheid. 
De wijsheid van een leider die afwacht en nadenkt wat het beste is om te doen voor de kudde.

Bifidus is nog een jong knaapje.  Dapper, onverschrokken, maar ook wel een beetje dwaas. Hij laat zich bijten door de ezels omdat hij niet kan inschatten hoe slim ze zijn. Hij moet nog veel leren.  Gelukkig is er Wasabi. 
Ze zet hem geregeld “op zijn plaats”.

In een teamcoaching voert de CEO het hoge woord. Hij neemt  veel ruimte in, lacht luid om zijn eigen grapjes en lacht nog luider de voorstellen van één van zijn medewerkers weg.  Hij lijkt zich te wentelen in zijn rol als leider.  Een beetje aandoenlijk. J

09-10-2010 om 21:39 geschreven door Triangis, Meredith