|
Mijn zwarte lederen chaps laat ik achteloos en bibberend van de kou op de grond vallen.
Terwijl ik op de steenkoude vloer van de zadelkamer mijn rijbroek uitdoe en in mijn pantys grabbel naar mijn rok waarbij ik snel in mijn laarzen stap, krijg ik een flashback.
Ik klop het stro en de witte haren van Wasabi van mijn vest en verwonder me over het herkenbare patroon waarin ik telkens weer terecht kom (of beter: waarvoor ik kies) : Dubbellevens...
ik glimlach bij de herinnering die de cirkel rond maakt.
Toen ik 22 was, werkte ik deeltijds op de redactie van een muziektijdschrift (Fabiola/Rock This Town) en deeltijds als paardrij-instructeur op de manege.
Dat betekende het telkens weer omkleden (in toiletten, stallen of zadelkamers) van paardrijkledij naar business-outfit, telkens weer van de geur van mest en warme paardenlichamen naar de geur van papier, okselzweet en computers ... van de ene wereld in de andere.
De wereld van de paarden en de zakenwereld , twee werelden van uitersten ...
die met Triangis samenkomen.
Dan is er ook nog de wereld van muziek ... die nét als de twee bovengenoemde werelden, ook bij mij horen. Blijkbaar woon ik graag in verschillende werelden.
De ene inspireert en voedt de andere ...
Toen ik als consultant bij Vedior werkte in Vilvoorde, kwam op een dag Jan, de kleedman tegen 18 uur met onder zijn arm een galakleed, het kantoor van Vedior binnen. In de toiletten (ja, weeral) kleedde ik me dan om voor de eindejaarsaflevering van Het Swingpaleis. Terwijl mijn klanten op de achtergrond de telefoon nog deden rinkelen, onthaarde ik mijn oksels (tja, in de winter...) en spoedde ik mij naar Videohouse, voor de repetities waar ik naast Phaedra Hoste in de shminkstoel plaatsnam om enigszins toonbaar op het scherm te kunnen verschijnen.
Van de ene wereld in de andere ...
Gisteren had ik een tof gesprek met Rudolf, mijn Pop In Wonderland-gezel, waarmee ik een wonderlijke tijd beleefde in de wereld van muziek. Ik weet dat er een tijd komt dat ik weer volop in die wereld zal stappen. En graag met hem als songschrijver, want hij schrijft nog steeds fantastische dingen.
Een paar weken geleden had ik nog eens (een zeldzaam keertje) een optreden. Ik genoot van de typische geluiden en geuren van die wereld. De sfeer tijdens de soundcheck, de grapjes tussen de muzikanten, het helemaal opgaan in een groepsgeluid, ... en zingen natuurlijk ... héérlijk.
De laatste maanden vloeit het één weer over in het andere. Als ik training geef neem ik mijn I-pod mee, en speel ik tijdens het klaarzetten van de zaal en tijdens de pauzes mijn favoriete muziek. Het zijn 136 nummers, in shuffle, ... elk liedje raakt mij. Heel uiteenlopende muziek, van Satie en Mozart, over the Ojays en Gladys Knight & the Pips, en ook nog Rickie Lee Jones, Etta James tot Della Bosiers, Crowded House, Jacques Brel ... Dankzij die liedjes tussendoor laad ik mijn energie op.
En verder zing ik luidkeels in de auto, terwijl ik van de ene managementcoaching naar de andere rijd. 
En daarna trek ik weer mijn chaps aan en geniet van het rijden met mijn wonderlijke merrie Wasabi. Zij is een persoonlijkheid, ze raakt me. Zij raakt ook de mensen die met haar een coaching in leiderschap volgen. Businessmensen die niks van paarden kennen. Dat is ook niet nodig. Twee uiterste werelden die elkaar raken.
De ene wereld voedt de andere.
In elke wereld kan ik een deel van mezelf kwijt.
Misschien ben ik wel voor de bewoners van elk van die drie werelden een vreemde eend in de bijt.
Misschien zien ze mij wel overal wel een beetje als "een rare", ik denk van wel.
Misschien ben ik wel een reiziger. Nergens en tegelijkertijd overal thuis.
Een reiziger tussen werelden die geniet van het beste van wat elk van die werelden te bieden hebben.
In elk van die werelden beleef ik andere passies.
Fijn dat mijn lief zich ook thuisvoelt in die werelden, hij reist telkens een stukje met mij mee.
|
