“Ik heb zoiets van” heeft de Verkiezing van Meest Vage Taal van 2010 gewonnen.
Vorig jaar kwam “zijn ding doen” als winnaar uit de bus.

Andere uitdrukkingen uit de top 10: “met alle respect”, “klankborden”, “in je kracht staan” en “mensenmens”.

De laatste maanden waren voor mij intense “leermaanden”, waaronder de privélessen (natural horsemanship) die ik met Wasabi & Bifidus kreeg van Chris Irwin en Isabel Vanhuele .

In september volgde ik eenTrain-the-Trainer opleiding in Londen om gecertificeerd te worden voor The European Association for Horse Assisted Education (EAHAE). 

Nu, twee maanden later, zindert deze training nog steeds door.

Wanneer mensen mij vragen: “Wat heb je daar nu eigenlijk geleerd?” vind ik het moeilijk om te antwoorden.  
Naast de concrete programma-elementen en massa’s praktische tools neem ik  iets veel fundamentelers mee, ...
wàt precies  kan ik moeilijk omschrijven.

Dàt is nu net de kracht van “limbisch leren”,  leerervaringen die zo’n diepe indruk maken dat er geen woorden voor zijn.  Het zijn leerervaringen die je “voelt”, en die lang nawerken. 

Die heel diep gaan, en over jezelf gaan.  
Ik put er zowel kracht uit als rust, zowel inspiratie als aanvaarding, zowel vechtlust als vertrouwen.

Ik ben ontzettend  fier dat Triangis dit programma binnenkort op de markt zal brengen!

Omdat ik er zo in geloof. Omdat ik het zelf heb ervaren.

Levenslang leren... ik kan er niet genoeg van krijgen.  J

Onlangs vertelde een deelnemer mij  tijdens de lunch dat hij sinds kort ook witloof lust.  Hij wil elk jaar iets nieuws leren eten, iets wat hij daarvoor nog niet lustte.   Geweldig vind ik dat.

Ik herinner me dat ik als twintiger , wanneer  ik ‘savonds niets nieuws kon bedenken wat ik die dag had geleerd,  ik dan een woordenboek beetpakte en een woord opzocht dat ik niet kende.  Ik noteerde dat in een schrift.  De meest gekke woorden, die ik me nu helaas niet meer herinner.  L

Misschien is het tijd om ze weer terug te leren. 

Want soms is het goed om iets “terug te leren” dat je vergeten was. 

Het lijkt me dat ik dit in Londen heb gedaan. De cirkel lijkt rond.

Rudy Vandamme, één van mijn inspiratiebronnen, verandert regelmatig van patroon.  
Kleine dingetjes, misschien ook grote.  Omdat het opnieuw contact maakt met “verwondering”.

Eens een andere weg nemen naar het werk.  Op een andere plek gaan zitten dan gewoonlijk.

Panta Rei, alles stroomt. 
De rivier is steeds in beweging.
En toch lijkt de rivier steeds hetzelfde.

Hilde Van Roy en Marcel Hendrickx (bij wie ik het geluk had mijn NLP Master te volgen) zegden me eens:

 “Meredith, wanneer heb jij genoég geleerd?  Wanneer is het goed zoals het is?”

Sindsdien bewandel ik een dubbel spoor. 

Het is goed zoals het is. 

EN ik wil nog steeds blijven leren.

J

Wat  heb jij vandaag geleerd? 

Iets nieuws?

Iets dat je vergeten was?

En wat wil je morgen leren?
En is het tegelijkertijd goed zoals het is?

04-11-2010 om 23:14 geschreven door Triangis, Meredith  

Alles wat we menen te weten is uiteindelijk gebaseerd op
de informatie die ons via onze zintuigen bereikt.

We staren in het Griekse restaurant naar het aquarium en
de kinderen fantaseren over hoe het moet zijn om een vis te zijn.
Vooral het 3-seconden-geheugen leek hen te integreren. 
Vervelend wel als je midden in de examens zit.
 
Krekels! Stel je maar eens voor dat je een krekel bent.  Dan zou je horen met je poten! 
Krekelpootjes zijn namelijk voorzien van ‘tympanaal’ organen waarmee ze ultrasone geluiden kunnen waarnemen.  
Je loopt dus in zekere zin met je trommelvliezen tegen je scheenbeen geplakt.
Ultrasoon geluid is onhoorbaar voor de mens.
Ik probeer me voor te stellen hoe de wereld van een krekel klinkt.
Ik zal het nooit weten.

02-11-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Ego en Lego in Het land van de Dommen

Niet zo lang geleden, niet zo  ver van hier leefden  twee broers:  Ego en Lego.  

Beiden hielden ze veel van reizen.

Ze verkenden nieuwe landen en regelmatig kwamen ze elkaar tegen (zo gaat dat als je reist) en vertelden ze elkaar over wat ze hadden meegemaakt. 

Vele landen hadden ze reeds bezocht ... zoals  het Land van de Rijken en

het Land van de Armen. 

Ze waren ook al geweest naar het Land van de Slimmen en ook naar het Land van de

Mensen met Zwarthaar.

Geen van beiden hadden ze het Land van de Dommen bezocht, en Ego besloot naar dit land te reizen.

Hij keek er wel naar uit, want hij vermoedde dat hij er zich wel zou amuseren al denkende aan de domme dingen die de bewoners misschien wel uitkramen.  

En hij vertrok...  Na zeven dagen en zeven nachten kwam hij bij valavond aan op een strand.

Ego was doodmoe, zijn linkersandaal was kapot gegaan, en hij had een grote blaar op zijn dikke teen. Terwijl hij zijn sandalen uitdeed en genoot van het gevoel van het zachte koele zand onder zijn blote voeten, hoorde hij luid gegil van een menigte mensen.

Ego keek op naar de richting van het geluid. 

Hé, dat was gek, het strand stopte en ging bruusk over in een donker dennenbos. 

Aan de rand van dat bos stonden mensen op een rij naar hem te roepen en te gillen.  Ego spitste zijn oren en hij kon hen verstaan.  Ze riepen: “Pas op!  Pas op!!! Een monster!  Een gevaarlijk monster!!!”

Hun handen zwaaiden en hun vingers wezen.  Ego draaide zijn hoofd en zag tot zijn verbazing een reuzegrote pompoen liggen, midden op het strand.  De zon stond roodgloeiend aan de hemel.  Het was een prachtig zicht, het oranjerood kleurde het witte zand met een gouden gloed, en de pompoen leek wel de schaduw van de zon.   Ego pakte zijn sandalen op en liep traag in de richting van de pompoen.  Het gegil werd luider en luider: “Pas toch op, het is een gevaarlijk monster!! Het gaat jou opeten!  Kom toch snel naar ons, hier ben je veilig!”.

Meteen werd het Ego duidelijk dat hij wel degelijk  in het Land van de Dommen was aangekomen en hij lachtte de mensen toe.   “Maar dat is geen monster lieve mensen!   Hoe kan dit ding mij nu opeten, het heeft zelfs geen mond!  Kijk maar! Het is een pompoen!”   Ego vond  de opmerking over het “niet hebben van een mond” een prima argument, een niet te weerleggen feit dat hen zeker zou overtuigen.     De dommen stonden verstomd: “Een pompoen, een pompoen, wat zegt die vreemdeling, die praat wartaal, zoiets bestaat helemaal niet!”  En ze begonnen terug te gillen en krijsen: “Nee, dat is een monster, een vreselijk gevaarlijk monster! Pas toch op, zometeen valt het monster je aan!”.

Ego stapte resoluut op de pompoen af.    In zichzelf grinnikte hij:  ‘ik dacht wel dat er veel  leute te beleven viel in het land van Dommen.   Tss, hoe kàn je nu zo dom zijn!”.   

Hij stond ondertussen naast de reuze-pompoen  en klopte  op de gladde schil.  

Met een triomfantelijke blik keek hij naar de Dommen die aan de grond genageld aan de rand van het dennenbos hun monden lieten openvallen.   De Vrouwen bedekten de ogen van hun kinderen, en keerden hun gezichten weg van wat in hun ogen, een bloederig tafereel zou worden.    

Na secondenlange stilte fluisterde Iemand : “Hij heeft het Monster betoverd!”    

“Hé ja, kijk, de vreemdeling is een tovenaar!”  Misschien kan hij ook wel eten toveren voor ons!”   Opgewonden kreetjes door elkaar. 

Maar er ontstond ook  achterdocht.    “Als deze vreelmdeling zo machtig is dat het Monster hem niet aanvalt,  is hij misschien ook wel gevaarlijk voor ons!”   Een paar Dommen begonnen opnieuw te gillen.   “Misschien zal hij ons ook verstenen, net zoals hij met het Monster heeft gedaan!”     De Dommen begonnen luid te redetwisten of  Ego al dan niet een gevaar betekende voor hun land. 

De Koning van de Dommen kwam tussenbeide.  “Rustig mensen,  Ruzie maken zal ons niet verderhelpen.  Denken ook niet, laat ons Handelen.  Jerommeke, doe maar!”   Een man met spieren zo groot als gele meloenen stapte naar de rand van het bos.  Hij greep zijn lasso en na een paar keer boven zijn hoofd gezwaaid te hebben gooide hij de lus om het hoofd van Ego die met een smak op de grond viel.    “Als deze man een goede tovenaar is, dan redden we hem uit de klauwen van het vreselijke Monster,  als blijkt dat deze man een slechte tovenaar is, dan zal Jerommeke hem met een paar messteken doden” sprak de Koning wijs.

Jerommeke trok aan het touw dat strak gespannen om Ego’s hals zat.   Hij trok en sleepte Ego dichter en trok en trok en trok en trok en trok en trok en trok (het was een heel eind tot aan de rand van het bos) en trok en trok en trok.  En trok.  En trok.  Tot Ego bij de Dommen in het dennenbos was beland en waar tot grote spijt van de Dommen werd vastgesteld dat Ego toch door het Monster was gedood.  

... (spaaiteg)

Lego  had ondertussen een bezoek gebracht aan het Land van de Mensen met Blonthaar. Benieuwd hoe het zijn broer verging in de land van de Dommen besloot hij Ego achterna te reizen. 

 Na zeven dagen en zeven nachten stappen kwam hij bij valavond aan op een prachtig strand.  Lego was doodmoe.  Zijn voeten leken wel te branden in zijn Crocs (die hij speciaal voor deze reis had aangeschaft.  Lego had namelijk enorm last van zweetvoeten en in Crocs zou je daar geen last van hebben beloofde de reclame. Lego moest dat helaas tegenspreken.)   en net toen hij zijn knieën wou laten ploffen in het zachte zand werd hij opgeschrikt door  luid gegil van een mensenmenigte.   Ze riepen: “Pas op, een monster!  Een gevaarlijk monster, het heeft al een mens gedood!” 

Lego keek in de richting van waar de mensen wezen, en zag een reuzepompoen midden op het strand.  Hij genoot even van het aanzicht, want de pompoen schitterende diep oranje tegen de rode hemel.  Lego snoof en een zacht briesje blies een heerlijk ziltzoete geur in zijn neusvleugels.

Het gegil werd luider en luider: “Kom toch snel man!  Het monster heeft al iemand gedood, hij gaat jou opeten, verlammen of verstenen!”

Lego wist nu wel zeker dat hij in het Lan de Dommen was aangekomen en ... hij rende snel naar de rand van het bos en sloot zich aan bij de mensen.   Hij stelde zichzelf voor en vroeg: “Wat is er aan de hand?”    De bewoners van het Land van de Dommen legden uit dat het monster er opeens was gekomen, van de ene dag op de andere.  En dat ze zich sindsdien niet meer op het strand durfden te begeven, ze waren doodsbang.  

Lego luisterde naar hun angst. 

En hij beaamde: “Het is wel duidelijk dat dit een heel gevaarlijk monster is. We zullen maar beter uit de buurt blijven.”

Lego voelde zich geraakt door hun angst en realiseerde zich dat de impact voor de Dommen heel groot was: niet alleen angst maar ook honger.  Omdat ze niet meer op het strand kwamen konden ze geen vissen meer vangen en in het donker dennenbos was nu eenmaal niet zoveel eten te vinden.  

Lego verbleef enkele dagen bij de Dommen en dagen werden weken.  Het vertrouwen groeide en op een avond, ze zaten met zijn allen rond een groot kampvuur besloot Lego om een stapje verder te zetten (hij wilde hen echt helpen).    Met een behaaglijke gloed op de wangen en terwijl de vlammen schichtige schaduwpatronen op de grond aftekenden, sprak Lego:  “Mensen, hoe zou het zijn moest het vreselijke Monster zou verdwijnen?  Wat zou er gebeuren moest het er niet meer zijn?”       Alleen al de gedachte aan het Monster deed een aantal Dommen huiveren, en anderen gingen op de vraag in.  “Oh, dat zou fantastorisch zijn!   We zouden niet meer bang zijn!”  

Iemand anders riep: “En we zouden terug vis kunnen vangen!”    Sommige Dommen begrepen het verband niet en de Koning legde het hen uit.   Samen slaakten ze een diepe zucht.   Ja, dat zou mooi zijn,  de dag dat het Monster er niet meer is.

De weken verstreken en weer zaten ze op een avond allemaal rond een groot kampvuur.  Hun magen deden pijn van de honger, de dennenappels waren schaars die tijd van het jaar. 

Lego fluisterde: “Zeg, misschien is het heel dom van mij maar wij, de Dommen, zijn toch met heel veel.     En Jerommeke is toch wel erg sterk hé?  Of zeg ik iets dat niet klopt?”

De Dommen gaven Lego groot gelijk.  “Ja zeker, we zijn met heel veel velen en zeker met meer dan 1, en Jerommeke is sterker dan duizend gele meloenen! “

Lego opperde dat er misschien toch een kans bestond om het monster te verslaan en herinnerde hen aan hoe het zou zijn moest het monster er niet meer zijn.   Hij zag de Dommen denken.  Samen keken ze in de vlammen van het vuur.   Het was moeilijk te onderscheiden of het knetterende geluid van het vuur of van het denken van de Dommen afkomstig was.  

De koning van de Dommen sprak als eerste.  “Misschien kunnen we toch een plan bedenken om het Monster te verslaan.”

En ze staken de koppen bij elkaar en bedachten een plan.

De ochtend daarop voerden ze hun plan uit, met groot succes, want het monster lag een uur later op zijn rug.

Samen met de Dommen ontdekte Lego dat je van een Monster heerlijke Monstersoep kan maken.   En een paar maanden later ontdekten ze dat als je Monsterzaadjes plant, er nieuwe kleine Monstertjes groeiden waarmee je hééeel veel Monstersoep kan maken.

De Dommen hadden geen honger meer, en van overal in de wereld kwamen reizigers om te komen proeven van die heerlijke Monstersoep met ziltzoete geur.

En het Land van de Dommen ... werd omgetoverd ... tot Het Land van de Lekkere Monsters.

31-10-2010 om 10:15 geschreven door Triangis, Meredith  

"Morsen onze bedrijven met uw talent?

 Vele bedrijven remmen de ontwikkeling van hun beschikbare talent af. Dat gelooft Yves Van Durme die bij rekruteringsspecialist Hudson België verantwoordelijk is voor de ontwikkelingsprogramma's: “In heel wat bedrijven wordt talent niet consistent ontwikkeld. En slechts weinig bedrijven maken zich hier zorgen over omdat ze goede retentiecijfers hebben. Die maskeren het probleem dat veel talent staat te popelen om naar elders te vertrekken. Zelfs de ondernemingen met een goede naam op het vlak van talentontwikkeling, stellen zich momenteel afwachtend op.”
Zijn Europese chef Marc Timmerman nuanceert dit wat: "Ja, bedrijven morsen met talent. Managers overschatten sommige mensen en onderschatten of negeren anderen. Ze hanteren een weinig professionele aanpak bij promoties. Dikwijls zoekt een leidinggevende gewoon een kopie van zichzelf. Daardoor komen goede medewerkers niet aan bod." Maar hij merkt wel een verandering vergeleken met de crisis van 2003-2004: "Onze bedrijfsleiders hadden dit keer wel een ‘talentreflex’ en sprongen bewust om met de vraag: wie mag er vertrekken en wie niet? De medewerker die bereid was die extra mijl te lopen, mocht blijven.”

Net bij die kernmedewerkers ziet Marc Timmerman nu een probleem: "Zij zijn moe gevochten en lijden aan ‘battle fatigue’. De beste medewerkers werden tijdens de crisis op de moeilijkste functies ingezet. Sommigen draaiden dubbele, zelfs driedubbele functies. Vergelijk het met het Amerikaanse leger, dat zijn beste troepen naar Irak stuurde. Nu de klus daar geklaard lijkt, worden ze direct naar Afghanistan overgevlogen. Ook onze bedrijven verschuiven diezelfde beste medewerkers naar hun volgende uitdaging, zonder dat ze op adem kunnen komen."

(Vacature)

Als ik dat lees realiseer ik me weer dat ik ongelofelijk blij ben met mijn job, waarbij  ik elke dag “ontwikkeling van talenten” in actie kan omzetten.  Ik kreeg een berichtje van een manager waarmee ik in augustus met "Triangis" een aantal coachingsessies heb gedaan.  De sessie met de paarden had op haar zo’n indruk gemaakt dat ze sinsdien haar talenten daadwerkelijk beter inzet.   De beperkende patronen die haar in de weg stonden heeft ze kunnen loslaten.  Voor de  bewegingsvrijheid die ze nu ervaart wilde ze me nog eens extra bedanken.  Ik denk terug aan de sessie en hoe onze kleine Bifidus haar daarin heeft geholpen.   Een dier als coach, het klinkt raar, maar het werkt!

En ook het bedrijf lijkt er blij mee te zijn want binnenkort mag ik een nieuw coachingtraject opstarten met één van hun  managers die wil werken aan assertiviteitsskills.  En er volgt tevens een bijkomend project met een andere medewerker die afstevent op een burn-out.  

Het goede nieuws bracht ik daarnet aan onze viervoeters die de  extra wortels  gulzig naar binnen werkten.  

Vele groeten van uw trouwe blogger,  een dankbare tweevoeter.

29-10-2010 om 20:53 geschreven door Triangis, Meredith  

 Het overkomt me vaak, momenten van ontroering ... de mens tijdens zijn mooiste momenten.

Momenten van “ik doe mijn best”, momenten van kwetsbaarheid, maskers die afvallen,
momenten van kleinheid in iets groots (mooi liedje van Bart Peeters trouwens)...

Daarnet op Man Bijt Hond: mensen die vechten voor het voortbestaan van hun videotheek en aan de kijker verwoed de  meerwaarde trachtten aan te tonen die zij aan hun klanten bieden.   De ernst waarmee ze adviezen geven over  films, de fierheid op wat ze doen... dat ontroert mij oprecht.

Vandaag tijdens een teambuilding:
 De manager die  geëmotioneerd haar team bedankt voor de loyauteit en inzet.  De traantjes die vloeiden en de verlegen schaamte daarover, gevolgd door een oprechte en spontane groepsknuffeL 
Let op,  het gaat hier niet over een “softe non-profit-organisatie”, hoor.  Keiharde businesspeople.   De haartjes op mijn armen kwamen overeind.

Vele dingen zijn wonderlijk, het wonderlijkst van al is de mens.

(met een knipoog naar Els; want ja Sophocles had dat goed gezien)

26-10-2010 om 20:09 geschreven door Triangis, Meredith  

Wilde dolfijnen leren elkaar 'staartlopen'

Wilde dolfijnen in Australië leren elkaar een truc waarbij ze met behulp van hun staart over het

wateroppervlak 'lopen'. Dat blijkt uit observaties van wetenschappers.

Zeker zes dolfijnen die leven in de Port River bij Adelaide hebben zich een techniek eigen gemaakt, waarbij ze hun staart zo hard heen en weer bewegen dat hun lichaam oprijst uit het water.

De dieren kunnen zich met behulp van de techniek soms tientallen seconden over het wateroppervlak voortbewegen, zo melden wetenschappers van de Australische Whale and Dolphin Conservation Society.

Speels

“Het gedrag heeft voor zover wij weten geen duidelijke functie”, verklaart hoofdonderzoeker Mike Bossley op BBC News. “Waarschijnlijk voeren de dieren het trucje vooral voor hun eigen plezier uit, net zoals mensen soms dansen of aan gymnastiek doen.”

Volgens de onderzoekers is het staartlopen bij de wilde dolfijnen een zeldzaam voorbeeld van speels gedrag dat dieren aan elkaar leren. Meestal geven dolfijnen alleen trucs aan elkaar door die bruikbaar zijn bij het verzamelen van voedsel.

Dolfinarium

‘Staartlopen’ is een activiteit die normaal gesproken alleen te zien is in een dolfinarium. Dolfijnen in gevangenschap leren het trucje om toeschouwers te vermaken.

De wetenschappers vermoeden dat een dolfijn genaamd Billy verantwoordelijk is voor de introductie van de ‘staartlooptechniek’ bij zijn wilde soortgenoten. Het dier verbleef ooit kort in een dolfinarium, maar werd enkele jaren geleden weer vrijgelaten.

Cultuur

Uit waarnemingen van onderzoeker Bossley blijkt dat het dier haar in het dolfinarium geleerde truc nog regelmatig uitvoert. Vijf andere dolfijnen proberen de techniek nu ook te leren door de bewegingen van Billy te imiteren, overigens met wisselend succes.

“Je zou het kunnen beschouwen als een vorm van cultuur in de breedste zin van het woord”, aldus Bossley.


 Daar waar "spelen" overgaat naar  "cultuur".
 Dingen doen die geen enkele zin hebben, maar wel leuk zijn. En die dan gaan behoren tot een gemeenschappelijke "cultuur".
Zo heeft ons gezin een eigen cultuur. Spontaan liedjes verzinnen die dan uit 6 kelen uit volle borst worden gezongen. Zo heeft elke vakantie, elke uitstap wel zijn eigen lied. Liedjes met absurde teksten die alleen door ons worden begrepen.

Bij bedrijven kan er ook zoiets ontstaan. Spontaan denk ik aan de groene-dassen-dag van Synalco uit Het Eiland.
Aan welke culturele spelletjes doe jij mee ?

25-10-2010 om 19:31 geschreven door Triangis, Meredith  

Alle dieren behalve de mens weten dat het de voornaamste plicht van het leven is ervan te genieten.

(Samuel Butler,  1612-1680)

Er is één ding dat ik echt wel kan leren van de meesten van onze dieren, en dat is : liggen en er gewoon “zijn”.

Als ik met een dekentje in de zetel kruip moet er toch minstens een dvd of een boek aan te pas komen om te “kunnen ontspannen”.   Is dat niet absurd ?

Dieren hebben helemaal niks nodig. Ze liggen. En “zijn”.  En lijken er nog van te genieten ook.

Genieten door gewoon te zijn.

In de sauna lukt het nog net.  Maar ook dan moet er weer iets bij worden gesleurd, namelijk : een gebouw en enorm veel hitte met daarbovenop nog een zwembad, kortom wederom iets dat geld kost.

Nee, onze dieren... dié kunnen tenminste duurzaam genieten!

Melvin, Loesje en Charly (2 poezen en een hond) liggen hier naast mij languit. 
Zo nu en dan veranderen ze van houding.   Vooral Melvin neemt bijzonder creatieve poses aan.  
En ze snurken. Vooral Charly kan geweldig goed snurken.
 

Koeien kunnen zich ook extreem goed ontspannen .  

Iemand zei me eens: “Voor mij is de maatstaf om te meten hoe het met mij gaat of ik ernaar verlang een koe te zijn.  Wil ik een koe zijn,  dan heb ik téveel zorgen aan mijn hoofd.”

De koe als norm zeg maar.

25-10-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

De eerste jumping met zijn nieuw paard.  De jongen rijdt zijn eerste parcours.  

Hij vertrouwt op zijn paard.  De merrie heeft er zin in.  Ze lijkt wel vleugels te hebben.  

De jongen geniet.  Tegelijkertijd is hij bang om iets fout te doen.  

Daarom laat hij zijn merrie het uitzoeken; hij stuurt haar slechts een minimum. 

Ze lijkt zo zeker van zichzelf.

De merrie gaat sneller en sneller.   Haar ruiter begrenst haar niet. 

Ze wordt overmoedig.  Ze neemt een balk, 4 strafpunten.  Nog  een balk, 4 strafpunten. 

Ze vliegt over de hindernissen, sneller en sneller.   Het publiek houdt de adem in.  De jongen volgt prima mee in de sprong, maar houdt de teugels veel te los.

Ze beëindigen het parcours met 24 strafpunten.
Vader en zoon zijn teleurgesteld. De jongen in zichzelf. De vader in het paard.

... 

In hoeverre geniet jij van jouw kracht ?  

In hoeverre laat jij jouw kracht onbeteugeld los?  Pure kracht die strafpunten oplevert omdat het net iets té fel is?
Of misschien hou je de teugels strak en hou je je kracht streng gekooid? Zo strak dat je niet meer springen kan?

24-10-2010 om 16:20 geschreven door Triangis, Meredith  

Linda (een vriendin) sprak me over een inspirerend initiatief om een aantal topvrouwen uit het bedrijfsleven en politiek te verenigen door regelmatige bijeenkomsten te organiseren om na te denken over het optimaliseren van “vrouwelijke energie” in de maatschappij. 

“De crisis in het bankwezen heeft zeker te maken met een overdaad aan mannelijke energie, het competitieve, het ego-gerichte weet je wel.” legde ze uit. “Vrouwen gaan meer uit van het gemeenschappelijk belang, hun genen zijn voorgeprogrammeerd om met kinderen, gezin, samenleving rekening te houden.”

Veelbelovend initiatief met een schitterende naam; TopXX.  Misschien zit er wel een samenwerking met Triangis in.

Onvermijdelijk dwalen mijn gedachten  af naar mijn dieren. 

Er zijn zowel vrouwelijke als mannelijke exemplaren.

Op welke manier merk ik aan hen de verschillen ? Bestaat er zoiets als vrouwelijke en mannelijke energie ?  
Massa onderzoekers beweren van wel.  Op mijn boekenrek staan zowel exemplaren die uitgaan van een duidelijk onderscheid met als titel bvb "De vrouwelijke hersenen"  ,  als   "Het idee M/V, ontmaskering van een hardnekkig denkbeeld" (Asha ten Broeke) die het tegendeel beweert.

Trekt de lijn zich door naar dieren?  Hoe zit dat eigenlijk met mijn eigen viervoeters?

De jongens: Charly, Melvin, Bifidus, Red Bull, Yakult en Mojito. 

Ik moet spontaan lachen wanneer ik aan hen denk. 
Ze hebben een aandoenlijke “directheid” gemeen met elkaar; 
onmiddellijk weet je waaraan ze denken en wat ze willen.  
Ik vind het heel ontspannend om met hen om te gaan. Ze ontroeren.  Dol op spelletjes, dapper (Melvin uitgezonderd), en transparant.  Wat snoeverig, en tegelijkertijd heel knuffelig.

De meisjes zijn Wasabi, Blackberry, Praline, Apple en Loesje. 
Alle vier zijn ze eerder wat terughoudend, voorzichtig, en ook wel een beetje humeurig.  Moeilijker in te schatten ook.  Wat mysterieuzer.   Subtieler ook. Duidelijk afstandelijker.  Het vergt wat meer inspanning om hen te begrijpen, ik denk soms “wat is nu eigenlijk jouw probleem?”

Wat een onzin zeg om mensen met dieren te vergelijken...

J

23-10-2010 om 19:18 geschreven door Triangis, Meredith  

Op mijn toilet ligt een leuk boekje “filosofie voor op het toilet of in bad".  (Gregory Bergman).

Daarin worden de grote filosofen op een “gebruiksvriendelijke” manier uitgelegd (kwestie van élke tijd nuttig in te vullen), 
onder andere door de ideeën van elke filosoof te plaatsen in een denkbeeldig denkkader van een koe. 
Een koe? Ja, een koe, welbepaald Klaartje de koe.

Klaartje volgens Jean-Jacques Rousseau:

“Alle koeien bij Klaartje in de wei delen een gemeenschappelijke wil, een gemeenschappelijk of collectief bewustzijn.
Voor het welzijn van alle koeien in de gemeenschap moet Klaartje haar individuele wil opgeven.
Klaartje is groot en kan door alle koeien opzij te duwen zoveel eten als ze wil. 
Maar ze vormt een deel van de gemeenschap (de kudde) en ze “weet” dat ze haar individuele verlangens moet opzijzetten en zich moet schikken naar de gemeenschappelijke wil.”

Ik denk aan Klaartje terwijl ik inkopen doe in de supermarkt en verbaasd kijk naar de graaiende handen naar exotisch fruit en batterijkippen, reinigingsmiddelen en prullaria allerlei.

Met schuldgevoel leg ik de twee prachtige stukken verse tonijn op de rolband.

Het zal lekker zijn, dat wel , en gezond ook, ... maar .... 

18-10-2010 om 12:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Een paar seconden vooraleer we aan 204 km/u in 4 seconden werden afgeschoten in de hoogste rollercoaster ter wereld (USA, New York) galmde door de boxen:  “closing your eyes won’t make it go away!”.

En ook al wist ik, rationeel, dat alles ok is, dat het veilig is...  toch gieren de zenuwen door mijn lijf. 

Dat flitst pingponggewijs door mijn hoofd als ik Bifidus zie “jagen” op de poetsbox. 

 Bifidus is een pony, 2 jaar en amper 95 centimeter hoog, maar met een ego van 3 meter op 3.

Onbevreesd, onafhankelijk, en nogal euh ...invasief. J

 En hij heeft zo van die rare gewoontes.

Keer op keer tracht hij bijvoorbeeld een aanval te doen op de poetsbox; een plastiek bak waar het poetsgerief in zit (roskam, borstels, ...).   Hij stampt de box open met zijn voorbenen, haalt er alles uit, en vindt het blijkbaar heerlijk om al het gerief te verspreiden over de wei. 

Ik waarschuw  Bifidus en jaag hem weg.   Zijn drang is echter zo sterk,  dat hij het niet kan laten, keer op keer, ... ik draai mijn rug ... en daar is ie weer.  Hij krijgt een tik, wordt gestraft, maar de drang is sterker. Met in zijn blik een waanzinnigheid die tegelijkertijd hilarisch als angstaanjagend is.    Over hoe een bepaalde "irrationele" drang sterker is dan wat dan ook...  negeren helpt niet, wegduwen helpt niet...  het komt terug en neemt het hele wezen over.

Wat is dat toch ?   Angst, een instinctieve drang, een dwingende gewoonte... het kan  zo overweldigend zijn.  

Je krijgt een tik,  of je geeft jezelf een tik, en toch doe je het weer ...  herken je dat ?

14-10-2010 om 20:42 geschreven door Triangis, Meredith  

Uit “De vijfde revolutie, omdat hersenwetenschap onze wereld gaat veranderen” (Frank Lone):

“Waar komt “moraal” in hemelsnaam vandaan? 
Een basisbegrip, zo simpel en tegelijkertijd zo vaag en ongrijpbaar. 
Mensen brengen morele regels immers niet onder woorden, maar in een concrete situatie weet je meestal precies wat “goed” is en wat “fout”.  Die kennis ligt ergens vanbinnen opgeslagen, een soort programma dat wordt opgestart en dat je voelt in je lijf.
Maar dat klopt niet met de standaardverklaring dat kennis over goed en kwaad moet worden aangeleerd. S
ommige mensen menen nog steeds dat een morele leefwijze rechtstreeks is gebaseerd op religieuze geboden. 
Anderen storten zich op de filosofie, psychologie of sociologie en beweren dat moraal bestaat uit een stel praktische leefregels die een samenleving bij elkaar houden, en die worden doorgegeven door de cultuur van dat moment.  Maar hoe komt het dat je dit kan voelen in je maag?

(...)  De Schotse filosoof David Hume benadrukte in de 18^de eeuw de betekenis van gevoelens voor de moraal.  Hume concludeerde dat ons Zelf niet anders is dan een bundel waarnemingen. In samenhang met die aanname stelde hij dat morele standpunten net zo moeten worden beschouwd als elk ander standpunt over de indrukken van de wereld om ons heen. Volgens Hume bestonden er geen universele principes waarop een moraal kan worden gebaseerd. Er bestaan alleen concrete situaties en wanneer een mens zich in een gegeven situatie bevindt roept dat gevoelens op,  die leiden tot een handeling of een oordeel. Mensen willen iemand in nood graag helpen  omdat ze daar een innerlijke sterke drang toe voelen, en niet omdat ze dénken dat dat juist is. Als er al een gedachte of redenering aan te pas komt, is dat achteraf geredeneerd.

Recent hersenonderzoek bevestigt dat niet de delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor  het logisch denken geactiveerd worden bij morele dilemma’s.  (...)

Een interessante vraag die daaruit voortkomt: is de homo sapiens dan niet de enige soort met een moreel besef? 
Is het een unieke uitvinding van de mens, een kenmerk dat ons definitief onderscheidt van de dieren?  En, als het niet het gebied is van het logisch denken, waar zit het dan? 

Alleen bij chimpansees en andere aapsoorten heeft men iets vastgesteld wat lijkt op een moreel oordeel als ze onrechtvaardig worden behandeld. (...)

Primatoloog Frans De  Waal heeft een leven lang vooral met chimpansees  gewerkt.  Hij werd zich bewust van het verschijnsel toen hij een paar jaar terug een chimpanseekolonie observeerde. Daar werd pas gegeten wanneer de hele groep binnen de omheining verzameld was. Toen kwam er een dag waarop de hele groep het zonder eten moest stellen omdat een paar jonge mannetjes buiten de omheining bleven ronddartelen.  Dat gedrag accepteerde de rest van de groep niet. De dag erna werd er afgerekend: de apen die tevergeefs hadden gewacht vielen de schuldige apen en straften ze nadrukkelijk.”

Buiten apen merk ik inderdaad weinig moreel besef bij onze dieren.  J 

Het eten wordt verdeeld volgens de hiërarchie, en een ziek dier belandt onderaan de ladder.

Toen onze dochters een pasgeboren lammetje gered hebben uit de agressief klauwende hoeven van onze Bifidus, waren we de rest van dag héél stilletjes, verontwaardigd over het gedrag van onze pony.  

Moreel besef, één van de weinige dingen die ons onderscheidt van dieren ?

11-10-2010 om 20:11 geschreven door Triangis, Meredith  

“Aurélie Lodewick, Studente Journalistiek, deed onderzoek naar het ontwijken van vragen bij politici.

Het is een vaardigheid die politici dienen te beheersen. De ene is er al wat vaardiger in dan de andere. Aurélie stelt bijvoorbeeld vast dat Bart De Wever meer vragen ontwijkt dan Yves Leterme.  Toch komt De Wever beter weg met het ontwijken van vragen dan Leterme.   De Wever doet het namelijk op een “open manier”.  Volgens Lodewick wendt Leterme subtielere strategieën aan in de hoop dat zijn ontwijking niet wordt opgemerkt. Daarom wordt zijn antwoordgedrag als bedrieglijker beschouwd.”  (De Morgen, 9 oktober 2010)

In NLP-termen heet dit: “congruentie”.  Als de binnenkant klopt met de buitenkant. 

Als gedrag,  gevoelens en gedachten elkaar tegenspreken heet dat: incongruentie.
Mensen nemen over het algemeen op bewust of op onbewust niveau incongruentie waar.

“Je zegt wel dat alles goed is, maar aan je frons op je voorhoofd lijkt het anders”

Denken, voelen en doen zijn bij ons mensen, niet altijd in 1 lijn.

Dieren kennen dit niet.  What you see is what you get.  Chris Irwin schreef het boek: “Een paard liegt niet”. 
Het lichaam toont uiterlijk wat er zich binnenin afspeelt.  Altijd. 
Charly, mijn Cavalier King Charles hond kwispelt als ik thuiskom. Hij is dan blij.  Altijd.

En ik wed dat ook jouw dieren zich zo gedragen. 
 

Hoe zou het zijn moesten wij, mensen,  steeds congruent zijn ?
De hemel, of de hel ?

10-10-2010 om 21:05 geschreven door Triangis, Meredith  

Wasabi , onze witte merrie, ziet van ver de bezoekers komen. Ze hebben drie honden bij, grote honden met enorm veel haar. Prachtige honden die prijzen winnen in wedstrijden.

Wasabi komt niet dichterbij. Ze spitst haar oren en blijft staan, heel stil waarbij elke vezel van haar 600 kilo wegende lichaam alert is.

Bifidus ziet ook de honden. Met een brutale uitdrukking rent hij naar ze toe, daagt ze uit, steekt zijn staart in de lucht, wil indruk maken.

De bezoekers reageren: “Oh wat leuk , zo’n klein ponytje en hij is de baas.”

Wasabi is echter het alfatype, de natuurlijke leider. 
Wat de bezoekers interpreteerden als angst is  terughoudendheid. 
De wijsheid van een leider die afwacht en nadenkt wat het beste is om te doen voor de kudde.

Bifidus is nog een jong knaapje.  Dapper, onverschrokken, maar ook wel een beetje dwaas. Hij laat zich bijten door de ezels omdat hij niet kan inschatten hoe slim ze zijn. Hij moet nog veel leren.  Gelukkig is er Wasabi. 
Ze zet hem geregeld “op zijn plaats”.

In een teamcoaching voert de CEO het hoge woord. Hij neemt  veel ruimte in, lacht luid om zijn eigen grapjes en lacht nog luider de voorstellen van één van zijn medewerkers weg.  Hij lijkt zich te wentelen in zijn rol als leider.  Een beetje aandoenlijk. J

09-10-2010 om 21:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Gisteren zagen we tijdens de opleiding NLP Practitioner (www.nlp.be)  het luik “Loslaten”.

Loslaten, verwerken, dingen een plaats geven, ...

Dat kan over vanalles gaan... afscheid nemen van je favoriete paar schoenen, loslaten van een storende gewoonte, verhuizen en loslaten van je woning, van je gemeente, van je land,... loslaten van een rol (echtgenote, werknemer,...), loslaten van een verouderde overtuiging waar je niet meer achter staat,  loslaten van een geliefde of loslaten van een missie...   op diverse niveau’s wordt de mens voor keuzes geplaatst... mentaal loslaten of mentaal vasthouden.  

“Zijn mensen de enige levende wezens die kunnen loslaten” ? vroeg iemand.

Hij voegde eraan toe: “Dieren kunnen immers niet loslaten omdat zij niet kunnen denken. Vanuit denken ontstaat het loslaten, vanuit een inzicht, een  overtuiging, een beslissing. “

Interessante vraag ...  Misschien zijn mensen wel de enige levende wezens die de vaardigheid bezitten om niet los te laten ?

 De eerste keer dat een nieuw dier in onze kudde komt, was ik enorm onder de indruk van de felle reactie.  Red Bull riep en tierde,  de ganse nacht lang, zodanig dat ‘s ochtends nog een hees en bijna onhoorbaar “méhéhéhé” klonk.   Riep hij op zijn broers, op zijn moeder?  Ik voelde me echt schuldig.  Na twee dagen was het “over”.  Leek hij zich volledig te settelen in zijn nieuwe situatie.

Twee dagen bleek de  gemiddelde duur.  Na twee dagen stopte het onrustig speuren, het klaaglijk jammeren. 

Praline hinnikte niet 1 seconde.  Maar ja, zij had ons zelf opgezocht. J

Maar dan nog,  twee dagen om los te laten.... je moet het maar doen... als mens bedoel ik.

08-10-2010 om 21:11 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik ben gevoelig voor geluiden, met de jaren meer en meer. 
Dat betekent dat ik last kan hebben van geluiden, maar ook geweldig kan genieten van bepaalde geluiden.

Als ik samen met Kristien ga wandelen met onze paarden (zij heeft een vrolijke merrie die luistert naar de naam Tina),  slurp ik met volle teugen van het ritmische geluid van de hoeven op de weg, het zachte gebries van Wasabi zo nu en dan ertussendoor.  Heerlijk ...

Als ik zwem geniet ik van het geluid van de krinkelende waterdingetjes  langs mijn vingers en mijn oren.

En soms klinken voetstappen zo leuk dat ik wat langer doorstap, ook al ben ik al op mijn bestemming.

Genieten van de reis, en niet enkel van het doel... zalig is dat ...

08-10-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Twan Albers zegt: Gebruik een crisis als kans

“Het bedrijfsleven reageert meteen op een economische terugslag, houdt de hand op de knip, en neigt wellicht naar arbeidstijdverkorting of ontslagen. Dat brengt onrust in het bedrijf. Dan zie je meteen dat werknemers die niet stevig genoeg in zichzelf zijn geworteld, als eersten dreigen om te vallen. Hoogste tijd om eens te denken aan coaching. Zo'n crisis - of die al dan niet direct bedreigend is - draagt namelijk kansen in zich. Het is een goed moment om de kaarten eens opnieuw te schudden en volgens een nieuw plan van start te gaan.

Het is natuurlijk niet gek dat mensen bang worden bij zoveel negatieve berichtgeving in de media. Het brandpunt verschuift van leven naar overleven. Bedrijven sluiten de ramen en deuren voor de komende storm en menig werknemer verkrampt. De vraag is hoe dat mechanisme is te doorbreken. Hoe je ondanks de situatie met meer plezier, ontspanning en zelfvertrouwen kunt werken, leven en de toekomst tegemoet kunt zien - wat er ook gebeurt.

Hoe het “menselijke kapitaal” te optimaliseren, in plaats van hen te “immobiliseren”.

Er is namelijk een andere mechanisme waar je rekening mee moet houden, namelijk: ‘What you resist persists'. Met andere woorden, waar je je tegen verzet zal alsmaar groeien. Zo creëer je vanuit je eigen angst uiteindelijk een allesomvattende nachtmerrie.”

Elke crisis biedt een kans.      Dat wat je aandacht geeft, groeit.  

Waar richt jij je aandacht op ?

06-10-2010 om 20:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Jarenlang begreep ik niks van liefde, geen snars.
Zelfs het woord snars begreep ik niet, wat enigszins de ernst van de zaak aangeeft.

Ik dacht, het heeft te maken met verlangen... of met een soort gemis.
Nu denk ik:  "Liefde =  diep willen dat de ander gelukkig is."

03-10-2010 om 16:43 geschreven door Triangis, Meredith  

“Het is een uitstekend springpaard, de ruiter hoeft niks te doen.” verzekerde de verkoper de twijfelende jongen.    
Zijn ouders hadden zijn eerste paard verkocht, het presteerde niet op de regionale jumpings, weigerde, was weerbarstig, ... een nieuw en makkelijker paard zou de oplossing zijn.

De jongen reed niet slecht.  Door de vele verwijten van papa en door de vele keren waarop hij wegens de zoveelste weigering gediskwalificeerd werd , was hij echter onzeker geworden.   

“Laat haar de sprong zien, ze schat zelf wel de afstand in.” moedigde de verkoper hem aan. De jongen zette het paard aan in een rustige handgalop en keek schichtig naar zijn vader.

Het ging goed. Het paard sprong inderdaad “als vanzelf”.   De 12-jarige merrie kende haar métier.

Ze had vertrouwen in haar kracht en in haar ervaring dankzij een opleiding bij een beroepsruiter die precies wist wat hij deed.   

Deze merrie  leerde de jongen opnieuw te vertrouwen in zichzelf.

Vertrouwen in jezelf vergroten door toedoen van anderen...

In hoeverre omring jij je met mensen die het vertrouwen in jezelf doen groeien, of omring jij je met mensen die jouw zelfvertrouwen geen goed doen ?

03-10-2010 om 14:45 geschreven door Triangis, Meredith