gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
03-10-2010
liefde
Jarenlang begreep ik niks van liefde, geen snars. Zelfs het woord snars begreep ik niet, wat enigszins de ernst van de zaak aangeeft.
Ik dacht, het heeft te maken met verlangen... of met een soort gemis. Nu denk ik: "Liefde = diep willen dat de ander gelukkig is."
Het is een uitstekend springpaard, de ruiter hoeft niks te doen. verzekerde de verkoper de twijfelende jongen. Zijn ouders hadden zijn eerste paard verkocht, het presteerde niet op de regionale jumpings, weigerde, was weerbarstig, ... een nieuw en makkelijker paard zou de oplossing zijn.
De jongen reed niet slecht.Door de vele verwijten van papa en door de vele keren waarop hij wegens de zoveelste weigering gediskwalificeerd werd , was hij echter onzeker geworden.
Laat haar de sprong zien, ze schat zelf wel de afstand in. moedigde de verkoper hem aan. De jongen zette het paard aan in een rustige handgalop en keek schichtig naar zijn vader.
Het ging goed. Het paard sprong inderdaad als vanzelf.De 12-jarige merrie kende haar métier.
Ze had vertrouwen in haar kracht en in haar ervaring dankzij een opleiding bij een beroepsruiter die precies wist wat hij deed.
Deze merrieleerde de jongen opnieuw te vertrouwen in zichzelf.
Vertrouwen in jezelf vergroten door toedoen van anderen...
In hoeverre omring jij je met mensen die het vertrouwen in jezelf doen groeien, of omring jij je met mensen die jouw zelfvertrouwen geen goed doen ?
Leiderschap blijft mij integreren.Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erdoor gefascineerd geraak. Hoe verwerven wij in onze maatschappij leiderschap? Door kennis, door ervaring, door tactische zetten, door diplomas (kersvers van de universiteit en nog groen achter de oren) , door networking, door een natuurlijke autoriteit, door het aantal stemmen, of gewoon door 1 juiste connectie.
En plots ben je leider van een team en stuur je mensen aan.Sommigen slagen erin, anderen moeten op leiderschapscursus.
En wat drijft mensen die graag willen leiding geven? Geld, status, inhoudelijk takenpakket, nog iets anders ...?
Bij dieren lijkt het duidelijk hoe ze leiding verwerven ;degene die fysisch het sterkste is , wordt de leider.Zo lijkt het.
In werkelijkheid is het veel complexer.Soms zijn het de slimsten, de meest alerten, de oudsten, de grootsten, ... er zijn variaties op het thema.
Ik denk aan een filmpje dat ik onlangs zag: een kleine shetlanderpony had de leiding over een aantal paarden die dubbel zo groot en sterk waren als hemzelf.
Met een aandoenlijke zelfzekerheid hield hij de paarden geïmmobiliseerd in een hoek van de wei. Elke stap, elke oorbeweging merkte hij op. Het nam hem helemaal in beslag.
De leiding nemen over anderen, vanwaar die drang ? Bestaat dat, een natuurlijke leider? En zoja, aan welke criteria beantwoordt zij/hij dan?
Tags:leiderschap, manager, leider, leiderschapscursus, Triangis, mensen aansturen
30-09-2010
mannen en vrouwen
Alex (mijn levenspartner) belde me vorige week: ik heb een pony gevonden.
Een pony... gevonden...? stamelde ik.
Ja, een merrie, en ik noem haar Praline. Ze is verwaarloosd en kan amper op haar benen staan. Ze is nu bij onszei hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.
Tja, waarom niet.Typisch voor ons gezin om niet gewoon een stuk van 2 euro te vinden, maar wel een pony. Na een paar dagen voer, aandacht en vitaminen kwam Praline erbovenop.Ze staat nu gulzig te grazen tussen haar nieuwe vrienden de geiten en de schapen.Ze heeft duidelijk een voorliefde voor de schapen.Grappig om te zien hoe zij en de schapen aan de linkerkant van het weitje een groepje vormen, rustig grazend of tegen elkaar liggend.De drie bokken troepen samen aan de rechterkant, springen op en af het klimtoestel elkaar uitdagend.
Meisjes aan de linkerkant en jongens aan de rechterkant. Is dat toevallig? Dat vroeg ik me af.
Tijdens de pauze zie ik de groep aan wie ik training geef voor Triangis uiteenvallen in twee groepjes.De mannen staan aan 1 tafel en praten over oh jee het cliché- autos.Aan de andere tafel staan de vrouwen, en ze praten door elkaar- over achtereenvolgens mannen, kinderen, gevoelens, en wat ze willen leren en nog niet kunnen. Ze blijven elk aan hun kant.Puur toevallig. Ik kijk naar hen en glimlach.
