Beheersing en kracht, ... ze vullen elkaar zo prachtig aan.

Kracht zonder beheersing is vaak niet meer dan geweld.

Beheersing zonder kracht is vaak niet meer dan slappe koek.

Ik kijk naar Wasabi die soepel door de wei draaft, haar staart fier opgeheven, de hals sierlijk gekromd. 
600 kilo kracht in een perfecte lemniscaat  van beheersing.

25-09-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een matige tot sterke neiging tot wereldvreemdheid kan vertonen.
Tot mijn dertigste had ik bijvoorbeeld geen handtas. Het nut ervan was me volledig onduidelijk.  Toen nog maar eens een vriendin in de lach schoot:  “Ben je daar weer met je plastik zakske?”  En jawel, een plastikken zakske van “de GB” kon prima dienen om mijn portefeuille, sleutels en agenda te vervoeren.   

Rond mijn 21^ste werkte ik voor een muziektijdschrift als freelance journaliste.  Ik zie nog het beeld voor mij toen ik in een chique lobby van een Brussels hotel wachtte op Chris Rea waarvan ik een interview zou afnemen.  Ik kwam net van de manège waar ik paardrijles gaf en zat daar te nippen aan een witte wijn in mijn vuile paardrijkleren met mijn plastikken zakske.    De neerbuigende blik van Chris Rea op mijn verschijning staat nog op mijn netvlies. (Zijn eerste indruk werd bevestigd want ik was werkelijk een lousy hilarisch slechte muziekjournaliste).   Zelf zag ik geen graten in mijn plastik zakske. 

Uiteindelijk heb ik toch maar de overstap gemaakt van plastikken zakskes naar een handtas toen ik een keer te veel mijn sleutels was verloren (een plastikken zakske blijkt namelijk niet bodemvast te zijn voor een bos sleutels).  

Maar nog steeds kan ik bijvoorbeeld op de meest onmogenlijke momenten op de grond gaan zitten als ik daar zin in heb.  Tijdens een training bijvoorbeeld, en dan zie ik de cursisten verbaasd naar mij en naar elkaar kijken terwijl ik in kleermakerszit mijn verhaal verderzet.  In het beste geval wordt dat “spontaan” genoemd, of “ontwapenend” (deze hoorde ik onlangs), in het slechtste geval “sociaal onaangepast”.  J

Vorige week zei iemand mij: “Ik vind het heel leuk dat jij het kind in jezelf nog zo levend houdt, dat zouden meer mensen moeten doen.”   En dan kan ik niet anders dan verbaasd luisteren naar deze reactie op een voor mij volkomen normaal gedrag.

Wat dit met dieren te maken heeft, geen idee.  Wat denk je?

24-09-2010 om 20:12 geschreven door Triangis, Meredith  

Blackberry rent als een speer door de wei.

Angstig verschuilt ze zich achter haar vrienden, de geiten.

Ze kijkt argwanend naar Apple, ze vindt het maar niks.

Bij de minste beweging van Apple schiet ze weer in blinde paniek, en ook al staat Apple er wat hulpeloos naar te kijken en is er in haar handelen niets, maar dan ook niets dat maar enigzins bedreigend overkomt, toch rent Blackberry voor haar leven. En wil ze niets weten van Apple.

Het was goed bedoeld.  Apple is een schaapje.  Een schaapje van hetzelfde ras als Blackberry (Ouessant).    We dachten dat we er goed aandeden om een vriendin voor Blackberry te introduceren. Het leek ons zo zielig, zo’n schaapje alleen tussen geiten, zonder een soortgenootje.  Misschien was het projectie (zoals wij mensen in het bijzijn van dieren zo vaak lijken te doen) of misschien was het de stille hint van de schaapscheerder... anyway... Apple, een mooi Ouessant-schaapje  maakte op de achterbank van onze gezinswagen (ik bespaar u de details over hoe onze wagen er na dat ritje eruit zag) de rit naar onze kinderboerderij.   Dat wat we hoopte te zien bij Blackberry... namelijk herkenning ( “Hey, leuk! Zij is net als ik een schaap”), kwam dus niet.  Integendeel, ze verafschuwde het nieuwe lid en kleefde als het ware aan de andere geiten.  “Ik ben een geit, ik ben een geit!”, dat leek ze hardnekkig te zeggen.

Meestal zegt men dat mensen zich aangetrokken voelen tot de gelijkenissen en elkaar.  Dat lijkt ons te verbinden met elkaar.  Maar misschien is het even waar dat we ons  net aangetrokken voelen tot de verschillen, opposites attracts...zo vullen we elkaar aan.

Herken je dit? Mensen die zo op je lijken dat je er geïrriteerd van wegloopt.  We kijken graag in de spiegel, maar liefst bij kaarslicht.  Waar schaduwen onze pukkeltjes en rimpels verzachten. Bij klaarlichte dag recht in de spiegel kijken is eng. Zowel  ons eigen spiegelbeeld, als  het spiegelbeeld die we in anderen zien. 
Wat is het waar we zo bang voor zijn? 

Dat vraag ik me dan af.  Is het angst omwille van de gelijkenis op zich? En wat dan in de gelijkenis is zo angstaanjagend?  Is het angst voor onze mindere kantjes? Of net angst voor onze kracht?

Is het dat wat Nelson Mandela bedoelde met

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn, onze diepste angst is dat we onmetelijke kracht bezitten. Het is ons licht, niet onze duisternis die ons angst aanjaagt.”

23-09-2010 om 19:53 geschreven door Triangis, Meredith