04-02-2011 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Dieren als gezelschap zijn goed voor mensen.
Dat is ondertussen wetenschappelijk bewezen. 
Onderzoek wees uit dat in het contact met een huisdier, de bloeddruk verlaagt en de hormonenhuishouding wordt gereguleerd.

Het contact met dieren is ontspannend én uitdagend.
Ik geniet er elke dag van... ik vind er evenwicht, en zowel kracht als ontspanning.

Het bijzondere van het werk dat ik doe is dat, naast het positieve lichamelijke en geestelijk effect,
dieren iets bekomen dat ik, als trainer/coach zonder hun inbreng niet kan. 
Je hoeft zelfs niet van dieren te houden om er toch iets uit te halen. 

Soms vragen mensen mij: “coaching met paarden”, dat is toch niet mogelijk wanneer mensen bijvoorbeeld bang zijn voor paarden?

Onlangs contacteerde een startende leidinggevende mij voor  een individuele coaching met paarden.   
Ze had al een cursus van een week gevolgd over leiderschap. Ze kon echter de theoretische modellen niet omzetten in concrete actie op de werkvloer. Het respect krijgen van haar medewerkers, rustig en zelfzeker communiceren, ... ze wist wel wàt ze wou communiceren, maar niet altijd goed hoé.

Ergens had ze gelezen dat coaching met paarden een leerproces kan versnellen, en ook al was ze bang van paarden, ze wilde echt leren.  Ze was erg zenuwachtig en zichtbaar angstig.

Ze koos Eddy, een prachtige zwarte ruin.  Een behoorlijk impressionant paard, die een behoorlijke dosis assertiviteit vraagt. 
Een coaching met paarden wordt steeds gradueel opgebouwd.  Het is de bedoeling dat mensen uit hun comfortzone komen, maar niet dat ze in "stress" terecht komen.
Tijdens de oefeningen ontspande de coachee zich gaandeweg en kwam in haar kracht.
Ze leerde hoe ze bij zichzelf de balans kon vinden tussen kracht en rust.
Mooi om te zien hoe zelfzeker ze naast Eddy stapte en hem over de hindernissen leidde, terwijl Eddy haar zowel vertrouwde als respecteerde.  Ze was onder de indruk van zichzelf.

Wat Eddy haar kon leren, kon gewoon niet in een klaslokaal geleerd worden.
Net als fietsen, dat moet je doén. Via “trial & error”... voelen.

Het is in het bijzonder met competenties die men als "moeilijker ontwikkelbaar" beschouwt, dat Triangis via een coaching met paarden een meerwaarde kan bieden. Empathie, overtuigingskracht, zelfvertrouwen, intersensitieve communicatie, op een positieve manier "nee" zeggen, beheersing van lichaamstaal, balans tussen geduld & druk uitoefenen, rust vinden bij jezelf, ... verschillende coachingtools kunnen hiervoor heel nuttig zijn,  met paarden gaat het gewoon sneller en blijft het langer bij.
Naast de ervaring "puur" is het dan mijn taak als coach om in een coachinggesprek de ervaring om te zetten in inzichten en en het geheel te consolideren. 
Morgen ontvangen Marianne Stas en ik een franstalige groep in Hoeilaart voor een dag "Leadership From Within".
Ik kijk er naar uit; het wordt vast -net als vorige dinsdag- een boeiende dag.

31-01-2011 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

 Soms lijk ik wel in Wonderland te zijn beland.

J

Eergisteren heb ik een wonderlijke dag beleefd met interessante & fijne tweevoeters die op een mooie en gemotiveerde manier
het leiderschap opnamen van interessante & fijne viervoeters.

Ik kijk ernaar uit om de beelden te monteren (ze zijn op dit eigenste moment aan het opladen). 
"Leadership from Within", het is een intense training van Triangis, ... leiderschap ervaren in plaats van erover te theoretiseren. 
In je kracht komen, verbinding maken & impact uitoefenen ,... van weten naar doen - en vooral voélen !
Ik heb genoten van de intense leermomenten en ontroerende connecties. 
Zelf leer ik er ook veel van zo'n dag hoor - ettelijke pingpongbalgedachtes blijven in mijn hoofd stuiteren - enkele zullen hier misschien worden neergeschreven (dan ben ik van dat gestuiter in mijn hoofd vanaf, sorry daarvoor) ;-)

 

En gisteren een -letterlijk- (Pop In)  Wonderlijke dag, want Rudolf en ik werden in de Viage (Brussel) verwacht voor een opname voor VTM van Grow A Baby, waarbij de beelden van 16 jaar (!) geleden zullen worden gemixt met de beelden van de huidige opname. 
Over hoe tweevoeters kunnen veranderen, of nét niet ...

Some things will never change.  Some things do ...  leuk om te zien.
Hele fijne sfeer backstage, mensen van toen terug gezien - (het is ongelofelijk politiek incorrect om te zeggen, but I don’t give a sh**) ;  toen we met Pop In Wonderland meededen aan Tien om te Zien aan zee vond ik dat steeds heel leuk om te doen, unieke sfeer hing daar)

Grow A Baby, 16 jaar geleden  ... toen was ik hoogzwanger, nu is onze zoon 1m85 ...
Even contact maken met wie ik toen was en wie ik nu ben – veranderd enerzijds, en tegelijkertijd ook weer niet.

Panta Rei ...

(alles stroomt ; cfr een rivier:  steeds hetzelfde, maar toch elke seconde anders)

27-01-2011 om 12:36 geschreven door Triangis, Meredith  

We zijn allemaal druk bezig. Elke dag weer werken we ons door een to-do-lijst, organiseren, plannen, realiseren en beslissen we.

Dagdagelijks krijgen we tal van feedbacksignalen op onze acties en gedrag.  We pikken er weliswaar enkele op, maar om werkelijk alert te zijn voor elk feedbacksignaal dat ons bereikt hebben we geen tijd.  Mensen zijn dagdagelijks zo gefocused op doelen dat ze liefst niet al te veel afgeleid worden daarvan.

Als een plan niet het verwachte resultaat oplevert, dan voelen we ons mislukt.  Vaak is een gevoel van falen het gevolg.  En hoe komen we te weten of het resultaat is bereikt?  Juist: door feedback. Omdat echter feedback zo nauw samenhangt met “slagen-falen”, is er een enorme emotionele geladenheid rond gegroeid.  Des te meer omdat het nauw samenhangt met “waardering”;  erkenning voor wie we zijn (op identiteitsniveau: “ik ben OK!”) is dan ook één van de belangrijkse drijfveren in het leven en carrières van mensen.

Jaar na jaar word ik in februari/maart door HR-afdelingen gevraagd om mensen in een individuele coaching op te vangen na het jaarlijkse evaluatiegesprek.  Ze zijn gedemotiveerd, voelen zich niet erkend en hebben nood aan een neutraal luisterend oor die hen “weer opkrikt”.

Dat is jammer, want op zich is feedback een prachtige brandstof om te groeien !

We zien ons eigen gedrag vaak gescheiden van de reacties op de andere. Enkel afgaan op je gevoel is slechts een deel van de informatie.   Enkel afgaan op rationele feiten is slechts een deel van de informatie.   Mensen zijn nu éénmaal denken & gevoel.  Dat is een feit.

We attribueren voortdurend, trekken conclusies op basis van voorgaande ervaringen en zien zelden het hele plaatje.  Eén van de vooronderstellingen van NLP (neuro-linguïstisch programmeren, een methodiek voor zelfsturing, ontwikkeling & communicatie) is:

De betekenis van jouw communicatie & gedrag ligt in de respons die je krijgt.

In die zin is de reactie op jouw gedrag neutrale informatie.  Net zoals in de cybernetica. Feedback is in die tak louter informatie betreffende het proces: “resultaat en gewenste waarde” waarna een bijsturing volgt.  In de cybernetica is feedback ontdaan van elk waarde-oordeel.  Dat is een productieve manier om met feedback om te gaan.

Bedrijven kunnen leren om op die manier feedback te hanteren.  Op dat moment gaat het niet over “Jij ben niet OK”, of “jij bent OK”,  het gaat niet over “mislukken” of “succes”,   ... het gaat wél over

o   objectief kijken/luisteren naar de respons op mijn gedrag

o   Consolideren en/of bijsturen

o   leren

Geven en ontvangen van feedback blijft echter bij vele bedrijven een gevoelige kwestie. Er is veel ongemakkelijkheid rond.

Wat zien we in de praktijk ?  Expliciete positieve feedback wordt zelden geven.  Laat staan op een effectieve manier. Positieve feedback wordt bijvoorbeeld op een niet-concrete manier gegeven: “Knap gedaan!” Toppie!” good job!”  waarna de feedback-ontvanger zich al te vaak afvraagt: “wat precies heb ik nu goed gedaan?”  Of de ontvanger wantrouwt de goede bedoelingen van de chef en reageert quasi vijandig waarop de chef zich bedenkt in het vervolg maar niks meer te zeggen.

Negatieve feedback wordt op dezelfde manier gegeven, doordrongen van ergernis, vaag of onvolledig. De ontvanger voelt zich misnoegd, tekort gedaan, of te boos om nog maar enigszins naar de inhoud te luisteren.

Ja, feedback geven én ontvangen vinden de meesten onder ons niet makkelijk. Deze week ga ik me daar een beetje in het bijzonder over buigen ...

Hoe ga jij om met feedback ?

20-01-2011 om 11:52 geschreven door Triangis, Meredith  

06-01-2011 om 18:23 geschreven door Triangis, Meredith  

), en dus kies je maar best waarin je wil wonen.

Woon je in een tochtig strooien huisje met hinderende negatieve denkpatronen: verhuis! 
Verhuizen kost moeite, en is vermoeiend, I know
maar achteraf zit je lekker warm.

Hoeveel negatieve gedachten zou ik hebben op 1 dag?
Weet je wat, ik zal ze eens tellen vandaag.
Ik neem een pen bij de hand, en zet streepjes op mijn hand.
Ik laat het je weten hoeveel het er zijn.
En elke negatieve gedachte zal ik ombuigen tot een positieve.
Eens kijken welk effect dat heeft.

Leuk experiment!
Doe je mee?
(Tel wel je eigen negatieve gedachten hé, niet die van anderen)

04-01-2011 om 08:13 geschreven door Triangis, Meredith  

De start van het nieuwe jaar ...
waarbij mensen automatisch gaan terugblikken, stilstaan en vooruitkijken. 
Rituelen zorgen voor structuur in wat niet-structureerbaar lijkt; het leven.

Stilstaan bij : "wat wil ik volgend jaar behouden, wat wil ik loslaten en wat wil ik toevoegen?"

Ha! 3 kilo, die wil ik graag loslaten, en daarvoor heb ik opnieuw het dagelijks "lopen" (op een loopband weliswaar) toegevoegd.   En ietske meer "rust" toevoegen",... dat zal het zijn qua wijzigingen dank u. 

Voor de rest wil ik vooral graag behouden.  Zo, zoals mijn leven nu is.
Met mijn levenspartner die mij elke dag inspireert, steunt, mij doet lachen en met wie ik alles deel.
Onze kinderen,  stuk voor stuk fijne persoonlijkheden met tal van talenten.
De sfeer in ons "nieuw samengesteld gezin": vrolijk & harmonieus.

Mijn nieuwe uitdagingen met Triangis (www.triangis.be) die mij adrenalineshots geven en vooruitstuwen.
(Gisterenavond de laatste hand aangebracht aan de montage van de dvd van onze Leadership From Within-dag -wat een zalig gevoel geeft mij het resultaat!)
Andere uitdagingen zoals de School voor NLP (www.nlp.be), en nog meer recent NIKA (www.nika.be)
Nieuwe samenwerkingen die, als vanzelf ontstaan en zich als vanzelf ontwikkelen. 

Onze twaalf dieren, een droom die uitkomt... elke dag opnieuw.
(Gisteren heb ik het nieuwe jaar gestart met een paar uur "quality time" met Wasabi, de tijd stond stil.)

En een familie om U tegen te zeggen, ook "nieuw samengesteld".
 Jaren dacht ik: "ik heb geen familie" (wegens gestorven of "zich afgewend")
tot ik eindelijk ontdekte dat ik zélf een familie kan samenstellen... 
een "nieuw zelf samengestelde familie". 
Een bont gezelschap waarbij bloedband zeker geen criterium is ... mensen die er zijn. Reël. 
Ook al hoef ik ze niet elke dag te zien of te horen, en zij mij niet.
Mensen die in mijn hart zitten en ik in het hunne.
Mensen die rollen innemen van moeder, vader, zussen, broers, nichtjes, neefjes, nonkels en tantes...
Wonderlijk... Mensen die ik al tientallen jaren ken, of mensen die ik nog maar net ken,...
 en 1-tje dit jaar geboren!  En 1-tje dat volgend jaar geboren zal worden ;-)  

Ja, dankbaar en nederig zet ik het nieuwe jaar in. Met een paar doeltjes en vooral veel "willen" behouden.

"Weet je,  ... tegelijkertijd is er dit: ... ik kan veel "willen" en "plannen" en "doelen stellen" ... het leven gaat soms grillig een eigen weg. 

Hopen om te mogen behouden wat er is,  .... vanuit dankbaarheid en nederigheid... 
dat is het pitje dat in mij het nieuwe jaar ontkiemt.  

"Moed om te veranderen wat ik kan veranderen, kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen en wijsheid om deze twee uit elkaar te houden. " 

Het blijft mijn levensmotto.


Warme wensen ook aan u, lezer van mijn gedachtekronkels ! 
Ondertussen bent u al bijna met 1000, waarvoor dank !

02-01-2011 om 09:42 geschreven door Triangis, Meredith  

De vuilnisbak en het raam

Onlangs vertelde ik een stout mopje aan een groep NLP-Practitioners. 
(NLP = neurolinguïstisch programmeren, een toolbox voor communicatie, zelfsturing & ontwikkeling)

Wat is het verschil tussen een NLP-er en een psycholoog?

De psycholoog komt binnen in een kamer en merkt een enorme stank op.

Hij kijkt rond om te zoeken vanwaar de geur komt.

Hij vindt een stinkende vuilniszak in de kamer en kiepert hem om op de grond.

Hij gaat erbij zitten en ontleedt water precies in de vuilnisbak zit.

Hij sorteert het afval op de grond, en probeert in te schatten welke van hen het meeste geur afgeeft.  Op die manier tracht hij erachter te komen waarom het in de kamer zo stinkt.

De NLP-er komt binnen in een kamer en merkt een enorme stank op.

Hij kijkt rond om te zoeken vanwaar de geur komt.

Hij beseft dat hij een kamer wil waarin het fris ruikt.

Hij vindt een stinkende vuilniszak en zet hem buiten op straat.

Hij komt terug binnen en zet de ramen open.

Hij zet een nieuwe vuilniszak klaar.
Hij geniet van de frisse lucht.

Een stout mopje indeed J , uiteraard niet al te persoonlijk te nemen voor de psychologen onder ons.   In de groep zaten een paar psychologen die er hartelijk mee konden lachen.  Eén slimmerik repliceerde:   “ik ken een nog beter alternatief:

Er was eens een psycholoog die ook NLP had gestudeerd.  Hij merkte de vuilniszak op, keek erin om te zien wàt precies die enorme stank had veroorzaakt opdat hij de volgende keer onmiddellijk de vuilniszak buiten zal zetten bij gelijkaardig afval, zet vervolgens de zak buiten en zet de ramen open.” 

Ook al vergroot het mopje aan aantal zaken onrealistisch uit ;-),  het gaat hier over:

Hoe kijk je naar een probleem?

Voor mij ligt hier één van de essenties van NLP:  het richten van de aandacht naar de oplossing in plaats van het probleem.

Vooraleer ik NLP leerde kennen kon ik uren doorbrengen in de vicieuze cirkel van Waarom ?

Zelf heb ik heel wat uren therapie doorgebracht, waarbij psychologen/psycho-analysten mij voornamelijk deden reflecteren over patronen, deden mijn jeugd her(en her)-analyseren om maar te zwijgen over het eindeloos stilstaan , verwoorden en uiten (en dus verankeren!) van onaangename gevoelens.

Het blijven ronddraaien in de kooi van “hét probleem” was het resultaat.

(Een uitzondering het vermelden waard; systeemtherapeut (en slaapspecialist) Bart Leroy heeft mij op het spoor van NLP gezet en heeft me door zijn pragmatische aanpak en herkaderend vermogen verrijkende perspectieve aangeboden.)

NLP leerde mij in de eerste plaats kijken naar: wat wil ik?

Dat lijkt zo simpel hé.

Het duidelijk, specifiek & concreet formuleren van de gewenste situatie, is evenwel vaak een opdracht op zich.

Hiermee wil ik niet zeggen dat een grondige probleemanalyse en nauwkeurige diagnostiek niet nuttig kan zijn.

Bij een platte band door een glasscherf is het goed om te achterhalen waarom de band lek is, en dus ook om de glasscherf te verwijderen en niet enkel een pleister te plakken op het gat.

Als het gaat om zelfsturing creërt het verleggen van de aandacht van het probleem naar een oplossing en vooral naar de hulpbronnen die naar de gewenste situatie kunnen leiden,  niettemin ruimte.
NLP biedt een ruime toolbox aan hulpbronnen. Ik heb zelf ervaren dat het toepassen van de NLP-technieken leiden tot een algemeen gelukkiger leven.  Ik zie het ook rondom mij bij bijvoorbeeld de groep Practitioners die de jaaropleiding beëindigen.  

Ik zie het ook bij mensen die opgeleid zijn om oplossingsgericht te werken (NLP heeft niet het alleenrecht). Bij conflicten zullen zij niet blijven zoeken naar het waarom van het conflict; de wortels van een conflict zijn immers vaak niet (meer) te achterhalen. Zij zullen zich richten op een gemeenschappelijk doel en een eerste stap naar de goede richting. 

Er zijn mensen die van nature zo denken, die er geen opleiding voor nodig hebben.
Een natuurlijk talent om positief te denken.

Ik heb het geluk om met zo iemand samen te leven. J

En jij, richt jij je aandacht op het "waarom van de huidige situatie" of op de "gewenste situatie" ?

27-12-2010 om 20:43 geschreven door Triangis, Meredith  

Wat een bijzondere dag!
Onze eerste groep die de training "Leadership from Within" volgde...Triangis heeft hiermee een belangrijke stap gezet op het vlak van innovatieve trainingen. Het smaakt naar meer en bevestigt dat ik hier verder mee wil!

Negen sympathieke deelnemers verkenden aan de hand van oefeningen met de paarden Wasabi en Eddy de essentie van leiderschap. Ontroerende momenten, sterke leerervaringen ... ik weet nu al dat de dvd die de deelnemers gaan krijgen een prachtig aandenken zal zijn. Het was mooi om te zien.
Puur genieten, ... ook voor ons, en met ons bedoel ik Alex, Marianne en ikzelf, de "facilitatoren" van deze dag. De samenwerking onderling verliep "als vanzelf" en we vulden elkaar prima aan.  Wat een voorrecht om daar deel van te mogen uitmaken! We hebben er bovendien van geleerd, om het de volgende keer nog beter te doen.

De paarden deden hun ding, soms grappig, vaak confronterend, ieder met hun eigen fascinerende persoonlijkheid. Wit/zwart, vrouwelijk en mannelijk. Wasabi vraagt een gevoelige en attente aanpak, Eddy nodigde uit tot assertief en duidelijk gedrag.

De deelnemers legden verbanden met hun eigen leefwereld en kwamen tot inzicht over hun eigen specifieke communicatiestijl.

Een greep uit de reacties:

"C'est génial et très fort!"
"Dit doet je eerlijk zijn tegenover jezelf. Inderdaad, dieren liegen nooit!"
"Un outil très révélateur et puissant!"
"De trainers waren rustig, beheerst en toch enthousiast met respect voor ieder individu"
"Een bijzonder leerrijke dag!"
"De oefeningen met de paarden leerden me mezelf, mijn leiderschapsstijl, mijn positieve punten en verbeterpunten beter te leren kennen. "
"Une autre approche sur soi, l'attention permanente du cheval est le meilleur feedback de notre comportement."
"Training met resultaat, meenemen van nieuwe ervaring die onmiddellijk bereikbaar is."
"De gelijkenissen met het dagdagelijkse werkleven waren treffend. Zeker een aanrader!"
"Ontroerend, fun, leerrijk en professioneel!"

Dankjewel aan iedereen die deze dag tot een succes maakte. En met iedereen bedoel ik ook de mensen die ons ondersteunden qua mooie en rustige locatie en verzorgde catering. Bedankt Karel & Stefanie van 't Wijnantshof, bedankt aan de leiders-deelnemers, bedankt Alex & Marianne, en niet te vergeten een dikke merci aan Wasabi en Eddy.

21-12-2010 om 20:29 geschreven door Triangis, Meredith  

Gisteren de wekker op 5u15, vandaag om 5u45...
al slippend over spekgladde wegen glijden, training geven en de dag erna nog eens, geen moment voor mezelf, niet zo  veel slapen (althans niet genoeg voor mijn natuurlijk bio-ritme)  ...
en toch ...
voel ik me fris, vrolijk en rustig tegelijk.
Hoe kan dat, zou een mens zich dan afvragen. 

Wel:
Meng de volgende ingrediënten door elkaar: 
sympathieke en boeiende mensen, NLP, inspirerende interactie en een flinke schep humor 
Wat krijg je dan?
Positieve energie!
Een groepsdynamiek die vleugels geeft.

Een fantastische groep ... 
Ik mag een jaar lang getuige zijn van hun groei.
Nogal logisch dat ik daar fris, vrolijk en rustig van word.

Voor positieve energie:

19-12-2010 om 19:48 geschreven door Triangis, Meredith  

Mijn zwarte lederen chaps laat ik achteloos en bibberend van de kou op de grond vallen.

Terwijl ik op de steenkoude vloer van de zadelkamer mijn rijbroek uitdoe en in mijn panty’s grabbel naar mijn rok waarbij ik snel in mijn laarzen stap, krijg ik een “flashback”.

Ik klop het stro en de witte haren van Wasabi van mijn vest en verwonder me over het herkenbare patroon waarin ik telkens weer  terecht kom (of beter: waarvoor ik kies) : Dubbellevens...

ik glimlach bij de herinnering die de cirkel rond maakt.

Toen ik 22 was, werkte ik deeltijds op de redactie van een muziektijdschrift (Fabiola/Rock This Town) en deeltijds als paardrij-instructeur op de manege.

Dat betekende het telkens weer omkleden (in toiletten, stallen of zadelkamers) van paardrijkledij naar “business-outfit”, telkens weer van de geur van mest en warme paardenlichamen naar de geur van papier, okselzweet en computers ... van de ene wereld in de andere.

De wereld van de paarden en de zakenwereld , twee werelden van uitersten ...
die met Triangis samenkomen.  

Dan is er ook nog de wereld van muziek ... die nét als de twee bovengenoemde werelden, ook bij mij horen.   Blijkbaar “woon” ik graag in verschillende werelden.

De ene inspireert en voedt de andere ...

Toen ik als consultant bij Vedior werkte in Vilvoorde, kwam op een dag Jan, de kleedman tegen 18 uur met onder zijn arm een galakleed, het kantoor van Vedior binnen.  In de toiletten (ja, weeral) kleedde ik me dan om voor de eindejaarsaflevering van Het Swingpaleis.  Terwijl mijn klanten op de achtergrond de telefoon nog deden rinkelen, onthaarde ik mijn oksels (tja, in de winter...) en spoedde ik mij naar Videohouse, voor de repetities waar ik naast Phaedra Hoste in de shminkstoel plaatsnam om enigszins toonbaar op het scherm te kunnen verschijnen.  
Van de ene wereld in de andere ...

Gisteren had ik een tof gesprek met Rudolf,  mijn Pop In Wonderland-gezel,  waarmee ik een wonderlijke tijd beleefde in de wereld van muziek.  Ik weet dat er een tijd komt dat ik weer volop in die wereld zal stappen.  En graag met hem als songschrijver, want hij schrijft nog steeds fantastische dingen.
Een paar weken geleden had ik nog eens (een zeldzaam keertje) een optreden.  Ik genoot van de typische geluiden en geuren van die wereld.  De sfeer tijdens de soundcheck, de grapjes tussen de muzikanten, het helemaal opgaan in een groepsgeluid, ... en zingen natuurlijk ...  héérlijk.   

De laatste maanden vloeit het één weer over in het andere.  Als ik training geef neem ik  mijn I-pod mee, en speel ik tijdens het klaarzetten van de zaal en tijdens de pauzes mijn favoriete muziek. Het zijn 136 nummers, in shuffle,  ... elk liedje raakt mij.  Heel uiteenlopende muziek, van Satie en Mozart, over the O’jays en Gladys Knight & the Pips, en ook nog Rickie Lee Jones, Etta James tot Della Bosiers, Crowded House, Jacques Brel ...   Dankzij die liedjes tussendoor laad ik mijn energie op. 

En verder zing ik luidkeels in de auto, terwijl ik van de ene managementcoaching  naar de andere rijd.

En daarna trek ik weer mijn chaps aan en geniet van het rijden met mijn wonderlijke merrie Wasabi. Zij is een persoonlijkheid, ze raakt me.  Zij raakt ook de mensen die met haar een coaching in leiderschap volgen. Businessmensen die niks van paarden kennen. Dat is ook niet nodig.  Twee uiterste werelden die elkaar raken.

De ene wereld  voedt de andere.

In elke wereld kan ik een deel van mezelf kwijt.

Misschien ben ik wel voor de bewoners van elk van die drie werelden een vreemde eend in de bijt. 
Misschien zien ze mij wel overal wel een beetje als "een rare", ik denk van wel. 

Misschien ben ik wel een reiziger.  Nergens en tegelijkertijd overal thuis.
Een reiziger tussen werelden die geniet van het beste van wat elk van die werelden te bieden hebben.
In elk van die werelden beleef ik andere passies.
Fijn dat mijn lief zich ook thuisvoelt in die werelden, hij reist telkens een stukje met mij mee.

15-12-2010 om 22:12 geschreven door Triangis, Meredith  

Individu wordt alsmaar belangrijker in beloningsbeleid

(Verschijningsdatum: 02.12.2010)

De beloning neigt alsmaar meer naar het Angelsaksische model. Daar ligt meer nadruk op de individuele inbreng, de marktwaarde en de prestaties.

Althans, dat blijkt uit een onderzoek van organisatieadviesbureau Hay Group onder honderd HR-managers van grote ondernemingen in Nederland. Er is een duidelijke trend naar het vooropstellen van het individu als maat van de beloning in plaats van het collectieve.

De onderzoekers schrijven de trend onder meer toe aan de invloed van buitenlandse hoofdkantoren. Bovendien is het individu veel belangrijker geworden in de diensteneconomie. Loek Bosman, managing consultant bij Hay Group, commentarieert: “We zien het ook aan de toename van het aantal zelfstandige professionals. Dat zet de traditionele collectieve gedachte en de cohesie in Nederlandse bedrijven onder druk. Het vraagt om innovatieve manieren voor het creëren van betrokkenheid van werknemers bij het bedrijf, te beginnen bij de managementstijl.”

Bron: HR Praktijk

Het spanningsveld tussen individuele verlangens en collectieve belangen boeit mij al sinds de schoolbanken van sinds we leerden over de verschillen tussen communisme en kapitalisme. 

De huidige bekomen individuele vrijheid die in de Westerse wereld zo hoog in het vaandel wordt gedragen, is het resultaat van een proces dat al meer dan een eeuw geleden is ingezet, waarbij men zich moeizaam uit het Victoriaans keurslijf heeft losgebroken.  Toen was het ondenkbaar dat het individu boven de gemeenschap werd gesteld.

Kan je je voorstellen dat vrouwenstemrecht pas in 1948 in ons land werd ingevoerd?   Verder heeft de individualisering andere positieve effecten zoals wetenschappelijke ontdekkingen, intellectuele vrijheid en te kunnen kiezen wat je wil doen in plaats van automatisch in de voetsporen van de ouders te lopen.  Kunnen kiezen, op vele vlakken... 
Dit alles valt alleen maar toe te juichen. Maar hoe ver gaat dat?  Waar is de grens tussen individuele vrijheid en schade aan het collectieve.  Ik vind dit een moeilijk vraagstuk waarover vele pingpongballetjes in mijn hoofd tapdansen.

Mijn mond viel open van verbazing toen ik vandaag Apotheek Renneboog in Aalst binnenwandelde voor een neusspray.  Ik leek wel beland in een filmdecor . De apotheker glimlachte en verklaarde rustig: “Dit is negentiende eeuws, we houden het zoveel mogelijk zoals mijn bedovergrootvader de apotheek was gestart.”   Het was prachtig.  Ga maar eens kijken.
De sympathieke man vertelde over houtsoorten en  kruiden  en hoe jammer het is dat de olm niet meer voorkomt bij ons. Hij ademde traditie en ik voelde me bijna beschaamd dat ik, in plaats van een halve ajuin voor naast mijn bed, een banale nasa-rhinathiol vroeg. Hij moest erom lachen.

Hij mijmerde: “Een zaak die overgaat van ouder op kinderen op kleinkinderen,  dat kom je niet meer tegen.”
Toch ook wel jammer.  Een heel leven bij hetzelfde bedrijf blijven lijkt tevens een prehistorisch gebruik. En toch heeft die loyauteit toch ook wel iets...

Het is, zoals bijna alles in het leven een én-én verhaal.  Geen zwart-wit, maar vele tinten grijs.

Evenwicht en balans,  ook tussen individu en groep ... zowel op microniveau (ieder in zijn eigen leven) als op macroniveau (landen, de aarde, en ja ook de ruimte (ik las onlangs een artikel over vervuiling in de ruimte)... een uitdaging voor ons allen...

Een nieuwe zaak opstarten, daar horen allerlei beslissingen bij.  Brochures drukken bijvoorbeeld; ik koos voor gerecycleerd karton ook al was het duurder.  Maar vandaag, toen ik balpennen moest uitkiezen, koos ik na lang twijfelen dan toch maar niet voor de eco-balpen omdat het logo van Triangis er maar héél kleintjes op kon gedrukt worden.  Ik laat die beslissing nog wat in beraad... want nu voel ik me er toch wat schuldig om... wat zou jij doen ?
Het is een beslissing op micro-niveau, een héél kleintje dus... maar begint het niet daar ?

03-12-2010 om 21:47 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 6 : Loesje

(lapjeskattin, vermoedelijk 7 jaar, heel dik)

“Ik hou niet van de natuur.

Bah.

Gras dat kriebelt aan mijn pootjes.

Als het nat is zijn mijn pootjes ook na. Bah.

En de wind, vervelend is dat.  Dat vliegt in mijn oogjes.

Muisjes vangen, laat me niet lachen, ... ik hou meer van de muisjes uit een zakje waarop Friskies staat.  En mensen? Och, ik sta ze toe.  Ik heb er niet veel aan. Ze mogen me zo nu en dan eens aaien. Dan zijn ze tevreden.  ”

Loesje heb ik gehaald in het asiel van Tienen.  Ze was ziek; ze kon amper haar oogjes openhouden van de etter.  Ze kroop op mijn schoot en duwde elegant andere katten weg met haar pootje. Dat vond ik heel lief.

Nu is ze minder elegant.  Als een tankschip landt haar enorme buik in de zetel.  

Ze is complexloos zichzelf. 

Echt een kattin, die ons mensen, als haar onderdanen beschouwt.

Zelden knuffelig, maar àls ze gestreeld wil worden, moét het echt.

Die momenten kiest ze zorgvuldig uit.

Als je een krant aan het lezen bent bijvoorbeeld.  Dan legt ze zich op de krant en duwt ongeduldig tegen je hand.

Ze heeft zo haar rare gewoontes.  Dol op het water dat uit de kraan loopt.  Dwingend beveelt ze ons de kraan open te zetten. Om vervolgens haar kleine koppie eronder te steken.

Loesje is een echte “binnenkat”, die àls ze dan eens buiten wil, na een paar rondjes op het terras terug binnen wil.  En ons verontwaardigd aankijkt.

Ze heeft de lederen zetel bijna volledig gevild.  Terwijl ze met een waanzinnig blik in de ogen ons aankijkt terwijl we haar trachten wegjagen, lijkt ze te glimlachen en krabt nog even verder.

Toch vinden we haar lief.  Omdat ze zo zichzelf is.  Te nemen of te laten.

Dus ben jij

Zelfstandig en heb je niet veel sociaal contact nodig

Gesteld op comfort met je eigen vaste gewoontes

Vrij van complexen, compromisloos en ga je rustig je eigen gangetje?

Dan ben jij een Loesje!

(om eens iets anders te hanteren dan MBTI, Enneagram of Insights)

28-11-2010 om 19:59 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik noem hem even Joris.

Joris is verzeild geraakt op een training persoonlijke ontwikkeling.

Hij staart naar zijn blackberry.  

Vanonder zijn wimpers werpt hij zo nu en dan een vijandige blik naar mij.

Het is duidelijk.   Joris is hier niet graag.

Ik heb de tofste job die er bestaat. Dat vind ik echt.

Het is een namelijk een ongelofelijke eer te mogen bijdragen aan groei van mensen. 

De laatste weken heb ik talrijke momenten mogen meemaken die me echt aangrepen. 

Mensen die fundamentele beslissingen nemen, die grenzen verleggen, die ik zie openbloeien... prachtig om te zien.  Als bonus ontmoet ik mensen van allerlei pluimage. Zo boeiend om uiteenlopende “profielen” een groep te zien vormen.  Directeur, kinesist, burgerlijk ingenieur, human resources manager, coach, consultant, tandarts-assistent, advocaat, helpdeskmedewerker, wetenschapper,... allemaal open om te leren over het meest fascinerendst dat er bestaat:  de mens.  Wijzelf.  Soms niet echt open, bij aanvang toch niet.

Joris is technisch enorm onderlegd, heel intelligent maar qua communicatieve vaardigheden weinig ontwikkeld (zo heeft ieder zijn sterktes:  mijn technisch inzicht  is zonder overdrijven nihil).

Joris  bloeit blaadje voor blaadje stilletjes  open.   Het vergt een beetje stuurmanskunst van mijnentwege ;  soms kordaat, soms heel zacht,  ... hem wat challengen, hem bevestigen ...

Hij komt helemaal midden in de “cirkel”, de onzichtbare “energetische” cirkel waarin ik elke training graag breng.  Humor, ontspanning, vlijt, energie, veiligheid en openheid...

 Joris verkent en verlegt zijn grenzen.  Voor de groep demonstreert hij  op een nog voorzichtige, maar zeer authentieke wijze een techniek om feedback te geven. Hij  leert zich te uiten, stapje voor stapje – ademloos kijkt iedereen toe.

Hij krijgt complimenten van de medecursisten die hem een blos op de wangen doen krijgen.

Na de training komt hij mij een hand geven.  Hij kijkt me recht aan en zegt:  “dit had ik al veel vroeger willen volgen.”  
 Dat lees ik later  ook op zijn evaluatie-formulier van de training.  En nog wat andere opmerkingen die mij doen blozen.

Ja, ik zie graag mensen.

En het is een goed gevoel dat wanneer ik train of coach, het niet gaat om mij, maar om de mensen. 

Het gaat om hen.

Daar haal ik mijn voldoening uit.

28-11-2010 om 19:41 geschreven door Triangis, Meredith  

DE JAKHALS EN DE PATRIJS

De jakhals en de patrijs hadden eeuwige vriendschap gesloten.
Maar de jakhals was erg veeleisend en jaloers.
"Jij doet niet half zoveel voor mij als ik voor jou," zei hij steeds, "en jij praat maar over vriendschap. Weet je, mijn idee van een vriend is iemand die me kan laten lachen en huilen, me goed te eten geeft en als het nodig is, mijn leven redt. Dat kan jij nooit!"

"Laten we eens kijken..." zei de patrijs. "Loop jij maar eens een klein eindje achter mij aan, en als ik je niet gauw aan het lachen maak, mag je me opeten."

Hij vloog weg. Daar ontmoette hij twee reizigers, die voortsjokten. Ze hadden pijnlijke voeten en ze waren doodmoe. De eerste droeg een bundeltje aan een stok over zijn schouder. De andere liep met zijn schoenen in zijn hand. Licht als een veertje vloog de patrijs boven op de stok van de ene. Hij merkte er niets van, maar de andere man zag het wel. Wat een buitenkansje voor ons avondeten, dat dier is tam. Hij gooide zonder bedenken een schoen naar de patrijs. Het dier vloog op en de schoen wipte de tulband van het hoofd van zijn vriend. 

"Wat ben jij een pestkop," schreeuwde deze boos. "Waarom gooi je je schoenen naar mijn hoofd?" 

"Reiskameraad," zei de ander vriendelijk, "wees niet nijdig. Ik gooide die schoen niet naar jou! Er zat een patrijs op je stok. Daar smeet ik naar." 

"Op mijn stok? Ben je gek!" schreeuwde de man woedend. "Vertel me geen sprookjes. Eerst beledig je me en dan lieg je me nog wat voor. Ik zal je wel een lesje geven." 

Hij vloog op hem af en begon te vechten. De ander liet dat niet op zich zitten en sloeg terug. Ze vochten tot ze niet meer uit hun ogen konden kijken, het bloed uit hun neuzen stroomde en hun kleren aan flarden hingen. 

De jakhals lachtte zich half dood. 

"Ben je tevreden, vriend?" vroeg de patrijs.

"Zeker, ik heb me kapot gelachen. Maar nu moet je me laten huilen. Het is makkelijk voor clown te spelen, maar het is heel wat moeilijker de hogere gevoelens op te roepen." 

"Ok, ik doe mijn best," zei de patrijs een beetje in zijn wiek geschoten. "Daar komt een jager met zijn honden aan. Kruip jij maar even in die holle boom en kijk uit je ogen. Als je niet gaat huilen heb je geen gevoel in je lijf." 

De jakhals deed wat hem gevraagd werd en keek naar de patrijs, die ging fladderen in de struiken tot de honden hem in de gaten kregen. Toen vloog hij naar de holle boom waarin de jakhals zich verstopt had. De honden roken hem natuurlijk onmiddellijk. Ze begonnen te keffen en te krabben tot de jager kwam. Deze trok de jakhals aan zijn staart uit de boom en gooide hem voor de honden, die naar hartelust met hem vochten tot hij voor dood bleef liggen. Na een poosje deed hij zijn ogen open, want hij had maar gedaan of hij dood was. 

De patrijs zat boven hem op een boomtak. "Heb je gehuild?" vroeg hij, "heb ik je hogere gev..." 

"Hou je bek!" grauwde de jakhals. "Ik ben bijna doodgegaan van angst."

Daar lag de jakhals bij te komen van zijn builen. Ondertussen kreeg hij honger. "Zo, nu wordt het tijd dat je eens toont dat je een goede vriend bent," zei hij tegen de patrijs. "Haal me eens een lekker hapje en dan zal ik je mijn echte vriend noemen."

"Al goed, al best," riep de patrijs. "Kijk maar goed naar me, en eet als het zover is." 

Net op dat moment kwam er een groepje vrouwen voorbij die eten naar het land brachten voor hun mannen. De patrijs begon klagelijk te roepen en fladderde van struik tot struik, alsof hij gewond was. "Een gewonde vogel, een gewonde vogel!" riepen de vrouwen. "Die kunnen we gemakkelijk pakken!" 

Ze renden allemaal achter hem aan en die slimme patrijs haalde duizend trucjes uit tot ze zo opgewonden waren dat ze hun bundeltjes op de grond zetten om vlugger te kunnen lopen. De jakhals zag zijn kans schoon, en rende weg met heel wat lekker eten. 

"Ben je nu tevreden?" vroeg de patrijs.

"Nou,"zei de jakhals, "je hebt me een lekker maaltje gegeven, je hebt me laten lachen, en huilen, uchum... Maar, en dat is de echte test, je moet nog een keer mijn leven redden."

"Misschien lukt me dat niet," antwoordde de patrijs treurig. "Ik ben zo klein en zwak. Maar het wordt al laat. Laten we naar huis gaan, het is een lange weg om langs het ondiepe stuk in de rivier te gaan. Weet je wat, we steken hier de rivier over en dan vragen we aan de krokodil, mijn goede vriend, ons over te zetten." 

Ze liepen naar de rivier. De krokodil wilde het wel doen dus gingen ze op zijn brede rug zitten, en hij zette hen over. Maar toen ze midden in de stroom waren zei de patrijs: "Ik geloof dat die krokodil van plan is ons te bedriegen. Stel je voor dat hij je hier in het water gooit." 

"Voor jou is dat ook niet leuk!" zei de jakhals, die wit om zijn neus werd. 

"Voor mij is dat niet erg. Ik kan toch vliegen, maar jij niet." 

De jakhals rilde van angst en toen de krokodil zei dat hij honger had en trek had in een goed maal, kon de jakhals geen woord uitbrengen. "Poeh!" riep de patrijs. "Geen grapjes hoor! Ik kan toch wegvliegen en mijn vriend de jakhals is niet zo stom dat hij zijn leven meeneemt op deze tochtjes. Dat laat hij thuis in een gesloten kast." 

"Is dat zo?" vroeg de krokodil verbaasd. 

"Ja hoor!" zei de patrijs. "Probeer hem maar op te eten. Het zal je slecht bekomen!" 

"Dat is raar! Ik neem niet het risico!" riep de krokodil, en hij zwom door tot de jakhals aan de andere oever kwam.

"Nou, ben je tevreden?" vroeg de patrijs.

"Zeker mijn beste. Je hebt me aan het lachen gemaakt, je hebt me laten huilen, je hebt me lekker te eten gegeven en je hebt mijn leven gered.
Maar je bent me te slim voor een echte vriendschap," zei de jakhals. "Goeiendag!"

 
Hij ging ervandoor en de patrijs heeft hem nooit weer gezien.

Toen de patrijs zich afvroeg wat hij fout had gedaan kwam de fazant bij hem zitten. Ze praatten een beetje en het was een fijn moment voor beiden. De patrijs kende de fazant van vroeger en zo nu en dan kwamen ze elkaar tegen en deelden wat ze zo allemaal hadden meegemaakt.
Toen ze een paar uur later uit elkaar gingen nam de fazant afscheid van de patrijs:
"Dag vriend, ik zie je wel weer. Het was weer fijn bijpraten met jou."

De patrijs glimlachtte en knikte.

(Bron onbekend)

23-11-2010 om 21:10 geschreven door Triangis, Meredith  

Onderstaande tekst werd me gestuurd door één van de vele trouwe lezeress van deze blog;-),  waarvoor dank want het is bijzonder toepasselijk!
Wat betreft leiderschap kunnen wij mensen veel van (andere) dieren leren, lees bijvoorbeeld hieronder hoe wij van ganzen kunnen leren.  
Zogenaamd domme ganzen.

Are you a team leader or just the chief 'doer?'

By Adrian Gostick and Chester Elton

In business, leaders need their teams to succeed. Simple concept, right? So then why do so many managers spend the majority of our attention completing our own work, addressing clients’ needs or worrying about our bosses?

Why? Because managers too often view themselves as the senior “doer” on a team.

Our new research on teamwork for The Orange Revolution turned up some interesting highlights on managers. We found leaders of breakthrough teams view their primary role not as doers or even task masters, but as facilitators who smooth the pathway forward.

Marilynn Brewer first described the type of give-and-take relationship that is evolving between breakthrough teams and their leaders in the Journal of Social Issues. She called it obligatory interdependence. It’s a fancy name for this idea: to survive as a species, human beings must learn to depend on each other. Translated to business, the rule of the jungle changes to: A leader can’t go it alone.

We turn to nature to prove the point. Scientists in France first explained why migratory birds such as geese fly in a V-shaped formation. The aerodynamic V certainly reduces the air resistance that each bird experiences compared with a bird flying solo, allowing the animals to cover longer distances with much less effort—a near 70 percent increase before stopping to rest. But the birds’ heart rates also decrease when they are flying together and they are able to glide more often.

Of course, in the V formation, the bird in the lead position will experience a greater air resistance and will have to work harder than the others. But this is where the formation process is remarkable. When the bird in front tires, it falls out of the lead and allows another bird to take over. This exchange takes only a second or two, barely evident from the ground. The process—one bird flying in the lead until it becomes exhausted—continues throughout the migratory journey. Each bird takes a turn in front, because each has strength to give.

The parallel in business is entrusting different people to lead our many initiatives and supporting tasks; aligning skill-sets with specific responsibilities.

So much of team success depends upon strong leadership. However, the actual role of the leader is often misunderstood. A good leader is one who spends energy building and developing a strong team instead of always trying to lead from the front. If the strongest bird always led, it would get tired and the flock wouldn’t get nearly as far.

23-11-2010 om 19:46 geschreven door Triangis, Meredith  

Motivatie is zoek

Het gaat niet goed met onze werkmotivatie en -betrokkenheid, aldus een studie van Securex. 1 op 5 is niet enthousiast over z’n job, 1 op 3 zou zijn baan niet aanraden aan vrienden en 23% verdedigt zijn bedrijf niet als buitenstaanders er kritiek op geven. Securex legt uit hoe je als werkgever de motivatie en betrokkenheid van werknemers kan doen toenemen.

HR-dienstverlener Securex ondernam in januari en februari een online enquête bij 1.540 Belgische werknemers die een representatieve steekproef vormen van de totale Belgische werkende bevolking. De resultaten van de rondvraag waren niet bepaald opbeurend. Een greep uit de bevindingen:

·         Iets meer dan 1 op 5 voelt zich niet gemotiveerd om te gaan werken.

·         Bijna 1 op 5 is niet enthousiast over zijn job.

·         13% is niet trots op zijn werk.

·         1 op 4 zou niet opnieuw dezelfde job kiezen.

·         1 op 3 zou z'n baan niet aanbevelen bij vrienden.

·         1 op 4 zegt dat z'n bedrijf niet veel voor hem betekent.

·         23% verdedigt z'n organisatie niet als buitenstaanders er kritiek op geven.

(site VDAB)

Cijfers  en conclusies ...

Cijfers worden vrolijk geïnterpreteerd naargelang de belangen, de perceptie of wat men wil vertellen. We zouden bovenstaand artikel evengoed kunnen interpreteren als volgt:
 

Het gaat goed met onze motivatie!

Bijna 4 op 5 voelt zich gemotiveerd om te gaan werken

Meer dan 4 op 5 is enthousiast over zijn job

87% is trots op zijn werk

3 op 4 zou  opnieuw dezelfde job keizen

2 op 3 beveelt zijn baan aan bij vrienden

3 op 4 zegt dat zijn bedrijf veel voor hem betekent

73% verdedigt zijn organisatie als buitenstaanders er kritiek op geven.

Oftewel:

Cijfers en statistiek zijn als kinderen voor het gerecht: men laat ze alles zeggen wat men wil.
(Rémy Montalée)

Of nog een schoontje:

Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken, want juist de afronding maakt het zo mooi. 

(Kadé Bruin)

22-11-2010 om 16:48 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 5

Apple

Bruin Ouessantschaapje, ooi (meisje), 4 jaar

Heel gewoon maar toch ook heel bijzonder, ...

dat komt er bij mij naar boven als ik naar “ons Apple” kijk.

“Gewoon”  omdat ze zo gelijkmatig is.

Zo in-druk-wekkend gelijkmatig van karakter.

Maar wacht eens even ... IS dat eigenlijk zo gewoon ?

Gelijkmoedigheid lijkt me, voor de meesten van ons, net heel moeilijk.

Apple is, van al onze dieren, degene die zich het best aanpast, die zo gelijkmatig is dat je haar wel eens zou vergeten (en dat deed ik, want ze hoorde al thuis in aflevering 2).  

Vanaf het moment dat we ze zijn gaan halen merkten we al in de wagen dat er veel moet gebeuren vooraleer Apple onder de indruk is.  Ze lijkt te baden in een rustige tevredenheid en daarmee verpersoonlijkt ze voor mij één van de vooronderstellingen van NLP:
“Het is wat het is.”

Nederigheid valt niet op.

Je kan het zien als “saai”.

Gemoedsrust  is nochtans iets waar velen naar verlangen.  Jij?

Nederigheid, het tegenovergestelde van hoogmoed, één van de hoofdzonden...

Wordt nederigheid voldoende geapprecieerd in onze dagelijkse “rat race”?

Wordt het beloond?  Uberhaupt opgemerkt ?

Apple, heel gewoon, en nét daarom  ook zo bijzonder.

Dus heb jij:

Een rustig temperament

Kan je je goed aanpassen aan verandering?

Ben je bescheiden en vriendelijk?

Is jouw motto: “Het is wat het is”...

En sta je tevreden in het leven?

Dan ben jij een “Apple”

(Om eens een andere indeling te hanteren dan MBTI, Enneagram, Disc of Sociale gedragsstijlen) ;-)

22-11-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 3:   Charly

(Cavalier King Charles-hond, tricolor, reutje van 9 jaar)

Het sympathieke Toon Hermans-gezicht van mijn nieuwe gynaecoloog lacht me toe met pretoogjes:

“U bent nog maar 42.”

Ik voel me gerustgesteld. 
Niet zozeer omwille van de nadruk op “nog maar” ... 
... ik voel me gerustgesteld omdat ik me op mijn gemak voel bij deze gynaecoloog met witte haren,  dus veel ervaring. 

42 jaja ...   
Met mijn leeftijd heb ik vrede, meer dan dat:  Ik word graag ouder!  
Ik leer alsmaar beter om te “leven”.

Tijd is iets wonderlijks.

Time changes everyting...  ik sta er bijna elke dag wel eens even bij stil.

Generaties gaan over in elkaar... zo hoort het...

Wees wie je bent (nu), en niet wie je was (toen).... 

Het is prachtig om mijn zoon, een flinke 1m84 te zien opgroeien tot een, in alle opzichten, prachtige man. 

Tijd ... ik word er zowaar wat melancholisch van... màààrrrrr   wat heeft dit nu in hemelsnaam met Charly te maken?  J

Charly voorstellen ..... brengt me namelijk automatisch bij het gegeven “tijd”. 

Het doet me terugdenken aan de laatste 9 jaar.

Al 9 jaar is hij mijn makker!  (en ja, nu wordt het écht melig!)

Hij heeft heel wat avonturen met mij meegemaakt.

Leuke avonturen zoals urenlange wandelingen in het bos met mijn toenmalige Fjordenpaard Wadse.

Met ons drietjes op stap, heerlijk was dat.

Hij was er ook op momenten dat ik bijzonder modderige watertjes doorzwom. 

En toch altijd kwispelend blij als ik thuiskwam, rotdag of niet.

Vaak wist ik van geen hout pijlen maken,  sloeg ik wild om me heen, voelde ik me wegschuiven en onderuit gaan, om dan terug op te krabbelen... Bijzonder woelige jaren... maar Charly was er altijd.

Charly deed me lachen en gaf me troostende knuffels.

Van alle dieren staat de hond toch het dichtste bij de mens.  Een uitzonderlijke band...

Van alle honden die ik heb gehad staat Charly het dichtst bij mij.

Charly’s ouders Yargo en Yenka zijn we jaarlijks blijven bezoeken. 

Omwille van de mooie aanblik van hun wederzien, maar ook omdat zijn pleegouders zo’n warme lieve mensen zijn.   Charly is er geboren en alleen maar met liefde omringd.  Ik bleef hen opzoeken, misschien ook wel voor mezelf... 

Ondertussen zijn Yargo en Yenka jammer genoeg gestorven...

Charly’s eerste ouders  zijn voor mij een lid van mijn familie gebleven.  Vorige zomer kwamen ze bij ons op bezoek.  Charly herkende ze natuurlijk en de enorme mand met lekkers voor onze dieren en onze kinderen was echt buiten proportie (groot!).   Mooie mensen...

Charly is een slimme hond.

Als puppy kende hij al gauw al zijn knuffels bij naam. 

Aanvankelijk een gevoelig, bang scheetje, dat wel.   
De jaren op de manege tussen paarden en andere honden hebben hem meer “hond” gemaakt. 
Al is het Spaniel-bloed in zijn aders ver te zoeken. Spaniels zijn namelijk jachthonden. 

Ik herinner me een dag dat ik in het bos in de verte een konijn zag liggen, spartelend in een vermoedelijke doodstrijd.  Ik zat op Wadse en vreesde dat ik Charly niet zou weg krijgen van bij het konijn. 

Charly zat net achter een blaadje aan.  Het blaadje waaide telkens weg en met zijn neus tegen de grond achtervolgde hij koortsachtig zijn prooi.   Toen hij bij het konijn aankwam riep ik hem opdat hij mij zou volgen.  Zoals vaak bleef hij oost-indisch doof voor mijn geroep, en “stofzuigde” verder.  Het blaadje dartelde over het konijn en waaide een eindje verder .  Tot mijn verbazing liep Charly gewoon over het spartelende konijn, volledig gefocused op “zijn” blaadje.  De tranen rolden over mijn wangen van het lachen.

Al ruim 4 jaar neemt Charly medicijnen voor zijn hart.  Bijna alle Cavalier King Charle’s lijden aan een hartkwaal. Hij ook.  Om de 6 maanden laat ik een echo nemen van zijn hart, en het laatste jaar zijn er extra medicijnen bijgekomen. Zonder deze medicijnen had Charly er al lang niet meer geweest.  Negen jaar is al behoorlijk oud voor een hondje van dit ras.

Elke dag dat hij er nog is beschouw ik dan ook als een groot kado.

Hij is nog erg levendig!   Loopt soms doldwaze rondjes in de tuin...springt vrolijk op als ik thuis kom. 
En mooi dat hij is!  (jaja, eigen kind, schoon kind I know)
Unieke hond met zijn scheve assymetrische vlek over zijn oog, en duizend sproeten.

 Grappig dat hij, net zoals sommige “oude” mensen, wat mopperig wordt.
Mister Grumpy, zo noemen we hem soms. 

National geographic, Dieren in nesten, het leven zoals het is in Planckendael,... allemaal prachtige programma’s ....  die wij helaas niet kunnen bekijken. 

Bij het minste vermoeden van een dier (ook in tekenfilms!) wordt Charly razend; onophoudelijk blaft en gromt hij naar de televisie.  Verontwaardigd kijkt hij naar ons als we hem vermanen.  Hij ziet het als een plicht om dat addergebroed te verjagen.  En het lukt telkens weer! 

Hij zorgt dan ook voor onze “bescherming”!

 Als een grumpy oudje ligt hij voor het raam, en owee als er iemand langs komt.

Met opgeheven staart en luide, zeer luide stem scheldt hij voorbijgangers de huid vol.  Tot deze uit doodsangst vluchten.  Door zijn ogen gezien natuurlijk... J  

In werkelijkheid lopen de mensen, al dan niet vergezeld van hond of fiets, gewoon voorbij.

Onze gezinsleden vinden Charly soms wel vervelend denk ik ,  dat geblaf enzo...
en een oude hond, tja ... dat ruikt niet altijd even fris....  ze zeggen er niets over, maar ik begrijp het wel. 
Zo lief dat niemand er moeilijk over doet. 
Charly namen ze er vanaf dag 1 gewoon bij - hij hoort nl bij mij en mijn zoon. 
De band die hij heeft met Charly is even uniek.  Zo ontroerend om die twee samen in een gesprek te zien.
Hartverwarmend!
 

Ik hoop dat Charly nog even bij ons mag blijven.... als je zelf geen hond hebt gehad kan je moeilijk inschatten hoe diep zo'n band kan gaan.  En lijkt dit tekstje wat romantisch en melig gewauwel...    Uiteindelijk, het is maar een hond...

Charly  toont wat er in hem omgaat, kan ongelofelijk goed vele verschillende nuances van verontwaardiging, jaloezie, nieuwsgierigheid, frustratie, dankbaarheid, geïrriteerdheid en blijdschap op zijn koddige snoet toveren.

Hij beschouwt zichzelf duidelijk als één van de mensen. 
Kijkt wat neer op de poezen maar is er wel lief mee.  
Begrijpt niet waarom ik überhaupt tijd steek in domme geiten en een stoute pony.

Hij ziet mij als “zijn mens”. 

 In het geheel niet bescheiden, beschouwt hij de halve straat als zijn eigendom, alsook de fijne buren die hij regelmatig, op eigen initiatief opzoekt waar hij dan een schelletje kippewit krijgt.

Hij is lief, al wordt hij met de jaren iets onverdraagzamer (kleine kindjes vindt hij écht niet meer tof).

En hij snurkt!  Jongens toch, dat er uit zo’n klein neusje zoveel geluid kan komen!

Goh...het is een lange tekst geworden....Charly is, van al onze dieren,  dan ook het allerlangst in mijn leven.
Hij verdient het langste stukje.

Dus ben jij

Lief en tegelijkertijd eigenzinnig

onbescheiden en tegelijkertijd  toch ook sociaal

Extravert, mooi en gesteld op jouw territorium

En word jij wat humeuriger met de jaren...

Dan ben jij ... een Charly!

(om eens in een ander hokje te wonen dan Insights, MBTI of Enneagram)

15-11-2010 om 20:20 geschreven door Triangis, Meredith  

Mode ontgaat mij volledig. 

 In de weekend-oplagen van de kranten lees ik wel eens een recensie over de toonaangevende modeshows. Toonaangevend !?

Toon betekent in casu ... de lengte van de rok van het volgend seizoen, of

Groen dat het nieuwe Zwart is, de terugkeer van de Luipaardprint ...

Echt, het ontgaat mij volledig. 

Hoort het bij "hoe het hoort" ?

Is het kuddegedrag  ?  Of nee, het is net het zich afzetten tegen de kudde en de “eigen persoonlijkheid tot expressie brengen”?

Ik moet er soms om lachen, en soms is het om te huilen.

Zo lelijk. J

Als kind al liep ik enorm achter.

Schotse ruiten en  coltruitjes als dat absoluut "uit" was. Ik werd er veel mee gepest.

Van die coltruitjes uit synthetisch materiaal. Dat al snel waanzinnig begint te stinken.

U snapt het plaatje wel.  

En broeken met brede pijpen onderaan. Dàt droeg ik.

Een klasgenootje wees me erop:  “zie je dat dan niet, iedereen draagt broeken die vanboven wijd zijn en vanonder smal”?

Ik zag dat niet.  Nu ja, dàn wel.  Opeens zag ik niets anders dan broeken-vanboven wijd-en-vanonder smal. 

Het belang ervan ontging me niettemin volledig.

Ik was niet graag kind, heb ik dat al gezegd?

Nu vind ik mode nog altijd onbegrijpelijk.  En niemand die mij daarmee uitlacht.

Integendeel, mijn levenspartner  vindt mode ook stom.  

J

(Red Bull daarentegen heeft een prachtig winterharen garnituur op zijn wangen, erg trendy lijkt me. )

13-11-2010 om 20:32 geschreven door Triangis, Meredith