“Aurélie Lodewick, Studente Journalistiek, deed onderzoek naar het ontwijken van vragen bij politici.

Het is een vaardigheid die politici dienen te beheersen. De ene is er al wat vaardiger in dan de andere. Aurélie stelt bijvoorbeeld vast dat Bart De Wever meer vragen ontwijkt dan Yves Leterme.  Toch komt De Wever beter weg met het ontwijken van vragen dan Leterme.   De Wever doet het namelijk op een “open manier”.  Volgens Lodewick wendt Leterme subtielere strategieën aan in de hoop dat zijn ontwijking niet wordt opgemerkt. Daarom wordt zijn antwoordgedrag als bedrieglijker beschouwd.”  (De Morgen, 9 oktober 2010)

In NLP-termen heet dit: “congruentie”.  Als de binnenkant klopt met de buitenkant. 

Als gedrag,  gevoelens en gedachten elkaar tegenspreken heet dat: incongruentie.
Mensen nemen over het algemeen op bewust of op onbewust niveau incongruentie waar.

“Je zegt wel dat alles goed is, maar aan je frons op je voorhoofd lijkt het anders”

Denken, voelen en doen zijn bij ons mensen, niet altijd in 1 lijn.

Dieren kennen dit niet.  What you see is what you get.  Chris Irwin schreef het boek: “Een paard liegt niet”. 
Het lichaam toont uiterlijk wat er zich binnenin afspeelt.  Altijd. 
Charly, mijn Cavalier King Charles hond kwispelt als ik thuiskom. Hij is dan blij.  Altijd.

En ik wed dat ook jouw dieren zich zo gedragen. 
 

Hoe zou het zijn moesten wij, mensen,  steeds congruent zijn ?
De hemel, of de hel ?

10-10-2010 om 21:05 geschreven door Triangis, Meredith  

Wasabi , onze witte merrie, ziet van ver de bezoekers komen. Ze hebben drie honden bij, grote honden met enorm veel haar. Prachtige honden die prijzen winnen in wedstrijden.

Wasabi komt niet dichterbij. Ze spitst haar oren en blijft staan, heel stil waarbij elke vezel van haar 600 kilo wegende lichaam alert is.

Bifidus ziet ook de honden. Met een brutale uitdrukking rent hij naar ze toe, daagt ze uit, steekt zijn staart in de lucht, wil indruk maken.

De bezoekers reageren: “Oh wat leuk , zo’n klein ponytje en hij is de baas.”

Wasabi is echter het alfatype, de natuurlijke leider. 
Wat de bezoekers interpreteerden als angst is  terughoudendheid. 
De wijsheid van een leider die afwacht en nadenkt wat het beste is om te doen voor de kudde.

Bifidus is nog een jong knaapje.  Dapper, onverschrokken, maar ook wel een beetje dwaas. Hij laat zich bijten door de ezels omdat hij niet kan inschatten hoe slim ze zijn. Hij moet nog veel leren.  Gelukkig is er Wasabi. 
Ze zet hem geregeld “op zijn plaats”.

In een teamcoaching voert de CEO het hoge woord. Hij neemt  veel ruimte in, lacht luid om zijn eigen grapjes en lacht nog luider de voorstellen van één van zijn medewerkers weg.  Hij lijkt zich te wentelen in zijn rol als leider.  Een beetje aandoenlijk. J

09-10-2010 om 21:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Gisteren zagen we tijdens de opleiding NLP Practitioner (www.nlp.be)  het luik “Loslaten”.

Loslaten, verwerken, dingen een plaats geven, ...

Dat kan over vanalles gaan... afscheid nemen van je favoriete paar schoenen, loslaten van een storende gewoonte, verhuizen en loslaten van je woning, van je gemeente, van je land,... loslaten van een rol (echtgenote, werknemer,...), loslaten van een verouderde overtuiging waar je niet meer achter staat,  loslaten van een geliefde of loslaten van een missie...   op diverse niveau’s wordt de mens voor keuzes geplaatst... mentaal loslaten of mentaal vasthouden.  

“Zijn mensen de enige levende wezens die kunnen loslaten” ? vroeg iemand.

Hij voegde eraan toe: “Dieren kunnen immers niet loslaten omdat zij niet kunnen denken. Vanuit denken ontstaat het loslaten, vanuit een inzicht, een  overtuiging, een beslissing. “

Interessante vraag ...  Misschien zijn mensen wel de enige levende wezens die de vaardigheid bezitten om niet los te laten ?

 De eerste keer dat een nieuw dier in onze kudde komt, was ik enorm onder de indruk van de felle reactie.  Red Bull riep en tierde,  de ganse nacht lang, zodanig dat ‘s ochtends nog een hees en bijna onhoorbaar “méhéhéhé” klonk.   Riep hij op zijn broers, op zijn moeder?  Ik voelde me echt schuldig.  Na twee dagen was het “over”.  Leek hij zich volledig te settelen in zijn nieuwe situatie.

Twee dagen bleek de  gemiddelde duur.  Na twee dagen stopte het onrustig speuren, het klaaglijk jammeren. 

Praline hinnikte niet 1 seconde.  Maar ja, zij had ons zelf opgezocht. J

Maar dan nog,  twee dagen om los te laten.... je moet het maar doen... als mens bedoel ik.

08-10-2010 om 21:11 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik ben gevoelig voor geluiden, met de jaren meer en meer. 
Dat betekent dat ik last kan hebben van geluiden, maar ook geweldig kan genieten van bepaalde geluiden.

Als ik samen met Kristien ga wandelen met onze paarden (zij heeft een vrolijke merrie die luistert naar de naam Tina),  slurp ik met volle teugen van het ritmische geluid van de hoeven op de weg, het zachte gebries van Wasabi zo nu en dan ertussendoor.  Heerlijk ...

Als ik zwem geniet ik van het geluid van de krinkelende waterdingetjes  langs mijn vingers en mijn oren.

En soms klinken voetstappen zo leuk dat ik wat langer doorstap, ook al ben ik al op mijn bestemming.

Genieten van de reis, en niet enkel van het doel... zalig is dat ...

08-10-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Twan Albers zegt: Gebruik een crisis als kans

“Het bedrijfsleven reageert meteen op een economische terugslag, houdt de hand op de knip, en neigt wellicht naar arbeidstijdverkorting of ontslagen. Dat brengt onrust in het bedrijf. Dan zie je meteen dat werknemers die niet stevig genoeg in zichzelf zijn geworteld, als eersten dreigen om te vallen. Hoogste tijd om eens te denken aan coaching. Zo'n crisis - of die al dan niet direct bedreigend is - draagt namelijk kansen in zich. Het is een goed moment om de kaarten eens opnieuw te schudden en volgens een nieuw plan van start te gaan.

Het is natuurlijk niet gek dat mensen bang worden bij zoveel negatieve berichtgeving in de media. Het brandpunt verschuift van leven naar overleven. Bedrijven sluiten de ramen en deuren voor de komende storm en menig werknemer verkrampt. De vraag is hoe dat mechanisme is te doorbreken. Hoe je ondanks de situatie met meer plezier, ontspanning en zelfvertrouwen kunt werken, leven en de toekomst tegemoet kunt zien - wat er ook gebeurt.

Hoe het “menselijke kapitaal” te optimaliseren, in plaats van hen te “immobiliseren”.

Er is namelijk een andere mechanisme waar je rekening mee moet houden, namelijk: ‘What you resist persists'. Met andere woorden, waar je je tegen verzet zal alsmaar groeien. Zo creëer je vanuit je eigen angst uiteindelijk een allesomvattende nachtmerrie.”

Elke crisis biedt een kans.      Dat wat je aandacht geeft, groeit.  

Waar richt jij je aandacht op ?

06-10-2010 om 20:33 geschreven door Triangis, Meredith