gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
11-09-2011
Pleidooi voor het huwelijk, deel 2
Rituelen en symbolen
Van veel structuur word ik onrustig. Een ontspannende dag is voor mij een dag waarop ik mijn gedachten de vrije loop kan laten en, van de hak op de tak, de ene activiteit afwissel met de ander zonder causaal verband. Een half blogartikel, een wasje insteken, een mail beantwoorden waar ik wat op zat te broeden, blogartikel afschrijven, wat opruimen, een half uurtje beelden monteren, even dag zeggen aan de geiten, een paar toertjes haken, een boterhamke eten, de hoeven uitkrabben van de pony's, mijn benen ontharen, ... héhé... chaotische orde in plaats van een strakke voorgekauwde voorspelbaarheid. Toen ik lang geleden eens met een vriendin op reis ging met de kinderen naar een bungalowpark, stelde ze ah begin van de week voor om een schema te maken van wat we elke dag zouden klaarmaken. Ik kreeg het er onmiddellijk benauwd van. Zij had gelijk hoor, met kinderen dien je toch best wat structuur aan te brengen. Anyway, structuur is jarenlang nooit mijn ding geweest.
Rituelen en Symbolen zijn voor Structuur wat de Zwarte Pieten zijn voor Sinterklaas. Handige hulpjes. Opwekkers en instandhouders.
Nog maar de laatste 2 jaar ben ik de waarde beginnen in te zien van het aanbrengen van symbolen om structuur te brengen in het leven - het leven in zijn geheel. Ik ging er prat op om mee te gaan "met de flow". In elk moment staan. Dat is nog steeds zo hoor. Maar "de lange termijn overschouwen en daarin "honken" aanbrengen voeg ik steeds meer en meer toe. Hoort het bij volwassen worden? Toen ik vanochtend het interview met Tom Barman las in De Morgen schoot dat even door mijn hoofd.
Een fotosessie bij een fotograaf in het kader van een communiefeest. De foto's die dan achteraf, in mooi handgeschept papier worden rondgestuurd naar familie. Kleinburgerlijk gedoe vond ik dat. Nu kijk ik er wat genuanceerder naar - zoals met alles is je innerlijke beleving afhankelijk van je perceptie en invalshoek.
Rituelen zijn vertalers van Waarden. Dat wat we belangrijk vinden.
Een jubileum, een gouden horloge (waar is dat ritueel naartoe?), beschuit met muisjes of suikerbonen, ... allemaal sociale afspraken die cultureel bepaald zijn, klassiek of eigen aan de familie/individu. Ze geven extra betekenis aan wat men in het leven belangrijk vindt. Welke de handelingen zijn (want rituelen zijn bijna altijd "doe-gericht"; je moet er toch een beetje moeite voor doen) kan sterk verschillen. Eigenlijk doet "wàt je doet" er niet echt toe. Daar ben ik nog maar pas achter. Het gaat 'm erom dàt je een handeling aanduidt als "zwarte piet", vertaler van de waarde. Van rituele slachtingen over het opheffen van het glas en "klinken",... rituelen zijn zo oud als de mens zelf.
Ik weet niet vanwaar mijn weerstand vandaan kwam. Ook bij het voorbereiden van ons huwelijksfeest was het eerste dat ik dacht: "geen servietten die in het rond draaien bij "de lac des connemara". Nochtans zijn we de week voor ons huwelijksfeest naar een huwelijksfeest geweest waar de servietten rondzwierden op de tonen van Sardou, ... en ik voelde me toch ontroerd. Herkenning, mens zijn onder de mensen, iets tijdloos ... dat is wat symbolen en rituelen ons bieden.
De voorbereiding en het huwelijksfeest zelf was een innerlijke ontdekkingstocht door het land van de Rituelen en Symbolen. Uittesten in hoeverre ik me ervoor wou openstellen. En ook mijn grens ervaren, mijn nog steeds bestaande weerstand.
Jezelf verbinden met iemand, trouwen ... het is op zich een ritueel.
De symbolen waar ik verder nog van heb genoten tijdens deze dag: - something new, something old (een caméebadge van Tanneke (die mij heeft opgevoed en stierf toen ik 9 was) aan mijn petticoat bevestigd, something borrowed (een speldje van één van mijn stiefdochters), something blue. - de trouwring: om er nog extra betekenis aan te geven hebben we ze zelf, gemaakt, tijdens een workshop met Wim Meeussen. - het vragen van getuigen: mensen die je als mentor/engelbewaarder ziet ... We waren gulzig en kozen er 4. - de openingsdans: deze samen voorbereiden en oefenen (jaja!) was gewoon héérlijk! Heel intiem. Pas door het te ervaren, en doorheen te gaan snap ik "het". (Ook zo'n openingsdans vond ik vroeger maar een flauwe bedoening) - Rijst bij het buitenkomen van het gemeentehuis: we wisten het niet vooraf, maar het was er wel. Leuk! (De betekenis erachter; vruchtbaarheid toewensen, negeren we uiteraard volkomen) - De speeches... de speeches van onze getuigen én van mijn man hebben me diepdiepdiep ontroerd.
Verder was het huwelijksfeest ook voorzien van niet zo traditionele symbolen/rituelen. Zoals bijvoorbeeld: Vrouwen die hun pumps uitschoppen en samen uitgelaten op blote voeten dansen ... laat dit bij deze een ritueel zijn op elk trouwfeest van meisjes van boven de 40! Spontaan "The morning I wake up, before I put on my make-up" zingen nadat de ring over mijn vinger schoof, waarna de kinderen en getuigen spontaan antwoordden "I say a little prayer for you!" en waarna iedereen aanwezig in het gemeentehuis rechtstond en begon mee te klappen en zingen. Spontaan!
Diepe dankbaarheid gaat naar vier vrouwen die op majestueuze wijze de afwezigheid van een moeder en een vader op mijn trouwfeest compenseerden. Reinhilde, Saskia, Anke en Marion ... dankjewel.
Rituelen en symbolen gaan, in alle culturen en in alle tijden over familiewaarden. Over de jaren heen, doorheen elke levensfase er zijn voor elkaar. Als een rots in de branding. "We komen misschien niet zo goed overeen, maar we zijn er toch maar." Een deel zijn van een geheel dat bevattelijker is dan "de planeet" of "het universum".
Daar al beginnen met "be the change you want to see in the world."
Weet je, ik ben ervan overtuigd dat een mens fundamenteel alleen staat in het leven. Alleen geboren worden, alleen sterven, en daartussen komen en gaan anderen. Dat is een overtuiging waar ik veel kracht uit putte, maar vaak ook wanhoop.
Dankzij de mooiste dag van mijn leven, mijn trouwdag, voelt dit milder. Ik ben deel van een groter geheel dat dichter bij mij staat dan ik dacht.
Tags:huwelijk, rituelen, symbolen, Tom Barman, De Morgen, familie, waarden
06-09-2011
Pleidooi voor het huwelijk, deel 1
Wie had dat kunnen denken ... Dit hoorde ik van vele vrienden van vroeger voorbije zaterdag. "Meredith, getrouwd!"
Laat staan dat iemand ooit zou vermoeden dat ik een "pleidooi voor het huwelijk" zou schrijven. Zonder blikken of blozen. En nee, niet ironisch, maar oprecht gemeend. Ik heb immers nooit een affiniteit gevoeld met het huwelijksbootje . Ik vatte het niet, ik zag het niet, ik voelde het niet, soit... het leek me niet iets dat ik ooit zou doen. "Waarvoor is dat nu nodig? Kost vooral veel geld ...waarvoor? Om een briefje in de schuif te hebben liggen ? ..Uiterlijk vertoon, amerikaanse toestanden, stijve gewoontes, een verplichte en opgelegde gebeurtenis die men voor familie/ouders doet, met als klap op de vuurpijl de lac de connemara ... " Dat waren zowat de gedachten die rond het thema door mijn hoofd gingen. Men kan pas iets echt begrijpen als je het hebt meegemaakt, zei mijn oudtante zaliger. Vandaar dus bij deze.
Een pleidooi voor het huwelijk.
Deel 1.
Zorgvuldigheid
Een paar jaar geleden knipte ik een column uit De Morgen, geschreven door Bernard Dewulf, getiteld "Zorgvuldigheid". Jarenlang heeft deze column aan mijn koelkast gehangen. Daaraan moet ik denken bij het buitengaan van de lingeriewinkel. Het leuke van het dorp waar ik woon is dat er altijd wel mensen zijn waar je een praatje mee kan slaan. Niet dat ik zo sociaal ben, u denkt misschien van wel, maar dat is echt niet zo. Maar een praatje zo nu en dan "no strings attached", daar ga ik wel voor. Dus heb ik het met de vriendelijke dame van de lingeriewinkel over de voorbereidingen van ons trouwfeest. We zijn nog 2 weken voor dé dag en ik verbaas me over mezelf. Ik vertel haar dat ik "het toch wel wàt vind". Wat ik bedoel met "wàt" is voor mezelf niet duidelijk. Uiteraard was ik blij toen Alex me voorstelde om te trouwen. Omdat hij de man is met wie ik oud wil worden, omdat de laatste 4 jaren hij mij zoveel heeft ... enfin, het vervolg kent u wel. Het trouwfeest "an sich" vond ik niet echt de hoofdzaak. Gewoon een barbecueke in onze tuin, ik koop een jurkje bij de H&M (en eentje dat ik daarna nog kan aandoen, no way dat ik 1000 euro uitgeef voor een sissi-kleed dat ik 1 keer zal aandoen), we zetten een paar koelboxen en iedereen pakt zijn gerief, hopla. Dat was het plan. Het is toch wel anders uitgedraaid. Tot mijn verbazing. Het is een beetje verwarrend. Dit vertel ik haar. Ze glimlacht wijs en zegt: "Tja, als je samenwoont, dan gaan de dagen voorbij. Je werkt en bent bezig. De maanden gaan voorbij, de tijd vliegt. Je bent een jaar samen en om dat te vieren ga je met zijn tweetjes gezelllig iets eten bij de Griek. En dat is het en dan gaan de dagen weer over in weken en maanden en jaren. Je staat er niet zo bij stil. Als je gaat trouwen, is heel de periode van voorbereiding er. De periode van verloofd zijn. En dat zorgt ervoor dat je er... sowieso ... bij stil staat. Dat je nadenkt over je relatie. Meer en dieper dan anders. Je relatie wordt vastgelegd bij wet. Voor vrienden en familie kies je voluit. Je denkt na over dé dag. En het moet goed zijn. Over elk detail denk je na. Dat is het verschil." Ze knikt en lijkt even terug te gaan in de tijd. Naar haar eigen huwelijk?
Zorgvuldigheid, het woord blijft in mijn hoofd hangen. Dewulf beschreef de schoonheid van zorgvuldigheid. Iets gewoon doen of iets zorgvuldig doen. Het belang van zorgvuldigheid. Dat is het verschil. En ik merk het. Het groeit in mij. En ik merk het aan "mijn verloofde". En ik glimlach. Het is een bijzondere periode. We zijn nog even verloofd. Dan zullen we getrouwd zijn. Mijn gedachten gaan naar ons. Hoe we samenwonen, hoe onze relatie zich ontwikkelt. Hoe we samen zijn. Zorgvuldige gedachten die zich vertalen in zorgvuldige acties van voorbereiding. Ik geniet van deze zorgvuldigheid. En ik kijk uit naar dé dag. (Terwijl ik een paar maanden geleden nog al lachend antwoordde: "Het is een dag als alle andere hé.)
Maar "de lange termijn overschouwen en daarin "honken" aanbrengen voeg ik steeds meer en meer toe. 
