gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
11-06-2011
deina/deinoteron
Polla ta deina kouden anthrôpou deinoteron pelei. Er zijn vele wonderlijke / vreselijke dingen, en niet is wonderlijker / vreselijker dan de mens (Sophocles)
Een communiefeest in de kerk ... dat leverde wel wat pingponggedachten op... Pingponggedachten naar alle kanten, die net als de woorden uit Sophocles' Antigone refereren naar het wonder in de mens, en tegelijkertijd het vreselijke van de mens.
Ik hou wel van kerken. Het geluid en de geur. Ik hou van het gevoel dat het woord "stilte" er met wierookslierten in de lucht staat geschreven. Ik hou van het gezamenlijke voornemen om even in zichzelf te keren en in helicopterview naar het leven te kijken.
Alle generaties die samenkomen in één ruimte, van de kleinste baby'tjes die verwoed tot stilte worden gewiegd, tot de kromme, pepoederde oude vrouwtjes en stijf gestreken/bretellen mannen van het dorp, ... en alle leeftijden daartussen. Het is waarlijk ontroerend.
Zelden dat alle generaties, in stilte, samen ... zijn. Alleen maar zijn, want meer wordt er niet echt gedaan in zo'n dienst. Er wordt een tekstje voorgelezen (de grijze muis grijpt haar "1 min fame" waar ze zo lang naar heeft uitgekeken, mooi om te zien). Er wordt gezongen, al merkte ik aan de afkeurende blikken rondom mij, dat het niet de bedoeling is dat je meezingt. (Kreeg ik natuurlijk een innerlijke lachbui denkend aan de kerkscene van Mr Bean).
De priesterassistent maande bij aanvang van de dienst de overvolle kerk aan tot "rustig worden, stilte respecteren,niet rondlopen, GSM's uit"; een vederlichte paniek in zijn stem verraadde dat hij met de andere herders in één of ander achterkamertje van de kerk vooraf een brainstormsessie hadden gehouden over de risico's van te overvolle kerken tijdens het post-Vangheluwetijdperk.
En dan volgt onvermijdelijk een negatief pingpongballetje door mijn hoofd stuiteren. Paus Benedictus XVI heeft in de jaren '80 onderdak geboden aan een pedofiele priester die na zijn behandeling verder vrolijk zichzelf wijsmaakte dat seksualiteit tussen een oude vent en een fris jong kind heel natuurlijk kan zijn, maar dat volwassen homo's die vrijwillilg met elkaar naar bed gaan zondig is. Met goedkeuring, of nee,... mededogen heet dat dan, van de opperherder.
De vernieling van binnenuit ... van zodra er macht aan te pas komt. Macht, en het misbruik dat eruit voortvloeit. De mens, wonderlijk en vreselijk tegelijkertijd.
Paula droomde weg zoals ze meestal deed als ze naar muziek luisterde. Ze hoorde acaciaroze met strepen lavendelblauw. Klanken alskleuren die landschappen vormden. Op andere momenten vormden kleuren zich in haar hoofd tot geuren. Elke geur correspondeerde met een klank of een kleur die op hun beurt specifieke smaken op haar tong toverden, tot een orgie van zoete druiven, magenta, curry, versgemaaid gras of donkercyaan. Het was Annas dagdagelijkse realiteit.
Mozart rook over het algemeen naar lelietjes-van-dalen, behalve zijn Don Giovanni die naar Siennabruine mossen geurden. Beethoven riep in haar dan weer het hele geurenpalet op dat haar neus kon ruiken, van intense rozen tot de geur van versgezette koffie. In feite was Paula verliefd op Beethoven, ze stond er niet bij stil dat de man dood was, voor haar was hij springlevend aanwezig in haar neus, ogen, mond en ogen. En in het majestueuze borstbeeld op de kast.
Een hersenneuroloog zou haar ongetwijfeld onderzoeken op synesthesie, of in deze tijden zou ze als kind vast worden omschreven als "indigokind" of "hoogsensitief". In die dagen echter, was je gewoon hoe je was, en wie wat afweek was "ne speciale".
Hoe dan ook, haar bijzondere zintuiglijke ervaringen maakte Paula gelukkig, al vond ze het jammer dat ze dit geluk met bijna niemand kon delen. Al toen ze een klein meisje was, had ze uitgelaten verteld over de smaak van paars, de klank van een eik, de geur van een hoge do; citroenachtig met een vleugje anijs. Maar niemand had geweten waarover ze het had en ze leerde al gauw haar innerlijke landschappen voor zichzelf te houden. Het was haar eigen mateloze wereld waar vaak woorden te kort schoten omdat er geen taal bestond voor de vele gradaties en nuances van haar zintuiglijke ervaringen. Alleen met haar kleindochter kon ze zich even laten gaan, en samen verdwaalden ze in in een web van hersenspinsels,in een eigen wereld waar beeld, klank, kleur, smaak en vorm elkaar ten dans vroegen.
Paula zette zich achter de grote vleugelpiano (een bruine Steinway van bij Pianos Theo Goossens), en probeerde een stukje mee te spelen van het Mozarts pianoconcert in C klein.Hoe vaak ze er ook maar op speelde, de ronde klank van de eerste aangeslagen noot vervulde telkens opnieuw haar hart met een explosie van warm licht. De Steinway was haar anker, haar ijkingspunt, haar rots in de branding. Ze onderbrak het andante in F Majeur, het ging haar te snel; haar vingers wilden niet mee. Ze stak het op opkomende artritis maar ze wist dat ze technisch eigenlijk niet zo goed was als ze zou willen.Dat deed haar pijn.Ze kon maar zelden spelen zoals ze het in haar hoofd had, en als ze één wens had dan was dat haar vingers rechtstreekse verbindingen zouden hebben met het deel in haar hersenen dat muziek hoorde, zag en rook.
Haar andere grote wens had te maken met haar zoon.Ze vroeg zich af wanneer hij nu eindelijk eens volwassen zou worden.
(Dit is een extract uit "Het Meandermeisje", "under construction" sinds vele jaren; vanochtend bij de smaak van eieren en komijnkaas moest ik eraan denken, ode aan mijn grootmoeder , "de Boni" )
"Allemaal naar Frans Bauer in plaats van naar een high-brow cultureel evenement!" lees ik in de Gerderlander, één van mijn ontbijtkranten in "Hollandse" hotels.
Een "vrijetijdsprofessor" (geweldig toch wat beschaving allemaal niet oplevert!) van de universiteit van Tilburg onderzocht het verband tussen bejaarden en eenzaamheid, en kwam tot conclusies. Ook al geeft men op latere leeftijd gemiddeld meer geld uit aan opera, klassieke concerten en theater dan men ooit deed, dat is geen goed idee. Fout bezig! Mensen die op latere leeftijd aan populaire cultuur doen, zijn immers gelukkiger en minder eenzaam. Weg met: ouder en wijzer.. Welkom: ouder en joliger! Driewerf hoera voor de horlepiep! Spaarcentjes op door de beursmalaise? Go for the Polonaise!
Misschien zou er, als je dat zou onderzoeken, ook een statistisch verband bestaan tussen het het dragen van blauw-wit gestreepte sokken en het struikelpercentage van de generatie Y?
