gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
28-07-2011
de ouderwetse frank
Ken je dat, plots een gevoel dat je "het" begrijpt. Het leven bedoel ik dan. (Ah ja, je dacht toch niet dat ik het hier over het functioneren van de microgolfoven zou hebben)
Dat je ineens een paar puzzlestukken in elkaar ziet vallen...
Als ik kennis maak met een nieuw model (uit psychologie, antropologie, managementtheorie-en, of andere ie-en), ... dan overvalt me dat wel eens. Plots lijkt het leven simpel... plots lijkt de mens voorzien van een handleiding ... Zoooo zit het in elkaar! Hé hé.
Om dan een paar weken later te merken dat er toch uitzonderingen zijn, ... dat je toch nog andere nuances ziet die niet hé-le-maal kloppen met het theorietje...
Elk model is een vereenvoudiging van de werkelijkheid.
En tegelijkertijd handig.
Om toch iéts te bevatten, het is al moeilijk genoeg.
Tags:managementmodellen, Insights, MBTI, Enneagram, NLP, model van Dilts, coaching, leven
27-07-2011
participatieve identiteit
Participatieve identiteit ...
Ofwel:
Wie ben ik ?
Wie ben ik aan het worden ?
Hoe ben ik verbonden ?
Dàt wordt het thema bij De School voor NLP en Coaching & Co voor het jaar 2012.
"Wie ben ik?", het is een thema dat ik via het Insights Discovery Model vaak bij bedrijven breng. Het is een interessant model dat velen de ogen doet openen voor bewustzijnsinstellingen waar men zich niet van bewust was. Het is een thema waar ik sinds mijn 21ste mee bezig ben (toen ik in transactionele analyse ging), en zo nu en dan nog eens iets nieuws in ontdek.
Het thema "Wie ben ik aan het worden?" is dagelijkse koek tijdens coachings. Persoonlijke doelstellingen bepalen en zelfsturing opnemen, dàt is waar ik grotendeels mensen mee help. Tijdens de laatste 10 jaar ontdekte ik NLP en vond daarmee een rijke toolbox om mee aan de slag te gaan voor mezelf. Om te beslissen over wie ik aan het worden ben, en om vervolgens via een effectieve zelfsturing daarnaar toe te groeien is NLP voor mij nog steeds dagelijkse koek voor mezelf. Ondertussen ben ik wie ik wou worden en dat is zalig. Dan is er ruimte om "gewoon te zijn".
Het derde thema is betrekkelijk nieuw voor mij. Misschien gek om dit vast te stellen, ietwat beschamend ook op mijn leeftijd ;-), ... maar ik realiseer me dat ik hier voorheen niet zo bewust mee bezig was. Sinds een jaar, sinds ik full-time trainer/coach ben, komt het thema dichterbij. En voor het eerst ontdek ik hoe verrijkend het is om, tijdens het realiseren van doelstellingen, je écht te verbinden met mensen. Ik voel me dan ook ontzettend dankbaar voor de wonderlijke samenwerking met Marianne Stas, met wie ik op korte tijd een vanzelfsprekende compliciteit ervaar tijdens alle Triangis-trainingen met paarden - , een natuurlijk elkaar aanvullen en toch tegelijkertijd dezelfde visie delend... heerlijk gewoon. Met de collega's van De School voor NLP, Coaching & Co, NIKA & Insights, ... authentieke verbindingen waarin ieder zichzelf is. We realiseren samen mooie dingen. Het motto TEAM = Together Everyone Achieves More" ervaar ik aan den lijve. Marcel Hendrickx als mijn mentor (een beetje de vader die ik nooit had) en die ondertussen een dierbare vriend is geworden. Met Marleen Jans (Ankerpunt) met wie ik deze week weer een NIKA-workshop geef waarin we kinderen contact leren maken met het gevoel OK te zijn.
Ik ontdek bij al deze ervaringen hoe je elkaar kan aanvullen, hoe je elkaar nodig kan hebben... Hoe het is om je kwetsbaar op te stellen, ruimte te geven, los van het "ego" ... alles in functie van een gemeenschappelijk doel.
Ik heb nog geen sluitende antwoorden op: "Hoe ben ik verbonden?", ... ik onderzoek ... Het wordt in ieder geval helderder en ik stel vele vragen. Vele pingpongballetjes die ik hier ongetwijfeld zal delen.
Vragen stellen, is minstens even leuk als antwoorden krijgen. Er zijn immers vele nuances in "verbonden zijn". Ik ontdek elke dag nieuwe facetten. Het jaar 2011 staat dan ook voor mij in dit thema. "Hoe ben ik verbonden?"
Op vele vlakken sta ik mezelf toe dit te ervaren. Ook op persoonlijk vlak. Familie bijvoorbeeld ... en last but not least : ik treed dit jaar in het huwelijksbootje. Het huwelijk als symbool voor "jezelf verbinden" met iemand anders. Ik ontwaak elke dag met een tevreden gevoel en ervaar dat het goed is. Het is goed om verbonden te zijn. Niet zomaar een beetje, half-en-half, ... niet met een marge van beveiliging ... of met hechtings- en verlatingsissues die ik jarenlang meesleepte.
Misschien gek om zoiets "persoonlijks" te bloggen en te delen met "wildvreemden". "Je bent echt jezelf op je blog" zei iemand mij onlangs. Ze vond dat net goed. Geen loze verkooppraatjes. Ze voelde herkenning.
Misschien gek om te horen van iemand van 43, ik ontdek dat het goed is om verbonden te zijn. Jezelf verbinden en toch veilig zijn. Dit is écht nieuw voor mij. Een fijne ontdekking.
Hoever sta jij met de vragen:
"Wie ben ik?" "Wie ben ik aan het worden?" "Hoe ben ik verbonden?"
"Het leven is niet een probleem dat dient te worden opgelost, maar een werkelijkheid die men dient te ervaren." (Kierkegaard)
De zes vrouwen die deelnamen aan de open training van Triangis: "Zelfvertrouwen voor vrouwen" hebben drie dagen lang diep in de ervaring van het hier-en-het-nu gestaan. De paarden speelden hierin een centrale rol. Via verschillende invalshoeken en vooral intense ervaringen kregen ze inzichten, kwamen ze in contact met nieuwe innerlijke hulpbronnen, en hadden vooral milde aandacht voor zichzelf. Milde aandacht voor zichzelf in de ervaring, met als uitgangspunt dat alles wat er gebeurt OK is. Het loslaten van problemen die moéten worden opgelost. Enkel ervaren ... met milde aandacht en zorg voor zichzelf.
Dankbaar hebben Marianne en ik ervaren hoe het was om hen te zien groeien. Ook de paarden zijn gegroeid in de contacten met hen. (Niet létterlijk weliswaar, gelukkig maar ) Soms leek de tijd stil te staan. Dat was mooi om te zien. Mooi om te ervaren. Wasabi, Tobias en Eddy hebben ons allemaal geraakt. Door hun puurheid, door zichzelf te zijn, door te "zijn".
En dat was misschien wel de essentie ... gewoon zijn.
Zo nu en dan gaat De Vrouw eens een paar schoenen kopen. Dat Moet. (U begrijpt dat wel)
Bij Schoenen Torfs werd ik aangenaam verrast door de houding van de verkoopster. Ze kwam me kort vriendelijk goeiedag zeggen en zei: "als u me nodig heeft, ik ben vlakbij, geef maar een seintje."
Slim.
De "Theory of reactance" (Jack Brehm) zegt immers dat wanneer we ons gedwongen voelen, we meteen zullen pogen om een stukje vrijheid te herwinnen. Wanneer een verkoopster zich op mij stort en op opdringerige wijze mij iets tracht te verkopen kan ik niet snel genoeg de winkel uitrennen. Ken je dat?
Onze geiten kennen dat ook. Om een deeltje van hun weitje te "vetten" (iets dat erop wordt gestrooid om meer gras te laten groeien), werd een gedeelte afgezet met draad (van die groene van jawel Bekaert). Nog geen 2 dagen heeft dat geduurd.
Vrolijk kruipen ze in een rijtje achter elkaar door het gat dat ondertussen, door hen, in de draad is gemaakt. Is het gras aan die kant beter? Nope. (krijgt de kans niet)
Nog een ander frappant voorbeeld:
Een onderzoeker vraagt mensen op straat op een rustige en vriendelijke manier om een petitie te ondertekenen. Een voorbijganger (die behoorde tot het onderzoeksteam) stopte dan, kwam erbij staan en begon de persoon aan wie gevraagd werd de petitie te ondertekenen op overtuigende en zelfzekere manier te vertellen waarom hij die petitie beter niet zou ondertekenen.
Wat was het resultaat? Mensen bleken in die situatie meer bereid om hun handtekening te zetten
Door het feit dat iemand hen sterk adviseerde om niet te tekenen, tekenden ze nét wel. .
Tags:Jack Brehm's Theory of reactance, Schoenen Torfs, overtuigingskracht, adviseren, geiten, verkopen, sales, overtuigingstechnieken
03-07-2011
matigheid & polariteit
"Je kan pas echt evenwicht vinden als je extreme polariteiten hebt gekend." zei onlangs een dame mij in het zonnetje van het mooie Domein Koningsteen. "Als je blijft ademen, is het goed." Ik stak een sigaret op en we praten een beetje. Bleek dat we een onmatig rock'n'roll-verleden delen. Zij is twintig jaar ouder dan ik. Bruisend, charismatisch, wijs. Aan haar voeten 1 witte Croc en 1 zwarte. Ik vermoed dat we nog een aantal goede gesprekken gaan hebben, zij en ik.
Onmatigheid is mij aangeboren zou je kunnen zeggen. Het opzoeken van uitersten. Seen it, been there, done it.
Gisteren observeerde ik op het trouwfeest van onze vrienden Kristof en Isabelle het "danspatroon" van mensen. Er zijn er die al observerend wat heen en weer wiebelen, zittend op een kruk, of staand aan de rand van de dansvloer. Als een constante omkadering van het gebeuren. Anderen dansen in eenzelfde beweging op dezelfde 50cm, vriendelijk om zich heen kijkend .Als een geruststellende steeds heen en weer rollende golfslag. Matigheid in dansen, ik wou dat ik het kon. Anderen (zoals ik nl) gaan tekeer in een explosie van energie, op blote voeten, helemaal opgaand in de muziek,... zijn dan na een tijdje stikkapot en rusten (even intens) uit.
Allemaal dansend in een eigen patroon, allemaal ademend...
Polariteiten, en daartussen bewegen... dat is toch wel wat we allemaal doen in dit leven....
energie en rust, mannelijk en vrouwelijk, gevoel en verstand, ... Tussen welke polariteiten beweeg jij?
Als u mij vandaag nog tegen het lijf zou lopen, schrik dan niet... ik zit even in mijn holletje. Waar een "holletje" voorbestemd leek voor zij die van Mars komen (en néee, hier is geen sprake van schunnige praat) : Vrouwen van Venus, Mannen van Mars; weetjewel mannen trekken zich zo nu en dan terug in hun hol(letje) oftewel "grot"- .... ik zit er nu in.
Het zat er aan te komen.
Na bijna 20 jaar bij dezelfde organisatie (Gregg-Vedior-Tempo-Team) in het veilige statuut van werknemer/bediende, heb ik dit hoofdstuk afgesloten en mezelf "gelanceerd" als fulltime zelfstandige (trainer/coach). (Dé stap! Dé sprong in het diepe. Hét gespreksonderwerp van zovelen in loopbaanbegeleiding rond hun mid-veertig!)
Sinds september 2010 kan je dat woord "lanceren" redelijk létterlijk nemen. Een rotvaart! F**k man! Met een onverwachte stuwkracht van 35.000.000 newton, daar ging Meredith dan ! On-af-ge-broken. Met nog een schep erbovenop sinds maart. Triangis go go go!
Voordeel: Ik ben "gerodeerd". Om een nieuwe wagen te roderen is het naar het schijnt belangrijk om veel te varieren (in wegen & snelheden) - Weleuh... daar werd voor gezorgd. Letterlijk en figuurlijk. En als er niet werd voor gezorgd, zorgde ik er zelf wel voor.
Het aantal mensen en mensjes, (charismatische en charmante, bleke en besnorde, platvloerse en plezante, , prinsessen en paljassen, gewilligen en gezanten, ... en daarnaast ook gewone stervelingen zoals u en ik...) , goh hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal gezichten die lichtelijk rood kleurden, handen en benen die wat wiebelden, oogopslagen (van verlegen, aarzelend, met pretlichtjes, over dankbaar tot hooghartig of vernietigend), emoties die bovenkwamendrijven al kabbelend of kwebbelend... hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal keer ik een inkijk kreeg in breinen en hoogst persoonlijke verhalen in honderduizend verschillende lichaamstalen.......... ?
... geen idee, maar het antwoord komt vooral neer op zoiets als: "veel".
(Ondertussen Onhandig navigerend tussen téveel opdrachten, de stroom van mails en telefoons, balans vinden met gezinsleven, teleurstellen van vrienden want géén tijd voor sociaal leven sorry niks aan te doen, wel twitterend en sociaal netwerkend wat een aantal vriendschappen dan weer heeft verdiept - ondertussen nieuwe samenwerkingen opstartend die nu rijkelijk openbloeien, - - - - eeuwige dankbaarheid betuigend aan Alex voor de onvoorwaardelijke liefdevolle steun (zowel moreel, als ook praktisch met het verzorgen van kinderen en dieren, mij eindelijk van mijn papieren agenda afgeholpen en mijn werk helpen te structureren om zo het overzicht te bewaren en geloof me dat "structuur brengen bij Dithje" 1 van de 12 werken van Hercules is, ... en vooral ongelofelijk veel respect en bewondering voelend voor zijn mateloos optimisme en kracht die mij dragen elke dag weer.)
Ander voordeel: Een mooi klantenportfolio, blijkbaar blij met de Triangis-aanpak De "mond-aan-mond-reclame" doet zijn werk want nieuwe opdrachten dienen zich vanzelf aan. Vandaag 2 opties toegevoegd voor april 2012 wat deze maand nu reeds "volzet" maakt. Bedrijven met klinkende namen als Puratos, Danone, Nutricia, Humares, Base, ...
En vooral ook een warm & helder verlicht pad dat voor mij ligt onder de noemer van: De School voor NLP, en Coaching & Co. Boeiende verbindigen met mensen als Marcel Hendrickx, Rudy Vandamme, ... een hele eer. Een vanzelfsprekende en intense samenwerking met Marianne Stas... ik ben een geluksvogeltje met de beste job van de wereld. Maar too much is too much ...
En dus ... dan toch een Nadeel van zo'n supersonische start: mijn hoofd is ook volgeraakt.
Toen daarnet, in de wachtrij van de supermarkt , een dame op klaaglijke toon haar levensverhaal begon af te steken (soms denk ik dat "personnal coach" op mijn voorhoofd geschreven staat in flikkerende fluoroze neonletters) en ik een paar volstrekt onredelijke en niet bepaald vriendelijke gedachten voelde opkomen (een selder speelde daarin de hoofdrol), wist ik.. . . . . . . . . . het is tijd voor het holletje.
Het mededogen slash liefdevolle openheid die ik over het algemeen voel voor elke mens, is mijn maatstaf van goed kunnen functioneren in mijn job als coach. Als dat "op" geraakt"... dan is het tijd om me wat terug te trekken. Tijd voor het holletje. Dus nu lig ik hier in pyjama, in het midden van de dag, in mijn bed, mijn laptop op schoot, wetende dat ik zometeen de laptop zal dichtklappen, een paar domme angry birds-spelletjes zal spelen, een paar zinnen zal lezen in een boek, waarna ik een beetje zal indommelen, en me verder door de dag zal laten drijven zonder veel actieve inbreng aan de mensheid. En ik denk dat ik deze procedure ook morgen zal herhalen. Dat zal de mensheid wel overleven denk ik dan.
Waarom niet eens wat promotie maken voor een goed doel uit onze regio, met name Aalst/Denderleeuw ...
De vzw Zona Fiamminga bestaat uit 13 eigenzinnige vrouwen die, als hobby schilderen. Zij laten het hier echter niet bij : ze verkopen hun schilderijen waarbij het geld integraal wordt gegeven aan goede doelen. Vorig jaar een palliatief centrum, dit jaar gaat de opbrengst naar vrouwen die, na chemotherapie, geen geld hebben om een pruik te kopen.
Op een ecologische manier een hobby doen.... ecologisch in de zin van "met zorg voor een groter geheel". Iets doen waar je zelf van geniet, waar je energie van krijgt is op zich belangrijk. Bewust ervoor kiezen om het daar niet bij te laten maar te onderzoeken hoe je dit kan doen in functie van een "betere wereld", daar neem ik mijn pet voor af.
Het is slim en voelt juist. Want geven vanuit: "kijk eens hoeveel moeite ik hiervoor doe, kijk eens hoe ik mij uitsloof, kijk eens hoe goed ik ben" ... krijgt al gauw een ranzig kantje. Deze dames geven, en tegelijkertijd stralen ze. Geen "showing off": ze signeren zelfs de schilderijen met één gezamenlijke handtekening; niemand wil met de eer gaan lopen, het individu doet er niet toe. Knap!
Geven zonder iets terug te verwachten voor zichzelf... is niet makkelijk voor ons, mensen. Kunnen dieren dat eigenlijk? Zijn zij zich überhaupt bewust van wat zij ons, mensen, geven? En wat is dat eigenlijk, "geven"?
Dit weekend gingen mijn verloofde en ik (vergezeld door onze fijne buren/vrienden) naar de opening van de tentoonstelling en werden er verliefd op één van hun schilderijen. 1,5 m op 1,5 m, een vrouw waar je naar kan blijven kijken, het lijkt alsof ze achter een raam staat terwijl het regent.
Terwijl ik, met Melvin tegen me aangeleund, even opkijk tijdens het schrijven van dit artikel, kijk ik in de prachtige ogen van de mysterieuze vrouw. Het is méér dan een schilderij.
Polla ta deina kouden anthrôpou deinoteron pelei. Er zijn vele wonderlijke / vreselijke dingen, en niet is wonderlijker / vreselijker dan de mens (Sophocles)
Een communiefeest in de kerk ... dat leverde wel wat pingponggedachten op... Pingponggedachten naar alle kanten, die net als de woorden uit Sophocles' Antigone refereren naar het wonder in de mens, en tegelijkertijd het vreselijke van de mens.
Ik hou wel van kerken. Het geluid en de geur. Ik hou van het gevoel dat het woord "stilte" er met wierookslierten in de lucht staat geschreven. Ik hou van het gezamenlijke voornemen om even in zichzelf te keren en in helicopterview naar het leven te kijken.
Alle generaties die samenkomen in één ruimte, van de kleinste baby'tjes die verwoed tot stilte worden gewiegd, tot de kromme, pepoederde oude vrouwtjes en stijf gestreken/bretellen mannen van het dorp, ... en alle leeftijden daartussen. Het is waarlijk ontroerend.
Zelden dat alle generaties, in stilte, samen ... zijn. Alleen maar zijn, want meer wordt er niet echt gedaan in zo'n dienst. Er wordt een tekstje voorgelezen (de grijze muis grijpt haar "1 min fame" waar ze zo lang naar heeft uitgekeken, mooi om te zien). Er wordt gezongen, al merkte ik aan de afkeurende blikken rondom mij, dat het niet de bedoeling is dat je meezingt. (Kreeg ik natuurlijk een innerlijke lachbui denkend aan de kerkscene van Mr Bean).
De priesterassistent maande bij aanvang van de dienst de overvolle kerk aan tot "rustig worden, stilte respecteren,niet rondlopen, GSM's uit"; een vederlichte paniek in zijn stem verraadde dat hij met de andere herders in één of ander achterkamertje van de kerk vooraf een brainstormsessie hadden gehouden over de risico's van te overvolle kerken tijdens het post-Vangheluwetijdperk.
En dan volgt onvermijdelijk een negatief pingpongballetje door mijn hoofd stuiteren. Paus Benedictus XVI heeft in de jaren '80 onderdak geboden aan een pedofiele priester die na zijn behandeling verder vrolijk zichzelf wijsmaakte dat seksualiteit tussen een oude vent en een fris jong kind heel natuurlijk kan zijn, maar dat volwassen homo's die vrijwillilg met elkaar naar bed gaan zondig is. Met goedkeuring, of nee,... mededogen heet dat dan, van de opperherder.
De vernieling van binnenuit ... van zodra er macht aan te pas komt. Macht, en het misbruik dat eruit voortvloeit. De mens, wonderlijk en vreselijk tegelijkertijd.
Paula droomde weg zoals ze meestal deed als ze naar muziek luisterde. Ze hoorde acaciaroze met strepen lavendelblauw. Klanken alskleuren die landschappen vormden. Op andere momenten vormden kleuren zich in haar hoofd tot geuren. Elke geur correspondeerde met een klank of een kleur die op hun beurt specifieke smaken op haar tong toverden, tot een orgie van zoete druiven, magenta, curry, versgemaaid gras of donkercyaan. Het was Annas dagdagelijkse realiteit.
Mozart rook over het algemeen naar lelietjes-van-dalen, behalve zijn Don Giovanni die naar Siennabruine mossen geurden. Beethoven riep in haar dan weer het hele geurenpalet op dat haar neus kon ruiken, van intense rozen tot de geur van versgezette koffie. In feite was Paula verliefd op Beethoven, ze stond er niet bij stil dat de man dood was, voor haar was hij springlevend aanwezig in haar neus, ogen, mond en ogen. En in het majestueuze borstbeeld op de kast.
Een hersenneuroloog zou haar ongetwijfeld onderzoeken op synesthesie, of in deze tijden zou ze als kind vast worden omschreven als "indigokind" of "hoogsensitief". In die dagen echter, was je gewoon hoe je was, en wie wat afweek was "ne speciale".
Hoe dan ook, haar bijzondere zintuiglijke ervaringen maakte Paula gelukkig, al vond ze het jammer dat ze dit geluk met bijna niemand kon delen. Al toen ze een klein meisje was, had ze uitgelaten verteld over de smaak van paars, de klank van een eik, de geur van een hoge do; citroenachtig met een vleugje anijs. Maar niemand had geweten waarover ze het had en ze leerde al gauw haar innerlijke landschappen voor zichzelf te houden. Het was haar eigen mateloze wereld waar vaak woorden te kort schoten omdat er geen taal bestond voor de vele gradaties en nuances van haar zintuiglijke ervaringen. Alleen met haar kleindochter kon ze zich even laten gaan, en samen verdwaalden ze in in een web van hersenspinsels,in een eigen wereld waar beeld, klank, kleur, smaak en vorm elkaar ten dans vroegen.
Paula zette zich achter de grote vleugelpiano (een bruine Steinway van bij Pianos Theo Goossens), en probeerde een stukje mee te spelen van het Mozarts pianoconcert in C klein.Hoe vaak ze er ook maar op speelde, de ronde klank van de eerste aangeslagen noot vervulde telkens opnieuw haar hart met een explosie van warm licht. De Steinway was haar anker, haar ijkingspunt, haar rots in de branding. Ze onderbrak het andante in F Majeur, het ging haar te snel; haar vingers wilden niet mee. Ze stak het op opkomende artritis maar ze wist dat ze technisch eigenlijk niet zo goed was als ze zou willen.Dat deed haar pijn.Ze kon maar zelden spelen zoals ze het in haar hoofd had, en als ze één wens had dan was dat haar vingers rechtstreekse verbindingen zouden hebben met het deel in haar hersenen dat muziek hoorde, zag en rook.
Haar andere grote wens had te maken met haar zoon.Ze vroeg zich af wanneer hij nu eindelijk eens volwassen zou worden.
(Dit is een extract uit "Het Meandermeisje", "under construction" sinds vele jaren; vanochtend bij de smaak van eieren en komijnkaas moest ik eraan denken, ode aan mijn grootmoeder , "de Boni" )
"Allemaal naar Frans Bauer in plaats van naar een high-brow cultureel evenement!" lees ik in de Gerderlander, één van mijn ontbijtkranten in "Hollandse" hotels.
Een "vrijetijdsprofessor" (geweldig toch wat beschaving allemaal niet oplevert!) van de universiteit van Tilburg onderzocht het verband tussen bejaarden en eenzaamheid, en kwam tot conclusies. Ook al geeft men op latere leeftijd gemiddeld meer geld uit aan opera, klassieke concerten en theater dan men ooit deed, dat is geen goed idee. Fout bezig! Mensen die op latere leeftijd aan populaire cultuur doen, zijn immers gelukkiger en minder eenzaam. Weg met: ouder en wijzer.. Welkom: ouder en joliger! Driewerf hoera voor de horlepiep! Spaarcentjes op door de beursmalaise? Go for the Polonaise!
Misschien zou er, als je dat zou onderzoeken, ook een statistisch verband bestaan tussen het het dragen van blauw-wit gestreepte sokken en het struikelpercentage van de generatie Y?
"There are as many sorts of love, as there are moments in time." (Jane Austen)
Gisteren hadden we een intervisie- en huiswerksessie van de training "Provocatieve coaching" die ik bij het Instituut van Eclectische Psychologie bij Jaap Hollander en Jeffrey Wijnberg volg. Vier Nederlanders staken de grens over om in België tussen onze geiten te oefenen. Het was gezellig. Veel lachen, dat hoort nu eenmaal bij die methodiek. Heerlijk, ... humor die zuurstof schept om gedachten te laten kantelen (gedachten kantelen; een mooi beeld dat ik hier even inpik van Gijs Van Dinther, een mede-deelnemer; zie zijn leuke site: www.provocatine.nl)
Ik merk dat als ik in België vertel dat ik die opleiding volg, ik vaak negatieve reacties of afkeuring krijg. Het woord "provocatief" lijkt in tegenspraak met "liefdevolle aanvaarding" die je als coach dient te geven aan je client. Het lukt me zelden om duidelijk te maken dat dit net wél ook hoort bij provocatieve coaching, ... het oordeel is er sneller dan luisterbereidheid.
Gisteren werd ik zelf op provocatieve wijze gecoacht, door hen alle vier. Het leek op een ritje op een rolleroaster doorheen mijn gedachten en gevoelens: van verzet, over irritatie tot ,verwarring naar relativering, bevrijding, inzicht en helderheid. En dat allemaal op een half uurtje. Beweging is het resultaat. En ik moest om mezelf lachen. Ik voelde me niet uitgelachen, integendeel, ik voelde me nét heel erg aanvaard.
Een directielid, bij wie ik zo nu en dan eens een provocatieve techniek uit de kast haal tijdens zijn coachingtraject, omschreef het in een mail ll als volgt: "Je brengt mij "van mijn melk" en gek genoeg vind ik dat OK. De moment zelf ben ik in de war, en soms zelfs een beetje boos op jou, maar tegelijkertijd lijkt het alsof je mijn beste vriend bent. Uiteindelijk bereiken we resultaat, en dat staat voor mij nog steeds voorop. Ik heb niets aan een coach die mij alsmaar mee met de haren strijkt, daar val ik bij in slaap, en blijf ik gehecht aan mijn probleem. Want "veranderen" ach ach... , mensen zeggen wel dat ze dat willen, maar de meesten houden zich krampachtig vast aan hun status quo. Het feit dat ik tijdens onze sessies zo vaak moet lachen,is dan nog eens een kers op de taart. Je maakt dat ik moet lachen om mezelf, want jij zegt dingen die ik vaak stiekem wel denk, maar niet luidop durf te zeggen. En dat is onwaarschijnlijk bevrijdend."
Tags:provocatieve coaching, jaap hollander, jeffrey wijnberg, frank farelly, coaching, triangis, gijs van dinther
02-06-2011
zelfvertrouwen
Haar ogen stralen ... ik zie haar zichzelf zichtbaar graag zien. Eindelijk, na zovele jaren...
Zelfvertrouwen, zelfzekerheid, eigenliefde, zelfrespect, zichzelf aanvaarden... vaak ontmoet ik mensen die hier op één of andere manier moeite mee hebben. Jezelf zien als je eigen beste vriend, het zijn thema's die ik in coaching regelmatig tegenkom. Vaak zoekt men verklaringen in de jeugd, het meenemen van de stem van de "kritische ouder" ook als je volwassen bent. Het in de spiegel kijken en vooral de kwabben zien, en niet het prachtige haar. Een vernietigende innerlijke dialoog, gericht op "wat er niet klopt". Zeker, er zijn voordelen aan verbonden. Vaak nemen deze mensen belangrijke maatschappelijke posities in. De innerlijke kritiek zorgt voor: alsmaar beter presteren, grenzen verleggen,... Maar wanneer iemand er last van krijgt door de gedachtenmolen die maar niet stopt, het niet willen aanvaarden van waardering, een knagende onzekerheid, het gevoel van "nooit goed genoeg te zijn", dan is dat jammer.
Het is een thema die me nauw aan het hart ligt. Misschien omdat ik er zelf zovele jaren mee heb geworsteld, misschien omdat het me zo ontroert wanneer ik in een coachingtraject vrouwen zie evolueren naar meer eigenliefde en in hun kracht zie komen, misschien omdat er een reële vraag is ... met Triangis besloten we een programma op maat van dit thema aan te bieden. De zomer van 2011 draait in mijn coachingpraktijk in zekere zin rond dit thema. Niet alleen voor vrouwen, maar ook voor kinderen, ... ook voor hen is het belangrijk dat ze zichzelf OKé voelen met wie ze zijn. Daarom hebben we (Marcel Hendrickx, Marleen Jans en ik) het NIKA opgericht, NLP-instituut voor kinderen en adolescenten, waarmee we oa zomer(NLP)workshops aanbieden.
Ook voor de driedaagse workshop voor vrouwen combineren we NLP met het contact & grondoefeningen met paarden. Het zal vast en zeker ontroerende en sterke momenten opleveren!
Mannen die suggesties willen doen voor een thema dat hen in het bijzonder aanspreekt: feel free. :-.
Wat staat er dus deze zomer op mijn programma ?
Naast het coachen voor bedrijven, studeren voor de opleidingen die ik zelf volg, voorbereidingen voor De School voor NLP & Coaching & Co, véél quality time doorbrengen met mijn gezin & dieren, voorbereiden van "onzen trouw" (yep, ondergetekende treed met volle overtuiging in het huwelijksbootje ), heb ik alvast veel zin in hetvolgende:
"Hey, ik ben OKé!", een zomerworkshop voor kinderen van 8 tot 12 jaar
Data: 11 tem15 juli te Haaltert 25 tem29 juli te Heverlee 16 tem20 augustus te Herselt
Meer info en inschrijvingen: zie www.nika.be Coaches: Marcel Hendrickx, Marleen Jans & Meredith Vets
"Zelfvertrouwen voor vrouwen" , een driedaagse "summerboost", als kadootje aan jezelf
Data: 18, 19 en 20 juli te Herzele 16, 17 en 18 augustus (franstalige groep) te Hoeilaart
Meer info: stuur een mailtje naar: info@triangis.be Coaches: Marianne Stas & Meredith Vets
De Magnolia's bloeien weer. Elk jaar opnieuw staar ik (levensgevaarlijk want meestal zit ik dan achter het stuur) naar de magnoliabomen aan de kant van de weg. A-dem-be-ne-mend... en zo weer voorbij. Snel én mooi, het kan. ("Wat een snelle" zeggen ze in West-Vlaanderen) Anyhow, elk jaar opnieuw stel ik vast dat ik wéér niet onder een magnoliaboom ben gaan staan en dat ik weer een jaartje moet wachten. Onder een bloesemboom staan en omhoog kijken vind ik nl één van de indrukwekkendste ervaringen die er bestaan (ja, ik ben snel content). Dus ... zou het me dit jaar lukken om dit voornemen om te zetten in actie ?
Hoeveel voornemens hangen er bij jou nog in de lucht ?
lelies of andere witte bloemen en ook gewoon gras mijn sloefkes 'savonds en het sorteren van versgewassen was een onverwacht gesprek met de meisjes over vergeving of samen zingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
zitten in de wei tussen paarden en gewoon "zijn" de armband met symbooltjes van onze momenten, zowel groot als klein lachen en schateren tijdens spontane kennismakingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
gesprekken aan 'tontbijt en een langgerekt moment alleen stilte, een bloesemboom, een mooie steen gewoon het leven in al zijn ontwikkelingen Dat zijn een paar en maar enkele van mijn favoriete dingen
Terwijl ik snipverkouden in de zetel hang en een hele week "De Laatste Show" op de achtergrond opstart via Ooit Gemist, leg ik de laatste hand aan het ontwerp van een tweedaagse assertiviteitstraining (met paarden) die we in het najaar zouden kunnen uitrollen binnen één van de prioritaire klanten van Triangis. Wat een fijn vooruitzicht ! Dé grootste uitdaging sinds ik zelfstandig ben is niettemin: ojee cliché: het beheersen van mijn agenda. Alles willen doen want het is allemaal zo leuk. Hoe kiezen, hoe omgaan met de stroom aan vragen... Een hele week heb ik geen moment gevonden om een bezoek aan mijn mailbox te brengen... resultaat: een paar honderd mails ; geeft een vervelend drukkend gevoel. En tegelijkertijd maakt het me blij. Ah ... gevoelens ! Emoties !
Weet je trouwens wat het verschil is tussen die twee ?
Emotie. Bij Emotie is er een psychologische/fysiologische prikkel die iemand aanzet tot actie (actietendens en actiebereidheid).
Gevoel. Bij Gevoel is er meer sprake van een 'weten' van de toestand/het verschijnsel dat optreedt, hetgeen gereguleerd wordt door de hersenen.
of ook:
Emotie : wanneer er noodzaak of bereidheid is tot actie; dit heeft ook voorrang (urgentie)
Gevoel : een toestand die niet noodzakelijk tot veranderend gedrag leidt, wanneer de situatie niet dringend genoeg is om een actieverandering teweeg te brengen
Elke emotie start met een gevoel.Elk gevoel & emotieis ergens te lokaliseren in het lichaam:
Een gevoel is er gewoon.Emoties brengen zaken in beweging (ten goede of ten kwade).
Ik hoor op de achtergrond Inge Vervotte die in De Laatste Show (maandag) uitlegt welk trukje zij gebruikt om om te gaan met negatieve emoties. Ze heeft een foto uit de krant geknipt van een woestijnvosje. Wanneer een sterk negatief gevoel opkomt kijkt ze naar de foto, waarna een gevoel van "tederheid" opkomt. "Ik zorg er steeds voor dat ik een negatief gevoel vervang door het tegenovergesteld gevoel. Foto's helpen mij daarbij." Eigenlijk is dit een leuke praktische toepassing van wat in NLP (neurolinguïstisch programmeren) " ankeren" wordt genoemd.
Voor sommige mensen is het moeilijk te aanvaarden dat onze gevoelens "stuurbaar" zouden kunnen zijn. Voor sommigen betekent dit zelfs het verloochenen van jezelf. Gelukkig heb ik, dankzij NLP, jaren geleden ingezien dat ik niet de emoties "ben", maar dat ik emoties "heb". Net zoals ik een paar schoenen kan hebben en ervoor kan kiezen andere schoenen aan te trekken...
"Optimism is a moral duty" vang ik op (Cath Luyten op dinsdag). Ze vertelt samen te wonen met een man met een hoog relativeringsvermogen, en dat een vrolijke stemming daar nu éénmaal bijhoort. Als je bij de hond slaapt krijg je zijn vlooien. Besmettelijke emoties
Met welk gevoel lees je dit blog ? Is dit een gewenst gevoel of wil je liever een ander gevoel "aantrekken" ? Mag ik jouw besmetten met een vrolijk gevoel ? (De verkoudheid hou ik wel voor mezelf)
Tags:inge vervotte, woestijnvosje, cath luyten, emoties, gevoel, het verschil tussen emoties en gevoel, optimisme, relativeren, triangis, assertiviteit, assertiviteitstraining
28-02-2011
De Vork
Als coach ben ik dagdagelijks bezig met leren en ontwikkeling van anderen. Betekent dit dat ik zelf , als coach, bezig "moet" zijn met mijn eigen leren en ontwikkeling? Op dit punt van mijn leven vind ik van wel. Onder het motto: een skileraar die zelf niet meer op de latten staat zal contact verliezen met de beweging van het skiën.
Dit jaar heb ik twee opleidingen op het programma staan. Behoorlijk intensieve trajecten. Provocatieve coaching in Nederland (www.iepdoc.nl) en de Professionele Coach-opleiding van Coaching & Co. (www.coaching-co.be). In de laatste training zal ik mij bekwamen in het Vork-model dat ik al ken van het boek "De Vork" van Rudy Vandamme. Het boek "ontwikkelingsgericht coachen" van Rudy is bij mij opstart als coach in 2006 steeds mijn "bijbel" geweest. Leren vanuit een boek is OK, in een trainingstraject wordt een boek echter pas "levend" (net zoals je onmogenlijk NLP uit een boek kan leren) dus ik kijk er enorm naar uit.
Nog vooraleer ik de training aanvat springen al wat pingpongbal-gedachten doorheen mijn hoofd. Graag citeer ik een stukje uit "De Vork" (te bestellen op de site van Coaching & Co of www.nlp.be):
"Van vissen vermoeden we dat ze niet weten dat ze in het water zwemmen. Het verschil tussen een vis en een mens is dat je als mens wel het vermogen hebt om bewust te zijn van de omgeving waarin we zwemmen. Door je verbindingen, observaties en ervaringen kan er een sterk aanvoelen zijn van de richting waarin het geheel aan het bewegen is. Dat gevoel zal je niet verkrijgen door als lid te verdwijnen in een school vissen of kudde schapen. Je hebt de helikoptervisie nodig. Niet die van een buitenstaander maar die van iemand die niet samenvalt met het geheel waaraan hij participeert. (...) Het gevoel dat een "innerlijk weten" (of intuïtie mbt het groter geheel) moet onderscheiden worden van sterk vertekende individuele verlangens. Misschien meen je te voelen dat er in je organisatie iets nodig is, maar misschien is het slechts een projectie van je eigen behoeftes en oordelen. Sterke emoties en eenzijdige standpunten zijn vaak uitingen van projecties en leveren geen valide informatie op. Om met intuïtie te werken moet je dus het onderscheid kennen tussen een direct weten rond het geheel en individuele projecties."
Knap geformuleerd en in de praktijk zeer herkenbaar ...vaak uiten mensen ergernis over "de maatschappij", "de man", "de vrouw", "de mensen", "de moderne tijd", "de firma", .... waarbij ze eigenlijk vooral vertellen wat ze bij zichzelf (of in hun leven) zouden willen veranderen (of toevoegen of loslaten) maar niet naar (willen) kijken. Het aansluiten op de ontwikkeling van "het groter geheel" is een belangrijk onderzoekspoor in het Vork-model, en in het bijzonder in de bijdrage van Rudy. Ik zal hier zeker nog meer over schrijven. Tijdens de meeting zaterdag met Rudy mbt De School voor NLP (ik heb het geluk nu een collega van Rudy te zijn ;-)) triggerde hij me al met de vraag: "Wat is nu eigenlijk het verbindende patroon tussen al jouw activiteiten Meredith? Wat is hierin typisch voor jouw bijdrage aan het groter geheel in functie van jouw missie?" Ik had er niet onmiddellijk een duidelijk antwoord op ... na een beetje nadenken komt op dit moment het woord "Beweging" in mij op. Beweging bij mensen creëren door coaching, NLP, humor (provocatieve coaching zal hierop aansluiten), waarom ik graag dieren / paarden daarvoor inzet - kan ik nog niet helemaal helder plaatsen in functie van het groter geheel ... Ik kijk ernaar uit om dit voor mezelf verder te onderzoeken tijdens de opleiding. Leuk! Leren is leuk!
Tags:Rudy Van Damme, Coaching & Co, De School voor NLP, De Vork
25-02-2011
zichzelf kunnen zijn
Vandaag "testte" ik een paard dat eventueel met ons zou meewerken tijdens de sessies equicoaching. Het gebeurt wel vaker dat mensen ons bezig zien tijdens zo'n sessie en ze mij spontaan aanspreken : dat ze hun paard een plezier zouden doen door hij/zij te laten meedoen met ons. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat we vaak met ballen en kegels enzo werken en dat hun paard speels is en houdt van contact met mensen. Dat is op zich een pluspunt, maar alleen daarom maakt het het paard niet geschikt voor dat soort werk. Dus "testen" we zo'n paard. Het moet namelijk beantwoorden aan een aantal criteria die vooral met veiligheid te maken heeft. Bijten en slaan is uit den boze; het paard moet "manieren" hebben en een basisrespect voor de mens. Het zal werken met mensen die niet gewend zijn om met paarden om te gaan, en die sowieso "fouten" maken in paardentaal. Dat is niet erg; paarden die een basisrespect hebben voor mensen zijn vergevingsgezind. Daarbij komt ook dat een paard die dit soort werk doet, voldoende gevoelig moet zijn, en zichzelf kan en durft te zijn. Toen ik als hippotherapeute met gehandicapte kinderen werkten, gebruikten we eerder "koudbloedige" paardjes zoals fjorden of brave manegepaardjes die soms, het moet gezegd zijn, gewoon wat "afgestompt" zijn - en veel kunnen verdragen. In coaching met paarden is het net de bedoeling dat een paard constant feedback geeft aan de coachee. Toen we in Hoeilaart een brave pony testen besloten we hem niet in te zetten net omwille van dat héle brave: hij leek zijn eigen persoonlijkheid weggemoffeld te hebben en zocht geen "echt" contact. Vandaag deed Tobias, "l'apprenti' dat wel. Een prachtig temperamentvol paard (misschien té temperamentvol vreesde ik vooraf). Nadat hij eerst een paar minuten zijn temperament kon "loslaten" door wild heen en weer te rennen kwam hij wat tot zichzelf, en kon het contact ontstaan. Zo'n testsessie doe ik in een grote afgesloten piste, met het paard gewoon in vrijheid. Na een tijdje onstaat dan wat ik "de bubbel" noem, een intense dans waarin wij tweeën op elkaar reageren, op de miniemste beweging. Heerlijk is dat, de tijd lijkt dan stil te staan. Misschien zelfs een vorm van meditatie. Volledig in het hier-en-het-nu. Het moment dat zo'n paard zich "geeft" en jou volgt (ook al kan hij net zo goed lekker wegrennen) is magisch. Zowel maken dat het paard jouw vertrouwt als respecteert is de sleutel. Onspannen kauwend volgde Tobias mij als een hondje. Het paard, als prooidier, zegt dan eigenlijk: "ik voel me veilig bij jou, ik accepteer jou als mijn leider." Elk paard is anders, elk paard "geeft" zich anders. Bij Tobias ging het vlot. Een vurig paard dat wel, maar met een "puur" hart. "Test" geslaagd. Van de grote bal had hij eerst wat angst, maar stilaan wende hij eraan. De komende dagen zal ik met hem verderwerken met het andere materiaal. Het paard moet namelijk "opties" hebben om te reageren. Als hij angstig is, heeft hij geen opties, hij is dan gewoon bang. Dus vooraleer we hem inzetten moeten we er zeker van zijn dat hij vertrouwd is met het materiaal, en zich op zijn gemak voelt. Terwijl ik met Tobias werkte hinnikte Wasabi verongelijkt. "En ik dan?" Zij is ondertussen een ervaren "coach", en reageert desondanks nog steeds énorm gevoelig op de blinde vlekken van de coachees. Balkjes waar ze al honderd keer is overgestapt weigert ze pertinent te nemen als de coachee niet "congruent" is (de binnenkant klopt niet met de buitenkant". Ze gaat soms zo op in haar rol als "coach" dat ze mij vaak ontroert. De feedback die ze geeft is in ieder geval steeds duidelijk.
Op sommige momenten heeft het werk dat ze doet "bijwerkingen". Zoals vandaag : de tandarts kwam om haar tanden te verzorgen. Ze laat het eerst rustig doen, maar op een gegeven moment vindt ze het genoég. Ook dan gedraagt ze zich niet als het brave volgzame, en "afgestompte" paard. Oh nee. "Ik pik dit niet meer, het is genoég." Ojee. Misschien "spiegelde" ze wel mijn panische angst voor de tandarts. Misschien was het toeval, maar haar "en nu is het genoeg" ontstond op het moment dat ik de tandarts vertelde over mijn legendarische weerstand tegen tandartsen. Tja ... ze is nu éénmaal "coach". Gelukkig was het een slimme paardentandarts die ik had gebeld, een slimme paardenman. (voor de geïnteresseerden: zijn naam is Tom Sunt) Hij maakte gebruik van haar weerstand door haar gewoon wat rond te laten lopen in de gang terwijl hij rustig verder vijlde. Zo kon ze toch haar weerstand uiten terwijl hij zijn werk kon afmaken. (Andere paardenmensen zouden heel kwaad worden, haar trachten te immobiliseren, trachten te blokkeren in een hoek, ... toen ze begon te steigeren zag hij al gauw in dat 500 kilo die niet écht niet meer wil, niet zo gemakkelijk voor blok kan gezet worden). Hij bleef kalm en tegelijkertijd doelgericht. Op een bepaald moment werd ze rustiger. Tom glunderde: "en nu geeft ze zich". Ziezo, haar tandjes zijn lenteklaar. Ook die van Eddy werden gedaan. Zoals verwacht bleef hij gewoon staan en liet Tom begaan. Eddy is dan ook van niks, maar dan ook van niks onder de indruk. Ook niet als een coachee verwoed met een vlag in zijn gezicht wappert. Met als doel dat hij achteruit stapt. Eddy blijft dan gewoon staan, en knippert wat met zijn ogen. Hij lijkt daarbij dan nog te genieten van het frisse windje. En oh ja, nieuwtje: Eddy is verliefd op Wasabi. She's playing hard to get, maar het is toch wederzijds. De lente hangt in de lucht.
Tags:equicoaching, paarden, coaching, paardentandarts, Tom Sunt
23-02-2011
jammer
Een artikel over Siegfried Bracke bleef heel de dag aan me kleven. "Mijn geliefde VRT doet er alles aan om de Belgische identiteit te promoten. En dat is jammer." Deuh!? Omdat een aantal kunstenaars en koks in beeld waren gebracht als Belgisch, en niet als Vlaams. Deuh?! Voor mij klinkt dit niet als Vlaams in de oren maar Chinees. Waar wil deze man toch naartoe ?
Een deel van mijn leven heb ik in Wallonië doorgebracht. Ik heb in Brussel gewoond, in de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en nu in Oost-Vlaanderen. Een aantal van mijn vrienden spreekt Frans, een aantal Nederlands en de laatste jaren heb ik zowel gecoacht in Oostende, in Hasselt, Mons, Verviers, Woluwe, Mechelen, en sinds kort ook in Nederland... en ja er zijn verschillen. Tussen mensen onderling, en tegelijkertijd gewoon allemaal mens.
De uitspraken van de heer Bracke bleven aan mij kleven, niet omdat ik ze zo vernieuwend of opzienbarend vond, maar omdat ik er eerlijk gezegd wat droevig van werd. Ik weet niet veel, hoe ouder word, hoe minder zeg maar. Maar 1 ding weet ik wel. Polariseren versterkt conflicten. De sluwheid die erachter schuilt is weerzinwekkend. Het plat eigenbelang spuit tussen de poriën van zijn woorden. Dàt is jammer.
Moebarak zal vanavond live een toespraak houden op de televisie. Egypte en de rest van de wereld zal kijken. Beelden van solidariteit onder het volk, woede, hoop, ... ziekenhuizen en fabrieken sluiten ... een overvloed aan emoties komt via het scherm duizenden huiskamers binnen.
Emoties die de geschiedenis sturen. Emoties die hele volkeren in de ban houden. Gemeenschappelijke emoties. En dit fenomeen geldt niet alleen voor emoties als woede en verontwaardiging. Na de Franse zege van het WK-voetbal in 1998, waanden de Fransen zich "king of the world". Het nationale vertrouwen kreeg een meetbare boost. Andere sportevenementen beïnvloeden de emoties en gemeenschappelijk beleving. Vele feitelijke centjes vloeien dankzij en doorheen emoties.
Het kiesgedrag wordt vaak gestuurd door emotionele besluitvorming, En denk maar eens aan de beurs die in de greep komt van irrationele angst-reflexen.
In de bedrijfswereld wordt, hoe hoger je opklimt op de hiërarchische leider, "emotie" echter een vies woord. Het (uiterlijk) beheersen van de emoties wordt hoog in het vaandel gedragen. Vaak is die beheersing echter een dun laagje. Ego's die botsen, een nieuw aangetreden executive die een "direct report" ontslaat ... vaak enkel omwille van ... emoties.
In de voorlaatste aflevering van Basta houden de Neveneffecten een confronterende spiegel voor aan het publiek dat het kalfje Willy in leven wil laten. Hoe we naar het eten van dieren kijken is ogenschijnlijk rationeel, ... het rationele laagje blijkt zeer dun van zodra het dier een naam krijgt en slowmotion-beelden van het dier getoond word. Emotie en ratio, beiden zijn "des mensen". Opmerkelijk hoe we ermee omgaan en ofwel het ene ofwel het andere verwerpen. Hoe verstand en gevoel met elkaar in conflict gaan, hoe we ons laten leiden door het ene of het andere.
Tijdens trainingen van het Insights-model zie ik soms mensen met een voorkeurspatroon "denken" in discussie gaan met mensen met een voorkeurspatroon "voelen". Ieder in hun grote gelijk. Vaak gaan ze niet in discussie met elkaar, maar vormen een oordeel over elkaar, vaak te klasseren onder "minachting".
Zou "emotie" ook niet een "feit" kunnen zijn ? En worden "feiten" niet gestuurd door "emoties" ? Waar is de grens ? Is er wel een grens ?
