Gisteren zagen we tijdens de opleiding NLP Practitioner (www.nlp.be)  het luik “Loslaten”.

Loslaten, verwerken, dingen een plaats geven, ...

Dat kan over vanalles gaan... afscheid nemen van je favoriete paar schoenen, loslaten van een storende gewoonte, verhuizen en loslaten van je woning, van je gemeente, van je land,... loslaten van een rol (echtgenote, werknemer,...), loslaten van een verouderde overtuiging waar je niet meer achter staat,  loslaten van een geliefde of loslaten van een missie...   op diverse niveau’s wordt de mens voor keuzes geplaatst... mentaal loslaten of mentaal vasthouden.  

“Zijn mensen de enige levende wezens die kunnen loslaten” ? vroeg iemand.

Hij voegde eraan toe: “Dieren kunnen immers niet loslaten omdat zij niet kunnen denken. Vanuit denken ontstaat het loslaten, vanuit een inzicht, een  overtuiging, een beslissing. “

Interessante vraag ...  Misschien zijn mensen wel de enige levende wezens die de vaardigheid bezitten om niet los te laten ?

 De eerste keer dat een nieuw dier in onze kudde komt, was ik enorm onder de indruk van de felle reactie.  Red Bull riep en tierde,  de ganse nacht lang, zodanig dat ‘s ochtends nog een hees en bijna onhoorbaar “méhéhéhé” klonk.   Riep hij op zijn broers, op zijn moeder?  Ik voelde me echt schuldig.  Na twee dagen was het “over”.  Leek hij zich volledig te settelen in zijn nieuwe situatie.

Twee dagen bleek de  gemiddelde duur.  Na twee dagen stopte het onrustig speuren, het klaaglijk jammeren. 

Praline hinnikte niet 1 seconde.  Maar ja, zij had ons zelf opgezocht. J

Maar dan nog,  twee dagen om los te laten.... je moet het maar doen... als mens bedoel ik.

08-10-2010 om 21:11 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik ben gevoelig voor geluiden, met de jaren meer en meer. 
Dat betekent dat ik last kan hebben van geluiden, maar ook geweldig kan genieten van bepaalde geluiden.

Als ik samen met Kristien ga wandelen met onze paarden (zij heeft een vrolijke merrie die luistert naar de naam Tina),  slurp ik met volle teugen van het ritmische geluid van de hoeven op de weg, het zachte gebries van Wasabi zo nu en dan ertussendoor.  Heerlijk ...

Als ik zwem geniet ik van het geluid van de krinkelende waterdingetjes  langs mijn vingers en mijn oren.

En soms klinken voetstappen zo leuk dat ik wat langer doorstap, ook al ben ik al op mijn bestemming.

Genieten van de reis, en niet enkel van het doel... zalig is dat ...

08-10-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Twan Albers zegt: Gebruik een crisis als kans

“Het bedrijfsleven reageert meteen op een economische terugslag, houdt de hand op de knip, en neigt wellicht naar arbeidstijdverkorting of ontslagen. Dat brengt onrust in het bedrijf. Dan zie je meteen dat werknemers die niet stevig genoeg in zichzelf zijn geworteld, als eersten dreigen om te vallen. Hoogste tijd om eens te denken aan coaching. Zo'n crisis - of die al dan niet direct bedreigend is - draagt namelijk kansen in zich. Het is een goed moment om de kaarten eens opnieuw te schudden en volgens een nieuw plan van start te gaan.

Het is natuurlijk niet gek dat mensen bang worden bij zoveel negatieve berichtgeving in de media. Het brandpunt verschuift van leven naar overleven. Bedrijven sluiten de ramen en deuren voor de komende storm en menig werknemer verkrampt. De vraag is hoe dat mechanisme is te doorbreken. Hoe je ondanks de situatie met meer plezier, ontspanning en zelfvertrouwen kunt werken, leven en de toekomst tegemoet kunt zien - wat er ook gebeurt.

Hoe het “menselijke kapitaal” te optimaliseren, in plaats van hen te “immobiliseren”.

Er is namelijk een andere mechanisme waar je rekening mee moet houden, namelijk: ‘What you resist persists'. Met andere woorden, waar je je tegen verzet zal alsmaar groeien. Zo creëer je vanuit je eigen angst uiteindelijk een allesomvattende nachtmerrie.”

Elke crisis biedt een kans.      Dat wat je aandacht geeft, groeit.  

Waar richt jij je aandacht op ?

06-10-2010 om 20:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Jarenlang begreep ik niks van liefde, geen snars.
Zelfs het woord snars begreep ik niet, wat enigszins de ernst van de zaak aangeeft.

Ik dacht, het heeft te maken met verlangen... of met een soort gemis.
Nu denk ik:  "Liefde =  diep willen dat de ander gelukkig is."

03-10-2010 om 16:43 geschreven door Triangis, Meredith  

“Het is een uitstekend springpaard, de ruiter hoeft niks te doen.” verzekerde de verkoper de twijfelende jongen.    
Zijn ouders hadden zijn eerste paard verkocht, het presteerde niet op de regionale jumpings, weigerde, was weerbarstig, ... een nieuw en makkelijker paard zou de oplossing zijn.

De jongen reed niet slecht.  Door de vele verwijten van papa en door de vele keren waarop hij wegens de zoveelste weigering gediskwalificeerd werd , was hij echter onzeker geworden.   

“Laat haar de sprong zien, ze schat zelf wel de afstand in.” moedigde de verkoper hem aan. De jongen zette het paard aan in een rustige handgalop en keek schichtig naar zijn vader.

Het ging goed. Het paard sprong inderdaad “als vanzelf”.   De 12-jarige merrie kende haar métier.

Ze had vertrouwen in haar kracht en in haar ervaring dankzij een opleiding bij een beroepsruiter die precies wist wat hij deed.   

Deze merrie  leerde de jongen opnieuw te vertrouwen in zichzelf.

Vertrouwen in jezelf vergroten door toedoen van anderen...

In hoeverre omring jij je met mensen die het vertrouwen in jezelf doen groeien, of omring jij je met mensen die jouw zelfvertrouwen geen goed doen ?

03-10-2010 om 14:45 geschreven door Triangis, Meredith  

Leiderschap blijft mij integreren.  Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erdoor gefascineerd geraak.   
Hoe verwerven wij in onze maatschappij  leiderschap?  
Door kennis, door ervaring, door tactische zetten, door diploma’s (kersvers van de universiteit en nog groen achter de oren) , door networking, door een “natuurlijke autoriteit”, door het aantal stemmen, of gewoon door 1 juiste connectie.

En plots ben je leider van een team en “stuur je mensen aan.”    Sommigen slagen erin, anderen moeten op “leiderschapscursus”. 

En wat drijft mensen die graag willen leiding geven? Geld, status, inhoudelijk takenpakket, nog iets anders ...?

Bij dieren lijkt het duidelijk hoe ze leiding verwerven ;  degene die fysisch het sterkste is , wordt de leider.  Zo lijkt het.

In werkelijkheid is het veel complexer.   Soms zijn het de slimsten, de meest alerten, de oudsten, de grootsten, ... er zijn variaties op het thema.  

Ik denk aan een filmpje dat ik onlangs zag: een kleine shetlanderpony  had de leiding over een aantal paarden die dubbel zo groot en sterk waren als hemzelf.  

 Met een aandoenlijke zelfzekerheid hield hij de paarden geïmmobiliseerd in een hoek van de wei. 
Elke stap, elke oorbeweging merkte hij op.  Het nam hem helemaal in beslag.     

De leiding nemen over anderen, vanwaar die drang ?  
Bestaat dat, een natuurlijke leider?  En zoja, aan welke criteria beantwoordt zij/hij dan?

Wie het weet mag het zeggen.
 

03-10-2010 om 12:40 geschreven door Triangis, Meredith  

“Een pony... gevonden...?” stamelde ik.

“Ja, een merrie, en ik noem haar Praline. Ze is verwaarloosd en kan amper op haar benen staan. Ze is nu bij ons”zei hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Tja, waarom niet.    Typisch voor ons gezin om niet gewoon een stuk van 2 euro te vinden, maar wel een pony.   
Na een paar dagen voer, aandacht en vitaminen kwam Praline erbovenop.  Ze staat nu gulzig te grazen tussen haar nieuwe vrienden de geiten en de schapen.  Ze heeft duidelijk een voorliefde voor de schapen.   Grappig om te zien hoe zij en de schapen aan de linkerkant van het weitje een groepje vormen, rustig grazend of tegen elkaar liggend.  De drie bokken troepen samen aan de rechterkant, springen op en af het klimtoestel elkaar uitdagend. 

Meisjes aan de linkerkant en jongens aan de rechterkant.   Is dat toevallig? Dat vroeg ik me af.

Tijdens de pauze zie ik de groep aan wie ik training geef voor Triangis uiteenvallen in twee groepjes.  De mannen staan aan 1 tafel en praten over – oh jee het cliché- auto’s.  Aan de andere tafel staan de vrouwen, en ze praten – door elkaar- over achtereenvolgens mannen, kinderen, gevoelens, en wat ze willen leren en nog niet kunnen.    Ze blijven elk aan hun kant.  Puur toevallig. Ik kijk naar hen en glimlach.

30-09-2010 om 21:44 geschreven door Triangis, Meredith  

Beheersing en kracht, ... ze vullen elkaar zo prachtig aan.

Kracht zonder beheersing is vaak niet meer dan geweld.

Beheersing zonder kracht is vaak niet meer dan slappe koek.

Ik kijk naar Wasabi die soepel door de wei draaft, haar staart fier opgeheven, de hals sierlijk gekromd. 
600 kilo kracht in een perfecte lemniscaat  van beheersing.

25-09-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een matige tot sterke neiging tot wereldvreemdheid kan vertonen.
Tot mijn dertigste had ik bijvoorbeeld geen handtas. Het nut ervan was me volledig onduidelijk.  Toen nog maar eens een vriendin in de lach schoot:  “Ben je daar weer met je plastik zakske?”  En jawel, een plastikken zakske van “de GB” kon prima dienen om mijn portefeuille, sleutels en agenda te vervoeren.   

Rond mijn 21^ste werkte ik voor een muziektijdschrift als freelance journaliste.  Ik zie nog het beeld voor mij toen ik in een chique lobby van een Brussels hotel wachtte op Chris Rea waarvan ik een interview zou afnemen.  Ik kwam net van de manège waar ik paardrijles gaf en zat daar te nippen aan een witte wijn in mijn vuile paardrijkleren met mijn plastikken zakske.    De neerbuigende blik van Chris Rea op mijn verschijning staat nog op mijn netvlies. (Zijn eerste indruk werd bevestigd want ik was werkelijk een lousy hilarisch slechte muziekjournaliste).   Zelf zag ik geen graten in mijn plastik zakske. 

Uiteindelijk heb ik toch maar de overstap gemaakt van plastikken zakskes naar een handtas toen ik een keer te veel mijn sleutels was verloren (een plastikken zakske blijkt namelijk niet bodemvast te zijn voor een bos sleutels).  

Maar nog steeds kan ik bijvoorbeeld op de meest onmogenlijke momenten op de grond gaan zitten als ik daar zin in heb.  Tijdens een training bijvoorbeeld, en dan zie ik de cursisten verbaasd naar mij en naar elkaar kijken terwijl ik in kleermakerszit mijn verhaal verderzet.  In het beste geval wordt dat “spontaan” genoemd, of “ontwapenend” (deze hoorde ik onlangs), in het slechtste geval “sociaal onaangepast”.  J

Vorige week zei iemand mij: “Ik vind het heel leuk dat jij het kind in jezelf nog zo levend houdt, dat zouden meer mensen moeten doen.”   En dan kan ik niet anders dan verbaasd luisteren naar deze reactie op een voor mij volkomen normaal gedrag.

Wat dit met dieren te maken heeft, geen idee.  Wat denk je?

24-09-2010 om 20:12 geschreven door Triangis, Meredith  

Blackberry rent als een speer door de wei.

Angstig verschuilt ze zich achter haar vrienden, de geiten.

Ze kijkt argwanend naar Apple, ze vindt het maar niks.

Bij de minste beweging van Apple schiet ze weer in blinde paniek, en ook al staat Apple er wat hulpeloos naar te kijken en is er in haar handelen niets, maar dan ook niets dat maar enigzins bedreigend overkomt, toch rent Blackberry voor haar leven. En wil ze niets weten van Apple.

Het was goed bedoeld.  Apple is een schaapje.  Een schaapje van hetzelfde ras als Blackberry (Ouessant).    We dachten dat we er goed aandeden om een vriendin voor Blackberry te introduceren. Het leek ons zo zielig, zo’n schaapje alleen tussen geiten, zonder een soortgenootje.  Misschien was het projectie (zoals wij mensen in het bijzijn van dieren zo vaak lijken te doen) of misschien was het de stille hint van de schaapscheerder... anyway... Apple, een mooi Ouessant-schaapje  maakte op de achterbank van onze gezinswagen (ik bespaar u de details over hoe onze wagen er na dat ritje eruit zag) de rit naar onze kinderboerderij.   Dat wat we hoopte te zien bij Blackberry... namelijk herkenning ( “Hey, leuk! Zij is net als ik een schaap”), kwam dus niet.  Integendeel, ze verafschuwde het nieuwe lid en kleefde als het ware aan de andere geiten.  “Ik ben een geit, ik ben een geit!”, dat leek ze hardnekkig te zeggen.

Meestal zegt men dat mensen zich aangetrokken voelen tot de gelijkenissen en elkaar.  Dat lijkt ons te verbinden met elkaar.  Maar misschien is het even waar dat we ons  net aangetrokken voelen tot de verschillen, opposites attracts...zo vullen we elkaar aan.

Herken je dit? Mensen die zo op je lijken dat je er geïrriteerd van wegloopt.  We kijken graag in de spiegel, maar liefst bij kaarslicht.  Waar schaduwen onze pukkeltjes en rimpels verzachten. Bij klaarlichte dag recht in de spiegel kijken is eng. Zowel  ons eigen spiegelbeeld, als  het spiegelbeeld die we in anderen zien. 
Wat is het waar we zo bang voor zijn? 

Dat vraag ik me dan af.  Is het angst omwille van de gelijkenis op zich? En wat dan in de gelijkenis is zo angstaanjagend?  Is het angst voor onze mindere kantjes? Of net angst voor onze kracht?

Is het dat wat Nelson Mandela bedoelde met

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn, onze diepste angst is dat we onmetelijke kracht bezitten. Het is ons licht, niet onze duisternis die ons angst aanjaagt.”

23-09-2010 om 19:53 geschreven door Triangis, Meredith  

LEIDERSCHAP & BESCHERMING

Onze geit Red Bull heeft de duimen moeten afleggen ten opzichte van Mojito.  Mojito, een 4-jarige zwarte bok heeft het roer van de kudde overgenomen en is voortaan de baas.   “Ocharme voor Red Bull” hoor ik één van onze kinderen zeggen.    Tja, onze Red Bull moet nu, letterlijk, opzij gaan voor Mojito...  moet ruimte geven... wie ruimte geeft lijkt te verliezen ...in de dierenwereld.

Echt verliezen (zoals wij dat begrijpen) is dat echter niet.  Zowel bij roofdieren als bij prooidieren zorgt een duidelijke rangorde voor rust. Ieder kent zijn plaats.

Degene die lager in rang komt te staan heeft er bovendien rechten bij gekregen.

Het recht op bescherming. 

Een volwassen  leider van zowel roofdierkuddes als van prooidierkuddes hebben het gemeenschappelijk belang van de kudde voor ogen.   

Mojito heeft plichten bijgekregen, al krijgt hij er de beste hapjes voor in ruil.   Hij kijkt voortdurend rond, is er gevaar, is iedereen OK ?

En Red Bull ? Hij is rustiger en lijkt zeer tevreden met zijn nieuwe rol als “tweede stuurman.”     Hij ligt gezellig te herkauwen met zijn rug tegen Mojito aangeleund.  Nu hoeft hij niet meer Blackberry weg te jagen van Apple of Yakult te terroriseren met zijn dictatoriaal gedrag (yep; Red bull was niet echt een goede leider); hij is blij dat hij ervan af is.

Beschermen onze leiders de mensen waarvoor ze verantwoordelijk zijn?   Beschermen ouders hun kinderen?  Beschermen “kerkvaders” als goede herders hun schapen ?  Beschermen managers hun medewerkers of zijn ze in de eerste plaats bezig met het halen van de eigen KPI’s met de bonus in het vooruitzicht?

Wat betekent bescherming in de maatschappij van vandaag?   Hoe vul je dit in als ouder?

Is bescherming het verbieden van te chatten?   Het verbieden van uit te gaan ? Of is bescherming net het aanmoedingen van het opdoen van zoveel mogelijk ervaring om weerbaarheid te stimuleren?

Leiderschap en bescherming ... een gedachte om bij stil te staan.  Vooral veel vragen...  Ik heb niet meteen antwoorden. (Wat dacht je )

In de training die ik net volgde in Engeland, heb ik zelf kunnen ervaren hoe individueel iedereen “bescherming” invult.   Om maar te zwijgen over leiderschap, wat nog veel complexer is.
Verwondering over die verschillen lijkt me al mooi om mee te beginnen.

(PS: De training bij David Harris was een fantastische ervaring en zowel hij als het bonte &  internationale gezelschap co-deelnemers + de drie paarden Mr Bo Jangles, JohnJo & Prudence waren heerlijk inspirerend, to be continued...) 

11-09-2010 om 18:22 geschreven door Triangis, Meredith  

Waar wél woorden zijn, tussen mensen - ontglipt ons wat er tussen de regels wordt gezegd. 
Of nee,  het ontglipt ons niet, Het stuurt ons onbewust aan. 

Soms stel ik me voor dat er een soort van kabouter Wesley-stemmetje roept wat mensen met hun lichaamstaal aan elkaar vertellen.

Hilarisch gewoon...

29-08-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Roofdieren zoals wolven tonen aan een roedellid dat ze op een hogere plaats  in de hiërarchie staan voornamelijk door te immobiliseren.  Ze doen dit door elkaar in de nek te bijten en op de grond te duwen. 

Degene die de ander voor een paar seconden kan dwingen tot onbeweeglijkheid “is gewonnen”. 

Prooidieren zoals paarden en geiten kennen ook een stricte hiërarchie. Hun manier om zichzelf hoger in de rangorde te plaatsen is net omgekeerd; degene die de ander in beweging zet toont zich sterker en plaatst zich een stapje hoger.  Wie blijft staan "wint", wie de ander doet weglopen "verliest". 

Hoe gaat dat bij mensen ?  Hoe gaat dat bij jou? 

Hoe beweeg jij anderen en wat is daarvan het effect ?  
In hoeverre wil je controle over anderen, en hoe tracht je dat te bekomen? Door te immobiliseren, of te laten bewegen?  

En als je zegt: "Oh, ik doe dat niet hoor" ... please look a little closer

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Beste bezoeker,

Bij de aanvang van hun voorstelling Zinloos Geweldig boden De Neveneffecten hun pro-actieve excuses aan tov allerlei minderheidsgroepen en vrouwen die luisteren naar de naam Chantal.

Dit flitst door mijn hoofd wanneer ik mijn beslissing overdenk om te gaan bloggen voor Triangis.

Ik ben namelijk van plan om mijn gedachtenspinsels de vrije loop te laten.  Uiteraard hou ik het netjes, dat spreekt voor zich.  Maar ik realiseer me tegelijkertijd wel dat zo hier en daar een mens (of een dier) zichzelf zal herkennen in mijn verslagen.  Dus, dames en heren, elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen, personen of dieren berust op louter toeval.  Bij deze mijn excuses indien u zich aangesproken voelt.   Daarnaast zal ik eren wie ere toekomt, met naam en toenaam.  Want dat is leuk.

Dit gezegd zijnde misschien een woordje uitleg over wat ik hier zoal zal neerpennen, en wat ik hiermee wil bereiken...

Ik weet alvast wat u hier niet zal vinden:
- verhalen over hoe na een coaching met paarden  uw kale schedel terug omgetoverd wordt in een hippiehaardos, 
- een kleurrijke anecdote over het herwinnen van een verloren liefde na een Triangis-training 
- andere mirakelverhalen over coaching met dieren. 

Ik kom hier geenszins waarheden verkondigen of vertellen hoe het leven in elkaar zit.
Hoe meer ik weet hoe minder ik weet.  En hoe boeiender ik dat vind.   

Daarom: Vragen!  Die zal ik hier stellen. 

Zovele vragen die tijdens mijn dagen als pingpongballetjes opspringen ... want elke dag werken met mensen en werken met dieren roept vragen op.   

Vragen vanuit verwondering en fascinatie.  Ik ben meer een Levens-onderzoeker vanuit verwondering dan een Kennis-opdoener met een uitroepteken.  Coaching is een vak, met methodieken ...dat is zeker,  informatie daarover vindt u voldoende op mijn site www.triangis.be.

En ik wil ook wel wat vertellen.   Vertellen over kleine en grote momenten met mensen en dieren. 
Wat zij met elkaar meemaken, wat wij van dieren kunnen leren en wat nét niet.  We hebben heel wat gemeen met dieren. 
Of zijn er vooral verschillen?   En zijn we fundamenteel anders?

Soms schrijf ik alleen maar over dieren, en vaak gaat het alleen maar over mensen.
“Want vele dingen zijn wonderlijk, maar niets is wonderlijker dan de mens” (Sophocles). 

(En als het over "wonder"lijke dingen gaat moet u bij mij zijn ;-).... behalve als het gaat over uw kale schedel of uw verloren lief. 

Beestige groeten,
Meredith

15-08-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith